ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : บทที่ 10 'ทนไม่ไหวแล้วใช่มั้ย?'
Club X
บทที่ 10 'ทนไม่ไหวแล้วใช่มั้ย?'
Hibari kyoya mode
"ผมทนไม่ไหวแล้ว..." บ้าเอ๊ย! ผมก็ทนไม่ไหวเหมือนกันล่ะน่า ไหนจะร่างบางๆ ที่พยายามเบียดเข้าหาตัวผม ไหนจะ
ริมฝีปากอิ่มที่คลอเคลียไปมาระหว่างซอกคอและใบหูอีก มือเรียวเล็กที่ร้อนราวกับมีประกายไฟลูบไล้ไปมาตรงแผ่น
อกผม
"คุณต้องช่วยผมนะ..." ยังไม่ทันที่ผมจะโต้แย้งหรือห้าม ริมฝีปากอิ่มก็ช่วงชิงคำพูดของผมให้กลืนหายไปกับลำคอ
แขนเล็กยกขึ้นโอบรอบคอผม ประกบริมฝีปากอย่างไม่ประสีประสาและลิ้นเล็กๆ หวานๆ ชอนไชไปทั่วทำให้ร่างบาง
ผละออกมา
"อื้อ~" คนตัวเล็กหอบหายใจหนักๆ เข้าปอด
"พวกนายน่ะจะสวีทกันอีกนานมั้ย" เวสต์ที่เงียบมานานเอ่ยพลางจุดบุหรี่สูบ
"ช่ายยยยย ฮิบาริคุงเกรงใจคนอื่นมั่งนะ" เบียคุรันพูดขณะนอนพาดขาพาดแขนอยู่บนโซฟาตัวยาว
"งั้นฉันกลับก็ได้..." ผมลุกขึ้นและฉุดข้อมือสึนะให้เดินตามมาและซักพักร่างบางกลับเดินช้าลงด้วยฤทธิ์ยา (หรือ
อะไรไม่รู้) ผมจึงอุ้มพาดบ่าเดินไปที่ลานจอดรถอย่างรวดเร็ว...
เมื่อทั้งคู่ได้กลับไปแล้ว ทุกคนก็กลับมานั่งเฮฮาและมีแพลนว่าจะอยู่จนถึงคลับปิด เพราะพวกเขานานๆ ทีจะมาคลับ
แห่งนี้ และอยู่ๆ ก็มีชายร่างสูงผู้เป็นเจ้าของคลับเดินมาสมทบ
"เฮ้เฮ~ นายมาคลับฉันเหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อ" โคซาร์ทเดินไปนั่งบนโซฟาบุหนังสีแดงและข้างๆ เขาก็มีแฟนน่า
รักๆ อยู่ไม่ห่าง "ฝากความคิดถึงกับจิอ๊อตโต้ด้วยนะ"
"อือ~ แล้ว...วันนี้ทำไมโคซาร์ทถึงอยู่คลับล่ะ" เบียคุรันกล่าวเสียงมึนๆ และอ้อแอ้เล็กน้อยเพราะเขาเริ่มจะเมาแล้ว
"ฮะๆๆ ว่างน่ะ เมื่อกี้โชว์ของพวกนายเจ๋งไปเลยนะ"
"แน่นอนอยู่แล้ว~" ทุกคนยิ้มรับและหันไปหาแฟนสุดน่ารักของเจ้าของคลับ ทำเอาคนตัวเล็กถึงกับรีบกระตุกชาย
เสื้อของร่างสูงและแอบอยู่ด้านหลัง
"เพื่อนมาทั้งที ทักทายเขาหน่อยสิ"
"ม...ไม่เอา ผมอาย" เอ็นมะตอบพลางเริ่มซุกหน้าลงกับแขนแกร่ง ก็...ตั้งแต่ออกมาจากโรงเรียนก็ไม่เคยพบกันเลย
นี่นา อายจะตายไป!
"น่า..." ร่างสูงกระซิบข้างหูอย่างอ้อนๆ และปัดเส้นผมสีแดงยาวไปด้านหลังให้อย่างเอาใจ นัยน์ตากลมโตหลุบตา
ต่ำเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมอง
"อุหวาว~ น่ารักขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย" เบียคุรันเอ่ยชม ทำเอาใบหน้าหวานขึ้นสีแดงจางๆ
"ล...แล้ว...สึนะคุง...อ่ะครับ" มือเล็กหันไปกระตุกชายเสื้ออีกครั้งและถามหาเพื่อนรัก
"ไม่รู้เหมือนกัน ถามพวกนั้นสิ"
"ผ...ผมไม่กล้า"
"กล้าหน่อยสิ อยากเจอไม่ใช่เหรอ"
"อ...เอ่อ สึนะคุงล่ะครับ" ริมฝีปากอิ่มพูดเบาๆ แต่ก็พอที่ทุกคนจะได้ยิน
"อ๋อ...กลับไปกับฮิบาริแล้วน่ะ ไว้โอกาสหน้าให้โคซาร์ทพามาสิ"
"หึๆๆๆ ป่านนี้ทั้งคู่ถึงไหนกันแล้วนะ" ทุกคนหัวเราะในลำคอเบาๆ เมื่อคิดถึงร่างบอบบางที่ยั่วฮิบาริซะจนเขาทนไม่
ไหวลากกลับคลับ หึๆๆๆ น่าสนุกชะมัด!
ความทรมานของเพื่อนคือความสุขของเรา! วะฮะฮ่าๆๆๆท (วองโกเล่บ้าไปแล้ว-*-)
Hibari kyoya mode
ระหว่างทางไปคอนโดของผม
ในขณะที่ผมกำลังขับรถไปคอนโดตัวเอง ผมมองร่างบางที่อยู่ข้างๆ เป็นระยะๆ อาการสึนะน่าเป็นห่วง เขานอนเกร็ง
ตัวและหลับตาแน่น มือบางกำรอบเสื้อแจ๊กเก็ตที่ผมให้เพราะบ่นว่าร้อนๆ หนาวๆ ไหนจะขาสวยๆ ที่โผล่พ้นออกมา
ให้เห็น สึนะครางในลำคอเบาๆ เมื่อผมแตะตัว
"ฮิบาริซัง...ผมร้อน...คุณต้องช่วยผมนะ" ร่างบางลุกออกจากที่นั่งและปีนข้ามมาฝั่งผม ลมหายใจร้อนๆ และเสียง
หอบหายใจหนักกำลังยั่วผม ให้ตาย! พรุ่งนี้ผมจะไปฆ่าไอ้เวรนั่นรวมถึงยัยบ้านีน่าด้วย ที่ทำให้ร่างเล็กที่นอนคุดคู้อยู่
บนตักผมต้องทรมาน
"จะให้ฉันช่วยอะไรได้" ผมจ้องมองไปที่ถนนตรงหน้า ไม่ให้วอกแวกไปมองร่างบอบบางที่ยั่วตายั่วใจ
"กอดผม...เถอะนะ"
"นะ...อย่างที่คุณทำทุกวันสิ ขอร้อง..." ร่างบอบบางเริ่มเบียดผมใกล้ขึ้นเรื่อยๆ จนผมแทบจะไม่มีสมาธิในการขับ
ในที่สุดผมก็เลี้ยวจอดตรงข้างทางและปรับเบาะให้เอนลง
"ทนไม่ไหวแล้วใช่มั้ย?" ผมเอ่ยถามคนที่อยู่เบื้องบน มือเรียวยาวกดท้ายทอยให้โน้มตามลงมาและประกบริมฝีปาก
อย่างดุดันและรุนแรงเพื่อหวังว่าให้คนตัวเล็กยอม แต่กลับตรงกันข้ามสึนะยอมรับจูบของผม มือบางลากเลื่อนเข้ามา
ในเสื้อผมช้าๆ และลูบไล้อยู่ตรงแผ่นอกอีกครั้ง ผมใช้มือเรียวยาวกำข้อมือทั้งสองไว้ เพื่อไม่ให้ผมสติแตกไปมากกว่า
นี้ ร่างบอบบางมีสีหน้าเหมือนต้องการคำตอบ
"ฉันไม่อยากฉวยโอกาสนาย" ผมสารภาพตามตรง ถึงเราจะมีอย่างว่ากันแล้ว แต่...แบบนี้มันเหมือนฉวยโอกาสทาง
อ้อม โอเคๆ! อย่ามองด้วยสายตาแบบนั้นสิ เวลาเรามีเรื่องอย่างว่าถึงผมจะไม่ได้ขออนุญาตแต่ก็รู้ว่าสึนะยอม
"ฉันจะออกไปรอข้างนอกจนกว่านายจะได้สติ" ผมดันตัวสึนะออกและเปิดประตูรถ
ปึง!
ผมปิดประตูและยืนพิงอยู่อย่างนั้น หยิบซองบุหรี่ในกระเป๋าออกมาเคาะแล้วจุดสูบหวังว่ากลิ่นเย็นๆ ของมันจะทำให้
ผมรู้สึกผ่อนคลาย ถึงผมจะไม่ได้ติดเหมือนไอ้สามสี่ตัวนั่น แต่ก็อย่างที่ว่า...ผมเป็นผู้ชายแถมยังทำงานในคลับ เรื่อง
เหล้า บุหรี่ถือเป็นเรื่องธรรมดา ผมพ่นควันบุหรี่สีขาวอมเทาออกมาพลางคิดเพลงที่เราจะเล่นคราวหน้าพร้อมกับ
คอร์ดเบส เมื่อสูบไปถึงครึ่งมวนผมจึงเอี้ยวตัวกลับไปมองสึนะโยขิ พบว่า...หลับไปแล้วคงจะเหนื่อยล่ะมั้ง ผมยิ้มขำ
กับคนตัวเล็กก่อนจะเปิดประตูรถและจัดท่านอนโดนปรับเบาะข้างคนขับให้เอนลง ก่อนจะขึ้นรถและกลับคฤหาส์น
cinna mon
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น