ตอนที่ 8 : คำเตือน

หลังจากที่เดินทางมาถึงสวนสวนสนุกเเล้ว อลิสกับเซลีนก็รีบวิ่งตรงไปยังเครื่องเล่นที่ตัวเองต้องการทันที โดยมีผมคอยเดินตามไปอย่างเงียบๆ ส่วนเรย์นั้น เธอบกว่าจะขอเดินดูรอบๆนี้สักหน่อย ซึ่งผมก็ไม่ได้ว่าอะไร จึงปล่อยให้เธอทำตามใจ

"โนเอล โนเอล ฉันอยากเล่นเจ้านั่นอ่ะ"อลิสพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปยังม้าหมุนตัวใหญ่

"เข้าใจเเล้ว..."ผมพยักหน้า ก่อนจะพาอลิสไปเล่นเครื่องเล่นที่เธอต้องการ

จากนั้นไม่นานเซลีนก็เดินมาหาผม พร้อมกับชี้นิ้วไปที่เครื่องเล่นทางด้านหลังอย่างอายๆ

"คุณโนเอลคะ คือ...หนูอยากลองนั่งเจ้านั่น..."

"คิ้วๆ!"เหมือนว่าเจ้าหมีน้อยเองก็อยากจะนั่งเช่นกัน

"อืม ได้สิ..."ผมตอบกลับไป ก่อนจะพาเซลีนไปนั่งเครื่องเล่นที่เป็นตุ๊กตาน่ารักที่เธออยากนั่ง

จากนั้นไม่นาน อลิสที่เล่นเครื่องเล่นเสร็จเเล้ว เธอก็วิ่งตรงมาทางผม ก่อนจะพูดถามออกมาว่า

"โนเอล!! ทำไมฉันถึงเล่นไอ้นั่นไม่ได้ล่ะ"อลิสพูดพร้อมกับชี้นิ้วไปที่รถไฟเหาะ ผมที่เห็นเเบบนั้นจึงพูดตอบเธอไปว่า

"มันจำกัดความสูงน่ะ...เอาไว้ถ้าอลิสสูงกว่านี้ เดี๋ยวผมจะพามาอีกนะ"

"คุณโนเอล! มีคุณปลาอยู่บนบกด้วยค่ะ!!"เซลีนที่กำลังนั่งอยู่บนตุ๊กตาตัวใหญ่ ร้องตะโกนออกมาอย่างตื่นเต้น เมื่อเห็นว่ามีปลาตัวใหญ่กำลังลอยไปมาอยู่ใกล้ๆ

"นั่นมันคนสวมชุดคอสตูมน่ะ..."

ต่อจากนั้นพวกเธอทั้งสองก็ได้เดินไปเล่นเครื่องเล่นทั่วทั้งสวนสนุกตลอดสามชั่วโมงเต็ม จนดูเหมือนว่าในตอนนี้พวกเธอจะเริ่มหมดเเรงกันเเล้ว ผมจึงได้พาพวกเธอมานั่งพักที่ม้านั่งริมทาง ก่อนจะตั้งใจเดินไปซื้อเครื่องดื่มให้พวกเธอ เเต่ในระหว่างที่ผมคิดจะทำเเบบนั้น เรย์ก็ได้เดินเข้ามาหาพวกเรา พร้อมกับถาดเเก้วน้ำในมือ

"นี่จ้ะทั้งสองคน...น้ำผลไม้เย็นๆสองเเก้ว"

เรย์ส่งเเก้วน้ำทั้งสองให้กับพวกเด็กๆ ซึ่งเซลีนกับอลิสที่ได้รับมา ก็พูดขอบคุณเธออย่างร่าเริง

"ขอบคุณค่ะพี่เรย์!!" "ขอบคุณนะพี่เรย์!!"

เรย์ที่ได้ยินก็ยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะลูบหัวเด็กสาวทั้งสองอย่างเอ็นดู

"ได้เสมอจ้ะ"

ผมยืนมองเซลีนกับอลิสที่กำลังนั่งดื่มน้ำอยู่เงียบๆ ในตอนนั้นเองที่เรย์ได้เดินเข้ามาหาผม พร้อมกับยื่นเเก้วน้ำในถาดอันสุดท้ายให้

"น้ำค่ะ"

"ขอบคุณ..."

ผมยื่นมือไปรับ ก่อนจะดื่มมันลงไปอย่างเงียบๆ...ในตอนนั้นเองผมก็สังเกตุเห็นว่าเรย์กำลังมองมาที่ผมด้วยรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา ผมจึงพูดออกไปอย่างสงสัยว่า

"มีอะไรหรือเปล่า..."

"ฉันเเค่กำลังดีใจที่เห็นท่านโนเอลกำลังสนุกอยู่น่ะค่ะ..."เรย์พูดตอบกลับมาด้วยรอยยิ้ม ผมที่ได้ยินเเบบนั้นก็มองไปที่เด็กสาวทั้งสองตรงม้านั่ง ก่อนจะพยักหน้าไปมา

"อย่างงั้นหรอ..."

"ดูน่าเกลียดหรือเปล่า..."ผมเอ่ยถามออกมาอย่างสงสัย เรย์ที่ได้ยินก็ตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มเช่นเดิมว่า

"ไม่เลยค่ะ เเบบนี้ดูดีกว่าเยอะเลย"

"....."

ผมเงียบไปสักพัก ก่อนจะพยักหน้าขึ้นลงอย่างช้าๆ

"งั้นหรอ..."

หลังจากที่พักกันเสร็จ มันก็ได้เวลาที่พวกเราจะต้องกลับบ้านเเล้ว เเม้ว่าอลิสนั้นจะดูไม่พอใจ เพราะเธอยังอยากที่จะเล่นต่อ เเต่ผมก็ให้สัญญากับเธอว่า ครั้งหน้าจะพามาเที่ยวข้างนอกอีก โดยผมได้บอกพวกเธอไปว่า ครั้งหน้าจะพาไปเที่ยวที่สวนสนุกที่ใหญ่กว่านี้ให้ เเน่นอนว่าเมื่อเด็กสาวทั้งสองที่ได้ยิน ก็ยอมตอบตกลงกันอย่างรวดเร็ว ช่างเป็นเด็กที่น่าเอ็นดูจริงๆ...

ในช่วงเวลาก่อนกลับ ผมก็ได้ขอตัวกับทั้งสามว่าจะไปเข้าห้องน้ำ โดยความจริงเเล้วผมไม่ได้จะมุ่งหน้าไปที่ห้องน้ำหรืออะไร เเต่ผมกำลังเดินไปหาพวกที่สะกดรอยตามมาเเทน ซึ่งผมสังเกตุเห็นว่าพวกมันเเอบตามพวกผมมาตั้งเเต่อยู่ที่โรงเรียนเเล้ว

เมื่อลองสอบถามข้อมูลเเบบดีๆดู ผมก็ได้รู้ว่าพวกสะกดรอยตามพวกนี้ เป็นคนของตระกูลทางพ่อของพวกเด็กๆจ้างมา ซึ่งเป้าหมายที่เจ้าพวกนี้ได้รับ ก็คือการลักพาตัวเซลีนกลับไปยังตระกูลของพวกมัน พร้อมกับสังหารเด็กสาวที่ชื่ออลิสซะ...เเน่นอนว่าเมื่อผมได้รับรู้เรื่องราวทั้งหมด ผมก็จัดการปิดปากพวกสะกดรอยตามนี้ซะ

ก่อนจะทำการถ่ายรูปกองซากศพตรงหน้า พร้อมกับส่งไปยังตระกูลที่พวกมันจ้างมา...โดยผมได้เขียนข้อความสั้นๆส่งไปให้พวกเขาด้วยว่า

คำเตือนสุดท้าย

เมื่อจัดการธุระเสร็จ ผมก็เดินกลับไปรวมกับทั้งสามคนที่รออยู่บนรถ ก่อนที่พวกเราจะมุ่งตรงกลับบ้านกัน

ตกเย็นวันนั้นเอง

ตัวผมที่กำลังทำอาหารให้พวกเด็กๆอยู่ ก็ได้เห็นเบอร์โทรศัพท์ปริศนาโทรเข้ามา ผมจึงกดรับสายไป...ก่อนจะรอฟังเสียงจากปลายสายที่กำลังพูด

"งะ...ไง นี่ฉันเองนะ..."

เสียงของชายวัยกลางที่ดังขึ้นนั้นทำให้ผมรู้ได้ทันทีว่าเขาเป็นใคร...ผมจึงพูดทักทายกลับไปว่า

"...มีธุระอะไร"

ชายปลายสายที่ได้ยินคำพูดของผม ก็ดูเหมือนว่าเขาจะเงียบไปชั่วครู่ ก่อนที่ไม่นานเขาจะพูดออกมาว่า...

"มะ...เมื่อหนึ่งชั่วโมงก่อน ตระกูลเซติส(ตระกูลของพ่อพวกเด็กๆ)ได้มอบหมายงานมาให้กับคนของฉัน งะ...งานนั้นคือการฆ่านายน่ะ"

"งั้นหรอ..."ผมตอบกลับไป ในขณะที่ยังคงทอดไข่เจียวอยู่...

"เเล้วพวกคุณรับงานหรือเปล่า..."ผมถามออกไปสั้นๆ ซึ่งชายที่อยู่ปลายสายก็ตอบกลับมาทันทีว่า

"ฉะ...ฉันไม่ได้อยากรับงานนะ! ทางเบื้องบนพวกนั้นมันบังคับให้พวกเรานักฆ่าลำดับหนึ่งถึงสิบมาจัดการ ตะ...เเต่พวกเราไม่อยากทำงานนี้นายก็รู้ เพราะงั้นพวกเราไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้เลยจริงๆ"

"เข้าใจเเล้ว..."ผมตอบออกไปเสียงเรียบ ก่อนจะวางไข่เจียวที่สุกลงบนจานอย่างสวยงาม

"นะ...นายจะไม่ฆ่าพวกเรา...ใช่ไหม"เสียงปลายสายถามออกมาอย่างหวาดกลัว ผมที่ได้ยินเเบบนั้นก็ตอบกลับปลายสายไปว่า

"ไม่ต้องห่วง...ผมไม่ทำอะไรพวกคุณหรอก"

ปลายสายที่ได้ยินคำพูดของผมเเบบนั้นก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เเต่เขาก็ต้องเงียบลงไปทันที เมื่อได้ยินประโยคพูดถัดไปของผม

"เเต่ผมมีเรื่องที่อยากจะให้พวกคุณช่วยสักหน่อย..."

"อะ...อะไรล่ะ"ชายปลายสายถามกลับมา

"ผมอยากให้พวกคุณกำจัดตระกูลเซติสให้หน่อย...พอจะทำให้ได้ไหม"

ชายปลายสายที่ได้ยินเเบบนั้นก็ตอบกลับมาทันที

"ดะ...ได้ ได้สิ จะทำให้ทันทีเลย"

"ขอบคุณ...ผมจะโอนเงินค่าภารกิจไปให้ที่ล็อบบี้เดิม..."เมื่อพูดจบ ผมก็ทำการตัดสายลง ก่อนจะนำอาหารทั้งหมดตรงไปส่งให้กับพวกเด็กๆ

ทางด้านสมาคมนักฆ่า...

หลังจากที่โนเอลได้วางสายลงเเล้ว ชายผู้ที่นั่งอยู่บนหัวโต๊ะก็ได้ถอนหายใจออกมาเสียงยาวทันที เหล่าพวกลูกน้องของเขาที่นั่งอยู่รอบๆ ก็รีบกรูกันเข้ามาถามไถ่ด้วยความเป็นห่วงว่า

"หะ...หัวหน้า ปะ...เป็นยังไงบ้างครับ พะ...พวกเราจะถูกฆ่าไหม พวกเราจะถูกฆ่าไหมครับ!"

"ขะ...เขาจะมาที่นี่ตอนไหน 10นาที 5นาที หรือว่า 1 นาที!!!"

"หนี!! พวกเราต้องหนี!!!!!"

"อ้า!! ตายเเน่!! พวกเราต้องตายเเน่ๆ!!"

เเต่ดูเหมือนว่าพวกคนในห้อง กำลังกรีดร้องโหยหวนกันอย่างหวาดกลัวสุดขีดมากกว่า เเต่ไม่นานก็ได้มีหญิงสาวร่างสูงคนนึงตะโกนขึ้นมาว่า

"พวกนายน่ะเงียบได้เเล้ว!! ไม่เห็นหรอว่ามันทำให้ทุกคนเครียดน่ะ! หัวหน้าคะ...คนๆนั้นเขาว่ายังไงบ้าง"

หัวหน้า หรือชายปลายสายที่ได้คุยกับโนเอลเมื่อครู่ยิ้มกว้างออกมา ก่อนจะพูดว่า

"อ่า เจ้านั่นไม่เอาเรื่องล่ะ...เเถมยังให้งานพวกเราไปจัดการกับพวกตระกูลเซติสด้วยนะ"

"จะ...จริงหรอครับหัวหน้า!!!"

"เย้!! พวกเรารอดตายเเล้ว!!!!"

"หัวหน้าจงเจริญ!!!"

เมื่อได้ยินเเบบนั้น เหล่านักฆ่าทั้งเเปดที่อยู่ในห้องก็ต่างร้องตะโกนออกมาอย่างดีใจกันทันที

เเตกต่างจากหญิงสาวร่างสูงที่เอ่ยถามกับหัวหน้าออกไปอย่างเเปลกใจว่า

"หัวหน้าคะ ทำไมคราวนี้คนๆนั้นถึงไม่เอาเรื่องพวกเรากัน...ทั้งๆที่ตามปกติ เขาจะมุ่งตรงมาหาพวกเราที่นี่ทันทีเเท้ๆ"

หัวหน้าที่ได้ยินคำถามของหญิงสาว ก็ส่ายหน้าออกมาเเทนคำตอบ

"ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน...สงสัยว่าเขาคงกำลังอารมดีอยู่ล่ะมั่ง เเต่เรื่องนั้นก็ช่างมันเถอะ เพราะตอนนี้พวกเรามีงานที่ต้องสะสางให้เสร็จก่อน"

"ไอ้พวกตระกูลบัดซบนั่น...บังอาจมาทำให้คอของพวกเราเกือบขึ้นเขียงประหาร ถ้าข้าไม่ได้บดขยี้พวกมันด้วยมือคู่นี้ล่ะก็ อย่ามาเรียกข้าว่า ฮาคัส(จอมคลั่ง)เลย!!"ชายผู้เป็นหัวหน้าคำรามออกมาอย่างโกรธเเค้น ก่อนจะหันไปพูดกับเหล่าลูกน้องที่อยู่รอบๆว่า

"พวกเเกทุกคนพร้อมไหม!!!!"

"พร้อม!!!!!!!!!!!!!"ผู้คนในห้องตอบกลับมาอย่างพร้อมเพรียง ชายผู้เป็นหัวหน้าที่เห็นเเบบนั้นจึงทำการเปิดวาป ก่อนจะพาร่างของผู้คนทั้งหมดในห้องออกไป...

เช้าวันรุ่งขึ้น...ตระกูลเซติสก็ได้ถูกลบออกไปจากหน้าประวัติศาตร์อย่างถาวร ด้วยน้ำมือของเหล่านักฆ่าที่เเข็งเเกร่งที่สุดในประเทศ ด้วยสาเหตุที่ว่า...ไม่ยอมฟังคำเตือนของหัวหน้าครอบครัวคนนึง