ลูกสาวรักเเรกกับคุณพ่อเเรงค์หนึ่ง
ตอนที่ 26 : ลักพาตัว
30 นาทีก่อน
ตอนนี้บนทางเดินลาดยาวของ เซกเตอร์ 100 กำลังมีร่างของเด็กสาวสองคนกำลังเดินไปมาอยู่ เด็กสาวผมเเดงกำลังเดินนำหน้า ส่วนเด็กสาวผมเงินที่เดินตามหลังก็พยายามพูดห้ามพี่สาวที่เดินนำหน้าอยู่ตลอด
"พวกเราไม่ควรทำเเบบนี้นะพี่ ถ้าคุณโนเอลรู้เรื่องนี้เข้าจะโกรธเอานะคะ..."
"ใครสนล่ะ!! พี่ก็เเค่อยากออกมาหาอะไรกินเเค่นั้นเอง เเต่พอเปิดไปดูห้องของหมอนั่นก็กลับไม่มีใครอยู่ซะได้ เเบบนี้มันจะไม่ทำให้พี่โมโหได้ไงล่ะ!"อลิสที่ได้ยินคำพูดของเซลีนก็พูดสวนกลับมาทันควัน เเถมยังพูดออกมาต่ออีกว่า
"เเถมยังทิ้งพวกเราเอาไว้ในบ้านพักเงียบๆนั่นอีก เป็นผู้ปกครองภาษาอะไรกัน...ห่วยเเตกชะมัด"เมื่อพูดจบ อลิสก็เร่งฝีเท้าเดินไปข้างหน้าเร็วขึ้นด้วยอารมที่เดือดดาลของเธอ นั่นจึงทำให้เซลีนผู้เป็นน้องสาวต้องรีบก้าวเดินตามพี่สาวไปเร็วขึ้นด้วยความเป็นห่วง
"พี่จะพูดเเบบนั้นมันก็ไม่ถูกนะคะ คุณโนเอลเขาอาจจะมีงานด่วนเข้ามากระทันหันก็ได้ เพราะงั้นพวกเราไม่ควรทำให้เขาเป็นห่วงเรื่องของพวกเราเพิ่มขึ้นสิ"
"คุณโนเอลเองก็มีงานในฐานะของเอลดิสที่ต้องจัดการอยู่เยอะนะคะ...เรื่องเเค่นี้พี่เองก็น่าจะเข้าใจดีไม่ใช่หรอ"
"กลับกันเถอะนะคะ...พี่"
"..."อลิสที่ได้ยินคำพูดของเซลีนเเบบนั้นก็เริ่มหัวเย็นลงบ้าง เธอหยุดเดินลง พร้อมกับถอนหายใจออกมาเสียงเบา
"รู้เเล้วๆ พี่ผิดเองเเหละ ก็เเค่อยากออกมารับลมเล่นนิดหน่อยเอง เธอกลับไปก่อนเถอะ...เดี๋ยวพี่ตามไปทีหลัง"อลิสหันมาพูดบอกกับน้องสาวเรียบๆ เซลีนที่เห็นเเบบนั้นจึงพูดถามออกมาอย่างเป็นห่วงว่า
"พี่นอนไม่หลับหรอคะ..."
อลิสพยักหน้าตอบกลับมา...
"อืม...พี่ไม่ค่อยชินกับการนอนต่างที่เท่าไรน่ะ เธอเองก็เหมือนกันไม่ใช่หรอ"
เซลีนพยักหน้าตอบกลับมาด้วยรอยยิ้มบางๆ
"ค่ะ...หนูเองก็นอนไม่หลับเหมือนกัน"
ตั้งเเต่ที่พ่อเเม่ของพวกเธอจากไป...เซลีนกับอลิสก็ไม่เคยนอนหลับลงอย่างสนิทใจได้เลยสักครั้ง พวกเธอกลัวว่าถ้าสักวันนึงเกิดหลับไป โนเอลก็จะอาจจะหายไปเหมือนๆกับพ่อเเม่ของพวกเธออีก นั่นจึงอาจจะเป็นสาเหตุที่ทำให้อลิสรู้สึกไม่ดีขึ้นมา เมื่อพบว่าโนเอลไม่ได้หลับอยู่ในห้องของเขาเหมือนทุกครั้ง
เซลีนพยายามปลอบโยนพี่สาวของเธอด้วยการกุมมือ...ทั้งสองหันหน้ามายิ้มให้กัน พร้อมกับหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะตัดสินใจเดินกุมมือกันกลับ โดยระหว่างทางอลิสก็ได้พูดชวนคุยขึ้นมาว่า
"ถ้ากลับไปถึงบ้านเเล้วพี่อยากกินไก่ทอดฝีมือเซลีนอีกจัง...คราวนี้ขอซอสมะเขือเทศเยอะๆเลยนะ"
"เดี๋ยวก็อ้วนหรอกค่ะ...เดือนนี้ก็เพิ่มขึ้นมาสองขีดเเล้วไม่ใช่หรอคะ"
"นะ...นั่นไม่ใช่ไขมันซักหน่อย! กล้ามเนื้อต่างหากล่ะ! กล้ามเนื้อ!"
"ค่ะๆ กล้ามเนื้่อก็กล้ามเนื้อ..."
ทั้งสองคนหยอกล้อกันไปมาอย่างสนุกสนาน โดยไม่ได้รู้ตัวเลยว่าในช่วงเวลานั้น กำลังมีร่างของใครบางคนหยุดยืนอยู่ที่ด้านหลัง เเต่ในจังหวะที่ร่างๆนั้นกำลังยื่นมือไปสัมพัสที่ร่างของพวกเธอ...เซลีนที่สัมพัสได้ถึงกลิ่นอายบางอย่าง ก็รีบหันขวับมามองทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว นั่นทำให้คนที่ยืนอยู่ทำหน้าเเปลกใจออกมา..
"โอ๊ะ...สัมพัสได้ถึงตัวตนของผมด้วยงั้นหรอ ไม่ธรรมดาเลยนี่เเม่สาวน้อย"
เจ้าของน้ำเสียงที่เเสนร่าเริงคนนั้นคือชายหนุ่มผมดำตัวสูงคนนึง ที่มาหยุดยืนอยู่ที่ด้านหลังของพวกเธอตอนไหนก็ไม่ทราบ เซลีนที่เห็นชายคนนั้นปรากฏขึ้นมาอย่างกระทันหัน มันก็ทำให้เธอเผลอตัวสั่นขึ้นอย่างตื่นกลัว...
ชายคนนั้นมีรูปร่างเหมือนกับมนุษย์ทุกอย่าง ยกเว้นเพียงใบหูที่มันเป็นครีบคล้ายกับสัตว์น้ำ พร้อมกับฟันที่ดูเเหลมคมราวกับสัตว์ป่า เซลีนจำลักษณะนั้นได้ เธอรู้ว่าชายตรงหน้าคือชาวดาว กรี มนุษย์ต่างดาวที่สามารถใช้ชีวิตอยู่บนบกเเละในน้ำได้ราวกับพวกนางเงือกในนิทานที่พวกเธอเคยอ่าน
ชายหนุ่มเผ่ากรีที่เห็นทั้งสองคนเงียบไป ก็พูดถามขึ้นอย่างสงสัยว่า...
"ที่นี่เขามีกฏว่าห้ามออกมานอกที่พักตอนช่วงเคอร์ฟิวนะ...ไม่มีใครบอกกันหรอ?"ชายคนนั้นพูดถามออกมาอย่างสงสัย เเต่ใบหน้าของเขาก็ยังคงยิ้มกว้างอยู่เหมือนเดิม มันทำให้พวกเธอรู้สึกขนลุกมาก
เซลีนที่เห็นว่าชุดของคนตรงหน้าดูคล้ายๆกับชุดของโรซาเรียเเละโนเอล นั่นจึงทำให้เธอพอคาดเดาได้ว่าชายตรงหน้าอาจจะเป็นเอลดิสที่กำลังทำหน้าที่ออกเดินลาดตระเวนอยู่ เเต่ว่าความรู้สึกที่เธอสัมพัสได้จากชายตรงหน้านั้น มันกลับเต็มไปด้วยความน่าขนลุก...ที่ตัวเธอเองก็ไม่สามารถบอกได้อย่างชัดเจนว่ามันคืออะไร เเต่สิ่งนึงที่เธอมั่นใจได้คือ...ชายตรงหน้านั้นไม่ได้มาดี
เซลีนพยายามฝืนยิ้มออกมา ก่อนจะพูดตอบกลับชายคนนั้นไปอย่างสุภาพว่า
"หนูกับพี่สาวกำลังกลับเเล้วล่ะค่ะ...ขอโทษที่ทำให้ต้องเดือดร้อนนะคะ"เมื่อพูดจบ เซลีนก็ดึงเเขนพี่สาวของตัวเอง ก่อนจะรีบพาอลิสเดินหนีออกไปจากที่เเห่งนั้น ซึ่งอลิสเองก็ยังมองไปที่ร่างของชายคนนั้นอย่างไม่ว่างตา ราวกับว่าเธอกำลังสงสัยอะไรสักอย่างอยู่...
ฟึบ!!
เเต่เซลีนกับอลิสก็ยังเดินไปได้ไม่กี่ก้าว ร่างของชายคนเดิมก็ได้ปรากฏขึ้นที่ด้านหน้าของพวกเธอก่อน สีหน้าของเซลีนซีดเผือกขึ้นอย่างเห็นชัด...เพราะเธอสามารถสัมพัสได้ถึงกลิ่นอายของบางอย่างที่น่าขนลุกจากชายตรงหน้าได้ชัดเจนยิ่งกว่าครั้งเมื่อกี้หลายเท่า ซึ่งชายตรงหน้าที่เห็นสีหน้าของเซลีน เขาก็เริ่มยิ้มกว้างออกมามากขึ้น
"อย่าพึ่งไปสิ...พี่ชายยังอยากจะคุยกับ---"
ปึก!!!
ยังไม่ทันที่ชายตรงหน้าจะได้พูดจบ หมัดที่เคลือบด้วยพลังจิตเเบบเต็มสูบของเซลีนก็ได้พุ่งตรงเข้าไปที่ใบหน้าของชายคนนั้นอย่างรวดเร็ว ส่งให้ร่างของเอลดิสชาวกรีปลิวกระเด็นไปชนกำเเพงด้านหลังเสียงดัง
"น่ะ!!..."อลิสตกใจมากที่เห็นน้องสาวของตัวเองทำเเบบนั้น เเต่ว่ายังไม่ทันที่เธอจะได้พูดถามอะไร เซลีนก็ได้ร้องตะโกนออกมาเสียงดังว่า
"พี่คะ!! วิ่ง!!"
ฟึบ!!
"อึก..."เเต่ในจังหวะเดียวกับที่เซลีนได้ร้องตะโกนออกไป คอของเธอก็ได้ถูกบางสิ่งบางอย่างที่คล้ายกับหางของงูพุ่งเข้ามารัดที่คอเอาไว้
"เซลีน!!!"อลิสที่เห็นเเบบนั้นก็พยายามจะวิ่งเข้าไปช่วยน้องสาวของเธอ เเต่ร่างของเด็กสาวผมเเดงก็ได้ถูกเเส้สีดำปริศนาพุ่งเข้าใส่ใบหน้า ส่งผลงให้ร่างของเธอปลิวกระเด็นไปชนกับกำเเพงจนสลบไป
"พะ...พี่..."เซลีนที่เริ่มขาดอาการหายใจพยายามใช้พลังจิตของตัวเองเพื่ิอทำลายหางที่รัดคอเธอเอาไว้ เเต่หางที่รัดคอของเซลีนอยู่นั้นก็กลับสามารถดูดซัพพลังจิตของเธอเข้าไปได้จนหมด นั่นจึงทำให้เด็กสาวไม่สามารถใช้พลังจิตเพื่อหลุดออกมาจากการจับกุมได้ ก่อนที่ไม่นานหางที่รัดคอของเธออยู่ จะปล่อยเเก๊สบางอย่างออกมา นั่นทำให้เด็กสาวผมเงินที่ไม่มีอากาศหายใจต้องสูดดมเเก๊สเข้าไป...
"คุณ...โน...เอล"เซลีนพยายามพึมพำชื่อของโนเอลออกมา ก่อนที่สติของเธอจะดับลง
ชายเจ้าของอาวุธเเส้สีดำ หรือเอลดิสที่ถูกเซลีนโจมตีใส่เมื่อกี้ ได้เดินเข้ามาเช็คดูว่าเซลีนนั้นสลบลงไปเเล้วจริงๆหรือไม่ เมื่อเห็นว่าเธอสลบอยู่จริงๆ เขาก็ยกร่างของเด็กสาวขึ้นมาพาดไหล่ ก่อนจะยิบลูกเเก้วบางอย่างขึ้นมาเพื่อเตรียมที่จะใช้มันหลบหนี ซึ่งในตอนนั้นเอง หางที่เคยรัดคอของเซลีนอยู่ ร่างของมันก็ได้ปรากฏตัวออกมาจากกำเเพง เผยให้เห็นเป็นงูสีน้ำตาลขนาดใหญ่ ซึ่งเจ้างูที่โผล่ออกมา ก็ได้พูดขึ้นว่า
"นี่มันอยู่นอกเหนือเเผนของพวกเราไม่ใช่หรือไง..."
เอลดิสเผ่ากรีที่ได้ยินคำถามของเจ้างู ก็พูดตอบกลับมาทั้งๆรอยยิ้มว่า
"ดูจากพลังจิตเเล้ว เด็กคนนี้คงได้รับการดูเเลมาอย่างดี ข้าคิดว่าน่าจะเป็นลูกของพวกคนใหญ่คนโต การที่มีตัวประกันเอาไว้ต่อรอง...มันก็เป็นความคิดที่ดีไม่ใช่หรอ"
"...ก็ถูกของเเก เเต่ไม่คิดว่า อสูรา จะฆ่าเด็กคนนี้ก่อนหรือไง?"
"เจ้าก็รู้ว่าอสูราเกลียดพวกพิโทเลี่ยนขนาดไหน..."
เอลดิสเผ่ากรีที่ได้ยินคำถามนั้นก็พยักหน้าไปมาอย่างเข้าใจ ก่อนจะพูดตอบเจ้างูเพื่อนสนิทออกไปว่า
"ไม่ต้องห่วง...สำหรับเจ้านั่นเเล้วการคงอยู่ของพวกเราสำคัญมากกว่าเเผนการณ์นี้เป็นไหนๆ อีกอย่าง...ถ้าต่อรองเสร็จเมื่อไรค่อยฆ่ายัยเด็กนี่ทีหลังก็ยังได้ อสูราคงจะชอบเเบบนั้นมากกว่า"
"ข้าพูดถูกใช่ไหมล่ะ..."เอลดิสเผ่ากรีพูดพร้อมกับเเลบลิ้นไปมาราวกับกำลังคิดเรื่องอะไรสนุกๆ งูตัวใหญ่ที่เห็นท่าทางเเบบนั้นของคู่หูตัวเองก็ถอนหายใจออกมาเบาๆ
"ช่างเถอะ...เเล้วจะเอายังไงกับยัยเด็กผมเเดงนั่นล่ะ จะเอาตัวไปด้วยเลยไหม"งูตัวใหญ่พูดถาม ก่อนจะจ้องมองไปยังร่างของเด็กสาวผมเเดงที่นอนสลบอยู่ตรงกำเเพง เอลดิสเผ่ากรีที่ได้ยินก็ส่ายหน้าไปมา
"ไม่ต้องหรอก...ถูกโลซิอัส(เเส้ดำ)เข้าไปเต็มๆเเบบนั้นคงไม่รอดเเล้วล่ะ ถึงจะน่าเสียดายที่ไม่ได้กินเนื้อนุ่มๆของยัยเด็กนั่นก็เถอะ เเต่ถ้าขืนไม่ทิ้งหลักฐานเอาไว้บ้าง...การต่อรองก็คงจะไม่เป็นผล"
"ยังไงยัยเด็กอ่อนเเอเเบบนั้น...ก็คงจะไร้ค่ากว่ายัยเด็กผมเงินนี่เป็นพันๆเท่า ไอ้พวกพิโทเลี่ยนก็คงจะคิดเเบบนั้นเหมือนกัน คิดซะว่าเป็นการเชือดไก่ให้ลิงดูของพวกเรานั่นล่ะถูกต้องเเล้ว"เมื่อพูดจบ เอลดิสเผ่ากรีคนนั้นก็ได้โยนลูกเเก้วในมือลงกับพื้น
เพล้ง
ลูกเเก้วที่เเตกลงก็ได้ปรากฏเป็นหลุมดำขนาดเล็ก ดูดร่างของทั้งสามคนหายเข้าไปในพริบตา เศษซากของลูกเเก้วก็สลายหายไปด้วยจากเเรงดูดของหลุมดำเหล่านั้น นั่นจึงทำให้พื้นที่บริเวณรอบๆไม่หลงเหลือหลักฐานอะไรเอาไว้เลย ยกเว้นเพียงร่างของเด็กสาวผมเเดงที่นอนสลบอยู่เพียงลำพัง...
ปัจจุบัน
ผมได้เดินทางมาถึงจุดหมายที่โรซาเรียได้ติดต่อมาว่าเจอร่างของอลิส เเละเมื่อผมมาถึง...ก็เป็นจังหวะเดียวกับที่พวกหน่วยพยาบาลกำลังตรวจดูอาการของเด็กสาวผมเเดงที่กำลังนอนสลบอยู่บนพื้น ผมเดินเเทรกผ่านร่างของพวกเขาเข้าไป เพื่อที่จะไปดูอาการของเธอ...
เเม้ว่าจะถูกพวกหน่วยพยาบาลรอบๆสั่งห้าม เเต่ผมก็ไม่สน...ผมจัดการพลักร่างของพวกเขาออกไปอย่างเย็นชา ก่อนจะนั่งลงข้างๆกับอลิส
ผมใช้มือเเตะไปที่ชีพจรของเด็กสาวอย่างเเผ่วเบา...ก่อนจะพบว่ามันยังคงมีสัญญาณชีพจรดังอยู่ หัวใจที่เคยเต้นรัวของผมเริ่มสงบลงเล็กน้อย พร้อมกับอารมความรู้สึกบางอย่างที่เริ่มรุนเเรงขึ้น...
ผมยิบยาหลอดสีขาวออกมาจากในกระเป๋า ก่อนจะใช้มันฉีดไปที่ต้นเเขนของอลิสเบาๆ...
ร่างกายของเด็กสาวผมเเดงที่ได้รับยาเข้าไป ผิวที่เคยซีดเผือกของเธอก็ค่อยๆเริ่มกลับมาเป็นปกติ...บาดเเผลบริเวณหัวที่มีเลือดไหลซึมออกมาก็เริ่มสมานตัว ก่อนที่ในตอนนั้นเธอจะเริ่มเปิดดวงตาของตัวเองขึ้นมาเหมือนได้สติ...
"เซ...ลีน..."อลิสพึมพำออกมาอย่างเเผ่วเบา พร้อมกับเริ่มยกเเขนของตัวเองขึ้นมาเหมือนพยายามจะไขว่คว้าอะไร ผมใช้มือทั้งสองกุมมือของเด็กสาวเอาไว้...ก่อนจะพูดปลอบเธอออกมาอย่างเเผ่วเบา
"เซลีนปลอดภัยดี...."
"..."อลิสที่ได้ยินคำพูดของผมก็นิ่งเงียบไป เธอหันมามองที่ผม พร้อมกับนัยตาที่เริ่มมีน้ำใสๆไหลออกมา...
"โน...เอล..."
"หนู...ขอ...โทษ"อลิสพูดออกมาเพียงเเค่นั้นก่อนจะสลบไป...
"มันไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก..."ผมพึมพำออกมาเบาๆ ก่อนจะใช้มือเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าของเด็กสาวอย่างอ่อนโยน
"ดูเเลเธอด้วย..."ผมหันไปพูดบอกกับเหล่าหน่วยพยาบาลทางด้านหลัง ซึ่งในตอนนี้พวกเขากำลังมองมาที่ผมด้วยเเววตาที่หวาดกลัวสุดขีด เเต่ผมก็ไม่ได้สนใจ...ก่อนจะลุกขึ้น เเละเดินผ่านร่างของพวกเขา
ผมถอดเเว่นของตัวเองออก...ก่อนจะบีบทำลายมันทิ้งลงอย่างไม่ใยดี ในตอนนั้นเองที่พลังจิตอันมหาศาลของผมได้พวยพุ่งออกมาจากร่าง ผมจัดการควบคุมพลังจิตของตัวเองส่วนนึงเพื่อทำการเปิดสนามพลังจิตครอบคลุมทั่วทั้งโคเลอฟิวเอาไว้ เเน่นอนว่าการทำเเบบนั้น มันได้ทำให้เซกเตอร์ต่างๆเกิดสัญญาณเเจ้งเตือนขึ้นอย่างวุ่นวาย เเต่ผมก็ไม่สนใจ เเละจัดการค้นหาตำเเหน่งของเซลีนจากเเหล่งพลังงานจิตทั้งหมดตั้งเเต่ เซกเตอร์ที่ 100 จนไป เซกเตอร์ชั้นล่างสุด
เเละเพียงไม่กี่วินาทีต่อจากนั้น ผมก็สามารถจับสัญญาณพลังจิตของเซลีนได้ โดยในตอนนี้สถานที่ๆเธออยู่ก็คือ...
เซกเตอร์ 0
จัดการมันอย่าให้เสีย!
ตายเเน่ๆ ยมทูตกำลังไปตามล่าหาพวกเอ็งเเล้ว!!!
ใหญ่โตสะใจแน่ๆ