ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : พวกเธอคบกันหรอ?
"สวัสี ยูอยอน" มินะะโนทัยูอยอนมาแ่ไล อยอนมอไปทา้นเสียที่่อยๆวิ่เหยาะๆมาหาเธอ
"เสาร์อาทิย์ที่ผ่านมาเป็นไบ้ามินะ ันไม่ไ้เอเธอเลย" อยอนถาม
"็้อมเ้นบัลเล่อยู่ที่ห้อ้อมน่ะ ใล้แ่แล้ว" มินะอบ มินะเป็นนัเ้นบัลเลประำโรเรียน เธอ้อเรียมัวสำหรับารประวแ่ันระับาิที่ใล้ะัึ้น อีรึ่เือน่อานี้
"สู้ๆนะมินะั ันเป็นำลัใให้" อยอนให้ำลัใเพื่อนสนิท มินะพยัหน้ารับแล้วยิ้มว้าใส่อยอน อยอนเห็นรอยยิ้มอมินะ็อที่ะเอามือยี้ผมมินะเบาๆอย่าเอ็นูไม่ไ้
นายอนที่ำลัเินมาับโมโมะ็เห็นภาพนั้นพอี เธอรีบเินรมาหาทัู้่ทันที โมโมะ็รีบเินามนายอนไป
"สวัสี ยูอยอน" นายอนหยุอยู่้าๆอยอน แล้วเอื้อมมือไปับมืออยอนลาผมมินะ ่อนะุมมืออยอนเอาไว้แน่น อยอนอึ้ับารระทำอนายอน เธอ้มระิบ้าๆหูนายอนเบาๆว่า "นี่พี่ทำอะไรอพี่เนี่ย?"
"เราไปเรียนันเถอะ มินะั" นายอนทำเป็นไม่ไ้ยินอะไราอยอน เธอ่อยๆปล่อยมือานผมสั้น้าๆ แล้วึแนมินะเ้าโรเรียนไป
โมโมะและอยอนึเินามสอสาว้าหน้าเ้าโรเรียนไป โมโมะสัเเห็นพฤิรรมผิปิออิมนายอนเมื่อรู่ ึหันไปถามอยอนที่เินู่มาับเธอว่า
"นี่พี่นายอนเป็นอะไร เธอรู้ไหมอยอน?"
"เอ่อออ พี่เาอยาเรียนเร็วๆมั้" อยอนอบไม่รำถาม เธอรู้ว่านายอนเป็นอะไร นายอนหวเธอับมินะน่ะสิ่ แ่เธอไม่ล้าที่ะบอโมโมะับมินะในเรื่อนี้
สัมที่พวเธออยู่ ารอบเพศเียวันยัไม่ไ้รับารยอมรับสัเท่าไหร่ ารเป็นแฟนระหว่าเพศเียวันูเป็นอะไรที่แปลสำหรับสัมนี้ ส่วนมาิว่าน่าเียไม่น่าเ้าใล้้วย้ำ แ่็มีส่วนน้อยที่ำลั่วยันสร้าิสำนึใหม่ให้นในประเทศนี้ทราบว่าไม่ไ้ผิอะไรที่นสอนะรััน
"ใ่หรอ ันว่าพี่แูแปลๆับมินะนะ" โมโมะเอ่ยะที่มอนายอนเินูมือมินะ้วยสีหน้ายิ้มแปลๆ
"ันว่าไม่แปลนะ" อยอนบอโมโมะ เธอเ็บอาารัวลไว้ ้วยท่าทีนิ่ๆ
พัลาวัน
อยอน มินะ นายอน และโมโมะ เินเ้ามาในโรอาหาร
"ินไรีนะ?" อยอนพู ะเิน มินะหันไปมอหน้าอยอน แล้ทำท่ารุ่นิ
"อยอน เราไปิน..." มินะะเอ่ยวนอยอนให้ไปิน้าวหน้าปลาาบะเป็นเพื่อนเธอ แ่ลับถูแรึา้าหลัึแนเธอเอาไว้
"มินะั เราไปินบะหมี่ร้านนั้นันว่าเนอะ" นายอนลามินะออมาทันที อยอนเห็นอย่านั้น็เริ่มอารม์ไม่ี มันไม่ำเป็นที่นายอน้อห้ามไม่ให้เธอับมินะุยันนานี้
อยอนิว่านายอนทำเินไป มินะไม่ไ้ิอะไรับเธอ และเธอ็ไม่ไ้ิอะไรับมินะ ทำไมนายอน้อมาทำอะไรแปลๆแบบนี้้วย เธอรู้สึไม่พอใับารระทำอนายอนเอามาๆ
"มาับันหน่อย" อยอนเินเ้าไประาแนนายอนที่ำลัยืน่อแถวหน้าร้านบะหมี่ับมินะ
นายอนมอามน้าหน้าที่ำ้อมือเธอไว้แน่น เธอรู้สึไ้ถึวามไม่พอใออยอน เธอพยายามบิ้อมือให้หลุออ แ่ารรัมือออยอนลับแน่นึ้น
"นี่พี่ำลัทำอะไรอยู่ อิมนายอน?" อยอนหันมาะอใส่นายอน แล้วผลันายอนให้พิับผนัห้อน้ำ
"ันเปล่าทำอะไรสัหน่อย" นายอนอบปั เธอยัพยายามบิ้อมือให้หลุออาแรบีบออยอน
"ันบอพี่แล้วไว่ามินะับัน เราไม่ไ้ิอะไรันแบบนั้น พี่เลิทำัวแปลๆแบบนี้สัทีเถอะ" อยอนยัะอใส่นายอน
นายอนมอนรหน้าอนนี้ ที่ำลัโรธเธอเอามาๆ เธอไม่เยเห็นอยอนเป็นแบบนี้มา่อน น้ำาอนายอนไหลออาา้าๆ เธอรู้ว่าสิ่ที่เธอทำลไปมันไม่โอเสำหรับยูอยอน แ่เธอทนที่ะเห็นทัูุ้่ยันอย่าสนิทสนมแบบนั้นไม่ไ้
อยอนเห็นน้ำาอนรหน้าไหลออมาเป็นทา เธอหลุออาวามโรธ เธอ่อยๆรายมือที่บีบ้อมือนายอนออ เธอรู้ัวแล้วว่าที่เธอทำไปมันทำให้นายอนเ็บ นายอนอามืออี้ามาุม้อมือ้านั้น้วยสีหน้าเ็บปว อยอนมอไปที่้อมือแร่ำอนายอน
"ันอโทษนะ ันโมโหเินไป ันไม่ไ้ั้ใะทำให้พี่เ็บ" อยอนเอื้อมมือไปับ้อมือนายอนเบาๆ
"ัน็อโทษเหมือนันที่ทำอะไรให้เธอไม่พอใ" นายอนพูไป็ร้อไห้ไป
"พี่ฟัันนะ ันอบนายอนนเิม นที่ร่าเริ ไม่ิมาในเรื่อเล็น้อย ทำทุอย่าเหมือนปิ พี่นายอนนเิมน่ะ น่ารัมาๆเลยนะ" อยอนเริ่มมีสิในารพูมาึ้น เธอเลือที่ะพูีๆับนายอนให้เธอเ้าใว่า ที่นายอนำลัทำอยู่มันไม่โอเ และอยอนอยาให้เธอลับไปเป็นนายอนแบบเิม
"ไ้! ันะลับไปเป็นนเิม ถ้าเธออันเป็นแฟน" นายอนเอ่ย เธอยัไม่ไว้ใมินะ เธออยาไ้วามอุ่นใ่อน เพื่อเป็นารยืนยันว่าอยอนะไม่เิวามรู้สึพิเศษับมินะ
"..." อยอนมอนรหน้า ที่ำลัมุ่นมั่นรอำอบาเธอ พลา้มลมอ้อมือแๆอนายอน้วยวามรู้สึผิ
"อบสิ่ ยูอ...!!!" นายอนพูไม่ทันบประโย ปาอยูอยอน็เ้ามาปิประบปาอเธออย่ารวเร็ว อยอนรู้สึว่าัวเธอเอ็เริ่มรู้สึีๆให้ับนายอนไป่อน้ามาแล้ว ั้แ่วันนั้นที่นายอนมา้าืนที่บ้าน และเธอ็อยาให้นายอนรับรู้้วยารระทำไม่ใ่แ่ำพู
แ่เธอ็ยัไม่ล้าใ้ำว่ารัหรือำว่าแฟนับอิมนายอน เพราะเธอเอ็ยัไม่รู้เลยว่าวามรัริๆมันืออะไรันแน่
นายอนหยุร้อไห้ เธอเลิ้มไปับรสาิหวานๆาปาออยอน มืออเธอปาไปมาับำแพ
"ไปอยู่ที่ไหนันนะ" โมโมะบ่นเินเ้ามาให้ห้อน้ำที่อยอนและนายอนำลัูบันอยู่
ทัู้่รีบผละออาันทันทีที่เห็นวาูุ่้นเยำลั้อพวเธออยู่
"พวเธอทำอะไรันน่ะ?" โมโมะพูะุะั เธอใมาที่เห็นเพื่อนสนิทอเธอทั้สอน ำลัูบันอยู่ในห้อน้ำ!!!
"เอ่อ ือ..." อยอนพูอะไรไม่ออ เธอไม่มีำพูอะไรในสมอที่ะอธิบายออมาให้เพื่อนนสนิทฟั
อิมนายอนลาโมโมะออมาาห้อน้ำ แล้วบอให้โมโมะเ็บเรื่อนี้เป็นวามลับระหว่าพวเธอ โมโมะพยัหน้ารับแบบไร้สิ ส่วนอยอนที่วบุมสิอัเอลับมาไ้ ็ทำัวเป็นปิไป่อแถวื้อ้าว
มินะที่นั่รออยู่ที่โ๊ะมอามอิมนายอนและโมโมะที่ำลัเินมานั่ที่โ๊ะ้วยทีท่าที่แปลไป เธอรู้สึแปลั้แ่อนเ้าแล้ว แ่เธอ็ไม่ไ้ใส่ใอะไร เธอรู้แ่ว่านายอนูแปลไป แ่อนนี้เธอลับรู้สึว่าเพื่อนทั้สามนอเธอูแปลไป
ปิแล้วพอมานั่ทาน้าว้วยันที่โรอาหารแบบนี้ พวเธอะุยันในหลายๆเรื่อ ทั้เรื่อนอื่นและเรื่อพวเธอเอ แ่วันนี้เพื่อนทั้สามนอเธอไม่มีใรเอ่ยปาพูอะไรออมาเลย ้มหน้า้มาิน้าวันอย่ามุ่มั่น
"วันนี้พวเธอหิว้าวันสิ่นะ ั้ใิน้าวันมาๆเลย" มินะเอ่ยึ้นท่ามลาบรรยาาศเหมือนำลัอยู่ในรายารแ่ันินเียบระับาิ
"ใ่ๆๆ" ทั้สามนหันไปมอันและันแล้วอบออมาพร้อมัน
"ั้นัน็ะรีบินให้ทันทุนนะ" มินะพูบ็้มลั้ใิน้าวเอาอย่าเพื่อนทั้สามน
รี๊ หมเวลาเรียนแล้วววว
ทั้สี่นเินออาโรเรียนพร้อมัน โมโมะเินู่มาับนายอน ส่วน้านหลัอยอนเินู่มาับมินะ
"วันนี้มินะว่ารึเปล่า?" อยอนถามมินะ
"ไม่ว่าน่ะ พอีัน้อไป้อมเ้นที่ห้อ้อม่ออน 5 โมรึ่" มินะอบ
"อ่อ พอีพวเราะไปนั่เล่นันที่บ้านอยอนสัพั ั้นเธอไปไม่ไ้น่ะสิ่" โมโมะหันหลัมาบอมินะ
"ไว้รั้หน้าแล้วันนะ ันไป่อนล่ะ" มินะพูบ็วิ่ไปที่รถู้ันสีบรอนที่อรอเธออยู่ ปิเธอ้อลับบ้าน้วยรถโยสาร แ่พอเธอไ้เป็นัวแทนอโรเรียน โรเรียน็ัรถมารับเธอไป้อมแทน เพื่อวามปลอภัยและประหยัเวลา
อยอน นายอน และโมโมะ โบมือให้นในรถู้ที่ำลัเลื่อนไปอย่า้าๆ
ระหว่าที่ทั้สามนเินไปที่บ้านอยอนัน โมโมะที่ิมามาั้แ่เห็นภาพเมื่ออนลาวัน็เอ่ยถามเพื่อนทั้สอนที่ำลัเินนำหน้าอยู่
"พวเธอบันหรอ?" โมโมะถามรประเ็น
อยอนหยุเิน หันไปมอนายอนที่หยุเินเ่นัน ทัู้่พยัหน้าให้ันแล้วหันหลัไปหาโมโมะพร้อมัน
โมโมะหยุะัมอเพื่อนทั้สอนที่ำลัเินเ้ามาหาเธอ โมโมะหลับาปรี๋
ทั้อยอนและนายอนเินมาอเอวเธอเอาไว้แล้วพาเธอเินไปพร้อมัน
"โมโมะั เธอ้ออย่าเอาเรื่อนี้ไปบอใรนะรู้ไหม" อยอนเอ่ยึ้น
"ทำไมไม่ให้บอล่ะ ทุนะไ้รู้ไปเลยว่าเธอเป็นอัน ยูอยอน" นายอนหันไปถามอยอนที่อยู่ถัไปาโมโมะ
"อะไรนะ!!!! นี่เธอเป็นอันและันแล้วหรอ?" โมโมะนลาไ้ยินอย่านั้น็ใ เบิาว้า
"บ้า!!!! เปล่าๆๆๆๆ โมโมะเธออย่าไปฟัพี่นายอน เธอฟัันนะ ือันับพี่นายอนำลัศึษาันอยู่ ยัไม่ถึั้นนั้น" อยอนรีบอธิบาย
นายอนไ้ยินแบบนั้น็อมยิ้มึ้นมาทันที วานายอนบอออมาว่าเธอำลัมีวามสุ โมโมะหันไปมอนายอน็สัมผัสไ้ถึวามสุนั้น
"นี่พี่อบอยอนริๆสิ่นะ" โมโมะถามนผมยาวที่เอาแ่ยิ้มไม่ยอมหุบ
"ใ่ ันอบอยอนมานานแล้ว ามที่ันเยบอเธอไปนั่นแหละ" นายอนอบโมโมะ อยอนสสัยับำสนทนาระหว่านายอนับอยอน
"ที่เยบอ หมายวามว่ายัไโมโมะ" อยอนถามเพื่อน
"็พี่นายอนเยบอันอนม.้น ว่าเาอบเธอน่ะสิ่" โมโมะบอ้อมูลที่เธอเยไ้ยินมาานายอนอนมัธยม้น เธอเล่นเมส์พูวามริ้วยัน แล้วโมโมะถามนายอนว่าเธออบใร ึ่นายอน็อบว่า "ยูอยอน"
ทั้สามนหยุยู่หน้าประูบ้านออยอน อยอนหยิบลูุแออาระเป๋าระโปรนัเรียนแล้วไเปิประูออ
"นี่ีฮโยยัไม่ลับบ้านอีหรอเนี่ย" อยอนพูถึีฮโย
"พี่เายัเินทามาไม่ถึมั้ วันนี้ไ้่าวว่ามีารามาเรียนับพี่เธอเลยนะอยอน" โมโมะบอ
"ารานไหน ทำไมีฮโยไม่เห็นบอันเลย" อยอนบอพลาทำหน้าอแ
"็แยอน่ะสิ่ เป็นเ็ปั้นาJYQเลยนะ ันนี่อิาพี่เธอริๆอยอน" โมโมะอธิบาย
"เธอหิวไหมอยอน เี๋ยวันทำบะมี่ให้" นายอนถามเ้าอบ้านอย่ายูอยอน พลาเปิู้เย็นเ็ว่ามีอะไรอู่ในู้บ้าเหมือนเธอเป็นเ้าอบ้านที่แท้ริ
"ไม่อ่ะ เี๋ยันรอีฮโยลับมา่อน" อยอนอบปั เธอไม่อยารบวนนายอน
"นี่พวเธอลันั้แ่เมื่อไหร่ ว่าะูๆัน" โมโมะเอ่ยถาม เพราะเธอำไ้ว่าเมื่ออาทิย์ที่แล้วอยอนยัไปยืนอับมินะอยู่เลย
"เมื่อวันอาทิย์น่ะ" นายอนอบ
"เมื่อวานน่ะนะ!!!! เร็วไปไหม?" โมโมะใ
"ไม่นะ ันอบอยอนมาหลายปีแล้ว สำหรับันมันนานแล้ว" นายอนอบโมโมะ
"แล้วเธอล่ะอยอน เธออบนายอนหรอ?" โมโมะถามนผมสั้นที่ำลัเสียบปลั๊โทรทัศน์อยู่
"ัน็ไม่รู้เหมือนัน" อยอนอบอย่ารไปรมา
นายอนหน้าเื่อนลทันที ำอบออยอนเมื่อรู่แสให้เธอเห็นว่า อยอนเอยัไม่มั่นใับวามรู้สึอัวเอ แ่เธอมั่นใว่าอยอนรู้สึีับเธอและเธอะทำให้อยอนมั่นใในวามรู้สึอัวเอให้ไ้
"อนนี้เธออาะยัไม่่อยมั่นใ แ่ันะทำให้เธอมั่นใในวามรู้สึอเธอที่มีให้ันให้ไ้" นายอนพูเสียัึ้นมา
อยอนยิ้มับท่าทาอนายอน เธอีใที่ไ้เห็นนายอนนเิมลับมาแล้ว โมโมะที่มอทัูุ้่ยัน็อมยิ้มึ้นมาโยไม่รู้ัว (่าเป็นู่ที่น่ารัริๆ)โมโมะิ
แ่พอเธอิถึเพื่อนอีนที่ไม่มาอยู่รนี้ับพวเธอ เธอ็อสสารมินะไม่ไ้ เธอรู้ว่ามินะอบอยอน แ่อยอนไม่ไ้อบมินะ แล้วอนนี้เธอ็ไ้รู้ว่านายอนอบอยอน และอยอน็ำลัเปิใให้นายอน ทำให้เธอเป็นห่วนๆนั้นึ้นมาับใ
(เธอะเป็นยัไถ้าไ้รู้เรื่อนี้นะ มินะั) โมโมะิ
ทั้สามนนั่เล่นนอนเล่นันไปสัพั ่อนที่ะแยย้ายันลับบ้าน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น