ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : นายอนคนจริง1
เ้าวัน่อมา แสแอ่อนๆลอผ่านผ้าม่านเ้ามาระทบเียนอนออยอน อยอนื่นึ้น ปิอยอนะื่นเ้าอยู่แล้ว เพราะวันนี้เป็นวันเสาร์อยอนเลยยัุู้อยู่ในผ้าห่ม นอนแ่ไม่ยอมลุาเีย
[morning kiss อยอนอา><] อยอนยี้าับประโยที่เห็น
เมื่อืน่อนที่อยอนะหลับ็มี้อวามายัยระ่ายยัษ์ ึ่อยอน็ไม่ไ้อบลับอะไร หลัาอ่าน้อวามนั้น อยอน็เอาแ่ิวนไปวนมาในหัวว่าใรันที่ส่้อวามมาหาเธอ เธอิว่า้อเป็นนที่เธอรู้ัแน่ๆไม่ั้นไม่มี่อทาาริ่อับเธอแบบนี้
"ใรันนะ!!!!!" อยอนที่นอนอยู่บนเียะโนลั่นห้อ แล้ว็ลุพรึบาเียวิ่เ้าห้อน้ำไป
"วันนี้วันพัผ่อนแท้ๆ เธอโทรมาทำไมแ่เ้า!!!!!ยูอยอน" โมโมะะอเสียผ่านสาย ็ยูอยอนน่ะสิ่โทรปลุเธอทั้ที่เธอั้ใะื่นนอนสัเที่ย
"เธอเปิประูให้ันหน่อยไ้ไหมโมโมะ อนนี้ันอยู่หน้าบ้านเธอ เ้าาหมูมัน้อันเหมือนะินันไปทั้ัวแล้ว" อยอนพูเสียสั่นเรือใส่สมาทโฟน
อยอนับเ้าาหมูไม่ถูันสัเท่าไหร่ เ้าาหมูือื่อสุนัพันธุ์ิสุนสีรีม าโๆเป็นสุนัที่พ่อแม่อโมโมะเลี้ยไว้เพื่อให้เป็นเพื่อนเธอ เพราะพ่อแม่อโมโมะเป็นนี่ปุ่น ที่โมโมะมาเรียนเาหลี็เพราะว่าโมโมะอบารเ้น และโมโมะ็ไ้ทุนมาเรียนที่นี่้วย นานๆทีพวท่านะมาหาเธอที่เาหลีสัรั้สอรั้่อปี
"โอเๆ ันำลัลไป" โมโมะันัวเอึ้นมาาเีย แล้วรีบเินลบันไรไปที่หน้าบ้าน ็เห็นสาวร่าสู ผมสั้นยืนัวเร็้อหน้าับเ้าาหมูอยู่หน้าประูเหล็
"ไม่มีารโทรมาบอให้ันเรียมัว่อนเลยนะ" โมโมะ้มลไปอุ้มเ้าาหมู แนที่ว่าอี้า็ปลล็อุแแล้วันประูเหล็ไป้าน้าให้สาวร่าสูเินเ้ามา
"็ันรู้ไว่าเธอยัไม่ื่น" อยอนเินเ้ามาในบ้าน แล้วถอระเป๋าเป้ออไปวาที่โฟาอย่าุ้นิน เวลามีานลุ่มหรือปาร์ี้อะไร่าๆ บ้านโมโมะนี่แหละือที่รวมพล
"็รู้นี่ แล้วทำไมเธอถึมาแ่เ้าล่ะ" โมโมะบ่น
"ไปอาบน้ำแปรฟัน่อนแล้ว่อยมาุยัน ันมีเรื่อให้เธอ่วยแน่นอนไม่้อห่วน้าาา" อยอนันัวโมโมะให้ึ้นบันไไปอาบน้ำแ่ัว สภาพอโมโมะอนนี้ ถ้าผู้ายเห็นล่ะ็เธอ้อโนลวนลามแน่ๆ เสื้อยืสีาวอว้าบาๆ ับาเาสั้นัวิ๋วสีมพู
ระหว่าที่อยอนรอโมโมะอาบน้ำ เธอ็้อวามอผู้ส่นิรนามนั้นึ้นมาอ่านวนไปวนมา ที่เธอเลือหันมาพึ่โมโมะเพราะว่าเมื่อวานที่โมโมะบอับเธอว่า (ถ้ามีเรื่อหนัใ็ให้บอ) อยอนที่ทนเ็บวามสสัยไม่ไหว็ั้ใะมาพึ่เพื่อนสาวนสนิทนนี้ ให้ปรึษามินะ็ลัวว่ามินะะแล้อะไรเธออี ส่วนถ้าให้ไปปรึษานายอนมีหวันายอนไ้เินุ่มๆไปถามทุนในโรเรียนแน่ๆ และหาเรื่อนๆนั้นนบาเ็บสาหัส
ที่บรรยายไปแบบนี้ไม่ไ้เินริไปแ่อย่าใ
เยมีเรื่อประมานี้ เิึ้นมาแล้วหลายรั้ ัวอย่าเ่น วัน่อนปิเทอม เมื่อปีที่แล้ว พวเธอยัอยู่ม.5 ยูายหนุ่มรุ่นพี่ที่ำลัะบไ้เินเอาอุหลาบาวมายื่นให้อยอน่อหน้า่อาเพื่อนๆทั้ห้อ พร้อมับำสารภาพว่าอบอยอนมาั้แ่3เือน่อน ทุนในห้ออึ้ไปามๆัน อยอนรับอไม้ไว้ามมารยาท นายอนที่เห็นเหุาร์ทั้หม ็เินรมาหยิบุหลาบาวอนั้น ออามืออยอนไปยื่นืนให้ยู แล้วลาอยอนออมาาห้อทันที
พอถึเวลาลับบ้าน ายหนุ่มนนั้น็ัรออยอนอยู่หน้าประูโรเรียนในมือถือุหลาาวอเิม นายอนที่เินวอยอนอยู่ไม่ห่าเห็นยูมาั้แ่แร เธอเินรไปหาายหนุ่มนนั้นทันทีพร้อมลาอยอนไป้วย ทำให้มินะและโมโมะ้อรีบเินามไปให้ทันเหุาร์ที่ำลัะเิึ้น
"มีอะไรับเพื่อนันอีหรอพี่ยู" นายอนเอ่ยน้ำเสียแ็
"พี่แ่อยาุยับอยอนน่ะ" ยููริัมา
"ันรู้มาว่าพี่เพิ่เลิับแฟนมาเมื่อเือน่อน แล้วมาสารภาพับเพื่อนันว่า อบเพื่อนันั้แ่3เือนที่แล้ว แปลว่าอะไรหรอะพี่ยู?" นายอนพูเสียัลั่น เหมือนแายหนุ่ม่อหน้าให้ทุนแถวนั้นฟั
"มันไม่ใ่อย่านั้นนะอยอน" ายหนุ่มบอปั มอไปทาอยอน แล้วยื่นอุหลาบอเิมให้นที่ยืนอึ้ อยู่้าหลันายอน ส่วนมินะและโมโมะยืนสัเอยู่ห่าๆ
"อยอนไม่วระมาเอนแบบนี้ เธอีเินว่าะลัวลมาบับพี่" นายอนึุหลาอนั้นออมาามือายหนุ่ม แล้วเินเอาไปทิ้ลถัยะใล้ๆ ่อนะเินลับมาลาอยอนออมา โมโมะและมินะเินามทัู้่ออมาแล้วหันมามอ้อนใส่ยู
"พี่ทำเินไปไหม?" อยอนพูะที่เินามหลันายอนลับบ้าน
"เธอ็หัปิเสธเาไปบ้าสิ่ ยัยโ่ยูอยอน" นายอนพูเสียสั่น ่อนะหันมาออยอนทั้น้ำา
นายอน้อ่มวามลัวเอาไว้เพื่อปป้ออยอนให้ปลอภัยานเลวๆแบบนี้ ทั้ๆที่เธอ็ลัวนมือสั่น
"เธอน่ะ ปิเสธเาไปสิ่ถ้าไม่อบไม่อะไร ะรับอไม้าเาทำไม" นายอนออยอนแน่นว่าเิม
"ใ่ อยอน ไอ้พี่ยูนั่นน่ะเ้าู้มา เพื่อนัน็โนหลอมาแล้ว เื่อพี่นายอนเาเถอะ"โมโมะี้แเสริม
"นายอนสุยอไปเลย ันล่ะนับถือริๆ" มินะเอ่ยมนที่ำลัร้อไห้อยู่ในอ้อมออยอน
"โอเ ันะปิเสธเาถ้าเามายุ่อี" อยอนเื่อำพูอนายอน เอาริๆเธอ็ไม่ไ้สนใอะไรในัวพี่ยูอยู่แล้ว แ่ไม่ไ้ะปิเสธอะไรไป เพราะเห็นว่ามีนเห็นเหุาร์เยอะ ไม่อยาให้พี่ยูายหน้า
หลัาเหุาร์ในวันนั้น ็ไม่มีใรล้ามายุ่ับอยอนอี เพราะลัวมารร้ายนายอนนั่นเอ
"ไหนๆอะไรที่เป็น้นเหุให้เธอปลุันในวันเสาร์แบบนี้ ถ้าไมุ่้ม่าารื่นอัน ันะไปเปิรเ้าาหมูให้ออมาัเธอแน่ๆอยอน" โมโมะลบันไรมานั่้าๆยูอยอนที่โฟาัวยาวลาบ้าน
"มีนให้อวัวันวาเลนไทม์ันมา" อยอนพู พร้อมหยิบล่ออวัรูปหัวใออมาาระเป๋าเป้
"เอ๊ะ!!! มินะให้เธอหรอ?" โมโมะหลุปา
"บ้า ไม่ใ่มินะ ใร็ไม่รู้ ถ้าันรู้ไม่มาอให้เธอ่วยามหาหรอ" อยอนปิเสธทันทีทันใ
"อ่าว ็เมื่อวานเธอพูว่าเรียเรื่ออะไรสัอย่ามีื่อมินะ้วยัน็เลยนึว่าเี่ยวัน" โมโมะี้แ
"อ่อ เมื่อวานมันเป็นแ่เรื่อแล้ัน ไม่มีอะไรหรอ ไว้ันะเล่าให้เธอฟัทีหลั อนนี้เธอมา่วยันามหายัยระ่ายยัษ์ผูโบว์นี่่อน" อยอน
"อะไรือระ่ายยัษ์ผูโบว์?" โมโมะิ้วมวึ้นอย่าเห็นไ้ั
อยอนเปิฝาล่ออวัออให้โมโมะอ่าน พร้อมับเปิ้อวามทั้สอ้อวามให้โมโมะู โมโมะสนใอย่ามาับสิ่ที่ปราึ้นรหน้า มันสมวรแล้วับารื่นเ้าในวันเสาร์อเธอ
"ันอยารู้ริๆ โมโมะเธอ้อ่วยันนะ" อยอนเย่าแนโมโมะเบาๆเิอร้อ
โมโมะนิ่ิอยู่สัพั
"ทำไมเธอไม่อบเาไปล่ะ แล้ว็นัเามาเอเลย" โมโมะเสนอวามิแรที่เธอิไ้
"ันะุยไ้ไล่ะ ็ันไม่รู้ว่าเาือใร" อยอนพู้วยสีหน้าหนัใ
[เธอือใรหรอ?] โมโมะเอาโทรศัพท์อยอนส่้อวามไปถึนปริศนานั้น
"ใรบอเธอให้ส่้อวามไปแบบนี้ันล่ะ นี่ันปรึษานผิหรือเปล่าเนี่ย" อยอนเอามือุมมับอย่าหนัใ เมื่อเห็น้อวามที่โมโมะส่ไปให้ระ่ายยัษ์
ัภาพมาที่อิมนายอนเ้าอนามแฝระ่ายยัษ์ผูโบว์
[ันบอเธอไม่ไ้ อโทษริๆนะ] นายอนพิมพ์อบลับอยอน เมื่อเห็น้อวามที่อยอนถามลับมา ทำไมมัน่าลำบาใอย่านี้นะ
นายอน อยาะบอออไปริๆว่าเป็นเธอเอ แ่เธอลับลัวว่าถ้าอยอนรู้ะเิอะไรึ้นับวามสัมพันธ์ระหว่าเธอับอยอน อีอย่าเธอ็ไม่รู้ว่าอยอนะิอะไรแบบนี้ับผู้หิ้วยันหรือเปล่า เพราะเธอไม่เยเห็นอยอนบับใรเลยสัน ทั้ผู้ายและผู้หิ ะมี็แ่นมาามีบนู่นนี่ึ่็เป็นเธอเอ ที่ทนเห็นนพวนั้นมายุ่ับอยอนไม่ไ้ น้อทำอะไรบ้าๆลไปั้หลาย่อหลายรั้เพื่อหยุวามสัมพันธ์ที่เธอไม่อยาให้เิ เพราะเธอหวอยอนมา เินว่าะยอมเสียอยอนไปให้ใร
[โปรบอันเถอะนะ ันะไ้รู้ว่าวระทำยัไับเธอ] อยอนส่อบลับมาทำเอาอยอนใ เธอรู้ว่าสิ่ที่เธอทำลไปมันี้ลา อยู่ๆนายอน็ัสินใลบแอเ้าท์ระ่ายยัษ์ผูโบว์ออทันที
เธอิไ้ว่า เธอไม่้อพึ่แอเ้าท์นี้อี่อไปแล้ว มันเป็นเหมือนารหลอลวอยอน ทำให้อยอนเสียเปรียบ เธอไม่น่าเริ่มั้ื่ออะไรบ้าๆึ้นมาเลย เธอถอนหายใแล้วยืนยันารลบแอเ้าท์
(่อไปนี้ระ่ายยัษ์ผูโบว์ะออมาาโพร อิมนายอนนนี้ะพิิใอยอนอาให้ไ้ ันะทำให้เธอหลุมรัันในทุๆวันเลยอยู) นายอนวาสมาทโฟนลบนเียแล้วระโเ้าห้อน้ำไปอย่าับระ่าย
ลับมาที่บ้านโมโมะ
หลัาที่อยอนพิมพ์ประโยล่าสุไปให้ระ่ายยัษ์ผูโบว์ เธอับโมโมะ็รอารอบลับมาออีฝ่ายสัพั
"เฮ่ยยย!!! ทำไมันหา้อวามไม่เอแล้วล่ะ" อยอนเลื่อนสมาทโฟนอย่าร้อนรน เมื่อ่อแทอระ่ายยัษ์ผูโบว์หายไปา้อวามเธอ
"ไหนๆๆๆ" โมโมะึสมาทโฟนออยอนมาู เธอไม่เห็น้อวามาระ่ายยัษ์นั่นริๆ เธอส่มันืนให้อยอนแล้วบออยอนว่า
"น่าะลบแอเ้าท์หนีไปแล้ว เธอโนแล้ หรือไม่็อาะเป็นพวโริ็ไ้นะยูอยอน" โมโมะพูทำให้นที่ั้ใฟัอยู่ยับเ้ามาใล้เธอทันที
"อย่าพูอย่านี้สิ่ ันลัวนะ" อยอนอแนโมโมะแน่น พวเธอสอนเิวามลัวึ้นมาริั
"ลับบ้านไ้ใ่ไหมยูอยอน" โมโมะเอ่ยถามอยอนที่อนนี้เรียมาระลับบ้าน หลัานั่เล่นนอนเล่นที่บ้านเธอนเย็น
"ไ้แหละ ที่เธอพูอาะไม่ใ่วามริ็ไ้" อยอนอบ่อนะเรียรถแท็ี่ับมาบ้าน
(นี่นาไม่ลัวนะ เรียแท็ี่ลับเลยหรอ) โมโมะมอรถแท็ี่เลื่อนไป้าๆ ปิารมาบ้านเธอออยอนือะนั่รถโยสารไปลที่ปาอยเ้าโรเรียน่อนะเิน่อไปบ้าน แ่ราวนี้ยอมเรียแท็ี่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น