ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : รถโดยสารที่มีคนเศร้าถึงสองคน
"อันยอโมโมะั เธอมาสายนะ" อยอนเอ่ยทัโมโมะที่ำลัเินรมาหยุที่เธอ
"ัน็มาปิอัน เธอทำันโรธนะเรื่อเมื่อวาน" โมโมะพู้วยสีหน้าบึ้ึเมื่อิถึเหุาร์เมื่อวานที่อยอนทิ้เธอลับบ้านไป่อน
"ันอโทษริๆ พอีันมีเรื่อให้ิมามายน่ะ" อยอนยื่นมือไปลูบไหล่โมโมะเบาๆเป็นารอโทษ
"มีอะไร็บอันสิ่ เ็บไปินเียวทำไมัน ันเป็นเพื่อนเธอไม่ใ่หรอ" โมโมะทำสีหน้าริั
อยอนที่เห็นเพื่อนบอแบบนั้น ็อที่ะบอวามริออไปไม่ไ้ มันะีที่มีนมา่วยรับฟัปัหาให่ๆแบบนี้
"็มินะน่ะ..."อยอนพยายามะพูำ่อไปแ่ไม่ล้า
"มินะทำไมหรอ" โมโมะเอะใ ทำไมปัหาที่ยูอยอนเรียถึมีื่อเพื่อนนสนิทอย่ามินะออมาไ้ หรือว่าพวเธอทั้สอนทะเลาะอะไรัน
"มินะน่ะ บอว่า" อยอนที่ำลัะพูออไป ็เหลือบไปเห็นมินะำลัเินรเ้ามา วาอทัู้่ประสานันรั้แรหลัาเหุาร์เมื่อวาน มินะพยายามยิ้มให้อยอนแ่อยอนรีบหลบาไปมอทาอื่นะ่อน มินะึรีบหันไปทาโมโมะแทน
"โมโมะมาเ้าันะ" มินะทัทายโมะโม แล้วแอบมอน้าๆโมโมะที่อนนี้ เอาแ่มอไปทาอื่นไม่สนใเธอสันิ วามรู้สึไม่สบายใเริ่มเ้ามารอบำหัวใอมินะ
"อยอนว่าันมาสาย เธอลับบอว่าันมาเ้า ันวรเื่อใรีเนี่ย" โมโมะที่เห็นว่าสถานาร์เริ่มแปลึยโทรศัพท์โทราม สาวสวยที่อายุมาที่สุในลุ่ม
"เธอถึไหนแล้วนายอน" โมโมะ่อสายถึนายอน พร้อมับเปิลำโพ เพื่อให้ทุนฟัไปพร้อมัน
"ใล้ถึแล้วน่า รอัน่อนนะ"เสียนายอนัมาาลำโพสมาทโฟนในมือโมโมะ
"พี่นี่สายลอเลยนะ" อยอนรอเสียใส่สมาทโฟนนั่น
"เธอ็มารับันไปเรียนสิ่ ันะไ้ถึโรเรียนเ้าๆแบบเธอไ" นายอนหยออยอน ่อนะัสายไปื้อๆ
"แบร่!!!!" อยู่ๆนายอน็โผล่พรวเ้ามาลาวเพื่อนๆ
"ย๊าาาาา!!!!! ใหมเลย ทีหลัไม่เล่นแบบนี้นะ" โมโมะเอามือฟาลไปที่ไหล่อนายอนอย่าแรามวามใที่นายอนเพิ่แล้โผล่พรวเ้ามา
"ไปเรียนันๆๆๆ" นายอนสอแนไปวแนอยอนที่ยืนนิ่อยู่ ให้เินเ้าไปในโรเรียนพร้อมเธอ
วันนี้นายอนูะอารม์ีเป็นพิเศษ ่าับอยอนและมินะที่เอาแ่เียบใส่ัน ส่วนโมโมะนลา็รู้สึว่าเิปัหาอะไรึ้นับอยอนและมินะแน่ๆ แ่็ทำไ้เพียสัเาร์ แล้ว่อยรอฟัาปาออยอนอีที
ในาบเรียนวิาเ้นรำึ่เป็นาบสุท้ายอวันศุร์นี้
"รูะให้นัเรียนับลาหาู่เ้นรำอัวเอ โยถ้าใรับไ้หมายเลรันะไ้เ้นรำู่ัน ึู่่ที่ับไ้แล้วห้ามเปลี่ยนเ็า และ้อลับไป้อมเ้นรำู่ัน เพื่อมาสอบับรูในวันศุร์หน้า" เสียเ้มๆอรูปาร์อธิบายารบ้านให้นัเรียนฟั่อนบาบ
ทั้นายอน อยอน โมโมะและมินะ่าื่นเ้นับิรรมนี้เอามาๆ ทั้สี่นยืน่อิวับลาหมายเล่อนะออาห้อเรียน (อยอน โมโมะ นายอน และมินะ นี่ือลำับารับลาหมายเล)
"เธอไ้เลอะไรหรอโมโมะ?" อยอนเอ่ยถามเพื่อน หลัาเปิระาษูหมายเลอนแล้ว
"เล 9น่ะ แล้วเธอล่ะอยอน" โมโมะเปิลาหมายเลให้อยอนู ่อนะถามอยอนลับในำถามเียวัน
"เล 2 น่ะ แปลว่าัน้อออไปเ้นู่ที่สอแน่ๆ ฮรื่อออ" อยอนอบพร้อมสีหน้าเป็นัวล
"เป็นไนายอน มินะ ไ้เลอะไรันมา?" โมโมะถามสอสาวที่ำลัเินออมาาห้อพร้อมับลาในมือ
"ันไ้หมายเล 8" นายอนอบ
"ส่วนันไ้หมายเล 2" มินะอบ เมื่อไ้ยินอย่านั้นโมโมะรีบหันไปหาอยอนที่ำลัยืนอึ้อยู่้าๆ
"ั้นเธอับยูอยอน็ู่ันน่ะสิ่" โมโมะหลุปา
"ว๊าาาา ทำไมไม่เป็นันนะ" นายอนเอ่ยหลัาที่รู้ว่าเพื่อนไู้่ัน ถ้าเธอไ้เ้นู่ับอยอนะี
านั้นนายอนและโมโมะ็เินออไปามหานที่ไ้หมายเลเหมือนน ทิ้ให้อยอนและมินะยืนอยู่้วยันสอ่อสอ
"เธอเป็นอะไรหรือเปล่า อยอน?" มินะรวบรวมวามล้าทั้หมที่มีเอ่ยถามอยอน
อยอนเียบไปสัพั หลัาไ้ยินำถามอมินะ
"เย็นนี้ เี๋ยวันไปส่เธอลับบ้านเอนะ" อยอนเอ่ย เมื่อมินะไ้ยินแบบนั้นเธอรู้สึหัวใเ้นรัวๆ ใบหน้าร้อนผ่าวึ้นมาทันที (ันะไ้รู้วามรู้สึเธอแล้วสิ่นะอยอน)มินะิ
หลัานายอนและโมโมะามหาู่เ้นรำอพวเธอเอ ็แยย้ายันลับบ้าน เหลืออยู่แ่อยอนและมินะที่ำลัเินออาประูโรเรียนไปพร้อมัน
มินะเินามหลัอยอนอยู่ประมาสอ้าว เธอเินมอนรหน้าอย่าหลไหล อมยิ้มลอับท่าทาแปลๆที่อยอนเป็นอยู่อนนี้
ส่วนอยอน็ำลั่าใว่าะบอปิเสธมินะไป หรือะทำอย่าไรี ึไ้แ่้มหน้า้มาเินไปามทาเท้ามุ่หน้าสู่ทาลับบ้านอมินะ
มินะ้อเินออมาาโรเรียนแล้วมารอรถโยสารที่ป้ายนี้ทุวัน อนเ้า็เ่นันเธอ้อรอรถโยสาราหน้าบ้าน เพื่อนั่มาลป้ายหน้าโรเรียน่อนะเินเท้า่อมาโรเรียน
หลัาประโยเียวที่อยอนพูับมินะหน้าห้อเรียนเ้นรำ อยอน็ยัไม่พูอะไรับเธออีนอนนี้ มินะเร่ฝีเท้าอเธอเพื่อเินไปัหน้าอยอนไว้
"เธอะอบไ้หรือยัยูอยอน" มินะรวบรวมวามล้าอีรั้ เธอพร้อมแล้วที่ะฟัำอบานรหน้า ไม่ว่าะสมหวัหรือผิหวัเธอ็พร้อมที่ะฟัมันแล้ว เพราะเธอรู้สึไม่ีเลย ที่ไม่ไุ้ยับอยอนมาเือบสอวัน
อยอนมอานรหน้ายาวนาน เธอรู้สึไ้ถึวามาหวัามินะ
"ันอโทษนะมินะั ันรัเธอแบบ...เพื่อน" อยอนปล่อยำพูออมาแบบพรวเียว แล้วหลับาปรี๋เพราะไม่อยาเห็นสีหน้าเศร้าอเพื่อนสนิทรหน้า
มินะใสลายทันทีที่ไ้ยินประโยนั้น (เธอรัันแบบเพื่อนสิ่นะอยอน แ่เพื่อนสิ่นะ) มินะิในใ ่อมหน้าาที่ล็อุแเอาไว้นาน ็เหมือนถูไออ้วยำว่าเพื่อนำนั้น เธอปล่อยโฮออมาั่เื่อนทะลั ทำให้อยอนที่หลับาอยู่ลืมาึ้นมาเพราะเสียสะอื้นหนัอมินะ
ภาพที่อยอนเห็นือน้ำาอมินะที่ำลัล้นหลั่ออมาาวาแๆู่นั้น เธอโผลเ้าไปอมินะทันที มือทั้สอ้าลูบแผ่นหลัอมินะเบาๆเพื่อปลอบ อยู่ๆอยอน็รู้สึว่ามีน้ำาไหลออมาาวาอเธอเ่นัน วามรู้สึอนนี้มันอธิบายออมาไม่ไ้เลย
สอสาวอันอยู่อย่านั้นรู่หนึ่ โยไม่สนใสายาอนรอบๆ้าแ่อย่าใ อยอนรู้แ่ว่าเธอไม่อยาให้มินะเป็นแบบนี้เลย เธอไม่เยเห็นมินะร้อไห้เลยสัรั้ แ่อนนี้มินะำลัร้อไห้เพราะเธอ
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เสียหัวเราะอมินะัออมาาอ้อมอออยอน
อยอนผละัวออ เพื่อมอเ้าอเสียหัวเราะเมื่อรู่ ที่อนนี้ยิ้มว้า่อหน้าเธอ
"เธอร้อไห้ออมาเลยมินะ ไม่้อฝืนหรอ" อยอนเอ่ย เพราะิว่ามินะอาะำลัฝืนหัวเราะ เพื่อให้เธอสบายใ
"เธอเื่อริๆหรอ ยูอยอน" มินะพู้วยสีหน้ายิ้มแย้ม พลาปาน้ำาที่ใบหน้าอเธอออ
อยอนทำหน้าเหวอ พร้อมับปาน้ำาอเธอเอามนรหน้า
"ันแล้เธอน่ะ นโ่ยูอยอน" มินะฝืนวามเ็บปวทุอย่าเ็บเอาไว้ในใที่บอบ้ำ เพราะเธอ้อรัษาวามเป็นเพื่อนระหว่าเธอับยูอยอนเอาไว้ให้ไ้ ถ้าไม่บอออไปแบบนั้น วามสัมพันธ์ระหว่าเธอับอยอน้อเปลี่ยนไปลอาลแน่ๆ เธอยอมทำทุอย่าเพื่อให้ไ้อยู่ใล้ๆยูอยอน่อไป ในสถานะ "เพื่อน" แบบเิม
อยอนมอหน้ามินะอย่าๆ เธอเาอารม์อมินะอนนี้ไม่ไ้ริๆ วาเศร้าๆู่นั้น ทำไมูเหมือนรินานั้นันนะ แล้วนี่เป็นเรื่อโหริๆหรอ แ่ถ้าไม่ใ่เรื่อริ็ีแล้วนี่ไม่ั้นเธอไม่ล้าสู้หน้ามินะแน่ๆ
"เธอมันร้ายนะ มินะ" อยอนพู พร้อมถอนหายใเฮือให่ในวามรู้สึโล่อ เธอไม่ิว่ามินะะแล้อะไรเธอแบบนี้
"ลับบ้านเธอไ้แล้ว รถันมาแล้วเห็นไหม" มินะพูพลาี้ไปที่รถโยสารสีาวที่ำลัแล่นมาอเทียบอบถนน
"ถึบ้านแล้วส่้อวามมานะ ัน้อุยับเธอยาวเลยมินะ" อยอนโบมือให้นที่ำลั้าวเท้าึ้นรถ มินะโบมืออบ
(บ้าริๆเลยมินะ ล้อเล่นแบบนี้ไ้ไัน) อยอนบ่นเพื่อนสนิท แ่เธอ็รู้สึโล่เหมือนยภูเาออาอยัไยัั้น
ส่วนมินะที่ำลันั่รถโยสารลับบ้าน เธอเอาแ่ร้อไห้ออมาลอทา วาแร่ำน้ำาอาบนอเ็มใบหน้า ทำไมารนั่รถรั้นี้ถึยาวนานและทรมานอย่านี้นะ (ไม่ว่าะยัไเธอ็ิับันแ่เพื่อนสิ่นะยูอยอน ่อานี้ไปเรา็้อลับไปเป็นเพื่อนันเหมือนเิมสิ่นะ ไม่เป็นไรมั้ เมื่อ่อนันยัทนแอบรัเธอแบบนั้นไ้เลย ทำไมหลัานี้ันะทำไม่ไ้ล่ะ) มินะยัิเรื่อยูอยอนวนไปวนมาในหัว าเหม่อมอไปนอหน้า่า
โมโมะที่แอบามอยอนและมินะมา็เห็นเหุาร์ทุอย่า เธออยารู้ว่าทำไมสอนนี้ถึไมุ่ยัน และเธอ็ไ้้อสรุปทุอย่าแล้ว เธอสวมฮู้พลาัวไม่ให้เพื่อนเห็นแล้วแอบามเพื่อนทั้สอนมาห่าๆและแอบึ้นรถามมินะมา อนนี้เธอไ้แ่แอบมอเพื่อนสาวนสนิทที่ำลันั่ร้อไห้ัวสั่น้วยวามห่วใยาแถวหลัสุอรถโยสารันสีาวนี้
โมโมะเป็นนรัเพื่อนมาๆ เธอมัะเป็นนลาเวลาเพื่อนทะเลาะันเสมอ เธอือนที่เื่อมเพื่อนๆเ้าหาัน เธอห่วใยเพื่อนเสมอๆ อนนี้็เ่นัน เธอรู้สึเป็นห่วมินะอย่าที่สุ เธออยาะเ้าไปปลอบนี้แที่เอาแ่นั่ร้อไห้ให้หยุร้อสัที แ่เธอิแล้วว่าเรื่อนี้ไม่ให้มินะรู้ว่าเธอรู้เรื่อแล้วแหละีที่สุ
(ารแอบรัเพื่อนสนิทเนี่ย มันทรมานสุๆไปเลยนะ อนนี้ัน็ำลัทรมานพอๆับเธอเลยล่ะมินะั ทรมานริๆเมื่อรู้ว่านที่เราอบไม่ไ้รู้สึอะไรับเราแบบนั้น) น้ำาอโมโมะหยลระโปร
"พี่ีฮโยมีไรินบ้า" อยอนเินเ้ามาในห้อรัว
"เป็นไรอเธอเนี่ยยูอยอน เมื่อวานลับบ้านมาสีหน้าอมทุ์ วันนี้อารม์ี นี่เธอเป็นไบโพลาร์หรือเปล่า" ีฮโยสัเเห็นอย่าัเนว่าน้อสาวเธออารม์ึ้นๆลๆ
"ไม่มีอะไรหรอน่า" อยอนอบ พร้อมัน้ำ้มืสาหร่ายที่ีฮโยำลั้มอยู่ึ้นมา
"หรือว่าแอบไปเทับเ้าอล่ออวัในลิ้นัมา้ะ ยูอยอนนน" ีฮโยล้อน้อ เธอมัะไปเ็บอในห้อนอนอน้อเป็นประำ เพราะอยอนเป็นนไม่่อยเ็บห้อสัเท่าไหร่ แ่รั้นี้ไปเอล่ออวัรูปหัวใอยู่ในลิ้นั ยิ่ทำให้เธอมั่นใว่ามีนำลัีบน้ออเธออยู่
"เธอไปยุ่ับลิ้นัันไ้ยัไัน ันยัไม่เยไปยุ่ับลิ้นัเธอเลยนะ"อยอนทำหน้าอนๆ ่อนะเินึ้นห้อไป
วันนี้เธอลืมนึเรื่อยัยระ่ายยัษ์ผูโบร์นั่นไปเลย ทั้ที่บอับัวเอไว้แท้ๆว่าะรู้ให้ไ้ว่าเธอือใร
[ถึบ้านหรือยัมินะั] อยอนทัไปหาเพื่อนสนิที้แล้ทันทีที่อาบน้ำเสร็
[ถึแล้ว เธอมีไระุยับันหรอ] ้อวามอมินะส่ลับมา
[็เธอน่ะ ทำันิมาเป็นวันๆเลยนะ ร้ายมาๆ อย่าแล้ันแบบนี้อีนะมินะั] อยอนพิมพ์อบลับ
[อโทษที่แล้นะ ันไปทำารบ้าน่อนล่ะ] มินะอบพร้อมสิ๊เอร์รูปยิ้ม
อยอนสบายใึ้นั้แ่ที่รู้ว่ามินะแล้ อนนี้เธอ็เหลือเรื่อสสัยอยู่แ่เรื่อเียวือใรให้อวัอีล่อับเธอ อยอนล็อสมาทโฟนแล้วเอาไปวาที่โ๊ะโมไฟ้าเียที่ประำ ่อนะปิโมไฟนอน
ื้ ื้ ู่ๆmessenger็เ้ึ้นลาวามมื
อยอนปรือา ปลล็อสมาทโฟนู้อวาม
"เอ๊ะ???????" เธอเ้ัวึ้นาที่นอนแล้วเปิโมไฟทันที
[ฝันีนะอยอนอา] พร้อมับสิ๊เอร์รูปหัวใ
ะไม่ให้เธอใ็ไม่ไ้ ็ื่ออนส่น่ะสิ่ ที่ทำให้อยอนาโึ้นมา
ระ่ายยัษ์ผูโบว์ ไ้ส่้อวามถึุ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น