ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : วันแห่งความรักนี้ ฉันจะบอกกับเธอ
โรเรียนมัธยมื่อัแห่หนึ่ ับรั่ไป้วยนัเรียนทั้หิและายเินุยันเป็นลุ่มๆ
"ทำไมวันนี้อยอนยัไม่มาอี ปิไม่เป็นแบบนี้นี่นา" นายอนหันไปถามโมโมะที่ำลัยืนินแนวิอยู่ในมือ
"นั่นน่ะสิ่ มินะ็้วย ไปทำอะไรันอยู่นะ" โมโมะอบนายอนะทีี่ำลัเี้ยวอบนมปัอย่าเพลินปา แ่วาแสออถึวามสสัยพอๆับนรหน้าที่ล่าวถามมา
ปิแล้วนายอน โมโมะ มินะและอยอนะนัันมาอยหน้าโรเรียน่อนเินเ้าไปในโรเรียนพร้อมัน ส่วนมาอยอนะมาถึ่อนนอื่น้วย้ำบ้าน็อยู่ระแวโรเรียน แ่ทำไมวันนี้อยอนถึมาสายเอาะไ้ (เิอะไรึ้นรึเปล่านะ)นายอนเิวามิเป็นห่วเพื่อนสนิท มินะ็้วย ปิ็มาเร็วลอทำไมวันนี้ลับยัไม่มา
"อยอน เธออยู่ไหน ทำไมยัไม่มาโรเรียนอี?" เสียโมโมะรอเสียใส่สมาทโฟนไปยัปลายสาย
"อ่อ ั้นันับนายอนเ้าไปในโรเรียน่อนแล้วัน เธอับมินะ็ามมาไวๆล่ะ"โมโมะุยเสร็็วาสาย
"อยอนอยู่ับมินะหรอ ทำไมอยู่้วยันไ้ล่ะ อยู่นละทาเลย" นายอนหันไปถามโมโมะที่ำลัเินเ้าไปในประูโรเรียน
"ยูบอับันแ่ว่าื่นสาย มินะ็ื่นสายเลยฝาบอว่าะามไปทีหลัถึโรเรียนเลทหน่อย ัน็ไม่ไ้ถามว่าอะไรยัไ" โมโมะอบ่อนะเินรเ้าไปในประูโรเรียน
"ไม่ไหวริๆเลยอยอนอา เธอลายเป็นนื่นสายไปแล้วหรอ ทั้ที่วันนี้เป็นวันพิเศษแท้ๆ" นายอนบ่นพึมพำนเียวะสาวเท้าเินามโมโมะให้ทัน
ในเวลาเียวัน บนทาเินาบ้านอยูอยอนไปโรเรียน
"มีอะไรหรือเปล่ามินะ มาหาันถึนี่" อยอนล่าวเปิารสนทนา ทำลายวามเียบ เพราะั้แ่ออาบ้านเธอมา มินะ็เียบไป
ปิเธอะเินไปเรียนนเียวแล้วาลับะมีเหล่าเพื่อนๆ ือนายอน โมโมะ และมินะเินมาส่ที่บ้าน บ่อยรั้็มานั่เล่นนอนเล่นบ้านเธอบ่อยๆ แ่เวลาเ้าแบบนี้เธอสสัยว่าอยู่ๆมินะมาบ้านเธอทำไม ทั้ที่บ้านมินะอยู่ไลและนละทาาบ้านอเธอมาๆ
"ว่าไ มินะทำไมเียบล่ะ" อยอนหยุเิน พลาว้าแนอนรหน้าที่ำลัเินนำอยู่ให้หยุะั
มินะหยุะัทันทีามแรึอนที่เินไล่ามหลัมา เธออึอัเหมือนะพูอะไรบาอย่าออมา แ่็ไม่พูแล้วถอนลมหายใอย่าประหม่า
"มีอะไรหรือเปล่า บอันมาไ้นะ อย่าเียบแบบนี้สิ่ ันใอไม่ีเลย" อยอนมอนรหน้าที่อนนี้เอาแ่้มหน้ามอพื้นไม่พูไม่า
"ะ ันแ่เอา็อโแลมาให้เธอน่ะ ยูอยอน" มินะพูะอึะอั่อนถอประเป๋าเป้ออมาเปิเอาอ้าในยื่นให้อยอน แล้วเิน่อไปไม่รอน้าหลัที่เพิ่ยื่นมือมารับล่อ็อโแลนั้น
เมื่ออยอน้มไปูล่อนั้น ็พบโน็เล็เล็ที่เียน้วยลายมือที่เธอุ้นเยี ็ะไมุ่้นไ้ไล่ะ มินะเป็น้นบับารบ้านให้อยอนอยู่ลอ เมื่อเธออ่าน้อวามในระาษโน็แผ่นนั้น เธอ็รีบวิ่ามมินะที่อนนี้เินห่าออไปไลาเธอพอสมวร
ทัู้่ไม่พูไม่าันั้แ่นั้น นถึโรเรียน
"ออนุาเ้าห้อ่ะ อโทษที่มาสายนะะ" มินะเปิประูห้อเรียนแล้ว้มโ้ัวเ้าสิบอศา ่อนเินรไปที่นั่ประำอเธอ้าๆโมโมะ
ส่วนอยอน็้มหัวแล้วเินามเ้ามาในห้อ่อนรไปนั่้าๆนายอน ที่ำลันั่ทำหน้ามุ่ยอยู่ เป็นเพราะวามมาสายอทั้สอเพื่อนี้
"ทำไมื่นสายไ้ล่ะ มินะ" โมโมะหันไปถามมินะที่ำลัุ้ยหาสมุและหนัสือในระเป๋าเป้ึ้นมาวาบนโ๊ะ
"เมื่อืนันนอนไม่หลับน่ะ เลยื่นสาย" มินะหันไปอบโมโมะ
"แล้วเธอล่ะอยอนอา ื่นสายไ้ไ" หลันายอนนั่ฟัเหุผลอมินะที่นั่้าหลัเธออธิบาย ึหันไปถามนที่นั่นิ่ๆๆอยู่้าๆ
"ันถ่ายท้อทัั้ืนเลยน่ะ เพิ่ไ้นอนอนีสี่เลยื่นสายไปหน่อย" อยอนแ้ัวไปอย่านั้น วามริแล้วเธอื่นเวลาปิที่ะเรียมไปโรเรียน แ่ัวเรียมระเป๋าเสร็เรียบร้อยแล้ว แ่ลับมีแมาริ่ประูบ้านเสีย่อน ึทำให้ไปเรียนสาย เธออบนายอนพลาหันไปมอน้าหลันายอนที่อนนี้เอาแ่้มลทำท่าทาอ่านหนัสืออย่าเอาริเอาั
"าบนี้เรียนีววิทยานะมินะ ทำไมเอาหนัสือเมีึ้นมาล่ะ" โมโมะที่สัเเห็นไ้ว่าเพื่อนเธอำลัั้ใอ่านหนัสือผิวิาึล่าวถาม
"อ่าวหรอ ใ่ๆๆๆันหยิบผิน่ะ" มินะอบพร้อมหยิบหนัสือเล่มให่มาเปลี่ยน เธอมีทีท่าแปลไปนโมโมะและนายอนสัเเห็น
"เธอเริ่มทำันัวลแล้วนะ โอเใ่ไหม" นายอนหันหลัไปถามเพื่อน้วยวามเป็นห่วที่เห็นเพื่อนูแปลไป
"ันแ่เบลอเท่านั้นเอ ไม่มีอะไรหรอ" มินะอบ
รี๊ (เสียริ่เวลาเลิเรียนัึ้น) นายอนยัไม่สามารถออาห้อเรียนไ้ เพราะมีแ่หนุ่มน้อยหนุ่มให่พาันเอา็อโแลบ้า ่ออไม้บ้า ุ๊าบ้ามาให้เธอ นายอนเป็นสาวฮ็อทมาในโรเรียน เนื่อารูปร่าที่พอเหมาะ ผิวที่ใสอย่าับเ้าหู้ และรอยยิ้มที่ละลายหัวใใรมามามาย นายอนมีหนุ่มๆามีบอยู่ลอแ่เธอ็ปิเสธทุนที่เ้ามา ไม่เปิใรับใรสัที
มินะ็ไม่่าัน เธอเอาแ่รับอวั้วยรอยยิ้มและวามนอบน้อม ถึมินะะไม่ฮ็อทเท่านายอน แ่็มีหนุ่มๆอบเธอพอสมวร เพราะเธอเป็นนนิ่ๆทำให้มีแ่นอยาเ้าไป้นหาหัวใและวามิอเธอมามาย
โมโมะและอยอน นั่รอูสอเพื่อนี้รับอวัไม่ามืออย่าเอือมๆ เป็นแบบนี้ทุๆปีนอนนี้ปีสุท้ายที่เธอะเรียนบมัธยมปลายันแล้ว็ยัหัวะไไม่แห้สัที
โมโมะและอยอนไม่ไ้เป็นลุ่มสาวที่เหล่าหนุ่มปลื้มมาสัเท่าไหร่ เพราะพวเธอออะมีทีท่าห้าวๆ แ่นๆ ไม่แร์โล และเ้าใยา
"็มีแ่เราสอนสิ่นะยูอยอน ที่ยัไม่ไ้อวัาหนุ่มๆ" โมโมะหันไปพูับอยอนที่เอาแ่วปาาไปมา ทำท่าทารุ่นิอะไรในใอยู่นเียว
"ใรบอเธอว่าันยัไม่ไ้อวั" อยอนพู่อนเินออาห้อไปทิ้ให้โมโมะนั่ทำหน้าอยู่นเียว
"ใรให้อวัเธอน่ะ ยูอยอน" เสียโมโมะวิ่ามอยอนออมานอห้อ มินะที่อยแอบมออยอนอยู่ลอ็มอามนสอนเินออาห้อไป แ่ทำอะไรไม่ไ้ เพราะมีหนุ่มล้อมหน้าล้อมหลัอยู่
ส่วนนายอนที่่อนหน้านี้นั่รับอวั้วยสีหน้าเบื่อหน่าย็อมยิ้มึ้นมาอย่ามีเล่ห์นัย (เห็นอวัที่ันให้แล้วสิ่นะ) นายอนิในใ เมื่อไ้ยินประโยที่อยอนพูับโมโมะ่อนเินออไปนอห้อ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น