ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : นายอนคนจริง2
พออยอนถึบ้าน เธอสัเไ้ว่าไฟที่บ้านยัไม่เปิ แสว่าพี่ีฮโยยัไม่ลับมาาานสอนร้อเพลที่โล เธอไุแเ้าบ้านเสร็็รีบล็อประูแล้วเปิไฟทุว
ำพูอโมโมะทำเอาเธอลัว
ื้ ื้ สายเรียเ้าาพี่ีฮโย ัึ้น อยอนรับทันที
"พี่ทำไมยัไม่ลับมาอีล่ะ ่ำแล้วนะ" อยอนรอเสียผ่านสาย
"วันนี้ันไม่ไ้ลับบ้านน่ะ อยอนเธอหา้าวินเอไ้ใ่ไหม?" ีฮโยอบลับมา ั่ท้อฟ้าทับัวอยอนเ้าเ็มๆ
"เธอะไม่ลับมาริๆหรอ?" อยอนเสียอ่อนเสียหวานใส่พี่สาว
"ไม่ไ้ริๆ ัน้อเรียมานสำหรับพรุ่นี้ เธอมีอะไรหรือเปล่า?" ีฮโยถาม ปิเธอ็ไม่ไ้ลับบ้านบ่อยรั้ ็ระยะทาระหว่าโลับที่บ้านเธอ อยู่ห่าันพอสมวร แ่ทำไมราวนี้อยอนถามเหมือนไม่อยาให้เธอ้าที่นู่น
"ไม่มีอะไรหรอ ั้นพี่็สู้ๆนะ พัผ่อน้วยล่ะอย่าหัโหม" อยอนับท ลัวพี่สาวะเป็นห่ว
หลัาวาาีฮโย อยอน็เปิโทรทัศน์ู แ่พอเลื่อนไป่อไหนๆ็เอแ่หนัผี หนัารรมโริ
วามลัวเิึ้นมาอีรั้ เธอยสมาทโฟนึ้นโทรออ
"ฮัลโหลล ว่าไะอยอนอา" อยอนไ้ฟัเสียาปลายสาย็สะุ้ นี่เธอโทรหานายอนั้แ่เมื่อไหร่ัน นที่เธอโทรหาือนายอนสิ่นะ ึ่เธอ็ไม่รู้เหมือนันว่าทำไมทุรั้ที่เธอมีปัหาเรื่ออะไรพวนี้ เธอถึ้อารแ่นายอน
"พี่มาอยู่เป็นเพื่อนันืนนี้ไ้ไหม? พี่ีฮโยไม่อยู่" อยอนเสียหวานอ้อนนปลายสาย
"ไ้สิ่ ให้ไปอยู่้วยทุวันเลย็ไ้นะ" นายอนอบทันทีที่อยอนวน ไม่ิอะไรหรอ ิแ่ว่ามันือโอาสสิ่นะอิมนายอน
เสียเาะประูัึ้น อยอนรีบเินไปูาแมว ภาพที่เห็นือฟันระ่ายสอี่ทีุ่้นเย นายอนอบทำแบบนี้ประำแล้เอาปามาปิาแมว นี่ถ้าไปทำับนอื่นเ้าไม่ล้าเปิประูให้แน่ๆ
"ยูอยอน เปิประูให้ันเี๋ยวนี้นะ" นายอนะโนให้นในบ้านเปิประู อยอนหัวเราะแล้วเปิประูบ้านให้นายอนเ้ามา
"อยาแล้ปิาแมวีนั ้อโนแบบนี้ะบ้า" อยอนล่าว่อนะล็อประูบ้านอีรั้
"แล้วนี่พี่ีฮโยิานอีแล้วหรอ?" นายอนถาม
"ใ่น่ะสิ่ ไม่ั้นันไม่รบวนพี่หรอ" อยอนอบพลาเินไปเปิู้เย็นในรัว ูว่ามีอะไรินบ้า
"ยัไม่ไ้ิน้าวหรอ?" นายอนเินามเ้าไปในรัว
"อื้ม พี่ล่ะินอะไรมาหรือยั?"อยอนถามพลาหยิบไ่ไ่ออมาสอฟอ
"ินมาบ้าแล้ว มาๆันทำเอ" นายอนเินไปแย่ไ่ไ่ออมาามืออยอน
"ันอยาินบะหมี่ใส่ไ่ลวนะพี่" อยอนมอามนายอนที่ำลัะทำท่าอไ่ ทำให้นายอนหยุารระทำทันที
"ไ้เลย่ะุลู้า เินั่่อนนะะ เี๋ยวันะไปเสิร์ฟให้ที่โ๊ะนะะ" นายอนพู แล้วหยิบหม้อึ้นมา้มไ่ ลวบะหมี่ อีหม้อ็้มน้ำุป เธอเินไปเปิู้เย็นแล้วหยิบสาหร่อยับผัีมาหั่นอยละเอีย
อยอนนัู่นายอนทำอาหารอยู่ที่โ๊ะิน้าวใล้ๆ นายอนูร่าเริสใส ไม่เหมือนับอนอยู่โรเรียน อนที่นายอนอยู่โรเรียนเธอะั้ใเรียน และทำิรรมเอามาๆ ริมฝีปาอนายอนเป็นุเ่นที่อยอนอบมอ อยอนอบรอยยิ้มอนายอนมาๆ เวลาเธอเศร้า เหา หรือเรียอะไร ถ้าไ้เห็นรอยยิ้มออิมนายอนเธอ็ีึ้นทุรั้
"หลรัันแล้วใ่ไหม อยอนอา" นายอนยื่นหน้าเ้ามาใล้นผมสั้นที่เอาแ่นั่มอเธออยู่ไม่วาา
หน้าอทั้สอใล้ันมา (ริมฝีปาอพี่นายอนทำไมยิ่ใล้ยิู่ีนะ)อยอนิในใ
นายอนเอียหน้าน้อยๆ พอไ้อศา แล้ว่อยๆยับเ้าใล้อยอนทีละนิๆ
ลิ่นออาหารลอยมาเะมูนผมสั้นให้รู้สึัว อยอน้มลไปมอถ้วยอาหารรหน้า
"หอมั พี่ทำเสร็แล้วทำไมไม่บอันล่ะ" อยอนเปิบทสนทนา
"็ำลัะบออยู่นี่ไะุลู้า" นายอนยิ้มเื่อนๆ่อนะทิ้ัวลนั่ที่เ้าอี้ร้ามับอยอน (โถ่วเือบไปแล้วไหมล่ะ อีนิเียวเอ)
"แล้วทำไมวันนี้ไม่ล้านอนนเียวล่ะ?" นายอนถามนที่ำลัินบะหมี่อย่าเอร็อร่อย
"มีนทัแทันมาน่ะ แล้ว็ให้อวััน้วยนะ แ่อนนี้เ้าลบแอเ้าท์หนีไปแล้ว โมโมะบอว่าอาเป็นพวโริ" อยอนัสินใบอนายอน ไม่ัวลเรื่อนายอนะไปหาเรื่อเ้าไ้ เพราะไม่รู้ะามหายัไ
หารู้ไม่ว่านโริที่ว่านั้นือนายอนนที่ทำบะหมี่ให้เธอินอยู่อนนี้ นายอนเือบหลุำออมาแล้ว แ่ลั้นไว้ทัน
"ั้นถ้าวันไหนพี่เธอไม่อยู่บ้าน โทรหาันไ้เลยนะอยอน" นายอนยิ้มหวานให้อยอน ถือเป็นโอาศที่ีที่เธอะไ้อยู่ับอยอนสอ่อสอ
เมื่อี้เธอเือบไ้ิมรสปาอยูอยอนแล้วเียว (ราวหน้าะไม่พลาแน่นอน) นายอนิ
"อร่อยมาเลย่ะ" อยอนยามน้ำนหม นายอนเห็น็ออมยิ้มไม่ไ้
"ันมีไอศรีมในู้เย็นน่ะ เอาออมาินันไหมะ" อยอนถามนายอน แล้วทำท่าะลุึ้นไปหยิบ
"ไม่้อๆๆ เี๋ยวันไปหยิบให้ๆ" นายอนไหล่อยอนให้นั่ลไปแบบเิม
เธอเินไปเปิู้เย็นั้นบนสุ ็เห็น็อโแลรูปอยอนแ่อยู่ เธอหยิบึ้นมาูพร้อมหยิบไอศรีมออมาวาลรหน้าอยอน
"นี่ใรให้?" นายอนถามอยอนหน้านิ่
"อ๋อ มินะน่ะ ให้วันวาเลนส์ไทน์" อยอนอบหน้าาเย
"มินะหรอ มินะัน่ะหรอ?" นายอนถามทวนอีรั้
"ใ่น่ะสิ่ อยาินหรอ เี๋ยวันแบ่ให้" อยอนมอนรหน้าทีู่อารม์ะเปลี่ยนไปับพลัน
นายอนรีบเินึ้นไปั้นสอในห้อนอนออยอนทันที ทิ้อยอนให้นั่ินไอศรีมอยู่นเียว
นายอนนั่ิทบทวนเรื่อทั้หม เธอเื่อมโยเรื่อราวหลายอย่าเ้า้วยัน เธอรู้สึบารั้ว่ามินะออะสนใอยอนเป็นพิเศษ เธอเยเห็นสายาอมินะที่มออยอนแบบมีอะไรบาอย่าพิเศษหลายรั้ แ่เธอ็ไม่ไ้ิอะไร ไหนะวันวาเลนไทน์ที่มินะับอยอนมาสาย ึ่หลัานั้นมินะและอยอน็ูแปลๆไป เธอไม่ไ้ิเรื่อนี้มา่อน
(นี่มินะ็อบอยอนหรอเนี่ย ันไม่ยอมหรอนะ) นายอนิหนั
"ทำไมอยู่ๆ็ึ้นมาล่ะ ไม่อยู่ินไอศรีม้วยัน่อน" อยอนเินเ้าห้อมานั่ลบนเีย้าๆนายอน
"เธออบมินะไหม?" นายอนถามเสียแ็
"เอ๊ะ!!!??? อะไรอพี่เนี่ย" อยอนับำถามและน้ำเสียอนายอน
"เธออบมินะหรือป่าว?อบันมาสิ่อยอน?" นายอนหันไปถามนที่นั่้าๆอย่าาหวั อนนี้เธอน้ำาึม
"พี่เป็นอะไรอพี่อยู่ๆ็ถามแปลๆ?" อยอนยัับเหุาร์ับพลันนี้
"ันเป็นอะไรน่ะหรอ? เธออยารู้ใ่ไหมว่าันเป็นอะไร ไ้!!!! ันะอบำถามเธอ...ัน อบ เธอ อยอนอา ันอบเธอมาลอ ั้แ่ที่เอเธอ ันรู้สึีับเธอมาลอ ันไม่เยิับเธอแบบเพื่อนไ้เลย" นายอนพูทุอย่าที่อยู่ในใออมาหมเปลือ แผนที่เธอิว่าะ้อมั่นใว่าอยอนอบผู้หิ หรือรออยอนรู้เอมันพัลไม่เป็นท่า อนนี้เธอรู้สึโล่มาที่ไ้บอออไป
"เอ๊ะ!!!!???" อยอนอึ้ับทุำอนายอน แว๊บแรเธอิว่านายอนะร่วมับมินะแล้เธอหรือเปล่า แ่ในใลึๆเธอสัมผัสไ้ว่าที่นายอนพูมาทั้หมเป็นวามริ วาอนายอนมันบอเธอัเน เธอรู้สึาไปทั้ัว ทุอย่าเียบสั นเธอไ้ยินเสียหัวใัวเอเ้นแรและถี่ึ้นเรื่อยๆ (วามรู้สึนี้ืออะไรันนะ ทำไมรู้สึีแบบนี้) อยอนยันั่นิ่มอนผมยาวรหน้า วาอนายอนแร่ำ น้ำาไหลพรา
"พี่อบันริๆหรอ?" อยอนถามนายอน เพื่อยืนยันว่าสิ่ที่เธอิถูหรือไม่
"็ใ่น่ะสิ่ ไม่ั้นันะโสอยู่ถึทุวันนี้เพื่อรอเธอหรอ?" นายอนอบไปร้อไห้ไป เธอไม่แร์อะไรอี่อไปแล้ว เธอลัวแ่้อเสียนที่เธอรัไปให้ับเพื่อนสนิท
อยอนไ้ยินประโยนี้อนายอน็โผลเ้าอนายอนทันที เธอไม่รู้ว่าเธอทำอะไรลไป เหมือนร่าายอเธอมันยับไปเอ วามรู้สึแปลๆเิึ้น วามร้อนวูบวาบเริ่มรอบำร่าายอยูอยอน
อนนี้เธอไม่รู้ว่าวามรู้สึนี้ืออะไร แ่ที่รู้ๆือเธอรู้สึีมาๆับำสารภาพรัาอิมนายอน
นายอนรู้สึไ้ถึหัวใเ้นแรออยอน เธอเอามือวาอเธอไปแนบที่อ้า้ายออยอน ีพรออยอนเ้นถี่มา เธอมั่นใว่าอยอน็รู้สึไปับเธอ
นายอน่อยๆเลื่อนหน้าเ้าหาอยอน้าๆ ้าๆ อยอนไม่ไ้หนีหรือหลบเธอแ่อย่าใ ีพรออยอนเ้นเร็วึ้นนนายอนสัมผัสไ้ แววาอนายอนเลื่อน่ำลมาาา ผ่านมู แล้วมาหยุอยู่ที่ปามพูอวบอิ่ม นายอนประบปาอเธอเ้าับริมฝีปาออยอน เธอยัรู้สึไ้ถึเสียหัวใออยอนที่เ้นโรมรามไม่แพ้เสียหัวใอเธอ
อยอนเผลออรันายอนเ้ามาแนบัว (ทำไมถึรู้สึแบบนี้นะ หรือว่านี่ือวามรั) อยอนิึ้นมาะที่ำลัูบปาับนายอน เธอรู้สึัวว่าอนนี้เสื้ออเธอำลัะหลุออ เธอรีบหยุมือออิมนายอนไว้เพียเท่านี้
"นอนันเถอะนะ ัน่วแล้ว" อยอนผละัวออาอิมนายอน ทัู้่ไม่ล้าุยันั้แ่อนนั้น นหลับไป
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น