ศาสตราเวทย์(โรงเรียนของมนุษย์ เทวดา และซาตาน)

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่1 งานวันเกิดที่เรทีเชีย

              กลิ่นอาหารลอยมาจากด้านล่างจนทำให้รากิทนไม่ไหวต้องตื่นขึ้นมา   เมื่อลงไปถึงชั้นล่างก็ต้องพบกับความประหลาดใจ   เพราะห้องโถงด้านล่างที่เคยว่างปล่าวกลับมีโต๊ะอาหารขนาดใหญ่พร้อมด้วยอาหารที่น่าอร่อยวางอยูเต็มโต๊ะและผู้คนมากมากทั้งเด็กและผู้ใหญ่แต่งตัวแปลกๆ


               เด็กผู้ชายที่อายุพอๆกับรากิสวมเสื่อคลุมยาวสีนำเงินดูเหมือนจะสังเกตุเห็นรากิเป็นคนแรก   ชายคนนั้นหยิบเครื่องดื่มสีม่วงอมฟ้าขึ้นมาสองแก้วเดินตรงเข้ามาหารากิแล้วยื่นให้รากิรับมาอย่างงๆ


              "ท่านรากุสโปรดดื่มเพื่อเป็นเกียรติแก่ข้าที่ได้มีโอกาศมางานวันคล้ายวันเกิดของท่าน"พูดจบเขาก็ดื่มลงไปอึกใหญ่ส่วนรากิก็จิบไปตามมารยาททั้งที่ยังงงไม่หาย   นำนั้นมีรสชาติคล้ายไวน์แต่หวานกว่าเล็กน้อย

              "ขอบคุณท่านที่ให้เกียรติ"ชายผู้นั้นโค่งให้ก่อนจะเดินจากไป   ระหว่างที่กำลังงงอยู่นั้นก็มีมือมาสกิดที่ด้านหลัง

              "ตื่นแล้วเหรอคะ    คุณหนูรากิ"เสียงที่คุ้นหูดังขึ้น

              "ป้าเพนิส"รากิแทบไม่เชื่อสายตาตัวเองคนที่เขาตามหามาโดยตลอดกลับมายืนอยู่ตรงหน้า

              "ป้ามาอยู่ที่นี้ได้ยังไงครับ"

              "ป้าอยู่ที่นี้มา7ปีแล้วค่ะ   คุณหนูต่างหากที่พึ่งมา"

               "แต่ที่นี้..."

               "ที่นี้ไม่ใช่คาทีเชียค่ะที่นี้คือเรทีเชีย"

                "เรทีเชีย?"

              "ใช่ค่ะ  มหานครลอยฟ้าสถานที่ที่คุณหนูเกิดป้าเคยเล่าให้คุณหนูฟังแล้วนะคะตอนคุณหนู2หรือ3ขวบแต่คุณหนูคงจำไม่ได้   ป้าเล่าให้ฟังใหม่นะคะ"รากิยังงงๆแต่ก็ฟังและเดินตามป้าเพนิสไปเรื่อยๆ"เรทีเชียหรือมหานครเรทีเชียมีเรื่องเล่าต่อกันมายาวนานว่าครั้งที่โลกมนุษย์ยังมีเวทมนต์และทำสงครามกับโลกเทพและโลกซาตาน   คนกลุ่มหนึ่งที่ไม่เห็นด้วยกับสงครามได้สงสารไปยังพระผู้สร้างเพื่อหาหนทางแก้ไข   แต่พระผู้สร้างไม่สามารถจะยุติสงครามได้จึงได้เนรมิตดินแดนขึ้นมาอีกแห่งหนึ่ง   กั้นกลางระหว่างโลกมนุษย์และโลกเทพ   และพาคนกลุ่มนั้นมาที่นี้และมีลูกหลานสืบต่อมาเรื่อยๆก็คือพวกเราค่ะ   เราแบ่งเรทีเชียเป็นห้าส่วน   คือส่วนของธาตุมนุษย์   ธาตุเทวดา   ธาตุซาตาน   ธาตุผสม   และศาสตราเวทย์   ทุกที่จะมีกษัตริย์เป็นผู้ปกครองสูงสุด   ยกเว้นศาสตราเวทย์ที่เป็นโรงเรียนที่ใหญ่ที่สุดมีครูใหญ่เป็นผู้ปกครองสูงสุดและคุณหนูต้องไปสอบเข้าพร้อมกับคุณหนูรากุสในอีกสองวันข้างหน้า"

              "สองวัน"รากิโอดครวญ"แล้วรากุสนี้ใครครับ"

              "ฝาแฝดของคุณหนูค่ะ"

               อ๋อ  แฝดนี้เองมิน่าล่ะชายคนนั้นถึงรู้จักฉัน

               "ถึงแล้วค่ะ"เพนิสมาหยุดที่หน้าประตูห้องห้องหนึ่งแล้วเดินเข้าไป   รากิเดินตามไปด้วยในห้องนั้นมีเสื่อผ้าเต็มไปหมด   ป้าหยิบชุดเสื่อคลุมสีขาวแถบม่วงออกมา"คุณหนูไปเปลียนชุดในห้องนอนนะคะ   ป้าต้องไปดูแลงานวันเกิดของคุณหนูทั้งสองข้างล่างก่อน   ถ้าคุณหนูสงสัยอะไรก็ถามเจ้าดราฬที่รออยู่ไนห้องได้เลยนะคะ"



                        ...................................................................................



               เหวอออออออออ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

                "คุณรากิเป็นอะไรไปครับ?"  

               โอ๊ยใครจะไปคิดล่ะว่าอินทรีที่อยู่ด้วยกันมา  7  ปีจะพูดภาษามนุษย์ได้แถมยังแปลงร่างเป็นคนได้อีก    ดูหน้าไอ้เจ้าดราฬสิมันคิดว่าไอ้การแปลงร่างได้มันธรรมดานักหรือไง

             "คุณรากิครับ   เป็นอะไรไปครับ?"คนที่เคยเป็นอินทรีก้าวเข้ามาในร่างมนุษย์ผมสีเพลิง   ดวงตาสีนำตาลแดง   ปากและจมูกที่ค้อนข้างเล็ก   สูงประมาณ165ซม.   มองรวมๆแล้วดูน่ารักเหมือนกับวาดเด็กหนุ่มที่เด็กสาวฝันถึง

              "ไม่เป็นไร   ไม่เป็นไร"รากิพยายามยำกับตัวเองว่าไม่เป็นไร

              "งั้นคุณรากิก็รีบแต่งตัวแล้วลงไปข้างล่างเถอะครับ"




                      ........................................................................................



              ณ  ห้องโถงใหญ่ชั้นล่าง

               รากิมองลงมาจากชั้นสองแทบไม่เชื่อสายตาตนเองคนมากมายมายืนอยู่ในทุกๆตารางนิว   คนที่รากิเห็นเมื่อตอนเช้าตอนนี้เพื่มขึ้นมาอีก2-3เท่าตัว   แต่คนที่ดูโดดเด่นเท่าที่เขาเห็นก็จะเป็นคนที่อยู่บนชั้นสองแต่ละคนดูมียศทั้งนั้น   งานนี้เป็นงานใหญ่เพราะกษัตริย์และราชินีของนครธาตุผสมก็ทรงเสด็จมาด้วยตนเอง   ดราฬอธิบายว่าที่งานต้องใหญ่ขนาดนี้เพราะปู่ของเขาเป็นถึง  นักปราชญ์อันดับสองของห้าจอมปราชญ์   และเป็นการเลี้ยงส่งหลานชายทั้งสองด้วย

              "รากิหลานปู่"ชายชราผมสีดอกเลาในตามีแววใจดีผู้เป็นปู่ของเขาเรียก

              "ครับ"

               "ปู่ดีใจนะที่ได้เจอหลาน"ชายชราพูดก่อนจะดึงรากิเข้าไปกอด   รากิรู้สึกตกใจแต่เขาก็ยิ้มออกมา

               อบอุ่น...อบอุ่นจัง  นี่สินะที่เขาเรียกว่าความอบอุ่นของครอบครัว...
ครอบครัวของฉัน