THE BAD SCHOOL....โรงเรียนเด็กเลว

ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 BAD SCHOOL 55%

           ลมทะเลพัดผ่านเกลียวคลื่นที่กำลังขยับทำหน้าที่ของมันอย่างเป็นจังหวะ   แต่สำหรับวินที่กำลังพยายามนอนให้หลับอยู่ภายในห้องพักที่สวยที่สุดบนเรือลำเดียวที่สภาแห่งความสงบและปลอดภัยโลกอนุญาติให้สามารถแล่นไปได้เหนือมหาสมุทรแห่งนี้มันกลับเป็นเสียงที่รบกวนการนอนของเขาอย่างที่สุด

           "เอ่อๆ   ไม่นอนก็ได้   ฝากไว้ก่อนนะโว้ยไอ้คลื่นบ้า"

           วินลุกจากที่นอนอย่างหัวเสีย   มือควานหาปุ่มเปิดไฟที่อยู่หัวเตียงแล้วกดเปิด   ตี5กว่าแล้วเหรอเนี้ย   ถ้าอย่างงั้นถ้าไอ้พ่อบ้าบอกมาไม่ผิดอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะถึงที่หมายสักทีสินะ   เออ  รีบๆถึงซะทีจะได้ทำหน้าที่ทดแทนบุญคุณซักกะบ๋วยงี่เง่านั้นให้เสร็จๆ   จะได้ตัวใครตัวมันซะที



            
            "เอ่อ  คือ...เอ่อ"เสียงทุ้มๆของวาทีหนุ่มใหญ่ดังขึ้นเบาๆเป็นเชิงปลุกผู้ที่มีศักย์เป็นลูกชายของตนให้ตื่นขึ้นจากที่นอนอันแสนสุขที่อยู่บนดาดฟ้าชั้น97   ใบหน้าหล่อเหลาที่ดูมีอายุของผู้พูดมีเหงื่อผุดพรายขึ้นมากอย่างห้ามไม่อยู่   โดยเฉพาะตอนนี้ที่ผู้ที่ถูกปลุกหันมาทำหน้าอารมณ์เสียสุดๆใส่

            "จะเอ่ออะไรนักหนาละ   มีอะไรก็รีบๆพูดมาสิ   ถ้าแกไม่ใช่พ่อชั้นนะความงี่เง่าน่ารำคาญของแกมันจะทำให้แกเป็นศพแรกของวันนี้อย่างไม่ต้องสงสัยเลย"เสียงของเด็กหนุ่มวัยเพียง15ปีที่เจ้าตัวกดให้ต่ำจนเป็นนิสัยดังออกมาเบาๆไม่แพ้เสียงเรียกแต่ทว่าหนักแน่นและมีแรงกดดันมากกว่ามากมาย   โดยเฉพาะตอนที่เจ้าตัวลุกขึ้นนั้งแล้วเอามีดคัตเตอร์มาควงเล่นแบบนี้

            "คือว่าผมอยากจะให้คุณช่วย.."

            "มาผมมาคุณอะไรกันครับพ่อ   เราเป็นพ่อลูกกันอยู่นา   ทำตัวตามสบายก็ได้"วินยิ้มพร้อมกับเดินไปตบไหล่ผู้เป็นบิดาเบาๆแต่ทำให้ผู้ถูกสัมผัสถึงกับแข้งขาอ่อนทรุดตัวลงนั้งอย่างห้ามไม่ได้

            "โอ๊ะโอ่   ขอโทษทีครับคุณพ่อที่รักพอดีผมลืมไปว่าคัตเตอร์นี่มันคมใช่เล่น   บาดไหล่นิดหน่อยคงไม่เป็นไรนะครับ   ผมรู้นะครับ   แก่ๆหนังหนาอย่างพ่อไม่ตายง่ายๆหรอก"

            วินหัวเราะแล้วยกคัตเตอร์นั้นขึ้นเลียเหมือนกับว่าเลือกที่เปรอะเปื่อนอยู่เป็นน้ำหวานอย่างไงอย่างงั้น   เขาเดินไปนั้งหย่อนขารับลมอยู่ที่ริมดาดฟ้าตึกแล้วหันมาถามเรื่องที่พ่อของเขาอุสส่าห์เดินขึ้นมาในที่ที่เวลาปกติไม่มีทางขึ้นมาแน่เพื่อขอร้อง 

            "ผม..เอ๊ย  พ่อ"วาทีรีบเปลี่ยนสรรพนามทันทีเมื่อคนที่คิดว่าตัวเองเป็นลูกชายที่แสนดีส่งสายตาดุๆมา   วาทีสูดลมหายใจเข้าช้าๆก่อนจะเอ่ยปากพูดด้วยน้ำเสียงที่มั่นคงขึ้น"พ่ออยากให้ลูกไปเอาของ...สำคัญมากๆให้พ่อหน่อย   ได้ไหมครั...เอ่อ...ลูก"

            "ได้สิครับคุณพ่อ   แต่ว่า..."รอยยิ้มเจ้าเหล่ถูกส่งมาทำให้วาทีเสียวสันหลังขึ้นมาทันที"ผมจะได้อะไรตอบแทนล่ะครับ"

            วาทีมีสีหน้าตื่นตระหนกขึ้นมาทันทีเพราะไม่คิดถึงเรื่องพวกนี้มาก่อนและประสบการณ์ที่เขาได้พบมาก็ทำให้รู้ว่าค่าตอบแทนนั้นมันคงไม่ใช่แค่ของรางวัลเล็กๆน้อยๆหรือแค่พาไปเลี้ยงอาหารเป็นแน่   วินหัวเราะเบาๆให้กับสีหน้านั้นก่อนจะเคลื่อนที่รวดเร็วราวกับสายลมมาหยุดอยู่ไม่ห่างจากวาที

             "คุณพ่อก็คงจะทราบดีนะครับ   ว่าผมทำตัวเป็นลูกที่ดีของคุณพ่อมาโดยตลอด   เพื่อตอบแทนบุญคุณที่คุณพ่ออุสส่าห์ไปซื้อตัวผมออกมาจากพวกคนเลวๆพวกนั้นถึงแม้คุณพ่อจะตั้งใจซื้อผมมาเพื่อสนองตัญหาความใคร่อะไรของคุณพ่อก็ตามที   ผมก็เลยตอบแทนบุญคุณของคุณพ่อมาโดยตลอดแม้ว่าผมอยากจะฆ่าคุณพ่อมากที่สุด  ผมคิดว่าผมตอบแทนบุญคุณของคุณพ่อมาตลอดระยะเวลา3ปีมันคงจะทดแทนหมดแล้วนะครับ   งานชิ้นนี้จะเป็นงานสุดท้าย   ผมจะถือว่าคุณเป็นแค่มนุษย์สวะๆคนหนึ่งเท่านั้นเมื่อผมทำงานเสร็จ   ตกลงไหมครับ"

             วาทีพยักหน้ารับข้อตกลงที่ปฏิเสธไม่ได้อย่างช้าๆเพราะความคมของคัตเตอร์ที่สัมผัสอยู่บนลำคอเป็นตัวบ่งบอกอย่างดีว่าถ้าปฎิเสธ   การตอบแทดบุญคุณครั้งสุดท้ายอาจจะเป็นการที่ช่วยให้เขาไปพบพระเจ้าเร็วขึ้นก็ได้

            "รายละเอียดงานกับเงินอยู่ในซองนี้ใช่ไหมครับ"วินเอ่ยถามก่อนจะก้มลงไปหยิบซองเอกสารสีน้ำตาลที่อยู่ในมือที่สั่นเทา   แล้วก้าวเดินออกไปจากดาดฟ้าชั้น97   เหลือไว้แต่เพียงชายหนุ่มที่ถอนหายใจอย่างโล้งอกกับรอยเลือดที่หยดลงบนริมดาดฟ้าเท่านั้น