นายเย็นชากับผู้จัดการตัวร้าย

ลำดับตอนที่ #2 : การเปลี่ยนแปลงที่กำลังจะมาถึง

    วันนี้เป็นวันเสาร์ที่อากาศดีสุดๆ ฉันตื่นแต่เช้า(ทั้งที่ไม่จำเป็น) นั่งฟังเพลงที่เปิดอยู่เบาๆบนเตียง(ต้องเปิดเบาเพราะว่ามันยังเช้าอยู่) วันนี้ฉันต้องออกไปข้างนอกกับแม่แน่นอนว่าโดนขอร้องแกมบังคับT^T แต่ฉันก็ยังไม่คิดที่จะลุกขึ้นจากเตียงไปทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย กะจะรอให้คนมากระตุ้นอ่ะ

        ก๊อกๆๆ

        นั่นไง!มาแล้ว

        “ ปิ๊ง...ตื่นแล้วใช่มั้ยลูก แม่เข้าไปนะ”

        ยังไม่ทันที่ฉันจะได้ตอบอะไรแม่ก็เปิดประตูเข้ามาในห้องฉันแล้ว

        “ อ้าว...ตื่นแล้วทำไมยังไม่ไปอาบน้ำแต่งตัวอีกล่ะ แม่บอกแล้วใช่มั้ยว่าจะไปแต่เช้าน่ะ” แม่บ่นพลางเดินมานั่งบนเตียงข้างตัวฉัน

        “ แม่คะหนูไม่ไปไม่ได้เหรอ”ฉันถามโดยพยายามพูดให้ดูน่าสงสารสุดๆ

        “ แม่คิดว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ ลูกอายุ 16 แล้ว โตแล้วน่าจะฟังที่แม่พูดรู้เรื่องว่าลูกควรจะช่วยงานแม่บ้างได้แล้ว แม่ไม่ได้ให้ทำงานอะไรหนักๆซักหน่อย”

        “ หนูเข้าใจที่แม่พูดค่ะแต่ว่าหนูไม่อยากไปที่นั่นแม่ก็รู้”

        “ แม่รู้ว่าลูกคิดอะไร แต่ลูกจะหนีมันไปตลอดไม่ได้ รู้มั้ยว่าสิ่งที่ลูกหนีอยู่มันคือความเจ็บปวดที่หนียังไงก็ไม่พ้น มันจะอยู่กับลูกทุกที่ที่ลูกอยู่ต่อให้ลูกหนีไปไกลเท่าไหร่มันก็จะตามลูกไปอยู่ดี ทางเดียวที่ลูกจะชนะมันได้ก็คือต้องเผชิญหน้ากับมันแล้วลูกจะลืมความเจ็บปวดนั้นไปได้เอง”

        “...”

        “ ลุกขึ้นไปอาบน้ำได้แล้วแม่ให้เวลาแค่20นาทีเสร็จแล้วลงไปทานข้าวเข้าใจมั้ย”

        “ เข้าใจค่ะ”

        แม่ลุกขึ้นจากเตียงฉันแล้วเดินออกจากห้องไป ตกลงฉันต้องไปจริงๆใช่มั้ยเนี่ย บอกตรงๆนะไม่อยากไปเลยจริงๆT^T

        ฉันลุกขึ้นจากเตียงเพื่อไปทำธุระส่วนตัวให้เสร็จภายใน 20 นาทีตามที่แม่บอกอย่างเสียไม่ได้ แล้วลงไปทานอาหารเช้า

        ที่โต๊ะอาหาร

        ฉันนั่งฝั่งตรงข้ามกับแม่ที่กำลังนั่งคุยโทรศัพท์เรื่องงานอยู่

        “ ว่าไงลูกสาวของพ่อโดนแม่เค้าบังคับพาไปจนได้สินะ” พ่อฉันที่นั่งอยู่หัวโต๊ะถามฉัน

        “ ค่ะ พ่อคะไม่มีทางช่วยหนูได้เลยหรอคะ(=*.*=)”

        “ อันนี้พ่อก็จนปัญญา ลูกก็รู้ว่าพ่อเองก็ขัดแม่เค้าไม่ได้”

        “ ค่ะหนูเข้าใจ T T ....คราวนี้ใครก็คงช่วยหนูไม่ได้”

        “ เอาน่าลูกสาวพ่อ พ่อว่าที่แม่เค้าทำเพราะเค้าหวังดีกับลูก ยังไงลูกก็ทำให้แม่เค้าสบายใจหน่อยแล้วกัน”

       “ ค่ะ... แล้วพี่ไปท์ล่ะคะยังไม่ตื่นอีก”

        “ วันนี้วันเสาร์นะลูกคิดว่ามันจะตื่นเช้าหรอ”

        “ จริงด้วยหนูลืมไป แล้ววันนี้พ่อก็ออกไปตีกอล์ฟอีกใช่มั้ยคะ”

        “ แน่นอนอยู่แล้วนักธุรกิจใหญ่อย่างพ่อวันหยุดอย่างนี้ก็ต้องออกไปตีกอล์ฟอยู่แล้วไม่เหมือนแม่ของลูกหรอก เสาร์อาทิตย์ก็ยังต้องออกไปทำงานน่าสงสารนะว่ามั้ย ^^”   พ่อฉันนี่ก็หลงตัวเองใช่เล่นแฮะ พ่อกับแม่ฉันทำงานคนละที่กัน บริษัทพ่อเป็นบริษัทด้านการส่งออกน่ะ

        “ ไม่ต้องมานินทาเลยนะคุณ” แม่ที่คุยโทรศัพท์เสร็จแล้วหันมาว่าพ่อ  ได้ยินตอนสำคัญทุกทีเลยแม่ฉัน

        “ แหมที่รักผมไม่ได้นินทานะแค่ชมว่าคุณขยันเอง”

        “ เชอะ!คิดว่าไม่รู้เหรอคะ ไม่สนคุณละ ปิ๊งทานเสร็จแล้วใช่มั้ยลูก ไปกันได้แล้ว”

        “ ค่ะ ไปละนะคะพ่อเจอกันตอนเย็นค่ะ” ฉันบอกลาพร้อมกับจุ๊บที่แก้มพ่อหนึ่งทีแล้วเดินตามแม่ออกมา ได้ยินเสียงพ่อตามหลังมาด้วยว่า

        “ เดินทางปลอดภัยนะลูก”

        บนรถ

        ตอนนี้ฉันอยู่บนรถกำลังมุ่งหน้าไปที่บริษัท เด่นดัง โปรดักซ์ชั่น เป็นบริษัทเอเจนซี่ที่ใหญ่ที่สุดแห่งหนึ่ง มีนักแสดงดังๆมากมายในสังกัด สร้างภาพยนตร์ ผลิตรายการโทรทัศน์ ละคร สื่อวิทยุและสื่อสิ่งพิมพ์ ตอนนี้ได้ยินว่าแม่กำลังจะซื้อช่องเป็นของตัวเองด้วยล่ะ

        ฟังดูดีใช่ป่ะ ถ้าได้ไปที่นั่นจะได้เจอคนดังมากมายซึ่งหลายๆคนอาจจะชอบแต่กับฉันมันไม่ใช่เพราะฉันไม่อยากไปสถานที่ที่เป็นจุดเริ่มต้นของความทรงจำที่เจ็บช้ำ ฉันได้พบรักแรกที่นี่ผู้ชายที่เป็นคนพรากร้อยยิ้มไปจากฉัน

       เนื่องจากบริษัทของแม่อยู่ไม่ไกลจากบ้านเท่าฉันเลยมาถึงที่นี่อย่างรวดเร็ว และตอนนี้รถก็กำลังเลี้ยวเข้าบริษัท

        ที่บริษัท

        เมื่อรถเลี้ยวมาจอดหน้าบริษัทฉันก็เปิดประตูแล้วก้าวขาลงจากรถมายืนอยู่บนพื้น โอย...ตื่นเต้นชะมัด(>o<)ก้าวขาไม่ออกแล้วเนี่ยไม่อยากเชื่อเลยว่าจะได้มาเหยียบที่นี่อีกครั้งสถานที่ที่ฉันพยายามหนีมันมาตลอดหนึ่งปีครึ่งที่ผ่านมา 

        ฉันยังยืนอยู่กับที่ไม่ก้าวเท้าออกไปไหนได้แต่ยืนมองตึกที่อยู่ตรงหน้า  จนแม่ที่เดินเข้าไปแล้วต้องกลับออกมาใหม่เพื่อเรียกฉันให้เดินตามเข้าไป  พอเดินเข้ามาในตึกแม่ก็บอกให้ฉันยืนรอก่อนที่จะเดินไปคุยธุระที่เคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์  ระหว่างนั้นฉันก็มองไปรอบๆ ที่นี่ยังเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงไปมากนัก  ผู้คนเดินกันขวักไขว่ในจำนวนนี้ฉันว่าน่าจะมีพวกดารานักร้องบ้างล่ะนะ  แต่ฉันก็ไม่รู้หรอกว่าใครเป็นใครบ้าง เพราะเวลาอยู่ที่บ้านฉันแทบจะไม่ค่อยได้เปิดที่วีดูซักเท่าไหร่ แบบว่าฟังแต่เพลงอ่ะนะ -_-

        ก็ถ้าจะเทียบกันแล้วสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไปคงเป็นความรู้สึกของฉันมากกว่า

        “ ....ปิ๊ง”

        เสียงแม่ดังปลุกฉันที่กำลังเหม่อมองอะไรไปเรื่อย

        “ คะแม่”

        “ ไปลูกแม่คุยธุระเสร็จแล้ว”  

        “ อ๋อ...ค่ะ”

        แล้วแม่กับฉันก็พากันเดินตรงไปที่ลิฟท์ และระหว่างที่รอลิฟท์อยู่แม่ก็พูดกับฉันว่า

        “ แม่จะขึ้นไปข้างบนก่อนเพราะเดี๋ยวมีแขกมาหาแม่ที่ห้องทำงาน  คงจะคุยกันนานหน่อย  ลูกไปรอแม่ที่สตูดิโอ 8 ก่อนแล้วกันไว้แม่คุยเสร็จแล้วจะให้คนลงมาตาม”

       “ ได้ค่ะ ว่าแต่สตูดิโอ 8 นี่มันยังอยู่ชั้นเดิมรึเปล่าคะ”

       “ อืม ยังอยู่ชั้นเดิมลูก”  

        ที่บริษัทแม่ฉันชั้นสามถึงชั้นเก้าจะเป็นสตูดิโอ ชั้นละสองห้องตามลำดับนับกันเอาเองนะ 

        “ โอเคค่ะ”

        พอคุยกันถึงตรงนี้ลิฟท์ที่รออยู่ก็มาถึง ฉันเดินเข้าไปในลิฟท์

        เมื่อลิฟท์เลื่อนขึ้นมาถึงชั้นหก ฉันก็เดินออกมาจากลิฟท์แล้วเดินตรงไปที่สตูดิโอ 8

        เฮ้อ...มาถึงและสตูดิโอ 8 ทำไมต้องเป็นสตูฯนี้ด้วยนะไม่อยากมาเลย

        แอ๊ด...ฉันเปิดประตูเข้าไปโดยไม่ได้เคาะพอเข้าไปข้างในพี่คนหนึ่งที่ฉันรู้จักก็เดินเข้ามาทักทันที

        “ อ้าวน้องปิ๊ง”

        “ สวัสดีค่ะพี่จีน” ฉันทักตอบไป

        “ สวัสดีจ้า^^  แหมไม่เจอกันตั้งนานเลยนะเรา สวยขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย”

        “ ^^ แหะๆ ไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ”

        “ ยังถ่อมตัวเหมือนเดิมนะเรา  เอ่อ..ถ้ายังไงน้องปิ๊งยืนดูเค้าไปก่อนนะพี่ขอตัวไปทำงานแป๊บนึงเดี๋ยวมาคุยด้วยใหม่”

        “ ค่ะ”

        หลังจากที่พี่จีนเดินจากไปแล้วฉันก็เลือกยืนอยู่ข้างประตูที่ฉันชั้นเปิดเข้ามาเมื่อกี๊  ดูเค้าทำงานกันท่าทางจะเหนื่อยแฮะ

        ฉันมองไปรอบๆห้องมีอุปกรณ์อะไรไม่รู้เต็มไปหมด  ตรงกลางห้องมีเวทีที่ยกสูงขึ้นจากพื้นประมาณคืบนึง  บนเวทีมีผู้ชายคนหนึ่งที่ฉันคาดว่าน่าจะเป็นนายแบบยืนโพสท่าตามที่ช่างภาพสั่งอยู่  อืม...หล่อเหมือนกันแฮะนายคนนี้ สูง ขาว ออกตี๋นิดๆ ดูแข็งแรงดีด้วยถ้าพวกเพื่อนฉันมาเห็นท่าทางจะกรี๊ดสลบ แต่จะว่าไปนายนี่หน้าคุ้นๆแฮะ

        “ เป็นไงหล่อใช่มั้ยล่ะคนที่อยู่บนเวทีนั่นอ่ะ” พี่จีนที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนพูดขึ้น

        “ เอ่อ...ก็ดีค่ะแต่หน้าตาเค้าดูไม่ค่อยรับแขกเท่าไหร่นะคะ”

        “ อ๋อ...ก็อย่างนี้แหละเด็กคนนี้เป็นคนค่อนข้างเย็นชาน่ะ แบบว่าเงียบมากๆเลยล่ะ พี่ยังอดสงสัยไม่ได้เลยนะว่าเค้าคิดยังไงถึงได้เข้ามาทำงานในวงการนี้ คือก็อย่างที่รู้ๆกันคนทำงานในวงการนี้มันต้องมีมนุษย์สัมพันธ์ที่ดี”

        “แต่ปิ๊งว่ามันก็ขายออกไม่ใช่หรอคะผู้ชายแบบนี้”

        “มันก็ใช่อ่ะนะ ว่าแต่เราไม่สนใจมั่งเหรอวงการบันเทิง พี่ว่าอย่างปิ๊งเนี่ยต้องดังแน่ๆ”

        “ไม่เอาหรอก คือปิ๊งไม่ชอบอ่ะ” อย่างฉันเนี่ยนะจะเป็นดาราดังได้พี่จีนเอาอะไรมองเนี่ย

        “ แหมน่าเสียดายจังแต่ถ้าเปลี่ยนใจก็บอกได้นะจ๊ะ”

        “ แล้วจะบอกนะคะ” บอกตรงๆว่าไม่มีทาง - -*

        ฉันคุยกับพี่จีนต่อไปได้ซักพักก็มีคนมาตามฉันบอกว่าแม่ให้ขึ้นไปหาที่ห้องทำงานได้แล้ว ฉันเลยขอตัวลาพี่จีนขึ้นไปหาแม่

        ที่ห้องทำงานแม่

        พอฉันมาถึงที่หน้าห้องทำงานแม่เลขาฯของแม่ก็บอกให้ฉันเข้าไปในห้องทำงานแม่ได้เลย ฉันเปิดประตูเข้าไปเห็นแม่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงาน แม่เงยหน้าขึ้นมองแล้วเรียกให้ฉันไปนั่งฝั่งตรงข้าม

        “มานั่งนี่ลูกปิ๊ง”

        ฉันเดินไปนั่งตามที่แม่บอกพอฉันหย่อนก้นลงบนเก้าอี้ แม่ก็ผลักแฟ้มเล่มหนึ่งยื่นมาตรงหน้าฉัน

        “อะไรคะเนี่ย O.O” ฉันถามงงๆ

        “แฟ้มประวัติน่ะลองเปิดดูซิ”

        ฉันเปิดแฟ้มนั้นดูก็เห็นว่ามันเป็นประวัติของผู้ชายคนหนึ่ง หน้าคุ้นๆแฮะ อ๊ะ!นึกออกแล้วคนที่เห็นที่สตูดิโอ 8 นั่นเอง นายคนนี้อยู่ ม.5 รุ่นเดียวกับฉัน แล้วยังเรียนโรงเรียนเดียวกันอีกด้วย ว่าแล้วว่าเคยเห็นที่ไหน ว่าแต่แม่ให้ฉันดูแฟ้มนี้ทำไมนะ

        “ แม่ให้หนูดูทำไมคะเนี่ย - -a”
        “ แม่มีงานจะให้ลูกทำน่ะสิ ^^”

        “ งานเหรอคะ

        “ ใช่จ้ะ”

        “ งานอะไรคะแล้วมันเกี่ยวกันคนในแฟ้มนี้ยังไง” งงนะเนี่ย

        “ แม่จะให้ลูกไปเป็นผู้จัดการส่วนตัวของเค้าไงจ๊ะ”

        “ OoO ว่าไงนะคะ ผู้จัดการส่วนตัวเนี่ยนะ” ให้ตายเหอะแม่คิดได้ไงเนี่ย อยากรู้จัง

        “ ใช่จ้ะ”

        “ หนูทำไม่ได้หรอกค่ะแม่” จริงๆนะฉันทำไม่ได้หรอกงานแบบนี้

        “ ทำไมจะไม่ได้ล่ะลูก”

        “ ก็คิดดูสิคะแม่ หนูยังเป็นเด็กมัธยมอยู่นะคะ หนูยังจัดการตัวเองไม่ได้เลยแล้วจะให้หนูไปดูแลจัดการชีวิตคนอื่นได้ยังไงล่ะคะ หนูไม่ได้มีความรับผิดชอบมากมายขนาดนั้นซะหน่อย  แล้วไอ้ผู้จัดการส่วนตัวเนี่ยต้องทำอะไรบ้างหนูก็ไม่รู้ แล้วอย่างนี้จะให้หนูทำได้ยังไงล่ะคะ”

        “ ก็เพราะงั้นไงจ๊ะแม่ถึงอยากให้ลูกรับงานนี้ลูกจะได้มีความรับผิดชอบมากขึ้นไง  แล้วการเป็นผู้จักการส่วนตัวมันก็ไม่ได้ยากอะไรตรงไหนเลย ก็แค่ดูแลความเรียบร้อยเกี่ยวกับตารางการทำงาน รับงานให้เค้าแล้วก็ให้คำปรึกษานิดๆหน่อย ส่วนอย่างอื่นก็แล้วแต่เราจะเห็นสมควร แม่เชื่อว่าลูกต้องเป็นผู้จัดการส่วนตัวในแบบของลูกได้แน่นอน”

        “ ถ้ามันง่ายๆแค่นี้ทำไมไม่ให้เค้าดูแลจัดการตัวเองล่ะคะ”

        “ แค่เค้าทำงานมันก็เหนื่อยอยู่แล้ว ยังจะให้เค้ามาทำอะไรแบบนี้ด้วยเค้าก็ยิ่งเหนื่อยขึ้นไปอีกน่ะสิ แม่จึงจำเป็นต้องหาผู้จัดการส่วนตัวให้เค้าไงลูก”

        “ หนูรู้แต่ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นหนู แล้วก่อนหน้านี้ล่ะคะเค้าไม่ได้มีผู้จัดการอยู่แล้วเหรอ”

        “ มีจ้ะแต่...เค้าไม่พอใจผู้จัดการฯคนเก่าน่ะ” 

        ท่าทางนายนั่นจะเอาแต่ใจตัวเอง

        “ และที่ต้องเป็นลูกก็เพราะว่าลูกเป็นลูกแม่”

        เอ่อ...นี่มันเหตุผลอะไรวะเนี่ย -*-a

        ยังไงคราวนี้แม่คงไม่ยอมให้ฉันขัดใจได้ง่ายๆ

        “ เฮ้อ...ยังไงหนูก็ต้องทำใช่มั้ยคะ”

        “ ใช่แล้วจ้าลูกรัก”

        “ งั้น...ก็คงต้องตกลงล่ะค่ะแต่หนูจะทำเท่าที่หนูทำได้แล้วกัน”

        “ อืมแม่เชื่อว่าลูกต้องทำได้”

        “ หนูจะพยายามละกัน”

        “ แม่ดีใจที่ได้ยินลูกพูดแบบนี้ งั้นเดี๋ยวลูกลงไปเจอเค้าที่ร้านคอฟฟี่ช็อปข้างล่างแม่นัดไว้ให้แล้ว ไปถึงก็บอกพนักงานว่าโต๊ะที่คุณพิมพ์อรจองเอาไว้ ตอนนี้เค้าน่าจะทำงานอยู่แต่อีกครึ่งชั่วโมงน่าจะเสร็จลูกลงไปรอเค้าก่อนระหว่างรอก็อ่านรายละเอียดต่างๆไปพลางๆโอเคมั้ย”

        “ ค่ะ งั้นหนูไปนะคะ”

        “ อืม”

        ฉันลุกจากเก้าอี้แล้วเดินไปขึ้นลิฟท์เพื่อที่จะลงไปรอหมอนั่นที่ร้านที่แม่บอก

        อยากรู้จังวันนี้มันเป็นวันอะไรกันซวยจริงๆ โดนแม่บังคับให้มาที่บริษัททั้งที่ไม่อยากมาแถมยังยัดเยียดงานบ้าๆนี่ให้ทำอีก แล้วชีวิตอันแสนสุขแบบเดิมๆของฉันมันจะเป็นยังล่ะ มันคงจะเปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือเลยซินะ