ความรัก ความคิดถึง และ ความเศร้า

ลำดับตอนที่ #14 : เวลา

อยากลองถามว่า1 ปี นานไม

ถ้าลองคิดในเชิงปริมาณคงตอบว่า

แค่1 ปีเอง  ไม่มีอะไรนานพอหรอก ทว่าในทางกลับกัน

ลองตอบในเชิงคุณภาพ คุณค่าของเวลาแล้ว

กลับตอบว่า 1 ปีเชียวนะ

มีอะไรที่เปลี่ยนไปจากเราบ้าง  และอะไรที่เปลี่ยนมาสู่เราบ้าง

มันนานพอน่ะที่จะเปลี่ยน...ให้เรารักใคร ใครรักเรา

ให้ใครรักกัน  หรือไม่ให้รักกันได้เลยน่ะ



ก็เรื่องของหัวใจมันไม่มีเงื่อนไขของเวลานี่นา

เวลาไม่ใช่ตัวกำหนดให้เรารักใคร ผูกพันกับใคร

บางครั้งมันเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว

ซึ่งมันเกิดขึ้นได้เสมอ

ตราบที่มือยังไม่อาจกางกั้นฝนให้หล่นจากฟ้ามาสู่ดินได้

เช่นนั้นเวลาก็ไม่อาจกางกั้นใจไม่ทุกความรู้สึกเป็นไปในทิศทางของมันได้



มันห้ามไม่ได้หรอกที่จะไม่รู้สึกพิเศษกับใคร  ห้ามใครไม่ให้รักกัน

แม้เพียงเศษเสี้ยววินาที

ถ้าคนคนนั้นคือคนที่ใช่ เราก็รู้สึกพิเศษกับเขาแล้ว

ไม่เห็นต้องใช้เวลาให้ยืดเยื้อ  เสียเปล่าเลย

แต่บางครั้งระยะเวลาก็พิศูจน์ให้เห็นว่า

อะไรคือความจริง อะไรคือความลวง

คุณคงขอบคุณเวลาสินะที่ให้รู้ข้อนี้

แต่ว่าหากคุณมองดีๆ  คุณอย่าขอบคุณปริมาณของเวลาเลย

แต่ให้คุณขอบคุณคุณค่าของเวลา

คุณค่าที่เขาทำให้เกิดขึ้นในปริมาณของเวลานั้น

มองที่คุณค่าที่มาควบคู่กับปริมาณ

ก็เหมือนไวน์คุณภาพดีต้องมาจากการเพาะบ่มของระยะเวลา

คนที่บางครั้งก็ตัดสินแวบแรก บางครั้งก็เป็นไปไม่ได้

แต่บางครั้งมันก็..ใช่

การที่ใช้เวลาเป็นเครื่องตัดสินมันแล้วแต่เหตุการณ์



ทุกครั้งที่เข็มนาฬิกาเคลื่อนที่ก็มองที่คุณค่าของเขาซะ

ก่อนที่โลกนี้จะไม่เหลือเวลาให้หมุนสำหรับเราและเขา