คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : แฟนคลับ...แฟนครับ EP.8 100%
แฟนลับ...แฟนรับ EP.8
Luhan x Baekhyun
หลัาารพูุยและลเรื่อ่าๆบ เมเนฯ็ปล่อยให้ไออลทั้หมเ้าสู่าร้อมอีรั้ เมมเบอร์ในแ่ละไลน์็แยย้ายทำหน้าที่อนเอ านยอลับริสแยัวออไปฝึท่อนแร็ปที่ไ้รับมอบหมายมา อินับมินอแยออไปวอร์มร่าายับท่าเ้นที่้อใ้ในอัลบั้มนี้ ส่วนลู่หานับแบฮยอนนั้นแยออไป้อมเนื้อเพลที่ะใ้โปรโมทอีมุมห้อ อนนี้บรรยาาศในห้อเลยเ็มไป้วยวามเียบและวามั้ใที่ายออมาาเมมเบอร์ทุน
“เอาล่ะ่อนอื่นเรามาทำวามเ้าใับเพลนี้ัน่อน...ลู่หาน้อมไปบ้าแล้ว ฟัไปอีรั้หนึ่็ไ้....แบฮยอนั้ใฟัรูนะ....นาย้อทำวามเ้าใับมันแล้วถ่ายทอมันออมาผ่านเสียอนายให้ไ้....ทำยัไ็ไ้ให้นที่ฟัรู้สึถึเรื่อราวในเพล....ทำไ้ใ่ไหม?”
เสียรูสอนร้อเพลที่รับหน้าที่้อมเพลนี้ให้ับพวเาเอ่ยึ้น ลู่หานและแบฮยอนพยัหน้าอบรับรูทันที
“ผมะพยายามรับรูลี” แบฮยอนอบรับ เาไม่อยารับปาว่าเาะทำไ้ แ่เา็ะพยายามให้ถึที่สุ
“เพลนี้เป็นเพล้าบรรเลเพล้วยเปียโนะส่วนให่....เนื้อเพละเี่ยวับวามรัที่ไม่สมหวัอนๆหนึ่....ไม่้อให้บอใ่ไหมว่าอารม์มันะออมาเป็นแนวไหน?” รูลีพูยาว มอหน้าไออลทั้สอ้วยสายาที่มุ่มั่น
“ผมทราบรับ....ผม้อเศร้าใ่ไหมรับ?” แบฮยอนเอ่ยึ้น้วยรอยยิ้มบา รูลีเผยรอยยิ้มออมาแล้วพยัหน้ารับ
“ใ่....ถ้านายเ้าใอารม์ในเพลแล้ว รูะเอาเนื้อร้อให้...ลออ่านแล้วทำวามเ้าใู” รูลีเอ่ยแล้วหยิบระาษแผ่นหนึ่ยื่นให้ับแบฮยอนไป แบฮยอนรับมาแล้วมอมัน้วยวามสนใ ไล่สายาูร่าวๆ็แทบะุมมับ....เศร้านใเาใสั่นเบาๆ แล้วเาะทำไ้นานั้นไหม
“เศร้าัรับ รูลี” แบฮยอนเยหน้าาแผ่นระาษนั้นแล้วเอ่ยับรูลี เผยสีหน้าไม่่อยมั่นใออมาอย่าเห็นไ้ั
“อืม....รูให้เวลา สสัยอะไร็ถามลู่หานนะ....เา้อมไ้เือบ 100% แล้วล่ะ” รูลีเอ่ย แบฮยอนหันไปมอนที่นั่อยู่้าๆแล้วหันไปพยัหน้าให้ับรูลี หลัานั้นรูลี็ปล่อยให้ทั้สอนฝึ้อมันไป ส่วนัวเอนั้นปลีัวไปนัุ่ยับเมเนฯแแทน
แบฮยอนนั่เม้มปาำระาษในมือนแทบยับ เานั่อ่านเนื้อเพลนี้มาเป็นสิบๆรอบแล้ว อ่านี่รอบเา็รู้สึว่ามันเศร้าเหลือเิน....นี่นายัไม่ไ้ฝึร้อยัไม่รู้ทำนอ ็ทำเอาเาอินไปับเนื้อเพลไ้
“แบฮยอน….” แบฮยอนหลุาสิ่ที่ำลัิเมื่อไ้ยินใรบานเรียื่ออเา ละสายาาระาษในมือหันไปามเสีย ไล่สายาไปหยุอยู่ที่ใบหน้าหวานๆอนที่นั่้าๆ ้อใบหน้านั้น้วยสายาที่เาวามหมายไม่ออ
“………..”
“นายโอเหรือเปล่า?” ลู่หานเอ่ย มอใบหน้าอแบฮยอน้วยวามเป็นห่ว เาเห็นแบฮยอนนั่ำระาษในมือมานานแล้ว ็อที่ะนั่เียบไม่ไหว
แบฮยอนพยัหน้ารับเบาๆ แล้วหันหน้าไปมอระาษในมือ่อ....
“พี่.....” ลู่หานเอ่ยออมาแบฮยอนหยุฟัแ่ไม่ไ้หันไปมอ ในใแอบลุ้นับำที่นโว่าะพู่อไป
“……….”
“พี่.....พี่แ่เป็นห่ว นึว่านายไม่เ้าใเนื้อเพล....” แบฮยอนหลับาลแอบถอนหายใเบาๆ สายาแสวามผิหวัออมา....นี่เาเป็นอะไรไป ำลัรอให้พี่ลู่หานพูอะไร.....
“อบุฮะ....ผมเ้าใเนื้อเพลีรับ...เรื่อราววามผิหวัในวามรัอนๆหนึ่....ผมพอเ้าใวามรู้สึนั้นรับ” แบฮยอนพูออไปสายายัอยู่ที่ัวหนัสือ หยุสายาอยู่ที่ำๆหนึ่ที่แ่มอ็ทำให้ใสั่น
ลู่หานใระุวูบับำพูอน้าๆ ็แ่ำธรรมา แ่ทำไมมันทำให้เาเ็บี๊ๆ
......วามผิหวั
.........วามรั
มันือสิ่ที่เาำลัเผิอยู่ใ่ไหม?
“พี่ลู่หานรับ....” แบฮยอนเอ่ยึ้นมา....ลู่หานหันไปมอเ้าอเสียที่นั่้มหน้ามอแ่ระาษในมืออยู่
“รับ”
“ผม.......ผมอยาฟัเพลนี้...พี่ร้อให้ผมฟัไ้ไหมรับ?” แบฮยอนเอ่ยออมา...ลู่หานเียบไป่อนะพยัหน้ารับเบาๆ
“ไ้สิ...เราอยาฟัท่อนไหนล่ะ?” ลู่หานเอ่ย ้อมอแบฮยอนไม่ละไปไหน...ไ้มอ้าๆ็ยัี
“ท่อนนี้รับ.... ผมอบท่อนนี้” แบฮยอนพูแล้วยื่นระาษในมือไปให้ลู่หานู ใ้นิ้วเรียวิ้มท่อนที่ัวเออยาฟั
ลู่หานไล่สายาอ่านท่อนนั้นสัพั แล้วเียบไป ่อนะเยหน้ามอแบฮยอน แบฮยอน้อมออบนลู่หานละสายาไป่อน
“พี่ะร้อให้นายฟั...ั้ใฟัมันีๆนะ” ลู่หาน้มหน้าลสูลมหายใเ้าปอแล้ว่อยๆยับปาเปร่เสียร้อที่แสนหวานออมา......
“비록 사랑은 아니라도”
“บี โร าราึน อา นี รา โ”
“언젠가 한번쯤은 돌아봐주겠죠”
“ออน เนา ฮาน บอน ือ มึน โท รา บวา ู เ โย”
“한없이 뒤에서 기다리면”
“ฮัน ออบ ี ทเว เอ อ ี ทา รี มยอน”
“오늘도 차마 못한 가슴속 한마디”
“โอ นึล โ า มา โม าน า ึม โ ัน มา ี..............”
“ร้อ่อสิฮะ....พี่ยัร้อไม่บท่อนเลยนะ” แบฮยอนเอ่ยออมา.....มอเ้าไปในาวาอย่ารออย0
ลู่หานหยุร้อลแล้วหันไปมอหน้าแบฮยอน มอสายานั้นที่้อมอเาอยู่แล้ว....สายาที่เหมือนำลัรอบาอย่าอยู่....
“………..”
แบฮยอนรอฟัอยู่นั้นถึับถอใ.....้มหน้าล้วยวามผิหวั
“พี่ยัร้อท่อนนี้ไม่ไ้เหรอฮะ....พี่ลู่หาน?” แบฮยอนเอ่ยเสียเบา มอมือัวเอที่ำันอยู่
“…………”
แบฮยอนรู้แล้วว่าลู่หานร้อให้เาฟัไม่บแน่ๆ...เลยถอนหายใออมา ลุึ้นยืน เม้มปาเ้าหาัน ่อนะเอ่ยออมา.....
“.........ือ แ า รั ฮัม นิ า”
ลู่หานมวิ้วลทันทีเมื่อเสียที่ไ้ยินมันือเสียที่เาเยไ้ยินาเทปนั่น...แบฮยอนร้อท่อนนี้ไ้ถูหมแถมมันยั.....
“พี่ำไว้นะฮะ...ว่าผมร้อท่อนนี้ไ้แล้ว.......” แบฮยอนเอ่ยออมาแล้วเินหนีลู่หานเ้าไปหารูลีที่นัุ่ยับเมเนฯอยู่
ลู่หานเม้มปาแน่น หลับาล้วยวามเ็บใ....ทำไมเาไม่ล้าร้อท่อนนั้น่อหน้าแบฮยอน....ทำไมแบฮยอนยัร้อให้เาฟัไ้....ทำไม?
.......ทำไมเป็นนแบบนี้....ลู่หาน
อนนี้ในห้อ้อมำลัเ็มไป้วยเมมเบอร์อว Thunder พวเาำลัแยัน้อมในหน้าที่อนเอมาทั้วัน อนนี้็ะหมารา้อมอวันแล้ว รูลีเลยเรียเมมเบอร์ทุนมารวมัวัน
“เอาล่ะ ทุน หยุ้อมแล้วมารวมัวันรนี้” เสียรูลีเรียเมมเบอร์ เมมเบอร์ทุนวาานอนอแล้วเินเ้ามารวมัวันลาห้อ้อม
“วันนี้เราพอันแ่นี้่อน.....พรุ่นี้เอัน 9 โมเ้าเหมือนเิมนะ” รูลีสั่ ทุนอบรับพร้อมัน แล้วโ้อบุรูลีที่อยู่อยูแลาร้อมอพวเามาทั้วัน
“ลับไปลอ้อนรับสมาิใหม่ที่หอันีว่านะ” านยอลเอ่ยึ้นมาเสียื่นเ้น เมมเบอร์ที่เหลือมอหน้าันไปมาเพื่ออวามิเห็น แล้วทุน็พยัหน้ารับามที่านยอลวน
“วามริไม่้อนานั้น็ไ้นะฮะ....ผมเรใพวพี่” แบฮยอนเอ่ยึ้น้วยวามเรใ......ริสที่ยืนอยู่ใล้แบฮยอน็รีบยมือึ้นวาบนไหล่บา
“เราเป็นรอบรัวเียวันแล้วนะ......ไม่มีำว่าเรใ โอเ๊?” ริสเอ่ยึ้น แบฮยอนหันมอรุ่นพี่แล้วียิ้มออมา้วยวามีใ....
“อบุมาๆเลยนะฮะ” แบฮยอนเอ่ยหันมอหน้าทุน เมมเบอร์ทุนยิ้มรับ้วยวามเ็มใ.......
เมมเบอร์ทั้ 6 นถูพามาส่ที่หอพั้วยรถู้ประำว อนนี้แบฮยอนะถูระวัาพวแฟนลับ และาแแฟนที่มาุ่มปัหลัรอแถวหน้าหอมาๆ ราบใที่เายัไม่เปิัวับสื่อ เา็ะไม่มีทาให้แฟนลับอเาเอัว่อนแน่ๆ อย่านั้นเลยลายเป็นว่า เมมเบอร์ 5 นเิม เป็นฝ่ายเินเ้าหอไป่อน ส่วน แบฮยอนถูันัวให้เ้าทา้านหลัหอไปับเมเนฯแ
“เวลาเ้าหรือออาหอ....นาย้อใ้ทานี้นว่าะเปิัวับสื่อ เ้าในะแบฮยอน?” แพูพร้อมพาแบฮยอนเินเ้าทา้านหลัหอ
“เ้าใฮะ...พี่แ” แบฮยอนอบรับ เินไปพร้อมับเมเนฯแไม่ห่า
แพาแบฮยอนึ้นมาถึประูหน้าหอแล้วหยิบุแออมาไประูหอเ้าไป....แบฮยอนเินามแเ้ามา มอเ้าไปในห้อ ็เห็นเมมเบอร์นอื่นึ้นมาถึห้อหมแล้ว
“ระเป๋าอแบฮยอนล่ะ?” แที่เินเ้ามาในหอเอ่ยถามับเมมเบอร์สอนที่นั่อยู่ที่ห้อโถนั่เล่น เมื่อเาเินเ้ามาไม่เห็นสัมภาระอแบฮยอนที่เาให้ทีมานเอาเ้ามาั้แ่เ้า
“เมื่อี้เหมือนเห็น....เห็นไอ้ลู่แบเ้าไปในห้อนะ”
“พี่ลู่หานเหรอฮะ?!!” แบฮยอนร้อออมาทันทีที่ไ้ยินริสพู.....ริสพยัหน้ารับึๆแล้วหันไปุยับานยอล่อ
“ีแล้วล่ะ.....ะไ้ไม่้อเหนื่อยย....ลู่หานนี่เป็นรุ่นพี่ที่ีริๆ” แหันไปพูับแบฮยอนแล้วยิ้มเอ่ยมเมมเบอร์ในารูแลอนเอ้วยวามภาภูมิใ...แล้วเินเ้าไปรวมลุ่มับริสและานยอล ปล่อยแบฮยอนยืนับสิ่ที่เอนเียว
“แ่......ผมว่ามันไม่ีเลย” แบฮยอนบ่นออมาเบาๆ ่อนะเินอเ้าไปนั่รวมลุ่มอีน
“มา....เรามาลอันเถอะ” านยอลเอ่ยึ้นพร้อมยแ้วน้ำอัลมูึ้น แบฮยอนมอรุ่นพี่้วยวามสสัย
“ลอ แ่นี้เหรอฮะ” แบฮยอนเอ่ยถาม เมื่อเห็นว่า มีเมมเบอร์แ่นี้ แล้วที่เหลือ ไม่มาลอ้วยันเหรอ?
“ใ่แล้วล่ะ....ไอ้พวนั้นอัวไปพัผ่อน บอว่าเหนื่อย....ฝามาอโทษนาย้วยนะ” านยอลเอ่ย แบฮยอนพยัหน้าเ้าใ่อนะนั่้มหน้าล......ไม่เป็นไร ผมเป็นแ่สมาิใหม่...ไม่้อลอให้ผม็ไ้ ผมไม่โรธ
แบฮยอนนั่้มหน้าุอยู่แบบนั้น านยอล ริส แ วนินอว่า นม นมเนยมามาย แบฮยอน็เอาแ่ส่ายหน้าอย่าเียว นอนนี้ารลอเล็ๆบลแล้ว แ็ลับไปแล้ว านยอลับริส็ะแยย้ายันเ้าห้อพัผ่อน.....แบฮยอน็ยันั่้มหน้าอยู่แบบนั้น
“แบฮยอน........ไปนอนไ้แล้ว พรุ่นี้มีาร้อมเ้านะ” ริสเอ่ยับรุ่นน้อ....แบฮยอนเยหน้าึ้นมอรุ่นพี่้วยใบหน้าบึ้ึ
“ือ....ผมยัไม่่วฮะ....พวพี่ไปนอนันเถอะฮะ” แบฮยอนเอ่ยแล้ว้มหน้าลเหมือนเิม
ริสหันมอหน้าานยอลเพื่ออวามิเห็น....มอหน้าันสัพัแล้วพยัหน้าให้ัน...านยอลเินเ้าห้อนเอไป ส่วนริสเินไปห้ออเมมเบอร์หน้าหวานเปิประูแล้วเินเ้าห้อไป
เวลาผ่านไป 5 นาที ริสเินออมาาห้ออลู่หาน แล้วเินรเ้าห้อนเอไป..........ไม่นานนัประูห้ออลู่หาน็เปิอออีรั้ ร่าอเมมเบอร์หน้าหวาน็ปราึ้น....ลู่หานมอร่าเล็ที่ยันั่อยู่บนโฟาห้อโถรับแนเียว.........้อมอร่านั้นแล้วถอนหายใออมา
“แบฮยอน........” ลู่หานเอ่ยเรียแบฮยอนเมื่อเินมาหยุยืนอยู่ใล้ๆ.........แบฮยอนเยหน้าึ้นแ่ไม่หันไปมอนที่เรียแ่อย่าใ
“ไปอาบน้ำแล้วเ้านอนเถอะ.....พรุ่นี้มี้อมนะ” ลู่หานเอ่ยอี....แ่แบฮยอน็ยัเียบอยู่แบบนั้น
“......อึอัใ่ไหม ที่้อแร์ห้อับพี่?” แบฮยอนะัไป ไม่ิว่าลู่หานะิไปแบบนั้น........เาไม่ไ้อึอั เพียแ่เาไม่ินเท่านั้นเอ
“เราไปนอนเถอะ.........เี๋ยวพี่ะหาที่นอนใหม่” ลู่หานพูบ็ถอยหลัเรียม้าวเินลับเ้าห้อ
“ไม่ใ่นะฮะ!!” แบฮยอนโพล่ึ้นมา ลู่หานะัเท้าทันที
“พี่เ้าใ......ถ้าเราอึอั พี่ะไม่วน....รีบเ้านอนนะ เี๋ยวะพัผ่อนไม่พอ” ลู่หานพูบ็เินหายเ้าไปในห้อ แบฮยอนอ้าปาะเรียลู่หานไว้แ่็ไม่ทันะแล้ว
แบฮยอนลุึ้นแล้วเินรไปยัห้ออลู่หานที่เา้อแร์อยู่านี้เป็น้นไป...........้าวาเินเ้าไปแ่็้อะัเมื่อลู่หานเินออมาพอี...........แบฮยอนมอลู่หาน็้อแปลใ ลู่หานแ่ัวเหมือนำลัะออไป้านอเลย
“พี่ะไปไหนรับ” แบฮยอนถามึ้น
“ออไปเินเล่นแถวนี้.....เี๋ยวพี่ลับ ฝาบอริส้วยถ้ามันหาพี่ไม่เอ” ลู่หานเอ่ยแล้วเินหลีแบฮยอนไป แ่แบฮยอน็ามไปวาไว้
“ออไปอนนี้เหรอฮะ........พี่ลืมไปหรือเปล่า ว่าพี่เป็นไออล” แบฮยอนห้ามลู่หานไว้
“ใระมาสนใพี่.........แบฮยอนเอ็รู้ี?” ลู่หานพูบ็เินหนีแบฮยอนไปทันที....แบฮยอนไป่อไม่ถู ยืนเียบอยู่อย่านั้นนลู่หานเินออาหอไป......ทิ้ัวนั่ลบนโฟา หาทาออไปเอ....เาวระามออไป หรือวรนั่รอให้ลู่หานลับเ้ามาเอ
แบฮยอนรู้ีว่า ารออมาเิน้านอในเวลาแบบนี้ อาาศเย็นแบบนี้มันไม่ีนั แล้วยิ่เาโนสั่ห้ามาเมเนฯว่าห้ามออไปไหนมาไหนนว่าะเปิัวับสื่อแล้ว เา็ยิ่ิว่ามันไม่วร....แ่เป็นเพราะเารอให้นที่บอว่าะออมาเินเล่นลับเ้ามาไม่ไหว....นี่็ผ่านไปรึ่ั่วโมแล้ว แ่ลู่หาน็ยัไม่ลับมาสัที เาเลย้อออามหาแบบนี้
แบฮยอนเินไปามฟุบาทในเวลา 3 ทุ่มว่า เินไปสายา็อยมอหานที่ามหาไป้วยวามร้อนใ...เาพยายามพลาัวให้มิิที่สุ แ่็ไม่วายมีนมอเา แล้วุบิบอะไรันนเาเิอาารลัวึ้นมา เลย้อรีบ้ำหนีไป
“แบฮยอนอ่า!!!!!” เสียที่ะโนัลั่นมาาฟุบาทอีฝั่อถนนทำให้แบฮยอนหันวับไปหาทันทีโยไม่ระวััว......
ผู้หิ 3 นที่ยืนะโนเรียเาาฝั่โน้น ส่เสียรี๊ร๊าโวยวายทันทีเมื่อแบฮยอนหันหน้าไปมอ...แบฮยอนใมาที่เอเหุาร์แบบนี้ เาเผลอหันไปามเสียเรีย ทั้ๆที่เยโนเมเนฯเือนแล้วว่าารพลาัวลาฝูนนั้น้อทำเป็นหูทวนลมเ้าไว้....
แบฮยอนไม่รู้ะทำยัไ......็เลยออัววิ่หนีผู้หิสามนนั้นที่ำลัวิ่้ามถนนรเ้ามาหาเา......ถึเายัไม่เปิัว่อสื่อ แ่่าวอเาถูปล่อยไปหลายเือนแล้ว และแน่นอน เหล่าแฟนลับ็พาันุุ้ยประวัิและรูปภาพอเาออมามามายนลายเป็นว่าแบฮยอนไ้รับวามสนใภายใน้ามืน.....
“แบฮยอนอ่า....หยุนะ แบฮยอน รี๊” เสียรี๊นั่นยิ่ทำให้แบฮยอนลัว าอเาเร่วามเร็วึ้นอี เออยที่เาำไ้ว่ามันทะลุออไปปาอยเ้าหอเาไ้ ็เลยวิ่เ้าอยนั้นไป้วยวามหวั
ถึมันะึแล้ว แ่ผู้นที่ผ่านไปผ่านมา็ยัมี และมัน็ูเหมือนว่าเาำลัะเป็นุสนใอผู้นแถวนั้นไปแล้ว.....ทาเียวที่เาะรอไ้็ะเป็น....ารวิ่หนีอย่าเียวเท่านั้น
าเรียววิ่ไปเรื่อยอย่าไม่หยุ ถึะเหนื่อยแ่วามลัว็มีมาว่า.....ถ้าแฟนลับพวนี้ามเาทัน ทุอย่า็บ นอาโนรุมแล้วลับไปโนสวยให่แน่
“อ๊ะ!!!”
ร่าเล็ที่วิ่อยู่นั้นโนระาัวปลิวเ้ามุมึไป้วยวามเร็ว....แบฮยอนพยายามร้อและิ้นแ่็เปล่าประโยน์เมื่อเาถูปิปาเอาไว้ และโนอไว้นิ้นไม่ไ้
แบฮยอนอยาร้อไห้...นี่เานมุมให้แฟนลับพวนี้แล้วริๆ......ารเป็นไออลมันลำบาอะไรนานี้นะ.....นี่ยัไมไ้ใ้นามสุล Thunder เลยนะ โนแฟนลับเล่นานะแล้ว
“ู่ววววว..เียบๆสิแบฮยอน........” แบฮยอนหยุิ้นลแล้วมวิ้ว้วยวามสสัย......เสียนั้น แล้วรู้ัเา้วย.......มันุ้นๆ
“อ่อย อ๋ม...!!” แบฮยอนส่เสียร้อออมาอู้อี้
“ถ้าพี่ปล่อย แล้วนายะหยุิ้นไหม?” พี่?........
“อี้ อู้ อ๋าน” แบฮยอนร้อออมาเพราะยัไม่โนปล่อยให้เป็นอิสระ
“อืม.....พี่เอ ถ้ารู้แล้ว็เยไว้....าแพวนั้นยัอยู่แถวนี้”
“อา แอ?”
“ใ่..รู้ัไหม พวแฟนลับที่ื่นอบเรามาน่าเราไ้น่ะ?” ลู่หานประไป แบฮยอนเียบลในอ้อมออลู่หาน...ปล่อยใเ้นไปามัหวะหายใที่ถี่รัว
สอร่าที่อันอยู่อึับแบและมือับมาเือบ 10 นาที ่อยๆเินย่อออมาาอึนั้น้วยวามระมัระวั.....อนนี้แฟนลับพวนั้นไปันหมแล้ว....เาวรพาแบฮยอนลับหอสัที
“ถ้าพี่สั่ให้วิ่็วิ่...พี่ะับมือนายไว้” ลู่หานหันไปสั่แบฮยอน ้อไปในาเล็้วยใบหน้าและสายาที่ริั “...อแ่เราอย่าปล่อยมือพี่็พอ..” ลู่หานพูบ็มอใบหน้าน่ารันั่นสัพั แบฮยอนพยัหน้ารับ แล้วระับมืออลู่หานให้แน่นึ้นอี
“ผมะไม่ปล่อยมือพี่ฮะ.......” แบฮยอนพูออมาเสียเบาแล้ว้มมอมือนเอที่ถูลู่หานุมเอาไว้
ลู่หานพาแบฮยอนเินออาอยนั้น้วยวามใเย็น ่อยๆเินไป าวา็สอส่อมอรอบบริเวว่ามีสิ่ผิปิไหม........เาเป็นไออลมา 3 ปี เรื่อพวนี้เาย่อมหาทาเอาัวรอไ้ีว่ามือใหม่อย่าแบฮยอนแน่นอน
“บ้าเอ๊ย....่าวไวะมั!!” ลู่หานสบทออมาเมื่อเาเินเ้ามาถึหน้าหอ็เห็นแฟนลับมามายมาัรอพวเาเ็มไปหม.....้นเหุมาาแพวนั้นปล่อย่าวออไป
“เราะทำยัไันีรับ?” แบฮยอนถาม้วยวามัวล
“เราเ้าหออนนี้ไม่ไ้แน่....้อหาที่หลบ่อน” ลู่หานเอ่ยออมาพร้อมมอหาที่หลบ
“แ่เรามีประูหลัหอพันี่รับ” แบฮยอนพูเหมือนนึออ
“ประูนั้นมันเป็นประูลับ มันะปิล็อหลัาพวเราเ้าพัในหอแล้ว....นที่เปิไ้มีแ่เมเนฮยอ.....” แบฮยอนทำหน้าเรียทันที เมื่อเาหมหนทาที่ะเ้าหอแล้ว....
“ผมนึออแล้ว........” แบฮยอนพูออมาหน้าาื่น รีบหยิบโทรศัพท์มือถือออมาาระเป๋า แล้วโทรหาใรบานที่พุ่เ้ามาในวามิอเา
[ฮัลโหล........รับ] ปลายสายรับ
“สวัสีรับรุ่นพีุ่นมยอน....อโทษที่โทรมารบวนอนนี้นะรับ” แบฮยอนรอเสียลไป
[นั่นใรรับ?]
“ผมแบฮยอนรับ”
[แบฮยอน.........อืม.....แบฮยอน ห้ะ? แบฮยอนเหรอ....นายเป็นยัไบ้า อ่า....พี่ิถึนายัเลย] ุนมยอนพูออมาเสียื่นเ้น ไม่อยาะเื่อหูัวเอว่ารุ่นน้ออเาะโทรมาหาหลัาหายไป 8 เือนเ็ม
“ฮ่าๆๆ ผม็ิถึรุ่นพี่นะรับ....พอีผมมีเรื่อรบวนรุ่นพี่นิหน่อยน่ะรับ”
[ว่ามาสิ...พี่ยินีนะ]
“อบุฮะ....อนนี้ผมหนีนร้ายอยู่รับ....ผมอหลบที่ร้านพีุ่นมยอน่อนไ้ไหมรับ” แบฮยอนัสินใโหรุ่นพี่ไป......
[นร้าย!! อ่า.....รีบมาเลยนะ พี่ะลไปเปิประูให้] ุนมยอนพู้วยวามใ
“5 นาทีถึรับ อบุมารับรุ่นพี่ สวัสีรับ” แบฮยอนเอ่ยอบุแล้ววาสายไปทันที
“ไปหลบที่ร้านรุ่นพี่อผม่อนีว่า เรายืนแบบนี้ไม่ปลอภัยเลย” แบฮยอนหันไปพูับลู่หาน.........ลู่หานพยัหน้าแล้วเินามแบฮยอนไป
5 นาทีริๆ แบฮยอนวิ่มาหยุหน้าร้านานมไ่มุับลู่หาน.......ุนมยอนที่เปิประูและยืนรอเาอยู่็รีบวัมือเรียพวเาทันที....แบฮยอนวิ่ไปหยุลหน้าุนมยอนแล้วโ้ให้รุ่นพี่
“รีบเ้า้าในเถอะ” ุนมยอนพูแล้วไล่ให้แบฮยอนับลู่หานเ้าไปในร้านและปิประูร้าน ล็อทันที
“อบุรับรุ่นพี่” แบฮยอนเอ่ยอบุอีรั้เมื่อเาเ้ามายืนในร้านแล้ว
“ไปทำท่าไหนถึโนนร้ายล่าเอา?” ุนมยอนเอ่ยถาม
“ือ...เรื่อมันยาว เอาไว้ผมะอธิบายทีเียวบเลยแล้วันฮะ” แบฮยอนเอ่ย.....ุนมยอนพยัหน้ารับอย่าหลีเลี่ยไม่ไ้
“แล้วนี่มาับใร........ย๊า!! นี่มันไออลวัในายนี่ แบฮยอน!!” ุนมยอนร้อเสียหล ี้นิ้วไปที่ลู่หาน้วยหน้าาเหรอหรา
“เอ่อ....เรื่อมันยาวอีแหละรับ...ถ้าพี่อยารู้พี่ไปเ้นเอาา ยอู ับ เฮุนนะรับ” ัปัหาไป
“สอนนั้นรู้เหรอ?”
“รู้ีว่าัวผมะอีฮะ”
“ พวนายนี่แสบริๆนะ” ุนมยอนเอ่ยพร้อมส่ายหน้าใส่.....แบฮยอนไ้แ่ยิ้มแหยๆส่ไปให้รุ่นพี่
ลู่หานับแบฮยอนำลันั่ันอยู่บนโ๊ะุ้านหลัร้าน....โยมีุนมยอนนั่ร่วมอยู่้วย....ุนมยอนมอสอนสลับันไปมา่อนะัสินใถามสิ่ที่นสสัยออไป
“พี่ไม่เ้าใเลย.....นายหายไป 8 เือน มาเออีทีนาย็มาอยู่ับไออลนนี้ไ้ยัไ....” ุนมยอนถาม้วยสีหน้าสสัย
“เอ่อ.....เอาเป็นว่าอาทิย์หน้าพี่ไปที่นี่นะฮะ.......แล้วพี่ะรู้ทุอย่าที่พี่สสัย” แบฮยอนเอ่ยแล้ววัระาษแผ่นเท่านามบัรออมาสามใบแล้วยื่นให้ับุนมยอนไป
ุนมยอนมอระาษสัพั่อนะรับมันมาารุ่นน้อ.....ยระาษนั้นึ้นมาอ่านแล้วมอหน้าทั้สอนอย่าไม่เ้าใ
“โรแรม Two moons ทำไม้อไปที่โรแรมนี้ล่ะ....”
“เถอะนะรับ....เอาอีสอใบไปให้ ยอู เฮุน้วยนะฮะ วันเวลาอยู่ในบัรแล้ว ไปถึหน้าโรแรมแล้วยื่นบัรให้ับาร์หน้าประู แล้วเาะพาพี่เ้าไปเอ” แบฮยอนอธิบายทุอย่าเรียบร้อย....ุนมยอนพยัหน้าทั้ๆที่ยัไม่เ้าใับสิ่ที่รุ่นน้อพูเท่าไหร่
“นั้นแบฮยอนับุไออลามสบายเลยนะ....พอีพี่ทำบัีร้าน้าไว้ มีอะไร็ึ้นไปเรียพี่บนห้อนะ” ุนมยอนเอ่ย่อนะอัวึ้นห้อเพื่อเลียร์บัี่าใ้่ายอร้านที่ทำ้าไว้
แบฮยอนับลู่หานพยัหน้ารับแล้วยิ้มไปให้ับุนมยอน.........อนนี้เหลือแ่แบฮยอนับลู่หาน ภายในร้าน็เียบอยู่แล้วแล้วยิ่มานั่เียบแบบนี้ มันูอึอัแปลๆ
“ทำไมถึออมา้านอนเียว....มันไม่ปลอภัยสำหรับเราเลยนะ” ลู่หานเป็นฝ่ายเอ่ยึ้น่อน
“.......แล้วพี่ลู่หานล่ะฮะ ทำไมถึออมาเินนเียว?” แบฮยอนสวนลับ
“พี่ถามเรา....เรามาถามพี่ลับทำไม.....แบฮยอน้อเ็บัวนว่าะถึวันแถล่าว ถ้าเมเนฮยอรู้ แบฮยอนโนบ่นแน่ๆ” ลู่หานเอ็ไม่แ่าาำว่าบ่นนั ิ้วที่มวเวลาพูทำให้แบฮยอนเร็ไป
แบฮยอนเียบไป ้มหน้าุเพราะลัวโนุอี....
“พี่เป็นห่วแบฮยอนนะ....ถ้าเิเรื่อแย่ๆอี พี่ไม่ให้อภัยัวเอแน่ๆ” ลู่หานเอ่ยออมา...แบฮยอนรีบเยมอหน้าลู่หานทันที
“ผมอโทษฮะ....ที่ผมออมาเพราะผมออมาามหาพี่......” แบฮยอนเอ่ยออมาแล้วหยุทำใสัพั “พี่เ้าใว่าผมอึอัเวลาอยู่ับพี่....ที่ริมันไม่ใ่นะฮะ......” ลู่หานเียบไป รู้สึใลับมาเ้นรัวอีรั้
“ผมแ่ลัวว่าพี่ะอึอัเวลาอยู่ับผมมาว่า....”
“แล้วทำไมแบฮยอนถึิแบบนั้น?”
“เพราะผมรู้ว่าพี่ลู่หานเป็นนมีโลส่วนัว....ผมลัวว่าะไปทำพี่อึอัเ้า”
“ถ้าเป็นนอื่น พี่็ะเป็นอย่าที่แบฮยอนพู.......แ่สำหรับแบฮยอนพี่ไม่เยิแบบนั้นเลยนะ” แบฮยอน้มหน้าลมอพื้น เม้มปาเ้าหาันแน่น.........ใที่เยเ้น้าล็ลับมาเ้นเร็วอีรั้
“แบฮยอนรับ......เรื่อที่ผ่านมา…….พี่อโทษ..... ”
“……….”
“พี่รู้ว่าพี่ผิ พี่ให้วามหวัแบฮยอนมาลอ...."
“……….”
“พี่ะไม่อให้แบฮยอนลืมเรื่อร้ายๆไป........แ่พี่ะอแ้ัวในสิ่ที่พี่ทำลไป.......ไ้ไหมรับ แบฮยอน?” ……..น้ำสีใสที่พยายามเ็บไว้ เริ่มไหลออมาลอที่วาเล็อย่าห้ามไม่ไ้......นี่ือสิ่ที่เารอให้พี่ลู่หานพูมาลอใ่ไหม?
ลู่หาน้อมอนที่เอาแ่้มหน้าไม่พูไม่าอะไรับเา เอื้อมมือไปวาบนแ้มใสอแบฮยอนแล้ว่อยๆประอใบหน้านั้นให้เยึ้นมามอเา......แบฮยอนไม่ไ้ฝืนแร แ่เายอมทำามลู่หานโยี สอสายาเยึ้นมาสบัน.....ลู่หานถอนหายใออมาเมื่อเาเห็นน้ำใสๆำลัะไหลลมาาหน่วยาเล็
“อย่าร้อไห้......พี่ไม่อยาเห็นอีแล้ว.......่อานี้ไป แบฮยอน้อยิ้มให้พี่.......เราะยิ้มให้ัน เรามาเริ่ม้นันใหม่นะรับ” เท่านั้นแหละ น้ำาที่ลออยู่็หลุล่วมาเป็นสาย....
“พี่ลู่หาน.....ฮึ” แบฮยอนพูื่อลู่หานออมา้วยเสียสะอื้น....ลู่หานส่ยิ้มอบอุ่นไปให้ ปาน้ำาบนแ้มแบฮยอนออนหม แล้วึร่าเล็เ้ามาอไว้เ็มอ
“พี่รู้ว่าแบฮยอน้อาระฟัอะไราปาพี่.......พี่ะบอ ถ้าเราสอนพร้อมะใ้มัน” แบฮยอนสะอื้นอยู่ในอ้อมอลู่หาน พยัน้ารับำอลู่หานไป พร้อมเมื่อไหร่ไม่รู้...แ่อนนี้ำแพที่เาสร้าในใมา 8 เือนมันไ้พัไปแล้ว...พัไปเพราะนที่ื่อลู่หานนนี้
“อย่า....อย่าหลอ ฮึ....อย่าหลอผมนะฮะ....” แบฮยอนสะอื้นหนัึ้นนลู่หาน้อระับอ้อมอไว้ ส่มือไปลูบหลัแบฮยอนให้ผ่อนลายล……
“….พี่สัารับ.......”
ลู่หานพูเสียหนัแน่น....เาัสินใแล้ว เาะอแ้ัวในสิ่ที่เยทำไว้ับแบฮยอน...เาะไม่มีทาให้เรื่อราวเลวร้ายเิึ้นแบบนั้นอีแน่นอน
ลู่หานำลันั่มอร่าเล็ที่เผลอหลับาอ้อมออเาไปเมื่อ 20 นาทีที่แล้ว เาเลย้ออุ้มแบฮยอนมานอนบนโฟาัวยาวแทน....ส่วนลู่หาน็นั่เป็นหมอนให้แบฮยอนหนุนั มารึ่ั่วโมแล้ว
RRRrrrr rrrrrr
ลู่หานรีบหาโทรศัพท์ัวเอ้วยวามรวเร็วเพราะลัวะไปรบวนแบฮยอนเ้า านั้น็รีบรับสายนั้นทันที
“ว่าไ?” ลู่หานรอเสียลไปเมื่อเาเห็นแล้วว่านที่โทรมาือลีเอร์อว
[ยัมีหน้ามาถาม.....มึหายหัวไปหนวะไอ้ลู่....มึรู้ไหมว่าอนนี้น้อหายไป.....เมมเบอร์ทุนเป็นห่วแบฮยอนมา] เสียริสพูลับมาอย่าเร่เรีย
“ันรู้แล้ว...” ริสแทบะสวน่าเพื่อนทันทีที่ไม่ไ้เป็นห่วหรือเือร้อนเหมือนเาบ้า
[ไอ้เี่ยลู่!!!.....มึรู้แล้วแ่็ยัเยยู่เหรอวะ......ถ้าูหาแบฮยอนเอูะยุแบฮยอนให้เลิอบมึ!!]
“นายะโวยวายเพื่ออะไรวะริส.....น้ออยู่ับัน อนนี้แบฮยอนับันหลบาแอยู่ที่ร้านานมไ่มุอรุ่นพี่อแบฮยอน”
“อะไรนะ!?!?!?!?”
“็อย่าที่ไ้ยิน.....อนนี้แบฮยอนหลับอยู่ ไม่ไ้ลับหอแน่ๆ หน้าหอมีแ่าแเ็มไปหม” ลู่หานยัเอ่ยเสียเรียบ
[ทำไมเพิ่มาบอวะ ปล่อยให้พวูเป็นห่วแทบแย่.....แล้วนี่มึะลับเมื่อไหร่?] ริสถึับแหวใส่เพื่อน....ที่ยัไม่ไ้นอน็เพราะเป็นห่วทัู้่นั่นแหละ
“ะเป็นเ้ามื ่อนที่เมเนฮยอะเ้าหอ”
[เออๆ ระวััว้วย ูเป็นห่วน้อ]
“ไม่้อห่ว....ให้ันห่วนเียว็พอ.....”
[เหอะ!....เี๋ยวนี้มีสิทธิ์หว ้อน้อให้สำเร็่อนไหมเพื่อนมึ?] ริสถึับำ
“เรื่อนั้นปล่อยให้เป็นหน้าที่อัน.......นายัารเรื่ออนายไปเถอะ....ระวัันะแหน้าไปะ่อนล่ะ...” ลู่หานพูบ็วาสายทันที
“อ่า....แบฮยอนหลับเหรอรับ?” ลู่หานหันไปามเสีย ็เห็นรุ่นพี่อแบฮยอนเินเ้ามาพอี
“รับ...เหนื่อยับารวิ่” ลู่หานอบไป
“ืนนี้นอนที่นี่็ไ้รับ.....พาแบฮยอนึ้นไปนอนบนห้อ่อนเถอะ” ุนมยอนพูแล้วี้ไปที่นที่นอนหนุนัลู่หานอยู่
“อบุรับ”
“แ่....ห้อว่าเหลือแ่ห้อเียวนะรับ......ุ้อนอนับแบฮยอน” ลู่หานหยุิ่อนะพยัหน้ารับแล้วลุึ้น้อนัวแบฮยอนึ้นอุ้ม
ุนมยอนพาลู่หานึ้นมาั้นสอที่เป็นห้อพั เปิประูให้ลู่หานเินเ้าไปในห้อแล้ว็เินามเ้าไป....ลู่หานวาแบฮยอนลบนเียแล้วห่มผ้าให้เรียบร้อย
“่วนี้พวุไม่มีานเหรอรับ?” ุนมยอนเอ่ยถาม
“อยู่ใน่วัมแบ็รับ อนนี้มีแ่ารา้อม” ลู่หานอบไป...ุนมยอนพยัหน้าเ้าใ
“แบฮยอนะนอนิ้นมา ถ้าไม่มีหมอน้าหรืออะไรให้อ....ุ่วยระวัเา้วยนะฮะ” ุนมยอนบอเสร็็เินออาห้อแล้วปิประูให้ลู่หานเรียบร้อย
ลู่หานนั่ลมอหน้าแบฮยอนที่หลับสบายอยู่บนเีย่อนะยิ้มออมา......ิหมอน้าั้นเหรอ หึๆๆๆ น่ารัริๆเลยนะ แบฮยอน........
“ที่นี่ไม่มีหมอน้านะรับ.....พี่ะเป็นให้่อน็ไ้.....แ่้ออพี่แน่นๆนะรับ แบฮยอน” ลู่หานพูออมาเบาๆ ยิ้มน้อยยิ้มให่ให้นที่นอนหลับอยู่บนเีย
ลู่หานทิ้ัวลนอนลที่ว่า้าๆแบฮยอน เยิบัวเ้าไปเบียร่าเล็ แล้ว่อยๆึแบฮยอนเ้ามาในอ้อมออย่าเบามือ.........้มลูบหน้าผาทุยนั่นหนึ่ที้วยใที่เ้นไม่เป็นัหวะ
“ฝันีนะรับ.....นี” ลู่หานเอ่ยเสียเบา้าหูแบฮยอน แล้วปิเปลือาล......เ้าสู่ห้วนิทรา้วยวามเหนื่อยล้า
ีห้า ลู่หานื่นึ้นมา หันมอน้าๆที่นอนอเาแน่น็เผยรอยยิ้มออมา....ถ้าเารู้ว่าารอยู่ใล้แบฮยอนแล้วมีวามสุแบบนี้ เาไม่ปล่อยให้เวลาล่วเลยไปนานนานั้น......เาะทำไ้มาว่าารมอแบฮยอนแบบนี้
“แบฮยอน.....” ลู่หานัสินใเรียแบฮยอน เพราะอนนี้เา้อรีบลับเ้าหอ ถ้า้าว่านี้เอาแและเมเนฮยอแน่ๆ
“……….”
“แบฮยอน ื่นไ้แล้วรับ” เรียอีรั้พร้อมยื่นมือไปเี่ยๆแ้มนิ่มอแบฮยอน
“อื้ออออ....เ้าแล้วเหรอฮะ” แบฮยอนยับัวยุยิแล้วพูออมา
“ีห้ารับ....เรา้อรีบลับเ้าหอ่อน”
“หืม?.....ใรรับ?” แบฮยอนพูออมา่อนะ่อยๆเปิเปลือามอลู่หาน
“พะ พี่ลู่หาน!!!” แบฮยอนาสว่าทันทีเมื่อลืมาึ้นมาแล้วเห็นัวเออยู่ในอ้อมออลู่หาน หน้าใสเริ่มึ้นสีแในวามมือห้อ
“เรียทำไมรับ?”
“ผมมานอนอยู่นี่ไ้ไฮะ?” ถามออไป ันัวะออาอ้อมอลู่หาน แ่ไอ้นพี่็อไว้รั้ไว้ไม่ให้แบฮยอนหลุไป่ายๆ
“พี่อุ้มเราึ้นมา.....เห็นแบบนี้ัวหนัใ่เล่นนะ” ลู่หานเอ่ยเสียล้อเลียน....แบฮยอนาโใส่ลู่หานทันที
“ย๊า!!!.....ไม่ริใ่ไหมรับ???” แบฮยอนสบทออมา
“ไม่รินี่ือ น้ำหนััวหรืออะไรรับ?”
“พี่ลู่หาน!!”
“รับ?”
“ปะปล่อยผมไ้แล้วฮะ.....เรา้อรีบลับหอไม่ใ่เหรอฮะ” พูเสียิัแสอาารเินนลู่หานเริ่มยิ้มในใ
“วามริยันอนอแบฮยอนไ้อีรึ่ั่วโม้วย....อืม.....เอาไีล่ะ?” ลู่หานพูแล้วแล้ทำท่าิ
“ไม่เอา!....ผมะลับหอฮะ” แบฮยอนพูัวามิอลู่หานแล้วออแรสุำลัันัวอออ้อมออลู่หาน.....แ่.......
‘ุบ!!!’
“แบฮยอนนนน!!!!”
“อ๊ะ...เ็บ!!”
ลู่หานรีบลุึ้นพุ่ัวไปหาแบฮยอนทันที เมื่อี้ยัอยู่ในอ้อมออเาอยู่เลย แ่อนนี้ลิ้ลไปนอนหายับพื้นะแล้ว....็แบฮยอนเล่นันัวออาเาแรเินไป พอเาปล่อยแบฮยอนเลยลายเป็นว่า......แบฮยอนระเ็นลิ้ลมานอนับพื้นแทน........
“เป็นอะไรหรือเปล่ารับ?” ลู่หานถาม้วยใบหน้าใรีบึัวแบฮยอนให้ลุึ้นนั่
“อ๊ะ!!....ผมเ็บรับ!!” แบฮยอนร้อออมาใบหน้าเหยใ้มือลำ้นนเอป้อยๆ
“เ็บ?......้นเหรอรับ?” ลู่หานพูหน้าาเหรอหรา....แบฮยอนพยัหน้ารับ ปา็ร้อออมา้วยวามเ็บ...เมื่อี้้นระแทพื้นเ็มๆ
“ลุไหวไหม?...หรือ้อให้พี่อุ้ม?”
“ไม่...ไม่้อรับ ผมไหวฮะ” แบฮยอนรีบปิเสธแล้วันัวลุึ้น้วยวามยาลำบา....ลู่หาน่วยประอน้อึ้นมานั่บนเีย แล้วอยูแลน้อไม่ห่า
แบฮยอนั่พันอาารเ็บทุเลา ทั้สอนึเินออาห้อ แบฮยอนรไปเาะห้อที่รุ่นพี่อยู่ทันที........ไม่นานห้อถูเปิออมาโยเ้าอห้อที่ยัอยู่ในุนอน
“อโทษฮะ รุ่นพี่ ผมะไปแล้วฮะ” แบฮยอนพูึ้น
“ะไปแล้วเหรอ....เี๋ยวพี่ลไปส่” ุนมอยอนพูพร้อมหันเ้าห้อหยิบุแร้านิมือมา้วย
“ิ่อมาบ้านะแบฮยอน พี่ิถึนาย.......” ุนมยอนเอ่ยเมื่อเาเปิประูออมาส่ทั้สอนเรียบร้อย
“ผมะหาเวลาิ่อมานะรับ......รัษาัว้วย อบุสำหรับที่พันะฮะ” แบฮยอนเอ่ย้วยรอยยิ้มแล้วโ้ให้รุ่นพี่ไป
“ไม่เป็นไรนะ....นายือน้ออพี่ ูแลัวเอีๆ ว่าเมื่อไหร่็มาเที่ยวร้านพี่บ้า” ุนมยอนเอ่ย้วยรอยยิ้ม่อนะหันไปหาไออลหน้าหวาน
“ุ้วยนะฮะ....ร้านผมยินี้อนรับพวุเสมอ.....ผมฝาน้อายผม้วย” ุนมยอนเอ่ยบ็เินไปบไหล่ลู่หานสอสามที....ลู่หานพยัหน้ารับ้วยรอยยิ้ม่อนะโ้อบุรุ่นพี่อแบฮยอน
“อบุรับุ ิม ุนมยอน”
ลู่หานับแบฮยอนเลือใ้ทาลัในารเินลับหอ มือที่ับันไว้แน่น็ยิ่แน่นเ้าไปอีเมื่อพวเาใล้ะถึหน้าหอพัแล้ว.........ในใ็ภาวนาอให้าแที่หน้าหอแยย้ายันลับไปหมแล้ว
ลู่หานถอนหายใออมาอย่าโล่อ เมื่อมอไปหน้าหอ็มีแ่วามว่าเปล่า เาับแบฮยอนะไ้เ้าหอสัที
“เรารีบเ้าหอันเถอะ” ลู่หานหันไปพูับแบฮยอนแล้วูมือแบฮยอนเินรไปที่ประูหอ้วยวามีใ
“ลู่หานอปป้า.......แบฮยอนนี่!!!!!!” ลู่หานแทบหยุหายใ หันไปมอเสียนั้น็้อใ
“หันหลั....แบฮยอน รีบเินเ้าประูอย่าหันลับไป” ลู่หานสั่แล้วึแบฮยอนให้รีบเินามไปให้ถึประูหอเร็วๆ
“รี๊!!! ันรอพวพี่ั้นาน นี่ออไปไหนันมาเหรอะ ทำไมลับเ้าแบบนี้ ับมือัน้วย....ไม่นะ อปป้า อปป้าาาา!!!” เสียรีร้อ้วยวามโหยหวนทำให้แบฮยอนเริ่มสั่น เินนสะุานเอหล้มลไปนั่ับพื้น
ลู่หานรีบามลไปประอแบฮยอนให้ยืนึ้นแล้วรีบประอเ้าหอไป
“ผมอร้อล่ะ...อย่าทำร้ายพวเรา ผมอวามเป็นส่วนัว” ลู่หานหันไปพูับแฟนลับพวนั้น้วยใบหน้าเร่เรีย แบฮยอนเอ็้มหน้าามำที่ลู่หานบอ
“อปป้า....นั่นใ่แบฮยอนใ่ไหมะ อปป้า!!!!” แฟนลับพวนั้นโวยวายลับมา
“ะใ่หรือไม่ ผมอยาใหุ้รอ...อย่าทำให้ทุอย่าวุ่นวาย ถ้ารัพวผมพวุวรรอ้วยวามเหมาะสม....เลิทำลายวามเป็นส่วนัวอศิลปินเถอะนะรับ...แล้วผมะั้ใทำานให้เ็มที่ อบุรับ” ลู่หานพูบ็พาแบฮยอนวิ่เ้าประูไป
.....อให้สิ่ที่เาพูสำเร็้วยเถอะ……
แ่.....
‘แะ!!!!’
“พี่ลู่หาน!!...ทานั้น เามีล้อ เาถ่ายรูปเราฮะ เาวิ่ไปแล้ว!!!!!!”
……………
…………………………
TBC
Talk:
ลับมาลแล้ว หายไปเป็นเือน ลืมันหมแล้วสินะ
ไรท์ยัไม่ทิ้นะ ะทยอยลเรื่อยๆ อบุนที่ยัอ่านอยู่นะะ
ความคิดเห็น