หนุ่มฮอตวิศวะปิ๊งซะกับยัยจอมจุ้นเคมี

ลำดับตอนที่ #4 : chapter 3

3.

“ ว่างัยจ่ะ  ปารีสหลานรัก ”  โฮ้ย..เสียงของน้าบีมันช่างหวานหยดย้อยชวนสยองขวัญเป็นบ้าเลย

“ อ่อ...เกรดเหรอค่ะ  ก็ดีค่ะ  ได้ 3.44 ค่ะ  เพิ่มกว่าคราวก่อน ตั้ง0.44 แน่ะค่ะ ”  ใจดีสู้เสือไว้ยัยปา

“ ดีแล้วจ่ะ  อ่อ  อย่าลืมซีรอกซ์ใบเกรดแล้วแฟกซ์มาให้น้าด้วยนะ  ไว้น้าดูเกรดอย่างละเอียดแล้วเราค่อยคุยกันอีกทีนะจ่ะ  บายๆจ่ะ ”  เฮ้อ...ชั้นต้องแฟกซ์ใบเกรดให้น้าบีอีก  ถ้าน้าบีได้ดูจะเอาชั้นตายมั้ยเนี่ย  หลังจากที่ส่งแฟกซ์และซื้อของกินให้พวกคุณนายแล้ว  ชั้นก้อจัดการทำความสะอาดห้องครั้งยิ่งใหญ่โดยมีผู้ช่วยอีก 8 คน  มันช่างน่าสนุกๆเสียจริง

“ อุ้ย  รูปปาตอนเด็กๆน่ารักจังเลย  ดูสิเหมือนเด็กฝรั่งเลย ” ยัยแปมกำลังเช็ดโต๊ะเห็นรูปเข้าก็เอ่ยขึ้น

“ ก็ชั้นลูกครึ่งอิตาลีนี่ย่ะ  จะให้หมวยๆแบบเทอเหรองัย ”

“ จ้าๆ  พูดถึงแกก็น่ารักนะปา  แต่ทำไมไอวอร์มมันไม่ชอบแกหว่ะ”  แปมยิงคำถามแทงใจชั้นเหลือเกิน

“ เห็นเค้าบอกว่าเค้ามีคนที่เค้าชอบอยู่แล้ว”  ชั้นตอบแบบทำเป็นไม่สนใจ แต่ข้างในนี้สิ  เจ็บชะมัด

“  อ้าว...อย่าอู้งาน  ข้าวปลาอาหารชั้นก็เลี้ยงแล้ว  ทำให้คุ้มหน่อย”  ชั้นแซวยัยพวกนั้นขึ้น  หลังจากที่พวกเราช่วยเนรมิตห้องชั้นแล้ว  ก็นั่งดูหนังกัน  จนเย็นๆพวกนั้นก็กลับบ้าน 

                ณ บ้านหลังใหญ่ท่ามกลางไร่องุ่น  มีชาย และหญิงชรา  พร้อมกับหญิงวัยกลางคน และวัยทำงาน  กำลังนั่งหารือกันอย่างเคร่งเครียด

“ คุณพ่อค่ะ  ดูเกรดยัยปาสิค่ะ  ทำไมมันแย่อย่างนี้นะ บีว่าแล้ว ไม่น่าให้หลานไปอยู่คนเดียวเลย ดูสิ!! เรียนได้ปีนึง เกรดก็ออกมาไม่เป็นท่าแล้ว  เราจะเอายัยปากลับมาอยู่กับเราเหมือนเดิมดีมั้ยค่ะ”   น้าสาวจอมเฮี้ยบของปารีสเอ่ยขึ้นมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ

“ อย่าไปบังคับอะไรหลานมันมากเลยบี  ดูสิเรียนได้ 3 ขึ้นก็ดีแล้ว  คนอื่นเค้าเรียนกันได้ 1 กว่ายังมีเลย  ส่วนไอ้วิชาที่ยัยปาไม่ถนัด เดี๋ยวพี่จะลองหาครูสอนพิเศษให้ยัยปาเอง  ลูกเพื่อนพี่ก็เรียนดีกันหลายคน  เดี๋ยวพี่จะลองหาให้  อย่าไปว่าอะไรหลานมันมากเลย  เดี๋ยวหลานจะเก็บกดเกินไป”  พี่สาวคนโตสุดของบ้านเอ่ยขึ้น  พร้อมหาทางออกช่วยหลานรักเต็มที่

“ ก็ได้ค่ะพี่เปิ้ล  บีจะไม่บังคับหลานมาก  แต่บีฝากเรื่องเรียนพิเศษด้วยนะค่ะ” 

“ ได้จ่ะ  เดี๋ยวพี่ขอโทร.ไปถามเพื่อนพี่ก่อนนะ”

“ ลัน  ลั้น ลา ละ ลัน ลั้น ลา ” เสียงโทรศัพท์ของชั้นดังขึ้น

“ สวัสดีค่ะ ป้าเปิ้ล  ปาคิดถึงป้าเปิ้ลที่สุดเลยค่ะ  ปายังคิดถึงมักกะโรนีฝีมือป้าเปิ้ลอยู่เลย  ทานที่ไหนก็ไม่อร่อยเท่าป้าเปิ้ลทำเลย”

“ แหม...มาถึงก็ประจบเลยนะหลานรัก  ไม่ต้องมาประจบกลบเกลื่นเลย”

“ โธ่  ป้าเปิ้ลจะดุเรื่องเกรดของปาใช่มั้ยค่ะ  ปาขอโทษค่ะที่ทำให้ทุกคนผิดหวังในตัวปา”

“ ไม่เป็นไรหรอกจ่ะ  ป้าเชื่อว่าปาทำดีที่สุดแล้ว  ที่ป้าโทรมานี้  ป้าจะบอกว่า  ป้าหาครูมาสอนพิเศษวิชานี้ให้ปาได้แล้วนะ  คนที่จะสอนปาเป็นลูกชายเพื่อนป้าเอง  เห็นว่าเอนทรานซ์วิชานี้ได้ที่ 1 เลย  พี่เค้าเรียนวิศวะอยู่ปี 2  เป็นเด็กดี  ป้าไว้ใจเลยให้มาเป็นติวเตอร์ให้หนูนะ  พรุ่งนี้หนูค่อยไปหาพี่เค้าที่มหาลัยนะ  เอาเบอร์พี่เค้าไว้ติดต่อนะ”   หลังจากที่ชั้นจดเบอร์โทรของพี่ติวเตอร์เสร็จแล้ว ป้าเปิ้ลกับชั้นก็คุยโน่นคุยนี้กันซักพัก  ป้าเปิ้ลก็วางสาย  ชั้นมองดูเบอร์โทรศัพท์พี่ติวเตอร์  สงสัยจะเป็นพวกเด็กเรียนใส่แว่นหนาเตอะแน่ๆเลย  แล้วชั้นจะต้องคุยภาษาเดียวกับไอแซก นิวตัน หรือไอสไตน์กับพี่เค้ามั้ยเนี่ย!!!

                ในขณะเดียวกันทางฝ่ายติวเตอร์ก็มีบัญชาจากเบื้องสูง(ก็หม่อมแม่นั้นแหละ) ให้ไปสอนพิเศษหลานสาวของเพื่อนผ่านทางสายโทรศัพท์

“ อะไรนะฮะแม่  ให้ผมไปสอนพิเศษเนี่ยนะ  ไม่ไหวหรอกมั้งครับ  ผมสอนคนไม่ค่อยเป็นด้วย” 

“ เถอะน่า จิม ถือว่าช่วยแม่หน่อยนะ  แม่ก็รับปากเค้าไว้แล้วด้วย  นะลูกนะ  อย่าให้เสียชื่อแม่เลย”

“ ก็ได้ครับ  แล้วผมจะสอนเค้าเมื่อไหร่ฮะ” 

“ พรุ่งนี้น้องเค้าจะไปหาจิมที่มหาลัยเอง แม่บอกน้องเค้าแล้ว  ไว้มีอะไรน้องเค้าจะโทรหาจิมเองแหละจ่ะ  ขอบใจมากนะลูกรัก  ดูแลตัวเองดีๆนะ  แค่นี้นะจ่ะ”  หลังจากที่วางสายโทรศัพท์จากผู้เป็นมารดา ติวเตอร์จำเป็นก็ถอนหายใจ นึกยังงัยเราให้ไปสอนพิเศษเนี่ย 

                หลังจากที่ตื่นนอนชั้นก็รีบจัดการทำความสะอาดบ้าน  ซักผ้า  แล้วก็อาบน้ำ แต่งตัวเตรียมไปมหาวิทยาลัย  ชั้นไม่ได้ไปเรียนที่นั้นหรอก แค่ไปหาติวเตอร์ที่ป้าหาไว้ให้  นี่ก็11โมงแล้ว  กว่าชั้นจะเคลียร์ทุกอย่างเรียบร้อยก็ปาไปเกือบเที่ยง  ตายหล่ะ!!!    ชั้นรีบเดินออกเดินทางไปยังมหาวิทยาลัยชื่อดัง  แล้วก็กดเบอร์โทรไปหาพี่ติวเตอร์ทันที

“ สวัสดีค่ะ นั้นใช่พี่ที่จะสอนพิเศษรึป่าวค่ะ”

“ ใช่ครับ  น้องมาที่มหาลัยถูกนะครับ”   ตายแล้ว... เสียงน่ารักจังเลย  แต่เค้าว่าคนที่เสียงเพราะหน้าตามักไม่ดี  ยกเว้นชั้นนะ  ชั้นน่าตาน่ารักแล้วก็เสียงเพราะด้วย ^ o^

“ ไปถูกค่ะ แต่ว่าอีกสักพักใหญ่นะค่ะอาจจะถึง  เพราะเพิ่งออกจากบ้านอ่ะค่ะ  ถ้าถึงแล้วจะให้ไปเจอพี่ที่ไหนค่ะ”

“ เจอพี่หน้าตึกวิศวะหล่ะ  พี่เรียนเสร็จพี่ก็จะอยู่แถวนั้นแหละ  หรือไม่  ถึงแล้วก็โทรมาหาพี่ก็ได้”

“ ค่ะ  แล้วเจอกันค่ะ  แค่นี้นะค่ะ สวัสดีค่ะ”  หลังจากตกลงสถานที่กันเรียบร้อยแล้วชั้นก็หยิบเอ็มพี 3 ขึ้นมาฟัง  แล้วชั้นก็นั่งฟังเพลงไปเรื่อยๆ จนเวลาผ่านไปประมาน 50 นาทีชั้นก็ถึงหน้ามหาวิทยาลัยชื่อดัง  แล้วชั้นก็แวะหาอะไรทานนิดหน่อย  เพราะชั้นยังไม่ได้หาอะไรให้น้ำย่อยในกระเพาะย่อยเลย  แล้วชั้นก็เดินหาคณะวิศวะ 

“ มหาลัยใหญ่ชะมัดเลย  แล้วจะหาเจอมั้ยเนี่ย”  บ่นเสร็จชั้นก็เดินหาไปเรื่อยๆ ตายแล้วเดินมาตั้ง 3 รอบแล้ว  ทำไมมันยังอยู่คณะนิเทศอยู่นั้นแหละ ชั้นกำลังหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อที่จะโทรไปหาพี่ติวเตอร์ แต่อยู่ดีๆชั้นรู้สึกเหมือนมีใครวิ่งมากอดข้างหลังชั้นเลย  > - <

“ งัยจ่ะที่รัก  ไม่ต้องโทรหรอก  ผมมาหาแล้ว”  เสียงผู้ชายคนนึงดังขึ้น  จากสภาพการณ์ตัวผู้ชายคนนี้คงสูงประมาณ 180 แน่ๆ แล้วชั้นก็หันหน้าไปมองด้วยความสงสัยและตกใจ แต่ก่อนที่ชั้นจะพูดอะไรออกมาไอ้บ้านั้นมันกำลังจะจูบชั้น!!!!

“ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด”  นั้นไม่ใช่เสียงของชั้นหรอกนะ  แต่เป็นเสียงของผู้หญิงอีกคนที่ยืนดูอยู่  แล้วแม่นั้นก็วิ่งมาแล้วก็ผลักชั้นล้มพร้อมกับยื่นเต้นร่าๆอย่างไม่พอใจ

“ ทำไมๆๆ  โบว์ลิ่งเสียใจที่สุดเลย  ต่อไปนี้ไม่ต้องมาเจอหน้ากันอีก  อีเด็กนั้นมันดีกว่าโบว์ลิ่งตรงไหนค่ะ  คอยดูเถอะ  โบว์ลิ่งไม่ปล่อยแน่ๆ ”   พอเจ้าหล่อนไปทุบๆที่อกไอ้บ้านั้นแล้วก็ด่าชั้นเสร็จแล้วก็รีบเดินสะบัดก้นไปพร้อมกับเพื่อนอีก2 คน  ส่วนชั้นนะเหรอ  ยังนั่งอึ้งกิมกี่อยู่เลย  ชั้นไม่รู้หรอกนะว่าแม่นั้นด่าอะไรชั้นบ้าง  ชั้นกำลังอึ้งสุดขีดดดด

“ อ้าว..ลุกได้แล้ว  ขอบใจมากนะที่ยอมให้เป็นแฟนชั่วคราว  เด็กปี 1 สิท่า  ไว้วันหลังเจอกันพี่จะเลี้ยงข้าวตอบแทน  แต่วันนี้พี่รีบนะ  ไว้วันหลังนะจ่ะ ”   
                 
                           นี่นายนั้นมันหลอกด่าว่าชั้นหน้าแก่เหมือนเด็กปี 1 เชียวเหรอ แล้วหมอนั้นก็หายตัวไปอย่างรวดเร็ว แต่ขอโทษชั้นจำหน้าไอ้บ้านั้นได้ติดตาเลย  คนอะไรหน้าตาก็ดี แต่ทำไมหื่นชะมัด  อย่าให้เจออีกทีนะ ชั้นจะต่อยหน้าให้หายหล่อเลย  ซวยจริงๆเลย  โอ๊ย.....แล้วไอ้คณะวิศวะมันอยู่ไหนเนี่ย  แล้วชั้นก็เดินวนอยู่แถวนั้นอีกประมาน 3 รอบ จนมีเสียงนึงเอ่ยเอ่ยขึ้น

“ มีอะไรให้ผมช่วยมั้ยครับ”    เสียงของผู้ชายคนนึงถามชั้น  หน้าตาหล่อชะมัดเลย นี่ชั้นนึกว่า หวัง ลี ฮอม  มาเมืองไทยนะเนี่ย  ไม่ได้ๆๆคนหน้าตาดีก็จริงแต่อาจจะเป็นแบบพวกบ้ากามเหมือนอีตานั้นก็ได้

“ ...... ”         ชั้นเงียบไม่ยอมตอบ

“ ผมไม่ทำอะไรหรอกครับ  เห็นคุณเดินวนอยู่หลายรอบ  เลยสงสัย  เผื่อมีอะไรผมจะช่วยเหลือได้”

“ อ่อ...คือชั้นหาคณะวิศวะอยู่ค่ะ  เดินหาตั้งนานแล้วยังไม่เจอเลย”

“ งั้น...เดี๋ยวผมพาไปครับ  พอดีผมเรียนคณะนั้น” 

“ ขอบคุณ....คุณ  เอ่อ  ขอบคุณค่ะ”   ชั้นไม่รู้ชื่อเค้าหรอกนะ  แต่นี้เป็นการหลอกถามชื่อเค้าทางอ้อมแหละ  เรื่องอะไรชั้นจะไปถามโพล่งๆหล่ะ แยบยลใช่ป่ะหล่ะ อิอิ ^O^

“ ครับ  ผมชื่อ โม ครับ เรียนปี 2  คุณชื่ออะไรครับ  เด็กปี 1เหรอครับ”

“ ชั้นชื่อปารีส  กำลังจะขึ้นม. 5 ค่ะ  ชั้นสงสัยจังเลย  ชั้นหน้าแก่ขนาดนั้นเลยเหรอค่ะ”

“ อ่อ..ป่าวครับ  ก็เพราะคุณดูเด็กนะสิครับเลยน่าจะเป็นเด็กปี 1 แล้วคุณปารีสมาทำอะไรที่นี้หรอครับ”

“ เรียก ปาเฉยๆก็ได้ค่ะ  ปามาหาพี่หน่ะค่ะ  ปาเรียกพี่ว่าพี่โมได้มั้ยค่ะ”

“ ได้ครับ”   หลังจากนั้นชั้นก็เดินตามพี่โมพี่ที่เพิ่งรู้จักกันมาจนถึงหน้าคณะวิศวะ

“ ถึงแล้วครับ เดี๋ยวพี่ขอตัวก่อนนะครับ”

“ ขอบคุณมากค่ะพี่โม”  หลังจากที่พี่โมเดินแยกไป  ชั้นก็หยิบโทรศัพท์โทรไปหาพี่ติวเตอร์ของชั้น

“ สวัสดีค่ะ  คือว่าหนูถึงหน้าคณะแล้วค่ะ ”

“ อ่อ...ครับ  น้องเห็นม้านั่งข้างร้านชำมั้ยครับ  น้องเดินมาเลยครับ  พี่นั่งคอยอยู่กะเพื่อนผู้ชายอีก 2 คนนะครับ  หาไม่ยากหรอกนะครับ”

“ ค่ะ  งั้นเดี๋ยวเจอกันค่ะ พี่อย่าเพิ่งวางสายนะค่ะ”  แล้วชั้นก็เดินไปตามที่พี่ติวเตอร์บอก  แล้วก็ต้องพบกับเซอร์ไพส์ชิ้นใหญ่  ชั้นแทบอ้าปากค้างเมื่อเห็นไอ้บ้ากามกำลังถือโทรศัพท์นั่งอยู่กับเพื่อน ชั้นเดินไปใกล้ๆเพื่อให้แน่ใจว่าชั้นไม่ได้ตาฝาด

“ อ้าว   เธอเองเหรอเนี่ย  โลกกลมจริงๆเลย  มาๆนั่งก่อนมา”   หน็อย...ไอ้บ้ากามมันยังมีหน้ามาชวนชั้นนั่ง  เหมือนมันไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยนะ

“ อย่าบอกนะ  ว่านายคือคนที่จะสอนพิเศษให้ชั้น ” 

“ อืม....ใช่แล้ว  มานั่งคุยกันก่อนสิ”  ชั้นเดินไปหาหมอนั่นแล้วก็ปล่อยหมัดไปที่แก้มหมอนั่นอย่างจัง  ชั้นว่าหมัดชั้นไม่หนักเท่าไหร่นะ  แต่หมอนั่นหน้าหงายไปเลยอ่ะ

“ โอ๊ย...ยัยบ้า  อยู่ดีๆก็มาต่อยทำไมเนี่ย  เจ็บชะมัดเลย”

“ ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้เลยนะ  ชั้นไม่ได้บ้า  นายสิบ้า  อยู่ดีๆก็เอาชั้นมาแอบอ้างว่าเป็นแฟน  แล้วยังจะ..จะ..  เฮอะ!!  แล้วชั้นก็โดนผู้หญิงของนายมาชี้หน้าด่ากลางมหาลัยเนี่ย  นายคิดว่านายบ้าพอมั้ยหล่ะ”  ชั้นยืนด่านายนั้นด้วยความโกรธที่เก็บไว้อย่างสุดทน

“ อ่อ....เฟิร์สคิสเหรอ  ฮ่าๆๆๆ ”  ไอ้บ้านั้นหัวเราะเยาะชั้นใหญ่เลย  ให้ตายเหอะ!!!!

“ หัวเราะหาพระแสงอะไรมิทราบ  แล้วนายก็อย่าหวังว่าจะได้สอนชั้นเลย  ไอ้บ้ากาม  ไอ้กะหล่อน  ไอ้หื่น ไอ้โรคจิต”    ชั้นด่าเสร็จแล้วก็รีบเดินหนี  แต่ช้ากว่าหมอนั้นที่มาจับข้อมือชั้นไว้

“ เธอคิดว่าจะไปง่ายๆอย่างนี้เหรอ   แม่หนูน้อย”   อ๊ายยยย  เสียงนายมันหวานสยดสยองชะมัด  ดูหน้าสิ  ยังกะพวกกำลังหื่นสุดๆๆ

“ ปล่อยชั้นเดี๋ยวนี่   ปล่อยชั้นเซ่!!! ”

“ ไม่ปล่อยจนกว่าเธอจะขอโทษชั้น ”

“ ไม่  เด็ด  ขาด ” ชั้นเน้นแต่ละคำอย่างช้าๆและชัดๆ

“ ได้  ไม่ปล่อยก็คงต้องมี second kiss แล้วหล่ะ ”   หมอนั้นกำลังก้มหน้าลงมาใกล้ชั้นเรื่อยๆๆ  จนหน้าชั้นหับหน้าหมอนั้นห่างกันไม่ถึง 10 เซนฯ  ชั้นจึงตัดสินใจรวบรวมพลังทั้งหมด  บรรจงเหยียบ เอ๊ะ  เรียกว่า กระทืบดีกว่า  ลงบนเท้าของหมอนั้นเต็มแรง  จนหมอนั้นร้องเสียงหลงเลยหล่ะ  ฮ่าๆๆ  สะใจจริงๆ

“ เฮ้ย....ไอ้จิมเป็นไรว่ะ  ร้องเสียงดังเลย ”   นั้น...นั้นพี่โมนี่หน่า  พี่โมรู้จักไอ้บ้ากามนี้ด้วยเหรอ

“ อ้าว...น้องปารีส  หาพี่เจอยังครับ ”  พี่โมยังมีกะใจหันมาถามชั้นอีกนะ

“ พี่คงไม่เจอแล้วค่ะ  แต่เจอพวกบ้ากามมากกว่าค่ะ  งั้น..ปาขอตัวกลับก่อนนะค่ะ  สวัสดีค่ะพี่โม ”

“ เดี๋ยวก่อนยัยบ้า  เธอไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น  เธอต้องให้ชั้นชำระความก่อน ” เสียงไอ้บ้ากามส่งเสียงเรียกชั้นด้วยความอาฆาตน่าดู

“ เสียใจ  ชั้นไม่มีเวลามากพอมาเสียเวลากับพวกโรคจิตแบบนาย ”   ชั้นกำลังหันหลังเดินกลับ  แต่หมอนั้นดันวิ่งมาลากชั้นไปที่โต๊ะของมัน

“ ปล่อยนะ ปล่อยนะ  ไอ้หมี ค ว า ย  ไอ้โ ค ร ต ถึ ก  ปล่อยชั้นเซ่ ”  ชั้นทั้งด่า  ทั้งทุบ  แต่รู้สึกหมอนั้นจะไม่สะเทือนเลย  มันไปเอาแรงมาจากไหนเนี่ย

“ นั่งลงเดี๋ยวนี้  ชั้นบอกให้นั่งลงงัย ”  กรี๊ดดดดด  หมอนั้นตะคอกใส่หน้าอย่างดัง

“ นายไม่ใช่พ่อใช่แม่ชั้น  มีสิทธิ์อะไรมาสั่งชั้นมิทราบ ”  ชั้นไม่ยอมนั่งเด็ดขาด

“ นั่งงัย  ชั้นบอกให้เทอนั่ง!!! ”    

“ ไม่ !!!! ”   เราสองคนตะคอกกันไปมาจนเริ่มเป็นที่สนใจของคนรอบข้าง

“ นั่งลงทั้งคู่แหละ  มีอะไรก็ค่อยคุยกัน  ไม่อายคนอื่นเค้ารึงัย ” พี่โมเสนอความเห็น

“ ไม่ / ไม่ ”  ทั้งชั้นและหมอนั้นหันไปตอบพี่โมพร้อมกัน  แต่แล้วเมื่อชั้นหันไปเห็นสายตาคนรอบข้าง  ชั้นก็ค่อยๆหย่อนก้นลงนั่ง  ก็ไม่ให้นั่งได้งัย  คนมองพวกเราเหมือนตัวประหลาดที่ออกงานวัดชัดๆเลย

“ นั่งสิ ไอ้โรคจิต ” ชั้นสั่งให้หมอนั้นนั่งลง  หมอนั้นตอนแรกก็ทำท่าจะด่าชั้น  แต่เมื่อเห็นสายตาหลายคู่ที่มองมา  ก็ค่อยๆหย่อนก้นลงเหมือนกัน

“ อ้าว...มีอะไรก็ค่อยๆคุยกัน ”   พี่โมทำหน้าที่เป็นคนไกล่เกลี่ยเรื่องนี้ให้

“ ก็ไม่อะไรหรอกค่ะพี่โม  พอดีปาเจอพวกโรคจิต  แล้วบังเอิญเขาเป็นเพื่อนพี่โมด้วยซิค่ะ  ปาก็เลยสั่งสอนนิดหน่อย ”

“ อะไรยัยบ้า  เธอว่าใคร ”  นายนั้นขึ้นเสียงใส่ชั้น

“ พอๆๆๆ  เดี๋ยวก็ทะเลาะกันอีก  จิมเล่ามาซิ ”  พี่โมต้องห้ามทัพก่อนที่จะชั้นและนายนั้นจะรบกันเสียก่อน

“ ก็เมื่อกลางวันอ่ะ  โบว์ลิ่งเค้ามาตาม  ข้าก็ไม่รู้จะทำยังไง พูดดีๆก็ไม่ไป  ไล่แล้วก็ไม่ไป  เลยเดินหนี  แม่คุณก็ตามมา  พอดีเห็นยัยเด็กนี่  เลยแกล้งทำเป็นแฟนซักหน่อย  ก็แค่นี้เอง ”

“ นายเล่าไม่หมด  นายไม่เล่าการกระทำทุเรศๆของนายด้วยหล่ะ ”  ชั้นแย้งทันที  ในเมื่อนายนั้นเล่าความจริงไม่จบ

“ เออๆๆ  แล้วชั้นก็จะจูบยัยเด็กนี่  แล้วโบว์ลิ่งเค้าก็ไปผลักยัยนี่ล้มแล้วก็ยืนด่าชั้นกับยัยนี้  เรื่องก็มีแค่นี้  ไม่รู้จะเดือดร้อนอะไรหนักหนา ” ท้ายประโยคยังมีมาแขวะชั้นอีกหน่ะอีตาบ้า

“ พี่โมคิดว่าปาผิดเหรอค่ะ  ที่แก้แค้นหมอนี่ ”  ชั้นถามความเห็นผู้ไกล่เกลี่ยทันที

“ เอ่อ..จิม  กูว่ามึงน่าจะขอโทษน้องเค้านะ  จากที่ฟังดู  มึงผิดเต็มประตูเลยนะ”

“ ไม่  ก็ยัยนี้ต่อยหน้าชั้นแล้ว  ถือว่าหายกัน  แต่ชั้นยังไม่ชำระความที่เธอเหยียบเท้าชั้นเมื่อกี้นะ  อย่านึกว่าจะรอด ” นายนั่นทำหน้าเหมือนถือไพ่เหนือชั้นยังงั้นแหละ แหวะ

“ ไม่เกี่ยว ชั้นถือว่าทุกอย่างจบแล้ว  ถ้าไม่มีอะไรแล้วชั้นจะกลับ”  แล้วชั้นก็กำลังจะลุกแต่ก็ได้ยินเสียงนายนั่นเรียกชั้น

“ เดี๋ยวก่อน  แล้วเรื่องเรียนพิเศษหล่ะ”

“ ไม่มีการเรียนแล้ว  ชั้นไม่เรียนกับนายเด็ดขาด”

“ ตามใจนะ  เทอมนี้เธอได้เกรด 1  เทอมหน้าเธอติด 0 แน่ๆ  ฮ่าๆๆๆ ”   หืม....นายนั่นหัวเราะเยาะชั้นใหญ่เลย

“ เรื่องของชั้น  ครูดีๆมีเป็นร้อยๆคน  ชั้นหาที่อื่นก็ได้  ไม่จำเป็นต้องพึ่งนาย”

“ ก็แล้วแต่ถ้าเธออยากให้ป้าเธอเสียใจก็ตามใจนะ ” โธ่...นายนี้รู้จุดอ่อนชั้นได้งัยเนี่ย ว่าชั้นแคร์คนในครอบครัวเป็นที่สุด  ชั้นจะเอายังงัยดีเนี่ยปวดหัวจริงๆ  -  - ^

“ ก็ได้...ชั้นจะเรียนกับนาย  เพราะชั้นเห็นแก่ป้าชั้นหรอกนะ ไม่งั้นไม่มีวันยอมเด็ดขาด”

“ เดี๋ยวก่อน....มันไม่ง่ายอย่างที่เธอคิดหรอกนะ   มันต้องมีข้อแลกเปลี่ยน ”

“ ข้อแลกเปลี่ยน ? ”  นายนี่จะเล่นอะไรกับชั้นอีกเนี่ย  พระเจ้า  ทำไมใจร้ายจังเลย  ให้ชั้นเกิดมาต้องพบพานกับคนบ้าๆแบบนี้ด้วยนะ T^T