หนุ่มฮอตวิศวะปิ๊งซะกับยัยจอมจุ้นเคมี

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1

1.

                “ กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด  ไม่จริงใช่มั้ย ”   
              ฉันตกใจตื่นขึ้นมาในเวลาที่ใกล้ย่ำรุ่ง พอดี ไม่ต้องพึ่งนาฬิกาปลุกเลย  แต่มันไม่ดีนักหรอกนะ  สำหรับเด็กสาวที่เพิ่งเรียนจบม.4 จะขึ้นม.5 อย่างฉัน  รับรองได้เลย  ถ้าเป็นใครคงว่าไม่ดีแน่   ก็จะเรื่องอะไร  ก็ความฝันตอนใกล้เช้าเนี่ย  โบราณเค้าว่า ความเป็นไปได้ที่มันเกิดเรื่องตามฝัน เป็นไปได้มากนี่สิ  ยิ่งสำหรับฉันนะ มันเป็นไปได้ถึง 99.99 %  เชียว  ในเมื่อชั้นฝันร้ายจะตาย  มันเป็นความฝันแช่งตัวเองชัดๆ  ฉันฝันว่าฉันได้เกรด 1.5 วิชาฟิสิกส์นี่สิ T_T

                หลังจากเก็บกวาดห้องนอนของฉันเสร็จแล้ว  ฉันก็รีบจัดการห้องอเนกประสงค์ต่อทันที  งงหล่ะสิ  ก็ฉันอยู่ตัวคนเดียวที่อพาร์ทเมนต์สุดหรูนะสิ

“ ลัน  ลั้น ลา ละ ลัน ลั้น ลา ”  เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น  ไม่ต้องห่วง  ใครที่โทรมารับรองว่าเสียงต่อสายไม่ถึง 3 ครั้ง ฉันก็รับทันแน่นอน  นั้นเป็นความสามารถพิเศษส่วนตัวของฉันเลยแหละ อิอิ ^ O ^

“ อัลโหล น้าบี เหรอค่ะ  มีอะไรเอ่ย โทรมาแต่เช้าเลย ”  เสียงน้าสาวรองจากแม่ฉันกรอกเสียงมาตามโทรศัพท์   ให้ตายเหอะ  ฉันรู้เลยว่าน้าบีโทรมาทำไม  ก็วันนี้มันเป็นวันออกเกรดของฉันนะสิ 

“ ตื่นแต่เช้าเชียวนะ ยัยปา  ตื่นเต้นกับเกรดใช่มั้ย หลานสาว   หวังว่าคงไม่ทำให้น้าผิดหวังเหมือนคราวก่อนนะจ่ะ ปารีส...หลานรัก ”

“ ค่ะ  ปาคิดว่ามันคงไม่เลวร้ายเหมือนคราวก่อน ”  ฉันหัวเราะกลบเกลื่นความกลัวของตัวเองไว้  เหอะๆ จะอะไร๊  ก็เมื่อเทอมที่แล้ว ฉันเรียนได้แค่ 3.00 พอดีนะสิ  แถมพกเจ้าเกรด 3 มาพรึ่บ  แต่ดีนะ ที่ยังม่ามีเกรด 1  ไม่งั้นฉันตายแน่ๆ

“ ดีแล้วจ่ะ  หลานรัก  น้าก็คิดว่า  หลานคงไม่ทำให้น้าผิดหวังนะ    ไว้น้าจะโทรมาถามความคืบหน้าอีกเป็นระยะๆนะจ่ะ   โชคดีนะจ่ะ” 

“ ค่ะ ”   แล้วฉันก็กดปุ่มตัดสายสนทนาทันที 

                เฮ้อ...ชีวิตฉันทำไมไม่เหมือนชาวบ้านเค้านะ  พ่อแม่ก้อเลิกกันตั้งแต่ฉันยัง 5 ขวบอยู่เลย ส่วนพี่ชายฉันก็อายุได้ 7 ขวบ ชั้นก็ต้องอยู่กับตา ยาย แล้วก้อพวกป้าและน้า แต่ชีวิตฉันมันดีกว่าละคระนิดนึง  ตรงที่ฉันไม่ต้องมาทนเก็บขวด หรือว่าทำงานหนักๆช่วยแม่หาเงินไง  เพราะบ้านฉันทั้งพ่อและแม่มีฐานะพอดู  ตาของฉันเป็นถึงเจ้าของไร่องุ่น  ชื่อดังเชียวนะ  แถมยังจะมีฟาร์มม้า  ไร่กุหลาบ  โอ๊ย...อีกเยอะแยะ  

                ส่วนทางพ่อฉันก็เป็นถึงนักธุรกิจบริษัทโทรศัพท์ชื่อดัง  แต่ฉันก้อถูกเลี้ยงโดยให้รู้คุณค่าของเงินนะ จะบอกให้  อีกอย่าง คงสงสัยหล่ะสิ  ว่าทำไมชื่อฉันมันแปลกๆ ไม่เหมือนชาวบ้าน  ก็จะอะไร  แม่ฉันหล่ะชอบเมืองปารีสเป็นที่สุด ตอนท้องฉันนะ ท่านชอบไปเที่ยวที่นั้นมาก  เลยตั้งเป็นชื่อฉันซะเลย  ตายแล้ว  เม้าท์เพลินไปหน่อย  ฉันต้องอาบน้ำเตรียมตัวไปโรงเรียนแล้ว

                 วันนี้ค่อนข้างครึกครื้นเป็นพิเศษ  แหม...ก็จะได้เจอเพื่อนๆหลังจากสอบเสร็จ ได้ประมาณอาทิตย์นึงหน่ะสิ  ขอบอกเลยว่าโรงเรียนฉันพวกอาจารย์ทำงานอึดจริงๆ  คะแนนทุกอย่างต้องเสร็จภายใน 3 วัน แล้วค่อยส่งฝ่ายทะเบียน  ฉันหล่ะชื่นชมอาจารย์ก็ตรงนี้แหละ 

“ อ้าว...ยัยปารีส  แหม..มาสายไปรึป่าวจ่ะเนี่ย ”  ยัยโยเพื่อนเลิฟฉันทักทันทีที่เห็นชั้น

“ เชอะ   ฉันมากี่ทีนะ  ก็มาเช้าจนขี้เกียจนั่งรอพวกคุณนายทั้งหลาย  ฉันเลยมาช้าๆดีกว่า  ”

“ ไปที่ม้าหินกันเถอะ  เพื่อนห้องเราเขามากันเกือบครึ่งห้องแล้ว” ยัยโยรีบดึงฉันไปม้าหินทันที 

“ แหม...รีบไปหาไอ้ต้นก้อบอก  ฉันหล่ะเบื่อพวกมีแฟนที่สุด  ต้องรีบไปจ๊ะจ๋ากันอยู่นั้นแหละ ”

“ หุบปากไปเหอะยัยปา  ถ้าเธอไม่พลาดจากนายวอร์ม  เธอคงมีสภาพเดียวกับฉันเหมือนกันแหละ  รับรองได้ ”

“ เลิกพูดถึงชื่อหมอนั้นซะ  ไม่งั้นฉันจะฆ่าเธอ ”  แหม...ไอ้เพื่อนเลิฟนี่  ผีมันเจาะปากมาพูดจริงๆ  ไอ้คนที่ไม่อยากได้ยินก็พูดถึงอยู่ได้  น่าฆ่าปาดคอจริงๆ

“ อะไรกัน  แค่เขาไม่รับรักเธอ  เธอก็เกลียดขนาดนั้นแล้วเหรอ  ไม่แฟร์เลยนะจ่ะ  อันที่จริง เธอกับวอร์มก็น่าจะเป็นเพื่อนกันได้นะ  ฉันหล่ะไม่เข้าใจเธอจริงๆ ”

“ โย  แกจะไปรู้อะไร  มันก็พูดว่าเป็นเพื่อนกันได้เหมือนเดิม  แต่การกระทำมันเนี่ย  น่าซัดจริงๆ ไม่รู้ฉันไปหลงได้ไง ”   จริงๆนะ  ก็ไอ้บ้านั่นมันทำยังกะฉันเป็นตัวอะไรก็ไม่รู้  ทั้งที่แต่ก่อนก็สนิทกัน แต่ตอนนี้ทักฉันสักคำยังไม่มีเลย  พูดแล้วอารมณ์เสีย

                เมื่อถึงม้าหินฉันและโยก็ตรงปรี่ไปทักกับกลุ่มเพื่อนสาว  แล้วก็คุยเม้าท์กันอย่างเมามันส์  ส่วนยัยโยเหรอ คุยได้นิดหน่อยก็ไปจิ๊จ๊ะกับนายต้นตามประสาคนมีแฟน  ส่วนฉันนะเหรอ  เหอะ  แค่หน้ายังไม่มองกันเลย  อย่าหวังเลยนายวอร์ม  นายทำเย็นชากับฉันก่อนนะ 

                แล้วเวลาที่นักเรียนทุกคนรอคอยก็มาถึง  เมื่ออาจารย์ฝ่ายปกครองสั่งให้นักเรียนทุกคนไปห้องโฮมรูมเพื่อรับใบเกรด  อาจารย์ห้องฉันก็แสนดี๊  แสนดี  มาถึงก็ทักทายนักเรียนด้วยสีหน้าบึ้งตึงสุดๆ  เป็นเพราะอะไรนั่น  ไม่มีใครรู้หรอก  แต่เชอะ  ไม่สนหรอก  รีบๆแจกเถอะอาจารย์  พวกหนูจะได้รีบไปเที่ยวกันต่อ อิอิ  อาจารย์แจกใบเกรดตามเลขที่  จนถึงฉัน  เลขที่ 23

“ ปรมัตถ์  ซานจาริโน่  รับใบเกรด”  นามสกุลชั้นเก๋ใช่มั้ยหล่ะ  ก็ฉันมีเชื้อสายอิตาลีนะสิ แต่ฉันพูดอิตาลีได้นิดเดียวเอง 

                โอ๊ย....ไม่ใช่เวลามาบรรยายสรรพคุณตัวเองซักหน่อย  ฉันเดินไปรับใบเกรดจากอาจารย์  ตื่นเต้นเป็นบ้าเลย

“ 3.44 ”  ว้าว  เกรดฉันพุ่งขึ้นกว่าเดิมตั้ง 0.44  ดีใจชะมัด  แต่...เอ๊ะ  ฉันตาฟาดรึป่าว เอาใหม่ ลองขยี้ตาใหม่สิ  ไม่จริง........ ฟิสิกส์ฉันได้เกรด 1.5 > - <   บอกแล้วว่าความฝันใกล้รุ่งชั้นมันเป็นไปได้ 99.99% เชียว ให้ตายเหอะ  อุตส่าห์ได้เกรด 4 เกือบหมด  มาพลาดวิชาบ้านี้จนได้   ตายแน่!!!  น้าบีต้องสวดฉันยับแน่ๆ  ไม่รอดแน่เรา