คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 2 ถึงเวลาตัดใจ (1/4)
เ้าวัน่อมานที่เพิ่อหัหมาๆ แผลยัสใหม่ื่นึ้นมา้วยวามรู้สึหม่นหมอ วาบวมเป่าารร้อไห้อย่าหนั ทั้ที่ใไม่อยาออไปทำาน แ่็้ออทนเพราะมันือวามรับผิอบ เธอในานะลู้าีเ่นะไม่ยอมเสียราวัลอันทรเียรินี้เ็า อหัยัไ็้อไปทำาน านับหัวใอย่าไรเสียเธอ็้อเลือเิน
ประับาวอาบน้ำแ่ัวเสร็ เห็นสภาพหน้าาัวเอในระแล้ว อยาะะโนถามัๆ นั่นเธอเหรอทำไมหน้าโทรมั ไม่ไ้เ็าเธอ้อปปิร่อรอยอวามเสียในี้ให้มิ
รึ่ั่วโมผ่านไป ใบหน้าที่เยูเหมือนศพ็ลับมาสวยใสเหมือนนาฟ้าอีรั้ วามลับนาฟ้าเป็นแบบนี้สินะ หิสาวถามัวเอหลัาส่อระ
“ถึะอหัแ่็้อสวย่ะ เิไว้ไอ้าว” นอหัยิ้มสู้ พร้อมูสอนิ้ว ้ออบุเรื่อสำอาริๆ ทำให้หน้าศพลายเป็นนาฟ้าแสนสวยไ้ในพริบา
ประับาวมอ้ายมอวาสำรววามเรียบร้อยเสร็็ว้าระเป๋าสะพาย้าเินออาบ้าน ไปามทาที่เ้าอไร่สร้าเอาไว้เพื่ออำนวยวามสะวแ่นทำาน
ปิเธอะปั่นัรยานไป ทว่าวันนี้อยาะใ้ธรรมาิบำบัใที่เ็บึเินสูอาาศบริสุทธิ์ไปเรื่อยๆ นถึอาารสำนัาน ึ่ั้อยู่ในโนที่อนุาให้แเ้าม ส่วนบ้านอัวเอับเ้านายอยู่ในโนนนอห้ามเ้า่อนไ้รับอนุา
“อ้าวหนูาวทำไมวันนี้มาทำานเร็วัเลยลู” ป้าแม่บ้านำลั้มๆ เยๆ วาพื้นหันมาเห็นสาวน้อยหน้าใสยืนอยู่้าหลัึทัทาย ปิพนัานะมาทำานันประมาแปโม แ่อนนี้เพิ่ะเ็โมรึ่ ป้า้อยเป็นแม่บ้าน้อมาทำวามสะอา่อนพนัานออฟฟิศึรู้ว่าใรมัะมาเวลาไหน
“วันนี้าวื่นเ้า้ะป้า้อย ็เลยมาทำานเร็ว” ไม่อยาบอหรอว่านอนี่โมเี๋ยวะโนถามอี ป้า้อยเปรียบเสมือนเรื่อระาย่าวออ์ร ใรทำอะไร ที่ไหน อย่าไร รู้ไปหมทุเรื่อ ถ้าไม่รู้ัันมา่อนเธอ็แอบสสัยว่าป้า้อยือหน่วยสืบราารลับหรือเปล่า ทำไมถึรู้เรื่อาวบ้านีนั
“มีอะไรินหรือยัลู มีนมที่ป้าทำมาาบ้านนะอยู่ในรัว ไปินเลยไม่้อเรใ” ถึป้าแะมีนิสัยเป็นป้า้าบ้าอบสอรู้สอเห็นเรื่อนอื่น แ่ป้า้อยเป็นนมีน้ำใทำให้นในออฟฟิศไม่ถือสาหาวาม
“ยัเลย่ะ าวอินนะ๊ะป้า้อย นมฝีมือป้า้อยอร่อยมา” นอหัยิ้มหวานลาภปาอแท้ ใรๆ ็รู้นมอป้า้อยไม่เป็นสอรอใร บารั้นในที่ทำานบอให้แทำนมมาายแ่แไม่เอาเพราะอยาทำนมามอารม์มาว่า
“เอาเลยๆ ป้าอถามอะไรหน่อยไ้ไหมลู” ุป้าแม่บ้านยับเ้าไปใล้เ็รุ่นหลานอีนิ่อนะเอ่ยถาม เรื่อนี้ไม่ถามไม่ไ้เลยเพราะมีนฝามา ป้า้อยเอ็อยารู้เหมือนัน
ประับาวเล็น้อยับสายาอนแ่ว่า แ่ไม่ไ้ิอะไรมาึพยัหน้าล
“ถามมาไ้เลย ถ้าอบไ้าวะอบ” เธอแอบภาวนาอให้เรื่อสารภาพรัเมื่อืนไม่มีใรรู้ใรเห็น โยเพาะป้าแม่บ้านนนี้ หิสาวพยายามทำหน้านิ่ลบเลื่อนวามลัว หาเรื่อที่ทำลไปเมื่อืนมีนเห็นเ้าเธอะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน
“ไม่ใ่เรื่อให่อะไรหรอ ป้าะถามว่าหนูมีแฟนไหม” นึว่าะถามเรื่ออะไร ประับาวแอบโล่อ รีบอบำถามโยไม่้อิให้เสียเวลา
“โส...สนิทเลย้ะป้า้อย ใรเาะเอาาว” ไม่ใ่ไม่มีใรเอาแ่เธอเอ่าหาที่ไม่ยอมเปิใุยับใร ประับาวบอัวเอหลัานี้เธอะเปิใให้นที่เ้ามาายนมีบแล้ว มาเลย่ะาวพร้อมะุยับทุน
“เยอะแยะไป หลานายป้ามันถามเรื่อหนู ป้า็เลย่วยมาถามแทนมัน ถ้าหนูไม่มีแฟนป้าะไ้ไปบอมันามร” เพราะเรื่อนี้แหละป้า้อยถึไ้ถามวามโสาปาประับาว
“หลานายป้านไหน ป้ามีหลานั้หลายน” นสวยเอียอิเล็น้อย าิป้า้อยมีำนวนเยอะพอสมวร รุ่นหลานนับันแทบไม่ไหว
“็ไอ้เ่ล้าไ รายนั้นปลื้มหนูมาเลย”
“ใรอะะป้า้อย”
“ำไม่ไ้ละสินไหน”
“เ่ล้าเหรอ ื่อุ้นหูแ่าวำไม่ไ้ริๆ”
“หลานป้าที่เยเล่นับหนูอนเ็ไ”
“เล่น้วยันอนเ็? ใ่นอ้วนๆ ไหมะ”
“นนั้นแหละ อนนี้มันไม่อ้วนแล้ว มันหล่อมา”
“อ้อ าวำไ้แล้ว่ะ ไม่ไ้เอันนานเลย”
“มันไปอยู่ับพ่อที่รุเทพฯ แ่อนนี้ย้ายลับมาแล้ว หลายวัน่อนมันเอหนูแถวลามันำไ้ มัน็เลยมาถามป้า ว่าหนูมีแฟนไหม”
“อบไปเลย่ะ หนูโสสนิท แม้แ่นุยยัไม่มี”
“เี๋ยวป้าะไปบอมัน ว่าหนูาวโสสนิท”
ผู้หิ่าวัยุยันอย่าถูอ หารู้ไม่แสเหนือำลัยืนฟัอยู่รประู ายหนุ่มิ้วมวไม่รู้ัวหลัาไ้ยินป้าแม่บ้านนัแนะประับาวออไปิน้าวเที่ย้วยัน
*****
รี๊ เ้านายแอบฟัุผู้ม
ความคิดเห็น