คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 11 - 11 - 30 : เรื่องเมื่อคืน...
30 พฤศจิกายน 2011
เรื่องที่ผมจะเล่าวันนี้มันอาจทำให้หลาย ๆ คนเริ่มคิดไปไกล แต่ขอบอกก่อนเลยนะฮะว่าผมไม่ได้คิดอะไรกับยุนโฮจริง ๆ ทำไมบางคนต้องพูดเหมือนผมเป็นสาวน้อยที่ต้องพกสเปรย์พริกไทยตลอดเวลาด้วยเนี่ย ผมไม่ได้มีรสนิยมชอบผู้ชายด้วยกันนะฮะ ถึงจะไม่รังเกียจก็เถอะ เพราะรูมเมทเก่าผมมันก็เป็นเหมือนกัน
นอกเรื่องไปไกล กลับมาเข้าเรื่องของเรากันดีกว่า คือหลังจากที่ผมได้คำแนะนำจากเพื่อน ๆ ในนี้แล้ว ผมก็ตัดสินใจที่จะใช้แผน ต้องทำรายงาน ฮะ คือชิ่งเข้าห้องตัวเองซะเลย ผมไม่กล้าเข้าห้องเขาตอนกลางคืนจริง ๆ นั่นแหละ มันทะแม่ง ๆ ยังไงก็ไม่รู้เนอะ (และที่ผมชวนเขาคุยตอนดึก ๆ ก็เพราะผมเพิ่งฝึกพูดกับหน้ากระจกเสร็จนี่นา)
แต่ปรากฏว่าไม่จำเป็นซะอย่างนั้นน่ะ เพราะพอผมเดินขึ้นไป ยุนโฮก็เข้าห้องไปซะแล้ว เคาะประตูก็ไม่เปิดด้วย สงสัยจะรอจนหลับ ผมคิดอย่างนั้นนะ ก็เลยแขวนมาม่าสามห่อไว้ที่กลอนหน้าประตูเขาก่อนจะกลับเข้าห้องตัวเองไปด้วยความรู้สึกผิดเล็ก ๆ ยุนโฮต้องรอผมจนหิวมากแน่ ๆ และเขาก็ต้องเข้านอนไปโดยไม่ได้กินมื้อดึกอีกต่างหาก คืนที่ผ่านมาผมก็เลยนอนไม่ค่อยจะเต็มอิ่มเท่าไหร่เลยครับ ถ้าพรุ่งนี้เจอหน้ากัน สงสัยผมต้องพกอาวุธไว้ป้องกันตัวซะแล้วล่ะ (มาถึงจุดนี้ผมเริ่มคิดถึงสเปรย์พริกไทย) ก็คนโมโหหิวมันน่ากลัวจะตาย
เช้านี้ผมมีเรียนแหละ ก็เลยต้องรีบอาบน้ำแต่งตัวออกจากห้อง แต่ตอนออกมาผมก็ยังตาไว เหลือบไปเห็นถุงมาม่าของผมที่ยังคงแขวนอยู่หน้าห้องประตูยุนโฮเหมือนเดิม ใจหนึ่งก็โล่งอกที่ไม่ต้องเผชิญหน้าเขา แต่อีกใจก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกแปลก ๆ เพราะวันนี้ออกจากห้องแล้วไม่ได้เจอหน้ายุนโฮเหมือนทุกที แต่ผมก็ไม่ได้คิดอะไรต่อ เพราะใกล้ได้เวลาเข้าเรียนแล้ว ก็เลยรีบวิ่งออกมาจากหอ
แต่พอเดินลงมาเท่านั้นแหละฮะ อุตส่าห์ไม่เจอหน้าห้อง ก็ด๊านนนนมาเจอใต้ตึกจนได้ ยุนโฮตัวเป็น ๆ กำลังจะเดินกลับเข้ามาพอดี เราสองคนก็เลยจ้องหน้ากันอยู่ชั่วอึดใจ ผมกดดันสุด ๆ เลยล่ะ ก็อย่างที่เคยบอกแหละฮะว่าสายตาของยุนโฮสามารถฆ่าคนได้ หรืออย่างน้อยก็ฆ่าผมได้นั่นแหละ
“ง่า อรุณสวัสดิ์ยุนโฮ” ผมยิ้มแหย ๆ ให้เขา
แต่ปรากฏว่าเขาเงียบครับ เขาเอาแต่จ้องหน้าผมแบบนั้นจนผมแทบหายใจไม่ออกน่ะ พูดอย่างนี้อาจดูเวอร์ไป เอาเป็นว่ามันคล้าย ๆ กับหายใจไม่ทั่วท้องนั่นแหละครับ ผมกลัวเขาโมโหที่ผมขึ้นไปช้าจริง ๆ นะเนี่ย และเพราะยุนโฮเอาแต่เงียบและใช้สายตาพิฆาตผม ผมก็เลยหาทางชิ่งหนี (อีกครั้ง) ครับ ดูท่าหลังจากผ่านเรื่องราวทั้งหมดนี้ไป สกิลการหนีของผมจะต้องพุ่งปรี๊ดแหง ๆ
“เช้านี้ฉันมีเรียน กำลังจะสายแล้วด้วย ไปก่อนนะ” ผมรีบตัดบทแล้วเดินผ่านเขาออกจากประตูไป (ประตูของหอพักเราต้องใช้บัตรสแกนครับ) แต่ในจังหวะที่ผมกำลังจะก้าวผ่านประตูไป ยุนโฮก็พูดโพล่งขึ้นมาจนได้ สำเนียงห้าว ๆ มะนาวไม่มีน้ำตามสไตล์เขานั่นแหละครับ
“เมื่อคืนนายไปไหนมา” นี่เขาถามเรื่องส่วนตัวของผมอีกแล้วนะ
“ก็ไม่ได้ไปไหนนี่” ผมหันกลับไปมองเขา เพิ่งสังเกตว่าบ็อกเซอร์ (เขากล้าแต่งตัวแบบนี้ลงมาข้างล่างได้ยังไงเนี่ย) ที่ยุนโฮใส่อยู่เป็นลายเดียวกับเมื่อคืนที่เราคุยกันครับ ทีนี้ล่ะที่ผมเริ่มเอะใจ ยุนโฮคงจะเป็นคนซกมกมาก ถึงได้ไม่ยอมอาบน้ำข้ามวันแบบนี้
“ฉันรอนายตั้งนาน” เขาจ้องหน้าผมเขม็ง นั่นไง ว่าแล้วเชียว ยุนโฮต้องโกรธผมมากแน่ ๆ “ฉันเดินหานายทั้งคืนก็ไม่เจอ รู้รึเปล่าว่าฉันเกือบแจ้งความแล้ว”
ผมอ้าปากเหวอ ที่แท้ยุนโฮก็ลงมาตามหาผมข้างล่างนี่เองหรอกเหรอ มิน่าล่ะเมื่อคืนเราถึงคลาดกัน แต่เดี๋ยวก่อนนะ... เมื่อกี้ยุนโฮพูดว่าทั้งคืนงั้นเหรอ นี่เขาหาตัวผมทั้งคืนเลยเหรอเนี่ย!!?
ผมพูดอะไรไม่ออกเลยล่ะครับ คือมันอึ้งมาก อึ้งจริง ๆ ขนาดรูมเมทเก่าผมมันยังไม่ห่วงผมเท่านี้เลย แล้วคิดดูสิ ในขณะที่ยุนโฮมัวแต่คิดว่าผมอาจเกิดอันตราย แต่ตัวผมกลับหลับอยู่ข้างบนอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ซะได้ วินาทีนั้นผมอยากเอาหัวมุดลงกระถางต้นไม้ข้างประตูสุดลิ่มเลยล่ะฮะ น่าอายชะมัด!
“เอ่อ... ฉัน... ฉันสายแล้วล่ะ!” สุดท้ายผมก็ชิ่งหนีออกมาเลยครับ โกยอ้าวสุดชีวิตเลยทีเดียว โชคดีที่ยุนโฮไม่ได้ตามมาด้วย แต่ว่าขากลับนี่สิจะทำยังไงดี เพราะถึงยังไง ๆ ผมก็ต้องกลับห้อง คงหลบหน้ายุนโฮไม่พ้นแน่ ๆ ถึงวันนี้จะมีเรียนจนเย็นก็เถอะ นี่ผมพยายามเตร่อยู่ข้างนอกนะเนี่ย (เริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนเสเพลยังไงก็ไม่รู้ ตกดึกแล้วไม่ยอมกลับห้อง ไม่ใช่ตัวผมเลยนะเนี่ย) ผมคิดว่าคงต้องไปขอโทษเขาหน่อยแล้ว แต่ยังรวบรวมความกล้าไม่ได้เลยครับ ผมไปทำให้เขากังวลจนต้องเดินหาทั้งคืนซะขนาดนั้น ถ้าต้องเจอหน้ากันอีกที... อื๋อออออ ผมต้องกลับไปฝึกพูดหน้ากระจกใหม่แล้วล่ะ
ปล. เรื่องให้เปลี่ยนชื่อในบอร์ด ผมว่ามันช้าไปแล้วล่ะ แต่เขาคงไม่มาอ่านอะไรทำนองนี้หรอกมั้ง (ผมเห็นเขาเล่นแต่เกมออนไลน์ฮะ)
แจจุง
มันเป็นอะไรที่คงความฮาแบบต่อเนื่อง กร๊ากกกก คนอ่านน่าร๊ากอ๊ะ! อาซินว่าความฮาของเรื่องนี้มันอยู่ตรงที่ทุกคนคอมเม้นอย่างซีเรียส (เพราะกลัวทำเกมโอเวอร์) นี่แหละ ยิ่งคนอ่านซีเรียสเท่าไหร่ อาซินอ่านแล้วก็ยิ่งฮาแตกเท่านั้นค่ะ
แต่บอกกันไว้ตรงนี้ดีกว่า ใครที่มาทีหลัง หรือว่ามาตอนที่อาซินอัพฉากใหม่ไปแล้ว แนะนำให้เม้นเฉพาะฉากล่าสุดไปเลยค่ะ เพราะยังไงเนื้อเรื่องมันก็ดำเนินมาแล้ว เม้มตอนเก่า ๆ ฉากเก่า ๆ มันก็ไม่มีผลอะไรแล้วล่ะ แจจ๋าตัดสินใจไปแล้วนะ! เพราะงั้นถ้าไม่อยากพลาดสักตอนก็ต้องเข้ามาเล่นทุกวันแล้วล่ะค่ะ อาซินจะอัพตอนช่วงดึก ๆ ค่ำ ๆ นี่แหละ น่าจะกะเวลากันได้นี่นา เพราะงั้นพรุ่งนี้ (คงได้) เจอกันใหม่ค่า มาช่วยแจจวงแก้ปัญหาชีวิตกันด้วยเน้อ (ช่างเป็นหนุ่มน้อยที่มาพร้อมปัญหาได้ตลอดเวลาจริง ๆ )
เอ้อ... อยากเม้ามอยอีกเรื่อง เมื่อคืนอาซินฝันค่ะ ฝันว่าเรื่องเมทเลิฟได้รวมเล่ม ฮาม่ากกกก เพราะมันไม่ได้เป็นฟิคอะไรเลย มันออกมาเป็นเล่มได้ไงเนี่ย ตื่นมาแล้วงง ๆ ผสมฮา ๆ สงสัยปั่นตอนง่วงนอน ก็เลยเก็บเอาไปฝันซะ แต่... ทำไมในฝันไม่มีรวมเล่มเรื่องอื่นน้า ดูท่าจะเป็นลาง (??)
ปล. รักคนอ่าน
ความคิดเห็น