คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #26 : 12 - 02 - 21 : ใครก็ได้ช่วยผมที
21 กุมภาพันธ์ 2012
ผมกำลังจะตายแล้วครับ
เปล่า ไม่ใช่เพราะนายชิมชางมินห้องตรงข้าม (ที่ยึดห้องผมแล้วไม่ยอมกลับไปซักที) จะฆ่าผมหรอกนะ แต่เป็นเพราะนายหมีมีหนวดที่บังคับให้ผมไปนอนห้องเขาแล้วดันทำผมใจเต้นโครมครามทุกชั่วโมงต่างหาก!
ฮือ ไม่ตลกเลยนะ นี่มันไม่ใช่เรื่องตลกแล้วนะฮะ เพราะนับตั้งแต่วันงานวาเลนไทน์มา มันก็เหมือนว่ายุนโฮจะติ๊ต่างว่าผมเป็นของเขาไปแล้วอ่ะ ไม่สิ ผมไม่ควรใช้คำพูดแบบนั้น ผมต้องบอกว่า “เขาเหมาว่าผมเป็นสัตว์เลี้ยงของเขา” ไปแล้วถึงจะถูก!!
เพราะอะไรน่ะเหรอ เพราะยุนโฮบอกว่าอากาศตอนกลางคืนมันหนาว เขาก็เลยต้องนอนกอดตัวนุ่ม ๆ ฟู ๆ ของผมทุกคืน (ผมแค้นมาก เพราะผมไม่ได้หัวฟูสักหน่อย นายหมีใช้ศัพท์แปลก ๆ อีกแล้ว) และแค่นั้นยังไม่พอ เขายังคุมชีวิตผมแบบ 24/7 เอามาก ๆ คือผมไปไหน ยุนโฮไปด้วย ผมไปเรียน เขาก็ไปส่ง ผมไม่มีเรียน ยุนโฮก็บังคับให้ผมไปนั่งรอเขาใต้ตึก นี่เราเป็นอาร๊ายยย นี่เราเป็นอะไรกัน!?
ซึ่งคำตอบก็คือ... เปล่า เราไม่ได้เป็นอะไรกันเลย
แล้วทำไมยุนโฮต้องทำเหมือนเราเป็นแฟนกันแล้วด้วย T___T
ผมปรับตัวไม่ถูกนะ เรายังไม่ได้เป็นแฟนกันเลย ถึงผมจะชอบเขา และเขาเองก็ชอบผม (ผมว่างั้นนะ) ถึงเราสองคนจะชอบกันและกัน แต่ถ้ายุนโฮไม่พูดอะไรออกมาสักอย่าง ผมก็ไม่กล้าฟันธงเหมือนกันนะ ผมกลัวเจ็บอ่ะ ผมกลัวเจ็บแบบครั้งที่แล้วเรื่องคารัม
อ่อ... ผมยังไม่ได้เล่าเรื่องคารัมสินะครับ
อันนี้ก็ชวนให้แค้นใจยุนโฮเหมือนกัน เพราะกว่าผมจะเค้นเขาได้แต่ละคำตอบนะ มันต้องแลกด้วย... ด้วย...... เอ่อ... เอาเป็นว่านายหมีนั่นชอบมีข้อแลกเปลี่ยนเสมอนั่นแหละ และเรื่องนี้ก็เหมือนกัน พอผมถามเรื่องที่เขาหายไปกับคารัมทีไร ยุนโฮก็ต้องยื่นข้อเสนอมาให้ผมทำก่อนทุกที หนึ่งทีต่อหนึ่งคำถามด้วยนะ ไม่ยุติธรรมเอาซะเลย ใช่มั้ย ทุกคนก็คิดเหมือนกันใช่มั้ยฮะ ผมก็เถียงเขาไปแบบนั้นแหละ แต่ยุนโฮก็ปลิ้นปล้อนกะล่อนตอแหลอีกแล้วอ่ะ เพราะเขาบอกว่า... ตอนนั้นเขาพูดแค่ว่าจะอธิบาย แต่ไม่ได้บอกว่าจะตอบคำถามผม
ผมงี้จี๊ดมว๊ากกกกกกก!!
“แล้วมันต่างกันตรงไหน ก็นายไม่ยอมเล่าให้ฉันฟังสักทีนี่!” ผมตัดพ้อใส่เขา ทำเป็นกะพริบตาปริบ ๆ เข้าไว้ด้วยรู้ดีว่ามันได้ผล วิธีนี้มันได้ผลจริง ๆ นะฮะ ยุนโฮเคยบอกว่าผมทำงี้แล้วเหมือนกระต่าย มันทำให้เขาใจอ่อนแล้วอยากยื่นแครอทให้กิน (แล้วเขาก็ทำจริง ๆ ถ้าในตู้เย็นมีแครอท แถมยังงอนอีกด้วยถ้าผมไม่กิน ไอ้บ้าาา!)
“ฉันยังไม่อยากเล่า” นายหมี~! “ฉันบอกว่าจะเล่า แต่ไม่ได้บอกนี่ว่าเมื่อไหร่”
“นายบอกสิ! บอกไว้ว่าเมื่อนายกลับมาไง!!”
“...กินแครอทมั้ย”
“ยุนโฮอ่า! ฉันจะโกรธนายจริง ๆ แล้วนะ”
“หรือจะเอากะหล่ำปลี”
“ยุนโฮ!!”
“เฮ้อ... ก็ได้ ๆ งั้นมานั่งนี่สิ” ว่าแล้วยุนโฮที่กำลังนั่งขัดสมาธิบนเตียงก็ตบมือเรียกผม ใช่ มันดูง่ายเนอะ... ถ้ายุนโฮไม่ได้ตบที่ตักเขาเองน่ะ!! อย่างนี้มันก็เหมือนเขาเรียกให้ผมไปนั่งตักเขาอย่างนั้นเหรอไง ผมแค่คิดมากไปใช่มั้ย ผมแค่คิดมากไปใช่มั้ยครับทุกคน!? “...ใครสั่งให้นายนั่งเตียง”
“อ้าว แล้วจะให้ฉันนั่งไหนล่ะ” ผมแกล้งทำหน้าเอ๋อ ทั้งที่จริงหน้าแดงม๊ากมาก
“นี่” ยุนโฮชี้ไปที่ตักตัวเอง ผมอยากฆ่าเขาก่อนที่เขาจะฆ่าผมได้จริง ๆ !
“ตลก! ทำไมฉันต้องนั่งตักนายด้วยล่ะ”
“ฉันขี้เกียจพูดดัง ...เหนื่อย”
“ตรงนี้ก็ได้ยิน” ผมงี้หน้าร้อนไปหมดแล้ว ขนาดผ่านเรื่องจูบผ้าม่านมาตั้งอาทิตย์นึงเต็ม ๆ แล้วนะ แต่มันก็เหมือนกับว่าผมยังจำรสสัมผัสนั้นได้อยู่เลย แถมยิ่งยุนโฮทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ผมก็ยิ่งคิดมากไปไกลเลยน่ะสิ บางครั้งที่ยุนโฮเผลอ ๆ ผมก็ชอบแอบมองปากเขานะ นี่ผมโรคจิตไปแล้วใช่มั้ยฮะ ผมกำลังกลายเป็นคนโรคจิตไปแล้วใช่ม๊าย~ “เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยว่านายไปไหนกับคารัมมา!”
“คารัมเดือดร้อนเรื่องแฟน เขาก็เลยให้ฉันไปจัดการ จบ!” ยุนโฮเล่าแบบประโยคเดียวจบมากอ่ะ!!
“เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งนอนสิยุนโฮ! แฟนอะไร!? จัดการอะไร!? นายพูดไม่เคลียร์ซักอย่างเลยนะ!!” ผมเอาหมอนปาใส่หน้าเขาด้วยความแค้นใจ ยุนโฮบ้า! ใจคอเขาจะเล่าประโยคเดียวจบจริง ๆ ใช่มั้ยเนี่ย!! “ไหน... ไหนนายบอกว่าถ้าฉันย้ายมานอนห้องนายแล้วนายจะเล่าแบบละเอียด ๆ ไง”
“ฉันจะเล่าก็ต่อเมื่อนายถึงเวลาย้ายกลับห้องตัวเองต่างหาก” มาอีกแล้ว หลักประกันว่าผมจะไม่หนีกลับก่อน เขาจะระแวงผมเกินไปแล้วนะ “ไม่ต้องมาอ้าปากเถียงเลยแจจุง ฉันรู้นะว่านายอยากกลับห้องตัวเอง นายไม่อยากอยู่ห้องฉันแล้วใช่มั้ยล่ะ”
“ก็... ก็.....” พอโดนดักอย่างนี้ ผมก็อ้าปากพะงาบ ๆ เป็นปลาขาดน้ำเลยสิ “ก็ฉัน... ก็ฉัน.....”
“ก็ฉันอะไร นายมีความลับอะไรฮะคิมแจจุง” ทำไมกลายเป็นยุนโฮที่เค้นผมอีกแล้วอ่า! จะให้บอกได้ยังไงล่ะว่าผมชอบเขาแล้วก็เขินจนจะระเบิดตัวเองตายได้อยู่แล้วกับการที่เราทำตัวเหมือนเป็นแฟนกันทั้งที่ยังไม่ได้เป็นแฟนกันเนี่ย
คือมันอาจจะงงนะ แต่สำหรับผม ผมว่ามันเป็นเรื่องสำคัญนะที่เราจะเปิดใจเข้าหากันเนี่ย แบบบอกมาสิว่าชอบ บอกมาสิว่าอยากคบเป็นแฟน อยากให้ผมเป็นอะไรก็บอกมาสิ ไม่ใช่มาเหมารวมเอาเองดื้อ ๆ โดยไม่ถามความสมัครใจผมก่อนสักอย่างแบบนี้ คือผมรู้ว่าตัวเองก็มีส่วนผิดเหมือนกันที่ยอมยุนโฮมาตลอด แต่ใครที่ไม่มาเป็นผมก็คงไม่มีวันเข้าใจหรอกว่ามันเป็นยังไงเวลาโดนยุนโฮจ้องใกล้ ๆ อ่ะ แล้วยิ่งเขามาทำให้ผมเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเขาตั้งแต่ที่โกนหนวดยันหมอนข้างด้วยแล้ว มันก็ยิ่งทำให้ผมถลำลึกอย่างไม่รู้ตัวเลยด้วย
ใช่ ผมยอมรับว่าผมชอบเขา
แต่... ยุนโฮก็ไม่เคยบอกชอบผมเลยสักครั้ง
หรือผมควรเอ่ยปากบอกเขาก่อนอย่างนั้นเหรอ ผมควรเป็นฝ่ายขอเขาเป็นแฟนอย่างนั้นเหรอ ไม่เอาหรอก! น่าอายจะตายไป!! ผมยังไม่มั่นใจล้าน ๆ ๆ เปอร์เซ็นต์เลยว่ายุนโฮชอบผมจริงรึเปล่า ผมบอกแล้วไงว่าคราวนี้ต้องเอาให้ชัวร์ คราวนี้ผมจะไม่หลงคิดไปเองฝ่ายเดียวอีกแล้ว
“โอ๊ย! นายดีดหน้าผากฉันอีกแล้วนะ” พอยุนโฮเห็นผมเงียบไปนาน แล้วก็แกล้งผมแรง ๆ อีกจนได้
“บอกมาเดี๋ยวนี้ว่ากำลังคิดถึงใคร” นายหมีเขม็งตาจ้องผมได้น่ากลัวสุด ๆ ไปเลยครับ
“คิดถึงอะไรเล่า ฉันแค่กำลังคิดอะไรลอย ๆ เท่านั้นเอง” ยุนโฮเป็นงี้ทุกทีแหละ ชอบปรักปรำหาว่าผมแอบเหม่อมั่งล่ะ แอบคิดถึงคนอื่นมั่งล่ะ เขาจะรู้มั่งมั้ยว่าในหัวผมก็มีแต่เรื่องของเขาทั้งน้านนนน
“งั้นนายมีความลับอะไรที่ไม่ยอมบอกฉัน” ยุนโฮคว้าเอวผมที่พยายามจะคลานหนีจากเตียงไว้ได้ทัน มือไวไปแล้วนะ!
“ปะ... ปล่อยฉันก่อนสิ” เพราะยุนโฮดึงผมไปนอนกกเป็นหมอนข้างกลางวันแสก ๆ ผมงี้แทบละลายเป็นฉี่บนผ้าปูเตียงไปเลยฮะ อายมาก อายสุด ๆ อายจนแทบจะมุดเตียงหนีได้แล้ว เขาจะกอดเอวผมไปถึงไหนเนี่ย กลัวมันไม่หักเพราะแขนเขาเหรอไง!
“บอกไม่บอก?”
“บอกอะไรเล่า ก็ไม่มีอะไรให้บอกจริง ๆ นี่”
“ไม่บอกใช่มั้ยคิมแจจุง”
“ไม่มีความลับอะไรจริง ๆ เกี่ยวนิ้วสัญญาได้เลย” จะให้บอกได้ไงล่ะว่าผมคิดถึงแต่เรื่องเขานั่นแหละ มาทำเป็นหวงอะไรเรื่องไม่เป็นเรื่องเนี่ย เอ๊ะ... เมื่อกี้ผมพูดว่าหวงงั้นเหรอฮะ ทำไมผมถึงรู้สึกเหมือนยุนโฮกำลังหึงหวงเลยนะ บ้า ๆ ๆ ๆ นี่ผมแค่คิดมากอีกแล้วใช่มั้ย!? “ยุนโฮอ่า ปล่อยฉันเถอะ ฉันจะไปทำข้าวเที่ยงแล้ว เดี๋ยวชางมินบ่นอีกน้า น้า ๆ ๆ”
“ไม่ว่ายังไงก็ไม่บอกใช่มั้ย” ยุนโฮจับผมนอนหงายกับเตียงแล้วเอาตัวเองคร่อมร่างผมไว้ โอ๊ย ถ้าผมเป็นผู้หญิงนี่ผมจะกรี๊ดแล้วนะเนี่ย ทำอะไรไม่อายฟ้าดินเลยรึไงชองยุนโฮ!
“นะ... นายจะทำอะไร” ไม่ต้องบรรยายแล้วมั้งว่าหน้าตาผมมันตลกขนาดไหน คือขนาดไม่ได้ส่องกระจก ผมก็ยังจินตนาการออกเลยว่ามันต้องแดงสุด ๆ เป็นลูกมะเขือเทศอย่างแน่นอน ก็แล้วเขาจะมาคร่อมผมทำไมเล่า!! ผมห้ามเสียงหัวใจตัวเองไม่ได้นะ บังคับให้มันเต้นช้าลงก็ไม่ได้ด้วย นี่เขาคิดจะฆ่าผมรึไง!?
ใช่... นายหมีมีหนวดต้องคิดจะฆ่าผมแน่ ๆ
เพราะหัวใจผมหยุดเต้นไปแล้ว
ตอนที่เขา... จุ๊บปากผม
.
.
.
ตู้มมมมมมมมมมม~!!
หน้าผมระเบิดโผละไปแล้วครับพ่อน้อง! ลูกมะเขือเทศที่กำลังสุกงอมได้ที่ระเบิดตูมเป็นโกโก้ครันซ์ไปแล้ว!!
คือ... คือมัน... คือแบบว่ามันไม่ได้จูบเนิ่นนานผ่านผ้าม่านอะไรแบบนั้นนะ แต่มันเป็นเหมือนจูบเร็ว ๆ ผ่าน ๆ เฉียด ๆ อ่ะ! โอ๊ยยยย ผมจะอธิบายยังไงดี เหมือนเราเอามือแท็กมือเพื่อนอย่างนั้นอ่ะฮะ ซับโย่ว วอทแมน อะไรอย่างนั้นเลย แต่นี่มันปาก! นี่มันปากกับปาก!! เอาปากมาชนกันเบา ๆ จนเกิดเสียงที่จักจี๊หัวใจผมสุด ๆ ๆ ๆ ๆ ไปเลยครับ!!
อ่อก... ผมแทบพ่นฟองได้แล้ว ผมมีฟองออกจากปากไปแล้วฮะ ผมเป็นปูที่กำลังจะตาย ผมกำลังจะตายแล้ว ได้ยินมั้ยว่าผมกำลังจะตายยยยย
แล้วในวินาทีที่ผมทั้งอึ้งทั้งอายจนทำอะไรไม่ถูกอยู่นั่นเอง ยุนโฮก็เลื่อนริมฝีปากของเขามาหยุดที่หูผม แล้วกระซิบบอกเบา ๆ ว่า...
“ฉันไปช่วยคารัมย้ายที่พักมา”
ตอบคำถามที่ผมเคยเค้นถามก่อนหน้านี้เสร็จ ยุนโฮก็ลุกหนีผมไปดื้อ ๆ เลยฮะ จบเลย เขาจัดการผมได้อยู่หมัดชะมัดเลยอ่า ต่อมเผือกของผมหดกะทันหันเลย! แต่ไม่นะ ไม่ ๆ ๆ ผมรีบตั้งสติ เมื่อกี้นี้มันอาร๊ายยยยยย
“นะ... นายทำอะไรน่ะยุนโฮ!?” ใช่มั้ย ใช่มั้ยครับ เขาจะมาจูบผมฟรี ๆ อย่างนี้ไม่ได้นะ เป็นแฟนหรือก็เปล่า มาคร่อมผมมาจูบผมได้ยังไง ขี้โกง ขี้โกงกันเกินไปแล้ว!
“ก็แลกเปลี่ยน” ดูนายหมีหันมาตอบผมหน้าตายสิฮะ ดูสิ! ดูสิว่าเป็นคนเดียวที่เขินจนไม่กล้าบอกรักผม
ยุนโฮไม่กล้าขอผมเป็นแฟน
แต่เขากล้าขโมยจูบผมกลางวันแสก ๆ แทน
ผม... ผม... ผมอยากกระชากหนังหนาเขามาวิจัยมากกกกกก
“แลกเปลี่ยน? แลกเปลี่ยนอะไร!?” ผมไม่ไหวแล้ว ใจผมมันเต้นแรงจนแทบบ้าแล้วฮะ ทำไมยุนโฮต้องแกล้งผมขนาดนี้ด้วย เขาไม่รู้รึไงว่าผมไม่มีภูมิต้านทานหมีหล่ออ่ะ!
“หนึ่งคำถามต่อหนึ่งที” ยุนโฮชี้ที่ผม ก่อนจะชี้ที่ปากตัวเอง แล้วก็เดินเข้าห้องน้ำไปเฉยเลย
ผมงี้อึ้งมาก ค้างมาก ช็อกมาก แล้วก็เขินมาก
เขินจนน้ำตาจะไหลแล้วครับ T_____T
ทำไมอ่ะ ทำไมผมต้องแพ้ยุนโฮตลอดเลย มันไม่มีวิธีไหนที่จะแก้เผ็ดเขาได้เลยเหรอไง แล้วผมต้องทำยังไงถึงจะทำให้ยุนโฮยอมเอ่ยปากขอผมเป็นแฟนได้ล่ะเนี่ย คือผมรู้นะว่ามันเลยจุดที่จะเล่นตัวมาแล้ว และผมก็ชอบเขามาก ๆ ด้วย แต่มันก็ไม่ถูกนี่นาที่เราจะทำอย่างนี้ทั้งที่ยังไม่ได้คบกัน
ผมอยากให้เขาขอผมเป็นแฟนจริง ๆ จัง ๆ ชะมัด
แต่ผมก็นึกไม่ออกแล้วจริง ๆ ว่าจะใช้วิธีไหนดี เพราะไม่ว่าผมจะพยายามทำอะไร สุดท้ายยุนโฮก็ตีคอมโบที่ร้ายแรงกว่ากลับมาให้ผมตัวระเบิดทุกทีเลยครับ ผมไม่ไหวแล้วนะ ผมจะตายให้ได้อยู่แล้ว
แล้วตกลงว่าผมควรทำยังไง
ยุนโฮถึงจะเอ่ยปากสารภาพรักกับผมล่ะเนี่ย
ปล. จากที่ต่อมเผือกของผมชนะความอายซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมพอสรุปได้ว่าคารัมทะเลาะกับแฟนคนนึงฮะ (ผมไม่บอกชื่อแล้วกัน แต่ผมก็รู้นะ) แต่เพราะไม่กล้ากลับไปบอกที่บ้าน เนื่องจากต้นเหตุที่คารัมหนีออกจากบ้านก็เพราะหนีตามแฟนคนนี้นี่แหละ มันก็เลยกลายเป็นว่าน้องเขาไม่รู้จะพึ่งใคร ประจวบเหมาะกับที่ได้ยินมาพอดีว่ายุนโฮเรียนอยู่ที่มหาลัยนี้ คารัมก็เลยตามสืบตามหาจนมาเจอยุนโฮ แล้วก็มาเคาะประตูห้องอย่างที่ผมเห็นในวันนั้น แล้วน้องเขาก็ขอร้องให้ยุนโฮช่วยเคลียร์กับแฟนคนนั้นให้หน่อย เพราะหมอนั่นตามหึงโหดจนแทบจะทำร้ายร่างกายคารัมได้อยู่แล้ว ยุนโฮก็เลยไปเป็นบอดี้การ์ดชั่วคราวจนได้แผลอย่างที่ผมเห็นตอนวันเกิดเขานั่นแหละ แต่สุดท้ายทุกอย่างก็จบลงด้วยดีนะฮะ เพราะคารัมย้ายไปอยู่ที่อื่นแล้ว บอกด้วยว่าอีกสักพักคงยอมกลับบ้าน แถมยังทิ้งเบอร์ติดต่อไว้ให้ยุนโฮอีกต่างหาก... ผมว่าเล่าไว้แค่นี้ก็พอเนอะ แม้ผมจะรู้ละเอียดกว่านี้ก็เถอะ แต่ถ้ายิ่งเล่า ทุกคนก็ยิ่งรู้นะสิว่าผมต้องเสียสละตัวเองไปกี่ครั้ง เพราะงั้น... จบเถอะครับ!
แจจุง
ใกล้แล้วค่า ใกล้จบแล้ว!
เพราะมันใกล้จบแล้ว อาซินก็เลยดองนาน ๆ แบบไม่อยากให้จบเร็วไง พยายามยื้อไว้ ฮา (เหตุผลเลว) เอาล่ะ เรามาคิดหาวิธีการทำให้ยุนโฮสารภาพรักกันสักทีเถอะ เรื่องนี้จะได้จบอย่างแฮปปี้เอนดิ้งไง ถือเป็นโค้งสุดท้ายของเมกเลิฟแล้วนะคะ ใช่สิ หลายคนอาจลืมไปแล้วว่าเรื่องนี้มันชื่อเมกเลิฟ เรียกไดอารี่ ๆ กันตลอดจนอาซินยังเผลอเรียกตามเลย ใจร้ายอ่า มาเปลี่ยนชื่อเรื่องเขาตามใจชอบ ตั้งแต่เรื่องตือคุงแล้วนะ ทำไมอาซินตั้งชื่ออะไรไปเป็นต้องถูกคนอ่านเปลี่ยนเองทุกทีเลย ฮือ ๆ ๆ
เข้าประเด็นกันต่อ อย่าสงสัยนะคะที่อาซินทิ้งช่วงนาน เพราะอินิยาย A.B.Y. ที่เพิ่งเปิดยังถึงขั้นดองยาวเลย ขอโทษคนอ่านที่ติดตามเรื่องนั้นด้วยค่ะ แต่พอดีโดนผีท้อง-แท้งเข้าสิง ใช่แล้ว อาซินกำลังเมามันส์กับฟิคเรื่องใหม่ล่าสุดอยู่ค่ะ (แต่ตอนนี้เริ่มจะไม่มันส์แล้ว เหนื่อยยยยย) และข่าวดีก็คืออาซินแต่งมันมาได้ครึ่งทางแล้วด้วย สิบสี่พาร์ทแล้วค่า คนที่เข้าบอร์ดปิดไม่ได้ ก็เตรียมเก็บเงินรอซื้อได้เลยนะคะ ฮา แนวดราม่าค่ะ ใครที่ชอบอ่านน้ำเน่าน้ำตา ก็ไม่ควรพลาดเรื่องนี้เช่นกัน และถ้าอาซินไม่หลงตัวเองจนเกินไป ก็คิดนะคะว่ากระแสในบอร์ดที่มีต่อเรื่องใหม่นี้ค่อนข้างดีเลยทีเดียว การันตีความแซ่บระดับหนึ่งก็แล้วกัน
กลับมาที่เมกเลิฟกันอีกครั้ง (ทำไมต้องทอล์กข้ามเรื่องไปมา) เนื่องจากมันใกล้จบแล้ว และก็มีหลายความเห็นที่แนะนำกันเข้ามา ขอบคุณทุกคอมเม้นนะคะ อาซินกำลังอยู่ในช่วงพิจารณาอยู่ (แต่มีบางคนบอกให้รวมเล่มเรื่องนี้ด้วยอ่ะ ฮาม๊ากกกก จะเอาอะไรมารวมคร๊า ถึงอาซินจะแอบดีใจที่มีคนอยากเก็บก็เถอะ) ถ้าเมกเลิฟจบ อาจมีเวอร์ชั่นมุมของหมีเป็นเหมือนตอนพิเศษสักสามสี่ตอนมาปิดท้ายไปก่อนนะคะ เรามาดูกันเถอะว่าหลังตกลงคบกันแล้ว หมีจะเอาเรื่องอะไรมาปรึกษาคนในนี้กันหนอ
ปล. รักคนอ่าน
ความคิดเห็น