คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : 12 - 02 - 12 : คิดว่าเป็นยุนโฮกันรึเปล่าครับ
12 กุมภาพันธ์ 2012
และแล้วชีวิตของผมก็กลับมาสงบสุขอีกครั้ง
เพราะนายชิมชางมิน หูกาง ปากเป็ด ขายาว แรงควาย สมองร้าย ได้ยอมกลับบ้านแล้วครับ (ฮู่เร่~)
สงสัยจะตระหนักรู้ว่าอุดมการณ์กินไม่ได้ ไม่สิ เห็นแว่ว ๆ มาว่าตัดสินใจกลับไปฆ่าใครสักคนต่างหาก แต่ไม่ว่าจะยังไง (ผมไม่ค่อยอยากรู้หรอกว่าอุดมการณ์ของชางมินคืออะไร) ก็เอาเป็นว่าชางมินจอมโวยวายเอาแต่ใจคนนั้นก็ออกไปจากชีวิตของผมเสียที
ใจนึงผมล่ะโล่งใจสุด ๆ ที่ได้กลับมาใช้ชีวิตแบบคนปกติอีกครั้ง
แต่พอไม่มีเสียงก๊าบ ๆ ของชางมินแล้ว... ผมก็กลับมาคิดถึงเรื่องยุนโฮตลอดเวลาอีกจนได้
ถึงอาการแบบนี้จะทุเลาลงไปเยอะ มันไม่เจ็บไม่หน่วงเท่าไหร่แล้ว แต่อาการเป็นห่วงยุนโฮมันก็ยังไม่หายไปไหนนี่นา ผมกังวลไปหมด อยากติดต่อกับเขาด้วย แต่ก็ไม่รู้จะติดต่อเขายังไงดี แถมช่วงนี้ผมก็ยุ่ง ๆ กับอีกปัญหาที่เพิ่มเข้ามาด้วยแหละฮะ
แน่ะ... อยากรู้แล้วใช่มั้ยล่ะว่าปัญหาใหม่ของผมคืออะไร
เรื่องของเรื่องก็คือผมไปเล่าให้จุนซูฟังว่ายุนโฮดูไม่พอใจที่เห็นชางมินเดินเปลือยอกอยู่กลางห้องผม ซึ่งก็เป็นไปตามคาดฮะ จุนซูก็หัวเราะก๊าก รอยยิ้มร้ายกาจของเสือสมิงจอมโหดเริ่มเข้าสิงร่างอีกครั้ง เอาแต่พูดว่าคิดไม่ผิดจริง ๆ ไม่เสียแรงที่เป็นไอ้เด็กเปรตชิมชางมิน (ผมอนุมานได้ว่าสองคนนี้คงเป็นคู่แค้นคู่อาฆาตกันมาแต่ชาติปางก่อน) แต่ถ้าคิดว่าเรื่องสนุกของจุนซูจะจบแค่นี้ ผมก็บอกเลยว่าคิดผิด
เพราะตลอดอาทิตย์ที่ผ่านมา ที่ผมไม่ได้มาอัพเดตข่าวคราวอะไรเลยเนี่ย ไม่ใช่เพราะผมขี้เกียจนะ แต่เป็นเพราะผมเหนื่อยมว๊ากกกกกกต่างหาก คือไม่รู้จะเริ่มอธิบายยังไง แต่จุดเริ่มต้นมันก็มาจากความไม่พอใจของจุนซูนั่นแหละ
จำได้ใช่มั้ยฮะ จำกันได้มั้ยที่จุนซูเคยบอกว่าจะเอาหิมะไปถมที่หน้าห้องยุนโฮ
แต่พอทำจริงไม่ได้ โดนผมกับยูชอนสกัดไว้ จุนซูก็เลยหาทางแก้แค้นวิธีอื่น
นั่นคือการปล่อยข่าวออกไปว่า... ผมโสดสนิทเพราะเพิ่งเลิกกับยุนโฮ
..........ผมอยากร้องไห้เป็นน้ำเหลืองเอามาก ๆ T_____T
เพราะเท่านั้นแหละ พอจุนซูผู้เป็นเพื่อนสนิทผมเที่ยวโพทะนาเรื่องวงในของผมเท่านั้นแหละ ใครต่อใครก็ไม่รู้ต่างดาหน้ากันเข้ามาแนะนำตัวให้ผมรู้จักเต็มไปหมด รุ่นพี่รุ่นน้องเอย ประธงประธานเอย เพื่อนต่างคณะเอย หรือแม้แต่ต่างมหาลัยก็ยังมีเลย
แล้วรู้มั้ยว่าอะไรที่เครียดที่สุด
สิ่งที่ทำให้ผมกลุ้มใจที่สุดก็คือ...
คนที่เข้ามาหาผมส่วนใหญ่มักเป็นผู้ชาย!
ผมล่ะเพลียจริงจัง นี่พวกเขาคิดว่าผมเป็นตัวอะไรกันเนี่ย แรก ๆ ผมก็พยายามปฏิเสธอย่างนุ่มนวล แต่พอมาเยอะ ๆ เข้า ผมก็ชักรับมือไม่ไหวแล้วเหมือนกัน สุดท้ายผมก็เลยตัดสินใจกลับไปใช้ชีวิตแบบหลบ ๆ ซ่อน ๆ อย่างที่เคยทำมา เพราะผมไม่ได้อยากรู้จักพวกเขานี่นา จริงอยู่ที่ตอนนี้ผมโสด (แต่ผมก็โสดมาตลอดชีวิตอยู่แล้ว) จริงอยู่ที่ผมชอบผู้ชายเหมือนกัน (แต่ผมว่าน่าจะเป็นเฉพาะยุนโฮคนเดียวนะ) เพราะฉะนั้นผมไม่อยากให้ความหวังใครต่อใครพร่ำเพรื่อ และตัวผมเองก็ไม่ได้ชอบพูดคุยกับคนแปลกหน้าสักเท่าไหร่ด้วย ยิ่งรู้ว่าเขาเข้ามาคุยเพราะอะไรด้วยแล้ว ไอ้โรคประจำตัวของผม (จุนซูว่างั้น) ก็ชักจะกลับมากำเริบเข้าจนได้
วันนี้ผมก็เลยตัดสินใจบอกให้จุนซูหยุดปล่อยข่าวได้แล้ว แต่จุนซูผู้สนุกสนานกับความทุกข์ของผมก็ไม่ยักจะสนใจ ผมก็เลยโต้กลับไปว่างั้นขอเบอร์ยุนโฮหน่อยก็แล้วกัน จุนซูก็ไม่ยอมให้ผมอีกแน่ะ บอกว่าคนที่ไปแล้วไปลับ ผมจะโทรไปง้อก่อนทำไม ผมงี้อึดอัดโคตร ๆ คันปากอยากเล่าความจริง แต่อีกใจก็คิดว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของยุนโฮ ผมไม่ควรเอาเรื่องของเขามาแฉ เพราะถ้าจุนซูรู้... โลกก็รู้ ผมก็เลยได้แต่น้ำตาตกใน ผมเป็นห่วงยุนโฮนะ เขาไม่กลับมาเป็นอาทิตย์แล้ว จะมีแผลเพิ่มขึ้นหรือเปล่าก็ไม่รู้ด้วย อย่างน้อยก็ยังอยากได้ยินว่าเขายังปลอดภัยดีนี่นา (มหาลัยเขาก็ไม่มาเรียนฮะ เพื่อนยุนโฮบอกว่ายุนโฮขาดเทสย่อยไปหลายตัวแล้ว)
ผมก็ได้แต่นั่งมองโทรศัพท์ตัวเอง รู้งี้ผมน่าจะขอเบอร์ติดต่อไว้ตอนที่ยังมีโอกาส ก็ใครจะรู้ล่ะว่าคนที่เห็นหน้ากันทุกวี่ทุกวัน อยู่ดี ๆ ดันมาหายตัวไปแบบนี้ มันแย่นะที่เราต้องมานั่งจินตนาการไปเองว่ายุนโฮกำลังมีปัญหาเรื่องอะไร บางวันผมคิดไปถึงแก๊งมาเฟียด้วยซ้ำ สงสัยจะดูหนังมากไปหน่อย วกกลับมาเข้าประเด็นต่อ ผมล่ะกลุ้มใจกับปัญหาชีวิตช่วงนี้จริง ๆ นะเนี่ย ไหนจะยุนโฮ แล้วไหนจะข่าวเรื่องที่ผมเลิกกับเขาอีก
แต่....
แต่ว่า.....
อยู่ดี ๆ เมื่อกี้ผมได้เมซเสซประหลาดมาอันนึงเฉยเลย เด้งขึ้นมาตอนผมกำลังนั่งจ้องอยู่พอดี เป็นเบอร์ใครก็ไม่รู้ โทรกลับไปก็ไม่ยอมรับอีกต่างหาก ผมล่ะคาใจสุด ๆ ว่าใครกันนะที่ส่งข้อความมาแกล้งผม
เพราะมันเป็นข้อความที่พิมพ์มาสั้น ๆ แค่ว่า.... ‘แก้ข่าวเดี๋ยวนี้’
ฮึ่ม... แล้วทำไมผมต้องคิดว่าเป็นยุนโฮด้วยนะ
แจจุง
ความคิดเห็น