คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 11 - 11 - 28 : ผมควรจะทำยังไงดี
28 พฤศจิกายน 2011
สวัสดีครับทุกคน ผมขอใช้ชื่อแทนตัวเองว่าแจจุงก็แล้วกันนะ ผมชื่อแจจุงฮะ นี่เป็นครั้งแรกที่ผมเขียนเรื่องส่วนตัวลงอินเตอร์เน็ต ซึ่งขอบอกก่อนเลยว่าผมเครียดกับปัญหานี้เอามาก ๆ แต่เพราะผมไม่รู้จะเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาใครดีแล้ว ครั้นจะให้ไปปรึกษาเพื่อนก็กลัวจะกลายเป็นเรื่องใหญ่โต (เพราะมันอาจไม่มีอะไรในกอไผ่เลยก็ได้) ผมก็เลยคิดว่าถ้าเข้ามาถามทุก ๆ คนในนี้ดู บางมีผมอาจได้คำปรึกษาดี ๆ กลับไปก็ได้ เพราะงั้นก็รบกวนด้วยนะครับ
เรื่องของผมมันมีอยู่ว่า ผมเพิ่งย้ายหอฮะ ผมเรียนอยู่มหาลัยแห่งหนึ่งในกรุงโซลนี่แหละ แต่พอดีรูมเมทเก่าของผมมันย้ายออกไปอยู่กับแฟนมัน ผมก็เลยต้องประหยัดค่าเช่าด้วยการย้ายไปอยู่หอพักเดี่ยวแทน ซึ่งไอ้ตอนไปดูลาดเลามันก็โอเคดีนะฮะ คือดูปลอดภัยดี แล้วก็เป็นหอที่เพิ่งสร้างเสร็จใหม่ ๆ ไม่ถึงปีด้วย ผมก็เลยตกลงจ่ายมัดจำล่วงหน้าไปเลยทีเดียวสามเดือน แบบมั่นใจแน่ ๆ ว่าอยู่ยาว (แต่ตอนนี้ผมรู้สึกเสียดายเงินมากเลยล่ะ) ตอนแรกผมก็คิดว่าตัวเองโชคดีอยู่แล้วเชียวที่ได้หอพักดี ๆ แบบนี้ แต่หลังจากนั้นไม่นานนักหรอก... ที่ผมเริ่มจะเสียใจ
ครั้งแรกที่ผมเจอเขา คือตอนที่ผมกำลังจะลงไปซื้อข้าวเย็นกินฮะ
คุณนึกภาพทางเดินในหอพักออกใช่ไหม ที่มันจะเป็นทางเดินแคบ ๆ แล้วก็ประตูฝั่งตรงข้ามจะหันมาชนกับประตูของฝั่งเราพอดีน่ะ หอพักใหม่ของผมก็เป็นแบบนั้นแหละ แล้วเรื่องของเรื่องมันก็คือเจ้าของห้องฝั่งตรงข้ามผมน่ะ เขา... เอ่อ... จะว่ายังไงดีล่ะ เขาค่อนข้างเป็นคนแปลก ๆ น่ะครับ ลุคเขาจะออกแนวเซอร์ ๆ เถื่อน ๆ มาก ๆ เลยล่ะ ผมหยักศกรุงรังเต็มหัว แถมยังไว้หนวดอีกต่างหาก มองแวบแรกผมนึกว่าโจรลักพาตัวด้วยซ้ำ เขาออกมานั่งเล่นโน้ตบุ๊กอยู่ที่หน้าประตูห้องตัวเองฮะ แถมยังแต่งตัวไม่เกรงใจคนมองเลยด้วย คือเขาจะใส่ชุดแบบอยู่บ้านมาก ๆ ขอย้ำเลยว่าใส่เหมือนที่ใส่อยู่บ้านตัวเองน่ะ แบบเสื้อกล้ามเปื่อย ๆ ตัวนึงกับบ็อกเซอร์เน่า ๆ อีกตัวนึง ผมว่ามันค่อนข้างจะรุกล้ำอาณาเขตสายตาคนอื่นอยู่นะ แต่เพราะผมเป็นผู้ชายเหมือนกัน ก็เลยยังไม่อะไรมาก ผมสงสารสาว ๆ ที่ต้องเดินผ่านมากกว่า
เข้าเรื่องกันต่อนะ ผมก็เดินออกมาจากห้องของตัวเอง แน่นอนว่าตัวโต ๆ ยักษ์ ๆ ของเขาย่อมสะดุดตาผม แต่เพื่อรักษามารยาท ผมก็เลยทำเป็นไม่สนใจเขา หันกลับไปล็อกห้องของตัวเองตามปกติ แต่อยู่ดี ๆ เขาก็ทักผมขึ้นมาฮะ ผมจำประโยคเป๊ะ ๆ ไม่ได้หรอกนะ แต่ผมจะเขียนคร่าว ๆ เท่าที่ผมจะจำได้ก็แล้วกัน
“เพิ่งย้ายมาเหรอ”
ตอนแรกผมก็งง เพราะเราไม่เคยคุยกันมาก่อนเลย แต่พอหันซ้ายขวาไม่เจอคนอื่น ผมก็เลยค่อนข้างมั่นใจแล้วว่าเขาคุยกับผม ผมก็เลยตอบเขาไปว่าใช่ แล้วเราก็แนะนำตัวกันตามปกติ เขาบอกว่าเขาชื่อยุนโฮ เอ... ผมควรเปลี่ยนชื่อของเขาในเน็ตมั้ย แต่ไม่เป็นไรหรอกมั้ง เพราะนี่เป็นแค่บอร์ดเล็ก ๆ เขาคงไม่รู้หรอกว่าผมกำลังเขียนถึงเขาอยู่ และก็นั่นแหละฮะ ตอนแรกผมก็อุ่นใจที่อย่างน้อยก็รู้จักเพื่อนร่วมหอ ถึงจะประหลาด ๆ และน่ากลัวอยู่หน่อย ๆ ก็เถอะ ยุนโฮบอกว่าเขาย้ายมาอยู่ที่นี่ตั้งแต่หอเพิ่งสร้างเสร็จใหม่ ๆ และที่ต้องออกมานั่งเล่นเน็ตหน้าห้องก็เพราะสัญญาณเน็ตของเขามันชอบขาด ๆ หาย ๆ มีแต่หน้าห้องนี่แหละที่ต่อเน็ตแล้วจะไม่หลุด ผมก็เออออไปตามปกติ ก่อนจะขอตัวลงไปซื้อข้าวมากิน
นั่นคือครั้งแรกที่เราเจอกันฮะ ผมก็ไม่ได้คิดอะไรหรอกนะ แค่รู้สึกว่าเขาดูเถื่อนไปหน่อย ตรงกันข้ามกับคนแบบผมเลย แต่ก็เท่านั้นเอง ผมคิดว่าเราคงไม่ได้สนิทอะไรกันมากมาย เพราะดูท่าทางจะชอบอะไรไม่เหมือนกัน
แต่ปัญหาของผมมันก็เริ่มจากตรงจุดนี้แหละฮะ เพราะทุกครั้งที่ผมออกจากห้อง ยุนโฮเขาก็จะมานั่งอยู่ตรงหน้าประตูห้องเขาเสมอ คือนั่งเล่นเน็ตนั่นแหละ แต่เพราะเราอยู่ห้องตรงข้ามกัน เวลาเปิดประตูปุ๊บ ผมก็จะต้องเผชิญหน้าเขาปั๊บทันที แล้วหน้าเขาก็น่ากลัวแล้วนะ แถมยังชอบถามผมว่าจะไปไหนอีก ตอนแรกผมก็นึกว่าการทักทายผ่าน ๆ ตามประสาคนรู้จักผิวเผิน แต่พอนาน ๆ ไปผมเริ่มอึดอัดแทนแฮะ เพราะเขาจะถามผมทุกครั้งว่าไปไหน ไปกับใคร แล้วจะกลับมากี่โมง ใหม่ ๆ ผมก็ตอบไปตามตรง แต่หลัง ๆ ผมชักระแวงซะแล้วสิ ผมไม่รู้ว่าเขาจะถามผมไปทำไม เราไม่ได้สนิทกันถึงขั้นนั้นเสียหน่อย นี่มันเป็นเรื่องส่วนตัวของผม เขาก็ไม่ควรจะถามไม่ใช่เหรอ แถมยิ่งเขาจ้องผมเวลาพูด ผมก็ยิ่งเกร็งไปกันใหญ่ ไว้หนวดรุงรังแบบเขาอาจเป็นโจรที่รอจังหวะผมไม่อยู่ห้องก็ได้ ผมระแวงจนหลัง ๆ แทบไม่อยากออกจากห้องเลยล่ะ
นี่ผมควรจะทำยังไงดีครับ คือผมควรบอกเขาไปตามตรงว่ามันเป็นเรื่องส่วนตัวของผมดีไหม เพราะผมรู้สึกอึดอัดกับการนั่งหน้าประตูของเขาจริง ๆ เหมือนโดนเฝ้ามาก ๆ เลย (แม้จะรู้เหตุผลของเขาอยู่แล้วก็เถอะ) แค่ต้องเดินผ่านหน้าเขาทุกครั้งที่จะเข้าออกห้องผมก็ว่าแย่แล้ว แต่นี่เขายังซักผมซะละเอียดอีก บอกตามตรงว่าผมไม่ชอบเลยล่ะ ใจนึงก็กลัวด้วย ผมรู้สึกเหมือนถูกริดรอนความเป็นส่วนตัวยังไงก็ไม่รู้
ทุกคนคิดว่าผมควรจัดการกับปัญหาเพื่อนบ้านที่ไม่มีมารยาทยังไงดีฮะ ผมยังไม่อยากเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาเพื่อน เพราะเดี๋ยวพวกมันจะแห่กันมาแล้วกลายเป็นปัญหาเอิกเกริก แต่ยังไง ๆ ผมก็อยากกันไว้ดีกว่าแก้ด้วย นี่ผมเครียดจริง ๆ นะ เพราะแม้แต่ตอนที่ผมกำลังนั่งพิมพ์อยู่ในห้องตอนนี้ เขาก็นั่งเล่นโน้ตบุ๊กอยู่หน้าห้องนั่นแหละ แล้วถ้าเกิดวันไหนเขารู้ว่าผมไม่อยู่ขึ้นมา เขาก็อาจบุกเข้ามาในห้องผมหรืออะไรก็ได้ ผมไม่ได้อยากมองเขาในแง่ร้ายนะ แต่คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจนี่นา
ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วจริง ๆ หวังว่าทุกคนจะมีทางออกให้ผมไม่ทางใดก็ทางหนึ่งนะฮะ ผมขอขอบคุณสำหรับทุก ๆ ความเห็นล่วงหน้าก็แล้วกัน แล้วผมจะคอยแวะมาอัพเดตสถานการณ์เรื่อย ๆ นะ ขอบคุณครับ
แจจุง
ความคิดเห็น