Diary กระดาษ ปากกา เวลา ความรัก

ลำดับตอนที่ #9 : .. ขอร้องนะ ..

      ฉันตอบจดหมายไปหาฟลุ๊ค  และเค้าก็ตอบกลับมา  เค้าแสดงออกว่าดีใจมากๆที่ฉันส่งจดหมายตอบกลับ  วันนี้เป็นวันเกิดฉัน  ฉันรู้สึกเหมือนถูกทิ้งให้เคว้งอยู่ในที่ไกลๆ  โดยไม่มีใครมาเหลียวแล  จนกระทั่งจดหมายครั้งนี้ของฟลุ๊ค เค้าเล่าถึงเรื่องราวของเค้ากับริคที่เมืองไทย  มันเป็นจดหมายที่ยาวมากๆ  พร้อมกับของขวัญของเค้าเป็นตุ๊กตาหมีธรรมดาตัวหนึ่งที่ฉันเคยบอกอยากได้

          ฟลุ๊คจะเอาเรื่องริคให้ได้  เรื่องของเรื่องเพราะจดหมายของฉันเอง

          วันหนึ่งที่สนามหญ้า  ริคเตะบอลอยู่ในสนาม  ฟลุ๊คนั่งอยู่บนอัฒจรรย์ริมสนามด้วยความโกรธที่ริคไม่รู้สาเหตุ  พอริคเดินเข้ามาริมสนามและอันซื้อน้ำมาให้  ฟลุ๊คก็โพล่งออกไปกระชากคอเสื้อริค

“  ไอ้ฟลุ๊ค  แกบ้าไปแล้วรึไง  “

“  แกทำร้ายตัง  รู้ตัวรึเปล่า  “  เพราะคำพูดนี้ทำให้อันตกตะลึงมาก

“  ฉันทำร้ายอะไรเค้า  ฉันแค่ทะเลาะกับเค้า  เท่านั้นเอง  “  ริคทำหน้างงงัน

“  ทะเลาะ  แกมีหน้ามาพูดคำนี้  แกทะเลาะกับเค้าแล้วแกสนใจเค้าบ้างรึเปล่า  เค้าไม่อยู่ไกลขนาดนั้น  ทั้งๆที่เมื่อก่อนเจอกันทุกวัน  แกไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ  เหงาบ้างรึเปล่า  ตังไปอยู่คนเดียว  เค้าเหงาแค่ไหนแกรู้บ้างมั๊ย  แต่แกกับมีความสุข  อยู่กับคนที่แกรัก  แกมันเห็นแก่ตัว  “

“  มันเกี่ยวกันรึเปล่าวะไอ้ฟลุ๊ค  แกบอกมาเลยดีกว่าว่านี่มันอะไรกันแน่  “

“  วันนี้วันอะไรแกรู้มั๊ย  “  ริคเงียบ  แต่ก็สะบัดแขนฟลุ๊คออก  เค้าก้มหน้าครุ่นคิด  แล้วเงยหน้าขึ้นอย่างนึกขึ้นได้

“  แกเคยสนใจบ้างมั๊ยว่าเค้าจะคิดยังไงที่แก  แก  คนที่มีความสำคัญสำหรับเค้ามากที่สุด  ลืมให้ของขวัญวันเกิดเค้าในปีแรกที่เค้าไปเรียนต่อหน่ะ  “

“  ฉันมัวแต่คิดเรื่องที่เราทะเลาะกัน  จนลืมนึกเรื่องวันเกิดไป  “

“  นี่ข้อแก้ตัวใช่มั๊ย  ไอ้เลวเอ้ย!!  “

“  พอซะที  - -  ใจเย็นๆหน่ะฟลุ๊ค  ฉันไม่รู้นี่มันเกิดอะไรขึ้น  แต่ถ้าแค่เรื่องลืมให้ของขวัญ  ต้องถึงขนาดจะชกกันแบบนี้  มันเกินไปรึเปล่า  “  อันตะคอกใส่

“  ตังเป็นอะไรกันแน่  ถ้ามันแค่น้อยใจเรื่องของขวัญ  แกต้องไม่บ้าคลั่งขนาดนี้  ตังเป็นอะไร  “  ริคถามย้ำ

“  เค้าไม่เป็นอะไรหรอก  ฉันแทนที่แกไม่ได้  แต่ฉันจะไม่ให้เค้าเสียใจเพราะแกอีก  “  ฟลุ๊คตะคอกใส่หน้าริคแล้วเดินจากไป  เค้าหันมาแอบมองริคเมื่อขึ้นตึกไปแล้ว  ริคทำท่าทีสับสนอย่างที่สุดกับทุกอย่าง...



เพราะจดหมายนี้เองทำให้ฉันต้องรีบโทรศัพท์กลับเมืองไทยโดยลืมเรื่องเงินไปเลย

“  ดีใจแฮะที่เธอโทรมา  เรียกเก็บเงินปลายทางสิท่า  “

“  ฟลุ๊ค !  นายบ้าไปแล้วเหรอ  นายพูดแบบนั้นกับริคได้ยังไง  “  ฟลุ๊คอึ้งไป  

“  คำว่าแทนที่ !  นายรู้มั๊ยว่าริคฉลาดแค่ไหน  เค้าต้องสะกิดใจอะไรแล้วแน่ๆ  “

“  แต่ถ้าเค้ารู้  เค้าจะได้แบ่งเรื่องในใจเธอออกไปได้บ้างนะตัง  “

“  ขอบคุณสำหรับความหวังดี  แต่นายรู้มั๊ย  นายทำแบบนี้อันจะคิดยังไง  เค้าจะต้องวางตัวไม่ถูก  นายทำลายเค้านะ  “

“  ฉันเหรอทำลาย  เธอจะสนใจคนอื่นทำไมนักหนา  เธอเป็นแบบนี้แล้ว  ทนกับทุกอย่างมาขนาดนี้  จะทนเพื่อคนอื่นไปทำไมอีก  “

“  ฉันยินดีจะทน  ถ้าหวังดีกับฉัน  เลิกยุ่งกับฉันซะที  เก็บความหวังดีของนายให้ผุ้หญิงคนอื่นเถอะ  .....  “  สองฝ่ายต่างเงียบงัน  จนฉันโพล่งขึ้นทั้งน้ำตา

“  ฉันขอร้อง ....!!! “