Diary กระดาษ ปากกา เวลา ความรัก

ลำดับตอนที่ #8 : .. จดหมายติดปีก ..

“  โอ้ยริค  หูจะแตก  “

“  เธอเป็นอารายยย  จะไปทำไมไม่บอก  “

“  ก็ฉัน...  คือว่า “

“  ชาวบ้านเค้าเป็นห่วงนะ  อันตกใจมากที่แกไปเรียนต่อไม่บอกกันล่วงหน้า  “

“  ตกลงนายโทรมาเพราะว่าอันตกใจใช่มั๊ย  ให้ฉันเรียกขวัญให้รึไงหล่ะ  “

“  แกเลิกพาดพิงถึงเรื่องอื่นเลยนะตัง  “

“  ริค  ถ้าจะโทรมาถากถาง  ไม่ต้องโทรก็ได้นะ  เงินนายปั๊มเองรึไงไม่ทราบ  “  ริคนิ่งไป  นานมากจนฉันแปลกใจ

“  แกกลับมาเลยนะ  “ จู่ๆเค้าก็เอ่ยขึ้นน้ำเสียงเย็นชา

“  นายมีอำนาจสั่งฉันตั้งแต่เมื่อไหร่  “

“  แกพูดแบบนี้ใช่มั๊ย  เออ  ฉันไม่รบกวนแกแล้วก็ได้  “

ริคกระแทกหูวางสายไป  เค้าดูโกรธมากที่ฉันมาเรียนต่อโดยไม่บอกไม่กล่าวเค้าเลย  



        เวลาผ่านไป  ฉันเริ่มปรับตัวเข้ากับที่นี่ได้ดีขึ้น  แต่ก็เหมือนมาเรียนอย่างเดียว  ชีวิตฉันส่วนใหญ่อยู่ในโรงเรียน  ข้าวทุกมื้อก็กินในโรงเรียน  จะอยู่ที่คอนโดก็เฉพาะตอนจะนอนกับวันหยุดเท่านั้น

         นับจากวันนั้นมาก็เดือนหนึ่งแล้ว  วันนี้เป็นวันหยุด  ฉันอยู่บ้านอย่างซังกะตายและไม่มีอะไรจะทำ  ฉันตัดสินใจจะออกไปเดินเที่ยวบ้าง  แต่แล้วเจ้าของคอนโดก็มาเคาะประตู

“  ( เธอเอ่ยเป็นภาษาอังกฤษ )  มีจดหมายมาถึงเธอแหนะ  “

“  Thanks  “



ฉันตื่นเต้นที่มีจดหมายมาถึงที่  มันมีอยู่สองซอง  มาจากคนสองคน  - -  แม่กับฟลุ๊ค

ฉันเปิดของแม่ขึ้นอ่านก่อน



ถึง...ข้าวตัง

    ตัง  ลูกอยู่สบายดีรึเปล่าจ๊ะ  แม่รู้ว่าลูกไม่เคยอยู่คนเดียว  ครั้งแรกก็ต้องไปไกลขนาดนั้น  คงหวาดกลัวอยู่ไม่น้อย  แต่ทำใจหน่อยนะลูก  อีกหน่อยก็จะคุ้นไปเอง  ลูกเป็นลูกสาวคนเดียวของเรา  ทั้งพ่อและแม่ต่างก็เป็นห่วงนะ  คิดถึงพ่อแม่ไว้มากๆ  อย่าทำอะไรให้แม่เสียใจนะลูกนะ  พ่ออุตส่าห์ทำงานแทบตาย  กว่าจะมีเงินส่งไปให้ลูกได้  พยายามตั้งใจเรียนนะ



          จดหมายยังมีต่ออีก  พออ่านจบฉันยิ่งอยากจะร้องไห้  คิดถึงแม่  คิดถึงทุกคนที่เมืองไทย  - -  ฉันเก็บจดหมายนั้นไว้อย่างดี  แล้วเอาใส่ไปใต้หมอน  ก่อนจะพลิกจดหมายของฟลุ๊คขึ้นมา  ฉันถอนหายใจก่อนจะเปิดอ่าน



ข้าวตัง ...

    ฉันรู้ว่าเธอคงรำคาญที่ฉันส่งจดหมายมา  แต่ฉันทนไม่ไหวที่จะนั่งอยู่เฉยๆ  เอาอย่างนี้  ถ้าเธอไม่อยากอ่าน  ก็ไม่ต้องเปิดอ่าน  แต่ฉันจะส่งมาทุกอาทิตย์  เธอไม่ตอบก็ไม่เป็นไร  จริงๆแล้วฉันอยากจะเขียนเรื่องของริค  เพื่อดึงดูดความสนใจของเธอให้เปิดอ่านมัน  แต่ฉันทำใจเขียนลงไปไม่ได้ซะที  มันไม่มีความสุขเลยรู้มั๊ย  ที่ต้องเขียนจดหมายถึงคนที่เราคิดถึงตลอดเวลา  แต่เค้าคิดถึงคนอื่น  - -  เธอจะว่าฉันน้ำเน่าอีกแล้วสิ  ช่างเถอะ  ถ้าเธอต้องการ  ฉันจะเขียนมาในฉบับหน้า

ปล.  ฉันรู้ว่เธอขี้เหนียวขึ้นสมอง  เพราฉะนั้นเรื่องการตอบจดหมายกลับมาคงเป็นเรื่องยาก  แต่ฉันจะรอแล้วกันนะ  - -  ถ้าไม่มีเรื่องสำคัญ  ก็ไม่ต้องตอบกลับมา  แต่ถ้ามีปัญหา  อย่าเก็บไว้คนเดียว  ปรึกษาฉันได้เสมอนะ

ฉันจบจดหมายแค่นี้นะ  อาทิตย์หน้าจะส่งมาอีก  ถ้ารำคาญ  ก็โทรมา  แล้วเรียกเก็บเงินปลายทางเอาละกันนะ  ^^    



                            ฟลุ๊ค



“  ฟลุ๊ค  นายทำให้เราดูเหมือนเป็นตัวประหลาดจอมหยิ่งไปแล้ว  “

        ฉันพูดกับตัวเองอย่างซึมเศร้า  แต่แล้วฉันก็ไม่ได้ตอบจดหมายกลับไป  เพราะเวลาฉันไม่มีและไม่รู้วิธีจะส่ง  มีแต่โทรศัพท์ที่พอจะโทรได้  แต่เวลาจะผ่านสายที่ต้องต่อไปต่างประเทศ  ฉันมักจะฟังคนพูดไม่ทันทุกที  แล้วก็ต้องวางหูไปโดยปริยาย



        เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า  ฉันเริ่มเคยชินกับชีวิตประจำวัน  โทรศัพท์ที่จะนำเสียงร้องไห้มาให้ฉันทุกเมื่อของแม่  และจดหมายทุกอาทิตย์ของฟลุ๊ค  อย่างเช่นฉบับที่สองนี้



ตัง

    ฉบับนี้ตามสัญญาว่าฉันจะเล่าเรื่องริคให้เธอฟังนะ  รู้รึเปล่าว่าตั้งแต่มันโทรไปหาเธอแล้วทะเลาะกัน  มันเองก็ไม่ได้มีความสุขเลยนะ  ตลอดเวลาถ้าไม่อยู่กับอันก็จะนั่งซึม  ฉันว่ามันคงคิดถึงเธอนะ  ปกติเห็นสนิทกันขนาดนั้น  ก็เหมือนกับขาดอะไรไปซักอย่างอ่ะนะ  เฮ้อ  เมื่อไหร่จะครบปีซักที  ฉันอยากเจอเธอเต็มทีแล้ว  เอ้อ  ขอบคุณที่ไม่รำคาญจดหมายฉันนะ  - -  ตอนนี้ริคไม่เอ่ยปากถึงเธอเลย  ตลอดเวลาตั้งแต่ทะเลาะกัน เสาร์หน้าก็วันเกิดเธอแล้ว  ฉันกำลังคิดจะหาของขวัญดีๆซักชิ้นส่งไปให้เธอ  ห้ามปฏิเสธนะ  ฉันเต็มใจจะให้...



       จดหมายฉบับนี้ของฟลุ๊ค  ทำให้ฉันนึกถึงของขวัญที่ฉันจะให้ริค  ผู้หญิงดีดเปียโนที่อัดเสียงเปียโนที่ฉันเล่น  แต่ที่สุดแล้วก็ไม่ได้ให้ไป  หลายครั้งที่ฉันพยายามจะคิดถึงฟลุ๊ค  พยายามจะให้เค้ามาแทนที่ริค  แต่ก็ทำไม่ได้ซักที  - -  ทำไมนะ  ระหว่างคนที่คิดถึงเราทุกเวลา  กับคนที่คอยแต่จะสร้าง      ความทรมานให้ทุกๆวัน  ทำไมเราต้องเลือกคนๆนั้นด้วยนะ !!!