ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : .. คำตอบของสมอง .. ---+ แก้ใหม่ +---
การซ้อมดำเนินไปเรื่อยๆ พร้อมๆกับความรู้สึกแปลกๆของครีมที่มีต่อคลิฟฟ์วนเวียนสับสน ครีมนึกอยู่คนเดียวระหว่างเดินไปเรื่อยๆในมหาวิทยาลัย จุดหมายปลายทางคือหอประชุมใหญ่ที่เตรียมซ้อม ซึ่งวันนี้ต้องซ้อมบทสำคัญ คือบทเลิฟซีนของคลิฟฟ์กับเฟย์ ซึ่งเธอไม่อยากจะไปดูการซ้อมฉากนี้เลย - - และเท่าที่สังเกตก็ดูเหมือนครีมจะเดินวนรอบตึกหอประชุมได้หลายเที่ยวแล้ว
“ เวียนเทียนรึไง “
“ ต๊าย รู้จักเวียนเทียนด้วยเหรอยะ “ ครีมถามคลิฟฟ์ขณะที่เค้าส่งเสียงแซวมาก่อนตัว
“ เตรียมตัวพร้อมรึยังหล่ะ “ ครีมถามอย่างไม่จริงจังเท่าไหร่
“ เตรียมตัวอะไร “ คลิฟฟ์ถามงงๆ
“ บทวันนี้หน่ะ “
“ บทไรหล่ะ เออ เธอรู้บทมั๊ย ซ้อมให้หน่อยสิ “ เค้าทำท่าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้ ครีมอึ้ง
“ อะไร อย่าบอกว่านายไม่ได้ท่องบทมานะ “
“ เธอคงไม่คิดว่าฉันจะบ้าพูดกับตัวเองด้วยคำพูดหวานเลี่ยนๆแบบนั้นหรอกนะ “
“ ห.....หา -- เอาเถอะ ตายๆ ไม่รู้เฟย์จะว่ายังไง “ ครีมเอ่ยลอยๆ
เป็นอย่างที่คาด --
“ อีตาบ้า ! ฉันให้บทนายไปเป็นปีเป็นชาติแล้วทำไมไม่ซ้อม รู้มั๊ยว่าฉันลงทุนอะไรกับงานแสดงครั้งนี้ไปบ้าง ! แล้วตอนนี้จะทำยังไง บอกวิธีแก้ปัญหามาซิ !! “ เฟย์อารมณ์เสียอย่างหนัก
“ ก็จะให้ท่องอะไรนักหนาเล่า “ คลิฟฟ์ทำหน้าเบื่อหน่าย เฟย์กำลังเดือดสุดๆ ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เจ้าหญิงบนเวทีในตอนนี้เลย หลังจากที่บ่นไปหลายบท เฟย์ถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วไปนั่งกุมหัวอยู่ข้างๆเวที คลิฟฟ์มองอย่างเห็นแล้วและรู้สึกผิด ครีมมองซ้ายมองขวาอย่างระวังแล้วเดินเข้ามาหาคลิฟฟ์
“ ตั้งใจหน่อยซี่ “ เธอกระซิบ
“ ก็ฉันไม่ชอบนี่ “ คลิฟฟ์ตอบ
“ แต่นายยอมรับงานนี้จากเค้ามาเองไม่ใช่เหรอ รับปากแล้วก็ทำให้ถึงที่สุดสิ “
“ โอ้ย ก็ตายกันพอดีสิ “ ครีมเจรจากับคลิฟฟ์พักใหญ่ ก่อนที่เธอจะแอบส่งยิ้มให้เฟย์แล้วเดินไปที่เปียโนแกรนด์ตัวใหญ่ข้างๆเวที ทุกคนเข้าประจำที่ตามครีม เพราะคิดว่าเธอคงเจรจากับคลิฟฟ์ได้แล้ว ......
ครีมาเทียร์ที่แกรนด์เปียโน อลิชที่กลอง เซรันที่กีต้าร์ และอีกสองสามคนคุมเสียงไวโอลิน นักแสดงและสต๊าฟฟ์ยืนเข้าที่ทุกคน เฟย์ยืนอยู่บนเวทีสีหน้าบูดบึ้ง
“ ยิ้มหน่อยสิเฟย์ “ สต๊าฟฟ์คนหนึ่งตะโกนบอก เฟย์จำเป็นต้องฝืนยิ้ม คลิฟฟ์ค่อยๆก้าวเข้ามาหาเธอตามบท
“ โอ้ ..... เจ้าหญิงแห่งเหมือนวิลล์มาร์ชี่ เธอช่างงดงามสมกับความเป็นตัวเธอเอง “ นี่เป็นครั้งแรกที่ครีมได้รู้ว่าที่คลิฟฟ์พูดมามีเหตุผลอย่างมาก อยากรู้จริงๆว่าใครกันนะเป็นคนเขียนบท -- จู่ๆบทหยุดชะงัก เสียงไวโอลินขับร้อง ครีมเหลือบไปที่คลิฟฟ์ เค้าทำสีหน้าแปลกๆ ปากเบี้ยวเหยเก แต่ถ้อยคำที่คลิฟฟ์เอ่ยออกมาตามบท ทำให้เค้าเหมือนเจ้าชายจริงๆ
“ เจ้าชาย ท่านต้องจากไปเดี๋ยวนี้ เราสองคนไม่ได้รับอนุญาตให้พูดคุยกันแบบนี้ ท่านจะมีโทษ “ เฟย์เล่นได้สมบทบาทเต็มที่ เธอสามารถเป็นนักแสดงอาชีพได้สบายๆ ครีมเริ่มต้นตั้งสมาธิที่จะเริ่มเสียงเปียโนเพราะถึงฉากสำคัญแล้ว
“ ข้าปรารถนาเพียง........ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า “ ขณะที่ครีมกำลังเริ่มคลอเสียงเปียโน คลิฟฟ์ปล่อยเสียงหัวเราะดังสนั่น ผิดกับบุคลิกของเค้า ทำให้คนรอบข้างต่างก็แปลกใจและเสียงกรี๊ดเบาๆอย่างตื่นเต้นจากพวกที่มาแอบดูการซ้อมของคลิฟฟ์วันนี้
“ คลิฟฟ์ ! “ เฟย์ตะคอกอย่างหัวเสียสุดๆ
“ ขอร้องหล่ะ เปลี่ยนบททีเถอะ คำว่าจุมพิตมันหมดสมัยไปแล้วนะ “
“ ไม่ได้ ! “ เฟย์พูดเสียงเฉียบขาด
“ งั้นฉันขอสแตนด์อินได้มั๊ย “
“ ไม่มีทาง ! “
“ งั้น.... “
“ ไม่ต้องเลือกอะไรทั้งนั้นนั่นแหละ “ เฟย์ตะคอกคลิฟฟ์ เธอลงจากเวทีแล้วไปคุดคู้อยู่ที่มุมห้อง ขณะที่เซรันบอกให้นักดนตรีซ้อมไปพลางๆระหว่างที่เฟย์กำลังปล่อยระเบิด ครีมคอยแอบมองคลิฟฟ์ตลอดเวลา เค้ามีสีหน้าปูเลี่ยนๆ และรู้สึกผิดส่วนหนึ่ง เค้าเดินลงมาจากเวทีแล้วเดินไปที่ๆเฟย์เฟย์ยืนอยู่ เค้านั่งลงข้างๆเฟย์แล้วพูดอะไรซักอย่างที่ครีมไม่อาจจะรู้ได้ เพราะเสียงดนตรีกระหึ่มกลบหมด แต่เฟย์มีสีหน้าที่ดีขึ้น ....
“ ขอโทษละกันนะ “ คลิฟฟ์บอก เฟย์ชำเลืองมองเค้าแล้วเบ้ปากอย่างโกรธเคือง แต่แล้ว....
“ ไม่เป็นไรหรอก ฉันหงุดหงิดมากไปหน่อย “
“ ฉันเข้าใจ เพียงแต่ยังไม่ได้ทำใจเท่านั้น “ คลิฟฟ์บอกอย่างจนใจ
“ กะอีกแค่ท่องบท ต้องถึงขั้นทำใจเลยรึไง “ เฟย์ค้อน
“ เธอก็รู้นี่ว่าฉันไม่เคยทำแบบนี้มาก่อน แล้วก็ไม่เคยคิดจะทำด้วย ช่างเถอะๆ “ เฟย์ยิ้มๆอย่างเข้าใจ
“ ฉันก็รู้เหมือนกัน ว่าการที่นายยอมช่วยฉันขนาดนี้เป็นเรื่องประหลาดมากขนาดไหน ขอบคุณมาก สัญญาว่าจะไม่หงุดหงิดอีกแล้ว “ เฟย์ยื่นนิ้วก้อยให้ คลิฟฟ์ยิ้มแล้วเกี่ยวก้อยเฟย์อย่างให้สัญญา ครีมมองอยู่ด้านหลัง ก้มหน้าแล้วเดินไปทางอื่น เจ็บชาในใจลึกๆจนบอกไม่ถูก
การซ้อมฉากนั้นจบลงโดยที่คลิฟฟ์และเฟย์แค่เฉียดหน้ากันเท่านั้นเอง นั่นทำให้ครีมโล่งใจไปเปลาะหนึ่ง -- แต่ขณะที่คลิฟฟ์และครีมเดินออกจากตึกซ้อมด้วยกัน หม่อนก็มายืนรออยู่หน้าประตู
“ ครีม “ หม่อนทัก
“ ใครน่ะ “ คลิฟฟ์ถามอย่างสงสัย
“ เค้าเป็นนักเรียนใหม่ที่ห้องฉัน เป็นลูกครึ่งไทย ที่ฉันเคยเล่าให้ฟังไง “ ครีมบอก
“ อ๋อเหรอ “ หม่อนและคลิฟฟ์มองหน้ากัน อะไรบางอย่างทำให้รู้ว่าไม่ชอบหน้าอีกฝ่ายตั้งแต่แรกเห็น
“ ว่าไงหม่อน มายืนอะไรแถวนี้ “ ครีมพูดกับหม่อนเป็นภาษาไทย
“ อาทิตย์หน้าฉันจะกลับเมืองไทย ถ้าเธอจะไปกับฉันก็ได้นะ “ หม่อนชวน
“ อาทิตย์หน้ามีงานละครเวที ฉันติดงานคงไปไม่ได้ ขอโทษด้วยนะ “
“ อยากไปรึเปล่าหล่ะ “ หม่อนถามอีกครั้ง
“ อยากสิ พ่อฉันติดคดีใหญ่กำลังวุ่นวาย แล้วพอจะกลับพ่อก็ชอบมีข้ออ้างอยู่เรื่อย -- คือ พ่อฉันไม่อยากเจอหน้าแม่เท่าไหร่หรอก “
“ ถ้าเธออยากไป ฉันรอก็ได้ “
“ รบกวนเธอเกินไปรึเปล่า “ ครีมเกรงใจ
“ ไม่เป็นไร ฉันบินกลับเมืองไทยบ่อยอยู่แล้ว แม่ฉันคงไม่ว่าอะไรถ้าฉันจะขอกลับเรทซักสองสามวัน “ หม่อนยักไหล่
“ ขอบใจมากนะ ว่าแต่ทำไมไม่โทรมาหล่ะ มายืนรอทำไม พรุ่งนี้ค่อยถามที่ห้องก็ได้ “
“ ฉันอยากรู้เร็วๆหน่ะ กะจะแอบมาดูการซ้อมด้วย เธอเล่นเก่งดีนะ “ หม่อนชม “ ตกลงว่าไปมั๊ย “
“ แหม ไปชัวร์อยู่แล้วหล่ะ ว่าแต่ฟรีรึเปล่า “ ครีมแกล้งล้อเล่น
“ ฟรีก็ได้ “ หม่อนบอกไม่สะทกสะท้าน
“ ลืมไป มุขนี้ใช้กะนายไม่ได้ ก็บ้านนายมันรวยนี่นา “ หม่อนกับครีมหัวเราะให้กันแล้วหม่อนก็จากไป ครีมเดินกลับไปหาคลิฟฟ์
“ เธอพูดอะไรกันหน่ะ “ คลิฟฟ์ขมวดคิ้วโกรธๆ ครีมมัวแต่อึ้งกับสีหน้าของคลิฟฟ์
“ เอาเถอะ ไม่อยากพูดก็ไม่เป็นไร “ คลิฟฟ์ไม่สนแล้วเดินนำออกไป ครีมตามมาอธิบาย
“ เปล่าๆ ฉันแค่บอกเค้าว่าจะกลับเมืองไทยด้วย “
“ กลับด้วยกันสองคนอย่างนั้นเหรอ !? “ คลิฟฟ์ตะโกนแล้วหันมามองหน้าครีมอย่างเอาเรื่อง
“ อื้ม หม่อนเค้ามาอยู่กับยายเค้าหน่ะ แต่ยายเค้าอยู่ลอนดอนส่วนเค้ามาเรียนที่นี่ “
“ รู้ดีจังนะ “ คลิฟฟ์บอก ครีมไม่สังเกตเลยว่านั่นเป็นเสียงประชด
“ ใช่สิ เค้าเป็นคนของภมรวงศ์ไง “ ครีมพูดอย่างคุ้นเคย
“ อะไรนะ “ คลิฟฟ์ถามกลับงงๆ
“ เอ่อ โทษที คือ ภมรวงศ์เป็นตระกูลที่ใหญ่มากแล้วก็รวยมากๆ เรียกว่าชาตินี้มีกินมีใช้ไม่หมด แม่เค้าเป็นคนเก่งมากๆ และพ่อเค้าก็หล่อสุดๆจนเป็นที่อิจฉาเลยหล่ะ พ่อแม่เค้าดังไม่แพ้ดาราดังๆในเมืองไทยเลย เปิดบริษัทค้าเพชรคริสตัลราคาสูงปิ้วมีสาขาอยู่ทุกภูมิภาคของโลกเลย ตอนแรกแยกกันแต่พอแต่งงานกันแล้วก็รวมบริษัท กลายเป็นที่หนึ่งของเอเชียไปเลย เฮ้อ! โลกนี้มีคนสมบูรณ์แบบได้ขนาดนี้เชียวเหรอเนี่ย “
“ เธอชอบหมอนั่นเพราะเงินเหรอ “ คลิฟฟ์ถามตรงๆอย่างลืมคิด
“ จะบ้าเหรอ ฉันไม่ได้ชอบเค้าซะหน่อย อีกอย่างฉันก็ไม่ได้ชอบคนที่เงินด้วย “ ครีมตอบโกรธๆ
คลิฟฟ์หันกลับไป ไม่พูดอะไรอีก สีหน้าเย็นชาของเค้ากลับมาอีกครั้ง ครีมสุดจะมึนส์กับท่าทีของ คลิฟฟ์ แต่เมื่อครีมได้เห็นคลิฟฟ์ในวินาทีนั้น ทำให้เธอแอบยิ้มออกมา และส่งเสียงหัวเราะเล็กๆในลำคอ
“ เธอหัวเราะอะไร “
“ เปล๊า “ ครีมตอบปัดๆ
“ ไร้สาระอยู่เรื่อย “ คลิฟฟ์บ่นแล้วเดินนำไป
ที่ครีมหัวเราะ เพราะในเวลานี้..... เธอตอบคำถามในสมองเธอได้แล้ว ‘ ฉันชอบเธอ คลิฟฟ์ ‘
edited by NACHI 16-05-47
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น