ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : .. ยัยบ้าเอ้ย! ..
วันนี้เป็นวันที่ฉันต้องออกเดินทางแล้ว ฉันกำลังเช็คข้าวของมากมายที่ต้องขนไป พ่อจะไปส่งฉันแล้วบินกลับ แน่นอนว่ามาถึงเวลานี้ริคก็ยังไม่รู้ข่าว ไม่รู้ข่าวยังดี แต่หากรู้ก่อนอย่างฟลุ๊ค - - เฮ้อ ! ป่านนี้เค้าจะเป็นยังไงบ้างนะ เค้าบอกเรื่องของฉันให้ริคไปรึยังนะ ช่างเถอะ ฉันจะคิดเรื่องอื่นไม่ได้ ตอนนี้เป็นเวลาที่ฉันต้องใจจดใจจ่อถึงวันพรุ่งนี้ .....
ที่สนามบิน ฉันร่ำลากับแม่ และบอกกับทุกคนว่า ปีหน้าจะกลับมา ไม่ไปยาวถึงสามปีรวดแน่นอน แม่ขอให้ฉันตั้งใจเรียนและอย่าออกนอกลู่นอกทาง ฉันรับปากอย่างมั่นเหมาะว่าไม่มีทางเปลี่ยนไปแน่ๆ
ฉันกับพ่อกำลังจะขึ้นเครื่อง พอดีโทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้น มันเป็นเสียงฟลุ๊ค !
“ ฟลุ๊ค ว่าไง ฉันต้องปิดเครื่องแล้วนะ “
“ ฉันรู้ๆ ( น้ำเสียงเค้าเร่งรีบ ) โทรมาเพื่อจะบอกว่า ริครู้เรื่องแล้วนะ มันจะเอาเรื่องฉันให้ได้ แทบจะเรียกคนที่บ้านมารับไปสนามบิน ตอนนี้มันก็เงียบลงแล้วแหละ - - แต่เธอ ดูแลตัวเองนะ “
“ อืม แล้วเจอกันนะ “
“ ตัง ! “
“ หืม “
“ เธอไปถึง ต้องโทรกลับมานะ “
“ อืม แต่คงโทรบ่อยไม่ได้นะ เพราะค่าโทรศัพท์คงแพงหูฉี่ ฉันไปแบบยาจก แบบซำเหมาทัวร์ ไม่ใช่ไปแบบคุณหนูลูกเศรษฐีนายเหมืองนะ “ ตังพยายามจะหัวเราะกลบเกลื่อนน้ำเสียงสะอื้นจากการร้องไห้
“ ตัง เธอไม่กลัวไอ้ริคมันจะตามเธอไปเหรอ “
“ บ้าน่า มันยังไม่บรรลุนิติภาวะนะ ถึงจะมีเงินซักแค่ไหนก็บินไปบินมาคนเดียวไม่ได้หรอก “
“ อืม เธอพูดก็ถูก รักษาตัวนะ คิดถึงคนที่นี่ไว้มากๆ “
“ จ๊ะๆ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะฟลุ๊ค ปีหน้าเจอกัน “
“ ฉันจะรอ.. “
โทรศัพท์สายนั้นถูกตัดไป ฉันหลับตาลงน้ำตาไหลอย่างทำใจไม่ได้ แล้วเดินขึ้นเครื่องตามพ่อไป - - ฉันไม่รู้ถึงความเป็นไปที่โรงเรียนเลยขณะที่อยู่บนเครื่องบิน นั่นทำให้ฉันกระสับกระส่ายอย่างที่สุด เรื่องที่ฟลุ๊คพูดมาเป็นความจริงรึเปล่านะ หรือเพียงแต่ต้องการจะเป็นกำลังใจให้เรา ริคจะยินดีหรือยินร้ายที่ฉันไปไกลแบบนั้น
วันรุ่งขึ้น ฉันก็มาถึงลอนดอนซะที ฉันเริ่มรู้สึกเวียนหัวอย่างที่สุด ก็นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่นั่งเครื่องบินนานขนาดนี้ พอฉันและพ่อเข้าไปถึงที่พักที่พ่อจัดการเอาไว้ ฉันก็อดไม่ได้ต้องถามพ่อ
“ พ่อคะ “
“ หืม “
“ ที่นี่ใหญ่จังเลย พ่อมีเงินมากขนาดนี้เลยเหรอคะ “
“ นี่ก็ถือว่าถูกมากแล้วนะตัง ต่ำกว่านี้ก็เป็นบ้านคนที่ถือว่าขั้นต่ำที่สุดของที่นี่แล้ว “
“ เท่าไหร่คะ “
“ เท่าไหร่ก็ช่างเถอะตัง อยู่ให้สบาย ครั้งหนึ่งในชีวิต ลูกอย่าสนใจเรื่องอื่นเลย พ่อบอกว่าส่งได้ก็คือส่งได้ “
“ อืม แล้วพ่อจะกลับเมื่อไหร่คะ “
“ พ่อจองตัวพรุ่งนี้เอาไว้ เดี๋ยวพ่อจะพาลูกไปดูโรงเรียน “
“ ตังจะอยู่ได้เหรอคะ ตังไม่เก่งอังกฤษ “
“ ตั้งใจสิลูก ลูกเองก็เรียนโรงเรียนเอกชนดีๆมาตลอด ภาษาอังกฤษก็ไม่ได้ด้อยกว่าใคร - - ไม่ต้องห่วงน่า ที่นี่เค้าสำหรับเด็กต่างประเทศมาเรียน เพราฉะนั้นในชั้นลูกก็จะมีแต่นักเรียนที่มาจากที่อื่นเหมือนลูกทั้งนั้น เดี๋ยวก็มีเพื่อนเองนะ “
“ เฮ้อ “
“ หนูเป็นคนขอมาเรียนเอง ตั้งใจแล้วก็ตั้งใจให้ถึงที่สุดสิลูก “
“ ค่ะๆ “
พ่อฉันโทรกลับไปที่บ้าน เพื่อบอกที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์กับแม่ จากนั้นเราสองคนพ่อลูกก็ไปที่โรงเรียนที่พ่อจัดการไว้ มันอลังการมากๆ แต่ฉันก็มารู้ทีหลังว่า ที่นี่รับเฉพาะนักเรียนต่างประเทศมาเข้าเรียน ไม่รับนักเรียนในประเทศเลย นั่นทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจได้ส่วนหนึ่ง แต่เท่าที่เห็นก็ไม่เห็นมีคนไทยเลย ‘ เอาน่ะ ก็ยังดี ‘
แล้วเราสองคนก็ตระเวนไปทั่ว ทำให้ฉันตื่นตาตื่นใจมาก แต่ในขณะเดียวกันก็กังวลใจกับเงินที่จะต้องใช้ในเวลาหนึ่งปี พ่อมีเงินฉันไม่กลัวหรอก แต่ฉันกลัวพ่อจะ ‘ แกล้ง ‘ มีเงินหน่ะสิ
แล้วในที่สุดก็ถึงเวลาที่พ่อจะกลับเมืองไทย ฉันร้องไห้อย่างไร้ที่พึ่ง และรู้สึกตื่นกลัวขึ้นมาในทันที พ่อก็น้ำตาไหลและบอกให้ฉันดูแลตัวเองให้ดี ครึ่งปีจะพาแม่มาเยี่ยมด้วย
ฉันกลับไปที่คอนโดที่พักเหมือนเดิม ตามที่พ่อสอนให้ขึ้น ฉันทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างทรมานใจ คอยแต่จะโทษตัวเองว่าตัดสินใจผิดซะแล้ว...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันกระโดดเข้าไปรับสาย
“ แม่เหรอคะ “
“ ตัง !!! ยัยบ้า !!!!!! “ ฝ่ายตรงข้ามตะโกนใส่หูฉันจนฉันต้องเอานิ้วอุดหูแล้วออกห่างจากโทรศัพท์..
ที่สนามบิน ฉันร่ำลากับแม่ และบอกกับทุกคนว่า ปีหน้าจะกลับมา ไม่ไปยาวถึงสามปีรวดแน่นอน แม่ขอให้ฉันตั้งใจเรียนและอย่าออกนอกลู่นอกทาง ฉันรับปากอย่างมั่นเหมาะว่าไม่มีทางเปลี่ยนไปแน่ๆ
ฉันกับพ่อกำลังจะขึ้นเครื่อง พอดีโทรศัพท์มือถือของฉันดังขึ้น มันเป็นเสียงฟลุ๊ค !
“ ฟลุ๊ค ว่าไง ฉันต้องปิดเครื่องแล้วนะ “
“ ฉันรู้ๆ ( น้ำเสียงเค้าเร่งรีบ ) โทรมาเพื่อจะบอกว่า ริครู้เรื่องแล้วนะ มันจะเอาเรื่องฉันให้ได้ แทบจะเรียกคนที่บ้านมารับไปสนามบิน ตอนนี้มันก็เงียบลงแล้วแหละ - - แต่เธอ ดูแลตัวเองนะ “
“ อืม แล้วเจอกันนะ “
“ ตัง ! “
“ หืม “
“ เธอไปถึง ต้องโทรกลับมานะ “
“ อืม แต่คงโทรบ่อยไม่ได้นะ เพราะค่าโทรศัพท์คงแพงหูฉี่ ฉันไปแบบยาจก แบบซำเหมาทัวร์ ไม่ใช่ไปแบบคุณหนูลูกเศรษฐีนายเหมืองนะ “ ตังพยายามจะหัวเราะกลบเกลื่อนน้ำเสียงสะอื้นจากการร้องไห้
“ ตัง เธอไม่กลัวไอ้ริคมันจะตามเธอไปเหรอ “
“ บ้าน่า มันยังไม่บรรลุนิติภาวะนะ ถึงจะมีเงินซักแค่ไหนก็บินไปบินมาคนเดียวไม่ได้หรอก “
“ อืม เธอพูดก็ถูก รักษาตัวนะ คิดถึงคนที่นี่ไว้มากๆ “
“ จ๊ะๆ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างนะฟลุ๊ค ปีหน้าเจอกัน “
“ ฉันจะรอ.. “
โทรศัพท์สายนั้นถูกตัดไป ฉันหลับตาลงน้ำตาไหลอย่างทำใจไม่ได้ แล้วเดินขึ้นเครื่องตามพ่อไป - - ฉันไม่รู้ถึงความเป็นไปที่โรงเรียนเลยขณะที่อยู่บนเครื่องบิน นั่นทำให้ฉันกระสับกระส่ายอย่างที่สุด เรื่องที่ฟลุ๊คพูดมาเป็นความจริงรึเปล่านะ หรือเพียงแต่ต้องการจะเป็นกำลังใจให้เรา ริคจะยินดีหรือยินร้ายที่ฉันไปไกลแบบนั้น
วันรุ่งขึ้น ฉันก็มาถึงลอนดอนซะที ฉันเริ่มรู้สึกเวียนหัวอย่างที่สุด ก็นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่นั่งเครื่องบินนานขนาดนี้ พอฉันและพ่อเข้าไปถึงที่พักที่พ่อจัดการเอาไว้ ฉันก็อดไม่ได้ต้องถามพ่อ
“ พ่อคะ “
“ หืม “
“ ที่นี่ใหญ่จังเลย พ่อมีเงินมากขนาดนี้เลยเหรอคะ “
“ นี่ก็ถือว่าถูกมากแล้วนะตัง ต่ำกว่านี้ก็เป็นบ้านคนที่ถือว่าขั้นต่ำที่สุดของที่นี่แล้ว “
“ เท่าไหร่คะ “
“ เท่าไหร่ก็ช่างเถอะตัง อยู่ให้สบาย ครั้งหนึ่งในชีวิต ลูกอย่าสนใจเรื่องอื่นเลย พ่อบอกว่าส่งได้ก็คือส่งได้ “
“ อืม แล้วพ่อจะกลับเมื่อไหร่คะ “
“ พ่อจองตัวพรุ่งนี้เอาไว้ เดี๋ยวพ่อจะพาลูกไปดูโรงเรียน “
“ ตังจะอยู่ได้เหรอคะ ตังไม่เก่งอังกฤษ “
“ ตั้งใจสิลูก ลูกเองก็เรียนโรงเรียนเอกชนดีๆมาตลอด ภาษาอังกฤษก็ไม่ได้ด้อยกว่าใคร - - ไม่ต้องห่วงน่า ที่นี่เค้าสำหรับเด็กต่างประเทศมาเรียน เพราฉะนั้นในชั้นลูกก็จะมีแต่นักเรียนที่มาจากที่อื่นเหมือนลูกทั้งนั้น เดี๋ยวก็มีเพื่อนเองนะ “
“ เฮ้อ “
“ หนูเป็นคนขอมาเรียนเอง ตั้งใจแล้วก็ตั้งใจให้ถึงที่สุดสิลูก “
“ ค่ะๆ “
พ่อฉันโทรกลับไปที่บ้าน เพื่อบอกที่อยู่และเบอร์โทรศัพท์กับแม่ จากนั้นเราสองคนพ่อลูกก็ไปที่โรงเรียนที่พ่อจัดการไว้ มันอลังการมากๆ แต่ฉันก็มารู้ทีหลังว่า ที่นี่รับเฉพาะนักเรียนต่างประเทศมาเข้าเรียน ไม่รับนักเรียนในประเทศเลย นั่นทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจได้ส่วนหนึ่ง แต่เท่าที่เห็นก็ไม่เห็นมีคนไทยเลย ‘ เอาน่ะ ก็ยังดี ‘
แล้วเราสองคนก็ตระเวนไปทั่ว ทำให้ฉันตื่นตาตื่นใจมาก แต่ในขณะเดียวกันก็กังวลใจกับเงินที่จะต้องใช้ในเวลาหนึ่งปี พ่อมีเงินฉันไม่กลัวหรอก แต่ฉันกลัวพ่อจะ ‘ แกล้ง ‘ มีเงินหน่ะสิ
แล้วในที่สุดก็ถึงเวลาที่พ่อจะกลับเมืองไทย ฉันร้องไห้อย่างไร้ที่พึ่ง และรู้สึกตื่นกลัวขึ้นมาในทันที พ่อก็น้ำตาไหลและบอกให้ฉันดูแลตัวเองให้ดี ครึ่งปีจะพาแม่มาเยี่ยมด้วย
ฉันกลับไปที่คอนโดที่พักเหมือนเดิม ตามที่พ่อสอนให้ขึ้น ฉันทิ้งตัวลงบนโซฟาอย่างทรมานใจ คอยแต่จะโทษตัวเองว่าตัดสินใจผิดซะแล้ว...
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ฉันกระโดดเข้าไปรับสาย
“ แม่เหรอคะ “
“ ตัง !!! ยัยบ้า !!!!!! “ ฝ่ายตรงข้ามตะโกนใส่หูฉันจนฉันต้องเอานิ้วอุดหูแล้วออกห่างจากโทรศัพท์..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น