ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : .. นักเรียนใหม่ .. ---+ แก้ใหม่ +---
“ ทำไมไม่ดีใจเลยหล่ะคลิฟฟ์ ทีนี้พวกเธอสองคนก็ได้กลับด้วยกันทุกวันแล้ว” แล้วเฟย์ก็ทำหน้าเหมือนเพิ่งนึกขึ้นได้
“ ขอโทษที ฉันชอบนึกว่าเธอเป็นแฟนกันจริงๆทุกทีเลยสินะ “ เฟย์ว่าตัวเอง คลิฟฟ์มีสีหน้าเครียดจนเฟย์รู้สึกผิดสังเกต
“ มีอะไรรึเปล่า “ เฟย์ถาม ขณะนั้นเอง ครีมวิ่งเข้ามาหาคลิฟฟ์ ยังไม่ทันตะโกนเรียกชื่อก็เห็นสองคนอยู่ตรงหน้า ครีมหลบมุมทันที
“ เปล่า ไม่มีอะไร “ คลิฟฟ์ปฏิเสธ
“ คลิฟฟ์ เราเป็นเพื่อนกันน่า ฉันเห็นเธอมาตั้งแต่เราสองคนเพิ่งจะเข้าเรียนประถมด้วยซ้ำ มีอะไรก็บอกนะ - - อา....เอาล่ะๆ ฉันยอมรับนะ มาถึงวันนี้ฉันยังไม่รู้ว่าจุดประสงค์ที่เธอปิดกั้นตัวเองมีเหตุผลอะไร แต่ฉันก็อยากให้เธอมองฉันในฐานะที่ไม่ใช่คนอื่น ไม่ใช่เพื่อน และไม่ใช่ครีมาเทียร์ “
“ ทำไมต้องเจาะจงครีมด้วย “ คลิฟฟ์ถาม น้ำเสียงขุ่นเล็กน้อย
“ ครีมาเทียร์อยู่ในสถานะพิเศษ จะเรียกว่าเพื่อนก็ไม่ใช่ เพราะเธอกับเค้าถ้าไม่ใช่เพราะเคยช่วยกันและกันวันนี้คงไม่มาเป็นแฟนหลอกๆต่อกัน จะเรียกว่าคนอื่นก็ไม่ใช่อีกเพราะพวกเธอก็คุยกันปกติ แต่สถานะของครีม คือเค้าเป็นคนพิเศษของเธอ “ เฟย์ยิ้มๆ
“ วิเคราะห์เสร็จสรรพเลยนะ “ คลิฟฟ์ประชดใส่แล้วหันหน้าไปทางอื่น
“ โอ้ย ! แม่นายลืมสร้างต่อมความรู้สึกให้นายมารึไงนะ ฉันไปหล่ะ คุยกับนายแล้วเสียอารมณ์ชะมัด “
“ บาย “ คลิฟฟ์บอกลาเรียบๆ ทั้งสองแยกออกจากกันแล้ว ครีมจึงแกล้งเดินเข้ามาทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไร
“ กลับรึยัง “ ครีมถาม
“ กลับสิ “ คลิฟฟ์ตอบ
ระหว่างทางที่ทั้งสองเดินออกจากมหาวิทยาลัย
“ ต่อไปเรามาเจอกันที่นี่นะ อีกสองอาทิตย์เธอกับฉันคงต้องเริ่มซ้อมด้วยกันแล้วแหละ “
“ อื้ม “ ครีมเปล่งเสียงในลำคอ
“ เสียงเปียโนเป็นเสียงเอกหล่ะสิ “
“ ใช่ เพิ่งได้โน๊ตมา ยาวมาก รู้สึกจะเล่นคลอตลอดตั้งแต่ต้นจนจบเลย จะเว้นก็แค่ช่วง ..... ( เธอทำท่าคิด ) ช่วงที่พระเอกกับนางเอก - - เอ้อ จีบกัน เฟย์กับเซรันตกลงกันแล้วว่าอย่าให้มีเสียงดนตรีแทรก เพราะเฟย์อยากให้บทตรงนั้นเด่นกว่าบทอื่น “
“ แล้วนายหล่ะ ซ้อมเป็นไงบ้าง “ ครีมถามต่อ
“ บทไร้สาระ เดินไปเดินมาแล้วก็พูดบทยาวเฟื้อย “ คลิฟฟ์บ่น สีหน้าของเค้าดูแสดงอาการมากขึ้นกว่าเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น ครีมหัวเราะ
“ น่าเสียดายที่ฉันไม่เห็นนะ อ่านบทแล้วหล่ะสิ มันเป็นไงบ้างหล่ะ นายชอบรึเปล่า “
“ ไม่เห็นชอบซักบท มีแต่เต้นรำ จีบกัน ทะเลาะกัน แล้วก็..... จูบกันแค่นั้นเอง “ ดูเหมือนประโยคหลังคลิฟฟ์จะพูดเร็วๆ ( ถ้าเธอไม่คิดมากไป )
ทั้งคู่เดินต่อไปเงียบๆอีกซักพัก แล้วครีมก็ถามขึ้น
“ แล้วฉันต้องทำอะไรอีกมั๊ย “
“ ทำอะไร “ คลิฟฟ์ย้อนถาม
“ ก็ ข่าวก็ออกมาแล้วไม่ใช่เหรอ ฉันต้องทำอะไรต่อไปรึเปล่า “
“ ฮื้ม “ คลิฟฟ์ถอนหายใจ “ ให้ข่าวกระจายไปมากกว่านี้อีกหน่อยแล้วค่อยคิดเถอะ -- ว่าแต่ ถึงยังไงก็ขอบคุณมากนะที่ช่วย เสร็จเรื่องแล้วฉันจะตอบแทนเธอบ้าง “
“ ถ้าฉันบอกให้หาแฟนให้ซักคนหล่ะ “ ครีมพูดแล้วหัวเราะลั่น
“ อยากได้จริงรึเปล่า เดี๋ยวคลิฟฟ์คิวปิดออกโรงเอง “ คลิฟฟ์และครีมหัวเราะด้วยกันอย่างสนุกสนาน มีแต่ครีมที่สามารถแง้มประตูหัวใจของคลิฟฟ์ได้ ถึงแม้จะน้อยมากก็ตามที...
เมื่อครีมกลับมาถึงบ้าน พ่อกำลังนั่งอยู่ที่โซฟา
“ พ่อ ! แปลกจังทำไมวันนี้พ่ออยู่บ้านหล่ะคะ “
“ เฮ้อ พรุ่งนี้พ่อต้องให้ปากคำตำรวจถึงเรื่องที่พ่อคลี่คลายได้ แต่พักนี้พ่อเป็นอะไรก็ไม่รู้ จำอะไรที่ผ่านมาไม่ค่อยได้ พ่อเลยต้องหาข้อมูลทั้งหมดมาโยงกันใหม่ พรุ่งนี้พ่อจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นแทนที่จะเป็นนักสืบเจ้าของคดี จะกลายเป็นผู้ต้องหาซะเอง “
“ ครีมช่วยมั๊ยคะ “ ครีมถามก่อนจะปีนขึ้นเก้าอี้หยิบชิ้นไก่เข้าปาก
“ ดีเลย ครีมช่วยหาหนังสือที่พ่อเคยบันทึกคดีของพ่อเอาไว้ให้หน่อยสิ “
“ ความจริงแฟ้มคดีพวกนี้กรมตำรวจน่าจะมีนี่คะพ่อ “ ครีมพูด ในปากยังมีของกินอยู่เต็มไปหมด
“ ก็พ่อต้องไปให้ปากคำ ในฐานะนักสืบเจ้าของคดี ถ้าพ่อไปขอแฟ้มประวัติตัวเอง มีหวังได้ดังถล่มทลายหน่ะสิ “
“ เอ้อ พ่อคะ พ่อเป็นคนดังนี่ ในอินเตอร์เน็ตน่าจะมีเว็บไซท์แฟนๆพ่อที่เก็บแฟ้มประวัติของพ่อเอาไว้บางส่วนนะ จะลองหาดูมั๊ยคะ “
“ เออใช่ ! ลืมนึกไปเลยแฮะ “
ผ่านไป 3 ชั่วโมง ห้าทุ่มแล้ว
“ โอย ไม่ได้อะไรขึ้นมาเลย “ พ่อครีมทรุดตัวลงนั่งโซฟา ขณะที่ครีมกำลังปั่นนิ้วพิมพ์คอมพิวเตอร์เสิร์ชหาอย่างไม่ละความพยายาม
“ พ่อคงอัลไซเมอร์จริงๆ แก่แล้วนี่นะ “ พ่อพูดปลงๆ ครีมเองก็ล้ากับแสงหน้าจอคอม ลงมานั่งข้างๆพ่อ
“ ทำไมพ่อถึงคิดว่าเป็นอัลไซเมอร์หล่ะคะ นี่เพิ่งจะครั้งแรกเองไม่ใช่เหรอ “
“ ครั้งแรกเหรอ ? หลายครั้งแล้วที่พ่อมักจะคิดอะไรไม่รอบคอบ พ่อสังเกตอะไรได้ไม่ดีเท่าเมื่อก่อน พ่อตีความหมายหลักฐานกับพยานไม่ได้ แต่พ่อมักจะคิดว่าพ่อแค่ขี้ลืม แต่ตอนนี้ พ่อรู้แล้วว่าพ่อแก่เกินไป “
“ อย่าคิดมากน่า “
“ เฮ้อ แผลไฟไหม้บ้านเราก็ยังไม่เรียบร้อยดี ถ้าการสอบปากคำพรุ่งนี้ติดขัด พ่ออาจจะกลายเป็นผู้ต้องสงสัยไปโดยปริยาย “
“ อย่าเพิ่งคิดอะไรล่วงหน้าเลยค่ะพ่อ พรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาพ่ออาจจะจำอะไรขึ้นมาได้ก็ได้ บางทีพ่ออาจจะไม่มีสมาธิพอจะนึกเรื่องเครียดๆ “
“ อื้ม หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น “ พ่อพยายามปลอบใจตัวเอง สองพ่อลูกเข้านอน และหวังว่า เมื่อไหร่ที่พระอาทิตย์ขึ้น ทุกอย่างจะดีขึ้นจากเดิม
รุ่งเช้า ครีมใส่เสื้อข้างในสีขาว และสูททับสีดำฟอร์มมหาวิยาลัย ( จะมีให้ใส่เฉพาะวันที่มีงานหรือพิธีทางศาสนาเท่านั้น ในวันธรรมดาจะไม่มีฟอร์มตายตัว ) เธอเรียกหาพ่อ พร้อมกับผูกไทค์ไปพร้อมๆกัน แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบ ครีมสะพายเป้แล้ววิ่งลงข้างล่างเมื่อรู้สึกตัวว่ามันค่อนข้างสายแล้วสำหรับการเข้าเรียน ครีมรีบหย่อนขนมปังลงในเตาปิ้ง แต่แล้วก็เห็นขนมปังที่ปิ้งเรียบร้อยแล้ววางอยู่ข้างๆทาแยมสตรอเบอร์รี่ของโปรดของเธอเอาไว้ให้แล้วด้วย ครีมรู้ทันทีว่าพ่อออกจากบ้านไปแล้ว ครีมไม่รีรอที่จะรีบกินแล้วออกไปจากบ้านทันที
ครีมมาถึงมหาวิทยาลัย กว่าจะเข้าเรียนได้ก็สายมาแล้ว ตอนนั้นเองที่ทุกคนกำลังตื่นเต้นกับนักเรียนใหม่เพิ่งเข้าเรียน ครีมนั่งข้างๆเทล่าเพื่อนของเธอ และถามหาเหตุผลที่ทุกอย่างดูวุ่นวายกว่าทุกครั้ง
“ ก็วันนี้มีนักเรียนใหม่ เค้าเป็นพวกเดียวกับเธอด้วยนะ “
“ พวกเดียว ..... กับฉัน ? “ ครีมทวนคำ
“ ช่ายย ... เค้าเป็นคนไทยหล่ะ แต่ดูแล้วเค้าพูดภาษาอังกฤษได้คล่องเชียวหล่ะ คล่องกว่าเธอด้วย “ พอลลี่หันมาบอก
“ เออ ขอบใจ “ ครีมหรี่ตาอย่างหมันไส้ แล้วมองไปที่โต๊ะของนักเรียนใหม่ เค้าดูเฮฮากับเพื่อนใหม่และดูมีมนุษยสัมพันธ์ เค้ามองมาที่ครีมาเทียร์ และส่งยิ้มให้เธอ ครีมยิ้มตอบ แล้วหันหน้ากลับมา พลางพูดเบาๆกับตัวเอง
“ น่ารักชะมัดยาดเลย ! “
ท่ามกลางอากาศหนาวเย็นในเวลากลางวัน ครีมนั่งกินอาหารอยู่กับคลิฟฟ์ และเธอกำลังเล่าเรื่องนักเรียนใหม่ให้คลิฟฟ์ฟังอย่างดุเด็ดเผ็ดมัน คลิฟฟ์ฟังด้วยสีหน้าเฉยๆ ผิดกับครีมที่ดูตื่นเต้นเป็นพิเศษ
“ แล้วเค้าชื่ออะไรหล่ะ “ คลิฟฟ์ถาม
“ นายก็สนใจเหมือนกันเหรอ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะ รู้แต่ว่าเค้าเป็นคนไทย แต่คงจะอยู่ที่นี่มานานแล้ว ก็เลยพูดภาษาอังกฤษคล่อง คล่องกว่าฉันซะอีก แล้วยัง... “
“ ไทม์เอ้าท์ ! หมดเวลาโม้แล้ว กลับไปเข้าเรียน “ คลิฟฟ์ผลักครีมออกไป
“ แหม ชอบขัดคออยู่เรื่อยเลยนายเนี่ย “ ครีมกับคลิฟฟ์แยกกันไปคนละทาง เพราะคลิฟฟ์ไม่มีเรียนช่วงบ่ายทุกวันอยู่แล้ว ทุกๆบ่ายเค้าต้องเข้าชมรม.... ผิดกับครีมที่กำลังจะสายเข้าอีกแล้ว
“ นี่เธอ ! “ นักเรียนใหม่ตะโกนเรียกครีม
“ เข้าเรียนสายเหรอ “ เค้าถามครีมอีก ครีมทั้งตกใจและตื่นเต้น
“ ช..ใช่ - - นายไม่ต้องเข้าเรียนเหรอ “
“ ใครว่าล่ะ ฉันเรียกเธอไว้วิ่งด้วยกันตะหากเล่า “ เค้ารีบออกวิ่งพร้อมกับครีม ครีมแปลกใจและกำลังมึนงง แต่แล้วระหว่างวิ่ง นักเรียนใหม่ก็ถามครีมอีก
“ เธอชื่ออะไร “
“ ครีมาเทียร์ “
“ อ๋อ มีชื่ออังกฤษแล้วเหรอ “
“ ใช่ อยู่มานานแล้วหล่ะ - - เฮ้ย ! แล้วนายรู้ได้ไงว่าฉันเป็นคนไทย “
“ อะไรของเธอ ก็ฉันพูดกับเธอเป็นภาษาไทยอยู่นี่ไง “ ครีมนึกขึ้นได้ว่าเธอกำลังสื่อสารกับเค้าเป็นภาษาไทยโดยไม่รู้ตัว
“ แล้วนายชื่ออะไรหล่ะ “
“ หม่อน “
“ ยังไม่มีชื่ออังกฤษอีกเหรอ “ ครีมถาม
“ มี แต่ไม่อยากให้เรียก “ เค้าตอบ ครีมทัก “ คลิฟฟ์คงดีใจมากที่ได้เจอคนพันธุ์เดียวกับเค้า เย็นชาไร้ความรู้สึก “ หม่อนหัวเราะในลำคอ
“ มีคนทักฉันแบบนั้นเหมือนกัน -- คลิฟฟ์เชียร์ พอล อืมม... “ หม่อนทำท่าคิด “ เค้าเป็นคนดังมากเหรอ “
“ ที่สุดของเอ็นซอร์ “ ครีมตอบ “ แต่ช่างเถอะ เข้าเรียนกัน “
ทั้งสองออกจากลิฟท์แล้วเข้าห้องเรียนไป
edited by NACHI 16-05-47
“ ขอโทษที ฉันชอบนึกว่าเธอเป็นแฟนกันจริงๆทุกทีเลยสินะ “ เฟย์ว่าตัวเอง คลิฟฟ์มีสีหน้าเครียดจนเฟย์รู้สึกผิดสังเกต
“ มีอะไรรึเปล่า “ เฟย์ถาม ขณะนั้นเอง ครีมวิ่งเข้ามาหาคลิฟฟ์ ยังไม่ทันตะโกนเรียกชื่อก็เห็นสองคนอยู่ตรงหน้า ครีมหลบมุมทันที
“ เปล่า ไม่มีอะไร “ คลิฟฟ์ปฏิเสธ
“ คลิฟฟ์ เราเป็นเพื่อนกันน่า ฉันเห็นเธอมาตั้งแต่เราสองคนเพิ่งจะเข้าเรียนประถมด้วยซ้ำ มีอะไรก็บอกนะ - - อา....เอาล่ะๆ ฉันยอมรับนะ มาถึงวันนี้ฉันยังไม่รู้ว่าจุดประสงค์ที่เธอปิดกั้นตัวเองมีเหตุผลอะไร แต่ฉันก็อยากให้เธอมองฉันในฐานะที่ไม่ใช่คนอื่น ไม่ใช่เพื่อน และไม่ใช่ครีมาเทียร์ “
“ ทำไมต้องเจาะจงครีมด้วย “ คลิฟฟ์ถาม น้ำเสียงขุ่นเล็กน้อย
“ ครีมาเทียร์อยู่ในสถานะพิเศษ จะเรียกว่าเพื่อนก็ไม่ใช่ เพราะเธอกับเค้าถ้าไม่ใช่เพราะเคยช่วยกันและกันวันนี้คงไม่มาเป็นแฟนหลอกๆต่อกัน จะเรียกว่าคนอื่นก็ไม่ใช่อีกเพราะพวกเธอก็คุยกันปกติ แต่สถานะของครีม คือเค้าเป็นคนพิเศษของเธอ “ เฟย์ยิ้มๆ
“ วิเคราะห์เสร็จสรรพเลยนะ “ คลิฟฟ์ประชดใส่แล้วหันหน้าไปทางอื่น
“ โอ้ย ! แม่นายลืมสร้างต่อมความรู้สึกให้นายมารึไงนะ ฉันไปหล่ะ คุยกับนายแล้วเสียอารมณ์ชะมัด “
“ บาย “ คลิฟฟ์บอกลาเรียบๆ ทั้งสองแยกออกจากกันแล้ว ครีมจึงแกล้งเดินเข้ามาทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นอะไร
“ กลับรึยัง “ ครีมถาม
“ กลับสิ “ คลิฟฟ์ตอบ
ระหว่างทางที่ทั้งสองเดินออกจากมหาวิทยาลัย
“ ต่อไปเรามาเจอกันที่นี่นะ อีกสองอาทิตย์เธอกับฉันคงต้องเริ่มซ้อมด้วยกันแล้วแหละ “
“ อื้ม “ ครีมเปล่งเสียงในลำคอ
“ เสียงเปียโนเป็นเสียงเอกหล่ะสิ “
“ ใช่ เพิ่งได้โน๊ตมา ยาวมาก รู้สึกจะเล่นคลอตลอดตั้งแต่ต้นจนจบเลย จะเว้นก็แค่ช่วง ..... ( เธอทำท่าคิด ) ช่วงที่พระเอกกับนางเอก - - เอ้อ จีบกัน เฟย์กับเซรันตกลงกันแล้วว่าอย่าให้มีเสียงดนตรีแทรก เพราะเฟย์อยากให้บทตรงนั้นเด่นกว่าบทอื่น “
“ แล้วนายหล่ะ ซ้อมเป็นไงบ้าง “ ครีมถามต่อ
“ บทไร้สาระ เดินไปเดินมาแล้วก็พูดบทยาวเฟื้อย “ คลิฟฟ์บ่น สีหน้าของเค้าดูแสดงอาการมากขึ้นกว่าเวลาอยู่ต่อหน้าคนอื่น ครีมหัวเราะ
“ น่าเสียดายที่ฉันไม่เห็นนะ อ่านบทแล้วหล่ะสิ มันเป็นไงบ้างหล่ะ นายชอบรึเปล่า “
“ ไม่เห็นชอบซักบท มีแต่เต้นรำ จีบกัน ทะเลาะกัน แล้วก็..... จูบกันแค่นั้นเอง “ ดูเหมือนประโยคหลังคลิฟฟ์จะพูดเร็วๆ ( ถ้าเธอไม่คิดมากไป )
ทั้งคู่เดินต่อไปเงียบๆอีกซักพัก แล้วครีมก็ถามขึ้น
“ แล้วฉันต้องทำอะไรอีกมั๊ย “
“ ทำอะไร “ คลิฟฟ์ย้อนถาม
“ ก็ ข่าวก็ออกมาแล้วไม่ใช่เหรอ ฉันต้องทำอะไรต่อไปรึเปล่า “
“ ฮื้ม “ คลิฟฟ์ถอนหายใจ “ ให้ข่าวกระจายไปมากกว่านี้อีกหน่อยแล้วค่อยคิดเถอะ -- ว่าแต่ ถึงยังไงก็ขอบคุณมากนะที่ช่วย เสร็จเรื่องแล้วฉันจะตอบแทนเธอบ้าง “
“ ถ้าฉันบอกให้หาแฟนให้ซักคนหล่ะ “ ครีมพูดแล้วหัวเราะลั่น
“ อยากได้จริงรึเปล่า เดี๋ยวคลิฟฟ์คิวปิดออกโรงเอง “ คลิฟฟ์และครีมหัวเราะด้วยกันอย่างสนุกสนาน มีแต่ครีมที่สามารถแง้มประตูหัวใจของคลิฟฟ์ได้ ถึงแม้จะน้อยมากก็ตามที...
เมื่อครีมกลับมาถึงบ้าน พ่อกำลังนั่งอยู่ที่โซฟา
“ พ่อ ! แปลกจังทำไมวันนี้พ่ออยู่บ้านหล่ะคะ “
“ เฮ้อ พรุ่งนี้พ่อต้องให้ปากคำตำรวจถึงเรื่องที่พ่อคลี่คลายได้ แต่พักนี้พ่อเป็นอะไรก็ไม่รู้ จำอะไรที่ผ่านมาไม่ค่อยได้ พ่อเลยต้องหาข้อมูลทั้งหมดมาโยงกันใหม่ พรุ่งนี้พ่อจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด ไม่งั้นแทนที่จะเป็นนักสืบเจ้าของคดี จะกลายเป็นผู้ต้องหาซะเอง “
“ ครีมช่วยมั๊ยคะ “ ครีมถามก่อนจะปีนขึ้นเก้าอี้หยิบชิ้นไก่เข้าปาก
“ ดีเลย ครีมช่วยหาหนังสือที่พ่อเคยบันทึกคดีของพ่อเอาไว้ให้หน่อยสิ “
“ ความจริงแฟ้มคดีพวกนี้กรมตำรวจน่าจะมีนี่คะพ่อ “ ครีมพูด ในปากยังมีของกินอยู่เต็มไปหมด
“ ก็พ่อต้องไปให้ปากคำ ในฐานะนักสืบเจ้าของคดี ถ้าพ่อไปขอแฟ้มประวัติตัวเอง มีหวังได้ดังถล่มทลายหน่ะสิ “
“ เอ้อ พ่อคะ พ่อเป็นคนดังนี่ ในอินเตอร์เน็ตน่าจะมีเว็บไซท์แฟนๆพ่อที่เก็บแฟ้มประวัติของพ่อเอาไว้บางส่วนนะ จะลองหาดูมั๊ยคะ “
“ เออใช่ ! ลืมนึกไปเลยแฮะ “
ผ่านไป 3 ชั่วโมง ห้าทุ่มแล้ว
“ โอย ไม่ได้อะไรขึ้นมาเลย “ พ่อครีมทรุดตัวลงนั่งโซฟา ขณะที่ครีมกำลังปั่นนิ้วพิมพ์คอมพิวเตอร์เสิร์ชหาอย่างไม่ละความพยายาม
“ พ่อคงอัลไซเมอร์จริงๆ แก่แล้วนี่นะ “ พ่อพูดปลงๆ ครีมเองก็ล้ากับแสงหน้าจอคอม ลงมานั่งข้างๆพ่อ
“ ทำไมพ่อถึงคิดว่าเป็นอัลไซเมอร์หล่ะคะ นี่เพิ่งจะครั้งแรกเองไม่ใช่เหรอ “
“ ครั้งแรกเหรอ ? หลายครั้งแล้วที่พ่อมักจะคิดอะไรไม่รอบคอบ พ่อสังเกตอะไรได้ไม่ดีเท่าเมื่อก่อน พ่อตีความหมายหลักฐานกับพยานไม่ได้ แต่พ่อมักจะคิดว่าพ่อแค่ขี้ลืม แต่ตอนนี้ พ่อรู้แล้วว่าพ่อแก่เกินไป “
“ อย่าคิดมากน่า “
“ เฮ้อ แผลไฟไหม้บ้านเราก็ยังไม่เรียบร้อยดี ถ้าการสอบปากคำพรุ่งนี้ติดขัด พ่ออาจจะกลายเป็นผู้ต้องสงสัยไปโดยปริยาย “
“ อย่าเพิ่งคิดอะไรล่วงหน้าเลยค่ะพ่อ พรุ่งนี้ตื่นขึ้นมาพ่ออาจจะจำอะไรขึ้นมาได้ก็ได้ บางทีพ่ออาจจะไม่มีสมาธิพอจะนึกเรื่องเครียดๆ “
“ อื้ม หวังว่าจะเป็นอย่างนั้น “ พ่อพยายามปลอบใจตัวเอง สองพ่อลูกเข้านอน และหวังว่า เมื่อไหร่ที่พระอาทิตย์ขึ้น ทุกอย่างจะดีขึ้นจากเดิม
รุ่งเช้า ครีมใส่เสื้อข้างในสีขาว และสูททับสีดำฟอร์มมหาวิยาลัย ( จะมีให้ใส่เฉพาะวันที่มีงานหรือพิธีทางศาสนาเท่านั้น ในวันธรรมดาจะไม่มีฟอร์มตายตัว ) เธอเรียกหาพ่อ พร้อมกับผูกไทค์ไปพร้อมๆกัน แต่ก็ไม่ได้ยินเสียงตอบ ครีมสะพายเป้แล้ววิ่งลงข้างล่างเมื่อรู้สึกตัวว่ามันค่อนข้างสายแล้วสำหรับการเข้าเรียน ครีมรีบหย่อนขนมปังลงในเตาปิ้ง แต่แล้วก็เห็นขนมปังที่ปิ้งเรียบร้อยแล้ววางอยู่ข้างๆทาแยมสตรอเบอร์รี่ของโปรดของเธอเอาไว้ให้แล้วด้วย ครีมรู้ทันทีว่าพ่อออกจากบ้านไปแล้ว ครีมไม่รีรอที่จะรีบกินแล้วออกไปจากบ้านทันที
ครีมมาถึงมหาวิทยาลัย กว่าจะเข้าเรียนได้ก็สายมาแล้ว ตอนนั้นเองที่ทุกคนกำลังตื่นเต้นกับนักเรียนใหม่เพิ่งเข้าเรียน ครีมนั่งข้างๆเทล่าเพื่อนของเธอ และถามหาเหตุผลที่ทุกอย่างดูวุ่นวายกว่าทุกครั้ง
“ ก็วันนี้มีนักเรียนใหม่ เค้าเป็นพวกเดียวกับเธอด้วยนะ “
“ พวกเดียว ..... กับฉัน ? “ ครีมทวนคำ
“ ช่ายย ... เค้าเป็นคนไทยหล่ะ แต่ดูแล้วเค้าพูดภาษาอังกฤษได้คล่องเชียวหล่ะ คล่องกว่าเธอด้วย “ พอลลี่หันมาบอก
“ เออ ขอบใจ “ ครีมหรี่ตาอย่างหมันไส้ แล้วมองไปที่โต๊ะของนักเรียนใหม่ เค้าดูเฮฮากับเพื่อนใหม่และดูมีมนุษยสัมพันธ์ เค้ามองมาที่ครีมาเทียร์ และส่งยิ้มให้เธอ ครีมยิ้มตอบ แล้วหันหน้ากลับมา พลางพูดเบาๆกับตัวเอง
“ น่ารักชะมัดยาดเลย ! “
ท่ามกลางอากาศหนาวเย็นในเวลากลางวัน ครีมนั่งกินอาหารอยู่กับคลิฟฟ์ และเธอกำลังเล่าเรื่องนักเรียนใหม่ให้คลิฟฟ์ฟังอย่างดุเด็ดเผ็ดมัน คลิฟฟ์ฟังด้วยสีหน้าเฉยๆ ผิดกับครีมที่ดูตื่นเต้นเป็นพิเศษ
“ แล้วเค้าชื่ออะไรหล่ะ “ คลิฟฟ์ถาม
“ นายก็สนใจเหมือนกันเหรอ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันนะ รู้แต่ว่าเค้าเป็นคนไทย แต่คงจะอยู่ที่นี่มานานแล้ว ก็เลยพูดภาษาอังกฤษคล่อง คล่องกว่าฉันซะอีก แล้วยัง... “
“ ไทม์เอ้าท์ ! หมดเวลาโม้แล้ว กลับไปเข้าเรียน “ คลิฟฟ์ผลักครีมออกไป
“ แหม ชอบขัดคออยู่เรื่อยเลยนายเนี่ย “ ครีมกับคลิฟฟ์แยกกันไปคนละทาง เพราะคลิฟฟ์ไม่มีเรียนช่วงบ่ายทุกวันอยู่แล้ว ทุกๆบ่ายเค้าต้องเข้าชมรม.... ผิดกับครีมที่กำลังจะสายเข้าอีกแล้ว
“ นี่เธอ ! “ นักเรียนใหม่ตะโกนเรียกครีม
“ เข้าเรียนสายเหรอ “ เค้าถามครีมอีก ครีมทั้งตกใจและตื่นเต้น
“ ช..ใช่ - - นายไม่ต้องเข้าเรียนเหรอ “
“ ใครว่าล่ะ ฉันเรียกเธอไว้วิ่งด้วยกันตะหากเล่า “ เค้ารีบออกวิ่งพร้อมกับครีม ครีมแปลกใจและกำลังมึนงง แต่แล้วระหว่างวิ่ง นักเรียนใหม่ก็ถามครีมอีก
“ เธอชื่ออะไร “
“ ครีมาเทียร์ “
“ อ๋อ มีชื่ออังกฤษแล้วเหรอ “
“ ใช่ อยู่มานานแล้วหล่ะ - - เฮ้ย ! แล้วนายรู้ได้ไงว่าฉันเป็นคนไทย “
“ อะไรของเธอ ก็ฉันพูดกับเธอเป็นภาษาไทยอยู่นี่ไง “ ครีมนึกขึ้นได้ว่าเธอกำลังสื่อสารกับเค้าเป็นภาษาไทยโดยไม่รู้ตัว
“ แล้วนายชื่ออะไรหล่ะ “
“ หม่อน “
“ ยังไม่มีชื่ออังกฤษอีกเหรอ “ ครีมถาม
“ มี แต่ไม่อยากให้เรียก “ เค้าตอบ ครีมทัก “ คลิฟฟ์คงดีใจมากที่ได้เจอคนพันธุ์เดียวกับเค้า เย็นชาไร้ความรู้สึก “ หม่อนหัวเราะในลำคอ
“ มีคนทักฉันแบบนั้นเหมือนกัน -- คลิฟฟ์เชียร์ พอล อืมม... “ หม่อนทำท่าคิด “ เค้าเป็นคนดังมากเหรอ “
“ ที่สุดของเอ็นซอร์ “ ครีมตอบ “ แต่ช่างเถอะ เข้าเรียนกัน “
ทั้งสองออกจากลิฟท์แล้วเข้าห้องเรียนไป
edited by NACHI 16-05-47
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น