Diary กระดาษ ปากกา เวลา ความรัก

ลำดับตอนที่ #6 : .. ขอร้องนะ ..

       ริคไม่โทรหาฉันเลย  ฉันนั่งรอนอนรอหน้าโทรศัพท์ราวกับเป็นคนบ้า  พอมีโทรศัพท์มาก็โผเข้าไปรับ  แต่ก็ขอสายคนอื่นทุกที พอฉันส่องกระจก เงาในกระจกก็มักจะพูดใส่หน้าฉันว่า  “ ยัยตังเอ้ย  ชีวิตเธอทำไมน่าสมเพชอย่างนี้ “

ถ้าฉันสามารถเรียกร้องอะไรได้หล่ะก็  ฉันจะถามริคว่า  วันนี้ฉันอยู่ในสายตาเค้าบ้างมั๊ย ?  ทำไมนายไม่ยุติธรรมกับฉันเลย  อย่างน้อยในฐานะเพื่อน  นายจะเห็นค่ากันบ้างได้มั๊ย

กริ๊ง !  เสียงโทรศัพท์ดังลั่นโสตประสาท  แต่ฉันไม่ก้าวไปรับอีกแล้วปล่อยให้คนอื่นรับแทน  เพราคิดว่าก็คงเป็นสายคนอื่นอีกแหละ  แต่แล้วเค้าก็โอนสายขึ้นมาให้ฉัน  ฉันแทบกระโดดเข้าหาโทรศัพท์สายนั้น

“  ฮัลโหล  ตังพูดค่ะ  “

“  ตัง  ริคนะ  “

“  ริค  นาย  บ้าที่สุด !  “

“  อะไรบ้า  แกแหละบ้า  จู่ๆมาตะโกนใส่หูชาวบ้าน  รมณ์เสียรึไงเจ๊  “

“  ก็ทำไมนายไม่โทรมาเลยหล่ะ  “

“  อ้าว  เธอมีอะไรเหรอ  ฉันไม่มีเรื่องจะคุย  เลยไม่ได้โทร  “

“  ฮืออ  “  ฉันปล่อยโฮ

“  เฮ้ยๆ  อะไรๆ  ทำไมต้องร้องไห้ด้วย  ตัง  แกเป็นไรวะ  ใจเย็นนะเว้ย  อย่าคิดสั้นๆนะ  “

“  ตาบ้า !  ใครบอกฉันจะคิดสั้น  ชีวิตฉันมีเรื่องต้องทวงคืนจากนายเยอะแยะ  ฉันไม่ตายง่ายๆหรอกหย่ะ  “

“  ว่าแต่นายโทรมาทำไมหล่ะ  “

“  เอ๋า  อะไรของเธอกันแน่  ไม่โทรก็เทศน์ใส่หูฉันยกใหญ่  พอโทรมาก็พูดเหมือนรำคาญงั้นอีก  “

“  ก็นายมัน...  นายกำลังทำให้ฉันโกรธนะริค !! “  ฉันเริ่มน้ำตาซึมอีกรอบ

“  เออ  ช่างเถอะๆ  ฉันโทรมาก็ไม่มีไรเหมือนเดิมแหละ  แต่ไม่ได้คุยกะแกแล้วมันเหงาหูหว่ะ  - -  เฮ้ยอย่าเงียบดิ  แกโกรธจริงๆเหรอตัง  ไม่ได้คิดว่าแกจะแคร์ฉันเหมือนกันนี่หว่า  - -  ขอร้องหล่ะตัง  อย่าเงียบหน่ะ  ฉันจะนึกว่าแกเปลี่ยนใจไปหยิบผ้ามาแขวนคอตายแล้วนะ  ไอ้ตังโว้ยยยย !! “  ริคตะโกนใส่หูฉัน

“  โธ่  เออๆ  ขอโทษๆ  ไอ้ริคคนนี้ก้มหัวให้แกแล้ว  “

“  อืม  “

“  เฮ้อ  ตอบกลับมาได้ซะที  หายโกรธแล้วใช่มะ  “

“  เออ  “

“  นี่  อีกสองวันก็เปิดเทอมแล้วนะเว้ย  แกรู้รึยังว่าเรียนห้องไหน  อันอยู่ห้องสอง  ฉันอยู่ตั้งห้องห้า  ไกลกันชะมัด  “

“  ไม่รู้  “

“  อ่าว  แกไม่ได้ไปวันรับหนังสือเหรอวะ  ฉันไม่เห็นแกเลย “

“  ไม่ได้ไป  “

“  อ้าว  แล้วหนังสือแกหล่ะ  “  ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้บอกเรื่องไปเรียนต่อให้

“  เอ้อ คือ  คือว่า ...  ฉันให้ฟลุ๊คไปเอาแทนหน่ะ  ห่ะห่ะ  “

“  อั่นแน่  คืบหน้าไปเยอะแล้วเหรอ  ฉันบอกแกแล้วให้ลองเปิดรับการจีบของไอฟลุ๊คดู  เป็นไง  สมหวังล่ะสิท่า  “

“  นายเลิกยุ่งกับเรื่องนี้ของฉันซักทีได้มั๊ย  “

“  เขินรึไง  ฮ่าฮ่า  เออๆ  ไม่แซว  “

“  มะรืนนี้เจอกัน  บาย  “  ฉันวางหูทันที  - -  นี่ฉันทำอะไรลงไป  รอแทบตายกว่าเค้าจะโทรมาหา  แต่เรากลับตัดบทแค่นี้หน่ะเหรอ



       ฉันพยายามข่มใจหลายครั้ง  กว่าเวลาสองวันนี้จะผ่านไปอย่างเงียบเหงา  วันนี้เป็นวันเปิดเทอม  ฉันค่อนข้างใจหายที่ไม่ได้ไปโรงเรียนอย่างที่เคยหวังเอาไว้  ฟลุ๊คแวะมาที่บ้านของฉันเป็นครั้งแรก สร้างความแปลกใจให้พ่อแม่ฉันมากทีเดียว  แต่ฟลุ๊คก็วางตัวได้ดี  ราวกับถูกสอนมารยาทมาก่อน  พูดไปแล้ว  เค้ามีมารยาทมากกว่าริคที่เป็นผู้ดีตัวจริงซะอีก

“  พรุ่งนี้แล้วสินะ  “

“  อืม  “

“  เตรียมตัวพร้อมแล้วเหรอ  “

“  อืม  “  ฉันพยายามจะเย็นชากับเค้าอย่างที่สุด  แต่สิ่งที่เค้าพูดกับฉัน  ยังคงเป็นน้ำเสียงแบบเดิมที่ฉันอดสงสารไม่ได้เลย

“  แล้ว..  จะกลับมาเที่ยวเมื่อไหร่เหรอ  “

“  ก็คงปีหน้า  “

“  มาช่วงไหนหล่ะ  “

“  ตรงช่วงเปิดเทอมของที่นี่ “

“  ทำไมหล่ะ  ไม่กลับมาช่วงปิดเทอม  จะได้ไปเที่ยวกัน  “

“  ฉันไม่อยากเที่ยวกับคุณ !!  “  ฟลุ๊คมองอย่างอึ้ง  ฉันก็อึ้งเหมือนกัน  แต่แล้วฟลุ๊คก็ยิ้มเจื่อนๆจางๆให้ฉันราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“  อย่างน้อย  ก็กับริค  “

“  เค้ามีอันอยู่แล้ว  เค้าคงไปเที่ยวกันบ่อย  จนลืมฉันไปเอง  “

“  อย่างน้อย  ฉันก็ไม่ลืมนะ  “

“  ฉันไม่ได้อยากอยู่ในความทรงจำของเธอซะหน่อย “

“  ไม่เป็นไร  แต่..  จะกลับมาเมื่อไหร่ก็ส่งข่าวบอกฉันบ้างนะ  “

“  ไม่จำเป็น  “

“  อืม  ไม่เป็นไร  งั้นฉัน..  ฉันจะ... จะสืบข่าวเอาเองก็ได้  “

         ฟลุ๊คหน้าแดงจัดและนัยน์ตามีน้ำตาคลอ  ฉันเองก็อยากร้องไห้  ทำไมเค้าถึงดื้อรั้นอย่างนี้นะ ?  ฉันทำกับเค้าขนาดนี้  เค้ายังปฏิบัติต่อฉันราวกับคนรักกันก็ไม่ปาน

         ฉันพยายามทำตัวเย็นชาใส่ฟลุ๊คจนถึงเวลาที่เค้ากลับ

“  พรุ่งนี้ฉันเรียน  ความจริงอยากไปส่งแต่ว่า “

“  พอเถอะ  นายจะหยุดเรียนเพื่อไปส่งฉันรึไง  “

“  ถ้าเป็นไปได้ “

“  แต่ไม่ต้องหรอก  เพรานายไม่ใช่ริค  นอกจากริค  พ่อ  และแม่  ฉันไม่ได้อยากให้ใครไปส่งฉันทั้งนั้น  “

“  แต่ริคไปไม่ได้นะตัง “

“  ก็ช่างเค้าสิ  แต่นายก็ไม่ต้องไปเป็นตัวแทนเค้าหรอก  ทำให้ฉันรำคาญเปล่าๆ  “

“  ครับ  งั้นก็  บายตรงนี้นะ  “

“  อืม  “

“  ขออย่างนึงได้มั๊ย  “

“  ขออะไร  “

“  อย่าเปลี่ยนไปนะตัง  “

“  ทำไมฉันต้องทำตามนายด้วย  “

“  ฉันรู้ว่าเธอไม่ใช่คนไร้น้ำใจอย่างที่ทำกับฉันตอนนี้  ฉันรู้ว่าเธอทำแบบนี้กับฉันเพราะอะไร  ( ฟลุ๊คร้องไห้ )  แต่ฉันขอร้อง  พูดอย่างเพื่อนธรรมดากับฉันซักคำได้มั๊ย  สำหรับคนอื่น  หนึ่งปีที่เธอไม่อยู่อาจเป็นเรื่องปกติ  แต่สำหรับฉัน  ฉัน...  ฉัน  “  เพราะคำพูดของฟลุ๊คนั่นเอง  ทำให้ฉันโผเข้ากอด   ฟลุ๊คอย่างลืมตัว  

“  ฟลุ๊ค  ทำไมโลกของนายถึงแคบแบบนี้  อย่าปิดก้นตัวเองไว้ที่ฉันเลย  ฉันขอร้องหล่ะ  “

“  เธอคือนางฟ้าของฉัน  - -  ข้าวตัง “

“  ทำไม...  ทำไมฉันไม่รักเธอนะ  “