ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : .. สามคนบนหนึ่งเวที .. ---+ แก้ใหม่ +---
“ ฉันรู้ว่าพวกเธออยากได้ข่าว แต่ช่วยเคารพความเป็นส่วนตัวของพวกเราบ้าง “ เฟย์พูดน้ำเสียงเย็น คลิฟฟ์สีหน้าเฉยชาไม่ได้สนใจอะไร แต่ครีมกำลังงงว่าเฟย์พูดกับใคร - - ซักพักจึงได้เห็นว่ากลุ่มนักศึกษาหญิงสองสามคนลุกเดินออกไปจากโต๊ะข้างๆ แล้วเฟย์กับคลิฟฟ์ก็เริ่มต้นคุยกันต่อด้วยรอยยิ้มเหมือนเดิม ราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
R..R……R…………R~
“ โทษทีนะ “ เฟย์พูดก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมารับสาย
“ ก็เตรียมไว้สิ ภาคบ่ายฉันไม่มีเรียน เดี๋ยวไป - - ฉันบอกให้ไปเตรียมก็ไปสิ ไม่ต้องเถียงอะไรทั้งนั้นแหละ “ เฟย์น้ำเสียงหงุดหงิด
“ งานละครเหรอ “ คลิฟฟ์ถาม
“ อื้ม “ เฟย์ตอบรับ
“ หมายถึงงานละครเวทีครั้งหน้าเหรอคะ ครั้งนี้ใครเป็นตัวเอกเหรอ “ ครีมถามอย่างตื่นเต้น เฟย์ยิ้มๆ
“ ขออุบไว้ก่อนดีกว่าจ๊ะ ว่าแต่ครีมจะมาดูรึเปล่า “
“ เฟย์เล่นรึเปล่าหล่ะคะ ถ้าเล่นครีมก็จะไปดู “
“ เล่นสิจ๊ะ บทคล้ายๆของเดิม แต่ตัวเอกครั้งนี้ไม่ธรรมดานะ ต้องไปดูให้ได้นะรู้รึเปล่า “
“ จริงเหรอ ดีจัง ! แต่ยังไงก็ช่วยเก็บบัตรไว้ให้ด้วยนะคะ ครีมก่อคดีไว้เยอะกับคนขายบัตรหน่ะ “
เฟย์หัวเราะก่อนจะพูด “ งั้นพี่ไปก่อนนะ - - คลิฟฟ์ อีกแค่สองเดือนก็จะถึงวันจริงแล้ว เป็นไปได้อย่าบ่ายเบี่ยงอีกเลยนะ “ ครีมมองทั้งสองด้วยสีหน้าฉงน คลิฟฟ์พยักหน้าผ่านๆ เฟย์ยิ้มให้ทั้งสองแล้วเดินจากไป คลิฟฟ์กับครีมตกอยู่ในสภาวะเงียบงันไปทั้งคู่
ครีมและคลิฟฟ์ยังคงแสดงบทบาทแฟนกำมะลอต่อกันอย่างแนบเนียน ทั้งๆที่มาจนป่านนี้ครีมก็ยังไม่รู้ว่าเหตุผลของคลิฟฟ์คืออะไร และดูๆมันก็ไม่เห็นจะมีอะไรเกิดขึ้น -- เย็นวันนั้นขณะเดินทางกลับบ้าน
“ มีอะไรจะถามฉันรึเปล่า “ คลิฟฟ์ถาม
“ ถ้ารู้ว่ามี นายก็คงรู้ว่าฉันจะถามอะไร “
“ ละครเวทีครั้งหน้า ฉันต้องเล่นเป็นตัวเอกนะ “ คลิฟฟ์บอก ครีมสะเทือนใจไม่น้อย เพราะคิดอยู่แล้วว่าเฟย์กับคลิฟฟ์พูดกันเหมือนกับรู้กันสองคนหลายครั้งแล้ว และครีมก็พอจะคาดได้ว่าคนที่จะเล่นเป็นตัวเอกผู้หญิง คงไม่พ้นเฟย์เหมือนเดิม ก็ในเมื่อพอลลี่ปฏิเสธไปนี่นะ ถึงแม้เธอจะเล่นทุกเรื่อง แต่หน้าตาและความสามารถยังเป็นที่ยอมรับและน่าอิจฉาสำหรับผู้ชมคนดู...
“ อย่างนี้ฉันคงพลาดไม่ได้ เฟราธีกับนาย เล่นเป็นตัวเอกทั้งคู่ บัตรคงหมดตั้งแต่ยังไม่ประชาสัมพันธ์หล่ะมั้ง “ ครีมพูดเรื่องที่ไม่ตรงกับใจซักเท่าไหร่
“ เป็นละครแบบไหนเหรอ “ ครีมถาม พยายามรักษาสีหน้าให้ยิ้มแย้มไปด้วย
“ ตำนานเทพนิยาย มีเจ้าหญิงเจ้าชายอะไรทำนองนั้น “ คลิฟฟ์พูดอย่างไม่สนใจ
“ มีจุ๊บๆกันรึเปล่า “ ครีมถามดักคอ ยิ้มๆอย่างล้อเลียน คลิฟฟ์อึ้งไปก่อนแล้วตอบ
“ มีตอนท้าย “ ครีมสะอึก ไม่คิดว่าจะมีจริงๆ เธอถามต่อไปไม่ถูก เหมือนมีอะไรจุกอยู่ที่คอ ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบเหมือนเดิม ผ่านไปหลายนาทีครีมพยายามชวนคุยต่อ เพื่อให้บรรยากาศไม่รู้สึกอึดอัด
“ เทควันโดนายเป็นไงบ้าง ไม่เห็นนายไปซ้อมเลย “
“ ช่วงนี้ไม่มีแข่ง เลยไม่ต้องซ้อม - - โทดทีนะครีม เธอกลับคนเดียวต่อได้รึเปล่า ฉันต้องไปซ้อมละคร “
“ มีซ้อมแล้วมาส่งฉันทำไม “ ครีมถามด้วยน้ำเสียงตำหนิ
“ ความจริงเค้าเริ่มซ้อมกันไปตั้งนานแล้วหล่ะ แต่ฉันขอเฟย์ปัดไปเรื่อยๆ แต่นี่เหลืออีกสองเดือน เดี๋ยวทำงานเค้าพังน่ะนะ “
“ อื้ม “ ครีมพยักหน้ารับรู้
“ กลับได้ใช่มั๊ย “ คลิฟฟ์ถามอย่างลังเล
“ เมื่อก่อนก็กลับคนเดียวตลอดอยู่แล้ว “ ครีมยิ้ม
“ งั้นพรุ่งนี้เจอกัน “
“ บ๊ายบาย “ ครีมเอ่ยหมองๆ
สัปดาห์ต่อมา ทุกอย่างเริ่มคืบหน้าเมื่อหนังสือพิมพ์มหาลัยลงข่าวของครีมกับคลิฟฟ์ และเมื่อมีคนมาสัมภาษณ์ครีมก็ดำเนินตามแผนคือยอมรับว่าเป็นแฟนคลิฟฟ์ โดยที่คลิฟฟ์ก็ยอมรับทุกประโยคที่หนังสือพิมพ์ลงเกินจริงไปมาก - - นั่นทำให้ครีมมีปัญหา ครีมเคยเป็นแค่เพียงนักศึกษาคนหนึ่งในมหาลัยที่ใหญ่โตจนดูเธอเป็นแค่องค์ประกอบเล็กๆ ที่มีพ่อเป็นนักสืบคนดังเท่านั้นเอง กลับกลายเป็นคนดังระดับมหาลัยที่มีแต่คนมอง หรือถ้าสนิทกันก็จะคอยถามว่า ‘ คลิฟฟ์ไม่มาด้วยเหรอ ‘ ตลอดเวลา - - เช่นกันเมื่อเธอเข้าชมรม ทุกคนสีหน้าเครียด ( จริงๆทุกคนที่เธอพูดถึงก็มีแค่ห้า คนเท่านั้นแหละ )
“ เป็นอะไรกันไปหมดคะ “ ครีมพูดขณะที่เธอเอาเป้บนไหล่ลงวางข้างๆตัว
“ คือเรามีปัญหานิดหน่อยน่ะจ๊ะ “
“ ปัญหาอะไร -- ไม่หน่อยหรอกมั้ง หน้าเครียดกันหมดเลย “ ครีมเดาเมื่อเห็นสีหนั่งลงบนเก้าอี้นิ่มๆข้างๆกีต้าร์
“ คือ.... คือ ........ คือเราเจรจากับเฟราธีประธานชมรมการแสดงได้แล้วว่าเราจะเอาเครื่องดนตรีของเราเล่นซาวน์แทร็คประกอบละคร ... แล้ว.....” เพื่อนอึกอัก
“ ก็ดีแล้วนี่ เซรันก็อยากให้เป็นอย่างนั้นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ “ ครีมหันไปหาประธานชมรมที่ยืนกอดอกหน้าเครียดพิงเปียโนอยู่
“ ครีม พี่รู้ว่ามันเป็นการทำร้ายจิตใจเธอ..... “ เซรันทำสีหน้าจริงจังเดินเข้ามาหาครีม
“ ทำร้าย ? ทำร้ายครีมเนี่ยนะ “ ครีมชี้ตัวเองงงๆ
“ พี่รู้ว่าเธอกับคลิฟฟ์เพิ่งจะเริ่มคบกัน ความรู้สึกของเธอสองคนในตอนนี้ยังไม่เคยชินกับความรัก การที่เธอจะต้องเล่นเปียโนซึ่งเป็นเสียงดนตรีตัวสำคัญในการดำเนินเรื่องให้คลิฟฟ์กับเฟย์เล่นฉากจีบกันต่อหน้าเป็นเรื่องที่ออกจะทำร้ายความรู้สึกเธอมาก “ เซรันก้มหน้าก้มตาพูดเร็วๆเหมือนเตรียมคำพูดไว้เป็นอย่างดีแล้ว ไม่ได้สังเกตสีหน้าของครีมเลย ทันทีที่เซรันพูดจบ ครีมระเบิดหัวเราะอย่างกลั้นไม่อยู่
“ นึกว่าเรื่องอะไร อย่าคิดมากซี่รัน ถึงเราจะเริ่มคบกัน แต่ฉันแยกออกน่า ว่าอันไหนคือละคร อันไหนคือชีวิตจริง “ ครีมพูดมาถึงตรงนี้ เธอเองก็รู้สึกตะขิดตะขวง ในเมื่อเธอเองก็ไม่รู้ว่าอันไหนคือความจริง ทั้งสองอย่างที่เธอกำลังทำอยู่เป็นละครสองฉากที่ซับซ้อน
“ เธอไม่คิดอะไรจริงๆเหรอ “
“ จริงสิ คิดไปถึงนั่น “ ครีมส่ายหน้า แล้วก้มลงหยิบชีทตัวโน๊ตของเธอออกมา เซรันเอื้อมมือมาดันชีทกลับเข้ากระเป๋าตามเดิม
“ ถ้าเธอยินดี ฉันจะขอเริ่มซ้อมเพลงให้เธอวันนี้เลยได้มั๊ย “
“ ได้เสมอ “ ครีมยกนิ้วโป้งมาเกี่ยวกับนิ้วโป้งของเซรันอย่างตกลง แล้วลุกไปที่เปียโนอย่างกระตือรือร้น หลังจากเก็บโน๊ตเพลงเก่านั่นใส่กระเป๋าแล้ว
ในขณะเดียวกันที่ชมรมเทควันโด คลิฟฟ์กำลังถูกกรรมการชมรมต่อว่า
“ เธอปฏิเสธการซ้อมตอนเย็นมาเป็นอาทิตย์แล้วนะ ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังเริ่มคบกับแฟนเธอ แต่อย่างน้อยหนึ่งอาทิตย์เธอต้องมาซ้อมวันนึง อย่ามัวแต่คิดเรื่องครีมาเทียร์ อย่ามัวแต่คิดเรื่องละคร คิดถึงเรื่องการแข่งเทควันโดในอีกสามเดือนข้างหน้าบ้าง เธอเป็นคนสำคัญระดับประเทศแล้วนะคลิฟฟ์ “ คลิฟฟ์พยักหน้าอย่างเบื่อหน่ายที่ถูกโค้ชต่อว่าเอาบ่อยๆ ทั้งๆที่สิ่งที่เค้ากำลังพูดถึงไม่ใช่เหตุผลจริงๆ และเค้าก็ไม่เคยยินดีจะกระโดดเข้าชมรมเทควันโดเลยซักครั้งในชีวิต
ขณะนั้นเอง เฟย์วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา
“ คลิฟฟ์ๆ ฉันขอยืมตัวเค้าแป๊ปนะคะ “ เฟย์ดึงคลิฟฟ์ออกมาห่างๆ
“ คลิฟฟ์ เมื่อกี้ประธานชมรมดนตรีมาขอเล่นซาวน์แทร็คในละครเราหล่ะ “
“ แล้ว... บอกฉันทำไม “ คลิฟฟ์มองงงๆ
“ ก็เสียงดนตรีหลักคือเปียโนไงหล่ะ “ เฟย์พูดอย่างภาคภูมิใจลึกๆ
“ เปียโนแล้วยังไง “
“ ก็คนเล่นก็คือครีมาเทียร์ ภัคกมล ไงหล่ะ “ เฟย์ยิ้มหน้าระรื่น คลิฟฟ์ได้ยินแล้วเครียดลงทันที...
R..R……R…………R~
“ โทษทีนะ “ เฟย์พูดก่อนจะหยิบมือถือขึ้นมารับสาย
“ ก็เตรียมไว้สิ ภาคบ่ายฉันไม่มีเรียน เดี๋ยวไป - - ฉันบอกให้ไปเตรียมก็ไปสิ ไม่ต้องเถียงอะไรทั้งนั้นแหละ “ เฟย์น้ำเสียงหงุดหงิด
“ งานละครเหรอ “ คลิฟฟ์ถาม
“ อื้ม “ เฟย์ตอบรับ
“ หมายถึงงานละครเวทีครั้งหน้าเหรอคะ ครั้งนี้ใครเป็นตัวเอกเหรอ “ ครีมถามอย่างตื่นเต้น เฟย์ยิ้มๆ
“ ขออุบไว้ก่อนดีกว่าจ๊ะ ว่าแต่ครีมจะมาดูรึเปล่า “
“ เฟย์เล่นรึเปล่าหล่ะคะ ถ้าเล่นครีมก็จะไปดู “
“ เล่นสิจ๊ะ บทคล้ายๆของเดิม แต่ตัวเอกครั้งนี้ไม่ธรรมดานะ ต้องไปดูให้ได้นะรู้รึเปล่า “
“ จริงเหรอ ดีจัง ! แต่ยังไงก็ช่วยเก็บบัตรไว้ให้ด้วยนะคะ ครีมก่อคดีไว้เยอะกับคนขายบัตรหน่ะ “
เฟย์หัวเราะก่อนจะพูด “ งั้นพี่ไปก่อนนะ - - คลิฟฟ์ อีกแค่สองเดือนก็จะถึงวันจริงแล้ว เป็นไปได้อย่าบ่ายเบี่ยงอีกเลยนะ “ ครีมมองทั้งสองด้วยสีหน้าฉงน คลิฟฟ์พยักหน้าผ่านๆ เฟย์ยิ้มให้ทั้งสองแล้วเดินจากไป คลิฟฟ์กับครีมตกอยู่ในสภาวะเงียบงันไปทั้งคู่
ครีมและคลิฟฟ์ยังคงแสดงบทบาทแฟนกำมะลอต่อกันอย่างแนบเนียน ทั้งๆที่มาจนป่านนี้ครีมก็ยังไม่รู้ว่าเหตุผลของคลิฟฟ์คืออะไร และดูๆมันก็ไม่เห็นจะมีอะไรเกิดขึ้น -- เย็นวันนั้นขณะเดินทางกลับบ้าน
“ มีอะไรจะถามฉันรึเปล่า “ คลิฟฟ์ถาม
“ ถ้ารู้ว่ามี นายก็คงรู้ว่าฉันจะถามอะไร “
“ ละครเวทีครั้งหน้า ฉันต้องเล่นเป็นตัวเอกนะ “ คลิฟฟ์บอก ครีมสะเทือนใจไม่น้อย เพราะคิดอยู่แล้วว่าเฟย์กับคลิฟฟ์พูดกันเหมือนกับรู้กันสองคนหลายครั้งแล้ว และครีมก็พอจะคาดได้ว่าคนที่จะเล่นเป็นตัวเอกผู้หญิง คงไม่พ้นเฟย์เหมือนเดิม ก็ในเมื่อพอลลี่ปฏิเสธไปนี่นะ ถึงแม้เธอจะเล่นทุกเรื่อง แต่หน้าตาและความสามารถยังเป็นที่ยอมรับและน่าอิจฉาสำหรับผู้ชมคนดู...
“ อย่างนี้ฉันคงพลาดไม่ได้ เฟราธีกับนาย เล่นเป็นตัวเอกทั้งคู่ บัตรคงหมดตั้งแต่ยังไม่ประชาสัมพันธ์หล่ะมั้ง “ ครีมพูดเรื่องที่ไม่ตรงกับใจซักเท่าไหร่
“ เป็นละครแบบไหนเหรอ “ ครีมถาม พยายามรักษาสีหน้าให้ยิ้มแย้มไปด้วย
“ ตำนานเทพนิยาย มีเจ้าหญิงเจ้าชายอะไรทำนองนั้น “ คลิฟฟ์พูดอย่างไม่สนใจ
“ มีจุ๊บๆกันรึเปล่า “ ครีมถามดักคอ ยิ้มๆอย่างล้อเลียน คลิฟฟ์อึ้งไปก่อนแล้วตอบ
“ มีตอนท้าย “ ครีมสะอึก ไม่คิดว่าจะมีจริงๆ เธอถามต่อไปไม่ถูก เหมือนมีอะไรจุกอยู่ที่คอ ทั้งสองตกอยู่ในความเงียบเหมือนเดิม ผ่านไปหลายนาทีครีมพยายามชวนคุยต่อ เพื่อให้บรรยากาศไม่รู้สึกอึดอัด
“ เทควันโดนายเป็นไงบ้าง ไม่เห็นนายไปซ้อมเลย “
“ ช่วงนี้ไม่มีแข่ง เลยไม่ต้องซ้อม - - โทดทีนะครีม เธอกลับคนเดียวต่อได้รึเปล่า ฉันต้องไปซ้อมละคร “
“ มีซ้อมแล้วมาส่งฉันทำไม “ ครีมถามด้วยน้ำเสียงตำหนิ
“ ความจริงเค้าเริ่มซ้อมกันไปตั้งนานแล้วหล่ะ แต่ฉันขอเฟย์ปัดไปเรื่อยๆ แต่นี่เหลืออีกสองเดือน เดี๋ยวทำงานเค้าพังน่ะนะ “
“ อื้ม “ ครีมพยักหน้ารับรู้
“ กลับได้ใช่มั๊ย “ คลิฟฟ์ถามอย่างลังเล
“ เมื่อก่อนก็กลับคนเดียวตลอดอยู่แล้ว “ ครีมยิ้ม
“ งั้นพรุ่งนี้เจอกัน “
“ บ๊ายบาย “ ครีมเอ่ยหมองๆ
สัปดาห์ต่อมา ทุกอย่างเริ่มคืบหน้าเมื่อหนังสือพิมพ์มหาลัยลงข่าวของครีมกับคลิฟฟ์ และเมื่อมีคนมาสัมภาษณ์ครีมก็ดำเนินตามแผนคือยอมรับว่าเป็นแฟนคลิฟฟ์ โดยที่คลิฟฟ์ก็ยอมรับทุกประโยคที่หนังสือพิมพ์ลงเกินจริงไปมาก - - นั่นทำให้ครีมมีปัญหา ครีมเคยเป็นแค่เพียงนักศึกษาคนหนึ่งในมหาลัยที่ใหญ่โตจนดูเธอเป็นแค่องค์ประกอบเล็กๆ ที่มีพ่อเป็นนักสืบคนดังเท่านั้นเอง กลับกลายเป็นคนดังระดับมหาลัยที่มีแต่คนมอง หรือถ้าสนิทกันก็จะคอยถามว่า ‘ คลิฟฟ์ไม่มาด้วยเหรอ ‘ ตลอดเวลา - - เช่นกันเมื่อเธอเข้าชมรม ทุกคนสีหน้าเครียด ( จริงๆทุกคนที่เธอพูดถึงก็มีแค่ห้า คนเท่านั้นแหละ )
“ เป็นอะไรกันไปหมดคะ “ ครีมพูดขณะที่เธอเอาเป้บนไหล่ลงวางข้างๆตัว
“ คือเรามีปัญหานิดหน่อยน่ะจ๊ะ “
“ ปัญหาอะไร -- ไม่หน่อยหรอกมั้ง หน้าเครียดกันหมดเลย “ ครีมเดาเมื่อเห็นสีหนั่งลงบนเก้าอี้นิ่มๆข้างๆกีต้าร์
“ คือ.... คือ ........ คือเราเจรจากับเฟราธีประธานชมรมการแสดงได้แล้วว่าเราจะเอาเครื่องดนตรีของเราเล่นซาวน์แทร็คประกอบละคร ... แล้ว.....” เพื่อนอึกอัก
“ ก็ดีแล้วนี่ เซรันก็อยากให้เป็นอย่างนั้นอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ “ ครีมหันไปหาประธานชมรมที่ยืนกอดอกหน้าเครียดพิงเปียโนอยู่
“ ครีม พี่รู้ว่ามันเป็นการทำร้ายจิตใจเธอ..... “ เซรันทำสีหน้าจริงจังเดินเข้ามาหาครีม
“ ทำร้าย ? ทำร้ายครีมเนี่ยนะ “ ครีมชี้ตัวเองงงๆ
“ พี่รู้ว่าเธอกับคลิฟฟ์เพิ่งจะเริ่มคบกัน ความรู้สึกของเธอสองคนในตอนนี้ยังไม่เคยชินกับความรัก การที่เธอจะต้องเล่นเปียโนซึ่งเป็นเสียงดนตรีตัวสำคัญในการดำเนินเรื่องให้คลิฟฟ์กับเฟย์เล่นฉากจีบกันต่อหน้าเป็นเรื่องที่ออกจะทำร้ายความรู้สึกเธอมาก “ เซรันก้มหน้าก้มตาพูดเร็วๆเหมือนเตรียมคำพูดไว้เป็นอย่างดีแล้ว ไม่ได้สังเกตสีหน้าของครีมเลย ทันทีที่เซรันพูดจบ ครีมระเบิดหัวเราะอย่างกลั้นไม่อยู่
“ นึกว่าเรื่องอะไร อย่าคิดมากซี่รัน ถึงเราจะเริ่มคบกัน แต่ฉันแยกออกน่า ว่าอันไหนคือละคร อันไหนคือชีวิตจริง “ ครีมพูดมาถึงตรงนี้ เธอเองก็รู้สึกตะขิดตะขวง ในเมื่อเธอเองก็ไม่รู้ว่าอันไหนคือความจริง ทั้งสองอย่างที่เธอกำลังทำอยู่เป็นละครสองฉากที่ซับซ้อน
“ เธอไม่คิดอะไรจริงๆเหรอ “
“ จริงสิ คิดไปถึงนั่น “ ครีมส่ายหน้า แล้วก้มลงหยิบชีทตัวโน๊ตของเธอออกมา เซรันเอื้อมมือมาดันชีทกลับเข้ากระเป๋าตามเดิม
“ ถ้าเธอยินดี ฉันจะขอเริ่มซ้อมเพลงให้เธอวันนี้เลยได้มั๊ย “
“ ได้เสมอ “ ครีมยกนิ้วโป้งมาเกี่ยวกับนิ้วโป้งของเซรันอย่างตกลง แล้วลุกไปที่เปียโนอย่างกระตือรือร้น หลังจากเก็บโน๊ตเพลงเก่านั่นใส่กระเป๋าแล้ว
ในขณะเดียวกันที่ชมรมเทควันโด คลิฟฟ์กำลังถูกกรรมการชมรมต่อว่า
“ เธอปฏิเสธการซ้อมตอนเย็นมาเป็นอาทิตย์แล้วนะ ฉันรู้ว่าตอนนี้เธอกำลังเริ่มคบกับแฟนเธอ แต่อย่างน้อยหนึ่งอาทิตย์เธอต้องมาซ้อมวันนึง อย่ามัวแต่คิดเรื่องครีมาเทียร์ อย่ามัวแต่คิดเรื่องละคร คิดถึงเรื่องการแข่งเทควันโดในอีกสามเดือนข้างหน้าบ้าง เธอเป็นคนสำคัญระดับประเทศแล้วนะคลิฟฟ์ “ คลิฟฟ์พยักหน้าอย่างเบื่อหน่ายที่ถูกโค้ชต่อว่าเอาบ่อยๆ ทั้งๆที่สิ่งที่เค้ากำลังพูดถึงไม่ใช่เหตุผลจริงๆ และเค้าก็ไม่เคยยินดีจะกระโดดเข้าชมรมเทควันโดเลยซักครั้งในชีวิต
ขณะนั้นเอง เฟย์วิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา
“ คลิฟฟ์ๆ ฉันขอยืมตัวเค้าแป๊ปนะคะ “ เฟย์ดึงคลิฟฟ์ออกมาห่างๆ
“ คลิฟฟ์ เมื่อกี้ประธานชมรมดนตรีมาขอเล่นซาวน์แทร็คในละครเราหล่ะ “
“ แล้ว... บอกฉันทำไม “ คลิฟฟ์มองงงๆ
“ ก็เสียงดนตรีหลักคือเปียโนไงหล่ะ “ เฟย์พูดอย่างภาคภูมิใจลึกๆ
“ เปียโนแล้วยังไง “
“ ก็คนเล่นก็คือครีมาเทียร์ ภัคกมล ไงหล่ะ “ เฟย์ยิ้มหน้าระรื่น คลิฟฟ์ได้ยินแล้วเครียดลงทันที...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น