Diary กระดาษ ปากกา เวลา ความรัก

ลำดับตอนที่ #4 : .. ปาร์ตี้แห่งความด้านชา ..

          คืนนี้  ฉันสับสนกับอะไรหลายๆอย่าง  ริคยังไม่เลิกพูด  ในโทรศัพท์สายนั้น  เค้ายังพูดกับฉันอย่างปลื้มอกปลื้มใจนักหนา

“  โหยตัง  ฉันไม่เคยคิดว่าอะไรๆจะง่ายขนาดนี้เลยอ่ะ  แกสนิทกับอัน  ส่วนฉันก็สนิทกับฟลุ๊ค  เราสองคนช่วยกันและกันได้นะ  “

“  ทำไมถึงคิดว่าฉันจะช่วยหล่ะ  “

“  ก็ฉันได้  แกก็ได้  ไม่มีใครเสียเปรียบ  “

“  ไม่ใช่  ฉันหมายถึง  ทำไมฉันจะต้อง...  ทำอะไรที่ฉันไม่ได้ต้องการ  “

“  หมายถึงอะไร  แกไม่ได้ชอบฟลุ๊คหรอกเหรอ  เฮ้ยตัง  อย่าหยิ่งไม่เข้าเรื่อง  ใครๆก็ชอบฟลุ๊ค  อยากเป็นแฟนกับมันทั้งนั้น  แกจะทิ้งโอกาสงั้นเรอะ  “

“  คือ...  “

“  คือไร  “

“  ฉันมีคนที่ฉันชอบแล้ว  “

“  อ่ะเหรอ  ขอโทษที  ฉันไม่รู้ว่าแกมีคนที่แกชอบแล้ว  ช่างเถอะ  ถือว่าฉันไม่ได้พูด  เจอกันพรุ่งนี้ที่บ้านฉันนะ  “

“  จ๊ะๆ “

  

        วันรุ่งขึ้น  วันนี้เองที่พ่อริคจัดงานปาร์ตี้เล็กๆ  เพื่อฉลองวันเกิดให้ริค  ฉันเตรียมของขวัญให้เค้าแล้ว  เป็นกล่องดนตรีเครื่องหนึ่ง  ที่ข้างในเป็นตุ๊กตาผู้หญิงกำลังเล่นเปียโน  ฉันหวังว่ามันจะเป็นตัวแทนของฉัน  เพราะฉันเล่นเปียโน  และฉันคิดว่า  เค้าน่าจะเข้าใจเหตุผลที่ฉันให้ของสิ่งนี้แก่เค้า

         ฉันเดินเข้าไปในบริเวณบ้าน  นี่เป็นก้าวแรกที่ฉันเดินเข้าบ้านหลังใหม่ของริค  นับจาก  มันใหญ่โตสวยงามตระหง่านอยู่ท่ามกลางพืชสีเขียวที่รายล้อมอย่างเป็นสัดส่วน  แขกมากมายแต่งตัวอย่างลูกผู้ดีเกลื่อนอยู่แทบทุกอณูของสวนที่ถูกจัดเป็นงานเลี้ยงขนาดใหญ่ แขกแต่ละคนที่วัยประมาณฉัน  แต่งชุดแซ็คเลิศหรูระยิบระยับไปหมด  แล้วฉันก็ย้อนก้มลงมามองเสื้อผ้าของฉัน  พ่อมองฉันแล้วเราสองคนก็หัวเราะกับการแต่งตัวของกันและกัน

“  โอ้  สวัสดี  สวัสดี  คุณไพโรจน์ไม่ได้เจอตั้งนาน  เป็นยังไงบ้าง  นี่ตังใช่มั๊ย  สวยขึ้นเป็นกองนะเรา  “  พ่อริคทักพ่อฉัน  แล้วพ่อฉันก็เดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่โตที่ในสายตาฉันจะเรียกมันว่า ตึกรโหฐาน  ซักพักเดียวที่ฉันนั่งคุยร่วมกันกับพ่อ  แล้วฉันก็ขอตัว  

“  เอ้อ  ขอโทษทีตัง  อารู้ว่าหนูคงไม่สันทัดนักที่จะมานั่งคุยเรื่องของผู้ใหญ่  - -  เอ๊ะนายริคไปไหน  นี่เธอ  เธอหน่ะ  นี่!!  “  พ่อริคเรียก  จนต้องตะโกนขึ้น

“  ทำไมเรียกแล้วไม่หัน  “

“  ขอโทษค่ะคุณผู้ชาย  ดิฉันไม่รู้ว่าคำว่าเธอที่คุณผู้ชายพูดแทนตัวดิฉัน  “

“  แล้วเธอจะให้ฉันนั่งจำรึไงว่าใครชื่ออะไรบ้าง  “

“  ขอประทานโทษค่ะ “

“  ริคอยู่ไหน  “

“  ไม่ทราบค่ะ  “

“  ไปตามหาเค้าที  “

“  เอ้อ  คุณอาคะ  ไม่ต้องก็ได้  ไว้เดี๋ยวตังไปตามหาเอง  “

“  อ่ะ  เอางั้นเหรอ  - -  ไปๆ  ไปทำงาน  “

“  งั้นหนูขอตัวนะคะ  “



        ฉันเดินออกมาหน้าบ้าน  ดอกไม้ทั้งจริงและปลอมอยู่ทั่วบริเวณบ้านและสวน  ที่กลายเป็นงานเลี้ยงคอกเทลย่อมๆ  ฉันเดินไปมาเรื่อยๆ  และกำลังหยุดมองต้นไม้ต้นหนึ่งอยู่  มันมีดอกสวยงามมากจนฉันทึ่งและหยุดมองเป็นเวลานาน  มีคนบางคนสกิดไหล่ฉันและมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า

“  เอ่อ  “  ฉันหันมามองอย่างตะลึง  ในความไร้มารยาทของคนตรงหน้าที๋ฉันคิดว่าเป็นแค่พ่อบ้าน

“  คุณมากับใคร  “

“  ฉัน...  ฉันมากับคุณไพโรจน์  “

“  คุณไพโรจน์เป็นแขกวีไอพี  คุณมากับเค้าก็ควรจะอยู่ข้างในบ้านสิ  อ้อ  หรือคุณเป็นผู้ติดตาม  “

“  ฉันเป็นลูกสาวหน่ะ  “  เค้ามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าอีกครั้ง  ฉันทั้งโกรธทั้งอาย  แต่ไม่รู้จะตอบโต้เค้ายังไง

“  งั้นคุณ ... “

“  พอซะที  มารยาทมีบ้างมั๊ย  “  ริคเดินเข้ามา  เค้าเท่ห์มากๆ  ในชุดที่แทบจะเป็นสูท  ตรงหน้าฉันเค้าเหมือนเจ้าชาย...

“  ขอโทษครับคุณชาย  “

“  นี่คือตัง  เป็นเพื่อนคนสำคัญของผม  สำคัญกว่าคุณ รู้ไว้ซะด้วย  “

“  ครับ  ขอประทานโทษ  “  ผู้ชายคนนั้นเดินจากไป

“  โทษนะ  นั่นพ่อบ้านฉัน  เสียมารยาทแบบนี้ตลอด  คอยแต่จะมองหาพวกแอบเข้างาน  “

“  อืม  ความจริงฉันก็เหมือนพวกนั้นแหละนะ  ห่ะห่ะ  “  

“  ไม่หรอก  ว่าแต่เธอไปอยู่ไหน  ฉันเดินวนบ้านตามหาเธอตั้งนาน  “

“  ฉันก็วนหาเธอเหมือนกันแหละ - - ไม่รู้บ้านคนหรือปราสาทผีสิง  ใหญ่อย่างกะอะไร  เดินจนเมื่อยไปหมด  คนที่ผ่านไปผ่านมามองฉันอย่างกะของแปลกในสวนสัตว์งั้นแหละ  “

“  ตัวเธอไม่คล้าย  แต่หน้าเธอให้  “  ริคทิ้งท้ายแล้วเดินนำไปที่โต๊ะอาหาร

“  นายกล้าว่าฉันเหรอ !  “



        ฉันมีความสุขที่ได้ร่อนไปร่อนมาทั่วงานข้างๆกับริค  ที่มีคนทักทายมากมายว่าแฮปปี้เบิร์ธเดย์  ฉันไม่กล้าหยิบของขวัญขึ้นมาให้เค้าเลย

“  นี่นาย  ได้ของขวัญจากอันรึเปล่า  “

“  ของขวัญชิ้นล้ำค่า  “

“  ถามจริง  อะไรอ่ะ  “

“  ไม่บอกเว้ย  ไว้ปิดงานจะบอก  “

“  ทำไมต้องเอาเนื้อมาล่อปากเสือด้วยเนี่ย  บอกมาเถอะน่า  “

“  ไม่บอก  เฮ้ยตัง  ว่าแต่แกไม่มีของขวัญให้ฉันเรอะ  “

“  แกไม่บอกฉันก็ไม่ให้  “

“  อ้าวเฮ้ย  เออ ช่างเหอะ  ไว้ปิดงานค่อยเอาก็ได้  “

“  นายนี่กวนประสาทจริงๆเลยให้ตาย  “

“  เธอให้ตายแต่ฉันไม่ตาย  “

“  เอาเถอะๆ  “



จนกระทั่งเค้าบอกฉันเมื่อเรากำลังนั่งกินสปาเก็ตตี้จานใหญ่

“  เอ้า  เย็นแล้วนะ  เมื่อไหร่จะยอมบอก  “

“  บอกไร  “  เค้าพูดขณะเส้นเต็มปากและซอสติดอยู่ตามปาก

“  เช็ดปากก่อนจะได้มั๊ยยะ  “

“  เอ้อ  ให้บอกไร  “

“  ก็ของขวัญจากอันไง  “

“  เออ  จะเล่าให้ฟัง  - -  เมื่อวาน(วันเสาร์)  ฉันเจออันตอนจะไปเข้าห้องน้ำ  อันเดินสวนออกมาพอดี ตอนนั้นไม่มีใคร  ฉันก็เลย...  “  เค้าหยุดพูดแล้วดื่มน้ำ

“  นี่ !  อย่าบอกนะว่านาย ....  โธ่  ฉันก็หลงคิดว่าอันเป็นคนถือตัว  นายไม่น่าทำแบบนั้นเลยนะ  “

“  อารายอาราย  เธอคิดอะไรอยู่  “

“  ก็เธอ  ไม่มีใคร  สวนทางกัน  “

“  จะบ้าเหรอ  ฉันไม่ทำอะไรแบบนั้นหรอก  คิดแต่อะไรก็ไม่รู้แกเนี่ย  “

“  อ่าว  แล้วแกทำไมอ่ะ  “

“  ก็  ฉันเลยกล้าเข้าไปบอกเค้าว่าวันนี้วันเกิดฉัน  แล้วก็ชวนมางานด้วย  แต่เค้าบอกฉันว่า  มาไม่ได้  ฉันก็เลยพูดต่อว่า  ฉัน...  เอ้อ  ฉันขอคบกับเค้าได้มั๊ย  “  ฉันใจหาย  หัวใจลงไปอยู่ที่ตาตุ่ม  

“  แล้วเค้าตอบว่าไง  “  ฉันถามเบาๆ

“  เค้าเงียบอยู่นานเลย  จนฉันคิดว่าเค้าช็อคไปแล้ว  แล้วเค้าบอกฉันว่า...  ว่า .... จะลองคบดูก็ได้  “  ฉันก้มหน้าลงเงียบๆ  อยากจะร้องไห้จริงๆ

“  ดีใจที่สุดในโลกเลยหว่ะตัง  ไม่คิดว่าทุกอย่างจะผ่านไปง่ายๆแบบนี้  แกว่า  เค้าจะชอบฉันมั๊ยวะ  “  ฉันตั้งสติ  แล้วเงยหน้าขึ้นสู้กับสีหน้ายินดีปรีดาของเค้า

“  เค้าก็คงเริ่มชอบนายแล้ว  ไม่งั้นคงไม่ยินดีลองคบกับนาย  นายก็พยายามเข้า  ทำคะแนนซักหน่อย  ....  ทุกอย่างก็คงเป็นอย่างที่นายต้องการ  “

“  ทำไมแกหน้าหมองงั้นวะ  อิจฉาหล่ะเซ่  ฉันว่าแล้วเชียว  ฮ่าฮ่า  แต่ความจริงไอฟลุ๊คมันก็... “

“  เอ้อ  โทษที  ลืมไปว่าแกไม่ได้ชอบมัน “

“  ว่าแต่แกชอบใครอ่ะตัง  “

“  ฉัน...  ( ชอบนาย )...  เปล่า  คนที่ฉันชอบอยู่ไกลเกินไป  ที่สำคัญ  เค้าก็ไม่ได้รักฉันด้วย  “

“  เค้ามีแฟนแล้วเหรอ  “

“  เปล่า  แต่กำลังจะมี  “

“  เฮ้อ  แกก็ทำใจ  ชอบคนอื่นเถอะว่ะ  อย่าทรมานตัวเองเลย  ผู้ชายมีตั้งเยอะแยะ  “

“  เฮ้ย  แกอย่าร้องไห้สิวะ  “

“  ความจริงฉันก็ล้อเล่นอ่ะนะ  แกน่ารักจะตาย  แต่...ฮ่าฮ่า  ไม่เท่าอันหว่ะ  “  ฉันพยายามเบี่ยงเบนทุกอย่าง

“  เออ  ได้แฟนแล้วลืมเพื่อน  ไอชั่วเอ้ย  “

“  เฮ้ย  ฉันไม่ลืมแกหรอกไอตัง  ยังไงในวงจรของมิตรภาพ  แกก็คือที่สุดของฉันเว้ย  “

“  ขอบใจ  แค่นี้ก็พอแล้ว  “  ฉันเอ่ยกับริค  ริคมองหน้าฉันอย่างงงงัน  



ฉันค่อยๆเก็บกล่องของขวัญไปไว้ในกระเป๋าตามเดิมเงียบๆ.....