ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : .. ข้อตกลง คำสัญญา .. ---+ แก้ใหม่ +---
บ่ายวันหนึ่งของครีมาเทียร์ อากาศอบอ้าวเป็นพิเศษ เธอนั่งอยู่กับกลุ่มเพื่อนๆกลุ่มหนึ่ง
“ ครีม เธอย้ายชมรมทำไม “ กลุ่มเพื่อนระดมคำถามใส่
“ ใช่ๆ เธอย้ายออกมาทำไม ชมรมละครเข้ายากจะตาย ใครๆก็อยากเข้าทั้งนั้น “
“ เธอไม่เข้าใจกันหรอก “ ครีมพูดเสียงอ่อน ไม่อยากอธิบายเรื่องที่ผ่านมาซ้ำอีก
“ เข้าใจสิ พวกเราเข้าใจว่าเธอน่ะบ๊องไปแล้ว เรียนมากไปหรือไงยะ “
“ เทล่า เธอดูฉันเป็นคนไม่มีเหตุผลเหรอไง “ ครีมพูดกับเพื่อนสาว
“ นี่ ฉันขอตัวก่อนนะ ภาคบ่ายไม่มีเรียน “ พอลลี่ หนึ่งในกลุ่มเพื่อนครีมเอ่ยขึ้น
“ อะไรกันเธอ เราตกลงจะไปหาอะไรกินกันไม่ใช่เหรอ “ นาตาชาสวนกลับทันควัน
“ หา ..... ฉันพูดไปงั้นเหรอ ขอโทษนะ วันนี้ฉันมีเดท วันหน้าจะไปด้วย “ พอลลี่พยายามอธิบาย ในขณะที่สายตาเพื่อนๆส่อแววโกรธ
“ ฉันเลี้ยงๆ แต่ไว้คราวหน้านะ “ พอลลี่รีบออกตัว
“ ค่อยยังชั่ว “ นาตาชาอมยิ้ม พอลลี่เสียรู้เพื่อน เอามือทุบหัวตัวเอง
“ พอลลี่ ! “ ใครบางคนเรียกเธอจากด้านหลัง
“ ฮาเวิร์ด ! “ พอลลี่อุทาน
“ ทำไมช้านัก ฉันรอตั้งนานแล้วนะ “
“ ขอโทษทีจ๊ะ ไปล่ะนะทุกคน “ พอลลี่โบกมือลา เพื่อนๆส่งยิ้มให้ ก่อนที่เธอจะคล้อยหลัง
“ เธอรู้ข่าวแล้วใช่มั๊ย พอลลี่ถูกชวนไปแสดงเป็นนางเอกในละครเวทีครั้งหน้าหล่ะ “ นาตาชาบอกครีม
“ ไม่รู้หนิ แล้วทำไมเหรอ “ ครีมถามกลับ
“ ก็ฮาเวิร์ดหน่ะสิ เค้าไม่ยอมให้พอลลี่เล่น “ ครีมอ้าปากค้าง
“ ทำไมหล่ะ มีฉากอย่างว่าเหรอ “
“ ไม่ถึงขั้นนั้นหรอกนะ แต่ก็มีฉากจูบละกัน “
“ จะบ้ารึไง “ ครีมอุทาน
“ ใช่ เดี๋ยวนี้การจูบไม่ใช่เรื่องใหญ่ซักหน่อย “
“ นี่ ไม่แน่หรอกนะ เฟราธีน่ะ ชอบทำอะไรแหวกแนวอยู่บ่อยๆด้วย “ เทล่าบอก
“ แถมยังใจป้ำอีกต่างหาก “ นาตาชาเสริม
“ นั่นแหละ แต่ฮาเวิร์ดเค้าบอกว่า กลัวพอลลี่จะมีภาพพจน์ไม่ดีหน่ะ “
“ ไร้สาระ ! “ ครีมทำหน้าเบื่อ ที่แฟนของเพื่อนสาวทำให้เพื่อนเธอต้องเสียโอกาสยิ่งใหญ่ เมื่อพูดคำว่าไร้สาระออกมา ครีมสะดุ้งราวกับมีคนจี้จุด ใครกันนะที่มักจะตะคอกคำว่า ไร้สาระ ใส่เธอเสมอๆ....
แน่นอน การจะได้รับเลือกเป็นนักแสดงของชมรมการแสดง ส่วนใหญ่จะต้องเป็นคนในชมรมซึ่งผ่านการคัดเลือกมาแล้วเท่านั้น การที่ประธานชมรมอย่างเฟย์ จะมองเห็นความน่ารักจากคนนอกชมรมเป็นเรื่องยาก และการที่จะได้รับเลือกเป็นถึงนางเอกแสดงว่า พอลลี่จะต้องเป็นคนที่เข้าตาเธอเอามากๆ
“ ไม่แปลกหรอกที่ฮาเวิร์ดจะหวงนักหวงหนา “ ครีมคิดในใจ
ขณะที่ครีมาเทียร์ออกมาจากตึกเรียน คลิฟฟ์ออกมาดักหน้า ทำให้เธอผงะและหนังสือในมือตกลงเกลื่อนพื้น ครีมผวาก้มลงเก็บ คลิฟฟ์ไม่ได้ลงไปช่วยเก็บเลย เมื่อครีมเงยหน้าขึ้นเธอจึงหน้าบึ้งใส่เค้า
“ ไปกินข้าวกับฉันหน่อยได้มั๊ย “ คลิฟฟ์พูด แม้จะเป็นประโยคคำถาม แต่น้ำเสียงออกจะไปทางประโยคคำสั่งมากกว่า
“ อะไรอีกหล่ะ คราวนี้จะมาไม้ไหนอีก “
“ ตกลงว่าไป “ คลิฟฟ์สรุป แล้วดึงมือครีมไปขึ้นรถของเค้า ครีมพยายามรั้งตัวเองไว้แต่จะไปรั้งกำลังของคลิฟฟ์ได้ยังไง...กัน
ในที่สุดทั้งสองก็มาสิ้นสุดลงที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งกลางกรุงวอชิงตัน ดี.ซี.
“ เอ้า มีอะไรจะพูดก็พูดมา ฉันจะกลับบ้านแล้ว “ ครีมเอ่ยอย่างรำคาญใจ ที่ชายหนุ่มตรงหน้าพาเธอมาแต่กลับไม่พูดอะไรเลย
“ เอกซ์เปรสโซอีกที่ “ คลิฟฟ์ทำเป็นไม่ได้ยิน สั่งกาแฟอีกถ้วย
“ คลิฟฟ์ นายจะทำอะไรกันแน่ ฉันพูดจริงๆนะ ถ้านายมีอะไรก็พูดมา พ่อฉันกำลังรอฉันกลับไปทำอาหารเย็น “
“ ฉัน... ฉันอยากคบกับเธอ “ คลิฟฟ์พูดติดๆขัด แต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นจากกาแฟ ครีมงงมาก ขณะนั้นเองเสียงมือถือของครีมก็ดังขึ้นขัดจังหวะ
“ ค่ะๆ จะกลับเดี๋ยวนี้ “
“ ขอโทษนะคลิฟฟ์ ฉันต้องรีบกลับแล้ว “
“ ขอคำตอบ... “ คลิฟฟ์คนกาแฟไปมา ไม่เงยหน้าโชว์แก้มแดงๆของเค้าให้ครีมเห็น
“ ฉันว่านะ...คือ.....ดูมันง่ายจังเลย .... นายชอบฉันจริงๆหน่ะเหรอ ไม่ล่ะ ฉันไม่ขำกับมุขนายหรอกนะ “ ครีมสะพายเป้ของเธอขึ้นไหล่
“ คือ เรื่องของเรื่องคือมันมีเรื่องจำเป็นบางอย่าง.... “
“ ของนาย ? “ ครีมทวนคำแล้วหยิบแอบเปิ้ลบนโต๊ะใส่ปาก
“ ใช่ ของฉัน - - ฉันจำเป็นต้องมีแฟนเพื่อหลีกเลี่ยงเรื่องนี้ “
“ อ๋อ ท่าทางจะเรื่องใหญ่ โอเคๆ ตรงนี้ฉันเห็นใจนาย เพราะนายก็เป็นคนดังของโรงเรียนนะ แต่.. มันเกี่ยวอะไรกับฉันไม่ทราบ “ ครีมทำหน้าฉงน แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆคลิฟฟ์อย่างเรียกร้องคำตอบอย่างด่วนที่สุด
“ ฉันแค่คิดว่า ถ้าฉันขอให้เธอมาเป็นแฟนฉันซักพัก เธอคงไม่คิดมากอะไร “
“ ใช่ฉันไม่คิดหรอก แต่รู้อะไรมั๊ย ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันไม่เคยมีแฟนเลยซักครั้ง จะเรียกว่าหาไม่ได้ก็ไม่ผิดหรอก แล้วฉันก็เคยสัญญากับตัวเองไว้ด้วยว่าจะไม่คบกับใครสุ่มสี่สุ่มห้าหน่ะนะ “
“ ไม่แน่เราอาจจะชอบกันขึ้นมาจริงๆก็ได้ “ คลิฟฟ์พูดราวกับมันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร ครีมมองหน้าคลิฟฟ์ซักพักแล้วถามขึ้น
“ นายมีคนที่นายชอบมั๊ย “
“ มี “ คลิฟฟ์ตอบหลังจากใช้เวลาคิดสองสามนาที
“ อ้าว แล้วทำไมนายไม่ไปขอเธอ มาขอฉันทำไม “ ครีมขมวดคิ้วถาม
“ คือ.... เอาเถอะน่า ฉันขอเธอก็คือเธอ จะสนใจเรื่องอื่นทำไม “
“ แล้วคนที่นายชอบ คือ ถ้าสมมติว่าเค้าก็ชอบนาย เค้าจะคิดยังไงหล่ะ “
“ บอกว่าอย่าสนใจเรื่องชาวบ้านได้มั๊ย “ คลิฟฟ์ตะคอก
“ อ้าว ก็ฉันเป็นผู้หญิงนะ จะคบกับใครก็ต้องคิดบ้างสิ ใครจะไปตกปากรับคำกันง่ายๆหล่ะ “ ครีมให้เหตุผล ก่อนจะลุกขึ้นพร้อมวิ่งออกจากร้านทันที
“ ก็ถูกของเธอ “ คลิฟฟ์สีหน้าหมองลง นานๆครั้งที่ครีมจะได้เห็นว่าคลิฟฟ์เครียด
“ เอาหล่ะๆ ถือว่าเป็นการตอบแทนคราวนั้น ฉันจะช่วยนายก็ได้ “
“ จริงเหรอ ? “ คลิฟฟ์ถามอย่างไม่แน่ใจ
“ จริง แต่ว่า ฉันไม่รู้หรอกนะว่าการเป็นแฟนเค้าต้องทำอะไรกันบ้าง แต่ดูแล้วนายคงรู้ “
“ ไม่หล่ะฉันไม่รู้ “ คลิฟฟ์ยักไหล่ “ ไม่เคยคบกับใครเหมือนกัน “
“ นายคงไม่คิดว่าฉันปัญญาอ่อนหรอกนะ คนอย่างนายน่ะเหรอไม่เคยมีแฟน ! “
“ มันแปลกตรงไหนกันเล่า “ คลิฟฟ์ขมวดคิ้ว
“ อืมม.... ( ทำท่าคิด ) ละครฉากนี้ต้องเล่นนานมั๊ย นายพล็อตเรื่องไว้รึยัง ตอนจบต้องแฮปปี้เอ็นดิ้งรึเปล่า “ คลิฟฟ์หรี่ตามองครีม
“ คืองี้ คือฉันคิดว่าบางทีมันอาจจะไม่สำคัญ เพราะความสัมพันธ์หลอกๆของเราเป็นไปในเวลาสั้นๆ แต่..แต่.....แต่ว่า ฉันเป็นลูกครึ่งไทยอเมริกัน แล้วยังเป็นลูกของนักสืบด้วย ซึ่งพูดง่ายๆคือฉันไม่ใช่อเมริกันเต็มตัว เมื่อไหร่ที่พ่อฉันย้ายกลับหรือย้ายไปไหน .... “
“ ฉันเข้าใจ ถึงเวลาเราค่อยแก้ปัญหากันทีหลังก็ได้ “ คลิฟฟ์บอก
“ อื้ม งั้นฉันกลับก่อนนะ “
“ ระวังตัวด้วย “ คลิฟฟ์บอก
“ อื้ม บาย “ คลิฟฟ์มองครีมเดินจากไปอย่างโล่งอกที่ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น พลางพูดกับตัวเองเบาๆ ‘ ฉันมีคนที่ฉันชอบจริงๆนะ ‘
edited by NACHI 12-05-47
“ ครีม เธอย้ายชมรมทำไม “ กลุ่มเพื่อนระดมคำถามใส่
“ ใช่ๆ เธอย้ายออกมาทำไม ชมรมละครเข้ายากจะตาย ใครๆก็อยากเข้าทั้งนั้น “
“ เธอไม่เข้าใจกันหรอก “ ครีมพูดเสียงอ่อน ไม่อยากอธิบายเรื่องที่ผ่านมาซ้ำอีก
“ เข้าใจสิ พวกเราเข้าใจว่าเธอน่ะบ๊องไปแล้ว เรียนมากไปหรือไงยะ “
“ เทล่า เธอดูฉันเป็นคนไม่มีเหตุผลเหรอไง “ ครีมพูดกับเพื่อนสาว
“ นี่ ฉันขอตัวก่อนนะ ภาคบ่ายไม่มีเรียน “ พอลลี่ หนึ่งในกลุ่มเพื่อนครีมเอ่ยขึ้น
“ อะไรกันเธอ เราตกลงจะไปหาอะไรกินกันไม่ใช่เหรอ “ นาตาชาสวนกลับทันควัน
“ หา ..... ฉันพูดไปงั้นเหรอ ขอโทษนะ วันนี้ฉันมีเดท วันหน้าจะไปด้วย “ พอลลี่พยายามอธิบาย ในขณะที่สายตาเพื่อนๆส่อแววโกรธ
“ ฉันเลี้ยงๆ แต่ไว้คราวหน้านะ “ พอลลี่รีบออกตัว
“ ค่อยยังชั่ว “ นาตาชาอมยิ้ม พอลลี่เสียรู้เพื่อน เอามือทุบหัวตัวเอง
“ พอลลี่ ! “ ใครบางคนเรียกเธอจากด้านหลัง
“ ฮาเวิร์ด ! “ พอลลี่อุทาน
“ ทำไมช้านัก ฉันรอตั้งนานแล้วนะ “
“ ขอโทษทีจ๊ะ ไปล่ะนะทุกคน “ พอลลี่โบกมือลา เพื่อนๆส่งยิ้มให้ ก่อนที่เธอจะคล้อยหลัง
“ เธอรู้ข่าวแล้วใช่มั๊ย พอลลี่ถูกชวนไปแสดงเป็นนางเอกในละครเวทีครั้งหน้าหล่ะ “ นาตาชาบอกครีม
“ ไม่รู้หนิ แล้วทำไมเหรอ “ ครีมถามกลับ
“ ก็ฮาเวิร์ดหน่ะสิ เค้าไม่ยอมให้พอลลี่เล่น “ ครีมอ้าปากค้าง
“ ทำไมหล่ะ มีฉากอย่างว่าเหรอ “
“ ไม่ถึงขั้นนั้นหรอกนะ แต่ก็มีฉากจูบละกัน “
“ จะบ้ารึไง “ ครีมอุทาน
“ ใช่ เดี๋ยวนี้การจูบไม่ใช่เรื่องใหญ่ซักหน่อย “
“ นี่ ไม่แน่หรอกนะ เฟราธีน่ะ ชอบทำอะไรแหวกแนวอยู่บ่อยๆด้วย “ เทล่าบอก
“ แถมยังใจป้ำอีกต่างหาก “ นาตาชาเสริม
“ นั่นแหละ แต่ฮาเวิร์ดเค้าบอกว่า กลัวพอลลี่จะมีภาพพจน์ไม่ดีหน่ะ “
“ ไร้สาระ ! “ ครีมทำหน้าเบื่อ ที่แฟนของเพื่อนสาวทำให้เพื่อนเธอต้องเสียโอกาสยิ่งใหญ่ เมื่อพูดคำว่าไร้สาระออกมา ครีมสะดุ้งราวกับมีคนจี้จุด ใครกันนะที่มักจะตะคอกคำว่า ไร้สาระ ใส่เธอเสมอๆ....
แน่นอน การจะได้รับเลือกเป็นนักแสดงของชมรมการแสดง ส่วนใหญ่จะต้องเป็นคนในชมรมซึ่งผ่านการคัดเลือกมาแล้วเท่านั้น การที่ประธานชมรมอย่างเฟย์ จะมองเห็นความน่ารักจากคนนอกชมรมเป็นเรื่องยาก และการที่จะได้รับเลือกเป็นถึงนางเอกแสดงว่า พอลลี่จะต้องเป็นคนที่เข้าตาเธอเอามากๆ
“ ไม่แปลกหรอกที่ฮาเวิร์ดจะหวงนักหวงหนา “ ครีมคิดในใจ
ขณะที่ครีมาเทียร์ออกมาจากตึกเรียน คลิฟฟ์ออกมาดักหน้า ทำให้เธอผงะและหนังสือในมือตกลงเกลื่อนพื้น ครีมผวาก้มลงเก็บ คลิฟฟ์ไม่ได้ลงไปช่วยเก็บเลย เมื่อครีมเงยหน้าขึ้นเธอจึงหน้าบึ้งใส่เค้า
“ ไปกินข้าวกับฉันหน่อยได้มั๊ย “ คลิฟฟ์พูด แม้จะเป็นประโยคคำถาม แต่น้ำเสียงออกจะไปทางประโยคคำสั่งมากกว่า
“ อะไรอีกหล่ะ คราวนี้จะมาไม้ไหนอีก “
“ ตกลงว่าไป “ คลิฟฟ์สรุป แล้วดึงมือครีมไปขึ้นรถของเค้า ครีมพยายามรั้งตัวเองไว้แต่จะไปรั้งกำลังของคลิฟฟ์ได้ยังไง...กัน
ในที่สุดทั้งสองก็มาสิ้นสุดลงที่ร้านกาแฟแห่งหนึ่งกลางกรุงวอชิงตัน ดี.ซี.
“ เอ้า มีอะไรจะพูดก็พูดมา ฉันจะกลับบ้านแล้ว “ ครีมเอ่ยอย่างรำคาญใจ ที่ชายหนุ่มตรงหน้าพาเธอมาแต่กลับไม่พูดอะไรเลย
“ เอกซ์เปรสโซอีกที่ “ คลิฟฟ์ทำเป็นไม่ได้ยิน สั่งกาแฟอีกถ้วย
“ คลิฟฟ์ นายจะทำอะไรกันแน่ ฉันพูดจริงๆนะ ถ้านายมีอะไรก็พูดมา พ่อฉันกำลังรอฉันกลับไปทำอาหารเย็น “
“ ฉัน... ฉันอยากคบกับเธอ “ คลิฟฟ์พูดติดๆขัด แต่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นจากกาแฟ ครีมงงมาก ขณะนั้นเองเสียงมือถือของครีมก็ดังขึ้นขัดจังหวะ
“ ค่ะๆ จะกลับเดี๋ยวนี้ “
“ ขอโทษนะคลิฟฟ์ ฉันต้องรีบกลับแล้ว “
“ ขอคำตอบ... “ คลิฟฟ์คนกาแฟไปมา ไม่เงยหน้าโชว์แก้มแดงๆของเค้าให้ครีมเห็น
“ ฉันว่านะ...คือ.....ดูมันง่ายจังเลย .... นายชอบฉันจริงๆหน่ะเหรอ ไม่ล่ะ ฉันไม่ขำกับมุขนายหรอกนะ “ ครีมสะพายเป้ของเธอขึ้นไหล่
“ คือ เรื่องของเรื่องคือมันมีเรื่องจำเป็นบางอย่าง.... “
“ ของนาย ? “ ครีมทวนคำแล้วหยิบแอบเปิ้ลบนโต๊ะใส่ปาก
“ ใช่ ของฉัน - - ฉันจำเป็นต้องมีแฟนเพื่อหลีกเลี่ยงเรื่องนี้ “
“ อ๋อ ท่าทางจะเรื่องใหญ่ โอเคๆ ตรงนี้ฉันเห็นใจนาย เพราะนายก็เป็นคนดังของโรงเรียนนะ แต่.. มันเกี่ยวอะไรกับฉันไม่ทราบ “ ครีมทำหน้าฉงน แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆคลิฟฟ์อย่างเรียกร้องคำตอบอย่างด่วนที่สุด
“ ฉันแค่คิดว่า ถ้าฉันขอให้เธอมาเป็นแฟนฉันซักพัก เธอคงไม่คิดมากอะไร “
“ ใช่ฉันไม่คิดหรอก แต่รู้อะไรมั๊ย ตั้งแต่เล็กจนโต ฉันไม่เคยมีแฟนเลยซักครั้ง จะเรียกว่าหาไม่ได้ก็ไม่ผิดหรอก แล้วฉันก็เคยสัญญากับตัวเองไว้ด้วยว่าจะไม่คบกับใครสุ่มสี่สุ่มห้าหน่ะนะ “
“ ไม่แน่เราอาจจะชอบกันขึ้นมาจริงๆก็ได้ “ คลิฟฟ์พูดราวกับมันไม่ใช่เรื่องใหญ่โตอะไร ครีมมองหน้าคลิฟฟ์ซักพักแล้วถามขึ้น
“ นายมีคนที่นายชอบมั๊ย “
“ มี “ คลิฟฟ์ตอบหลังจากใช้เวลาคิดสองสามนาที
“ อ้าว แล้วทำไมนายไม่ไปขอเธอ มาขอฉันทำไม “ ครีมขมวดคิ้วถาม
“ คือ.... เอาเถอะน่า ฉันขอเธอก็คือเธอ จะสนใจเรื่องอื่นทำไม “
“ แล้วคนที่นายชอบ คือ ถ้าสมมติว่าเค้าก็ชอบนาย เค้าจะคิดยังไงหล่ะ “
“ บอกว่าอย่าสนใจเรื่องชาวบ้านได้มั๊ย “ คลิฟฟ์ตะคอก
“ อ้าว ก็ฉันเป็นผู้หญิงนะ จะคบกับใครก็ต้องคิดบ้างสิ ใครจะไปตกปากรับคำกันง่ายๆหล่ะ “ ครีมให้เหตุผล ก่อนจะลุกขึ้นพร้อมวิ่งออกจากร้านทันที
“ ก็ถูกของเธอ “ คลิฟฟ์สีหน้าหมองลง นานๆครั้งที่ครีมจะได้เห็นว่าคลิฟฟ์เครียด
“ เอาหล่ะๆ ถือว่าเป็นการตอบแทนคราวนั้น ฉันจะช่วยนายก็ได้ “
“ จริงเหรอ ? “ คลิฟฟ์ถามอย่างไม่แน่ใจ
“ จริง แต่ว่า ฉันไม่รู้หรอกนะว่าการเป็นแฟนเค้าต้องทำอะไรกันบ้าง แต่ดูแล้วนายคงรู้ “
“ ไม่หล่ะฉันไม่รู้ “ คลิฟฟ์ยักไหล่ “ ไม่เคยคบกับใครเหมือนกัน “
“ นายคงไม่คิดว่าฉันปัญญาอ่อนหรอกนะ คนอย่างนายน่ะเหรอไม่เคยมีแฟน ! “
“ มันแปลกตรงไหนกันเล่า “ คลิฟฟ์ขมวดคิ้ว
“ อืมม.... ( ทำท่าคิด ) ละครฉากนี้ต้องเล่นนานมั๊ย นายพล็อตเรื่องไว้รึยัง ตอนจบต้องแฮปปี้เอ็นดิ้งรึเปล่า “ คลิฟฟ์หรี่ตามองครีม
“ คืองี้ คือฉันคิดว่าบางทีมันอาจจะไม่สำคัญ เพราะความสัมพันธ์หลอกๆของเราเป็นไปในเวลาสั้นๆ แต่..แต่.....แต่ว่า ฉันเป็นลูกครึ่งไทยอเมริกัน แล้วยังเป็นลูกของนักสืบด้วย ซึ่งพูดง่ายๆคือฉันไม่ใช่อเมริกันเต็มตัว เมื่อไหร่ที่พ่อฉันย้ายกลับหรือย้ายไปไหน .... “
“ ฉันเข้าใจ ถึงเวลาเราค่อยแก้ปัญหากันทีหลังก็ได้ “ คลิฟฟ์บอก
“ อื้ม งั้นฉันกลับก่อนนะ “
“ ระวังตัวด้วย “ คลิฟฟ์บอก
“ อื้ม บาย “ คลิฟฟ์มองครีมเดินจากไปอย่างโล่งอกที่ทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น พลางพูดกับตัวเองเบาๆ ‘ ฉันมีคนที่ฉันชอบจริงๆนะ ‘
edited by NACHI 12-05-47
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น