คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : .. ทำไมเป็นแบบนี้ ..
ริคไม่พูดกับฉันอีกเลยจนกระทั่งผ่านสัปดาห์ต่อไป เค้าเพิ่งโทรมาเย็นวันนี้
“ไม่ยักรู้ว่าฉันยังมีประโยชน์สำหรับนายอยู่นะ”
“อย่าประชดได้มั๊ยยัยอ้วนนี่”
“ฉันไม่ได้ประชดซักหน่อย ใครจะกล้าประชดคุณชายอย่างนายล่ะ”
“ตัง อย่าโกรธอะไรไร้สาระได้มั๊ย เธอพูดเองนี่ว่าเราจะไม่ทะเลาะกันเพราะเรื่องไม่เป็นเรื่อง”
“ฉันจำไม่ได้”
“เอาเถอะๆ” ริคพูดเร็วๆ “ตกลงว่าโกรธใช่มะ เออ คราวนี้ฉันแพ้แก ขอโทษก็ได้วะ” ฉันนิ่งเงียบ จริงอยู่ การขอโทษของริคเป็นเรื่องประหลาดของปี ยิ่งขอโทษฉันซะด้วยนะ….แหม แต่มันก็น่าโมโหนี่นา แต่ว่า....
“เออ ก็ได้ ครั้งนี้ถือว่ายกโทษ”
“เล่นตัวนักนะแกนะ”
“ทนได้มั๊ยหล่ะ” เราสองคนกลับมาหัวเราะกันได้เหมือนเดิม วินาทีนั้นฉันคิดขึ้นมาเองว่า แค่ได้เป็นเพื่อนผู้ชายคนนี้ก็คงเพียงพอแล้ว แต่นั่นต้องหมายถึงอันก็ต้องเป็นแค่เพื่อนของเค้าเหมือนกันนะ...
วันนี้ก่อนกลับบ้าน ฉันได้ยินเพื่อนกลุ่มหนึ่งพูดคุยกันเรื่องบางอย่าง
“กัสหล่อชะมัดเลย ตัง เธอเห็นเค้ารึเปล่า เด็กใหม่เพิ่งเข้ามอสองอ่ะ”
“เดี๋ยวนี้เด็กๆหน่อยถึงจะเป๊กมีนเค้าล่ะ” ในขณะที่มีนและเพื่อนๆกำลังคุยกันอย่างสนุกสนาน ใครบางคนสกิดไหล่ฉันจากข้างหลัง
“อุ๊ย ขอโทษที่ทำให้ตกใจ” ฟลุ๊คยืนยิ้มกว้างให้ฉัน มีนกับเพื่อนๆที่กำลังคุยกันหันมามองเป็นตาเดียว แต่ฉันเริ่มชินซะแล้ว
“ริคใช่มั๊ย เค้ากลับไปแล้วล่ะ วันนี้คนขับรถมารับ สงสัยไปก่อคดีกับพ่ออีก”
“เธอนี่รู้เรื่องริคดีทุกอย่างเลยนะ ถามเธอยังเข้าใจกว่าถามริคเองซะอีก”
“ใช่ๆ ริคมันก็เป็นคนพูดไม่รู้เรื่องแบบนี้แหละ” มีนรีบฉวยโอกาสเข้ามาคุยกับฟลุ๊คทันที
“เปล่าหรอก มันบอกว่าจะเอาเกม ก้อเลยเอามาให้แล้ว แต่มันดันรีบกลับซะอีก เอางี้ ข้าวตัง ฉันฝากเธอให้มันได้มั๊ย”
“ไม่ได้หรอก ฉันเองกว่าจะเจอก็อาทิตย์หน้าเหมือนกัน”
“อ้าว เห็นสนิทกัน”
“จะบ้าเหรอ สนิทแค่ไหนก็ไม่ได้นอนบ้านเดียวกันเว้ย” ฉันบอกฟลุ๊ค เค้ายิ้มกลับมา แล้วเดินออกไปจากห้อง มีนมองฉันอย่างอิจฉาๆ
“ทำไมฟลุ๊คเค้าคุยกับแกคนเดียวเลยนะตัง” มีนบ่นๆพลางมองตามฟลุ๊คไปสุดสายตา
“เค้ายิ้มให้เธอด้วยซ้ำ” ดรีมแซวฉัน
“ทำไมล่ะ ก็คนรู้จักกัน”
“โห้ ฉันอยากเกิดเป็นเธอจัง รู้จักกับคนหล่อแห่งศตวรรษ แล้วยังเป็นเพื่อนซี้ของลูกชายมหาเศรษฐีอีก” ฉันยิ้มๆ
“เว่อร์แล้ว”
“เว่อร์ตรงไหนล่ะ ริคน่ะเคยฟังใครที่ไหน เท่าที่เห็นก็ฟังแต่เธอนั่นแหละ ว่าแต่เย็นนี้เธอว่างรึเปล่า” ฉันยิ้มแก้มแทบปริกับคำพูดของมีน ฉันเป็นคนโชคดีจริงๆนั่นแหละ แต่ไม่ใช่เพราะฉันเป็นเพื่อนของคนหล่ออย่างฟลุ๊คหรือเป็นเพื่อนสนิทของคุณชายอย่างริคหรอก แต่เพราะฉันเป็นเพื่อนของริค เพื่อนที่ฉันรักมากที่สุดในชีวิต
“เอ้อ ไม่ว่างดีกว่า” ฉันพึมพำ เพราะรู้ว่าถ้าตกลงไปจะต้องถูกสอบปากคำเรื่องฟลุ๊คกับริคแน่ๆ
“น่า ฉันจะเลี้ยงไอติมเธอนะ”
“แต่ว่าฉัน....จริงนะ !”
“จริงสิ”
“โอเค งั้นก็ว่างเลย”
.......แต่ฉันก็รู้ตัวทันทีว่าคิดผิด เมื่อมานั่งอยู่ท่ามกลางกลุ่มคนมากมาย โดยถามคำถามซ้ำๆกันว่า
“ริครวยมากเหรอ”
“ฟลุ๊คนิสัยดีมั๊ย หยิ่งรึเปล่า”
“แล้ว... เธอกับริครู้จักกันนานรึยัง“
“ฟลุ๊คมีแฟนรึเปล่า“
“ริคเรียนเก่งมั๊ย“
“โอ้ย !! หยุด พวกเธอไม่เหนื่อยกันบ้างรึไงเนี่ย ฉันตอบไม่ทันนะ“
“ก็ทยอยๆตอบสิ พวกเรารอได้“
“พี่คะ สั่งไอศกรีมเพิ่มหน่อยค่ะ“ พอฉันสั่งเสร็จ ก็เห็นทุกคนมองมาที่ฉันอย่างเอาเรื่อง ฉันจึงรีบตอบเพราะกลัวเจ็บตัว
“ก็ได้ๆๆ ริครวยมาก พ่อเค้าทำงานหลายอย่าง ในฐานะผู้บริหาร มีตั้งแต่โรงงานทำปลากระป๋อง ยันผู้แทนจำหน่ายเพชรเลย -- ส่วนฟลุ๊ค ก็เป็นคนนิสัยดี คบง่าย เพื่อนเยอะ แต่ถ้าคนไหนที่ไม่ชอบ ชาตินี้จะไม่คุยด้วยเลย แล้วฟลุ๊คก็ไม่เคยมีแฟนด้วย พอใจรึยัง“
“ยัง เธอยังไม่ตอบสองข้อ เธอกับริครู้จักกันนานแค่ไหน แล้วเค้าเรียนเก่งมั๊ย“
“ตั้งแต่เด็กแหละ เมื่อก่อนบ้านริคอยู่ข้างๆบ้านฉัน เรื่องเรียนก็ธรรมดานะ แต่ก็เก่งกว่าฟลุ๊คล่ะ เอ้า พอรึยัง ฉันจะกินแล้ว“
แม้ทุกคนจะยอมให้ฉันหยิบช้อน แต่ฉันก็ไม่ได้กินแม้แต่คำเดียว เพราะพวกนั้นระดมคำถามใส่หูฉันตลอดเวลา จนมาถึงคำถามที่ว่า
“แล้ว ที่มีคนบอกว่า ฟลุ๊คกะริคทะเลาะกันเพราะแย่งอัน จริงรึเปล่าอ่ะตัง“ ฉันสะอึกทันที ไอศครีมตรงหน้า ‘ ฉันกินไม่ลง ‘
“บ้าน่า เค้าไม่ทะเลาะกันเรื่องไร้สาระแบบนั้นหรอก เรื่องแบบนี้มันขึ้นอยู่กับว่าอันชอบใครมากกว่า”
“แล้วอันชอบใครล่ะ ฉันอยากให้เค้าชอบฟลุ๊คล่ะ จะได้ปล่อยริคไป”
“ได้ไงล่ะ ให้อันชอบริคแหละดีแล้ว เธอก็ด้วยตัง เธอหน่ะเป็นคนที่มีอิทธิพลมากที่สุดในสายตาริค เธอก็พยายามเป็นแม่สื่อให้เค้าสองคนหน่อยซี่“ พวกนั้นใช้คำพูดเห็นแก่ตัว ทำร้ายฉันโดยไม่ได้ตั้งใจเข้าซะแล้ว
ความหวังที่ฉันจะได้เขียนไดอารี่อย่างสงบสุขเป็นความหวังสูงสุดสำหรับฉันเลย แต่มันก็ไม่เคยทำได้ซักครั้ง ฉันไม่เข้าใจว่าจะมีเรื่องโทรศัพท์อะไรกันนักหนานะ
“ข้าวตังค่ะ“
“ฮัลโหล ตังเหรอ“ เสียงริคดังขึ้น ฉันแทบจะกระโดดเมื่อได้ยินเสียงผู้ชายที่ฉันรอฟังมาตลอด
“เอ้อ พ่อฉันฝากให้บอกพ่อเธอ ว่างานปาร์ตี้พรุ่งนี้ห้ามพลาดต้องมาให้ได้นะ“
“เออ รู้แล้ว เดี๋ยวจะบอกให้ - - เธอ...เธอโทรมาแค่นี้หน่ะเหรอ“ ฉันถามอย่างมีความหวัง
“ไม่ใช่ ... ฉันจะถามเธอว่าวันนี้ไอ้ฟลุ๊คมันฝากอะไรมาให้เธอรึเปล่า“
“อ๋อ เกมเหรอ เปล่าหรอก ฉันบอกให้เค้าเก็บไว้ให้เองน่ะ ฉันลืมไปว่าพรุ่งนี้ก็ต้องเจอนาย”
“เออใช่ มีอีกเรื่องแหนะตัง“
“อะไร“
“ฟลุ๊คมันแอบบอกฉันเมื่อตอนเรียนเมื่อกลางวันเนี้ย“
“เค้าแอบบอกนาย แล้วนายจะมาบอกฉันทำไม”
“ก็เพราะมันเป็นเรื่องของเธอน่ะสิ“
“เรื่องของฉัน? งั้น...ฟลุ๊คจะไปพูดกับนายทำไม”
“พักนี้เธอแอบปิ๊งใครอยู่รึเปล่า” หัวใจฉันกำลังเต้นแรง
“เปล่านี่”
“งั้นก็ดีเลย ฟลุ๊คมันชอบแกนะ ... เลยอยากให้ฉันช่วย อืม...จะว่าไปฟลุ๊คก็ดีนะ ดีกว่าคนอื่นๆที่ฉันเคยแนะนำให้ ถ้าแกชอบ ฉันจะสนับสนุนเต็มที่เลย”“อะไรนะ !!!!!“
ความคิดเห็น