ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : .. การตัดสินใจของครีม .. ---+ แก้ใหม่ +---
วันรุ่งขึ้น ขณะที่รุ่นพี่แห่งชมรมการแสดงแทบทุกคนรวมตัวกันอยู่ที่ห้องเรียน และกำลังเม้าท์สนั่นเรื่องเมื่อวาน
“ ทำไมยัยเด็กที่ชื่อครีมนั่นถึงสำคัญนักนะ ทั้งคลิฟฟ์ทั้งเฟย์ก็ดีกับมันไปหมด ปกป้องทุกอย่าง “
“ เงียบก่อน “ หนึ่งในกลุ่มผู้ร่วมวงสนทนาพูดขึ้นเบาๆ
“ ฮะ เธอว่าไรนะ “
“ เงียบ ๆ “ เธอพูดย้ำ พลางเหลือบไปมองด้านหลัง
“ เงียบทำไม “
“ เงียบก่อนเถอะน่า “
“ อะไรของแกวะ “ รุ่นพี่งงกับการเตือนของเพื่อน
“ รุ่นพี่คะ “ ครีมเดินเข้ามากลางวง รุ่นพี่หันมามองอย่างรำคาญและขวางหูขวางตา
“ เธอมาทำไมที่นี่ จะมาเยาะเย้ยที่ทำอะไรเธอไม่ได้งั้นสิ “
“ มันก้น่าภูมิใจไม่ใช่เหรอ ถ้าจะเทียบกับพวกชอบใส่ร้ายคนอื่น หาเหตุผลไร้สาระมาอ้างให้ตัวเองได้อย่างที่หวังไว้ ฉันมาพูดแค่ประโยคเดียวเท่านั้นแหละ ฉันขอออกจากการเป็นสต๊าฟฟ์ของชมรมการแสดง ตั้งแต่วันนี้ “ รุ่นพี่อึ้งไป มองครีมอย่างชั่งใจ
“ ขอบคุณนะ “ ครีมเอ่ยผ่านๆแล้วเดินออกไป เมื่อเธอเดินออกมา ก็เห็นคลิฟฟ์ยืนพิงกำแพงบันไดกอดอกอยู่ ครีมคิดถึงวันที่คลิฟฟ์พูดคำเย็นชาแบบนั้นใส่เธอแล้วเดินต่อไป
“ คิดอะไรของเธอหน่ะ “ คลิฟฟ์พูดขึ้น
“ คิดอะไร ? “ ครีมทวนคำถาม
“ เธอออกจากชมรมทำไม “
“ ฉันคิดว่า .... คิดว่ามันน่าจะเป็นเรื่องส่วนตัว “ ครีมบอก
“ ใช่ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของเธอ ฉันแค่อยากจะพูดในฐานะเพื่อนร่วมโลกคนหนึ่งที่หวังดี ว่าการออกจากชมรมกลางคันเป็นเรื่องโง่เขลา ถึงจะทำให้เธอเป็นที่จับตามอง แต่ถ้าเธอไปสมัครเข้าชมรมอื่น ต่อให้ชมรมนั้นๆมีประธานชมรมที่แม่พระขนาดไหน เธอก็ต้องถูกสอบสวนว่าออกมาเพราะอะไร และประเด็นสุดท้ายที่จะพูดกันคือเธอมีปัญหาใหญ่กับชมรมเก่าถึงดีดตัวออกมา แล้วใครจะรับตัวปัญหาเขาไปอาศัยในชมรม - - ฉันแค่อยากให้เธอคิดดีๆ “ คลิฟฟ์พูด น้ำเสียงของเค้าจริงใจถึงแม้จะเจือความเย็นชาไว้บ้างก็ตาม
“ ขอบคุณ “ ครีมพูดแล้วเดินออกไปจากที่นั่น ทุก้าวทีเดินก็คิดหนักตามคำพูดของคลิฟฟ์ เธอไม่น่าตัดสินใจอะไรเร็วเกินไปเลย
วันนี้ในคาบชมรม ดูเหมือนทุกอย่างจะยิ่งตอกย้ำครีมลงไปอีก เมื่อเธอไม่มีที่จะไป จะไปหมกอยู่หลังเวทีเข้าประชุมหรือเตรียมซ้อมให้กับนักแสดงในละครเวทีเรื่องต่อไปไม่ได้อีกแล้ว รวมทั้งไม่สามารถจะไปเดินเล่นรอบมหาวิทยาลัย จนถูกอาจารย์สอบปากคำได้ด้วย ในที่สุด ครีมก็เดินมาบรรจบที่ห้องดนตรี ครีมก้าวเข้าไปแล้วสัมผัสเปียโนลายไม้ตัวหนึ่ง ‘ ไม่น่าหาเรื่องเลยเรา จู่ๆก็ทำเป็นเก่งออกจากชมรม เฟย์จะว่ายังไงบ้างนะ... เฮ้อ - - เปียโน คิดถึงจัง ไม่ได้แตะมาตั้งนานแล้ว ‘ ครีมลงนั่ง กรีดนิ้วลงบนคีย์ นั่งนิ่งอย่างหดหู่ใจ ซักพัก.. ครีมเริ่มเล่นเพลง มันเป็นเพลงที่เพราะมาก ทั้งทำนองของคนแต่งและฝีมือในการดีด
“ เธอเป็นใครหน่ะ ! “ ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งครีมคิดว่าน่าจะเป็นรุ่นพี่ในมหาวิทยาลัยก้าวเข้ามา ทำให้เสียงดนตรีขาดลงฉับพลัน
“ ข..ขอโทษค่ะ นึกว่าห้องนี้ไม่มีคน “
“ ก็ไม่มีจริงๆนั่นแหละ ( เธอคนนั้นกัดแอปเปิ้ลในมือเข้าไปอีกคำก่อนจะถาม ) ไม่ไปเข้าชมรมเหรอ “ ครีมเงียบไม่ตอบ
“ เพลงเมื่อกี้เธอเป็นคนเล่นเหรอ “
“ ค่ะ เรียนนานแล้ว ไม่ค่อยได้เล่น เลยเล่นไม่ค่อยดี “
“ ใครบอกกัน เอ้อ ! ฉันเซรัน ลูกครึ่งญี่ปุ่นอเมริกัน เป็นประธานชมรมมิวสิเคิลเมดเล่ย์ “
“ ชื่อแปลกแฮะ “
“ ง่ายๆ สองพยางค์แรกไงความหมาย เราก็ชมรมดนตรีนั่นแหละ “
“ จริงเหรอ ! ชมรมนี้เป็นชมรมที่อยากเข้ามาตั้งนานแล้ว แต่ก็ไม่มีโอกาสซะที “
“ อยากเข้าจริงๆเหรอ น่าเสียดาย เธอคงเข้าชมรมอื่นไปแล้วสินะ คนมีฝีมืออย่างเธอ ฉันก็อยากได้มาร่วมทีม “ ขาดคำเซรันดูเหมือนครีมจะหัวใจพองโตอย่างบอกไม่ถูก
“ คือว่า.. ฉันไม่มีชมรมหรอก เพิ่งออกมาจากชมรมการแสดงหน่ะ “
“ จริงเหรอ ออกมาทำไม ชมรมนั้นเข้ายากออก เห็นว่าคัดหน้าตาแทบตายเลยนี่ มิน่า ถึงหน้าตาดี อยู่ชมรมการแสดงที่เฟราธีเป็นประธานชมรมใช่มั๊ย ท่าทางจะสนุกหล่ะซี่ แล้วเธอออกมาทำไมหล่ะ “ จนได้สินะ คำถามนี้
“ ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ สังคมในนั้นแก่งแย่งชิงดี “
“ ความจริงฉันก็ไม่น่าสงสัย ชมรมนั้นความจริงฉันก็เคยอยู่ แต่อดทนไม่ได้จนกระทั่งเปิดเทอมใหม่ ฉันเปิดชมรมดนตรีของตัวเอง ฉันเป็นอิสระ ถึงคนจะน้อยกว่าชมรมการแสดงร้อยเท่าก็เถอะ ถ้าไม่รังเกียจ มาอยู่ชมรมฉันมั๊ย “
“ รังเกียจอะไรกัน คนที่จะพูดคือฉันต่างหาก ฉันออกมาจากชมรมนั้น จะเรียกว่าถูกไล่ออกมาก็ไม่เชิง มีใครบางคนเคยบอกฉันว่า การทำตัวเป็นตัวปัญหา ไม่มีใครเค้ายินดีต้อนรับ “ ครีมคิดถึงคำพูดของคลิฟฟ์ที่ออกจะมีเหตุผลอยู่มาก
“ ฉันนี่แหละจะรับเอง ไม่ต้องห่วง “ เซรันพูดน้ำเสียงเฉียบขาด ครีมอึ้ง
“ พี่พาไปดูเพื่อนในชมรมมั๊ย “ ครีมพยักหน้าทันที
ครีมเดินตามเซรันไปที่ห้องของชมรมดนตรี เสียงดนตรีหลายชนิดได้ยินตั้งแต่อยู่ห่างจากห้องนั้นตั้งไกล ครีมตื่นเต้นคิดว่าเมื่อเปิดเข้าไปคงมีคนมากมาย แต่ทว่า ผิดถนัด......
“ ไปไหนมา..รัน “
“ เพิ่งมาๆ ติดประชุมประธานชมรมนิดหน่อย ระหว่างทางที่ผ่านห้องประชุมเห็นน้องเค้าเล่นเปียโนอยู่ ฉันเลยชวนเค้ามาเข้าชมรม “
“ โห จริงเหรอ เรามีแต่เครื่องแต่หาคนเล่นไม่ได้ “ ผู้หญิงอ้วนๆคนหนึ่งเดินเข้ามาจ้องครีมใกล้ๆอย่างพิจารณา
“ ขอโทษนะคะ มีแค่นี้เหรอคะ “ ครีมถามอย่างประหลาดใจมาก
“ อะไรแค่นี้เหรอ “ เซรันหันมาถามอย่างฉงน
“ หมายถึงสมาชิกชมรมหน่ะค่ะ “ ใช่ มันน่าถามจริงๆนั่นแหละ เพราะทั้งห้องมีคนอยู่ไม่ถึงสิบคน ไม่สิ ห้าคนเท่านั้นล่ะมั้ง
“ อื้ม “ เซรันอึกอัก
“ ปรับตัวไม่ทันรึไง “ สมาชิกคนหนึ่งดักคอ ครีมรีบหันมาอธิบาย
“ ไม่ใช่หรอกค่ะ แต่เวลาชมรมการแสดงนัดประชุมรวมกันทั้งชมรมเมื่อไหร่ หอประชุมใหญ่ยังแคบไปถนัดตาเลย “
“ น้องเอ๋ย ชมรมเรามีแค่นี้ก็พอแล้ว “ หนึ่งในสมาชิกชมรมเดินเข้ามาตบบ่า
“ นี่ น้องเค้าชื่อครีมนะ ครีมาเทียร์ “
“ ชื่ออะไรแปลกๆ “
“ ฉันเป็นลูกครึ่ง ไทย-อังกฤษ “
“ อ๋อ ยังไงก็เถอะ ยินดีต้อนรับเข้าสู่ชมรมมิวสิเคิลเมดเล่ย์
“ นี่ ถ้ารู้สึกว่าการออกจากชมรมที่มีคนนับพันอย่างนั้น มาอยู่ชมรมเล็กๆของพวกเราเป็นการเสียเกียรติ จะกลับไปก็ได้นะ “
“ ไม่ค่ะ ( ครีมยิ้มเต็มที่ ) ที่ครีมถามเรื่องสมาชิกชมรม เพราะกำลังดีใจ ชมรมที่มีคนน้อยๆแบบนี้ต่างหากที่ครีมอยากจะอยู่ ถ้ารู้แบบนี้ ออกมานานแล้ว “ ครีมดีใจ พอดีหมดเวลาชมรม ครีมกลับไปที่ห้อง ทุกคนมองหน้ากันอย่างฉงน
“ แปลกแฮะยัยนี่ “
“ ฉันก็ว่างั้น “
“ จะเอาไงดี ฉันว่า คนที่มาจากชมรมละคร ไม่น่าไว้ใจซักคน “
“ จะมีปัญหาอะไรรึเปล่า “ ทุกคนปรึกษากันอย่างกังวล
“ ที่พวกเรามีคนน้อยเพราะไม่เคยแสดงความสามารถของตัวเองให้ทุกคนได้เห็น งานละครเวทีครั้งหน้า ฉันจะร่วมมือกับชมรมละครเล่นเพลงซาวน์แทร็คให้ “
“ จะไหวเหรอ ท่าจะยากนะ อีกอย่าง ชมรมละครก็ใช่ว่าจะยอมทำตามพวกเรานี่ “
“ เฟราธีเป็นเพื่อนรักฉัน ยังไงก็ต้องลองดู “ เซรันบอกอย่างมุ่งมั่นแต่สายตายังกังวล
edited by NACHI 12-05-47
“ ทำไมยัยเด็กที่ชื่อครีมนั่นถึงสำคัญนักนะ ทั้งคลิฟฟ์ทั้งเฟย์ก็ดีกับมันไปหมด ปกป้องทุกอย่าง “
“ เงียบก่อน “ หนึ่งในกลุ่มผู้ร่วมวงสนทนาพูดขึ้นเบาๆ
“ ฮะ เธอว่าไรนะ “
“ เงียบ ๆ “ เธอพูดย้ำ พลางเหลือบไปมองด้านหลัง
“ เงียบทำไม “
“ เงียบก่อนเถอะน่า “
“ อะไรของแกวะ “ รุ่นพี่งงกับการเตือนของเพื่อน
“ รุ่นพี่คะ “ ครีมเดินเข้ามากลางวง รุ่นพี่หันมามองอย่างรำคาญและขวางหูขวางตา
“ เธอมาทำไมที่นี่ จะมาเยาะเย้ยที่ทำอะไรเธอไม่ได้งั้นสิ “
“ มันก้น่าภูมิใจไม่ใช่เหรอ ถ้าจะเทียบกับพวกชอบใส่ร้ายคนอื่น หาเหตุผลไร้สาระมาอ้างให้ตัวเองได้อย่างที่หวังไว้ ฉันมาพูดแค่ประโยคเดียวเท่านั้นแหละ ฉันขอออกจากการเป็นสต๊าฟฟ์ของชมรมการแสดง ตั้งแต่วันนี้ “ รุ่นพี่อึ้งไป มองครีมอย่างชั่งใจ
“ ขอบคุณนะ “ ครีมเอ่ยผ่านๆแล้วเดินออกไป เมื่อเธอเดินออกมา ก็เห็นคลิฟฟ์ยืนพิงกำแพงบันไดกอดอกอยู่ ครีมคิดถึงวันที่คลิฟฟ์พูดคำเย็นชาแบบนั้นใส่เธอแล้วเดินต่อไป
“ คิดอะไรของเธอหน่ะ “ คลิฟฟ์พูดขึ้น
“ คิดอะไร ? “ ครีมทวนคำถาม
“ เธอออกจากชมรมทำไม “
“ ฉันคิดว่า .... คิดว่ามันน่าจะเป็นเรื่องส่วนตัว “ ครีมบอก
“ ใช่ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของเธอ ฉันแค่อยากจะพูดในฐานะเพื่อนร่วมโลกคนหนึ่งที่หวังดี ว่าการออกจากชมรมกลางคันเป็นเรื่องโง่เขลา ถึงจะทำให้เธอเป็นที่จับตามอง แต่ถ้าเธอไปสมัครเข้าชมรมอื่น ต่อให้ชมรมนั้นๆมีประธานชมรมที่แม่พระขนาดไหน เธอก็ต้องถูกสอบสวนว่าออกมาเพราะอะไร และประเด็นสุดท้ายที่จะพูดกันคือเธอมีปัญหาใหญ่กับชมรมเก่าถึงดีดตัวออกมา แล้วใครจะรับตัวปัญหาเขาไปอาศัยในชมรม - - ฉันแค่อยากให้เธอคิดดีๆ “ คลิฟฟ์พูด น้ำเสียงของเค้าจริงใจถึงแม้จะเจือความเย็นชาไว้บ้างก็ตาม
“ ขอบคุณ “ ครีมพูดแล้วเดินออกไปจากที่นั่น ทุก้าวทีเดินก็คิดหนักตามคำพูดของคลิฟฟ์ เธอไม่น่าตัดสินใจอะไรเร็วเกินไปเลย
วันนี้ในคาบชมรม ดูเหมือนทุกอย่างจะยิ่งตอกย้ำครีมลงไปอีก เมื่อเธอไม่มีที่จะไป จะไปหมกอยู่หลังเวทีเข้าประชุมหรือเตรียมซ้อมให้กับนักแสดงในละครเวทีเรื่องต่อไปไม่ได้อีกแล้ว รวมทั้งไม่สามารถจะไปเดินเล่นรอบมหาวิทยาลัย จนถูกอาจารย์สอบปากคำได้ด้วย ในที่สุด ครีมก็เดินมาบรรจบที่ห้องดนตรี ครีมก้าวเข้าไปแล้วสัมผัสเปียโนลายไม้ตัวหนึ่ง ‘ ไม่น่าหาเรื่องเลยเรา จู่ๆก็ทำเป็นเก่งออกจากชมรม เฟย์จะว่ายังไงบ้างนะ... เฮ้อ - - เปียโน คิดถึงจัง ไม่ได้แตะมาตั้งนานแล้ว ‘ ครีมลงนั่ง กรีดนิ้วลงบนคีย์ นั่งนิ่งอย่างหดหู่ใจ ซักพัก.. ครีมเริ่มเล่นเพลง มันเป็นเพลงที่เพราะมาก ทั้งทำนองของคนแต่งและฝีมือในการดีด
“ เธอเป็นใครหน่ะ ! “ ผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งครีมคิดว่าน่าจะเป็นรุ่นพี่ในมหาวิทยาลัยก้าวเข้ามา ทำให้เสียงดนตรีขาดลงฉับพลัน
“ ข..ขอโทษค่ะ นึกว่าห้องนี้ไม่มีคน “
“ ก็ไม่มีจริงๆนั่นแหละ ( เธอคนนั้นกัดแอปเปิ้ลในมือเข้าไปอีกคำก่อนจะถาม ) ไม่ไปเข้าชมรมเหรอ “ ครีมเงียบไม่ตอบ
“ เพลงเมื่อกี้เธอเป็นคนเล่นเหรอ “
“ ค่ะ เรียนนานแล้ว ไม่ค่อยได้เล่น เลยเล่นไม่ค่อยดี “
“ ใครบอกกัน เอ้อ ! ฉันเซรัน ลูกครึ่งญี่ปุ่นอเมริกัน เป็นประธานชมรมมิวสิเคิลเมดเล่ย์ “
“ ชื่อแปลกแฮะ “
“ ง่ายๆ สองพยางค์แรกไงความหมาย เราก็ชมรมดนตรีนั่นแหละ “
“ จริงเหรอ ! ชมรมนี้เป็นชมรมที่อยากเข้ามาตั้งนานแล้ว แต่ก็ไม่มีโอกาสซะที “
“ อยากเข้าจริงๆเหรอ น่าเสียดาย เธอคงเข้าชมรมอื่นไปแล้วสินะ คนมีฝีมืออย่างเธอ ฉันก็อยากได้มาร่วมทีม “ ขาดคำเซรันดูเหมือนครีมจะหัวใจพองโตอย่างบอกไม่ถูก
“ คือว่า.. ฉันไม่มีชมรมหรอก เพิ่งออกมาจากชมรมการแสดงหน่ะ “
“ จริงเหรอ ออกมาทำไม ชมรมนั้นเข้ายากออก เห็นว่าคัดหน้าตาแทบตายเลยนี่ มิน่า ถึงหน้าตาดี อยู่ชมรมการแสดงที่เฟราธีเป็นประธานชมรมใช่มั๊ย ท่าทางจะสนุกหล่ะซี่ แล้วเธอออกมาทำไมหล่ะ “ จนได้สินะ คำถามนี้
“ ฉันไม่ค่อยชอบเท่าไหร่ สังคมในนั้นแก่งแย่งชิงดี “
“ ความจริงฉันก็ไม่น่าสงสัย ชมรมนั้นความจริงฉันก็เคยอยู่ แต่อดทนไม่ได้จนกระทั่งเปิดเทอมใหม่ ฉันเปิดชมรมดนตรีของตัวเอง ฉันเป็นอิสระ ถึงคนจะน้อยกว่าชมรมการแสดงร้อยเท่าก็เถอะ ถ้าไม่รังเกียจ มาอยู่ชมรมฉันมั๊ย “
“ รังเกียจอะไรกัน คนที่จะพูดคือฉันต่างหาก ฉันออกมาจากชมรมนั้น จะเรียกว่าถูกไล่ออกมาก็ไม่เชิง มีใครบางคนเคยบอกฉันว่า การทำตัวเป็นตัวปัญหา ไม่มีใครเค้ายินดีต้อนรับ “ ครีมคิดถึงคำพูดของคลิฟฟ์ที่ออกจะมีเหตุผลอยู่มาก
“ ฉันนี่แหละจะรับเอง ไม่ต้องห่วง “ เซรันพูดน้ำเสียงเฉียบขาด ครีมอึ้ง
“ พี่พาไปดูเพื่อนในชมรมมั๊ย “ ครีมพยักหน้าทันที
ครีมเดินตามเซรันไปที่ห้องของชมรมดนตรี เสียงดนตรีหลายชนิดได้ยินตั้งแต่อยู่ห่างจากห้องนั้นตั้งไกล ครีมตื่นเต้นคิดว่าเมื่อเปิดเข้าไปคงมีคนมากมาย แต่ทว่า ผิดถนัด......
“ ไปไหนมา..รัน “
“ เพิ่งมาๆ ติดประชุมประธานชมรมนิดหน่อย ระหว่างทางที่ผ่านห้องประชุมเห็นน้องเค้าเล่นเปียโนอยู่ ฉันเลยชวนเค้ามาเข้าชมรม “
“ โห จริงเหรอ เรามีแต่เครื่องแต่หาคนเล่นไม่ได้ “ ผู้หญิงอ้วนๆคนหนึ่งเดินเข้ามาจ้องครีมใกล้ๆอย่างพิจารณา
“ ขอโทษนะคะ มีแค่นี้เหรอคะ “ ครีมถามอย่างประหลาดใจมาก
“ อะไรแค่นี้เหรอ “ เซรันหันมาถามอย่างฉงน
“ หมายถึงสมาชิกชมรมหน่ะค่ะ “ ใช่ มันน่าถามจริงๆนั่นแหละ เพราะทั้งห้องมีคนอยู่ไม่ถึงสิบคน ไม่สิ ห้าคนเท่านั้นล่ะมั้ง
“ อื้ม “ เซรันอึกอัก
“ ปรับตัวไม่ทันรึไง “ สมาชิกคนหนึ่งดักคอ ครีมรีบหันมาอธิบาย
“ ไม่ใช่หรอกค่ะ แต่เวลาชมรมการแสดงนัดประชุมรวมกันทั้งชมรมเมื่อไหร่ หอประชุมใหญ่ยังแคบไปถนัดตาเลย “
“ น้องเอ๋ย ชมรมเรามีแค่นี้ก็พอแล้ว “ หนึ่งในสมาชิกชมรมเดินเข้ามาตบบ่า
“ นี่ น้องเค้าชื่อครีมนะ ครีมาเทียร์ “
“ ชื่ออะไรแปลกๆ “
“ ฉันเป็นลูกครึ่ง ไทย-อังกฤษ “
“ อ๋อ ยังไงก็เถอะ ยินดีต้อนรับเข้าสู่ชมรมมิวสิเคิลเมดเล่ย์
“ นี่ ถ้ารู้สึกว่าการออกจากชมรมที่มีคนนับพันอย่างนั้น มาอยู่ชมรมเล็กๆของพวกเราเป็นการเสียเกียรติ จะกลับไปก็ได้นะ “
“ ไม่ค่ะ ( ครีมยิ้มเต็มที่ ) ที่ครีมถามเรื่องสมาชิกชมรม เพราะกำลังดีใจ ชมรมที่มีคนน้อยๆแบบนี้ต่างหากที่ครีมอยากจะอยู่ ถ้ารู้แบบนี้ ออกมานานแล้ว “ ครีมดีใจ พอดีหมดเวลาชมรม ครีมกลับไปที่ห้อง ทุกคนมองหน้ากันอย่างฉงน
“ แปลกแฮะยัยนี่ “
“ ฉันก็ว่างั้น “
“ จะเอาไงดี ฉันว่า คนที่มาจากชมรมละคร ไม่น่าไว้ใจซักคน “
“ จะมีปัญหาอะไรรึเปล่า “ ทุกคนปรึกษากันอย่างกังวล
“ ที่พวกเรามีคนน้อยเพราะไม่เคยแสดงความสามารถของตัวเองให้ทุกคนได้เห็น งานละครเวทีครั้งหน้า ฉันจะร่วมมือกับชมรมละครเล่นเพลงซาวน์แทร็คให้ “
“ จะไหวเหรอ ท่าจะยากนะ อีกอย่าง ชมรมละครก็ใช่ว่าจะยอมทำตามพวกเรานี่ “
“ เฟราธีเป็นเพื่อนรักฉัน ยังไงก็ต้องลองดู “ เซรันบอกอย่างมุ่งมั่นแต่สายตายังกังวล
edited by NACHI 12-05-47
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น