Diary กระดาษ ปากกา เวลา ความรัก

ลำดับตอนที่ #2 : .. ฉัน นาย และ เค้า ..

"ริค  มาทำอะไรตรงนี้"

"ก็รอเธออ่ะดิ"

"รอฉัน  รอฉันทำไม  รู้ได้ไงว่าฉันอยู่นี่"

"ทำไมจะไม่รู้วะ  แกน่ะเวลาแปลกๆไปก็จะมาซุกอยู่ในห้องน้ำเนี่ย  เปลี่ยนที่เหอะ  ดูแล้วอนาถชะมัด"  ฉันอึ้งไป 

"ก็...ก็คนมันปวดท้องนี่  ไม่อยู่ห้องน้ำ  แล้วจะให้ไปอยู่ที่ไหน"

"ปวดขี้แล้วทำไมต้องร้องไห้ด้วย"  ริคมองอย่างจับผิด  "ตัง  ฉันเห็นแกมาเป็นสิบปี  แกคิดอะไรฉันรู้หรอก...."  ริคมองด้วยสายตาจริงจัง  ฉันพูดอะไรไม่ออก  ถ้าเค้ารู้ทั้งหมด  ถ้าเค้ารู้ทุกอย่าง  ทุกอย่างสำหรับเราสองคนจะยังเป็นเหมือนเดิมมั๊ย

"แก......"  ริคก็ดูจะพูดไม่ออกเหมือนกัน  แน่สินะ  มันเป็นความจริงที่ไม่น่ารับได้เลยนี่นา  "แกกลัวอ้วนใช่มั๊ย"

ฉันยืนนิ่ง  น้ำตาที่กลั้นเอาไว้  ต้องไหลออกมาจนได้..... 

"อือ"  ฉันก้มหน้าลงเงียบๆ  ริคตบบ่าฉันเบาๆอย่างปลอบใจ

"ตัง  จริงๆแล้วนะ  แกไม่ต้องหุ่นดีมากก็ได้นี่นา  อย่าซีเรียสจนต้องทรมานตัวเองเลย"

"ริค  ฉันรู้แล้ว  ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก  แต่วันนี้ฉันไม่อยากกินจริงๆ  นายไปกินกับเพื่อนๆเถอะ"  ฉันพูดโดยไม่เงยหน้า  ริคสูงกว่าฉันมาก  เค้าคงไม่เห็นน้ำตาฉันหรอก

"ก็ได้  งั้นฉันไปส่งที่ป้ายรถเมล์แล้วกัน"

"ไม่เป็นไรหรอก  ร้านไอติมกับป้ายรถเมล์มันคนละทาง  อย่าทำให้คนอื่นเสียเวลาเลย  นายอยากไปกินกับอันมากไม่ใช่เหรอ  นายเป็นคนชวนเอง  เพราะฉะนั้นก็อย่าให้เค้ารอเลย"  ฉันพูดจบก็เดินลงจากบันไดแล้วตรงกลับบ้าน  ริคไม่ได้ตามมา  เพียงแต่ตะโกนตามหลัง  "กลับดีๆล่ะ  172  อย่าขึ้นผิดคันนะ"  ฉันก้มหน้าก้มตาเดิน  ขอโทษนะริค  วันนี้ฉันหันกลับไปขอบคุณนายเหมือนทุกครั้งไม่ได้หรอก....

  

         พวกคุณรู้รึเปล่า  ทุกๆวัน  ฉันจะรอคอยให้วันเสาร์มาถึง  เพื่อรอเวลา 4 ชั่วโมงที่จะได้พบริค  และวันนี้ก็อีกวันที่ฉันกำลังมีความสุข  ที่จะได้พบเค้า  แต่วันนี้ริคนั่งเงียบไม่เหมือนทุกครั้ง  ฉันตรงเข้าไปถาม

"เป็นไรไป"

"ตัง  ฉันได้ข่าวมาว่าอันเค้าเป็นดี้อยู่ที่โรงเรียน  เธอว่าเรื่องจริงรึเปล่า"

"ดี้เด้ออะไรกัน  ฟุ้งซ่านน่ะริค"

"แต่เค้าก็ดูเงียบๆนี่นา"

"ผู้หญิงหงิ๋มๆนายก็เหมารวมว่าเป็นดี้หมด  ไม่แปลกหรอกที่จนถึงวันนี้นายก็ยังคิดว่าฉันเป็นทอมอยู่วันยังค่ำ  นายคิดว่าโลกนี้ผู้หญิงทุกคนเป็นเลสเบี้ยนหมดรึไง"  ฉันเท้าเอวมองริคอย่างไม่เข้าใจ

"โอ้ย  !!"  เค้าเอามือกุมหัวตัวเอง  ฉันมองเค้า

          ฉันเดินหนีเค้าไปนั่งที่ของตัวเอง  ฉันแอบมองเค้าและเห็นว่าเค้ากำลังนั่งครุ่นคิดอะไรซักอย่าง  จากนั้นฉันก็ตั้งใจเรียนไม่ได้มองหน้าเค้าอีกเลย

          จนมาถึงเวลาพัก  ฉันกำลังจะเดินไปข้างล่างกับมีน  แต่ก็ต้องผ่านหน้าโต๊ะริค  มีนถามอย่างแปลกใจ

"ริค  นายเป็นไรไป"

"เปล่า"

"ไม่พักเหรอ"

"ไม่"  ฉันจูงมือมีนเดินลงมาโดยไม่คุยกับเค้าเลย



แต่แล้ว  ขณะที่กำลังกินข้าวกับมีน  ซักพักเดียวฉันก็ทนไม่ไหว

"อ้าว  อิ่มแล้วเหรอตัง"  มีนถามงงๆ

"เปล่า  จะขึ้นไปดูอาการคนบ้า  เดี๋ยวอาการกำเริบทำลายข้าวของ"  มีนมองหน้าฉันงงๆ  ฉันรีบเดินขึ้นไปข้างบน  ฉันเป็นห่วงที่ตั้งนานแล้วเค้าก็ยังไม่ลงมา

ริคยืนเหม่ออยู่ในห้อง  ฉันยืนพิงประตูมองริค  จนเค้ารู้สึกตัวหันมามองหน้าฉัน

"ทำไมเนี่ย"  ฉันเอ่ยขึ้นลอยๆ

"อะไรทำไม"  เค้าถามงงๆ

"ทำไมนายถึงอ่อนแอได้ขนาดนี้"

"ฉันเหรออ่อนแอ  ?"

"หรือจะเถียงหล่ะ  นายปล่อยให้ผู้หญิงคนนึง  มีอิทธิพลต่อตัวนายขนาดนี้"

"ฉันชอบเค้านะตัง  ฉัน..  ฉันไม่อยากผิดหวัง"

"นายต้องรู้จักผิดหวังซะบ้างริค  นายไม่เคยชอบใคร  ชีวิตนายเลยเพอร์เฟ็คมาตลอด  ถ้านายกล้าจะรัก  ก็ต้องกล้าเจอเรื่องเจ็บๆแบบนี้บ้าง  ไม่ใช่โดนบาดนิดเดียวก็จะเป็นจะตาย  ถ้าเป็นอย่างนั้นนายก็ถอนตัวซะดีกว่า"

"เธอพูดเหมือนเธอก็เคยมีความรักอย่างนั้น  เธอเข้าใจอะไรไปมากกว่าฉันรึไง"

"ใช่สิ  ฉันมี"  ฉันเม้มปาก  ความรู้สึกที่มีอยู่อย่างมากมายชอบทำท่าจะล้นออกมาอยู่เรื่อย

"มิน่า  ฉันแนะนำใครให้  เธอถึงปฏิเสธหมด"

"เธอก็เครียดเหมือนกันเหรอ" เค้าถามฉันเหมือนหาเพื่อน

"ฉันไม่เครียด  ฉันพอใจ  พอใจที่ฉันได้ทำในสิ่งที่ฉันพอจะได้ทำบ้าง  ฉันแค่ได้ใกล้ๆเค้าทุกๆอาทิตย์  แม้มันจะแค่สี่ชั่วโมง  แต่แค่ฉันได้รู้ว่าเป็นคนสำคัญของเค้า  ฉันก็พอใจกับจุดยืนตัวเองแล้ว  ฉันพอใจที่ได้เป็นที่ปรึกษา  คอยให้คำปลอบใจ  และเป็นที่พึ่งเวลาเค้าไม่เห็นใคร  ก็เท่านั้น  ฉันพอใจแล้ว"

"เธอคิดง่ายเกินไปนะ"  ริคพูดเหมือนกับวิจารณ์ผลงานศิลปะชิ้นหนึ่ง

"ฉันไม่ได้คิดง่าย  แต่ฉันไม่อยากพยายามดันตัวเองขึ้นไขว่คว้า  ฉันกลัวจะเผลอหวังสูง  แล้วฉันก็จะตกลงมา  - -  เหมือนนาย..ริค   นายต้องเผชิญกับอีกหลายคำถาม  อย่างเช่น  อันเป็นดี้รึเปล่า  สังคมเค้าเป็นยังไง  เพื่อนเยอะมั๊ย  นิสัยเป็นยังไง  ที่สำคัญ  เค้าชอบนายเหมือนที่นายชอบเค้ารึเปล่า"

"มันมากเกินไป"  เค้าพูด

"ถ้าอันเปลี่ยนนายได้ขนาดนี้  ฉันจะเลิกช่วยนายแล้วนะ"

"ทำไมหล่ะ"  ริคถามเสียงดัง

"ฉันช่วยนาย  เพราะฉันอยากให้นายยิ้ม  ไม่ใช่สีหน้าและสายตาแบบนี้  ไม่ใช่นายที่กลายเป็นดอกไม้เฉาไปแล้วแบบนี้  และถ้านายยังเป็นแบบนี้  งั้นก็จบเถอะ  ฉันก็รำคาญที่ต้องทรมานตัวเองแล้ว"