ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : .. ไม่มีเหตุผล .. --+ แก้ใหม่ +---
จากวันนั้นเองที่ครีมตัดสินใจจะขอโทษคลิฟฟ์ แต่ก็ไม่สบโอกาสสักที ยิ่งเข้าใกล้ ตัวเองยิ่งอันตรายจากคนรอบข้างที่คอยตามดูคลิฟฟ์อยู่ทุกวินาที
วันนี้ขณะที่ครีมกำลังกวาดหอประชุมอยู่ คลิฟฟ์เดินผ่านห้องประชุมข้ามไปอีกฝั่ง เมื่อครีมเห็นคลิฟฟ์ ความรู้สึกทุกอย่างบนหัวกลั่นกรองออกมาอย่างรวดเร็ว
“ คลิฟฟ์ เดี๋ยวๆ “ ครีมแทบจะวิ่งตาม ทั้งๆที่คลิฟฟ์เพียงแต่เดินเท่านั้น
“ ฉันขอพูดซักสองสามประโยค ไม่รบกวนเวลานักหรอก “ ครีมหอบ คลิฟฟ์หยุดยืนหันหลังให้
“ คือ.. ฉันอยากจะขอโทษ เรื่องวันนั้น ฉันพูดแรงไป “ ครีมบอก ไม่รู้ว่าเสียงลมหายใจครั้งสุดท้ายนั่นจะเป็นการถอนหายใจหรือเสียงหอบ คลิฟฟ์ยังคงเงียบ ยากที่จะเดาว่า คลิฟฟ์กำลังทำสีหน้ายังไงอยู่
“ แล้วก็ขอบคุณมากที่ช่วยฉันจากรุ่นพี่คนนั้น “
“ ฉันไม่ได้ทำเพื่อเธอ…. “ คลิฟฟ์เอ่ยอย่างเย็นชาแล้วเดินจากไป ครีมมองอย่างอึ้ง และความเสียใจอย่างที่สุดทะลักเข้ามาจนเธอรู้สึกแปลกใจกับความรู้สึกตัวเอง
วันหนึ่งขณะที่มหาวิทยาลัยกำลังมีงานใหญ่ขึ้นที่หอประชุม ครีมซึ่งทำหน้าที่เป็นเบื้องหลังจัดฉากทั้งหมด ต้องวิ่งไปวิ่งมาเช็คเตรียมความพร้อมให้นักแสดงขึ้นบนเวที
“ ครีม เธอจะชักช้าอะไรนักหนาฮะ ไปดูม่านฝั่งนั้นซิ “
“ ยัยครีม ! ไปดูเครื่องเสียงซิ “
“ ครีมาเทียร์ ถ้าเธอยืดยาด จบงานนี้ ไสหัวออกไปจากชมรมนี้ซะนะ “
เสียงคำสั่งมากมายดังก้องในโสตประสาทของครีม จนกระทั่งเธอยืนเซไปโดนผู้หญิงคนหนึ่ง เธออยู่ในชุดเจ้าหญิงที่กำลังจะขึ้นแสดง
“ เหนื่อยมากเหรอ “ เธอพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ระคนตื่นเต้นเล็กน้อยที่กำลังจะขึ้นแสดง
“ ขอโทษนะคะ ทำเสื้อคุณเลอะเทอะเลย “ ครีมพูดอย่างท้อใจ มีปัญหาอีกแล้ว...
“ ครีม ! เธอทำเสื้อเจ้าหญิงเลอะ เธอรู้มั๊ยตัวนี้ฉันสั่งตัดพิเศษเชียวนะ “ รุ่นพี่คนหนึ่งเดินเข้ามาตะคอกใส่ครีม ครีมขอโทษขอโพยที่ทำให้อะไรๆดูยุ่งยากมากขึ้น
“ เฟย์ เธอไปนั่งตรงที่ของเธอดีกว่า ตรงนี้มีแต่สต๊าฟฟ์ พวกเรากำลังยุ่ง เดี๋ยวเธอจะโดนชนเข้าอีก ( เธอพูดเสียงนุ่ม ) - - ส่วนเธอ ! ไปเอาแก้วไวน์มาวางที่โต๊ะ แล้วอย่าทำซุ่มซ่ามอีก “
“ ค่ะๆ จะไปเดี๋ยวนี้ “ ครีมวิ่งออกไป เมื่อได้แก้วไวน์ก็รีบวิ่งกลับมาตรงที่เตรียมอุปกรณ์เข้าฉาก ระหว่างนั้นเองที่เธอสะดุดสายไฟเข้า ทำให้หน้าทิ่มและแก้วไวน์ที่ถือมาสามใบแตกครบ
“ อะไรกันน่ะ ! “ เสียงร้องอย่างตกใจของรุ่นพี่ดังเข้ามา ทุกคนพร้อมใจกันเรียก “ ครีมาเทียร์ ! “ ครีมที่ล้มข้อเท้าแพลงรู้ตัวทันทีว่าปัญหาใหญ่กำลังจะเกิดขึ้นกับเธอแล้ว......
งานในวันนั้นจบลง ด้วยความยินดีของทุกคนในชมรม โดยเฉพาะรุ่นพี่ที่ทุกอย่างไม่มีปัญหา และอีกอย่างคือ จะได้ไล่ตัวขวางหูขวางตาอย่างครีมออกโดยไม่มีอะไรมาขัดขวางและสมเหตุสมผล
หลังเวที..... ครีมยืนก้มหน้าอย่างสำนึกผิดต่อหน้ารุ่นพี่หลายคนที่ชี้นิ้วต่อว่าเธอมากมาย
“ เอาหล่ะ จากเสียงของทุกคน ลงมติว่าพวกเราจะไล่เธอออกจากชมรมการแสดง ตั้งแต่.... “
“ หยุดก่อนซิ “ ผู้หญิงในชุดเจ้าหญิงที่ครีมก่อคดีเอาไว้ตะโกนมา
“ เฟย์ “ รุ่นพี่ถามอย่างเกรงๆ \" มีอะไรรึเปล่า \"
“ ฉันต่างหากต้องถามเธอ ฉันเป็นประธานชมรมนะ เธอกำลังจะไล่คนออก ทำไมไม่บอกฉัน “
“ ปัญหาเล็กๆน่า ก็แค่ยัยป่วนนี่ทำให้ชมรมเราขัดไปซะทุกอย่าง พวกเราก็แค่จะไล่มันออก “ รุ่นพี่อีกคนเอ่ยกับผู้หญิงที่เค้าเรียกกันว่า ‘ เฟย์ ‘
“ แต่ฉันว่าเค้าน่ารัก เพิ่มสีสันให้เราได้เยอะมากกว่า “ เฟย์ยิ้มให้
“ เธออย่ามองคนในแง่ดีนักซี่ “
“ เอาเถอะ ยังไงๆฉันก็ขอละกันนะ “ เฟย์บอก ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคนในชมรม รวมทั้งครีมด้วย
“ เอาหล่ะๆ ทุกคน วันนี้ทุกคนทำได้ดีมาก ฉันขอบคุณที่สุดเลยแล้ววันหน้าจะพาไปเลี้ยงด้วยกันอีก วันนี้แยกย้ายกันไปก่อนนะ -- ครีมาเทียร์ ไปกับฉัน “ เฟย์พูด ถึงแม้น้ำเสียงจะเป็นการออกคำสั่ง แต่ครีมก็ยอมไปด้วยแต่โดยดี
ระหว่างที่ทั้งสองเดินกลับลงมาข้างล่างด้วยกัน
“ ทำไมช่วยฉันหล่ะคะรุ่นพี่ “
“ พี่ถูกคนเค้าขอร้องมาหน่ะ -- แต่ไม่ใช่ว่าพี่โกหกทั้งหมดนะ ความจริงพี่ก็อยากช่วยเธอเหมือนกัน เธอทำให้พวกเราได้หัวเราะกันมากขึ้นจากที่ควรจะบึ้งตึงใส่เพราะอารมณ์หงุดหงิดน่ะ นี่ก็เป็นข้อดีของเธอเหมือนกัน “
“ ข้อดีที่มีข้อเดียว เป็นตัวตลกล่ะไม่ว่า .....ว่าแต่ใครขอร้องพี่เหรอคะ “
“ อืม ( เฟย์ทำท่าคิด ) เพื่อให้การจ้างวานสมบูรณ์แบบ พี่จำเป็นต้องปิดปากเรื่องคนๆนั้นไว้นะ -- ครีม แต่เธอต้องระวังตัวนะรู้รึเปล่า ความจริงพี่อยากให้เธอเริ่มต้นกับชมรมอื่นมากกว่า ชมรมการแสดงมีแต่พวกเสือสิงห์กระทิงแรด แต่ละคนล้วนแต่อิจฉากันและกันทั้งนั้น ปีนี้อีกไม่นานก็ต้องเลือกประธานชมรมคนใหม่ ไม่แน่ถ้าพี่ไม่ได้เป็นแล้ว พี่ก็คงใช้สิทธิอะไรมาช่วยเธอไม่ได้แล้วนะ “ ครีมหน้าหมอง เธอรู้แล้วว่าทำไมเฟย์ถึงมีอิทธิพลต่อรุ่นพี่ขนาดนั้น เพราะเธอคือประธานชมรมการแสดง ชมรมที่ใหญ่ที่สุดในมหาวิทยาลัยเอ็นซอร์ และมีคนหน้าตาดีๆมารวมกันมากที่สุด แทบจะทุกคนที่จบไปมีอนาคตในวงการบันเทิงกันทั้งนั้น
“ พี่ไม่ได้พูดให้เธอท้อ แต่อย่ามั่นใจเกินไป เรื่องบางอย่างทำให้เธอเจ็บได้โดยไม่ต้องใช้กำลัง “
“ ขอบคุณค่ะรุ่นพี่ “
“ เรียกฉันว่าเฟย์ก็ได้ ฉัน เฟราธี คริสโตเลท “
“ เฟย์ ขอบคุณมากนะคะสำหรับวันนี้ “
“ ไม่สิๆ ต้องขอบคุณสำหรับทุกอย่าง “ ครีมแก้คำพูด ทั้งสองยิ้มกว้าง
“ งั้นขอตัวไปก่อนนะ บาย “ ครีมโบกมือ
“ เช่นกันจ๊ะ “ เฟย์ยิ้มให้ พอครีมคล้อยหลัง
“ พอใจรึยังคลิฟฟ์ “ เฟย์ยิ้ม แล้วหมุนตัวหันไปมองชายหนุ่มที่เพิ่งเดินออกมาจากซอกตึก
“ ขอบคุณมาก เฟย์ “ คลิฟฟ์ขอบคุณจากใจจริง
“ ไม่เป็นไร เรื่องเล็กๆ ว่าแต่ งานละครเวทีครั้งหน้า เธอตกลงแล้วใช่มั๊ย “
“ อื้ม ได้ “
“ ดีเลย ละครเรื่องต่อไปเราจะเริ่มซ้อมกันเดือนหน้า ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือนะ “ เฟย์บอกดูท่าทางตื่นเต้นดีใจ คลิฟฟ์ยิ้มจางๆให้
“ แต่ฉันรับแค่งานนี้งานเดียวนะเฟย์ “
“ ฉันรู้ว่าเธอรับเพราะขอบคุณที่ฉันช่วยเด็กที่ชื่อครีมนั่น ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ชอบบังคับใครอยู่แล้ว “
“ งั้นวันนี้ฉันไปก่อนนะ “
“ จ๊ะ “ เมื่อคลิฟฟ์พ้นระยะสายตาที่เฟย์จะมองเห็น
“ ทำไมต้องช่วยเธอด้วยคลิฟฟ์ “ เฟย์พูดกับตัวเองสีหน้าสงสัย
edited by Nachi 12-05-47
วันนี้ขณะที่ครีมกำลังกวาดหอประชุมอยู่ คลิฟฟ์เดินผ่านห้องประชุมข้ามไปอีกฝั่ง เมื่อครีมเห็นคลิฟฟ์ ความรู้สึกทุกอย่างบนหัวกลั่นกรองออกมาอย่างรวดเร็ว
“ คลิฟฟ์ เดี๋ยวๆ “ ครีมแทบจะวิ่งตาม ทั้งๆที่คลิฟฟ์เพียงแต่เดินเท่านั้น
“ ฉันขอพูดซักสองสามประโยค ไม่รบกวนเวลานักหรอก “ ครีมหอบ คลิฟฟ์หยุดยืนหันหลังให้
“ คือ.. ฉันอยากจะขอโทษ เรื่องวันนั้น ฉันพูดแรงไป “ ครีมบอก ไม่รู้ว่าเสียงลมหายใจครั้งสุดท้ายนั่นจะเป็นการถอนหายใจหรือเสียงหอบ คลิฟฟ์ยังคงเงียบ ยากที่จะเดาว่า คลิฟฟ์กำลังทำสีหน้ายังไงอยู่
“ แล้วก็ขอบคุณมากที่ช่วยฉันจากรุ่นพี่คนนั้น “
“ ฉันไม่ได้ทำเพื่อเธอ…. “ คลิฟฟ์เอ่ยอย่างเย็นชาแล้วเดินจากไป ครีมมองอย่างอึ้ง และความเสียใจอย่างที่สุดทะลักเข้ามาจนเธอรู้สึกแปลกใจกับความรู้สึกตัวเอง
วันหนึ่งขณะที่มหาวิทยาลัยกำลังมีงานใหญ่ขึ้นที่หอประชุม ครีมซึ่งทำหน้าที่เป็นเบื้องหลังจัดฉากทั้งหมด ต้องวิ่งไปวิ่งมาเช็คเตรียมความพร้อมให้นักแสดงขึ้นบนเวที
“ ครีม เธอจะชักช้าอะไรนักหนาฮะ ไปดูม่านฝั่งนั้นซิ “
“ ยัยครีม ! ไปดูเครื่องเสียงซิ “
“ ครีมาเทียร์ ถ้าเธอยืดยาด จบงานนี้ ไสหัวออกไปจากชมรมนี้ซะนะ “
เสียงคำสั่งมากมายดังก้องในโสตประสาทของครีม จนกระทั่งเธอยืนเซไปโดนผู้หญิงคนหนึ่ง เธออยู่ในชุดเจ้าหญิงที่กำลังจะขึ้นแสดง
“ เหนื่อยมากเหรอ “ เธอพูดด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ระคนตื่นเต้นเล็กน้อยที่กำลังจะขึ้นแสดง
“ ขอโทษนะคะ ทำเสื้อคุณเลอะเทอะเลย “ ครีมพูดอย่างท้อใจ มีปัญหาอีกแล้ว...
“ ครีม ! เธอทำเสื้อเจ้าหญิงเลอะ เธอรู้มั๊ยตัวนี้ฉันสั่งตัดพิเศษเชียวนะ “ รุ่นพี่คนหนึ่งเดินเข้ามาตะคอกใส่ครีม ครีมขอโทษขอโพยที่ทำให้อะไรๆดูยุ่งยากมากขึ้น
“ เฟย์ เธอไปนั่งตรงที่ของเธอดีกว่า ตรงนี้มีแต่สต๊าฟฟ์ พวกเรากำลังยุ่ง เดี๋ยวเธอจะโดนชนเข้าอีก ( เธอพูดเสียงนุ่ม ) - - ส่วนเธอ ! ไปเอาแก้วไวน์มาวางที่โต๊ะ แล้วอย่าทำซุ่มซ่ามอีก “
“ ค่ะๆ จะไปเดี๋ยวนี้ “ ครีมวิ่งออกไป เมื่อได้แก้วไวน์ก็รีบวิ่งกลับมาตรงที่เตรียมอุปกรณ์เข้าฉาก ระหว่างนั้นเองที่เธอสะดุดสายไฟเข้า ทำให้หน้าทิ่มและแก้วไวน์ที่ถือมาสามใบแตกครบ
“ อะไรกันน่ะ ! “ เสียงร้องอย่างตกใจของรุ่นพี่ดังเข้ามา ทุกคนพร้อมใจกันเรียก “ ครีมาเทียร์ ! “ ครีมที่ล้มข้อเท้าแพลงรู้ตัวทันทีว่าปัญหาใหญ่กำลังจะเกิดขึ้นกับเธอแล้ว......
งานในวันนั้นจบลง ด้วยความยินดีของทุกคนในชมรม โดยเฉพาะรุ่นพี่ที่ทุกอย่างไม่มีปัญหา และอีกอย่างคือ จะได้ไล่ตัวขวางหูขวางตาอย่างครีมออกโดยไม่มีอะไรมาขัดขวางและสมเหตุสมผล
หลังเวที..... ครีมยืนก้มหน้าอย่างสำนึกผิดต่อหน้ารุ่นพี่หลายคนที่ชี้นิ้วต่อว่าเธอมากมาย
“ เอาหล่ะ จากเสียงของทุกคน ลงมติว่าพวกเราจะไล่เธอออกจากชมรมการแสดง ตั้งแต่.... “
“ หยุดก่อนซิ “ ผู้หญิงในชุดเจ้าหญิงที่ครีมก่อคดีเอาไว้ตะโกนมา
“ เฟย์ “ รุ่นพี่ถามอย่างเกรงๆ \" มีอะไรรึเปล่า \"
“ ฉันต่างหากต้องถามเธอ ฉันเป็นประธานชมรมนะ เธอกำลังจะไล่คนออก ทำไมไม่บอกฉัน “
“ ปัญหาเล็กๆน่า ก็แค่ยัยป่วนนี่ทำให้ชมรมเราขัดไปซะทุกอย่าง พวกเราก็แค่จะไล่มันออก “ รุ่นพี่อีกคนเอ่ยกับผู้หญิงที่เค้าเรียกกันว่า ‘ เฟย์ ‘
“ แต่ฉันว่าเค้าน่ารัก เพิ่มสีสันให้เราได้เยอะมากกว่า “ เฟย์ยิ้มให้
“ เธออย่ามองคนในแง่ดีนักซี่ “
“ เอาเถอะ ยังไงๆฉันก็ขอละกันนะ “ เฟย์บอก ท่ามกลางความตกตะลึงของทุกคนในชมรม รวมทั้งครีมด้วย
“ เอาหล่ะๆ ทุกคน วันนี้ทุกคนทำได้ดีมาก ฉันขอบคุณที่สุดเลยแล้ววันหน้าจะพาไปเลี้ยงด้วยกันอีก วันนี้แยกย้ายกันไปก่อนนะ -- ครีมาเทียร์ ไปกับฉัน “ เฟย์พูด ถึงแม้น้ำเสียงจะเป็นการออกคำสั่ง แต่ครีมก็ยอมไปด้วยแต่โดยดี
ระหว่างที่ทั้งสองเดินกลับลงมาข้างล่างด้วยกัน
“ ทำไมช่วยฉันหล่ะคะรุ่นพี่ “
“ พี่ถูกคนเค้าขอร้องมาหน่ะ -- แต่ไม่ใช่ว่าพี่โกหกทั้งหมดนะ ความจริงพี่ก็อยากช่วยเธอเหมือนกัน เธอทำให้พวกเราได้หัวเราะกันมากขึ้นจากที่ควรจะบึ้งตึงใส่เพราะอารมณ์หงุดหงิดน่ะ นี่ก็เป็นข้อดีของเธอเหมือนกัน “
“ ข้อดีที่มีข้อเดียว เป็นตัวตลกล่ะไม่ว่า .....ว่าแต่ใครขอร้องพี่เหรอคะ “
“ อืม ( เฟย์ทำท่าคิด ) เพื่อให้การจ้างวานสมบูรณ์แบบ พี่จำเป็นต้องปิดปากเรื่องคนๆนั้นไว้นะ -- ครีม แต่เธอต้องระวังตัวนะรู้รึเปล่า ความจริงพี่อยากให้เธอเริ่มต้นกับชมรมอื่นมากกว่า ชมรมการแสดงมีแต่พวกเสือสิงห์กระทิงแรด แต่ละคนล้วนแต่อิจฉากันและกันทั้งนั้น ปีนี้อีกไม่นานก็ต้องเลือกประธานชมรมคนใหม่ ไม่แน่ถ้าพี่ไม่ได้เป็นแล้ว พี่ก็คงใช้สิทธิอะไรมาช่วยเธอไม่ได้แล้วนะ “ ครีมหน้าหมอง เธอรู้แล้วว่าทำไมเฟย์ถึงมีอิทธิพลต่อรุ่นพี่ขนาดนั้น เพราะเธอคือประธานชมรมการแสดง ชมรมที่ใหญ่ที่สุดในมหาวิทยาลัยเอ็นซอร์ และมีคนหน้าตาดีๆมารวมกันมากที่สุด แทบจะทุกคนที่จบไปมีอนาคตในวงการบันเทิงกันทั้งนั้น
“ พี่ไม่ได้พูดให้เธอท้อ แต่อย่ามั่นใจเกินไป เรื่องบางอย่างทำให้เธอเจ็บได้โดยไม่ต้องใช้กำลัง “
“ ขอบคุณค่ะรุ่นพี่ “
“ เรียกฉันว่าเฟย์ก็ได้ ฉัน เฟราธี คริสโตเลท “
“ เฟย์ ขอบคุณมากนะคะสำหรับวันนี้ “
“ ไม่สิๆ ต้องขอบคุณสำหรับทุกอย่าง “ ครีมแก้คำพูด ทั้งสองยิ้มกว้าง
“ งั้นขอตัวไปก่อนนะ บาย “ ครีมโบกมือ
“ เช่นกันจ๊ะ “ เฟย์ยิ้มให้ พอครีมคล้อยหลัง
“ พอใจรึยังคลิฟฟ์ “ เฟย์ยิ้ม แล้วหมุนตัวหันไปมองชายหนุ่มที่เพิ่งเดินออกมาจากซอกตึก
“ ขอบคุณมาก เฟย์ “ คลิฟฟ์ขอบคุณจากใจจริง
“ ไม่เป็นไร เรื่องเล็กๆ ว่าแต่ งานละครเวทีครั้งหน้า เธอตกลงแล้วใช่มั๊ย “
“ อื้ม ได้ “
“ ดีเลย ละครเรื่องต่อไปเราจะเริ่มซ้อมกันเดือนหน้า ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือนะ “ เฟย์บอกดูท่าทางตื่นเต้นดีใจ คลิฟฟ์ยิ้มจางๆให้
“ แต่ฉันรับแค่งานนี้งานเดียวนะเฟย์ “
“ ฉันรู้ว่าเธอรับเพราะขอบคุณที่ฉันช่วยเด็กที่ชื่อครีมนั่น ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ชอบบังคับใครอยู่แล้ว “
“ งั้นวันนี้ฉันไปก่อนนะ “
“ จ๊ะ “ เมื่อคลิฟฟ์พ้นระยะสายตาที่เฟย์จะมองเห็น
“ ทำไมต้องช่วยเธอด้วยคลิฟฟ์ “ เฟย์พูดกับตัวเองสีหน้าสงสัย
edited by Nachi 12-05-47
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น