Diary กระดาษ ปากกา เวลา ความรัก

ลำดับตอนที่ #14 : .. เลือกซักคน ..

         ตังตั้งหน้าตั้งตาเรียนเพื่อก้าวเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัยในปีหน้า  เธอมักจะเสียสมาธิเพราะความรู้สึกที่เหมือนตัวเองทำลายอันคอยแต่จะครุกรุ่นอยู่ในสมองตลอดเวลา

         อย่างเช่นวันนี้ ....  หลังจากที่ตังได้เข้าเรียนห้องเดียวกับฟลุ๊ค  และอันกับริคอยู่อีกห้องหนึ่ง  ฟลุ๊คไม่แสดงท่าทีใส่ใจตังเหมือนแต่ก่อน  เค้าเพียงแต่คอยจะแอบมองและแอบดูทุกย่างก้าวที่ตังเดินก็เท่านั้น  - -  ริคและอันมาหาตังและฟลุ๊คที่ห้อง



“  เฮ้ย  ไปพักกัน  “  ตังเงยหน้าจากกองชีท  ฟลุ๊คเหลือบสายตามามองนิดหนึ่งแล้วหันกลับไป

“  ไม่ได้  งานพวกนี้ต้องส่งก่อนกลับบ้าน  ฉันยังทำไปไม่ถึงครึ่งเลย  “

“   ทำไมไม่ให้มันสอน  เลขมันออกจะเก่ง  “  ริคชี้ไปที่ฟลุ๊ค

“  พักนี้ฟลุ๊คเย็นชากับฉันยังไงไม่รู้  ฉันไม่อยากรบกวนเค้าอีก  “

“  ตรงไหนทำไม่ได้  “  ฟลุ๊คก้าวเข้ามาหา  ตังมองอย่างแปลกใจ  แล้วเธอก็ชี้นิ้วไปที่โจทย์ข้อหนึ่ง

“  ง่ายจะตาย  เธอจำสูตรไม่ได้เหรอ  “  ฟลุ๊คหยิบดินสอก็ตังขึ้นมาแล้วขีดไปขีดมาบนกระดาษ  ตังมองอย่างทึ่ง  ริคมองทั้งสองด้วยแววตาที่อ่านใจยาก  อันกำลังยิ้มกับฟลุ๊คและตังอยู่  พอเธอเห็นสายตาริคยิ้มก็เจื่อนจางไป  - -  ตังมองเห็นพฤติกรรมของทั้งคู่  โทษตัวเองในใจว่าเธอเป็นต้นเหตุทำให้สองคนเข้าหน้ากันไม่ติด  ถึงแม้ภายนอกจะปกติทุกอย่าง  แต่ภายในบอบช้ำด้วยกันทั้งสี่คน  ฟลุ๊คไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น  ตั้งหน้าตั้งตาสอนตัง  แม้ว่าในใจของเค้าจะร้องไห้น้ำตาท่วมก็ตาม



          ตังและริคบังเอิญได้มีโอกาสเจอกันสองคนอีกครั้งในงานปาร์ตี้คอกเทลครบรอบสิบห้าปีบริษัทพ่อริค  ซึ่งพ่อตังก็มีส่วนเกี่ยวข้อง  ตังจึงได้มาร่วมงาน

         ริคออกมารอรับตังถึงหน้างาน  พ่อริคกับพ่อตังแยกย้ายกันไปต้อนรับแขก  ริคพาตังเข้าไปในงาน  

“  นั่งนี่นะ  “  ตังบอก  แล้ววางจานอาหารลงบนโต๊ะ

“  เอ้อ  “  ตังและริคนั่งกินข้าวกันไปได้ซักพัก  ริคกำลังจะเอ่ยอะไรขึ้นแต่ตังขัดไว้

“  นี่  ฉันต้องขอโทษด้วย  เรื่องที่ทำให้นายกับอันต้อง...  เอ่อ  เข้าหน้ากันไม่ค่อยจะติด  แต่นายคงไม่ได้พูดเรื่องฉันให้เค้าฟังหรอกใช่มั๊ย  “

“  ก็ไม่เชิง  “

“  หมายความว่าไงไม่เชิง  อันสงสัยเหรอ  “

“  เค้าไม่ได้สงสัย  แต่ว่า...  คือ  เค้าอาจจะ  เรียกว่าไรดี  เค้าอาจจะร้อนตัวหรือคิดเอาเองมากเกินไป  “

“  ก็ดีแล้วหล่ะ  แล้วทำไมนายไม่ชวนอันมาด้วย  “  จริงๆแล้ว  ริคอยากจะบอกตังว่า  เค้าเองอยากจะมากับตังสองคน  แต่เค้าหาเหตุผลไม่ได้  ว่าเพราะอยากจะคุยกันตามลำพัง  หรือเพราะอยากเจอหน้าโดยไม่มีอันกันแน่  

“  พ่อฉันเชิญแต่เพื่อนร่วมงานหน่ะ  “

“  อ๋อเหรอ  “

“  ตัง  “

“  หืม  “

“  เธอชอบฟลุ๊ครึเปล่า  “  เจอเรื่องนี้ทำเอาตังอึ้งไปนาน

“  ตอนนี้ก็ไม่หรอก  แต่อนาคตอาจใช่ก็ได้  “

“  เธอหมายความว่าไง  “

“  เรื่องในวันพรุ่งนี้เราไม่รู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นนี่นา  จริงมั๊ย  “

“  แล้วนายจะถามทำไม  “

“  เปล่า  ฉันแค่....  “

“  จะบอกให้ฉันทำใจเหรอ  ไม่ต้องหรอก  ฉันทำใจได้นานแล้วแล้ว  “  ตังตอบอย่างยิ้มแย้ม

“  เธอ... “

“  ฉันทำใจได้  เพราะมันด้านชามานานแล้ว  “  เธอยังคงย้ำ

“  ตัง  แกเป็นเพื่อนฉันนะ  ในสายตาฉันแกเป็นเพื่อนที่ฉันรักที่สุด  แม้แต่กับพี่น้องฉันทุกคน  แกก็มีอิทธิพลที่สุด  เพราะแกเป็นคนเดียวที่เข้าใจฉันในขณะที่ฉันหาใครไม่ได้เลยซักคน  “

“  แต่นายก็มีอันมาแทนที่แล้วนี่  “

“  ตัง  มันคนละฐานะกันนะ  “

“  หมายความว่าไง  “

“  โอเคฉันรักอัน  แต่ไม่ได้หมายความว่า  อันจะรักฉันนี่  “

“  นายทะเลาะกันเหรอ  “

“  เปล่าเลย  ฉันแค่อยากจะบอกเธอว่า - - ฉันจะยอมเลิกกับอัน  และรักเธอ  ให้เธอแทนที่อัน  “

“  ชั่วที่สุด !  นายกล้าพูดแบบนี้กับอันได้ยังไง  เค้าทำอะไรผิด !    นายถึงต้องทำรายเค้าขนาดนี้  “

“  ตัง  ฉันทำตัวไม่ถูก  เธอจะให้ฉันทำยังไง  “

“  ป่าเถื่อน  ไร้สาระ  ไร้ความคิดที่สุดเลย  “  ริคก้มหน้า

“  ขอโทษด้วย  ฉันใจร้อนไป  เพราะฉันจะไม่อยากให้เธอต้องร้องไห้เพราะฉันอีก ฉันไม่อยากทำร้ายคนที่ฉันรักมากไปกว่านี้  “

“  เลยคิดจะทำร้ายตัวเองกับฉันงั้นเหรอ  “

“  ฉันไม่ได้ทำร้ายเธอนี่  “

“  ริค  ฉันเข้าใจความหวังดีของนาย  แต่อันไม่ได้ทำอะไรผิด  เค้าอยู่ดีๆนายก็ไปจีบเค้าจนความรักคืบหน้ามาหลายปี  หากนายจะทิ้งความผูกพันนี้มาเพื่อฉัน  ฉันจะทนได้เหรอ  นายหักอกอันได้  นายก็หักอกฉันได้เหมือนกัน  นายจะให้ฉันวางใจนายได้รึไง  - -  อย่าทำร้ายตัวเอง  ฉันรับปาก  จะเปิดใจมองฟลุ๊คอย่างที่นายเคยบอก  นายพูดถูก  ฟลุ๊คดีกับฉันทุกอย่าง  ฉันต้องตอบแทนเค้าบ้าง  “

“  เฮ้อ  “

“  อย่าทำแบบนี้อีก  นายจะยิ่งทำให้ฉันเสียใจที่บอกเรื่องนั้นไปอย่างวู่วาม  ถ้าฉันไม่เปิดปาก  เรื่องทุกอย่างคงไม่จบลงแบบนี้  “

“  ถึงยังไงก็ตาม  เชื่อฉันนะตัง  - -  ถึงยังไงมิตรภาพของเราก็ยังจะเป็นที่สุด  ฉันจะไม่ทิ้งมันไปไหนเด็ดขาด  “

“  ขอบคุณที่เข้าใจ  “



         วันรุ่งขึ้นที่ห้องเรียน  ตังขอให้ฟลุ๊คช่วยอธิบายภาษาอังกฤษให้อยู่อย่างมีความสุข  ยิ้มด้วยกันทั้งคู่  ราวกับปัญหาทุกอย่างสลายไป  ริคเข้ามาพอดี  เมื่อเค้าเห็นตังกับฟลุ๊ค  ความรู้สึกบางอย่างแทรกซึมผ่านสมอง

         “  ทำไมหล่ะ  ในเมื่อ แบบนี้ก็ถูกแล้ว  เป็นแบบนี้ก็ดีแล้วเราสี่คนถึงจะอยู่อย่างมีความสุขด้วยกันเหมือนเดิมได้  แต่ทำไม ?  เราถึงไม่อยากให้ตังเข้าใกล้หมอนั่นมากไปกว่านี้นะ  “





“  ริค  “  ฟลุ๊คเอ่ยขึ้นเมื่อมีโอกาสได้อยู่ในห้องกับริคตามลำพัง

“  หืม  มีไร  “

“  แกจะเลิกใครกันแน่  อันหรือตัง  “  ริคเงียบไป

“  ทำไม  “

“  แกยิ่งค้างคา  สองคนยิ่งเจ็บไปด้วยกัน  เลือกซักทางสิวะ  “

“  ถ้าแกจะบอกฉันให้เลือกอัน  เพื่อที่แกจะได้จีบตังได้  แกก็ไปจีบเค้าเถอะ  ไม่ต้องรอคำตอบฉันหรอก  “

“  หึ  ถ้าฉันคิดจะจีบตังจริงๆ  ฉันไม่จำเป็นต้องบอกแกก่อนหรอก  เพราะยังไงๆ  ซักวันแกก็ต้องหายไปจากใจเค้าอยู่ดี  “

“  เหอะ  “  ริคคำรามอย่างไม่ค่อยพอใจ

“  ฉันแค่อยากให้แกเลือก  ฉันไม่ได้เห็นแก่แก  แต่ฉันเห็นแก่อันกับตัง  เค้าสองคนไม่เกี่ยวอะไรด้วย  แต่กลับถูกนายทำร้ายด้วยกันทั้งคู่  - -  (  ฟลุ๊คเดินเข้ามาแตะบ่าริค  )  แกต้องเลือกใครซักคน  เพื่อตัดใครซักคน  ถ้านายยังทิ้งไว้  ทุกอย่างจะจบลงยังไง  ก็ขึ้นอยู่กับนาย.....  “