ลำดับตอนที่ #12
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : .. เธอชอบฉันหรือ ? ..
“ ในที่สุดทุกอย่างก็ผ่านมาถึงวันนี้ “ ปลายปากกาที่ตังใช้จรดลงบนกระดาษแผ่นบางที่รวมกันเป็นปึกนั้นได้หยุดลงตรงจุดนี้พอดี ตังเงยหน้าขึ้นมองรอบห้อง พรุ่งนี้เธอก็ต้องกลับเมืองไทยแล้ว ตังลุกขึ้นแล้วเดินไปทั่วห้อง เอามือลูบผนังและถูผ้าห่ม
เธอขยับเสื้อผ้าให้กระชับให้ความอบอุ่นมากขึ้น กระเป๋าใบโตวางอยู่ข้างเตียง ตังมองทุกอย่างแล้วเอนตัวลงนอน หลับตาลงน้ำตาคลออย่างใจหาย ....
วันรุ่งขึ้น มีอาจารย์หลายคนมาส่งตังที่สนามบิน พร้อมกับเพื่อนอีกสี่ห้าคนที่ร่ำลากันเสร็จแล้ว อาจารย์ให้ข้อคิดและคำพูดมากมาย พร้อมกับบอกให้กลับมาอีกเมื่อมีโอกาส ตังนึกแล้วเครียด เพราะโอกาสที่จะได้มามีน้อยเต็มที ตังรับปากว่าจะมาเหยียบที่นี่อีก แล้วเดินขึ้นเครื่อง ทุกคนโบกมือลาให้ตังจากไป ตังน้ำตาไหลกับความมีน้ำใจของทุกคนที่นี่ จนแทบจะไม่อยากจากไปเจอเรื่องวุ่นวายที่เมืองไทยอีก หากไม่เพราะการเงินอยู่ในสภาวะเลวร้าย เธอจะไม่กลับไปเด็ดขาด ถึงแม้จะคิดถึงคนที่นั่นหลายๆคนก็ตามที
- - ผ่านไปอย่างรวดเร็วกับเวลาบนเครื่อง ตังได้ก้าวเข้าสู่แผ่นดินของตัวเองแล้ว ความอบอุ่นท่วมท้นอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน ตังเข็นของออกมาตามทางเดินผู้โดยสาร ใครบางคนวิ่งเข้ามาแล้วจัดแจงเข็นรถให้แทน อีกสองสามคนดึงตังเดินเข้าไปในกลุ่มคน - - “ อัน !! “ ตังอุทานอย่างดีใจ ตรงนั้นมีทั้งอัน ฟลุ๊ค แม่ พ่อ และเพื่อนที่เรียนพิเศษ แต่... ไม่มีริค
ตังทักทายพ่อแม่จนหายคิดถึงแล้วก็หันมาถาม
“ เอ่อ ริคหล่ะ “ ฟลุ๊คยิ้มเจื่อนเล็กน้อย แต่สีหน้าทำใจได้
“ ริคติดธุระกับพ่อ พักนี้เค้าชอบทำตัวล้ำเส้น ไม่แปลกหรอกที่พ่อจะโกรธเอา “ ตังตกใจ
“ อะไรนะ ! พ่อริคโกรธริคเหรอ ตายแล้ว ! เค้าเป็นคนโมโหร้ายทั้งคู่ เกิดอะไรขึ้นมาก็แย่ หน่ะสิ “ อันมองหน้าตังอย่างฉงนเล็กน้อยก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตังกับริคเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก
“ คงไม่มีอะไรหรอกมั้งตัง “ ตังรู้สึกตัวเก็บอาการอย่างหมองเศร้าตามเดิม
“ แต่เย็นนี้งานเลี้ยงต้อนรับเธอริคก็จะไปนะ เค้าไม่พลาดแน่ “
“ งานเลี้ยงต้อนรับ ที่ไหนเหรอ “
“ บ้านเธอไง “
“ เหรอ กี่คนหล่ะ “
“ ก็เกือบครบที่เรียนพิเศษอ่ะ “
“ อะไรนะ ! จะบ้าเหรอ บานฉันรองรับคนได้ขนาดนั้นที่ไหนกัน “
“ ได้สิ บอกว่าได้ก็คือได้ พวกเราปรึกษากะคุณอาแล้ว “ อันชี้ไปที่แม่ตัง
“ แต่ว่า ฉันไม่มีงบประมาณ กลัวแต่พวกเธอจะได้ไม่คุ้มที่มาถึงบ้านฉัน “
“ อย่าคิดมากสิ งานนี้พวกเราออกเงินเอง ถือว่าเป็นของขวัญต้อนรับ ฉันแค่ขอยืมสถานที่ๆบ้านเธอเท่านั้นเอง เพราะแม่เธอเค้าขอมา เธอเพิ่งกลับวันแรก เราจะพาไปกินเลี้ยงข้างนอกเลยก็กระไรอยู่ จริงมั๊ย “ อันยิ้มให้ วินาทีนั้น ตังทึ่งในตัวอันมาก เธอดีไปหมดไม่ว่าข้างนอกหรือข้างใน.. สมแล้วที่ริครักผู้หญิงคนนี้หัวปักหัวปำ
งานเลี้ยงเย็นนี้ ตังมีความสุขเมื่อได้อยู่ในวงล้อมเพื่อน
“ หนุ่มฝรั่งเป็นไงบ้าง แหมเธอ มีชายในดวงใจแล้วสิท่า อุบไว้คนเดียวไม่ได้หรอกน้า บอกมาซะดีๆ “ ขณะที่ตังกำลังปฏิเสธเพื่อนพัลวัน เสียงอันที่เอ่ยขึ้นกับฟลุ๊คเบาๆทำให้ตังเริ่มสนใจ
“ ริคยังไม่มาเลยฟลุ๊ค “
“ ทำไมหล่ะ “
“ เค้าเพิ่งโทรมา บอกว่าจะมาเรท “
“ เรทก็ไม่เป็นไรหนิ “
“ ฉันกลัวแต่เค้าจะไม่มา “
“ มันไม่กล้าหรอก “ ฟลุ๊คเอ่ยขึ้นอย่างมั่นใจ แล้วเดินออกห่างจากอัน อันมองตามแล้วส่ายหน้า
ตังรู้สึกตัวหันมาหาอัน
“ ฉันพลาดช็อตเด็ดอะไรไปใช่มั๊ย “
“ ไม่มีอะไรหรอก ก็หลังจากที่เค้าทะเลาะกัน ฟลุ๊คก็เย็นชาขึ้น ไม่สนใจใคร ยิ่งกับริค พอเห็นหน้าก็ทำท่าจะกระโจนเข้าใส่อย่างกะเจออริ ฉันพูดจริงๆนะ ฉันวางตัวไม่ถูกเลย เธอจะช่วยพูดให้หน่อยได้มั๊ย “
“ ได้... ได้อยู่แล้ว “ ตังเอ่ยกระท่อนกระแท่น พลางใช้สายตาที่ครุ่นคิดอย่างหนักมองไปที่ ฟลุ๊ค
“ มาแล้ว มาแล้ว ! “ ริคตะโกนเข้ามา
“ ริค “ ตังเอ่ย
“ ฉันนึกว่านายจะไม่มาซะอีก “ อันพูดบ้าง น้ำเสียงเธอเจือความโกรธเล็กน้อย
“ อย่าโกรธน่า ฉันติดงานจริงๆ “
“ พูดเหมือนนักธุรกิจร้อยล้านเลยนะ “
“ อย่าประชดฉันซี่ “ ริคบอก สองคนยิ้มให้กัน ตังมองภาพนั้นอย่างสะเทือนใจสุดๆ ริคเดินเข้ามาหาตัง
“ ดีใจด้วยที่กลับมา ได้แฟนแล้วสิท่า บอกมันรึยัง “ ริคชี้ไปข้างหลัง ตังยังคงไม่ตอบแม้เวลาจะผ่านไปนานแล้ว
“ เฮ้ยทำไม ดีใจจัดเลยเหรอ “
“ เค้าชื่ออะไร เป็นคนอังกฤษเหรอ แย่จังหว่ะ ฉันคงคุยกับเค้าไม่รู้เรื่อง “ เค้ายังคงพูดต่อ
“ นี่ มีแฟนก็บอกเพื่อนบ้างสิวะ “ ขาดคำ ตังตบหน้าริคไปฉาดนึงท่ามกลางความสับสน งงงวยของทุกคน
“ ฉันพูดกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่มีแฟน ยังไงก็ไม่มี !! “ ตังร้องไห้ วิ่งขึ้นห้องไป ริคงง อันก็เช่นกัน แต่สายตาริคไม่แสดงความสับสนเท่าอัน เหมือนกับเค้ากำลังนึกอะไรบางอย่างออก ! …. -- …. ไม่มีใครรู้ ... ว่าทุกอย่างอยู่ในสายตาฟลุ๊คทั้งหมด เค้ามองทุกอย่างด้วยสายตานิ่งเฉยแล้วหันกลับไป ซักพักเดียวที่ดูเหมือนเค้ากำลังคิดอะไรอยู่ เค้าก็ลุกออกไปจากที่นั่นอย่างเงียบๆ
ริควิ่งตามอันขึ้นไปบนห้อง
“ เธอชอบฉันเหรอ ? “
เธอขยับเสื้อผ้าให้กระชับให้ความอบอุ่นมากขึ้น กระเป๋าใบโตวางอยู่ข้างเตียง ตังมองทุกอย่างแล้วเอนตัวลงนอน หลับตาลงน้ำตาคลออย่างใจหาย ....
วันรุ่งขึ้น มีอาจารย์หลายคนมาส่งตังที่สนามบิน พร้อมกับเพื่อนอีกสี่ห้าคนที่ร่ำลากันเสร็จแล้ว อาจารย์ให้ข้อคิดและคำพูดมากมาย พร้อมกับบอกให้กลับมาอีกเมื่อมีโอกาส ตังนึกแล้วเครียด เพราะโอกาสที่จะได้มามีน้อยเต็มที ตังรับปากว่าจะมาเหยียบที่นี่อีก แล้วเดินขึ้นเครื่อง ทุกคนโบกมือลาให้ตังจากไป ตังน้ำตาไหลกับความมีน้ำใจของทุกคนที่นี่ จนแทบจะไม่อยากจากไปเจอเรื่องวุ่นวายที่เมืองไทยอีก หากไม่เพราะการเงินอยู่ในสภาวะเลวร้าย เธอจะไม่กลับไปเด็ดขาด ถึงแม้จะคิดถึงคนที่นั่นหลายๆคนก็ตามที
- - ผ่านไปอย่างรวดเร็วกับเวลาบนเครื่อง ตังได้ก้าวเข้าสู่แผ่นดินของตัวเองแล้ว ความอบอุ่นท่วมท้นอย่างไม่เคยรู้สึกมาก่อน ตังเข็นของออกมาตามทางเดินผู้โดยสาร ใครบางคนวิ่งเข้ามาแล้วจัดแจงเข็นรถให้แทน อีกสองสามคนดึงตังเดินเข้าไปในกลุ่มคน - - “ อัน !! “ ตังอุทานอย่างดีใจ ตรงนั้นมีทั้งอัน ฟลุ๊ค แม่ พ่อ และเพื่อนที่เรียนพิเศษ แต่... ไม่มีริค
ตังทักทายพ่อแม่จนหายคิดถึงแล้วก็หันมาถาม
“ เอ่อ ริคหล่ะ “ ฟลุ๊คยิ้มเจื่อนเล็กน้อย แต่สีหน้าทำใจได้
“ ริคติดธุระกับพ่อ พักนี้เค้าชอบทำตัวล้ำเส้น ไม่แปลกหรอกที่พ่อจะโกรธเอา “ ตังตกใจ
“ อะไรนะ ! พ่อริคโกรธริคเหรอ ตายแล้ว ! เค้าเป็นคนโมโหร้ายทั้งคู่ เกิดอะไรขึ้นมาก็แย่ หน่ะสิ “ อันมองหน้าตังอย่างฉงนเล็กน้อยก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าตังกับริคเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก
“ คงไม่มีอะไรหรอกมั้งตัง “ ตังรู้สึกตัวเก็บอาการอย่างหมองเศร้าตามเดิม
“ แต่เย็นนี้งานเลี้ยงต้อนรับเธอริคก็จะไปนะ เค้าไม่พลาดแน่ “
“ งานเลี้ยงต้อนรับ ที่ไหนเหรอ “
“ บ้านเธอไง “
“ เหรอ กี่คนหล่ะ “
“ ก็เกือบครบที่เรียนพิเศษอ่ะ “
“ อะไรนะ ! จะบ้าเหรอ บานฉันรองรับคนได้ขนาดนั้นที่ไหนกัน “
“ ได้สิ บอกว่าได้ก็คือได้ พวกเราปรึกษากะคุณอาแล้ว “ อันชี้ไปที่แม่ตัง
“ แต่ว่า ฉันไม่มีงบประมาณ กลัวแต่พวกเธอจะได้ไม่คุ้มที่มาถึงบ้านฉัน “
“ อย่าคิดมากสิ งานนี้พวกเราออกเงินเอง ถือว่าเป็นของขวัญต้อนรับ ฉันแค่ขอยืมสถานที่ๆบ้านเธอเท่านั้นเอง เพราะแม่เธอเค้าขอมา เธอเพิ่งกลับวันแรก เราจะพาไปกินเลี้ยงข้างนอกเลยก็กระไรอยู่ จริงมั๊ย “ อันยิ้มให้ วินาทีนั้น ตังทึ่งในตัวอันมาก เธอดีไปหมดไม่ว่าข้างนอกหรือข้างใน.. สมแล้วที่ริครักผู้หญิงคนนี้หัวปักหัวปำ
งานเลี้ยงเย็นนี้ ตังมีความสุขเมื่อได้อยู่ในวงล้อมเพื่อน
“ หนุ่มฝรั่งเป็นไงบ้าง แหมเธอ มีชายในดวงใจแล้วสิท่า อุบไว้คนเดียวไม่ได้หรอกน้า บอกมาซะดีๆ “ ขณะที่ตังกำลังปฏิเสธเพื่อนพัลวัน เสียงอันที่เอ่ยขึ้นกับฟลุ๊คเบาๆทำให้ตังเริ่มสนใจ
“ ริคยังไม่มาเลยฟลุ๊ค “
“ ทำไมหล่ะ “
“ เค้าเพิ่งโทรมา บอกว่าจะมาเรท “
“ เรทก็ไม่เป็นไรหนิ “
“ ฉันกลัวแต่เค้าจะไม่มา “
“ มันไม่กล้าหรอก “ ฟลุ๊คเอ่ยขึ้นอย่างมั่นใจ แล้วเดินออกห่างจากอัน อันมองตามแล้วส่ายหน้า
ตังรู้สึกตัวหันมาหาอัน
“ ฉันพลาดช็อตเด็ดอะไรไปใช่มั๊ย “
“ ไม่มีอะไรหรอก ก็หลังจากที่เค้าทะเลาะกัน ฟลุ๊คก็เย็นชาขึ้น ไม่สนใจใคร ยิ่งกับริค พอเห็นหน้าก็ทำท่าจะกระโจนเข้าใส่อย่างกะเจออริ ฉันพูดจริงๆนะ ฉันวางตัวไม่ถูกเลย เธอจะช่วยพูดให้หน่อยได้มั๊ย “
“ ได้... ได้อยู่แล้ว “ ตังเอ่ยกระท่อนกระแท่น พลางใช้สายตาที่ครุ่นคิดอย่างหนักมองไปที่ ฟลุ๊ค
“ มาแล้ว มาแล้ว ! “ ริคตะโกนเข้ามา
“ ริค “ ตังเอ่ย
“ ฉันนึกว่านายจะไม่มาซะอีก “ อันพูดบ้าง น้ำเสียงเธอเจือความโกรธเล็กน้อย
“ อย่าโกรธน่า ฉันติดงานจริงๆ “
“ พูดเหมือนนักธุรกิจร้อยล้านเลยนะ “
“ อย่าประชดฉันซี่ “ ริคบอก สองคนยิ้มให้กัน ตังมองภาพนั้นอย่างสะเทือนใจสุดๆ ริคเดินเข้ามาหาตัง
“ ดีใจด้วยที่กลับมา ได้แฟนแล้วสิท่า บอกมันรึยัง “ ริคชี้ไปข้างหลัง ตังยังคงไม่ตอบแม้เวลาจะผ่านไปนานแล้ว
“ เฮ้ยทำไม ดีใจจัดเลยเหรอ “
“ เค้าชื่ออะไร เป็นคนอังกฤษเหรอ แย่จังหว่ะ ฉันคงคุยกับเค้าไม่รู้เรื่อง “ เค้ายังคงพูดต่อ
“ นี่ มีแฟนก็บอกเพื่อนบ้างสิวะ “ ขาดคำ ตังตบหน้าริคไปฉาดนึงท่ามกลางความสับสน งงงวยของทุกคน
“ ฉันพูดกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่มีแฟน ยังไงก็ไม่มี !! “ ตังร้องไห้ วิ่งขึ้นห้องไป ริคงง อันก็เช่นกัน แต่สายตาริคไม่แสดงความสับสนเท่าอัน เหมือนกับเค้ากำลังนึกอะไรบางอย่างออก ! …. -- …. ไม่มีใครรู้ ... ว่าทุกอย่างอยู่ในสายตาฟลุ๊คทั้งหมด เค้ามองทุกอย่างด้วยสายตานิ่งเฉยแล้วหันกลับไป ซักพักเดียวที่ดูเหมือนเค้ากำลังคิดอะไรอยู่ เค้าก็ลุกออกไปจากที่นั่นอย่างเงียบๆ
ริควิ่งตามอันขึ้นไปบนห้อง
“ เธอชอบฉันเหรอ ? “
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น