ลำดับตอนที่ #10
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : .. เฮ้อ ! ..
[ บางฉากที่ไม่สามารถมีอยู่ในไดอารี่ได้ เนื่องจากไดอารี่คือบันทึกประจำวันที่จะมีแต่บทบาทของตังและคนในสายตาที่มีบทบาทต่อกัน ทำให้เราต้องเพิ่มเข้าไปเป็นพิเศษนะคะ นิยายก็คือนิยาย อย่าพยายามเอาไปเปรียบเทียบกับความจริงเลยนะคะ ]
หลายวันต่อมา จดหมายจากพ่อและแม่มาถึงฉันในตอนเย็น เนื้อความในนั้นทำให้ฉันตกใจ โกรธ และหลายๆความรู้สึกชนกันในสมอง
ตัง พ่อต้องขอโทษลูกด้วย เราปิดบังลูกมาตลอดเรื่องงบประมาณที่เราให้ลูกไปเรียน แต่ตอนนี้เราจนหนทาง หาเงินหมุนเวียนไม่ทัน แม่จำเป็นต้องขอให้ลูกกลับมาเรียนเมืองไทยในปีหน้า ตอนนี้เราไม่มีทางไป พ่อจะไปขอยืมเงินพ่อริค พ่อก็เกรงใจ พ่ออยากให้ลูกช่วยพูดให้พ่ออีกแรง ของขวัญวันเกิดปีนี้ เราขอติดไว้ก่อน ปีหน้าจะให้ลูกเป็นสองเท่านะลูก
ปล. พ่อเห็นลูกมีความตั้งใจจะไปเลยไม่ห้าม และอยากสนับสนุนจนลืมนึกเรื่องเงินที่ต้องช้มากมาย ค่าครองชีพก็สูง พ่อจบจดหมายแค่นี้นะลูกนะ
นี่หน่ะหรือวันเกิด ? นี่หน่ะหรือปีแรกที่ไกลกัน ? เรามีความสำคัญต่อใครอีกบ้างมั๊ย ?
ฝ่ายริคนั่งสับสนอยู่ที่บ้าน เฉาลงทุกวันๆ ใช่ว่าริคจะไม่เข้าใจความหมายของฟลุ๊ค หรือพยายามจะไม่คิดว่าใช่ ก็ไม่สามารถผลัดความคิดนั้นออกไปได้ ซักพักเดียว โทรศัพท์ถูกโอนสายขึ้นมาให้ที่ห้องนอนของเค้า
“ อันเหรอ “
“ ขอโทษนะ ฉันไม่ใช่อัน “ เสียงตังดังข้ามมา
“ ตัง ! เธอโทรมาเหรอเนี่ย ( ริคดีใจ แต่แล้วก็หุบยิ้ม ) - - คือ ฉันขอโทษเรื่องที่ฉันตะคอกใส่เธอไป “
“ ช่างเถอะ ฉันลืมไปแล้ว “
“ แล้วเธอมีอะไรเหรอ “
“ คือ พ่อฉันกำลังย่ำแย่เพราะไม่มีเงินหมุนเวียน แล้วฉัน เอ่อ “
“ รู้แล้วๆ ฉันบอกพ่อเอง “
“ ขอบใจ “
“ เธอมีเรื่องแค่นี้เหรอ “
“ ใช่ ไม่รบกวนหล่ะ บาย “
“ แฮปปี้เบิร์ธเดย์ “
“ ริค ! “ ตังเอ่ยเสียงเบา
“ ที่ฟลุ๊คทำกับฉันแบบนั้น ฉันว่าฟลุ๊คคงเล่าไปแล้ว มันเป็นเพื่อนเธอที่มาทีหลังฉัน ส่งจดหมายให้เธอทุกอาทิตย์ แต่ฉันกลับไม่ได้ติดต่อไม่พอยังทะเลาะกับเธออีก ขอโทษจริงๆหว่ะ “
“ อื้ม ไม่เป็นไร “
“ งั้นแค่นี้ก่อนนะ ค่าโทรศัพท์แพง “ ตังเอ่ย
“ อื้ม บาย “ ริคพูดแล้ววางหูลง
ริคก้มหน้าสีหน้าครุ่นคิดอย่างสับสน ซักพักเค้าก็ลุกไปที่ห้องของพ่อ
“ พ่อครับ “
“ หืม “ พ่อเอ่ยไม่เงยหน้าจากหนังสือพิมพ์
“ บัญชีของผมมีเงินอยู่เท่าไหร่ครับ “
“ มีอะไรเหรอ “ พ่อเงยหน้าขึ้นอย่างแปลกใจ
“ พ่อตังกำลังแย่ ผมอยากให้พ่อช่วยเค้าเรื่องการเงิน “
“ ไม่มีปัญหานี่ แล้วทำไมเค้าไม่พูดกับพ่อเอง “
“ ตังโทรบอกผมครับ พ่อเค้าไม่ได้พูด “
“ ว่าแต่นายจะเอาเงินของนายไปให้เค้าเหรอ เสียมารยาทไปหน่อยรึเปล่า “ พ่อตำหนิริคที่จะเอาเงินของเด็กไปมอบให้ผู้ใหญ่
“ เปล่าเลยครับ “
“ ผมจะซื้อของขวัญให้ตัง ทุกปีผมแบมือขอเงินพ่อ ปีนี้ผมจะเอาเงินของผมเอง “
“ เงินของแกก็คือเงินของฉันที่ยัดใส่บัญชีแกทุกเดือนนั่นแหละ “
“ แต่ผมก็ไม่ได้เอาไปทำอะไรนี่ครับ “ พ่อยืนนิ่งมองหน้าริค แล้วลุกขึ้นมาตบบ่าลูกชาย
“ แกแตกต่างจากพี่แกจริงๆ - - เอาเถอะ เรื่องคุณไพโรจน์ ( พ่อตัง ) พ่อจะจัดการเอง ส่วนเรื่องบัญชีของแก ก็ถามแม่เค้า แม่เค้าจัดการเรื่องบัญชีทั้งแปดเล่มอยู่ที่แม่แก “
“ ขอบคุณครับ “ ริคพูดเสียงเรียบแล้วออกจากห้องไป เรน พี่สาวของริคเดินเข้ามาหาพ่อ
“ พ่อคะ เรนขอเงินหน่อยได้มั๊ย “
“ จะเอาเท่าไหร่หล่ะ “
“ หมื่นนึง “
“ เอาไปทำไม “
“ ซื้อเสื้อหน่ะค่ะ เมื่อวานไปห้างมา เห็นตัวนึงสวยมาก “
“ อ่ะ นี่ “ พ่อยื่นธนบัตรใบละพันปึ๊งหนึ่งให้เรน เรนยิ้มรับ แต่ไม่ยิ้มแห่งชัยชนะ
“ ขอบคุณค่ะพ่อ “
“ ทำไมถึงใช้เงินฟุ่มเฟือยนักหล่ะเฮอะ “
“ เรนพยายามจะเปลี่ยนนะ แต่... “
“ พอเห็นมันก็อยากได้ “ พ่อต่อให้
“ ขอโทษค่ะ “
“ ช่างเถอะ แค่หมื่นเดียว ไปนอนได้แล้ว “
“ ค่ะ พ่อก็รีบนอนนะคะ “
ริคใช้เวลาตอนกลางคืนของเค้าคิดว่าจะซื้ออะไรให้ตังดี ถึงแม้มันจะเลยวันเกิดมาแล้วก็ตาม ริคคิดถึงวันเกิดของเค้า ตังก็ไม่ได้ให้ของขวัญเค้าเช่นกัน แต่เค้าก็คิดไปว่า อาจจะเพราะตังไม่มีเงินพอจะซื้อให้ก็ได้ - - และในที่สุดเค้าก็นึกออกว่าจะซื้ออะไรดี !
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น