ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : .. ทรายปะทะสายลม .. --+ แก้ใหม่ +--
เช้าวันนี้ดูเหมือนจะเป็นวันที่เร่งรีบเอามากของกรุงวอชิงตันดีซี นักศึกษาวิ่งวนกันไปให้จ้าละหวั่น คนในคนนอกวิ่งพล่านและดูเหมือนจะมีจุดหมายอยู่ที่ๆเดียวกัน ครีมาเทียร์เดินออกมาจากห้องประชุมของชมรมการแสดงอย่างช้าๆ เรื่อยเปื่อย ดูแล้วขัดหูขัดตาสำหรับผู้ที่กำลังเร่งรีบเอาอย่างมาก ซึ่งมันก็ขัดหูขัดตาสำหรับเธอเหมือนกัน
“ นี่เค้ารีบไปไหนกันเหรอ “ ครีมถามกลุ่มนักศึกษาผู้หญิงกลุ่มหนึ่งที่กำลังเดินคุยกันปกติ
“ เอ่อ....เราไม่ใช่นักศึกษาที่นี่ค่ะ “ หนึ่งในกลุ่มนั้นตอบ แน่ล่ะ การแยกความเป็นนักศึกษาหรือไม่ของที่นี่ทำได้ยากมาก นักศึกษาไม่มีฟอร์มประจำของตัวเอง มีเพียงสูทฟอร์มเล็กๆไว้ใส่เฉพาะเวลามีงานสำคัญ แต่จะถึงอย่างไร ที่นี่ก็เป็นมหาวิทยาลัยที่โด่งดังที่สุดของอเมริกา ที่ผลิตนักศึกษาที่เก่งทุกด้านมากที่สุด -- และมันก็เป็นสถานที่แห่งความทรงจำของคนบางคน เรื่องบางอย่างถือกำเนิดขึ้นที่นี่ ดำเนินต่อไปที่นี่ และอาจจะสิ้นสุดลงที่นี่ ประชากรครึ่งประเทศรู้จักที่นี่ในนาม “ มหาวิทยาลัย เอ็นซอร์ “
ณ โรงยิมของมหาวิทยาลัยเอ็นซอร์ วันนี้มีการแข่งขันเทควันโดรอบชิงชนะเลิศของมหา’ลัยเอ็นซอร์กับ มหา’ลัยเคสฟอร์ด - - ผู้ชายสองคนในชุดขาวคาดเอวสายดำก้าวขึ้นบนเวทีประจัญหน้ากัน ฝ่ายหนึ่งมีสีหน้าเครียดผิดกับอีกฝ่ายที่มีสีหน้าเย็นชา รายล้อมไปด้วยผู้ชมคนดูมากมาย ที่ฝั่งหนึ่งบนอัฒจรรย์ติดเข็มกลัดสามมิติตัว E.S. เอาไว้ที่หน้าอกระยิบระยับไปหมด ส่วนอีกฝั่งใส่ชุดสีแดงเป็นทีมเดียวกัน โห่ร้องเชียร์สุดเสียง.....
การแข่งขันเป็นไปอย่างดุเดือด ทั้งสองฝ่ายต่างต่อสู้กันอย่างเอาเป็นเอาตาย ผลัดกันรุกผลัดกันล้ม จนกระทั่งจบการแข่งขัน ฝ่ายหนึ่งเดินลงมาจากเวทีแข่ง เข้าไปหลังเวที แล้วถอดหมวกที่ใช้ป้องกันในการแข่งขันออก เสียงร้องจากกลุ่มผู้หญิงดังขึ้น
“ คลิฟฟ์ๆ ทางนี้ๆ “ พวกเธอตะโกนเรียกและพยายามทำตัวให้เป็นจุดสนใจ ชายหนุ่มได้แต่ยิ้มให้นิดๆเป็นเชิงขอบคุณเท่านั้น แล้วตรงไปนั่งที่เก้าอี้ตัวหนึ่ง เช็ดเหงื่อไปเรื่อยๆ จู่ๆเค้าก็รู้สึกว่ามีคนแอบมอง เค้ากวาดสายตาไปมาแต่ไม่ขยับตัวให้คนอื่นสังเกตเห็น และก็ได้รู้ว่าคนที่แอบมองอยู่ข้างๆตู้ เค้าไม่ได้คิดอะไร ทำเป็นไม่สนใจแล้วเก็บของจากล็อคเกอร์ คนที่หลบซ่อนอยู่ก็ไม่มีทีท่าจะละจากภารกิจที่กำลังทำ
“ จะกลับแล้วเหรอ “ โค้ชคนหนึ่งเดินเข้ามาถาม
“ ครับ “
“ เธอเก่งจริงๆ “ โค้ชพูดอย่างเยินยอและภูมิใจในตัวลูกศิษย์ “ ฉันไม่เคยเห็นนักเทควันโดคนไหนเอาชนะได้ทุกครั้งของการแข่งขันอย่างเธอเลย “ คลิฟฟ์หันไปทางอื่น สีหน้าไม่บ่งบอกว่ามีความรู้สึกใดๆ “ เธอคือหน้าตาของเอ็นซอร์จริงๆ เธอคือความภูมิใจของเราคลิฟฟ์เชียร์ พอล “ โค้ชตบบ่าแล้วเดินจากไป ผู้ชายที่เป็นฝ่ายตรงข้ามบนเวทีเดินสวนเข้ามา โค้ชเหลียวกลับมามองอีกครั้งอย่างสังหรณ์ใจไม่ดี แต่ก็เดินจากไปช้าๆในที่สุด คลิฟฟ์มองผู้ชายคนนั้นอย่างไร้อารมณ์
“ นายคือเกราะของเอ็นซอร์ “ เค้าพูดด้วยน้ำเสียงท้าทายปนความเหยียดหยาม แม้ว่าผลการแข่งขันเค้าจะแพ้ก็ตาม “ เกราะที่ทำลายยากกว่าที่ฉันคิดไว้ แต่เชื่อเถอะ ไม่นานนักหรอก ฝ่ายที่ต้องหัวเราะน่ะ ไม่ใช่พวกติดเข็มกลัดบ้าบอข้างบนนั่นหรอก “ เค้ายิ้มเย้ย ก่อนจะเดินจากไปอีกคน คลิฟฟ์ มองผู้ชายคนนั้นจนสุดสายตา ส่งเสียงในลำคออย่างท้าทาย แล้วหมุนตัวกลับไปสะพายเป้ขึ้นบ่า ก่อนจะถึงประตู เค้าตัดสินใจพูดขึ้น
“ ออกมาเถอะ “ คลิฟฟ์เอ่ยลอยๆให้กับประตู เบื้องหลังผู้หญิงคนหนึ่งก้าวออกมาจากที่ซ่อน สีหน้าเจ็บใจที่ถูกจับได้
“ มีอะไรจะพูดกับฉันรึเปล่า “ คลิฟฟ์ถามต่อไป
“ ไม่มีอะไรหรอก “ เธอหันไปทางอื่น
“ คนที่ไม่มีเหตุผลจะทนอยู่ในที่แคบๆแบบนั้นทำไม “ คลิฟฟ์หันหลังไปมอง และเกิดอึ้งขึ้นมาน้อยๆกับผู้หญิงคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า แต่ก็พยายามเก็บอาการเอาไว้
“ ฉัน... ฉันแค่...... ฉันแค่อยากมาเห็นหน้า ....... นักเทควันโดที่โด่งดังที่สุดของเอ็นซอร์ใกล้ๆ “ เธอยอมสารภาพ
“ หน้าฉัน... “ ในใจลึกๆคลิฟฟ์เริ่มชินกับเรื่องแบบนี้ แต่ไม่เคยมีใครกล้าพูดกับเค้าตรงๆโดยไม่ปิดบัง
“ ใช่ หน้าไอ้คนหลงตัวเองที่ทำให้พี่สาวฉันต้องร้องไห้แทบเป็นแทบตาย นายใช่มั๊ยล่ะ “
“ ฉันจำไม่ได้หรอก “ คลิฟฟ์ตอบตรงๆ แต่เป็นคำตอบที่ทำให้ความโกรธของเธอคนนั้นพุ่งถึงขีดสุด
“ จำไม่ได้ ! อ๋อ.... แน่หล่ะ นายคงไม่ต้องเช็ครายชื่อหรอกนะว่าวันไหนทำให้ผู้หญิงเจ็บช้ำน้ำใจบ้าง “
“ แล้วจะให้ฉันทำยังไง “ คลิฟฟ์เกาหัวอย่างรำคาญใจ
“ ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นแหละ “ ครีมพูดอย่างจนใจทั้งๆที่ยังอารมณ์เสียอยู่
“ ก็ต้องอย่างนั้นอยู่แล้ว “ คลิฟฟ์ยักไหล่
“ ว่าไงนะ “
“ หึหึ ( เค้าหัวเราะเบาๆ ) แล้วนี่เธอชื่ออะไร “ คลิฟฟ์ถาม ผู้หญิงคนนั้นยังมองเหลือบๆอย่างไม่พอใจ
“ เชื่อเถอะ ต่อให้เธอไม่บอกชื่อฉัน มันก็ไม่ทำให้เธอช่วยอะไรพี่สาวเธอได้หรอก บอกมาดีกว่า เผื่อฉันจะนึกออกว่าพี่สาวเธอคือใครนะ “
“ ครีมาเทียร์ ภัคกมล “
“ ฉันคลิฟฟ์ เป็นคนอังกฤษ -- ภัคกมลงั้นเหรอ งั้นพี่สาวเธอคงเป็นแคลร์เทียร์ ภัคกมล ลูกครึ่งไทยอเมริกัน ที่เพิ่งสมัครเข้าชมรมเทควันโดเมื่อเดือนก่อนล่ะสิ “
“ อ้อ ยังดีนี่ที่จำได้ คนอย่างนายน่าจะโดนรุมซะ “
“ ฉันไปทำอะไรใครเมื่อไหร่กันเล่า ! “
“ ก็ถ้านายไม่เกิดมาซักคน ผู้หญิงมากมายคงไม่ต้องเสียใจหรอก “
“ เธออย่าไร้สาระตีโพยตีพายไม่เข้าเรื่องจะได้มั๊ย “ ครีมเริ่มรู้สึกว่าตัวเองพูดมากไปแล้ว เธอเงียบลง พลางถาม
“ แล้วชื่อจริงๆของนายล่ะ ชื่ออะไร “ ครีมเริ่มอารมณ์อ่อนลง
“ เรียกคลิฟฟ์ก็พอแล้ว จะให้ฉันเรียกเธอว่าอะไรดีหล่ะ “
“ ไม่ต้องคิดหรอก เพราะเราจะไม่ได้คุยกันอีกแล้ว “ แต่ตอนนี้ครีมกลับโกรธมากขึ้นอีกแล้ว
“ เธอนี่ก็น่ารักดีนะ “ คลิฟฟ์ชม
“ อยู่เฉยๆเหอะ “ ครีมเดินหนี
คลิฟฟ์ก็ไม่ได้คิดจะเดินตาม เค้าอมยิ้มมองตามครีมอย่างเอ็นดู เป็นครั้งแรกที่เค้าได้ยิ้มอย่างเต็มที่ซักครั้งในชีวิต
“ แก้วไวน์ทางนี้หน่อยๆๆ “ เสียงรุ่นพี่คนหนึ่งออกคำสั่งกับครีม
“ ค่ะๆๆๆ “ ครีมตอบ แล้ววิ่งเอาแก้วไวน์ห้าใบไปตรงที่โต๊ะของรุ่นพี่
เพล้ง !!
“ ยัยครีม !! เธอทำแก้วไวน์แตกอีกแล้วนะ “
“ ขอโทษค่ะ ครีมไม่ได้ตั้งใจ “
“ เธอกล้าเถียงฉันเหรอ “ รุ่นพี่พยายามจะหาเรื่องครีมให้ได้
“ รุ่นพี่คะ ถ้าจะหาเรื่องก็ช่วยคิดเริ่มจากเรื่องที่มีมีสาระกว่านี้หน่อยเถอะ “
“ ยังมาพูดอีกเหรอแก “ รุ่นพี่เงื้อมือจะฉาดครีม พอดีที่ใครบางคนรั้งมือรุ่นพี่เอาไว้
“ คลิฟฟ์ .... “
“ ขอโทษด้วยนะที่ขัดจังหวะ ฉันขอตัวรุ่นน้องเธอหน่อยได้มั๊ย “ คลิฟฟ์ยิ้มให้แล้วพูดกับเธอด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม รุ่นพี่เปลี่ยนสีหน้าไปทันที
“ ด..... ได้ “ เธออึ้งไป
“ น่าแปลกจัง เธอรู้จักกันเหรอ “ รุ่นพี่อีกคนถามครีม
ครีมกับคลิฟฟ์มองหน้ากัน แล้วครีมก็เดินนำออกไปก่อน
คลิฟฟ์ยิ้มจางๆให้ พร้อมกับสายบ่งบอกอะไรบางอย่าง แล้วเค้าก็เดินออกไป รุ่นพี่ข้างๆหันมา
“ นี่ ฉันว่า ยัยนั่นต้องเป็นคนสำคัญของคลิฟฟ์แน่ๆเลย “
“ ฉันก็ว่างั้น ต่อไปนี้ทำอะไรมันคงต้องระวังหน่อย อย่าให้กระเทือนถึงคลิฟฟ์ พวกเราจะลำบากมากขึ้น “
“ แล้วยัยครีมหล่ะ “
“ อย่าลืมซี่ คลิฟฟ์มีเฟย์อยู่ทั้งคน เฟย์ทั้งสวยทั้งเริ่ดทุกด้าน แล้วใครๆก็รู้ว่าคลิฟฟ์กับเฟย์คิดยังไงต่อกัน ยัยครีมเป็นเด็กใหม่ ไม่ได้เทียบรัศมีเฟย์หรอก “
----------------
“ นึกว่าตัวเองเท่ห์นักรึไง “ ครีมเปิดฉากกับคลิฟฟ์
“ อะไร “
“ นายคิดว่า การโผล่หน้าออกมาเบ่งเพื่อช่วยฉันจะทำให้ฉันรู้สึกดีกับนายมากขึ้นอย่างนั้นเหรอ “
“ ฉันคิดเหรอ “ คลิฟฟ์ทวนคำ แล้วตอบกลับไปโกรธๆ
“ ฉันช่วยเธอ เพราะอยากจะขอโทษที่ทำให้พี่เธอต้องร้องไห้ ต่อไปนี้ก็คงไม่ติดค้างอะไรแล้ว ขอโทษถ้าจุดประสงค์ฉันทำให้เธอรำคาญ ลาก่อน “ คลิฟฟ์โบกมือให้แล้วหันหลังเดินไปไม่เหลียวกลับมามองอีกเลย ครีมรู้สึกว่าตัวเองพูดจารุนแรงไป และเวลานั้นเอง ที่ครีมรู้สึกว่า ไม่อยากให้เค้าคนนี้ เดินจากไปเลย.....
edited by Nachi 12-05-47
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น