ลวงรักเจ้าหญิงมาเฟีย

ลำดับตอนที่ #1 : ลักพาตัว 50%

          ลักพาตัว

“ทุกจุดโปรดทราบ..คุณหนูกำลังจะมาถึงในอีกสิบนาที ขอให้ทุกคนเตรียมพร้อม ย้ำ! เตรียมพร้อมเพื่อความปลอดภัยของคุณหนู” เสียงสั่งการผ่านเครื่องมือสื่อสารดังจากชายหนุ่มเชื้อชาติอเมริกัน – ฮ่องกง ฮาเปอร์ หยาง ผู้รั้งตำแหน่งหัวหน้าทีมบอร์ดี้การ์ด และคุณหนูที่เขาพูดถึงกำลังจะมาถึงงานเลี้ยงการกุศลเกี่ยวกับการจัดตั้งมูลนิธิและจัดหารายได้เพื่อช่วยเหลือเด็กยากไร้ ซึ่งงานนี้เป็นงานใหญ่ที่รวบรวมเหล่าดารา เซเล็บฯ รวมไปถึงผู้มีอิทธิพลมีชื่อเสียงมากมาย อาจจะเกิดอันตรายกับคุณหนูของเขาได้ เพราะมีใครหลายๆคน หลายๆกลุ่ม ที่ต้องการลบล้างอำนาจที่คุณหนูมีอยู่ ฉะนั้นเขาจะพลาดไม่ได้เด็ดขาด

          “คุณหนูมาถึงแล้ว” สิ้นเสียงบอกเล่า ขบวนรถยี่ห้อดังที่ทำขึ้นเพื่อกันกระสุนและแรงกระแทกชั้นเยี่ยมกำลังมุ่งหน้าเข้ามาในบริเวณงาน พร้อมกับร่างบอบบางของหญิงสาวนางหนึ่งก้าวขาลงจากรถหรูที่จอดเทียบท่าหน้าทางเข้าของงาน มีเหล่าทีมบอร์ดี้การ์ดจำนวนมาก โอบล้อมรายรอบตัว เสียงรัวชัดเตอร์จากกล้องยี่ห้อดี ต่างพากันสาดแสงแฟลชใส่หญิงสาวแบบไม่ยั้ง เพราะนานๆที ที่หญิงสาวตรงหน้าจะออกมาปรากฏตัวต่อหน้าสื่อมวลชนได้ใกล้ชิดขนาดนี้  เธอผู้นี้คือ ฟิเรเน่ พันจา ฮอบกินส์ หรือที่ใครๆต่างขนานนามว่า เจ้าหญิงมาเฟีย 

 

“มันดูวุ่นวายมากไปหรือป่าวคะ ไลล่า” เสียงหวานของหญิงสาวดังขึ้น พร้อมกับหันหน้ามาถามผู้ช่วยคนสนิท

“เพื่อความปลอดภัยของคุณหนูค่ะ” คนสนิทหรือ ไลล่า  มารอง ผู้ช่วยสาวชาวฝรั่งเศสเอ่ยตอบ พร้อมยิ้มหวานให้

“แต่นี้มันงานการกุศลนะคะ ใครจะกล้าทำเรื่องแบบนี้กัน” ฟิเรเน่ เริ่มเถียง เพราะเธอคิดว่างานใหญ่แถมเป็นการทำบุญด้วย ใครจะกล้าทำอุกอาจขนาดนั้นกัน

“คุณหนูจำไม่ได้หรอคะ ครั้งก่อนที่คุณหนูโดนลอบทำร้าย ก็งานการกุศลเหมือนกันนะคะ” ไล่ลาเอ่ยเตือนสาวน้อยตรงหน้า

สาวน้อยทำท่าขัดใจเล็กน้อยแต่ไม่ได้โวยวายอะไร เพราะเธอใช้ชีวิตกับดงปืนดงกระสุนมาตั้งแต่จำความได้จวบจนตอนนี้อายุสิบแปดแล้ว อันตรายมีรอบตัว ต้องมีคนคอยประกบทุกฝีก้าว ชีวิตแต่ละวันเปรียบเหมือนแขวนอยู่บนเส้นด้าย จะขาดลงเมื่อไหร่ก็สุดจะรู้  สาวน้อยสลัดความคิดนี่ออกจากหัว พร้อมกับก้าวเดินไปในงาน ไม่ได้สนใจในสายตาที่ทุกคนในงานมองมาในหลากหลายความคิด เธอรู้..บางคนมองมาด้วยความอยากรู้อยากเห็น บางคนมองด้ว สายตาแห่งความอิจฉา และบางคนอาจมองมาเพราะหมายมาดชีวิตเธอ 

“อังเดรกับฮาเปอร์ล่ะคะ อยู่ไหน งานจะเริ่มแล้วนะ” สาวน้อยหันมาถามไลล่าอีกครั้ง หลังจากที่เข้างานมาแล้ว แต่กลับไร้วี่แววของคนสนิทอีกสองคน นั้นคือ อังเดร คาแล็ค และ ฮาเปอร์ หยาง 

“อ้อ อังเดรอีกเดี๋ยวก็คงมาค่ะ ส่วนฮาเปอร์ รายนั้นคงเดินตรวจอยู่รอบๆงาน ค่ะ”

    ฟิเรเน่มีคนสนิทสามคน ควบตำแหน่งในการจัดการเรื่องราวต่างๆของเธอ  ไลล่า มีหน้าที่คล้ายกับพี่เลี้ยงของสาวน้อย เพราะเป็นผู้หญิงสามารถดูแลได้ใกล้ชิดในทุกๆเรื่อง อังเดรมีหน้าที่เป็นเลขาส่วนตัวคอยควบคุมดุแลงานการบริหารกิจการต่างๆของ ฮอบกินส์ที่มีหลายโครงการ และสุดท้าย ฮาเปอร์ หยาง ทีมหัวหน้าบอดี้การ์ดฝีมือดี มีหน้าที่ดูแลระบบรักษาความปลอดภัยของคุณหนูฟิเรเน่ ที่เค้ารักดั่งน้องสาวของตัวเอง ทั้งสามได้รับการคัดเลือกโดยตรงจากหัวหน้าองค์กร ฮอบกินส์ที่ไม่เคยเคยมีใครรู้จักโฉมหน้าที่แท้จริง รู้เพียงแค่มีฟิเรเน่ทายาทคนเดียวเท่านั้น ทั้งสามเข้ามารับตำแหน่งตั้งแต่สาวน้อยอายุไม่ถึงเลขสิบดี ดั่งนั้นทั้งสามจึงเปรียบเสมือนพี่สาวพี่ชาย ที่คอยปกป้องดูแลน้องน้อยของพวกเค้าให้ปลอดภัย แม้จะแลกด้วยชีวิตตัวเองก็ตาม

  ตลอดทั้งงาน มีคนมากหน้าหลายตาแวะเวียนเข้ามาคุยกับสาวน้อยมากมาย เธอได้แต่ยิ้มรับและคุยทักทายตามมารยาท เพราะเธอรู้ว่าคนเหล่านี้ไม่ได้มีความจริงใจเลยซักนิด คนพวกนั้นแค่หวังพึ่งอำนาจบารมีที่เธอมีอยู่ล้นมือ เพราะฮอบกินส์ถือเป็นองค์กรขนาดใหญ่ในฐานะองค์กรมาเฟียอันดับหนึ่ง มีธุรกิจ กิจการหลายอย่างเช่น เหมืองเพชรขนาดใหญ่หลายแห่ง ห้างสรรพสินค้าชั้นนำครบวงจร โรงแรมระดับหรูหลายสาขา และสุดท้ายที่เป็นกิจการที่ทำกำไรมากที่สุดคือ คาสิโน ที่มีมากมายหลายแห่ง แต่สาขาใหญ่ที่สุดจริงๆก็คือที่ ลาสเวกัส เมืองที่ได้ชื่อว่าเป็นเมืองแห่งบาป 

“คุณหนูคะ กลับเถอะคะ อยู่นานแล้วจะไม่ปลอดภัยนะคะ” ไลล่า เอ่ยเตือนด้วยความหวังดี

“มันจะไม่น่าเกลียดหรอคะ งานยังไม่จบเลย รีบกลับแบบนี้มันเสียมารยาทนะคะ” สาวน้อยเอ่ยท้วงบ้าง 

“ไม่หรอกค่ะ พิธีการก็จบแล้ว คงไม่มีอะไรแล้วล่ะค่ะ กลับดีกว่านะคะ จะได้พักผ่อน” 

“ก็ได้ค่ะ แต่ขอเรเน่ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ” สาวน้อยว่าจบแล้วตั้งท่าจะเดินไป แต่กลับถูกไว้ก่อน

 “ให้ไลล่าไปเป็นเพื่อนดีกว่ามั๊ยคะ” ไลล่าบอกเช่นนั้น เพราะไม่อยากให้สาวน้อยไปห่างสายตา เพราะกลัวจะเกิดอันตราย

“โธ๋..ไลล่าคะ แค่ไปเข้าห้องน้ำเอง ใกล้แค่นี้ อีกอย่างคนก็เยอะแยะเติมไปหมด ไม่มีใครกล้าหรอกคะ ไปแล้วนะคะ เดี๋ยวมา”

พูดจบสาวน้อยก็เดินลิ่วไป ทิ้งให้ไลล่ามองตามด้วยสายตากังวล เธอสังหรณ์ใจเหลือเกิน กลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่มีกับคุณหนูของเธอ ได้แต่ภาวนาขอให้อย่ามีอะไรเกิดขึ้นเลย
 

-------------------------

ผิดพลาดตรงไหนติชมได้นะคะ นักเขียนมือใหม่ค่ะ นิยายเรื่องแรกในชีวิตเลยค่าาา