คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ
โชคชะตา
อาจมีเหตุผลบางอย่าง
ที่ทำให้เรา…พบกัน
ณ นครดัฟฟ์
“นายท่านครับ ถ้าเราไม่กำจัดมันตอนนี้ เราจะไม่มีโอกาสแล้วนะครับ”
“รอก่อน อย่าพึ่งใจร้อนนักสิ”
“แต่ นายท่านครับ”
ชายวัยกลางคนลุกขึ้นจากบัลลังก์ ก่อนจะเดินมาตบหน้าของชายหนุ่มผู้เป็นลูกน้อง
“อย่ามาออกคำสั่งกับฉัน!!”
“…..”
“ฉันจะทำให้พวกมันตายทั้งเป็น”
.
.
.
.
.
.
.
.
ณ นครเวนนา
“ทำไมต้องเป็นพวกเราด้วยละครับ” แรปมอนเตอร์พูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ ก่อนจะหันไปหาจิน
“แต่ผมว่าก็ดีนะครับ ช่วงนี้กำลังเบื่ออยากหาอะไรสนุกๆทำ”
“อ้าว ไอ้จิน!! ไหงพูดแบบนี้วะ”
“ก็มันจริงๆหนิ”
“ไอ้….”
“หยุดดดดดดด” หญิงสูงวัยตะโกนขึ้นเพื่อที่จะหยุดการสนทนา (หรือเรียกอีกอย่างว่า ทะเลาะกัน --) ของจินและแรปมอนเตอร์
“ฉันเรียกพวกเธอมาที่นี้ เพื่อมาคุยเรื่องเด็กที่จะมาที่นี้ ไม่ใช่เรียกให้มาทะเลาะกันให้ฉันดู”
“แต่ อาจารย์ครับ”
“ไม่มีแต่ ถึงแม้พวกเธอจะไม่อยากทำก็ต้องทำ”
“อาจารย์ครับ ผมว่า…”
“หยุด! ฉันไม่ฟังอะไรทั้งนั้น นี้คือคำสั่ง!! และเอาอันนี้ไปด้วย” อาจารย์ยื่นแผ่นกระดาษทองคำให้แผ่นหนึ่ง ก่อนที่จะปรากฏรายชื่อนักเรียนทั้ง 7 คน
|
1 แรปมอนเตอร์ เวทย์สายฟ้า
2 จิน เวทย์ดิน
3 วี เวทย์สายฟ้า
4 เจโฮป เวทย์ดิน
5 ชูก้า เวทย์แสง
6 จีมิน เวทย์ไฟ 7 จองกุก เวทย์น้ำ
|
“พวกเธอไปตามนักเรียนที่อยู่ในใบนี้ แล้วบอกว่าให้เตรียมตัวให้พร้อม นี้คือคำสั่ง!!”
“ครับ” ผมกับจินขานรับพร้อมกัน
“ฉันลืมบอกพวกเธออีกอย่าง กระดาษทองคำแผ่นนี้ฉันร่ายคาถาอย่างดี เพราะฉะนั้น ไม่มีใครสามารถทำลายมันได้ นอกจากจะทำตามภารกิจที่ฉันมอบหมายไว้ให้ครบถ้วน แล้วมันจะสลายไปเอง เข้าใจนะJ”
“(-o-)(-o-)” <<< หน้าผมกับจิน
“ออกไปได้ฉันหมดธุระกับพวกเธอแล้ว”
“(-o-)(-o-)” <<<หน้าผมกับจิน
“(-_-)”<<< หน้าไรเตอร์ (อยากมีส่วนร่วม)
.
.
.
.
.
.
.
.
โลกมนุษย์
ณ โรงเรียนแห่งหนึ่ง
“ในห้องนาฏศิลป์ ที่มีกระจกรอบด้าน ตำนานได้กล่าวไว้ว่า ในเวลาเที่ยงคืน ใครที่เข้ามาส่องกระจกในห้องนี้ คนคนนั้นก็จะเจอ…ผี!!”
กรี้ดดดดดด
“ยัยวา กรี้ดทำไมฉันตกใจหมดเลย” ซินพูดขึ้นก่อนจะหันหน้าไปหายัยวา
“ก็ยัยเกรท แกล้งเอามือมาจับไหล่ฉันอะ”
“ฉันเห็นแกเหม่อตอนที่ฉันเล่าเรื่องอยู่ ฉันก็เลยอยากรู้ว่าแกมองอะไร หรือว่าแกเจอ…”
“แกเจอแล้วหรอ? ยัยวา”
“จะบ้าหรอยัยเมย์ ถ้าฉันเจอฉันจะนั่งอยู่ตรงนี้หรอ”
“จะเลิกทะเลาะกันได้ยัง ฉัน ยัยลัน ยัยเฟลิน ไม่ได้มีเวลามาฟังพวกแกมาทะเลาะกันนะ”
“ใจเย็นสิคะคุณเพื่อนโรส ยังไม่เที่ยงคืนเลย”
“เกรทเราต้องรอให้ถึงเที่ยงคืนด้วยหรอ”
“ใช่นะสิยัยลัน ก็รุ่นพี่บอกมาว่าถ้าอยากเจอต้องมาส่องกระจกตอนนเที่ยงคืน”
ตึง~ ตึง~
หลังจากที่พวกเราได้ยินเสียงนาฬิกาเตือนว่าถึงเวลาเที่ยงคืนของคืนวันใหม่แล้ว จู่ๆก็มีแสงพุ่งผ่านมาในความมืด แสงนั้นผ่านไปเร็วมาก แค่แวบเดียว พวกเราก็สลบไป…
ความคิดเห็น