ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Dengerous:01
ใต้ตึกคณะนิเทศ มหาลัยนานาชาติ m
"เฮ้ยพวกมึง จำแบคฮยอนที่หน้าสวยๆ ตัวขาวๆได้ป่ะว่ะ ตอนรับน้องอ่ะ" เสียงของชานยอลถามกลุ่มเพื่อนด้วยนะเสียงติดเพ้อ
"คนที่ได้เป็นเดือนคณะเรา เมื่อวันก่อนป่ะว่ะ"
"เออๆ นั้นแหละ กูชอบน้องเค้าว่ะ แม่งโครตน่ารัก"
"ชอบก็จีบดิว่ะ เดี๋ยวก็โดนคาบไปแดก"
"เอางั้นเหรอว่ะ กูจะลองดู"
Baekhyun Part.
"เฮ้ออออ น่าเบื่อชะมัด" ผมเดินมาเรื่อยๆจนถึงห้องชมรมดนตรี ก็ได้ยินเสียงเปียโนดังมาจากในห้อง
Baby don't cry tonight 어둠이 걷히고 나면
Baby don’t cry tonight ออ-ดู-มี กอท-ชี-โก นา-มยอน
ที่รัก คืนนี้อย่าร้องไห้เลยนะ ถ้าความมืดมิดผ่านไปแล้ว
Baby don't cry tonight 없었던 일이 될 거야
Baby don’t cry tonight ออบ-ซอซ-ดอน อี-รี ดเวล กอ-ยา
ที่รัก คืนนี้อย่าร้องไห้เลยนะ ก็คงจะกลายเป็นวันที่ไม่มีอยู่แล้ว
물거품이 되는 것은 네가 아니야 끝내 몰라야 했던
มุล-กอ-พู-มี ดเว-นึน กอ-ซึน-เน-กา อา-นี-ยา กึท-เน มล-ลา-ยา แฮซ-ดอน
สิ่งที่จะกลายเป็นฟองไม่ใช่คุณ ที่จะต้องจบลงไปอย่างไม่รู้อะไรเลย
so Baby don't cry cry 내 사랑이 널 지킬 테니
So baby don’t cry cry แน ซา-รัง-งี นอล ชี-คิล เท-นี
เพราะฉะนั้น อย่าร้องไห้เลยนะที่รัก เพราะความรักของผมจะปกป้องคุณเอง
ภาพที่เห็นในห้อง ทำให้แบคฮยอน ไม่สามารถที่จะละสายตาจากภาพนั้นได้ ผู้ชายที่ตัวไม่ใหญ่กว่าเค้ามากนักนั่งเล่นเปียโนนั้นอยู่ ดูมีความสุขมาก รอยยิ้มนั้นทำให้แบคฮยอนตกหลุมรักได้อย่างง่ายดาย แบคฮยอนกำลังตกหลุมรักรอยยิ้มนั้น ตอนนี้ผู้ชายคนนั้นเล่นจนจบแล้ว เค้าหันหน้ามาสบตากับแบคฮยอนพอดี แบคฮยอนรู้สึกได้ว่าหน้าตัวเองร้อนขึ้นมาเฉยๆ อยากจะระเบิดตัวเองซะเลย
ตึดตัก..ตึกตึก..ตึกตัก..
ไม่คิดพร่ำเพื่อผมรีบเดินจากตรงนั้นมาทันที อ่า..ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆใจเต้นแรงกับคนที่เห็นหน้าแค่แปปเดียว บ้าจริง
ปึก!
"โอ๊ย" อ่าา..เจ็บชะมัด ผมล้มก้นจ้ำเบ้าเลย แงงงงงงง แบคเจ็บ
"แบคฮยอน พี่ขอโทษ พี่เดินไม่ดูเองแหละ พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ" ผู้ชายตัวสูงๆ ยื้นมือมาฉุดผมขึ้น
" ขอบคุณฮะรุ่นพี่" สูงชะมัดเลย ที่บ้านให้กินนมยีราฟรึไงกัน
"เจ็บตรงไหนรึเปล่าน่ะเรา"
"เอ่อ..ไม่เป็นไรหรอกฮะ ว่าแต่รุ่นพี่รู้จักผมด้วยเหรอ" เป็นงงอ่ะ
"รู้จักสิ ตอนรับน้องไง แถมเราน่ะ เป็นถึงเดือนคณะเลยนะ ทำไมพี่จะไม่รู้จักละ"
"อ่า...งั้นเหรอฮะ แต่ผมจำรุ่นพี่ไม่ได้อ่ะ ขอโทษนะฮะ"
"ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไร พี่ชื่อ ปาร์ค ชานยอล เรียกชานยอลแล้วกันเนอะ"
"ผม บยอน แบคฮยอนฮะ"
"แล้วแบคฮยอนมาทำไร แถวนี้นะ"
"เดินมาเรื่อยๆแล้วก็มาชนกับรุ่นพีนี้แหละฮะ" ผมเลือกที่จะไม่พูดถึงผู้ชายคนนั้น
"อ่อ งั้นพี่ไปก่อนแล้วกันนะ บาย"
"บะ..บายฮะ" รีบไปไหนของเขานะ หลังจากพี่ชานยอลเดินไปได้ไม่นาน..
"แบคฮยอนเป็นไรป่าว เจ็บตรงไหนมั้ย?" จุนมยอนที่เดินเข้ามาถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง แต่เอ๊ะ!
"เห็นด้วยเหรอจุนมยอน ทำไมไม่เข้ามาช่วยละห้ะ"
"ก็...พี่ชานยอลเขาต้องชอบมึงแน่เลยแบคฮยอน"
"มั่วแล้วจุนมยอน พูดไรก็ไม่รู้ ว่าแต่มึงรู้จักพี่เค้าด้วยเหรอ"
"รู้ดิ กลุ่มพี่เค้านะ hot จะตายไป ไปมุดรูไหนมาห้ะ"
"จะไปรู้เหรอห้ะ ไปเถอะกลับบ้านกัน" จุนมยอนอ่ะพูดไรก็ไม่รู้ พี่ชานยอลเนื่ยนะจะชอบผมอ่ะ ไม่มีทางหรอก พอเดินมาถึงใต้ตึกก็เจอเข้ากับพี่ชานยอลที่นั่งอยู่กับเพื่อนของพี่เค้า
"นั้นไงกลุ่มของพี่ชานยอลอ่ะ เป็นไงอึ่่งเลยดิ" สิ่งที่ทำให้ผมอึ่งมันไม่ใช่อะไรเลยนอกจากผู้ชายคนนั้นต่างหาก ดวงตาคู่นั้นที่ผมจำได้ดีและรอยยิ้มนั้น
" แบคฮยอน...แบคฮยอน"
"ห้ะ..มีไร"
"เรียกหลายรอบแล้วนะ เหม่ออยู่นั้นแหละ"
"อ่อ เปล่าหรอก เออมึงรู้จักคนนั้นป่ะว่ะ คนที่ตาสวยๆอ่ะมึง นั้นอ่ะ" ผมพูดพลางชี้นิ้วไปที่ผู้ชายคนนั้น
"อ่อ นั้นอ่ะ พี่ลู่หาน สนใจอะดิ"
"บ้าแล้ว ก็แค่ถามเฉยๆแล้วคนอื่นๆละ"
"เกิดสนใจขึ้นมารึไง คนที่ตัวสูงๆผิวขาวเหมือนน้ำนมอ่ะ ชื่อเซฮุน คนที่ผิวเข้มๆอ่ะ ชื่อจงอิน คนที่สูงที่สุดหล่อเหมือนเทพบุตรก็ไม่ปานน่ะ ชื่อคริส เฮ้ยๆ พี่เค้ามองมาที่เราด้วย ดูดิ" จุนมยอนที่ร่ายยาวนั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจเล็กน้อย
"ก็แน่สิ ยืนมองพวกพี่เค้านานขนาดนี้อ่ะ ไปเถอะไปเร็ว" ผมรีบลากจุนมยอนออกมาจากตรงนั้นทันที เพราะดันไปสบตากับคนนั้นอีกแล้ว ผู้ชายที่ชื่อลู่หาน
ตึกตัก...ตึกตึก
เอาอีกแล้วใจเจ้ากรรมก็ดันเต้นแรงอีกแล้ว ผมส่ายหน้ารัวๆเพื่อจะไล่ภาพลู่หานออกไป
"เป็นไรแบคฮยอน"
"แค่ปวดหัวนิดว่ะ มึงจะกลับบ้านกับกูป่ะว่ะ เดี๋ยวพี่กูคงมารับแล้วแหละ" ผมเลือกที่จะโกหกออกไป
"ไม่ล่ะ กูกลับก่อนเลยละกัน รอคนเดียวได้ใช่ป่ะว่ะ เจอกันพรุ่งนี้นะเว้ย" ผมนั่งรอพี่ชายมาร่วมครึ่งชั่วโมง ก็ไม่เห็นว่าจะโผล่มา นานไปแล้วนะ
ตึ่ง
เสียงไลน์ใหม่เข้ามา มันจะไม่น่าสนใจเท่าไร ถ้านั้นไม่ใช่ไลน์ของพี่ชายผม
แบคฮยอนพี่ขอโทษนะ พี่คงไปรับไม่ได้แล้วล่ะ
รถเกิดเสียกลางทางน่ะ กลับบ้านเองได้ใช่มั้ย ไม่โกรธพี่นะ
พออ่านจบก็จัดการยัดโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเตรียมจะโบกแท็กซี่กลับบ้าน แต่ก่อนที่จะได้โบกรถ ก็มีรถคันนึงแล่นมาจอดตรงหน้าผม ก่อนที่คนในรถจะเลื่อนกระจกลง
"อ๊ะ..พี่ชานยอล"
"ครับ พี่เอง ทำไมยังไม่กลับบ้านอีกล่ะ พี่เห็นเราออกมาตั้งนานแล้วนะ"
"คือผมรอพี่ชายน่ะฮะ แต่เค้ามารับไม่ได้แล้ว"
"ให้พี่ไปส่งมั้ย" จะให้ผมนั่งรถไปกับคนที่รู้จักกันแค่วันเดียวเหรอ บ้าแน่
แบคฮยอนจะไปรึเปล่า ต้องรอตอนหน้าน้าาาาาาา
มีคำผิดก็ขอโทษด้วยนะค้าาาาาา
เจอกันตอนหน้าจ้าา คอมเม้นให้กันบ้างเนอะ
จะได้รู้ว่ารีดเดอร์ชอบกันรึเปล่า
NABI
"เฮ้ยพวกมึง จำแบคฮยอนที่หน้าสวยๆ ตัวขาวๆได้ป่ะว่ะ ตอนรับน้องอ่ะ" เสียงของชานยอลถามกลุ่มเพื่อนด้วยนะเสียงติดเพ้อ
"คนที่ได้เป็นเดือนคณะเรา เมื่อวันก่อนป่ะว่ะ"
"เออๆ นั้นแหละ กูชอบน้องเค้าว่ะ แม่งโครตน่ารัก"
"ชอบก็จีบดิว่ะ เดี๋ยวก็โดนคาบไปแดก"
"เอางั้นเหรอว่ะ กูจะลองดู"
Baekhyun Part.
"เฮ้ออออ น่าเบื่อชะมัด" ผมเดินมาเรื่อยๆจนถึงห้องชมรมดนตรี ก็ได้ยินเสียงเปียโนดังมาจากในห้อง
Baby don't cry tonight 어둠이 걷히고 나면
Baby don’t cry tonight ออ-ดู-มี กอท-ชี-โก นา-มยอน
ที่รัก คืนนี้อย่าร้องไห้เลยนะ ถ้าความมืดมิดผ่านไปแล้ว
Baby don't cry tonight 없었던 일이 될 거야
Baby don’t cry tonight ออบ-ซอซ-ดอน อี-รี ดเวล กอ-ยา
ที่รัก คืนนี้อย่าร้องไห้เลยนะ ก็คงจะกลายเป็นวันที่ไม่มีอยู่แล้ว
물거품이 되는 것은 네가 아니야 끝내 몰라야 했던
มุล-กอ-พู-มี ดเว-นึน กอ-ซึน-เน-กา อา-นี-ยา กึท-เน มล-ลา-ยา แฮซ-ดอน
สิ่งที่จะกลายเป็นฟองไม่ใช่คุณ ที่จะต้องจบลงไปอย่างไม่รู้อะไรเลย
so Baby don't cry cry 내 사랑이 널 지킬 테니
So baby don’t cry cry แน ซา-รัง-งี นอล ชี-คิล เท-นี
เพราะฉะนั้น อย่าร้องไห้เลยนะที่รัก เพราะความรักของผมจะปกป้องคุณเอง
ภาพที่เห็นในห้อง ทำให้แบคฮยอน ไม่สามารถที่จะละสายตาจากภาพนั้นได้ ผู้ชายที่ตัวไม่ใหญ่กว่าเค้ามากนักนั่งเล่นเปียโนนั้นอยู่ ดูมีความสุขมาก รอยยิ้มนั้นทำให้แบคฮยอนตกหลุมรักได้อย่างง่ายดาย แบคฮยอนกำลังตกหลุมรักรอยยิ้มนั้น ตอนนี้ผู้ชายคนนั้นเล่นจนจบแล้ว เค้าหันหน้ามาสบตากับแบคฮยอนพอดี แบคฮยอนรู้สึกได้ว่าหน้าตัวเองร้อนขึ้นมาเฉยๆ อยากจะระเบิดตัวเองซะเลย
ตึดตัก..ตึกตึก..ตึกตัก..
ไม่คิดพร่ำเพื่อผมรีบเดินจากตรงนั้นมาทันที อ่า..ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆใจเต้นแรงกับคนที่เห็นหน้าแค่แปปเดียว บ้าจริง
ปึก!
"โอ๊ย" อ่าา..เจ็บชะมัด ผมล้มก้นจ้ำเบ้าเลย แงงงงงงง แบคเจ็บ
"แบคฮยอน พี่ขอโทษ พี่เดินไม่ดูเองแหละ พี่ไม่ได้ตั้งใจจริงๆนะ" ผู้ชายตัวสูงๆ ยื้นมือมาฉุดผมขึ้น
" ขอบคุณฮะรุ่นพี่" สูงชะมัดเลย ที่บ้านให้กินนมยีราฟรึไงกัน
"เจ็บตรงไหนรึเปล่าน่ะเรา"
"เอ่อ..ไม่เป็นไรหรอกฮะ ว่าแต่รุ่นพี่รู้จักผมด้วยเหรอ" เป็นงงอ่ะ
"รู้จักสิ ตอนรับน้องไง แถมเราน่ะ เป็นถึงเดือนคณะเลยนะ ทำไมพี่จะไม่รู้จักละ"
"อ่า...งั้นเหรอฮะ แต่ผมจำรุ่นพี่ไม่ได้อ่ะ ขอโทษนะฮะ"
"ฮ่าๆๆ ไม่เป็นไร พี่ชื่อ ปาร์ค ชานยอล เรียกชานยอลแล้วกันเนอะ"
"ผม บยอน แบคฮยอนฮะ"
"แล้วแบคฮยอนมาทำไร แถวนี้นะ"
"เดินมาเรื่อยๆแล้วก็มาชนกับรุ่นพีนี้แหละฮะ" ผมเลือกที่จะไม่พูดถึงผู้ชายคนนั้น
"อ่อ งั้นพี่ไปก่อนแล้วกันนะ บาย"
"บะ..บายฮะ" รีบไปไหนของเขานะ หลังจากพี่ชานยอลเดินไปได้ไม่นาน..
"แบคฮยอนเป็นไรป่าว เจ็บตรงไหนมั้ย?" จุนมยอนที่เดินเข้ามาถามด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง แต่เอ๊ะ!
"เห็นด้วยเหรอจุนมยอน ทำไมไม่เข้ามาช่วยละห้ะ"
"ก็...พี่ชานยอลเขาต้องชอบมึงแน่เลยแบคฮยอน"
"มั่วแล้วจุนมยอน พูดไรก็ไม่รู้ ว่าแต่มึงรู้จักพี่เค้าด้วยเหรอ"
"รู้ดิ กลุ่มพี่เค้านะ hot จะตายไป ไปมุดรูไหนมาห้ะ"
"จะไปรู้เหรอห้ะ ไปเถอะกลับบ้านกัน" จุนมยอนอ่ะพูดไรก็ไม่รู้ พี่ชานยอลเนื่ยนะจะชอบผมอ่ะ ไม่มีทางหรอก พอเดินมาถึงใต้ตึกก็เจอเข้ากับพี่ชานยอลที่นั่งอยู่กับเพื่อนของพี่เค้า
"นั้นไงกลุ่มของพี่ชานยอลอ่ะ เป็นไงอึ่่งเลยดิ" สิ่งที่ทำให้ผมอึ่งมันไม่ใช่อะไรเลยนอกจากผู้ชายคนนั้นต่างหาก ดวงตาคู่นั้นที่ผมจำได้ดีและรอยยิ้มนั้น
" แบคฮยอน...แบคฮยอน"
"ห้ะ..มีไร"
"เรียกหลายรอบแล้วนะ เหม่ออยู่นั้นแหละ"
"อ่อ เปล่าหรอก เออมึงรู้จักคนนั้นป่ะว่ะ คนที่ตาสวยๆอ่ะมึง นั้นอ่ะ" ผมพูดพลางชี้นิ้วไปที่ผู้ชายคนนั้น
"อ่อ นั้นอ่ะ พี่ลู่หาน สนใจอะดิ"
"บ้าแล้ว ก็แค่ถามเฉยๆแล้วคนอื่นๆละ"
"เกิดสนใจขึ้นมารึไง คนที่ตัวสูงๆผิวขาวเหมือนน้ำนมอ่ะ ชื่อเซฮุน คนที่ผิวเข้มๆอ่ะ ชื่อจงอิน คนที่สูงที่สุดหล่อเหมือนเทพบุตรก็ไม่ปานน่ะ ชื่อคริส เฮ้ยๆ พี่เค้ามองมาที่เราด้วย ดูดิ" จุนมยอนที่ร่ายยาวนั้นเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจเล็กน้อย
"ก็แน่สิ ยืนมองพวกพี่เค้านานขนาดนี้อ่ะ ไปเถอะไปเร็ว" ผมรีบลากจุนมยอนออกมาจากตรงนั้นทันที เพราะดันไปสบตากับคนนั้นอีกแล้ว ผู้ชายที่ชื่อลู่หาน
ตึกตัก...ตึกตึก
เอาอีกแล้วใจเจ้ากรรมก็ดันเต้นแรงอีกแล้ว ผมส่ายหน้ารัวๆเพื่อจะไล่ภาพลู่หานออกไป
"เป็นไรแบคฮยอน"
"แค่ปวดหัวนิดว่ะ มึงจะกลับบ้านกับกูป่ะว่ะ เดี๋ยวพี่กูคงมารับแล้วแหละ" ผมเลือกที่จะโกหกออกไป
"ไม่ล่ะ กูกลับก่อนเลยละกัน รอคนเดียวได้ใช่ป่ะว่ะ เจอกันพรุ่งนี้นะเว้ย" ผมนั่งรอพี่ชายมาร่วมครึ่งชั่วโมง ก็ไม่เห็นว่าจะโผล่มา นานไปแล้วนะ
ตึ่ง
เสียงไลน์ใหม่เข้ามา มันจะไม่น่าสนใจเท่าไร ถ้านั้นไม่ใช่ไลน์ของพี่ชายผม
แบคฮยอนพี่ขอโทษนะ พี่คงไปรับไม่ได้แล้วล่ะ
รถเกิดเสียกลางทางน่ะ กลับบ้านเองได้ใช่มั้ย ไม่โกรธพี่นะ
พออ่านจบก็จัดการยัดโทรศัพท์ลงในกระเป๋ากางเกง ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อเตรียมจะโบกแท็กซี่กลับบ้าน แต่ก่อนที่จะได้โบกรถ ก็มีรถคันนึงแล่นมาจอดตรงหน้าผม ก่อนที่คนในรถจะเลื่อนกระจกลง
"อ๊ะ..พี่ชานยอล"
"ครับ พี่เอง ทำไมยังไม่กลับบ้านอีกล่ะ พี่เห็นเราออกมาตั้งนานแล้วนะ"
"คือผมรอพี่ชายน่ะฮะ แต่เค้ามารับไม่ได้แล้ว"
"ให้พี่ไปส่งมั้ย" จะให้ผมนั่งรถไปกับคนที่รู้จักกันแค่วันเดียวเหรอ บ้าแน่
แบคฮยอนจะไปรึเปล่า ต้องรอตอนหน้าน้าาาาาาา
มีคำผิดก็ขอโทษด้วยนะค้าาาาาา
เจอกันตอนหน้าจ้าา คอมเม้นให้กันบ้างเนอะ
จะได้รู้ว่ารีดเดอร์ชอบกันรึเปล่า
NABI
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น