คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : คำสั่งประกาศิต
“โอ๊ย..ทำไมอึดอัดอย่างนี้นะ ตัวฉัน...ตัวฉันขยับไม่ได้ ทำไมล่ะ เฮ้ยนี่มันงูนี่หว่า หือทำไงดีล่ะ มันรัดฉันอยู่เหรอเนื่ย ธัญเอ๋ยจะทำอย่างไรดี โอ๊ย..กระดิกตัวไม่ได้เลย หายใจจะไม่ออกอยู่แล้ว โอ๊ย!! ฉันจะตายไหมเนี่ยช่วยด้วย ” ธัญวลัยพร่ำเพ้อเพราะเธอกำลังอยู่ในห้วงของความฝัน
รุ่งเช้าที่บ้านพักตามอากาศริมทะเลของครอบครัวภีมภัทร บนเตียงนอนภีมภัทรและธัญวลัยหันหน้าเข้าหากัน ศีรษะของธัญวลัยแนบกับอกแกร่งของภีมภัทร แขนอีกข้างพาดอยู่บนตัวของภีมภัทร ส่วนภีมภัทรแขนก็โอบกอดธัญวลัยเอาไว้ราวกับร่างนั้นจะหลุดลอย ส่วนขาก็ก่ายที่ตัวของธัญวลัย
พลางมีเสียงงึม งำของธัญวลัย ทำให้ภีมภัทรรู้สึกตัวตื่นก่อน
“อืม หือ อะไรว่ะเนี่ย เช้าแล้วเหรอ” ภีมภัทรกำลังงัวเงีย เมาขี้ตาอยู่แต่ต้องตกใจเพราะสภาพตอนนี้เค้ากำลังกอดธัญวลัยอยู่และก็ต้องสงสัยว่าธัญวลัยเป็นอะไร ทำไมถึงดิ้นเหมือนกำลังถูกรัด ภีมภัทรมองหน้าธัญวลัยพินิจถึงหน้าตายามหลับของธัญวลัย พลางคิดในใจว่า “ยัยหมวยบ้านี่ เวลาหลับก็ดูเหมือนเด็กนะเนี่ย แก้มใสอมชมพูที่ไร้เครื่องสำอาง ตาเรียวเล็กที่ปิดสนิท ริมฝีปากอมชมพูอย่างเป็นธรรมชาติ มอง ๆ ไป ยัยนี่ก็น่ารักดีแฮะ” พลางคิดภีมภัทรก็จูบที่แก้มของธัญวลัยที่กำลังหลับอยู่
“โอ๊ะ อืม อืม” ธัญวลัยร้องครางเพราะรู้สึกอึดอัดกับความฝันเพราะงูมันตัวใหญ่มาก และขณะนี้มันกำลังจะเลื้อยมารัดที่คอเธอแล้ว
“โอ๊ย!!!” ธัญวลัยลืมตาโพรงและพบว่าภีมภัทรหอมแก้มเธอ ธัญวลัยผลักภีมภัทรออก
“นายภีม ไอ้บ้ากาม แก..แกหอมแก้มฉันและก็กอดฉันด้วย แกคิดจะทำอะไรฉันห๊ะ ไอ้ชั่ว” ธัญวลัยชี้หน้าด่าทอภีมภัทร และตะครุบเสื้อผ้าของเธอเอาไว้
“หนอยฉันว่าแล้วที่ฉันฝันร้ายก็เพราะนายนั่นแหละ” ธัญวลัยกล่าวโทษภีมภัทร
“นี่คุณเธอ ตื่นมาก็อาละวาดเลยหรือไง” ภีมภัทรต่อว่าธัญวลัย “ผมไม่ได้มีเจตนาอย่างนั้นซะหน่อย เป็นห่วงต่างหาก คุณเป็นอะไร ดิ้นส่ายไปมา บ่มอะไรก็ไม่รู้ งึมงำ อยู่นั่นแหละ ฝันร้ายหรือไง” ภีมภัทรถามเสแสร้ง เพื่อเบี่ยงประเด็นที่เค้าได้ล่วงเกินธัญวลัย
“ก็ใช่น่ะซิ ฝันเห็นงูยักษ์มันกำลังรัดฉัน โอ๊ย!!! คิดแล้วสยอง” ธัญวลัยทำหน้าพิลึก เมื่อนึกถึงความฝัน “แต่...เอ๊ะทำไมฉันต้องเล่าให้นายฟังด้วยเนี่ย บ้าจริง เล้ย” ธัญวลัยนึกโมโหตัวเองที่เผลอเล่าเรื่องความฝันให้ภีมภัทรฟัง
“ฮ่า..จริง ๆ คุณน่าจะขอบคุณผมนะที่ทำให้คุณตื่นซะที จะได้ไม่ต้องเจอฝันร้ายไง” ภีมภัทรตีความเข้าข้างตนเอง
“แหม...ดีตายล่ะ ถ้าฉันตื่นไม่ทันฉันว่าฉันต้องเสียตัวแน่ ให้กับคนแย่ ๆ อย่างนาย” ธัญวลัยกล่าวอย่างโมโห
“สู้ให้ฉันถูกงูรัดจนตายดีกว่า ตื่นขึ้นมาแล้วเจอนายอีก เชอะ”
“นี่คุณ..โบราณว่าฝันเห็นงูจะได้เจอเนื้อคู่นะ” ภีมภัทรแหย่ธัญวลัย
“บ้า งมงาย” ธัญวลัยย้อน
“ไม่แน่นะ เนื้อคู่ของคุณอาจจะเป็นผมก็ได้ใครจะไปรู้” ภีมภัทรกล่าวและยื่นหน้าเข้าไปใกล้ ๆ ธัญวลัย ธัญวลัยลุกขึ้นจากเตียงอย่างรวดเร็ววิ่งไปหน้าห้องน้ำ พร้อมกับหันมาพูดกับภีมภัทรว่า “ไม่-มี-ทาง” และก็แลบลิ้นใส่ภีมภัทรและก็เข้าห้องน้ำไปเลย
ภีมภัทรส่ายหัวและขำกับพฤติกรรมของธัญวลัยไม่ได้ “ฮึ ฮึ ยัยแสบ”
ที่บ้านของธัญวลัย หลังจากที่เฮียอ๋องที่ชายของธัญวลัยอาสาเป็นคนนั่งรอธัญวลัยน้องสาวคนเดียวและลูกสาวคนเดียวของตระกูลกลับมาที่บ้านจนผล็อยหลับไป เช้านี้ เตี่ย และ มาม้า เดินลงมาจากบ้านยังพบว่าลูกชายคนเดียวของเค้ายังคงนอนอยู่ที่เดิมตั้งแต่เมื่อคืน จึงรีบเดินไปเพื่อปลุกมาสอบถามความคืบหน้าของธัญวลัย
“เฮ้ย อ๋อง อ๋อง ตื่นได้แล้ว เมื่อคืนนอนตรงนี้ทั้งคืนเลยหรือไงห๊ะ!!” เตี่ยของอ๋องสะกิดลูกชายหมายจะปลุกให้ตื่น
“หืม อ้าว เตี่ย ม้า เช้าแล้วเหรอ” อ๋องสะลึมสลือ เมาขี้ตา เพราะกำลังหลับเพลิน
“เช้าแล้ว ตะวันจะเลียก้นอยู่แล้ว แล้วนี่ น้องมันกลับมาหรือยัง” มาม้าถามอ๋อง
“ไม่รู้สิ ม้า”
“เฮ้ย ไม่รู้ได้ยังไงว่ะ ไอ้อ๋อง รับปากเตี่ย กับ ม้าดิบดี จะนั่งรอน้องมันกลับมา หนอยดันหลับซะนิ มันน่านัก” มาม้าเขกมะเหงกใส่อ๋อง
“โอ๊ย ม้าง่ะ ผมเจ็บนะ” อ๋องโอดโอย
ไม่นานนักก็มีเสียงรถจอดอยู่หน้าบ้าน สามคนพ่อ แม่ ลูก จึงออกกันไปดู พบว่าธัญวลัยกลับมาบ้านแล้ว แต่กลับมาแบบสภาพไม่ปกติ สังเกตที่หน้าตาก็มู่ทู่ ท่าทางกระฟัดกระเฟียด จนเป็นที่สงสัยและที่สำคัญมากไปกว่านั้น มีชายหนุ่มท่าทางดีเดินตามธัญวลัยมาด้วยนั่นก็ไม่ใช่ใคร ภีมภัทรนั้นเอง
“นี่นาย ส่งฉันเสร็จก็กลับบ้านไปได้แล้วไม่ต้องเดินตามมาก็ได้” ธัญวลัยหันมาต่อว่าภีมภัทรที่ทำหน้าตายไม่สนใจธัญวลัย
“ผมไม่กลับ ผมเอาตัวคุณไปก็ต้องมาส่งสิ”
“นี่นายห้ามพูดอะไรพล่อย ๆ เด็ดขาดเข้าใจไหม หากครอบครัวฉันถามอะไรฉันจะตอบเอง” ธัญวลัยสั่งหนักสั่งหนากับภีมภัทร แต่ภีมภัทรหาได้สนใจไม่ แถมยังทำหูทวนลม ราวกับว่าธัญวลัยพูดอยู่คนเดียว
จนเมื่อธัญวลัยเดินมาถึงก็ทักทายเตี่ยกับแม่และเฮีย “สวัสดี จ๊ะ เตี่ย ม้า เฮีย มีอะไรเหรออยู่กันครบองค์ประชุมแต่เช้าเลย แฮะ ๆ ๆ ” ธัญวลัยพูดด้วยน้ำเสียงสดใส ทำกลบเกลื่อนเพื่อเบี่ยงเบนประเด็น เพราะรู้อยู่แล้วว่าทั้งสามจะต้องมาสอบถามเธอเกี่ยวกับเรื่องที่เธอหายไปทั้งคืน
“นี่ แกไปไหนมาห๊ะ หายไปทั้งคืน รู้บ้างไหมว่าเตี่ย กับม้าและเฮียของแกเนี่ยรออยู่นะ เพราะอะไรรู้ไหม ก็เพราะเป็นห่วงแกไง แล้วนี่ ไปไหนมาไม่บอกไม่กล่าวเดี๋ยวปั๊ด” เตี่ย พูดกับธัญวลัยด้วยความโมโหและจะเขกมะเหงกใส่ธัญวลัย แต่ธัญวลัยเอาแขนมากันไว้ได้ทัน มิฉะนั้นเจ็บตัวเป็นแน่
“แฮะ แฮะ เตี่ยจ๊ะ เตี่ยจ้า ฟังหนูก่อนสิน้า เตี่ยนะ เราเข้าบ้านก่อนดีกว่าไหม” ธัญวลัย ออดอ้อนเตี่ยและคล้องแขนเตี่ยเพื่อจะพาเข้าไปในบ้าน แต่ไม่ทันไร ภีมภัทรที่เดินตามมาข้างหลังธัญวลัย ยกมือไหว้บุคคลทั้งสาม พร้อมแนะนำตัวเอง
“สวัสดีดีครับ ผมชื่อ ภีมภัทรครับไปเองครับ และที่มาในวันนี้ก็เพื่อมาสารภาพผิดและพร้อมที่จะรับผิดชอบ ในตัวธัญวลัยครับ” คุณพ่อ คุณแม่ และก็พี่ อย่าไปโกรธธัญวลัยเลยครับ เรื่องราวทั้งหมดมันเป็นความผิดของผมเอง ผมเป็นคนพาเธอ
เมื่อสิ้นเสียงสารภาพว่าเป็นคนพาธัญวลัยหายไปทั้งคืน มิหนำซ้ำยังบอกกับทั้งสามว่าทั้งเค้าและธัญวลัยก็ได้นอนห้องเดียวกันด้วย เท่านั้นล่ะ ทั้งสามคนพ่อ แม่ พี่ชายรวมถึงตัวธัญวลัยถึงกับเหวอ อึ้ง กิม กี่ไปเลย
“โอ๊ย!!! เฮีย อั๋วจะเป็นลม” พูดเสร็จมาม้าก็เป็นลมล้มจับ ดีที่ได้เฮียอ๋องประคองไว้ เมื่อได้ยินภีมภัทรพูด ความกลาหลเกิดขึ้น
“ไปเลย เข้าไปคุยกันในบ้านเดี๋ยวนี้เลย ไอ้ธัญ อ้อ!!! แล้วแกก็ตามฉันมาด้วย” เตี่ยสั่งธัญวลัย และก็เรียกภีมภัทรเข้าบ้านเพื่อเคลียร์ปัญหาที่เกิดขึ้น
ทั้งหมดจึงรีบประคองมาม้าพากันเข้าไปในบ้าน เพื่อชำระความและปฐมพยาบาลมาม้าธัญวลัยเป็นการด่วน
เมื่อมาถึงห้องรับแขก ธัญวลัยคอยพัดวีมาม้าเป็นการด่วนส่วนเฮียอ๋อง นั้นก็เอายาหอม ยาดม สารพัดที่จะหาได้มาคอยบริการเต็มที่ ยกเว้นเตี่ยคนเดียวที่นั่งหน้า ถมึงทึงมองไปที่ภีมภัทรราวกับเป็นตำรวจสืบสวนผู้ต้องหายังไงอย่างนั้นเลย สักพักพอมาม้าเริ่มรู้สึกตัว การไต่สวนจึงเริ่มขึ้น
“แกน่ะชื่ออะไร เป็นลูกเต้า เหล่าใคร” เตี่ยถามภีมภัทร
“ผมชื่อ ภีมภัทร ครับ พ่อผมชื่อเป็นใหญ่ เป็นเจ้าของกิจการ บริษัท ขนมไทย อินเตอร์ครับ แม่ผมชื่อภรณ์พรรณ เป็นเจ้าของสูตรขนมไทย ครับ”
“แล้วทำงานอะไร” เตี่ยซักประวัติภีมภัทรเป็นใหญ่
“ผมเป็นผู้จัดการให้กับบริษัทครับ ช่วยพ่อดูแลกิจการน่ะครับ ผมเป็นลูกชายคนโต”
“อืม หน้าที่การงานก็ดีนี่ แต่ทำไมถึงมีพฤติกรรมอย่างนี้ คุณมีเหตุผลอะไรที่คุณน่ะ พายัยธัญของเราหายไปทั้งคืน” เตี่ยถามภีมภัทร
“ใช่ครับ ผมเป็นคนพาธัญไปเองครับคุณพ่อ” ภีมภัทรกล่าวอย่างนบนอบ
“แล้วทำไมถึงพาลูกสาวผมไป”
“คือผม เอ่อ....ผมชอบธัญนะครับ” ภีมภัทรกล่าวอย่างตรง ๆ
“นี่นายภีม ปากนาย
“หยุดเลยไอ้ธัญ หุบปากแล้วฟังเตี่ย” เตี่ยออกคำสั่ง ธัญวลัยได้ยินหน้าจ๋อยเหลือ
“นี่แล้วแกล่ะ ไอ้ธัญ แกกับเค้าชอบกันจริงหรือเปล่า” เตี่ยถามด้วยความสงสัย เพราะตั้งแต่ไหนแต่ไรก็ไม่เคยเห็นจะชอบใครเป็นพิเศษ เท่าที่เคยเห็นก็เป็นเพื่อน ๆ กันซะมากกว่า
“มะ” ธัญวลัยปฏิเสธแต่มีเสียงของภีมภัทรแทรกขึ้นมาเสียก่อน
“คือว่าจริง ๆ แล้วผมชอบธัญมากครับ แต่กลัวว่าใครจะมาคว้าตัวธัญไปเสียก่อนผมก็เลย ใจร้อน จึงตัดสินใจรวบหัวรวบหางเสียเลย ผมต้องขอโทษด้วยนะครับ คุณพ่อ และก็คุณแม่ด้วย” ภีมภัทรกล่าวจบก็ลุกจากเก้าอี้แล้วก้มกราบที่เท้าของเตี่ยธัญวลัยทันทีและหันไปกราบเท้าที่มาม้าธัญวลัยด้วยอีกคน
เมื่อทั้งครอบครัวเห็นการกระทำของภีมภัทรอย่างนั้น ก็อึ้งไป เพราะภีมภัทรแสดงความเป็นลูกผู้ชายออกมา พิสูจน์ให้ครอบครัวธัญวลัยได้เห็น
“ลุกขึ้นเถอะคุณ” มาม้าธัญวลัยกล่าว ภีมภัทรลุกขึ้นอย่างว่าง่ายและกลับไปนั่งที่เดิม
“แล้วที่นี่จะเอาอย่างไงดี” เตี่ยกล่าวขึ้นมาอย่างลอย ๆ
“ผมว่าเราค่อยคุยกันอีกทีดีกว่าไหมเตี่ย” เฮียอ๋องเงียบไปนาน เพราะสถานการณ์ตอนนี้อดที่จะสงสัยธัญวลัยผู้เป็นน้องไม่ได้ ผู้เป็นพี่เมื่อมองหน้าน้องของตนเองก็รู้ว่าตอนนี้น้องสาวลำบากเพียงใด
“ผมยอมรับครับว่าผมผิด และผมก็พร้อมที่จะรับผิดชอบในตัวธัญวลัยทุกสิ่ง ทุกอย่างที่เกิดขึ้นผมขอรับไว้เอง อย่าไปโกรธธัญเลยนะครับ” ภีมภัทรพูดน้ำเสียงที่หนักแน่น แสดงออกถึงความจริงใจ
“นี่นายภีม นายทำให้ฉันหมดความอดทนแล้วนะ” ธัญวลัยหันไปพูดตะคอกกับภีมภัทรอย่างเหลืออดเสียแล้ว ตีหน้ายักษ์ใส่ภีมภัทร
“ธัญ” เฮียอ๋องเรียกเพื่อเตือนสติ
“นี่คุณภีม จริงอยู่ที่เหตุการณ์มันเกิดขึ้นแบบนี้ แต่ว่าสิ่งที่คุณทำแม้คุณจะขอโทษก็ไม่ได้แปลว่าเรื่องมันจะจบนะ น้องสาวผมเค้าเสียหาย อีกทั้งเค้าก็ไม่ได้รักได้ชอบคุณด้วย คุณ
“เตี่ย..ผมว่าเราแจ้งความดีกว่าไหม” เฮียอ๋องยื่นข้อเสนอ
“ไม่ต้อง” เตี่ยเสียงแข็งสวนขึ้นมาทันที
“ในเมื่อเค้าเองก็พร้อมที่จะรับผิดชอบดี งั้นเตี่ยจะให้มันแต่งงานกับเค้าไปซะเลย”
ดังสายฟ้าฟาดลงมาที่กลางกระม่อมของธัญวลัย ธัญวลัยนั่งช็อก ตาค้าง เหวอ เมื่อได้ยินคำพูดที่ออกมาจากปากเตี่ยของเธอเอง
“เตี่ย!!!! เฮีย!!!” เฮียอ๋อง ธัญวลัยและมาม้า ต่างอุทานพร้อมกัน
“เฮีย ลื้อใจเย็น ๆ ก่อน ถามลูกมันดูก่อนดีกว่าไหม เฮีย ” มาม้าธัญกล่าวและเอามือไปแตะที่บ่าของสามีเบา ๆ เพื่อเป็นการเตือนสติ
“จริงนะเตี่ย เรื่องนี้หนูอธิบายได้” ธัญวลัยได้ทีรีบแย้งขึ้นมา
“ไอ้ธัญแก หยุดพูดไปเลย เตี่ยไม่ยงไม่เย็นมันแล้ว ยังไงซะ คุณน่ะ ต้องรับผิดชอบยัยธัญลูกสาวของเรา แต่งงานกับลูกสาวของเราซะ เอาด่วนที่สุด ไม่ต้องดูฤกษ์ยามก็ได้ เอาฤกษ์สะดวกนั่นล่ะดี”
“เตี่ย !!! เฮีย!!!” ทั้งธัญวลัย เฮียอ๋อง และ มาม้า ต่างก็ร้องเสียงหลงตกใจกับการตัดสินใจที่เด็ดขาดของผู้เป็นประมุขของบ้าน ซึ่งนี่ก็เป็นนิสัยตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้ว และห้ามมีใครทำคัดค้านเด็ดขาด พูดคำไหนก็ต้องเป็นคำนั่น
“ครับ ผมขอรับผิดชอบทุกอย่างเอง อีกไม่นานผมจะทำการสู่ขอธัญวลัยเป็นเรื่องเป็นราว แต่ผมขอเวลาหน่อย ไม่เกิน 2 อาทิตย์ครับ” ภีมภัทรไม่เดือดเนื้อร้อนใจเลยสักนิด แถมยังรับปากเป็นมั่นเป็นเหมาะ ว่าจะจัดการทุกสิ่งอย่างให้เร็วที่สุดอีกด้วย สร้างความพอใจให้กับเตี่ยของธัญวลัยอยู่ไม่น้อย แม้ตอนแรกจะอารมณ์เสียกับเรื่องนี้ก็ตาม แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะหายโกธรซะทีเดียว ลึก ๆ แล้วเตี่ยของธัญวลัยก็รู้สึกพอใจภีมภัทรอยู่เหมือนกัน เพราะดูเป็นคนหนุ่มไฟแรงที่มีความรับผิดชอบ บุคลิกท่าทาง หน่วยก้าน พอใช้ได้ น่าจะเอาธัญวลัยอยู่ และหากได้บุคคลนี้มาเป็นลูกเขยคงจะสบายใจ นอนตายตาหลับ โหวงเฮงก็ใช่ได้ ไม่เลว เมื่อเจรจาธุระเสร็จสิ้นแล้วภีมภัทรจึงขอตัวลากลับ
“งั้นผมขอตัวกลับก่อนนะครับ แล้วผมจะรีบเร่งให้ผู้ใหญ่มาจัดการให้ถูกต้องโดยเร็วที่สุด” ภีมภัทรยกมือไหว้ลา เตี่ย มาม้าและเฮียอ๋อง
“ธัญ ออกไปส่งเค้าหน่อยสิ นั่งหน้าหงิกเป็นหมากรุกไปได้” เตี่ยออกคำสั่งธัญวลัย
“ไม่ง่ะ มาเองได้ก็กลับเองได้ ขาไม่ได้พิการสักหน่อย” ธัญวลัยยอกย้อนเพราะอารมณ์ของเธอตอนนี้แทบอยากจะฆ่าภีมภัทรเสียด้วยซ้ำ ที่ทำให้เรื่องมันบานปลายเป็นเช่นนี้
“ไม่ได้ยินที่เตี่ยสั่งหรือไงห๊ะ”
“รู้แล้ว ไปส่งก็ได้” ธัญวลัยกระฟัดกระเฟียดและเดินออกไปส่งภีมภัทรตามที่เตี่ยสั่ง
เมื่อถึงที่รถ ธัญวลัยก็ต่อว่าภีมภัทรเสียยกใหญ่
“นายรู้ไหม เพราะนายคนเดียว ที่ทำให้เรื่องมันบานปลายเป็นเช่นนี้ ฉันเกลียดนาย เกลียดที่สุด”
แต่ภีมภัทรก็หาได้สนใจไม่ กลับบอกธัญวลัยว่า “คุณน่าจะขอบคุณเค้าเสียด้วยซ้ำที่ทำให้ลงจากคานได้ เพราะคนอย่างคุณ คงไม่มีคนเอาเป็นแน่”
“นี่นาย” เมื่อธัญวลัยได้ยินอย่างนั้นโกธรจัด จึงแก้แค้นภีมภัทรโดยการเอาศอกกระแทกไปที่หน้าอกภีมภัทรอย่างแรงแล้วรีบเดินเข้าไปเลยโดยไม่สนใจว่าภีมภัทรจะเจ็บปวดอย่างไร ภีมภัทรเอามือกุมที่หน้าอกมีสีหน้าบ่งบอกว่าเจ็บเล็กน้อย มีรอยยิ้มปรากฏอยู่บนใบหน้าของเค้า
ช่วยคอมเม้นต์ด้วยนะ จะไม่มีกำลังใจจะเขียนแล้ว
ความคิดเห็น