เล่ห์ร้าย กลายรัก (ตอนจบแล้วจ้า)

ลำดับตอนที่ #59 : หรือ (รัก) จะจบสิ้น (100%)

        หน้าห้องคลอด แฮมเดินไปมาด้วยความกระสับกระส่าย เป็นใหญ่และภรณ์พรรณนั่งลุ้นกับการเกิดสมาชิกใหม่อย่างตื่นเต้น นึกตั้งชื่อเล่น-ชื่อจริงให้กับตัวน้อย ๆ ที่กำลังจะลืมตาขึ้นมาบนโลกในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า ส่วนธัญวลัยกระวนกระวาย พยายามติดต่อหาภีมภัทร

ที่ขณะนี้ชายหนุ่มขับรถออกมาอย่างไร้ทิศทาง เสียงโทรศัพท์มือถือดังติดกันไม่ต้องเดาก็พอรู้ว่าเป็นใคร ภีมภัทรไม่สนใจจะรับปล่อยให้มันดังอยู่อย่างนั้น ยิ่งเสียงโทรศัพท์ดังถี่ขึ้นมากเท่าไร ใบหน้าของธัญวลัยยังคงวนเวียนรบกวนเขาอยู่ไม่ขาด ยามที่หญิงสาวยิ้มแย้มอย่างมีความสุข คอยเอาใจใส่ เป็นห่วงยามที่เขาป่วย และมักจะซุ่มซ่ามเป็นประจำ ทำให้เขาต้องคอยเป็นห่วงอยู่ร่ำไป กับตอนที่ธัญวลัยอยู่ในอ้อมกอดของน้องเขยเขาและนึกเลยเถิดไปไกล ภีมภัทรหักหลบจอดข้างทางอย่างรวดเร็ว สบถออกมาเสียงดัง 
          
          “โธ่เว้ย!!! มันต้องไม่เป็นอย่างนั้นนะ” สักพักเสียงข้อความในมือถือของเขาก็ดังขึ้น ปลุกให้เขาตื่นจากภวังค์ของความคิด ชายหนุ่มรีบมากดดู เมื่ออ่านข้อความเสร็จ เขารีบออกตัวเร่งเครื่องอีกครั้ง

ที่โรงพยาบาลหน้าห้องคลอด แฮมมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก เมื่อได้ยินแพทย์ผู้ทำการคลอดพริมรตา แจ้งว่า พริมรตานั้น ไม่สามารถจะคลอดได้ตามธรรมชาติแบบที่ตั้งใจไว้ตั้งแต่ตอนแรก เนื่องจากร่างกายอ่อนแอ ซึ่งสาเหตุมาจากความเครียดสะสม จึงจำเป็นต้องทำการผ่าคลอดแทน ทั้งภรณ์พรรณและเป็นใหญ่ต่างตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน และอนุญาตให้แพทย์ทำตามเมื่อเห็นสมควร แฮมหน้าเสียรู้สึกผิด เข้าใจว่าตนเองเป็นต้นเหตุที่ทำให้พริมรตาคิดมากจากคำพูดที่ออกมาด้วยความโกรธ แฮมผละหนีออกไปทันที เขาละอายเหลือเกินไม่อาจจะสู้หน้าพริมรตาได้อีก ธัญวลัยเห็นแฮมวิ่งออกไปอย่างนั้นจึงอาสาไปตามแฮม เป็นใหญ่พยักหน้าอย่างเข้าใจ

ธัญวลัยกึ่งวิ่งกึ่งเดินมาแฮมมาจนถึงหน้าลิฟท์ของโรงพยาบาล “ไอ้แฮม” หญิงสาวเรียกเสียงดัง แฮมที่หันหน้ามาเผชิญหน้า ใบหน้าของเขาตอนนี้แดงก่ำ น้ำตาเริ่มเอ่อ “ธัญ...ฉะ ฉัน”

ธัญวลัยเดินเข้าหาแฮมอย่างช้า คว้ามือของชายหนุ่มไว้ กันเขาหนี “ไม่ต้องพูด แกฟังฉันอย่างเดียว ตอนนี้พริมกับลูกแก กำลังรอแกอยู่ด้านในนั้น เขาต้องการกำลังใจ จริงอยู่เขาอาจจะยังโกรธแก แต่ครั้งนี้แกจะต้องเข้าไปพิสูจน์ และไถ่โทษกับสิ่งที่แกทำกับเขา ฉันถามแกอย่างหนึ่งนะ”

“แกรักเขาไหม” ธัญวลัยกล่าวด้วยความจริงจัง สีหน้าเรียบตึง แฮมได้แต่พยักหน้าช้า ๆ

“อ่ะ อีกข้อ แกอยากให้ลูกแกเห็นหน้าใครก่อน ระหว่างฉันกับแก”

“ฉันสิ ฉันเป็นพ่อนะโว๊ย!!!” แฮมเริ่มโวยวาย

“งั้นแกก็ต้องเข้าไป พริมกับลูกรอแกอยู่ในนั้น เข้าใจไหม แกกำลังจะเป็นพ่อคน เป็นพ่อคนนะ ไอ้แฮม” ธัญวลัยจับที่ไหล่ของแฮม เขย่าเบา ๆ เพื่อเรียกสติเขาให้กลับมา

แฮมที่นิ่งไป หันมองหน้าธัญวลัยอีกครั้งด้วยน้ำตาของลูกผู้ชายที่เอ่อล้นออกมา   “ใช่ ฉันกำลังจะเป็นพ่อคน ลูกกับเมียฉันอยู่ในนั้น” ชายหนุ่มที่สีหน้าไม่สู้ดีนักในตอนแรก เริ่มเผยยิ้มอย่างมีความหวังอีกครั้ง

“ฉันขอบใจแกมากว่ะ ธัญ แกเป็นเพื่อนรักของฉันจริง ๆ” แฮมจับมือธัญวลัยมากุมไว้ อย่างขอบใจ

“ฉันรักแกว่ะ” แฮมน้ำตาคลอด้วยความเต็มตื้น

เสียงลิฟท์ดังขึ้น เมื่อประตูลิฟท์เปิดออก ภีมภัทรมีอาการตื่นเต้นกับสมาชิกใหม่ของครอบครัว มีสีหน้าที่กระตือรือร้นในตอนแรก กลับเรียบตึงบ่งบอกถึงความไม่พอใจอย่างชัดเจน เขาขบกรามแน่น เมื่อได้ยินและเห็นกับตา ที่ทั้งสองจับมือ สารภาพรักกันต่อหน้า ความว่า”เพื่อน” ที่หญิงสาวอ้างกับเขาตลอดเวลาเป็นเพียงคำกล่าวอ้างที่ขึ้นมาบังหน้าเท่านั้น  ภีมภัทรหลบตาทำเป็นมองไม่เห็นคนทั้งสอง เขาตรงดิ่งไปที่ห้องคลอดทันที ธัญวลัยที่หน้าเสียเมื่อเห็นภีมภัทร สายตาที่เขามองมาอาจจะเป็นแว้บเดียว แต่ชั่วแว้บเดียวนั้น กลับทำให้ใจของเธอรู้สึกหนาว โหวงเหวง สัมผัสได้ถึงความเย็นชาในสายตาเขา แฮมที่มองมาเห็นหน้าเพื่อนรัก ถอนหายใจอย่างรู้สึกผิด “ให้ฉันอธิบายกับเขาไหม”

  “ไม่ต้อง...แกไปทำหน้าที่ของแกเถอะ” ธัญวลัยหันมายิ้มให้กับแฮมอย่างฝืน ๆ ไม่อยากให้เพื่อนต้องมากลุ้มไปกับเธอ

เมื่อแฮมปลีกตัวเข้าไปห้องคลอดตามคำชักชวนของแพทย์ ทั้งเป็นใหญ่และภรณ์พรรรต่างนั่งกระสับกระส่ายด้วยความเป็นห่วงและตื่นเต้น ภีมภัทรคอยปลอบใจบุพการีทั้งสองว่าทั้งน้องสาวและหลานน้อย ๆ จะต้องปลอดภัย เพราะความก้าวหน้าทางการแพทย์ ธัญวลัยรู้สึกตัวเองเป็นส่วนเกิน ท่ามกลางบรรยากาศค่อนข้างตึงเครียดจึงอาสาจะไปหาของว่างมารองท้องให้กับทุกคน

“ภีม แกไปเป็นเพื่อนหนูธัญหน่อยสิ” เป็นใหญ่เสนอ ภีมภัทรยิ้มเจื่อน ๆ ไม่อยากไป ธัญวลัยสังเกตท่าทางของภีมภัทรก็พอจะเดาออก

           “ไม่เป็นค่ะ คุณลุง เดี๋ยวหนูไปเองก็ได้แค่นี้เอง” ธัญวลัยกล่าวจบเดินจากไปอย่างเศร้า ๆ นึกในใจสงสัยจะเคลียร์ปัญหากับภีมภัทรยากแน่คราวนี้ 

              ภีมภัทรถอนหายใจอย่างหน่าย ๆ ลุกขึ้นตามธัญวลัยไปติด ๆ เมื่อลับตาผู้ใหญ่ทั้งสอง

             “ทำอย่างนี้จะดีเหรอ? คะคุณ” ภรณ์พรรณมองตามภีมภัทรและธัญวลัย พอมองออกว่าลูกชายกับลูกสะใภ้คงมีปัญหากันแน่นอน

     “เอาน่า..ปล่อยให้เขาเคลียร์กันเองก่อน ไม่ดียังไงเราค่อยว่ากันนะคุณนะ อย่ากังวลไปเลย” เป็นใหญ่ตบหลังมือภรรยาเบา ๆ  อย่างให้กำลังใจ

      ภีมภัทรเมื่อพ้นสายตาผู้ใหญ่ทั้งสอง เขาก็เร่งฝีเท้าเข้าไปใกล้ตัวธัญวลัย แล้วคว้าแขนธัญวลัยเอาไว้ ทำเอาหญิงสาวตกใจร้องว๊ากเสียงดัง มัวแต่คิดถึงปัญหาระหว่างเธอกับเขาอยู่
 
               “เรามีเรื่องต้องคุยกันมานี่!!!” ภีมภัทรคว้าแขนลากหญิงสาวไปทางบันไดหนีไฟของโรงพยาบาล  

                
                ห้องคลอด แฮมกุมมือพริมรตา ที่ยังคงมีน้ำตาคลออยู่ตลอด ด้วยความที่รู้สึกทั้งเสียใจที่ไม่สามารถคลอดบุตรได้เองอย่างที่ตั้งใจไว้ แฮมเข้าใจในความรู้สึกของภรรยา เขาจูบหน้าผากภรรยาเบา ๆ อย่างปลอบโยนให้กำลังใจพริมรตาให้พร้อมรับกับของขวัญชิ้นที่พิเศษที่สุดในชีวิต พริมรตายิ้มรับทั้งน้ำตา ไม่นานเมื่อเสียงทารกน้อยดังขึ้น รอยยิ้มเกิดขึ้นกับทั้งคู่ ไม่นานนักเมื่อทารกน้อยถูกส่งให้ถึงมือคุณพ่อและคุณแม่ป้ายแดง น้ำตาแห่งความตื้นตันใจ รอยยิ้ม ความประทับใจ ความรู้สึกที่ไม่สามารถจะบรรยายได้เกิดขึ้นด้วยกันกับคนทั้งสอง แฮมจูบรับขวัญทารกน้อยในอ้อมอก พลางส่งต่อให้พริมรตาได้สัมผัสบ้าง บรรยากาศแห่งความอบอุ่นด้วยความรักตลบอบอวลเต็ม   ห้องคลอด ทั้งทีมแพทย์และพยาบาลต่างก็ยิ้มอย่างยินดีที่การผ่าคลอดในครั้งนี้สำเร็จอย่างสวยงาม

      ในเวลาเดียวกัน ภีมภัทรที่ลากธัญวลัยมาถึงดาดฟ้าของโรงพยาบาล ภีมภัทรเหวี่ยงธัญวลัยทำให้เธอเซเล็กน้อย หญิงสาวหน้าเบ้  ทำเสียงจิจะ บ่นเจ็บแขนที่ภีมภัทรทั้งบีบกระชากลากเธอมาบนนี้

       “อธิบายมา” ภีมภัทรเสียงแข็ง ในใจนึกสงสารธัญวลัยอยู่เหมือนกัน แต่ด้วยความโมโหเขาจึงพยายามไม่ใส่ใจธัญวลัยนัก

              “อธิบายอะไร?” ธัญวลัยถามกลับ เพราะเรื่องราวของเธอกับเขามันมากมายจนลำดับไม่ถูกว่าจะเอาเรื่องไหนดี

                
                 ชายหนุ่มถอนหายใจอย่างสุดเซ็ง ลูบหน้าตัวเองอย่างสะกดอารมณ์ “ยังจะมาถามอีกเหรอ ธัญ!!”

       
               “เอ๊า...แล้วนายอยากให้ฉันอธิบายหรือไหนล่ะ ก็บอกกันดี ๆ สิ” หญิงสาวเริ่มไม่พอใจ

 
               “ก็เรื่องคุณกับไอ้แฮมนั่นไง..ทำไมแค่นี้ลืมแล้วเหรอ?”

                “ลืมง่ายแบบนี้ล่ะซิ ถึงไม่เคยนึกถึงคนที่เป็นผัว!!!” ภีมภัทรประชด

                “นี่!!!” ธัญวลัยฉุนจัดหันไปเอาเรื่องกับภีมภัทร

                “พูดอะไรน่ะ...จะหาเรื่องทะเลาะรึไง เอางี้นะ หากคุยเรื่องนี้ไปคุยกันที่บ้าน ที่นี่ไม่ใช่!!ที่จะมาคุยกันเรื่องนี้ หวังว่าคุณคงเข้าใจ” ธัญวลัยพูดจบเดินหนี ภีมภัทรคว้าแขนเอาไว้

      “เรายังคุยไม่รู้เรื่องกันเลยนะ!!!” ภีมภัทรตะคอกเสียงดัง ธัญวลัยปัดมือภีมภัทรออก ก่อนเดินหนีไม่สนใจฟังเสียงเรียกของภีมภัทร

     
           “โธ่เว้ย!!!” ภีมภัทรตะโกนเสียงดังระบายความคับแน่นในใจ

                ธัญวลัยที่ผละมาจากภีมภัทรถึงกับน้ำตาซึม พยายามสะกดอารมณ์เต็มที่แม้จะนึกน้อยใจ แต่จะโทษใครได้ สิ่งที่เธอทำได้ตอนนี้คือ การซ่อนน้ำตา ความเข้าใจผิดที่เกิดขึ้นระหว่างเธอกับภีมภัทร เพราะเธอไม่ต้องการให้ใครมาวิตกกังวลในเรื่องนี้ ธัญวลัยสลัดความคิดนี้ เร่งฝีเท้าเพื่อไปซื้อของว่างมาเตรียมรออย่างที่อาสาไว้กับเป็นใหญ่และภรณ์พรรณ รวมทั้งเจ้าแฮมเพื่อนรักของเธอด้วย

                ไม่ทันไรภีมภัทรที่เดินตามมาข้างหลัง ฉวยข้อมือธัญวลัยแล้วบอกให้รีบไปหาพ่อกับแม่ของเขาตอนนี้เป็นการด่วน การผ่าตัดของของพริมรตา เสร็จสิ้นและสำเร็จด้วยดี ทั้งสองหันยิ้มให้กันอย่างดีใจ แต่ต้องหุบยิ้มแทบไม่ทันเมื่อทั้งสองนึกขึ้นได้ ว่ายังมีเรื่องเคือง ๆ กันอยู่

 
               เมื่อมาถึงยังห้องพักคนไข้ พริมรตานอนอยู่บนเตียงด้วยท่าทางอิดโรยจากการผ่าตัด ส่วนแฮมอมยิ้มนั่งกุมมือ พริมรตาอยู่ใกล้ ๆ

                ส่วนภรณ์พรรณและเป็นใหญ่นั่งเลือกชื่อให้กับสมาชิกใหม่อยู่ที่โซฟา ภายในห้องพักคนไข้  แฮมร้องทักเมื่อเห็นทั้งคู่เดินเข้ามาพร้อมกัน “อ้าว!!!พี่ภีม ธัญ ไปไหนมาเนี่ย” 

                “เอ่อ..ก็ฉันกะจะไปหาของว่างมาให้กินน่ะ พอดีรู้ว่าพริมคลอดตัวเล็กแล้วก็ดิ่งมานี่เลย ใช่มั้ยคะ คุณภีมมมม!” 

                “ใช่...เอ่อ...แล้วหลานอยู่ไหนเนี่ย” ภีมภัทรเลิ่กลั่ก เสถามเรื่องหลานของเขา
             

                “เดี๋ยวก็มาครับพี่...แหม ทำเป็นใจร้อนไปได้เนอะ พริม” แฮมพูดจบก็จูบที่มือของพริมรตาเบา ๆ 
 
               "แล้วลูกสาวหรือลูกชายล่ะ" ภีมภัทรถามอย่างสนใจ

               "ลูกสาวครับ" แฮมตอบหน้าชื่นตาบานสมใจตัวเอง

               "พ่อกับแม่ก็ตั้งชื่อให้แล้วว่า ของขวัญ" 

               "ชื่อเพราะจังค่ะ คุณลุง"
 

               "เป็นหลานคนแรกของตระกูล ก็เปรียบเหมือนของขวัญที่เบื้องบนเขาส่งมากับครอบครัวเราไง" ภรณ์พรรณอธิบาย

                "นี่แล้วเมื่อไรจะได้เห็นหน้าหลานล่ะเนี่ย" ภีมภัทรเริ่มบ่น รู้สึกตื่นเต้นที่จะได้เห็นสมาชิกใหม่ของครอบครัว

                
               "ดูพี่ภีมจะตื่นเต้นไม่แพ้แฮมเลยน่ะเนี่ย" พริมรตากระเซ้ายิ้ม ๆ
 
ไม่ทันไร พยาบาลก็เข็นเด็กน้อยเข้ามา ทุกคนมะรุมมะตุ้ม อย่างตื่นเต้น แฮมรีบผละเข้ามาแทรกทันที เมื่อภรณ์พรรณกำลังจะอุ้มทารกน้อยขึ้นมาด้วยความเอ็นดู

                “โอ๊ะ โอ๊ะ คุณแม่ครับ ผมว่าคุณแม่ล้างมือก่อนมั้ยครับ”

                “นี่ไอ้แฮม...คุณป้าจะอุ้มหน่อยไม่ได้รึไงห๊ะ” ธัญวลัยเอ็ดเบา ๆ กลัวเสียงดังจะทำเด็กน้อยตื่น

                “ไอ้ธัญ..ลูกฉันยังเด็กอยู่นะเฟ้ย!!! เดี๋ยวมีเชื้อโรค โดนตัวลูกฉัน แล้วลูกฉันป่วยจะทำไง” แฮมอ้างตามประสาคนกำลังเห่อลูก

                ภรณ์พรรณและเป็นใหญ่ มองสายตาไปมาดูทั้งสองถกเถียงกันจนต้องเอ็ดให้ทั้งคู่หยุด

                “ขอโทษค่ะคุณป้า/ขอโทษครับคุณแม่” ธัญวลัยยกมือไหว้ขอโทษภรณ์พรรณที่ทำให้เสียบรรยากาศ แต่ก็เพราะใครกันล่ะ ที่ทำตัวน่าหมั่นไส้

                “แกนั่นแหละ หวงลูกไม่เข้าท่า เดี๋ยวเหอะ”

                “เดี๋ยวอะไรของแกว่ะ ธัญ”

                “ไว้ฉันมีลูกบ้างนะ ฉันจะไม่ให้แกแตะต้องมั่ง แล้วแกก็จะรู้สึก!!!เชอะ” ธัญวลัยพูดไปเพราะอารมณ์ของการอยากจะเอาชนะ

                “หนูธัญ...พูดจริงรึเปล่าลูก ที่หนูมีแผนจะมีลูกเหมือนกัน?” ภรณ์พรรณเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น

                ธัญวลัยชะงักไป นึกอยากจะตบปากตัวเองที่พลั้งเผลอไปเพราะอารมณ์แท้ ๆ ธัญวลัยมีสีหน้าเจื่อน ๆ ยิ้มฝืน ๆ แทนคำตอบ ส่วนภีมภัทรอมยิ้มเมื่อได้ยินในสิ่งที่ธัญวลัยพูด

                “ครับแม่” ภีมภัทรได้ทีโอบธัญวลัยซะแน่น แถมยังหอมแก้มธัญวลัยโชว์ ยืนยันในสิ่งมารดาได้ยิน 

               "ทีแรกนะผมกับธัญตั้งใจไว้ว่าจะสักปี สองปี แต่สงสัยธัญเขาอดใจไว้ไม่ไว้ เมื่อเห็นตัวเล็กนึกอยากมีมั่ง ผมก็ไม่ขัดศรัทธา คุณพ่อกับคุณแม่เตรียมเลี้ยงหลานอีกคนได้เลย ส่วนแก" ภีมภัทรทำหน้ากวน ๆ หันไปทางแฮม "ไม่ต้องกังวลว่า ของขวัญจะไม่มีเพื่อนเล่น จริงมั้ยจ๊ะธัญจ๋า" ธัญวลัยได้แต่ค้อนภีมภัทร เหยียบเท้าภีมภัทรให้ภีมภัทรนั้นหยุดพูดได้แล้ว แม้ภีมภัทรจะเจ็บแต่ต้องปั้นหน้ายิ้มเข้าไว้ เขาออกแรงโอบกอดธัญวลัยไว้แน่น สิ่งที่เขาแสดงออกไปนั้น เป็นการประกาศกลาย ๆ ว่ายังไงซะธัญวลัยก็เป็นภรรยาของเขา ต้องการเตือนสติแฮมให้รู้จักการเว้นระยะกับภรรยาของเขาไว้บ้าง 

                ธัญวลัยเหวอ แต่ต้องรักษาหน้าเอาไว้ ยิ้มรับแทนคำตอบ นึกอยากจะตบปากตัวเองที่เผลอพูดอะไรออกไปแบบไม่คิด แถมยังกลายเป็นการเปิดโอกาสภีมภัทรเสียนี่ “โอ๊ย..ฉันบ้าไปแล้วรึเนี่ย” ธัญวลัยด่าตัวเองในใจ

               แฮมดูท่าทีของภีมภัทรออก นึกขำในใจ เขาจึงได้แต่ยิ้ม ๆ ส่ายหัวไปมา ก้มมองดูลูกสาวที่หลับตาพริ้มนอนในเตียงเด็กที่ทางโรงพยาบาลจัดไว้ให้

                พริมรตานอนยิ้มอย่างเป็นสุขที่ได้ยินว่าพี่ชายกับพี่สะใภ้ของเธอนั้นคิดจะมีตัวน้อย ๆ เหมือนกัน แค่นี้เธอก็เบาใจมากแล้ว ไม่นึกระแวงสามีกับพี่สะใภ้ของเธออีกต่อไป

---------------------------------------------------------------------------
เย้.... อัพครบแล้วจ้าาาา เม้นต์โหวตนะจ๊ะ กำลังเพียบทำให้หายเร็ว ขอบคุณทุกข้อความและทุกคะแนนที่โหวตเข้ามาจ๊ะ (แหะ ๆ ขอโทษจ้า  พึ่งนึกได้ว่าลืมบอกไปว่าแฮมกับพริมได้ลูกสาวหรือลูกชายกันแน่ กลับมาแก้ไขแล้วนะจ๊ะ ไม่ว่ากันนะคะ)