เล่ห์ร้าย กลายรัก (ตอนจบแล้วจ้า)

ลำดับตอนที่ #9 : ตามคุม

ตกดึกที่บ้านของภีมภัทรสมาชิกทุกคนอย่างใจจดใจจ่อรอพริมรตากลับเข้าบ้าน เพราะจนป่านนี้ยังติดต่อพริมรตาไม่ได้เลย โทรศัพท์ไปก็ไม่มีผู้รับสาย จนกระทั่งมีโทรศัพท์ดังขึ้น

                แฮมเร็วกว่าทุกคน วิ่งไปรับที่โทรศัพท์และรับสาย “ฮัลโหล บ้านคุณเป็นใหญ่ครับ”

                “ว่าไงนะ ครับ พริมรตา ประสบอุบัติเหตุอยู่ที่โรงพยาบาลxxx ครับ ครับ ขอบคุณมากครับ” แฮมรีบวางสายและหันไปแจ้งกับสมาชิกทุกคนในบ้านว่า “พริมอยู่ที่โรงพยาบาล รถชนกับต้นไม้ข้างทางตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลครับ” 

                ภรณ์พรรณผู้เป็นแม่ได้ยินถึงกับทรุด “พริม ลูกแม่” ภีมภัทรจีบเข้าไปประคองผู้เป็นมารดา และกล่าวปลอบให้ใจเย็น “แม่ครับ ผมว่าพริมอาจจะไม่เป็นไรมาก พริมเป็นคนดี สิ่งศักดิ์สิทธิ์ต้องคุ้มครองอยู่แล้วครับแม่”

“ภีม พูดจริงนะลูก” ภรณ์พรรณ เริ่มมีสีหน้าดีขึ้น แต่ก็ยังไม่คลายความกังวล

“แม่ไม่เป็นไรหรอกลูก รีบไปดูน้องกันเถอะ ไปคุณ” ภรณ์พรรณหันไปเร่งสามีให้รีบไปดูอาการบุตรสาวโดยด่วน

                ส่วนบ้านของธัญวลัย สมาชิกทุกคนอยู่ในอารมณ์คุกรุ่น เพราะเตี่ยของธัญวลัยยืนยันคำเดิมว่าจะให้ธัญวลัยแต่งงานกับภีมภัทรให้ได้ “พวกลื้อทุกคนไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ไม่อยากได้ยิน พูดคำไหนคำนั้น แล้วไม่ต้องพูดถึงอีก ยังไงซะ ไอ้ธัญมันก็ต้องแต่งงานกับภีมเค้าอยู่แล้ว ไปนี่ก็ดึกมากแล้วไปนอนซะ อั๋วง่วงแล้ว” เตี่ยกล่าวอย่างตัดบท

            “โธ่..เตี่ย เตี่ยฟังหนูบ้างสิคะ” ธัญวลัยขอร้อง

                “เรื่องราวมัน....มันมะ”

                “มันอะไร แกหายไปกับเค้าทั้งคืน คนอื่นเค้าจะคิดยังไง” เตี่ยกล่าว

                “เตี่ยก็ไม่ต้องไปสนใจสิ ไอ้ธัญมันไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบ อยู่กันไปก็ทุกข์กันเปล่า ๆ” เฮียอ๋องกล่าวแบบเข้าข้างธัญวลัยและด้วยเหตุผลส่วนตัวของตนเอง

                “จริงด้วยเฮีย ลูกมันไม่ได้รักเค้านะ” มาม้าสมบท

                “ไม่ต้องเลย ไม่ต้องพูดแล้ว อั๋วบอกแล้วใช่ไหม คำไหนคำไหน ไป ไปนอนกันได้แล้ว”เตี่ยไม่ฟังเสียงคำทัดทานหรือเหตุผลของใครเลย

ธัญวลัยน้อยใจและรับไม่ได้จึงแยกตัวออกมาเข้าห้องนอนทันที จึงโทรศัพท์ปรับทุกข์กับเพื่อนสนิทของเธอก็คือก๊อตนั่นเอง

            “ว่าไงไอ้ธัญ นึกไงแกโทรหาฉันว่ะเนี่ย” ก๊อตทำเสียงรำคาญ

                “มีเรื่องกลุ้มใจนะสิ ก็เตี่ยฉัน ให้ฉันแต่งงานกับนายภีมภัทรนั่นสิ ฉันขัดเตี่ยไม่ได้ด้วยแก แกก็น่าจะรู้ เตี่ยฉันน่ะเป็นยังไง”

            “แล้วอยู่ดี ๆ ทำไมแกถึงได้ไปแต่งงานกับนายภีมนั่นได้ล่ะ” ก๊อตถามด้วยความสงสัยเพราะคนสุดท้ายที่ธัญวลัยคบนั้นก็คือแฮมซึ่งตอนนี้เปลี่ยนสถานะมาเป็นเพื่อนแล้วเรียบร้อย จากนั้นก็ไม่เคยเห็นคบใคร แต่มาวันนี้กลับถูกให้แต่งงานซะงั้น

                “เออ..แกไม่ต้องมาอยากรู้ ไม่รู้สักเรื่องจะตายมั้ยห๊ะฉันกำลังกลุ้มอยู่นะโว๊ย” ธัญวลัยรู้สึกหงุดหงิดมากกับไอ้ความอยากรู้ไปทุกเรื่องของเพื่อน ไอ้ครั้นจะเล่าก็กะไร รู้อยู่ว่าปากเพื่อนยิ่งกว่า ปาปารัสซี่ ช่างเม้าส์เสียอีก

                “แกรู้แต่เพียงว่า ฉันโดนบังคับจบ ขัดเตี่ยไม่ได้ เข้าไจ๋” ธัญวลัยตัดบทเพราะไม่อยากให้เพื่อนรู้เยอะมากไปกว่านี้

                “ไม่ยากแกก็ทำตามใจเตี่ยแกก็สิ้นเรื่อง อีกอย่างนะเท่าที่ฉันได้ข่าวมานะแก คุณภีมภัทรก็เป็นคนดีนะ ไม่แน่นะซักวันแกอาจจะรักเค้าขึ้นมาก็ได้ ใครจะไปรู้”

                “โอ๊ย!!! ฉันโทรมาปรึกษาแกว่าให้แกช่วยฉันหาทางออก ไม่ใช่ให้แกมาสนับสนุนฉันนะโว๊ย!!! รมณ์เสีย” ธัญวลัยบ่นอย่างหัวเสีย แทนที่เพื่อนรักจะเข้าข้างทางและช่วยหาทางออก กลับมาเห็นด้วยกับความคิดของเตี่ยซะงั้น

                “ตอนนี้แกก็โสด เค้าก็โสด ทุกอย่างก็โอเคดีนี่หว่า เท่าที่ดู ๆ เค้าก็สเปกแกนี่ สูง ยาว เข่าดี ถึงจะไม่ตี๋เท่าไร แถมล่ำ สมารท์ นิสัยก็ดี รวม ๆ แล้วก็.......โอ้ แม่เจ้า ถ้าเป็นฉัน ฉันโอไปนานแล้ว ไม่เล่นตัวหรอก นาน ๆ จะมีผู้ชายเข้ามาโดยไม่เสียเวลาจีบ”  ก๊อตพูดทำหน้าเคลิบเคลิ้ม เมื่อนึกถึงรูปร่างหน้าตาของภีมภัทร

                “แหวะ นิสัยดีตายล่ะ ไอ้หมอนั่นน่ะ” ธัญวลัยเบะหน้าเมื่อเพื่อนรักพรรณนาถึงสรรพคุณของภีมภัทร           “แกไม่รู้อะไรหรอกไอ้ก๊อต นายนั่นน่ะมันทำอะไรฉันบ้างแกรู้บ้างไหม” ธัญวลัยนึกโมโหเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ที่ภีมภัทรทำโทษเธอสารพัด รวมถึงที่ภีมภัทรจูบกับเธอด้วย

            “แหนะ แหนะ ว่าแล้วนั่นไง ฉันกะแล้ว แกเล่ามาเดี๋ยวนะไอ้ธัญ” ก๊อตได้ทีก็พยายามคาดคั้นธัญวลัย

                “เปล้า เปล่า ไม่มี ไม่มีอะไรทั้งนั้น ฉันว่าเค้าน่ะ ไม่แมน ไม่สุภาพบุรุษพอ อีกทั้งปากก็จัด เผด็จการเป็นที่สุด ไม่ล่ะ ฉันไม่อยากพูดถึงนายนั่นแล้ว พูดแล้วฉันอารมณ์เสีย แค่นี้นะ ฉันไม่อยากคุยกับแกแล้วไอ้ก๊อต” ธัญวลัยปฏิเสธ พัลวัน แล้วกดวางสายทันที

                พอธัญวลัยวางสาย ก๊อตเพื่อนรักสงสัยในพฤติกรรมของเพื่อนสาว “อย่างนี้มันต้องมีอะไรแน่ แน่  555 ไอ้ธัญ”

                หลังจากที่ธัญวลัยวางสาย เฮียอ๋องก็เคาะประตูที่ห้องของธัญวลัยเพื่อเข้ามาสอบถามถึงเรื่องราวทั้งหลายที่เกิดขึ้น เพื่อที่จะช่วยหาทางออกให้กับน้องสาว แม้ว่าความหวังจะริบหรี่ก็ตามที

                “ธัญ ธัญ นอนหรือยัง เฮียเข้าไปได้ไหม” เฮียอ๋องถาม

                “เข้ามาเลยจ๊ะเฮีย” ธัญวลัยตะโกนกลับไป

                เฮียอ๋องยิงคำถามทันที “ธัญ เมื่อวานหายกับนายภีมนั่นจริง ๆ ใช่ไหม แล้วมันทำอะไรแกหรือเปล่า”

                “โห เฮีย มันก็จริงแต่มันก็ไม่ใช่อย่างที่เฮียหรือเตี่ยคิดนะ”

                “แล้วมันทำอะไรแกหรือเปล่าล่ะ” เฮียอ๋องถามย้ำ

                “อย่าได้ไหมเฮีย ขอร้องล่ะนะ อย่าถามนะ ไม่อยากเล่าน่ะ นึกแล้วของขึ้นเลย นี่เฮียมาช่วยน้องคิดดีกว่าว่าจะทำอย่างไรดี น้องไม่อยากแต่งงานกับไอ้นั่นน่ะ” ธัญวลัยเบี่ยงประเด็นทันที ใครจะไปกล้าเล่าล่ะ เธอก็อายเป็นเหมือนกันนะ อีกทั้งขืนแต่งงานกับนายนั่น มีหวังเหมือนตกนรกเป็นแน่

                “เฮียช่วยน้องหน่อยดิ นะขอร้องล่ะ นะ นะ ช่วยพูดกับเตี่ยทีนะ เฮียพูดอะไรส่วนใหญ่เตี่ยจะฟังอยู่นะ” ธัญวลัยออดอ้อนพี่ชายเหมือนที่เคยทำสมัยตอนที่เป็นเด็ก ๆ และเสนอความคิดทันที เพราะเมื่อไรที่เธอมีเรื่องเดือดร้อนจำเป็นต้องขอความช่วยเหลือ ก็มักจะอาศัยเฮียเป็นทัพหน้าให้เสมอ 

                เฮียอ๋องถอนหายใจเฮือกใหญ่เพราะจนปัญญาจริง ๆ ไม่รู้ว่าจะช่วยน้องสาวอย่างไรดี

                “ เฮียลองพูดแล้ว แต่ไม่สำเร็จว่ะ แกก็เห็นไม่ใช่เหรอ หาเรื่องซะจริง” เฮียอ๋องส่ายหน้า แบบจนปัญญาจริง ๆ “สงสัยงานนี้เฮียคงช่วยอะไรแกไม่ได้แน่ ธัญเอ้ย” เฮียอ๋องพูดแบบปลง ๆ ธัญวลัยได้ยินอย่างนั้นก็นั่งกอดเข่าสบหน้าลงไป เฮียอ๋องเห็นก็อดที่จะสงสารน้องสาวไม่ได้ จึงเดินมานั่งข้างแล้วโอบธัญวลัยตบไปที่บ่าเบา ๆ เพื่อปลอบโยน

                “แต่เฮียว่า นายภีมนั่น ท่าทางเอาจริงเอาจังดีนะ เฮียว่าเค้าก็มีดีอยู่บ้าง แต่เสียอย่างเดียวไม่น่าจะทำแบบนี้ เฮียว่าเค้าคงมีเหตุผลของเค้า” เฮียอ๋องพูดอย่างพินิจพิเคราะห์

                “โห..เฮียจบเหอะ น้องขอร้องนะเฮีย” ธัญวลัยกล่าวแบบหมดใจ

                “เฮ้ย..มันคงไม่เลวร้ายอย่างนั้นหรอกน่า ดูท่าทางเค้าคงจะคิดอะไรกับแกอยู่บ้างล่ะ ไม่งั้นคงไม่เอาตัวเข้าแลกขนาดนี้ ผู้ชายน่ะนะ ถ้าไม่เจอใครสักคนที่ถูกใจก็จะไม่เอาตัวไปผูกมัดกับใครง่าย ๆ หรอก” เฮียอ๋องพูดแบบสัญชาตญาณของผู้ชาย

                “ไม่มีทางหรอกเฮีย น้องจะบอกอะไรให้นะ น้องกับเค้าเจอหน้ากันนับครั้งได้เลย คุยกันดี ๆ แทบจะไม่มีเลย แล้วมันจะมาชอบน้องตอนไหนเนี่ย เฮ้อ..พอเหอะเฮีย น้องไม่ไหวแล้ว เหนื่อยใจจัง”

                ธัญวลัยนึกน้อยใจในชะตาตนเอง ที่ชีวิตต้องมาผูกติดกับคนที่ทั้งตัวเธอและภีมภัทรต่างก็ไม่ได้รักกัน แต่เป็นเพียงเพราะเหตุผลที่เห็นแก่ตัวของภีมภัทรต่างหากที่ทำให้เธอต้องมาตกอยู่ในสภาพเช่นนี้      

                เช้าวันต่อมา ธัญวลัยรีบลุกจากที่นอนทันทีหวังเพื่อจะหนีปัญหาให้ไกลที่สุด เรื่องเงียบเมื่อไรค่อยกลับมาว่ากัน แต่ไม่ทันจะได้ออกจากบ้าน ก็เจอะหน้ากับเตี่ย

                “ไอ้ธัญ แกจะไปไหนห๊ะ!!!”เตี่ยแผดเสียง เพราะแปลกใจที่วันนี้ลูกสาวนึกเฮี้ยนตื่นแต่เช้าเอง โดยไม่ต้องอาศัยตัวช่วย

                “ก็ เอ่อ..เอ่อ.. ไป ไปเปิดร้านไงเตี่ย ปิดมา 2 วันแล้วเดี๋ยวลูกค้าหนีหมด” ธัญวลัยเลิ่กลั่กแก้ตัวด้วยเสียงแห้ง ๆ

                “ดีคิดได้อย่างนั้นก็ดี เดี๋ยววันนี้เตี่ยว่าง เตี่ยจะไปช่วยแกเปิดร้าน และห้ามคิดหนีเด็ดขาด เตี่ยจะไปคุม เฮ้ย ไม่ใช่ ไปช่วยแกเปิดร้านด้วย”

                “ห๊ะ!!!” ธัญวลัยร้องเสียงหลง

                “ไม่ต้องหาอะไรทั้งนั้นล่ะ กินข้าวเช้าเสร็จก็ค่อยไปเปิดร้าน” เตี่ยกล่าวเสร็จก็เดินไปหาภรรยาที่ห้องครัวทันที “เง็ก ลื้อทำกับข้าวเสร็จหรือยังวันนี้ ไอ้ธัญมาแปลกขยัน มันจะไปเปิดร้านแต่เช้า” เตี่ยส่งเสียงดังเพื่อประชดธัญวลัย

                “เฮีย ลื้อก็แหย่ลูกมันอยู่ได้” กิมเง็กหรือมาม้า กล่าวเบา ๆ กับสามี

                “ก็อั้วสนุกนี่ 555” ว่าแล้วเตี่ยของธัญวลัยก็เดินออกจากห้องครัว เพื่อไปตามลูกชายคนโตเพื่อมากินข้าวเช้าพร้อมกัน

                ส่วนธัญวลัยได้ยินเสียงประชดเตี่ยก็นั่งหงิกอยู่ที่ห้องรับแขก เพราะต้องรอกินข้าวเช้าก่อนไปเปิดร้าน

                เมื่อทุกคนทานข้าวเสร็จ

            เตี่ยก็เร่งให้ธัญวลัยรีบไปเปิดร้านกาแฟ

“เอ้า..ธัญ เดินให้มันเร็วหน่อยสิ ไปรีบไปเปิดร้านกัน อ้อ! แกไม่ต้องห่วงเรื่องงานที่บ้าน เพราะวันนี้เตี่ยให้เฮียแกไปคุมที่โรงงานแทน” ว่าแล้วเตี่ยก็รีบเดินนำธัญวลัยไปทันที แถมยังหันมาเร่งธัญวลัย เพราะเตี่ยยังธัญวลัยยืนหน้าหงิกอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมเดินไปเปิดร้าน

“ไอ้ธัญ เร็ว ๆ สิ เดี๋ยวเปิดร้านไม่ทันนะ” ธัญวลัยถอดหายใจเพราะเซ็งเหลือเกินกับสิ่งที่เกิดขึ้น “เซ็งเซ็งเซ็งจิต เกลียดจังคนรู้ทันเนี่ย เตี่ยนะเตี่ย”

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ช่วยคอมเม้นต์หน่อยนะคะ