เล่ห์ร้าย กลายรัก (ตอนจบแล้วจ้า)

ลำดับตอนที่ #10 : คลี่คลาย

หลังจากเมื่อคืนที่ได้รับข่าวร้ายเกี่ยวกับพริมรตา ภีมภัทรและครอบครัวก็ไม่ได้หลับนอนกันเลย เป็นห่วงไม่รู้ว่าพริมรตาจะเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่รู้ ทั้งหมอและพยาบาลก็เข้าห้องฉุกเฉินตั้งแต่เมื่อคืนจนตอนนี้จะเช้าแล้วยังไม่มีทีท่าว่าจะออกจากห้องแต่อย่างไร แฮมได้แต่นั่งก้มหน้ากุมขมับ  

“ทั้งหมดเป็นเพราะผมเอง ผมเป็นคนผิดเอง” แฮมนั่งพร่ำบ่นอยู่อย่างนั้น นึกโทษตัวเองไม่มีเวลาเอาใจใส่พริมรตาเท่าที่ควร

“ทำไมนานนักนานนะ” ภีมภัทรก็กลุ้มใจไม่แพ้กันได้แต่เดินไปเดินมาด้วยความว้าวุ่นใจ 
         บ่นถึงการทำงานของหมอและพยาบาลที่เข้าไปตั้งนานยังไม่ได้ข่าวคราวของอาการพริมรตาเลย

            หันไปอีกมุมหนึ่งของหน้าห้องฉุกเฉินก็พบว่า แม่ของเค้ากับพ่อต่างก็ปลอบประโลมให้กำลังใจซึ่งกันและกัน ภาวนาสิ่งศักดิ์สิทธิ์คอยคุ้มครองพริมรตาให้อยู่รอดปลอดภัย

จนกระทั่งเมื่อหมอออกมาจากห้อง ทุกคนต่างก็กรูกันไปสอบถามความเป็นตายร้ายดีของพริมรตา

“หมอครับ ลูกผมเป็นอย่างไรบ้างครับหมอ” เป็นใหญ่ถามด้วยความเป็นห่วงลูกสาว

“ไม่เป็นไรมากหรอกครับ คนไข้ปลอดภัยดี ” เมื่อได้คำตอบต่างก็ถอดหายใจ ด้วยความโล่งใจ เพราะพริมรตาปลอดภัยดี  

คุณหมอกล่าวต่อ“เพียงแต่มีบาดแผลที่ศีรษะที่โดนกระจกบาดที่หน้าผากแต่ก็ไม่ลึกมาก หมอได้ทำแผลเรียบร้อย ส่วนก็แขนขวาเดาะ จำเป็นต้องเข้าเฝือกเป็นเวลา 2 อาทิตย์ แต่ตอนนี้ต้องดูอาการว่ามีอาการใดแทรกซ้อนหรือไม่ และอีกไม่กี่ชั่วโมงก็จะสามารถย้ายคนไข้เข้าห้องพักผู้ป่วยได้แล้วครับ” เมื่อหมอรายงานถึงอาการของพริมรตาก็ขอตัวไปดูผลเอ็กซ์เรย์สมองของพริมรตา

“ขอบคุณมากครับคุณหมอ” ภีมภัทรกล่าวขอบคุณ และโล่งใจอย่างเป็นที่สุดที่น้องสาวเค้าไม่เป็นอะไรมาก

                “ผมขออนุญาตเป็นคนเฝ้าไข้พริมเองครับ” แฮมพูดเพราะรู้สึกผิดอยู่ตลอดที่ไม่มีเวลาดูแลพริมรตา เพราะมัวแต่บ้างาน  

            “ก็ดี” ภีมภัทรตบที่บ่าของแฮมเบา ๆ ไม่ปฏิเสธแฮม เพราะตั้งแต่เกิดเรื่องนายแฮมก็ดูเหมือนจะเป็นห่วงเป็นใยน้องสาวของจริงไม่ได้เสแสร้งแต่อย่างไร เมื่อจัดการเรื่องติดต่อห้องพักให้กับพริมรตาแล้ว

ภีมภัทรจึงชวนพ่อและแม่ของเค้ากลับบ้านเพื่อพักผ่อน “พ่อครับ แม่ครับผมว่าพ่อกับแม่ไปพักผ่อนที่บ้านก่อนดีกว่า เพราะตั้งแต่เกิดเรื่อง ก็ยังไม่ได้พักผ่อนเลย ส่วนเรื่องทางนี้ให้แฮมจัดการจะดีกว่า” ภีมภัทรจัดการเสร็จสับเพราะเป็นห่วงสุขภาพของทั้งสอง เพราะตั้งแต่เมื่อคืน จนถึงตอนนี้ ทั้งคู่ดูอิดโรยมาก โดยเฉพาะผู้เป็นแม่ จะเป็นลมตั้งหลาย ดีที่พ่อคอยให้กำลังใจอยู่ข้างตลอด

“ครับ พ่อกับแม่พักผ่อนเถอะ อย่าห่วงพริมเลย ผมรับรองผมจะดูแลพริมให้ดีที่สุด หากมีความคืบหน้าอย่างไรผมจะโทรไปแจ้งเองครับ” แฮมพูดด้วยสีหน้าที่จริงใจ  ซึ่งทั้งสองก็ไม่ปฏิเสธ แต่ก็ได้กำชับแฮมให้ดูแลพริมรตาให้ดี

                “เออ..แฮม เดี๋ยวพี่จะให้ป้าเย็นเอาเสื้อผ้านายมาให้เปลี่ยนระหว่างที่นายอยู่เฝ้าไข้พริมรตาก็แล้วกัน”  

                “ขอบคุณครับพี่” แฮมพูด

“อ้อ! ส่วนเรื่องงาน นายมีอะไรค้างหรือเปล่า”

                “ไม่มีครับเพราะเมื่อวานผมเคลียร์เสร็จแล้วครับขอบคุณมากครับพี่ภีม” แฮมกล่าวย้ำ เพราะรู้สึกเกรงใจภีมภัทรเหมือนกัน

 ส่วนภีมภัทรเมื่อส่งพ่อและแม่กลับบ้านเสร็จแล้วก็เตรียมตัวไปทำงานทันที เพราะในขณะนี้เค้าคือเสาหลักของบริษัทและครอบครัว โดยไม่ลืมไปบอกป้าเย็นให้ช่วยจัดเตรียมเสื้อผ้าของแฮมเพื่อเอาไปให้ที่โรงพยาบาล

วันนี้ที่ร้านกาแฟ ธัญวลัยรู้สึกหงุดหงิดอย่างมากมาย เพราะต้องคอยตอบคำถามลูกค้าที่เธอไม่เปิดร้าน 2 วัน

“ธัญหายไปไหนมาเหรอ พี่มาไม่เห็นเปิดร้าน”

“เอ่อ...ธัญไปทำธุระมาค่ะ” ทั้ง ๆ ที่ในใจนึกไม่พอใจอยู่ลึก ๆ ว่าจะถามไปทำไม เพราะเธอไม่อยากจะรื้อฟื้น

            สักพักก็เจอลูกค้าถามอีก ด้วยคำถามเดิม ๆ ตลอดทั้งวัน จนกระทั่งถึงตอนเที่ยงที่เธอต้องกินข้าว

                “เตี่ยคะ ตอนนี้ก็เที่ยงแล้วเตี่ยจะกินอะไร เดี๋ยวหนูจะไปซื้อให้” ธัญวลัยอาสา

                “ไม่ต้องหรอก เตี่ยสั่งอาหารไว้แล้ว เตี่ยให้มาม้าทำมาให้คนที่บ้านมาส่ง วันนี้แกกับเตี่ยกินข้าวกลางวันฝีมือมาม้านั่นแหละดีแล้ว จะได้ไม่เปลื้อง” เตี่ยบอกธัญวลัย

                “ห๊ะ” ธัญวลัยอุทาน “อะไรว่ะ เนี่ย”

แถมยังถูกเตี่ยจับตาตลอดจะทำอะไรก็ไม่ถนัด เพราะเตี่ยคอยคุมเข้มยังกับคุมตัวนักโทษก็ไม่ปาน ธัญวลัยชงกาแฟไปก็นึกแช่งภีมภัทรทุกขณะจิต

“เพราะนายคนเดียว นายภีม นายทำให้ฉันต้องมาเจอสภาพนี้ ไอ้ทุเรศ”

ทางด้านภีมภัทรวันนี้ทั้งวันก็จามไม่หยุด จนอดนึกถึงไม่ได้ว่าใครนินทาเค้าอยู่ หรือ ว่าเพราะว่าเค้าไม่ได้พักผ่อนเลยทั้งคืน

                ตอนสายของวันพริมรตารู้สึกตัว ก็พบว่าแฮมฟุบหลับอยู่ใกล้ๆ กุมมือของเธออยู่ตลอดเวลา พริมรตารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก อีกใจก็รู้สึกว่าแฮมนั้นรักเธอ แต่อีกใจก็ยังลังเลที่ว่า คือ ความรับผิดชอบ แต่สิ่งใดที่สำคัญที่สุดที่พริมรตาต้องการคือ คำพูด แม้การกระทำบางอย่างที่แฮมทำให้กับเธอก็อดคิดไม่ได้ว่าเค้ารักเธอแต่สิ่งที่จะยืนยันว่าสิ่งที่เธอคิดนั้น ไม่ได้เป็นการคิดอยู่ฝ่ายเดียวนั่นก็คือคำพูดที่ว่า “รักเธอ” ออกมาจากปากของแฮม ไม่นานเมื่อแฮมตื่นก็ถามทันทีว่าเจ็บมากไหม ต้องการอะไรหรือเปล่า พริมรตาจึงพยายามขยับตัวแต่ก็ยากเต็มที่ขยับแขนได้ลำบากเพราะเข้าเฝือกอ่อนอยู่ สีหน้าของพริมรตาบ่งบอกถึงความเจ็บปวด แฮมจึงรีบเข้าไปประคอง ใบหน้าทั้งสองใกล้กัน ตาประสานตา บ่งบอกความรู้สึกทั้งสองถ่ายทอดซึ่งกันและกันความอบอุ่น อ่อนโยน แฮมกำลังจะบอกอะไรบางอย่างแก่พริมรตา “พริม ผม ผม คือผม อยากจะบอกคุณว่า ผม.....” แต่ถูกความรู้สึกดี ๆ ถูกทำลายลง เพราะหมอผู้ทำการรักษากับนางพยาบาลเข้ามา “ขออนุญาต ตรวจดูคนไข้หน่อยนะคะ”

น้ำเสียงของพยาบาลทำให้ทั้งสองรีบผละจากกันโดยเร็ว แฮมพลาดโอกาสที่จะบอกความในใจ ซึ่งเหตุการณ์ในครั้งนี้ทำให้แฮมรู้ตัวว่า เค้าขาด พริมรตาไม่ได้ ส่วนพริมรตาก็นึกเสียดาย

หมอเข้าตรวจอาการการเจ็บปวดของพริมรตา “ความดันเป็นปกติแล้วนะครับ ไม่มีไข้ แล้วตอนนี้คุณรู้สึกอย่างไรบ้างครับมีอาการปวดร้าวที่หัวอย่างรุนแรงหรือเปล่าครับ”

“ไม่ค่ะ แต่รู้สึกปวดที่แผลนิดหน่อยค่ะ” พริมรตาตอบหมอ

“ก็ดีนะครับ หมอดูผลเอ็กซ์เรย์แล้วพบว่าไม่ศีรษะไม่เป็นอะไรมากนะครับ อีกไม่นานก็ต้องหายแน่มีกำลังใจดี ๆ อย่างนี้” หมอเอื้อมมือไปแตะที่แขนเบา ๆ กระเซ้าพริมรตากับแฮม

“ขอบคุณมากครับหมอ” แฮมยกมือไหว้ขอบคุณหมอ     

ตกเย็นเมื่อภีมภัทรเคลียร์งานเสร็จก็ตรงดิ่งไปที่โรงพยาบาลทันทีเพื่อไปดูอาการของพริมรตา เมื่อไปถึงเค้าก็พบว่า แฮมเอาอกเอาใจพริมรตาไม่ห่าง ส่วนพริมรตาก็มีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า แม้จะมีอาการเจ็บปวดจากอุบัติเหตุก็ตาม แค่นี้ภีมภัทรก็เบาใจแล้ว เมื่อเห็นน้องสาวมีความสุข เค้าก็มีความสุข ภีมภัทรจึงเดินจากไปโดยที่ไม่ทันได้เปิดประตูเข้าไปเยี่ยม เพราะไม่อยากทำลายบรรยากาศดี ๆ ระหว่างน้องเขยกับน้องสาวของเขา