เล่ห์ร้าย กลายรัก (ตอนจบแล้วจ้า)

ลำดับตอนที่ #5 : คราวซวย!!!

ส่วนภีมภัทรและธัญวลัย เมื่อภีมภัทรขับรถมาถึงบ้านพักริมทะเลของครอบครัวก็ลากธัญวลัยเข้าบ้านด้วยสภาพที่ทุลักทุเล เพราะธัญวลัยที่ดิ้นและส่งเสียงอู้อี้ทั้งๆ ที่มีผ้าอุดปากอยู่อย่างนั้นตลอดทาง สร้างความรำคาญให้กับภีมภัทรเป็นอย่างมาก จึงตัดสินใจแบกธัญวลัยพาดบ่าเดินเข้าบ้านพักไป แต่ธัญวลัยก็ไม่ยอมแพ้ ออกแรงดิ้นสุดฤทธิ์กว่าจะถึงห้องพักก็เล่นเอาภีมภัทรเหนื่อยจนหอบ

                “หือ หือ นี่ยัยหมวยแสบ ถ้าคุณยังฤทธิ์มากอยู่อย่างนี้ ผมคงต้องจัดการขั้นเด็ดขาดก็คุณแน่ คุณธัญวลัย”

ว่าแล้วภีมภัทรก็เอาผ้าที่อุดปากธัญวลัยออก ทันทีที่ผ้าออกจากปากธัญวลัย ธัญวลัยก็แหกปากร้องขอความช่วยเหลือ “ช่วยด้วย ช่วยด้วยค่ะ ไอ้ตี๋โรคจิตนี่จับฉันมาค่ะ ช่วยด้วยค่ะ”

                ภีมภัทรรำคาญธัญวลัยมาก แต่ไม่รู้จะจัดการยังไง จึงกระชากตัวเธอให้มาชิดกับตัวเค้าและประทับริมฝีปากของเค้ากับธัญวลัยทันที เพียงหวังจะจัดการเสียงอันน่ารำคาญของธัญวลัย ซึ่งก็ได้ผล จูบของภีมภัทรเต็มไปด้วยความรุนแรง ดุดัน แต่แฝงไว้ด้วยความอ่อนโยน เพื่อหวังให้ทำอะไรสักอย่างที่จะหยุดเสียงโวยวายนั่น จนเมื่อตั้งสติได้ ทั้งสองผละจากกัน ต่างคนก็หันหน้าหนีทันที ด้วยความขวยเขิน

            “ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต แกกล้ามา....เฮ้ย..ไอ้ทุเรศ” ธัญวลัยส่งเสียงด่าภีมภัทรทันทีที่ตั้งสติได้

                “นี่ถ้าคุณไม่หยุดโวยวายมันจะไม่ใช่แค่จูบรู้ไหม” ภีมภัทรขู่ธัญวลัย

                “ไอ้....”

                ภีมภัทรจ้องหน้าธัญวลัยอย่างคาดโทษ ก่อนจะเดินออกไปนอกห้อง แต่เหมือนนึกอะไรขึ้นได้จึงหันมาบอกกับธัญวลัย

                “เอ่อ...ผม จะออกไปข้างนอกนะคุณอยู่ในนี้ก็แล้วกัน อ้อ และอย่าคิดหนีเป็นอันขาด ห้ามส่งเสียงดังด้วยเพราะที่นี่คือ บ้านพักของครอบครัวผม แหกปากไปก็ไม่มีใครได้ยินหรอก เพราะที่นี่เป็นพื้นที่ส่วนตัว เข้าใจไหม”  ภีมภัทรย้ำหนักย้ำหนา แล้วก็ออกจากห้องทันทีทิ้งให้ธัญวลัยอยู่ในห้องนอนเพียงลำพัง ที่ภีมภัทรรีบออกไปไม่ใช่เพราะอะไร  แต่เพียงเพราะรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยที่ได้ทำกับธัญวลัย แต่ด้วยคำสัญญาที่ได้ให้ไว้กับน้องสาวทำให้ ต้องสลัดสำนึกที่ดีทิ้งไป แต่ก็ยังรู้สึกผิดอยู่ลึก ๆ แม้ว่าอยากจะขอโทษธัญวลัยเหมือนกันแต่ด้วยเพราะทิฐิและอยากเอาชนะ บวกกับความรักน้องสาวคนเดียว ยังไงก็ต้องเดินหน้าต่อไป แม้จะผิดแผนไปสักหน่อยก็เถอะ

                ทางด้านธัญวลัยเมื่อภีมภัทรออกไปจากห้องแล้ว ก็นึกโมโหภีมภัทรและตนเองที่เผลอไปกับรสจูบของภีมภัทร พลางคิดแค้นในใจ “เฟริส์คิสของฉัน อุตสาห์จะถนอมไว้กับให้กับเรนสุดที่รักของฉัน ไอ้ตี้กิมจิดันฉวยไปซะได้ อึ่ม  ไม่เป็นไรถือวาฟาดเคราะห์ก็แล้วกันธัญเอ๋ย“ทั้งคิดทั้งแค้นแต่ก็ยังปลอบใจตนองอยู่ลึก ๆ เหมือนเป็นการหลอกตนเอง

            “หากฉันออกไปได้ นายตายแน่นายภีม” ธัญวลัยนั่งพึมพำอยู่อย่างนั้น

ทันทีที่คิดได้ธัญวลัยก็พยายามจะเอื้อมโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงยีนส์แต่ก็ทำได้อย่างทุลักทุเลเต็มที เพราะมือทั้งสองยังถูกมัดไพล่หลังอยู่อย่างนี้

                แฮมเมื่อกลับเข้าไปออฟฟิตเพื่อเคลียร์อยู่จนกระทั่งเลิกงาน ก็นึกได้ว่าจะโทรศัพท์หาธัญวลัย เพราะเค้าก็รู้สึกผิดอยู่ลึก ๆ เหมือนกันที่เป็นคนนัดธัญวลัยออกมากินข้าวแต่กลายเป็นว่ามีปัญหาเรื่องงานเข้ามาต้องรีบเข้ามาเคลียร์งาน โดยทิ้งธัญวลัยให้อยู่คนเดียว แฮมจึงหยิบโทรศัพท์มือถือเพื่อโทรหาธัญวลัย

                เสียงโทรศัพท์มือถือของธัญวลัยดังขึ้น

                “อยากจะคุยกับคนน่ารัก ก็ต้องรอหน่อยนะ สัญญานะจ๊ะจะมารับแน่นอน แต่ตอนนี้คงให้เธอต้องรอไปก่อน...”                  

“เฮ้ย!!! ซวยแล้ว ใครโทรมาตอนนี้ว่ะ” ธัญวลัยถึงกับตาถึงกับตาเหลือกเพราะกลัวว่าหากได้ภีมภัทรได้ยินต้องเป็นเรื่องแน่ และไม่นานมันก็เกิดขึ้นอย่างที่เธอคิด ภีมภัทรเปิดประตูห้องเข้ามา พบว่าเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ใบหน้าตอนนี้ของเค้ามองหน้าธัญวลัยอย่างเอาเรื่อง เค้าจึงรีบเข้าไปหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงยีนส์ของธัญวลัยและดูที่หน้าจอโทรศัพท์ปรากฏชื่อว่าเป็น นายแฮมน้องเขยของเค้านั่นเอง

“นี่นายภีม เอาโทรศัพท์ฉันคืนมาเดี๋ยวแน่นะ” ธัญวลัยแผดเสียงใส่ภีมภัทร

ภีมภัทรโกธรจัดจึงรีบเอามือของเค้าปิดปากธัญวลัยเพื่อไม่ให้มีเสียงเล็ดลอดออกมา และภีมภัทรก็กดรับสาย

                “อืม อ่อย อั้น อ่วยอ้วย ไอ้ ” ธัญวลัยโวยวาย ดิ้นขลุกขลักอยู่ในอ้อมแขนของภีมภัทร

                “ฮัลโหล ธัญ เราเองนะ เป็นไงบ้าง เอ่อ...วันนี้เราขอโทษนะที่เป็นคนนัดธัญแท้ ๆ แต่กลับทิ้งธัญซะนี่ อย่าโกธรเราเลยนะ อ้อ! ไว้วันหน้าก็แล้วกันค่อยเจอกันใหม่เรามีหลายเรื่องจะคุยกับธัญเยอะเลย เอ่อ..ธัญ”

ขณะนั้นเองพริมรตาก็เข้ามาที่ห้องทำงานของแฮมเพื่อมาดูว่าเค้ายังอยู่ทำงานอยู่หรือไม่เพราะนี่ก็ได้เวลาเลิกงานแล้ว เมื่อแฮมเห็นพริมรตาเข้ามาจึงรีบตัดบทกับปลายสาย “ธัญ คือ เอ่อ แค่นี้ก่อนนะ พอดีเรามีงานด่วนเข้ามาน่ะ” แฮมพูดธุระเสร็จก็รีบวางสายทันที เพราะพริมรตาเข้ามา และไม่อยากให้พริมรตาจะต้องคิดมากและระแวงในตัวเค้า บทสนทนาระหว่างสายโทรศัพท์ต้องจบลง

                “พริมจะเข้ามาทำไมไม่เคาะประตูก่อน” แฮมต่อว่าพริมรตา

                “ทำไม ทำไม พริมจะเข้ามาไม่ได้ พริมเป็นภรรยาคุณนะ จะเข้ามาดูสามีเนี่ยจะต้องเคาะประตูก่อนเหรอ” พริมรตาน้อย ใจ น้ำตาเริ่มคลอเบ้าตา

                “ไม่ใช่อย่างนั้นนะ พริม” แฮมเดินเข้าหาพริมรตาและโอบกอดเธอไว้ หวังเพื่อจะปลอบโยน

                “คุณอย่าคิดมากซิ ที่ผมบอกคุณเพราะผมมีเหตุผล หากคุณเข้ามาตอนที่ผมคุยอยู่กับลูกค้าหรือแขกอยู่นี่ มันดูไม่ดีนะรู้ไหม” แฮมอธิบายเหตุผล

                “ค่ะ พริมเข้ามาเพื่อจะชวนคุณกลับบ้านเพราะนี่ก็เลิกงานแล้วพนักงานส่วนใหญ่ก็กลับกันหมดแล้ว พริมไม่เห็นใครอยู่แล้ว ก็เลยเข้ามา ขอโทษนะคะ คราวหน้าพริมจะระวังมากกว่านี้” พริมกล่าวขอโทษ

                “จ๊ะ ไม่เป็นไร งั้นเรากลับบ้านกันนะ พริมรอแป๊ปนึงนะ เดี๋ยวผมไปเก็บเอกสารก่อน” ว่าแล้วแฮมก็เดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของเค้า จัดการเอกสารสำคัญเสร็จก็โอบพริมรตาอย่างเอาใจและออกจากออฟฟิตเพื่อกลับไปยังที่บ้าน

                พริมรตาเก็บความสงสัยไว้ในใจจะต้องรู้ให้ได้ว่าเมื่อกี้ สามีของเธอนั้นคุยกับใครทำไมต้องทำเสียงไม่พอใจด้วย และทำไมต้องตัดบทเร็วนัก เมื่อเห็นเธอเข้ามา 
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ช่วยคอมเม้นต์ด้วยนะจ๊ะ