ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : My brother : ผู้มาเยือน
1
ผู้มาเยือน
�
����������� "แพรๆ ช่วยเขียนตรงนี้ให้หน่อยดิ"
����������� "ไหน? อะไรว่ะเนี่ยย ผิดแล้ว!"
����������� "ถูกแล้วไม่ใช่หรอ?"
����������� "แกจะบ้าเหรอพาย ดูนี้!"
����������� "อะไรว่ะ?"
����������� "เห็นไหมเนี่ย ตรงนี้เขียนคนล่ะอย่างเลย"
����������� "เออ จริงด้วยว่ะ เปลี่ยนแปป"พายพูดแล้วดึงกระดาษออกไปจากโต๊ะฉัน ตอนนี้ฉันอยู่ที่ห้องเรียนและกำลังนั่งตกแต่งงานที่ครูมอบหมายมานานแสนนานแต่พึ่งนึกได้ว่าต้องทำอยู่ ยังดีที่หางานมาแล้วบ้างและเพื่อนกลุ่มฉันถึงเวลาทำงานก็ช่วยกันจริงๆ งานเลยเสร็จไปอย่างรวดเร็ว
����������� "เฮ้ยยย อาจารย์วาศิณีมาแล้ววว"เพื่อนในห้องคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาแล้วเพื่อนคนอื่นๆก็กรูกันเข้ามาในห้องทันทีถ้านึกภาพไม่ออกนึกถึงตอนที่พวกกวางมันหนีตายจากเสือหรือสิงโตอ่ะ เป๊ะ!
����������� "ทุกคนทำความเคารพ!"หัวหน้าห้องตะโกนขึ้นเสียงดังแล้วทุกคนก็กล่าวสวัสดีขึ้นมาพร้อมกันแล้วหลังจากนั้นทุกคนก็นั่งลงตามเดิม
����������� "อ่ะ มาส่งงานได้แล้ว"อาจารย์วาศิณีพูดขึ้นทำให้เพื่อนฉันส่งงานมาให้ฉันเขียนจบทันที
����������� "เสร็จยัง?"
����������� "เสร็จแล้วๆ"ฉันตอบแล้วยื่นงานให้เพื่อนข้างหน้าส่งไปส่งทันที
����� หลังจากที่ส่งงานไปแล้วทุกคนก็หันมาสนใจอาจารย์ที่กำลังบ่นพวกที่ไม่ได้ส่งงานอยู่ซึ่งอาจารย์วาศิณีใช้เวลาบ่นไปเกือบๆ15นาทีเลยทีเดียว มโหรศพอะไรหรือเปล่า?
����������� "เขาเก่งไปหรือเปล่าว่ะ พูดอยู่คนเดียวได้ตั้งเกือบ20นาทีแหนะ"เพื่อนฉันที่นั่งข้างๆพูดขึ้น
����������� "ไม่บ้าหรอก เขาแค่พูดมากไปหน่อยเท่านั้นเอง"ฉันตอบแล้วรับลูกอมจากเพื่อนที่นั่งอีกด้านหนึ่งมากิน
����������� "เบื่อว่ะ เมื่อไรจะเลิกเรียน"
����������� "นับถอยหลังสิ"ฉันพูดแล้วเพื่อนฉันทั้งสามคนก็ยกนาฬิกาขึ้นมานับถอยหลังกันจริงๆ
����������� "10 9 8 7 6 5 4 3 2 1"
����������� กริ๊งงงงงงงง!
����� เสียงออดดังขึ้นทันทีที่พวกเธอนับจบแล้วรอยยิ้มหวานก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้านวลของทั้งสามทันที
����������� "ไปกินไอติมมมมม"มิ้มพูดขึ้นแล้วรีบเก็บของเข้ากระเป๋าอย่างรวดเร็วก่อนจะลุกขึ้นยืนคนแรก
����������� "ฉันขอผ่านนะแก"พายพูดขึ้นแล้วหันไปหยิบร่มสีชมพูแปร๋นของมันออกมาจากใต้เก๊ะ
����������� "ฝนไม่ได้ตกนะแก"กุ๊งกิ๊งพูดแล้วมองร่มในมือของพายอย่างเขย็ดขยาดกับสีชมพูสยองนั่นเพราะยัยกิ๊งไม่ชอบสีชมพู
����������� "ฉันเอามาเผื่อน่ะสิ เมื่อเช้าฟ้ามืดมากเลย"
����������� "แล้วนี้แกจะไปไหนเนี่ยพาย ทำไมไม่ไปด้วยกัน?"
����������� "วันนี้ฉันนัดกับแม่ไว้ว่าจะไปกินข้าวกับท่านอ่ะ ขอโทษนะแก"
����������� "อ๋อออ เออ ไม่เป็นไรแกรีบไปเถอะเดี๋ยวแม่รอนาน"พายพยักหน้าแล้วโบกมือลาพวกฉันก่อนจะวิ่งออกไปแล้วฉันกับเพื่อนก็เก็บของแล้วเดินออกจากห้องห้องตามคนอื่นๆออกมาเมื่อเดินมาถึงกลางลานหน้าโรงเรียนก็มีรุ่นน้องวิ่งเหนื่อยหอบเข้ามาหาฉัน
����������� "พี่แพรคะมีคนมาหาพี่แพรอยู่หน้าโรงเรียนค่ะ"
����������� "รู้ได้ไงว่าเป็นพี่?"
����������� "ก็เขาบอกว่าแพรที่เป็นลูกผู้ว่าเชียงราย ก็มีพี่แพรคนเดียวอ่ะค่ะ"เด็กคนนั้นพูดแล้วเดินนำฉันไปหน้าโรงเรียนที่มีคนมุงอยู่กลุ่มหนึ่งเล็กๆที่กะจากสายตามีแต่พวกผู้หญิงที่บ้าผู้ชายทั้งนั้นแสดงว่ามีผู้ชายมาหาฉันเหรอ พี่ณเดชน์หรือเปล่า? ><
����� ฉันเดินแหวกผู้คนเข้าไปโดยมีเพื่อนทั้งสองยืนมองอยู่วงนอกกับสมาร์ที่เดินมาเอากระเป๋าฉันไปถือให้ เมื่อเข้าไปถึงวงในฉันก็เห็นร่างสูงที่รู้สึกเหมือนเคยเจอที่ไหนสักแห่งยืนพิงประตูรั้วอยู่ฉันจึงจะเดินเข้าไปสะกิดแต่ร่างสูงกลับหันควับมาคว้าข้อมือฉันไว้กลางอากาศอย่างรวดเร็วและเขาก็คือ
����������� "พี่แทน!" ร่างสูงตรงหน้าฉันคือพี่แทน หนุ่มคู่กรณีคนเมื่อคืนของเพนซ์ไงล่ะ�วันนี้เขาอยู่ในชุดนักศึกษาและติดเข็มของมหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดังแห่งหนึ่งแต่เสื้อก็หลุดลุ่ย เนคไทถูกคลายออกจนปมตกลงมาถึงอกไม่ติดกระดุกและผมของเขาก็ถูกมัดจุกเล็กๆไว้ด้านหลัง หล่อเป็นบ้าเลยให้ตายเถอะและยิ่งเห็นใบหน้าเขาชัดๆกว่าเมื่อคืนด้วยแล้ว ออร่าจับมากๆ >< ลืมบอกไปว่าที่คิ้วด้านขวาของพี่แทนพี่พลาสเตอร์แปะอยู่ด้วย สงสัยจะมาจากหมัดของเพนซ์แน่ๆเพราะเพนซ์ก็แปะพลาสเตอร์ที่ข้างปากเหมือนกัน
����������� "จำพี่ได้ด้วยเหรอ? ดีใจจัง"
����������� "พี่แทนมาได้ไงคะ?"
������������"ขับรถมา"
����������� "-_- แพรหมายถึงรู้ได้ไงว่าแพรอยู่ทีนี้?"
����������� "ประวัติของลูกสาวผู้ว่าเชียงรายไม่เป็นความลับนะแล้วอีกอย่างพี่ก็อยู่ในยุคที่มีอินเตอร์เน็ตให้ใช้แล้วด้วย"
����������� "พี่แทนสืบประวัติแพรเหรอ?"
����������� "อย่าเรียกว่าสืบสิ เรียกว่าทำความรู้จักมากขึ้นดีกว่า"
����������� "พี่แทนจะอยากรู้จักแพรไปทำไมคะ?"
����������� "ก็พี่เคยบอกแล้วไงว่าเราต้องเจอกันอีก�แล้วพี่อยากรู้จักแพรไม่ได้เหรอ?"
����������� "มันก็ได้อยู่หรอกค่ะ แต่.."
����������� "ไม่มีแต่แล้วจ๊ะ แพรไปกินข้าวกับพี่นะ พี่รู้ว่าหมอนั้นไม่ใช่แฟนแพร"
����������� "หืมมม?"ฉันหันไปมองคนที่พี่แทนพูดถึงทันทีเขาคือสมาร์และหลังสมาร์นั้นก็..
����������� "ฝันไปเลยมึง กูไม่ให้แพรไปกับมึงหรอก"
����������� "ไอ้เด็กเวรนี้มาอีกแล้ว"พี่แทนพึมพำเบาๆแทนที่ฉันจะได้ยินตัวฉันก็ถูกกระชากเข้าไปหาเพนซ์ทันทีและไทยมุงที่ตอนแรกสลายไปแล้วก็กลับมามุงอีกครั้ง
����������� "มึงมาที่นี้ทำไม?"
����������� "กูมาหาน้องมึง ไม่ได้มาหามึง แต่เดี๋ยวก่อนนะมึงเป็นพี่แพรไม่ได้อายุมากกว่าแพรหรอกเหรอ?"
����������� "เพนซ์เป็นพี่ชายฝาแฝดของแพรเองค่ะ"ฉันตอบออกไปทันทีเมื่อเห็นหน้าที่งงงวยของพี่แทนและเมื่อเจ้าตัวได้ยินคำตอบตาก็เบิกโพลงขึ้นมาทันที
����������� "ฝาแฝด!"พี่แทนพูดขึ้นเสียงดังทำให้เพนซ์หันมาดุฉันทันที
����������� "จะไปบอกมันทำไม?"
����������� "เพนซ์อย่าเรียกพี่แทนว่ามันสิ เขาเป็นพี่เรานะ"
����������� "เข้าข้างกันเลยนะ ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไร?!"
����������� "ก็ไม่ได้สนิท"ฉันตอบแล้วหันไปมองหน้าพี่แทนที่ยังช็อกไม่หายอีกครั้ง
����������� "หน้าอย่างมึงเนี่ยนะเป็นพี่ชายฝาแฝดของแพร เป็นไปไม่ได้อ่ะ แพรน่าคบหากว่ามึงเยอะเลย"
����������� "กูจะเป็นอะไรกับแพรมันก็ไม่ใช่เรื่องของมึง รู้แค่ว่ากูไม่มีวันให้แพรไปกินข้าวกับมึงแน่!"
����������� "หึ กูไม่ยอมแพ้หรอก แพรไอ้เด็กนี้เผลอเมื่อไรพี่จะมารับแล้วเย็นนี้พี่จะโทรหา"พี่แทนพูดขึ้นแล้วยิ้มกริ่มก่อนจะเดินไปขึ้นรถเบนซ์สีดำที่จอดอยู่หน้าโรงเรียนแล้วขับออกไปโดยมีเพนซ์พูดตามหลังไปว่า
����������� "ก็แค่เบนซ์ ขี้อวด"
����������� "แค่เหรอ?"กุ๊งกิ๊งที่เงียบมานานพูดขึ้นทันทีที่พี่แทนจากไปแล้ว
������������"คนเมื่อกี้ใครอ่ะแก? หล่อมากกก ><"ไอ้มิ้มที่เป็นพวกบ้าผู้ชายเข้าขั้นโรคจิตพูดขึ้นทันทีที่มีโอกาศ
����������� "หล่อตรงไหนฉันหล่อกว่าตั้งเยอะ"นั่นแหละ ประโยคเด็ดของคุณชายเพนซ์เขาล่ะ เพนซ์น่ะขึ้นชื่อมากเรื่องความหลงตัวเอง
����������� "พี่แทนน่ะ เป็นคนที่มีเรื่องกับเพนซืเมื่อคืนที่ผับ"
����������� "หรอพี่เขาดูหล่อแบบแบดบอยอ่ะแก ชอบบบ บ้านรวยด้วยเลิศที่สุดอ่ะ"
����������� "เหอะ ไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลย"
����������� "ที่พูดเนี่ยอิจฉาเขาใช่ไหม?"กุ๊งกิ๊งพูดขึ้นแล้วหันไปมองเพยซ์ที่หันหน้ามามองเธอเคืองๆแล้วสะบัดตูดหนีไปโดยไม่วายหันมาเร่งฉันให้เดินตามไป
������������"งั้นวันนี้พวกแกไปกินกันสองคนแล้วกันนะ ฉันลืมไปว่าวันนี้ต้องไปงานแทนคุณพ่อน่ะ"
����������� "อือๆ ไม่เป็นไร แกไปเถอะ"มิ้มพูดแล้วโบกมือลาฉันก่อนจะวิ่งตามยัยกิ๊งที่เดินลิ่วๆนำโด่งไปไกลแล้ว
����� เมื่อกลับถึงบ้านฉันก็โดนพวกพี่ช่างแต่งหน้าที่คุณแม่มักจะจ้างมาแปรงโฉมให้ฉันก่อนที่จะไปงานแทนพวกท่านเข้ามารุมทึ้งทันทีโดยเฉพาะเพนซ์ที่มักโดนพวกพี่กระเทยพยายามจะจับถอดเสื้อผ้าให้ได้ซึ่งตอนนี้เขาเริ่มชำนาญในการหนีแล้วเพราะเมื่อเข้ามาถึงเพนซ์ก็ตรงไปหยิบชุดของตัวเองที่แขวนอยู่แล้ววิ่งลิ่วเข้าห้องนอนไปอย่างรวดเร็วส่วนฉันก็ต้องรับกรรมต่อไป นี้ถ้าจะดึงหัวหนูแรงขนาดนี้ ตัดกลับไปดึงต่อที่บ้านไหม? -__-++������
�����������
�
����������� "ไหน? อะไรว่ะเนี่ยย ผิดแล้ว!"
����������� "ถูกแล้วไม่ใช่หรอ?"
����������� "แกจะบ้าเหรอพาย ดูนี้!"
����������� "อะไรว่ะ?"
����������� "เห็นไหมเนี่ย ตรงนี้เขียนคนล่ะอย่างเลย"
����������� "เออ จริงด้วยว่ะ เปลี่ยนแปป"พายพูดแล้วดึงกระดาษออกไปจากโต๊ะฉัน ตอนนี้ฉันอยู่ที่ห้องเรียนและกำลังนั่งตกแต่งงานที่ครูมอบหมายมานานแสนนานแต่พึ่งนึกได้ว่าต้องทำอยู่ ยังดีที่หางานมาแล้วบ้างและเพื่อนกลุ่มฉันถึงเวลาทำงานก็ช่วยกันจริงๆ งานเลยเสร็จไปอย่างรวดเร็ว
����������� "เฮ้ยยย อาจารย์วาศิณีมาแล้ววว"เพื่อนในห้องคนหนึ่งตะโกนขึ้นมาแล้วเพื่อนคนอื่นๆก็กรูกันเข้ามาในห้องทันทีถ้านึกภาพไม่ออกนึกถึงตอนที่พวกกวางมันหนีตายจากเสือหรือสิงโตอ่ะ เป๊ะ!
����������� "ทุกคนทำความเคารพ!"หัวหน้าห้องตะโกนขึ้นเสียงดังแล้วทุกคนก็กล่าวสวัสดีขึ้นมาพร้อมกันแล้วหลังจากนั้นทุกคนก็นั่งลงตามเดิม
����������� "อ่ะ มาส่งงานได้แล้ว"อาจารย์วาศิณีพูดขึ้นทำให้เพื่อนฉันส่งงานมาให้ฉันเขียนจบทันที
����������� "เสร็จยัง?"
����������� "เสร็จแล้วๆ"ฉันตอบแล้วยื่นงานให้เพื่อนข้างหน้าส่งไปส่งทันที
����� หลังจากที่ส่งงานไปแล้วทุกคนก็หันมาสนใจอาจารย์ที่กำลังบ่นพวกที่ไม่ได้ส่งงานอยู่ซึ่งอาจารย์วาศิณีใช้เวลาบ่นไปเกือบๆ15นาทีเลยทีเดียว มโหรศพอะไรหรือเปล่า?
����������� "เขาเก่งไปหรือเปล่าว่ะ พูดอยู่คนเดียวได้ตั้งเกือบ20นาทีแหนะ"เพื่อนฉันที่นั่งข้างๆพูดขึ้น
����������� "ไม่บ้าหรอก เขาแค่พูดมากไปหน่อยเท่านั้นเอง"ฉันตอบแล้วรับลูกอมจากเพื่อนที่นั่งอีกด้านหนึ่งมากิน
����������� "เบื่อว่ะ เมื่อไรจะเลิกเรียน"
����������� "นับถอยหลังสิ"ฉันพูดแล้วเพื่อนฉันทั้งสามคนก็ยกนาฬิกาขึ้นมานับถอยหลังกันจริงๆ
����������� "10 9 8 7 6 5 4 3 2 1"
����������� กริ๊งงงงงงงง!
����� เสียงออดดังขึ้นทันทีที่พวกเธอนับจบแล้วรอยยิ้มหวานก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้านวลของทั้งสามทันที
����������� "ไปกินไอติมมมมม"มิ้มพูดขึ้นแล้วรีบเก็บของเข้ากระเป๋าอย่างรวดเร็วก่อนจะลุกขึ้นยืนคนแรก
����������� "ฉันขอผ่านนะแก"พายพูดขึ้นแล้วหันไปหยิบร่มสีชมพูแปร๋นของมันออกมาจากใต้เก๊ะ
����������� "ฝนไม่ได้ตกนะแก"กุ๊งกิ๊งพูดแล้วมองร่มในมือของพายอย่างเขย็ดขยาดกับสีชมพูสยองนั่นเพราะยัยกิ๊งไม่ชอบสีชมพู
����������� "ฉันเอามาเผื่อน่ะสิ เมื่อเช้าฟ้ามืดมากเลย"
����������� "แล้วนี้แกจะไปไหนเนี่ยพาย ทำไมไม่ไปด้วยกัน?"
����������� "วันนี้ฉันนัดกับแม่ไว้ว่าจะไปกินข้าวกับท่านอ่ะ ขอโทษนะแก"
����������� "อ๋อออ เออ ไม่เป็นไรแกรีบไปเถอะเดี๋ยวแม่รอนาน"พายพยักหน้าแล้วโบกมือลาพวกฉันก่อนจะวิ่งออกไปแล้วฉันกับเพื่อนก็เก็บของแล้วเดินออกจากห้องห้องตามคนอื่นๆออกมาเมื่อเดินมาถึงกลางลานหน้าโรงเรียนก็มีรุ่นน้องวิ่งเหนื่อยหอบเข้ามาหาฉัน
����������� "พี่แพรคะมีคนมาหาพี่แพรอยู่หน้าโรงเรียนค่ะ"
����������� "รู้ได้ไงว่าเป็นพี่?"
����������� "ก็เขาบอกว่าแพรที่เป็นลูกผู้ว่าเชียงราย ก็มีพี่แพรคนเดียวอ่ะค่ะ"เด็กคนนั้นพูดแล้วเดินนำฉันไปหน้าโรงเรียนที่มีคนมุงอยู่กลุ่มหนึ่งเล็กๆที่กะจากสายตามีแต่พวกผู้หญิงที่บ้าผู้ชายทั้งนั้นแสดงว่ามีผู้ชายมาหาฉันเหรอ พี่ณเดชน์หรือเปล่า? ><
����� ฉันเดินแหวกผู้คนเข้าไปโดยมีเพื่อนทั้งสองยืนมองอยู่วงนอกกับสมาร์ที่เดินมาเอากระเป๋าฉันไปถือให้ เมื่อเข้าไปถึงวงในฉันก็เห็นร่างสูงที่รู้สึกเหมือนเคยเจอที่ไหนสักแห่งยืนพิงประตูรั้วอยู่ฉันจึงจะเดินเข้าไปสะกิดแต่ร่างสูงกลับหันควับมาคว้าข้อมือฉันไว้กลางอากาศอย่างรวดเร็วและเขาก็คือ
����������� "พี่แทน!" ร่างสูงตรงหน้าฉันคือพี่แทน หนุ่มคู่กรณีคนเมื่อคืนของเพนซ์ไงล่ะ�วันนี้เขาอยู่ในชุดนักศึกษาและติดเข็มของมหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดังแห่งหนึ่งแต่เสื้อก็หลุดลุ่ย เนคไทถูกคลายออกจนปมตกลงมาถึงอกไม่ติดกระดุกและผมของเขาก็ถูกมัดจุกเล็กๆไว้ด้านหลัง หล่อเป็นบ้าเลยให้ตายเถอะและยิ่งเห็นใบหน้าเขาชัดๆกว่าเมื่อคืนด้วยแล้ว ออร่าจับมากๆ >< ลืมบอกไปว่าที่คิ้วด้านขวาของพี่แทนพี่พลาสเตอร์แปะอยู่ด้วย สงสัยจะมาจากหมัดของเพนซ์แน่ๆเพราะเพนซ์ก็แปะพลาสเตอร์ที่ข้างปากเหมือนกัน
����������� "จำพี่ได้ด้วยเหรอ? ดีใจจัง"
����������� "พี่แทนมาได้ไงคะ?"
������������"ขับรถมา"
����������� "-_- แพรหมายถึงรู้ได้ไงว่าแพรอยู่ทีนี้?"
����������� "ประวัติของลูกสาวผู้ว่าเชียงรายไม่เป็นความลับนะแล้วอีกอย่างพี่ก็อยู่ในยุคที่มีอินเตอร์เน็ตให้ใช้แล้วด้วย"
����������� "พี่แทนสืบประวัติแพรเหรอ?"
����������� "อย่าเรียกว่าสืบสิ เรียกว่าทำความรู้จักมากขึ้นดีกว่า"
����������� "พี่แทนจะอยากรู้จักแพรไปทำไมคะ?"
����������� "ก็พี่เคยบอกแล้วไงว่าเราต้องเจอกันอีก�แล้วพี่อยากรู้จักแพรไม่ได้เหรอ?"
����������� "มันก็ได้อยู่หรอกค่ะ แต่.."
����������� "ไม่มีแต่แล้วจ๊ะ แพรไปกินข้าวกับพี่นะ พี่รู้ว่าหมอนั้นไม่ใช่แฟนแพร"
����������� "หืมมม?"ฉันหันไปมองคนที่พี่แทนพูดถึงทันทีเขาคือสมาร์และหลังสมาร์นั้นก็..
����������� "ฝันไปเลยมึง กูไม่ให้แพรไปกับมึงหรอก"
����������� "ไอ้เด็กเวรนี้มาอีกแล้ว"พี่แทนพึมพำเบาๆแทนที่ฉันจะได้ยินตัวฉันก็ถูกกระชากเข้าไปหาเพนซ์ทันทีและไทยมุงที่ตอนแรกสลายไปแล้วก็กลับมามุงอีกครั้ง
����������� "มึงมาที่นี้ทำไม?"
����������� "กูมาหาน้องมึง ไม่ได้มาหามึง แต่เดี๋ยวก่อนนะมึงเป็นพี่แพรไม่ได้อายุมากกว่าแพรหรอกเหรอ?"
����������� "เพนซ์เป็นพี่ชายฝาแฝดของแพรเองค่ะ"ฉันตอบออกไปทันทีเมื่อเห็นหน้าที่งงงวยของพี่แทนและเมื่อเจ้าตัวได้ยินคำตอบตาก็เบิกโพลงขึ้นมาทันที
����������� "ฝาแฝด!"พี่แทนพูดขึ้นเสียงดังทำให้เพนซ์หันมาดุฉันทันที
����������� "จะไปบอกมันทำไม?"
����������� "เพนซ์อย่าเรียกพี่แทนว่ามันสิ เขาเป็นพี่เรานะ"
����������� "เข้าข้างกันเลยนะ ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไร?!"
����������� "ก็ไม่ได้สนิท"ฉันตอบแล้วหันไปมองหน้าพี่แทนที่ยังช็อกไม่หายอีกครั้ง
����������� "หน้าอย่างมึงเนี่ยนะเป็นพี่ชายฝาแฝดของแพร เป็นไปไม่ได้อ่ะ แพรน่าคบหากว่ามึงเยอะเลย"
����������� "กูจะเป็นอะไรกับแพรมันก็ไม่ใช่เรื่องของมึง รู้แค่ว่ากูไม่มีวันให้แพรไปกินข้าวกับมึงแน่!"
����������� "หึ กูไม่ยอมแพ้หรอก แพรไอ้เด็กนี้เผลอเมื่อไรพี่จะมารับแล้วเย็นนี้พี่จะโทรหา"พี่แทนพูดขึ้นแล้วยิ้มกริ่มก่อนจะเดินไปขึ้นรถเบนซ์สีดำที่จอดอยู่หน้าโรงเรียนแล้วขับออกไปโดยมีเพนซ์พูดตามหลังไปว่า
����������� "ก็แค่เบนซ์ ขี้อวด"
����������� "แค่เหรอ?"กุ๊งกิ๊งที่เงียบมานานพูดขึ้นทันทีที่พี่แทนจากไปแล้ว
������������"คนเมื่อกี้ใครอ่ะแก? หล่อมากกก ><"ไอ้มิ้มที่เป็นพวกบ้าผู้ชายเข้าขั้นโรคจิตพูดขึ้นทันทีที่มีโอกาศ
����������� "หล่อตรงไหนฉันหล่อกว่าตั้งเยอะ"นั่นแหละ ประโยคเด็ดของคุณชายเพนซ์เขาล่ะ เพนซ์น่ะขึ้นชื่อมากเรื่องความหลงตัวเอง
����������� "พี่แทนน่ะ เป็นคนที่มีเรื่องกับเพนซืเมื่อคืนที่ผับ"
����������� "หรอพี่เขาดูหล่อแบบแบดบอยอ่ะแก ชอบบบ บ้านรวยด้วยเลิศที่สุดอ่ะ"
����������� "เหอะ ไม่เห็นจะหล่อตรงไหนเลย"
����������� "ที่พูดเนี่ยอิจฉาเขาใช่ไหม?"กุ๊งกิ๊งพูดขึ้นแล้วหันไปมองเพยซ์ที่หันหน้ามามองเธอเคืองๆแล้วสะบัดตูดหนีไปโดยไม่วายหันมาเร่งฉันให้เดินตามไป
������������"งั้นวันนี้พวกแกไปกินกันสองคนแล้วกันนะ ฉันลืมไปว่าวันนี้ต้องไปงานแทนคุณพ่อน่ะ"
����������� "อือๆ ไม่เป็นไร แกไปเถอะ"มิ้มพูดแล้วโบกมือลาฉันก่อนจะวิ่งตามยัยกิ๊งที่เดินลิ่วๆนำโด่งไปไกลแล้ว
����� เมื่อกลับถึงบ้านฉันก็โดนพวกพี่ช่างแต่งหน้าที่คุณแม่มักจะจ้างมาแปรงโฉมให้ฉันก่อนที่จะไปงานแทนพวกท่านเข้ามารุมทึ้งทันทีโดยเฉพาะเพนซ์ที่มักโดนพวกพี่กระเทยพยายามจะจับถอดเสื้อผ้าให้ได้ซึ่งตอนนี้เขาเริ่มชำนาญในการหนีแล้วเพราะเมื่อเข้ามาถึงเพนซ์ก็ตรงไปหยิบชุดของตัวเองที่แขวนอยู่แล้ววิ่งลิ่วเข้าห้องนอนไปอย่างรวดเร็วส่วนฉันก็ต้องรับกรรมต่อไป นี้ถ้าจะดึงหัวหนูแรงขนาดนี้ ตัดกลับไปดึงต่อที่บ้านไหม? -__-++������
�����������
�
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น