ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : My brother : ครอบครัวพี่แทน
6
ครอบครัวพี่แทน
[แพร พี่อยู่หน้าโรงเรียนแล้วนะออกมาเลย]
"ค่ะ พี่แทนจอดรถเลยไปหน่อยนะเดี๋ยวแพรออกไป"
[โอเคจ๊ะ]
เมื่อพี่แทนวางสายไปฉันก็หันไปหาสมาร์ที่นั่งอยู่ข้างๆทันที
"พี่แทนมาแล้ว ฉันจะไปแล้วนะ"
"มาแล้วเหรอครับ?"
"ใช่"
"โอเคครับ คุณหนูไปเลยครับ เดี๋ยวผมดูคุณเพนซ์ไว้ให้เอง นี้กระเป๋าครับ"
"ขอบใจมากนะ ไปล่ะ"เมื่อฉันพูดจบก็เดินออกไปหน้าโรงเรียนทันทีแล้วฉันก็เจอรถเบนซ์ของพี่แทนที่จอดรถหน้าประตูโรงเรียนไปนิดหน่อยและเจ้าของรถที่ยืนพิงรถหันซ้ายหันขวาเหมือนกำลังมองหาใครสักคนอยู่ฉันจึงเดินเข้าไปทันที
"พี่แทน"
"แพรพร้อมไหม?"
"พร้อมค่ะ ^^"
"ไปกันจ๊ะ ^^"แล้วพี่แทนก็เปิดประตูให้ฉันก่อนจะปิดให้แล้วเดินอ้อมไปขึ้นฝั่งตัวเองเราออกมาจากหน้าโรงเรียนไม่นานพี่แทนก็ขับเข้าไปทางด้านที่มีห้างเซนทรัลขนาดใหญ่ตั้งอยู่แล้วไม่นานเราก็ถึงหมู่บ้าน Grand หมู่บ้านที่มีบ้านเดี่ยวหลังใหญ่อยู่ไม่ถึง30หลังในแต่ละโครงการเพราะแค่พื้นที่ของแต่ล่ะบ้านก็กินเนื้อที่ไปเกือบๆ6ไร่แล้วเป็นบ้านที่อลังการดีจริงๆแล้วพี่แทนก็ขับมาจอดหน้าบานที่สร้างเป็นเนินสูงขึ้นไปประมาณ50เซนติเมตรซึ่งประตูหน้าบ้านเป็นไม้สักขัดมันสวยมากแล้วประตูรั้วขนาดใหญ่ก็เปิดออกเผยให้เห็นบริเวณบ้านขนาดประมาณ6ไร่และตัวบ้านทรงไทยประยุกต์ที่ตัวบ้านเป็นสไตล์โมเดิร์นแต่หลังคาเป็นแบบหลังคาจั่วเหมือนบ้านทรงไทยที่ดูเรียบหรูและสวยงามมากเมื่อพี่แทนขับเข้าไปจอดในโรงรถก็ทำให้ฉันได้เห็นรถยุโรปนำเข้าอีก5คันที่จอดอยู่ทำให้รู้เลยว่าพี่แทนไม่ใช่ผู้ชายที่รวยแบบธรรมดาจริงๆต้องบอกว่ารวยบรรลัย!
"พี่แทนบ้านอยู่กี่คนคะเนี่ย? รถเยอะจัง"
"บ้านพี่มี5คนจ๊ะแต่ตอนนี้เหลือแค่4"
"อ้าว?! ทำไมล่ะคะ?"
"พี่ชายพี่ไปทำงานอยู่อเมริกาน่ะจ๊ะ"
"เหมือนพี่สาวแพรเลยค่ะ ทำงานอะไรเหรอคะ?"
"ทนายความจ๊ะ แล้วพี่แพรล่ะ?"
"สัตวแพทย์ค่ะ"ฉันคุยกับพี่แทนตลอดทางที่เดินเข้าไปในบ้านของเขาและเมื่อเข้าไปถึงก็มีคนรับใช้วิ่งเข้ามารับกระเป๋าของพี่แทนไปทันทีส่วนกระเป๋าฉันอยู่ในรถพี่แทน
"คุณหญิงรอคุณชายกลางอยู่เลยค่ะคุณชายเล็กมาถึงแล้ว"คนรับใช้คนนั้นพูดทำให้ฉันรู้สึกขำกับคำศัพท์ที่เธอใช้เรียกพี่แทนมากๆคุณชายกลางเหรอ? น่ารักดีแฮะ
"เรียกน่ารักดีนะคะ"ฉันพูดขึ้นพี่แทนเลยหน้ามุ่ยไปทันที
"พี่ไม่ชอบเลยบอกตามตรงแต่แม่พี่ชอบแถมท่านบอกด้วยว่าเรียกแบบนี้เหมือนคุณหญิงดี"
"น่ารักดีออกนะคะ"เมื่อฉันพูดจบสายตาของฉันก็หันไปปะทะกับร่างบางที่ฉันเคยเจอในวันนั้นที่โรงพักแม่ของพี่แทนนั่นเองท่านเป็นผู้หญิงที่ยังดูสวยหุ่นดีแต่ไม่ถึงกับผอมและไม่เหี่ยวอีกด้วย
"น้องแพรแม่รออยู่เลยลูก"นั่นเป็นประโยคแรกที่ท่านทักมาทำเอาฉันอึ้งไปเลย
"คุณป้าสวัสดีค่ะ"
"เรียกแม่สิลูก"
"คะ?"
"เรียกแม่สิจ๊ะ อีกไม่นานก็จะได้มาเป็นลูกสาวแม่แล้ว หัดเรียกไว้"
"หมายความว่าไงคะ?"
"อ้าว?! หนูไม่ได้เป็นแฟนพี่แทนเหรอลูก?"เมื่อแม่ของพี่แทนพูดจบฉันก็หันหน้าไปหาเขาทันทีซึ่งพี่แทนก็ทำหน้าเหลอหลาไม่ตอบอะไร
"เปล่าค่ะ"
"เดี๋ยวก็เป็นจ๊ะ เพราะแทนไม่เคยพาผู้หญิงเข้าบ้าน"
"จริงเหรอคะ?"
"จริงจ๊ะ หนูคงเคยเห็นหนูนริณที่เต้นรำกับพี่แทนในงานเต้นรำคืนนั้นใช่ไหมจ๊ะ?"
"ค่ะ เคยเห็น"
"เด็กคนนั้นน่ะชอบตาแทนมาหลายปีแล้วตาแทนก็เคยคุยด้วยแต่ไม่เคยพาเข้าบ้านเลยหนูเป็นคนแรก"
"แต่พี่เลิกคุยไปแล้วนะตอนนี้มีแต่แพร"พี่แทนรีบแก้ขึ้นมาทันที
"ฮ่าๆๆ สงสัยว่าลูกชายแม่จะหลงหนูแพรแล้วล่ะลูกเดี๋ยวแม่ไปดูอาหารในครัวก่อนนะจ๊ะ"
"ค่ะ"คุณแม่พูดจบก็เดินหายเข้าไปในครัว แล้วนี้ทำไมฉันเรียกว่าคุณแม่ได้เต็มปากเต็มคำขนาดนี้เนี่ย -*-
"ตาแทนมาแล้วเหรอ?"เสียงทุ้มนั้นดังขึ้นมาจากด้านบนฉันจึงเงยหน้าขึ้นไปก็เจอกับหนุ่มสูงวัยที่ดูไม่แก่เท่าไรชะโงกหน้าออกมาจากชั้นบนก่อนจะเดินลงมาแล้วพี่แทนก็ทักเขาขึ้น
"สุดหล่อกลับมาแล้วเหรออ?"พี่แทนทักขึ้นแล้วหนุ่มสูงวัยคนนั้นก็ยิ้มออกมาแล้วเดินลงจากบันไดเขาคือผู้ชายตัวสูงใหญ่หุ่นฝรั่งที่มีตาสีน้ำตาลจ๋ากับผมสีคาราเมลแบบพี่แทนเหมือนฝรั่งเลย
"แพรนี้พ่อพี่มิสเตอร์โรเบิร์ต"โรเบิร์ตเหรอ ฝรั่งจริงๆอ่ะดิ?!
"พี่แทนเป็นลูกครึ่งเหรอคะ?"
"เปล่าจ๊ะ"
"อ้าว?! เอ่อคุณพ่อสวัสดีค่ะ"
"สวัสดีจ๊ะ พ่อไม่ได้เป็นฝรั่งนะลูก"
"แล้วทำไมชื่อ?"
"พ่อพี่เป็นลูกครึ่งอเมริกาจ๊ะ"
"แสดงว่าพี่แทนเป็นลูกเสี้ยวงั้นตากับสีผมนี้สีธรรมชาติเหรอคะ?"
"จ๊ะ"พี่แทนพูดแล้วยิ้มให้ฉันส่วนพ่อของเขาก็ยิ้มให้ฉันเช่นกัน
"หนูชื่อแพรใช่ไหม? เห็นไอ้แทนมันพูดถึงบ่อยๆ"
"ใช่ค่ะ"
"สวยจริงๆ คุยกับพี่แทนไปก่อนนะเดี๋ยวพ่อไปช่วยแม่ก่อน"แล้วคุณพ่อก็เดินหายเข้าไปในครัวอีกคนนี้สรุปว่าฉันเป็นลูกสาวบ้านนี้แล้วเหรอ แอบงงเล็กๆ -*- เมื่อคุณพ่อเข้าไปในครัวแล้วฉันจึงถือโอกาสเดินสำรวจบ้านพี่แทนซึ่งฉันก็หันไปเจอกับรูปถ่ายที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเป็นรูปเด็กผู้ชายหน้าเหมือนกันเป๊ะสามคนแต่แตกต่างกันที่ขนาดตัวเท่านั้น
"นี้ถ้าขนาดตัวไม่เท่ากันแพรนึกว่าแฝดสามนะคะเนี่ย?"
"เหมือนกันขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"เหมือนมากเลยค่ะ คนไหนพี่แทนคะเนี่ย?"
"อืมมม โห้วว พี่ก็ดูไม่ออกเหมือนกันนะเนี่ย"
"เห็นไหมล่ะ"
"คนที่น่าเกลียดที่สุดอ่ะมัน"แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทำให้ฉันต้องหันไปมองก็เจอร่างสูงที่เดินลงมาจากชั้นบนซึ่งหน้าตาเหมือนพี่แทนเลยแต่มีผมสีน้ำตาลเข้มกว่าและซอยสั้นกว่าพี่แทนแต่ก็แอบมีกิ๊บดำติดเสยไปด้านบนเล็กๆด้วยแล้วเขาก็เดินลงมายืนข้างพี่แทน
"มึงหน้าตาเหมือนกูว่ะไอ้น้องชาย เกรงว่าจะน่าเกลียดเหมือนกัน -*-"พี่แทนพูดแล้วตบหัวเขานิดหน่อยแล้วหันมาพูดกับฉัน
"นี้ธันน้องชายพี่เอง"
"สวัสดีค่ะพี่ธัน"
"สวัสดีจ๊ะ ไอ้แทนมึงกินเด็กเหรอเนี่ย? ม.ปลายเองนะ"แล้วพี่ธันก็พูดขึ้นทำให้พี่แทนหันไปมองเขาทันที
"ทีเมื่อก่อนมึงกินเด็กม.3กูไม่ว่าสักคำ"ม.3เลยเหรอ? -0-
"กูเลิกไปแล้วววว"
"เด็กๆมากินข้าวเร็วลูก"แล้วคุณแม่ก็เดินออกมาตามพวกฉันซึ่งสองพี่น้องก็แกล้งกันไปพลางเดินไปที่ห้องอาหารไปด้วยซึ่งทั้งสองดูรักกันดีซึ่งเป็นภาพที่หายากสำหรับบ้านที่มีลูกชายถึงสามคนแต่สามัคคีกันแบบนี้และเมื่อไปถึงโต๊ะกินข้าวฉันก็ต้องอึ้งไปทันทีก็ทั้งโต๊ะแทบจะเป็นอาหารชาววังหมดเลยแถมยังมีผลไม้แกะสลักด้วยและห้องอาหารก็ถูกจัดแบบไทยเหมือนห้องอาหารพวกขุนนางสมัยก่อนเลยแต่ดูคุณพ่อพี่แทนที่เป็นลูกครึ่งอเมริกาจะชอบมากๆเลย
"ทานได้หรือเปล่าแพร? บ้านพี่มีแต่อาหารชาววัง"
"ได้ค่ะ แพรชอบอาหารไทย"
"ดีจ๊ะ พอแล้ว"อันหลังพี่แทนหันไปบอกกับคนใช้ที่ตักข้าวให้เขาอยู่แล้วเธอก็เดินมาตักข้าวให้ฉันแล้วส่งยิ้มให้ฉันจึงยิ้มให้เธอแล้วเราก็ได้ทานอาหารกันสักทีฉันไม่เคยทานอาหารเงียบขนาดนี้เลยบอกตามตรงบ้านพี่แทนทานข้าวกันสงบสุดๆแม้แต้เสียงช้อนกระทบกับจานยังดังเพียงนิดเดียวเท่านั้นนี้มันตระกูลผู้ดีชัดๆแล้วหลังจากที่เราทานอาหารกันหมดพวกคนใช้ก็เดินยกจานผลไม้แกะสลักสวยจนไม่กล้ากินกับขนมไทยหน้าตาแปลกๆเข้ามา
"นี้ขนมอะไรเหรอคะพี่แทน?"
"น้องแพรไม่รู้จักเหรอลูก?"คุณแม่ถามขึ้นทำให้ฉันหน้าตึงไปทันที มันคืออะไรอ่ะ? T^T
"ไม่ค่ะ แพรไม่ค่อยได้ทานขนมไทย"
"เหรอจ๊ะ? อันนี้เขาเรียกว่าช่อม่วงจ๊ะ"
"น่าทานจังเลยนะคะ"ฉันพูดก่อนจะรับส้อมจากพี่แทนที่จิ้มช่อม่วงส่งมาให้ฉันและเมื่อฉันทานเข้าไปคุณแม่ก็ถามขึ้นทันที
"อร่อยไหมจ๊ะ?"
"อร่อยมากค่ะ"
"อันนั้นแทนเขาทำเองเลยนะ"เมื่อคุณแม่พูดจบฉันก็หันขวับไปมองพี่แทนทันที แค่เขาบอกว่าทำเค้กเป็นฉันก็อึ้งสุดๆแล้วนะแต่นี้เล่นทำขนมไทยที่ต้องประณีตสุดๆเป็นด้วย ผู้ชายคนนี้มีอะไรให้ประหลาดใจสุดๆเลย
"พี่แทนเก่งจังเลยค่ะ"
"ขอบใจจ๊ะ ถ้าชอบไว้พี่จะทำให้กินอีกนะ"
"ค่ะ"
"น้องแพรเป็นไทยแท้หรือเปล่าลูก?"คุณพ่อที่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะถามขึ้นฉันจึงรีบเคี้ยวช่อม่วงในปากให้หมดแล้วหันไปตอบท่าน
"แพรเป็นไทยแท้ค่ะ"
"เหรอจ๊ะ? ไม่น่าเชื่อเลยนะ หนูหน้าฝรั่งมาก"
"มีคนทักผิดบ่อยเหมือนกันค่ะ"
"ตอนแรกที่ผมเจอยังนึกว่าฝรั่งเลยพ่อ ยิ่งพี่ชายเขานะเหมือนกว่านี้อีก"พี่แทนพูดถึงเพนซ์ทำให้ฉันหันไปมองทันทีซึ่งเขาก็ดูไม่ได้แค้นอะไรกับเพนซ์เลยหรือแค่ภายนอกก็ไม่รู้
"งั้นเหรอ? น้องแพรมากินข้าวกับพ่อบ่อยๆนะลูก บ้านนี้มีแต่ผู้ชายพ่ออยากได้ลูกสาวบ้าง"
"จริงด้วยจ๊ะ มาบ่อยๆนะลูก"คุณแม่พูดสนับสนุนคุณพ่อขึ้นอีกทำให้พี่แทนยิ้มรับหน้าบานเลยฉันก็ได้แต่พยักหน้ารับแล้วเมื่อขนมหวานถูกกำจัดจนเรียบแล้วฉันจึงเดินออกมาย่อยหน้าบ้านก็โดนสี่ขาขนปุยนามว่าฟิลลิปกระโดดใส่
"ฟิลลิปปป คิดถึงจังเลยยย ><"ฉันนั่งยองๆลงลูบหัวฟิลลิปที่ตะเกียกตะกายตัวฉันจนเซไปหลายครั้งแล้วพี่แทนก็เดินเข้ามาหา
"ฟิลลิปอย่ากระโจน"เมื่อพี่แทนพูดจบฟิลลิปก็หยุดชะงักมองพี่แทนตาแป๋วทันที น่ารักสุดๆ >3<
"แพรจะกลับบ้านหรือยัง ดึกแล้วนะ"
"แพรโทรบอกสมาร์ให้มารับแล้วล่ะค่ะ ถ้าให้พี่แทนไปส่งเพนซ์จับได้แน่ๆ"
"เอางั้นเหรอจ๊ะ?"
"ค่ะ"
"งั้นเข้าไปรอสมาร์ในบ้านดีกว่า ตรงนี้ยุงเยอะ"
"ค่ะ พี่แทนยังไม่ขึ้นบ้านเหรอคะ?"
"แพรยังไม่กลับบ้านเลยพี่จะขึ้นได้ไงล่ะ"พี่แทนพูดแล้วทิ้งตัวลงที่โซฟาก่อนจะเอื้อมมือมาดึงฉันลงไปนั่งบนตักของเขา
"พี่แทน เดี๋ยวใครก็มาเห็นเข้าหรอก"
"เห็นก็ดีสิ เขาจะได้รู้ว่าพี่จริงจังกับแพร"พี่แทนพูดแล้วซุกหน้าเข้าไปตรงท้องฉัน จั๊กจี้สุดๆ ><
"พี่แทนจริงจังกับแพรจริงๆเหรอคะ?"
"ทำไมถามแบบนี้ล่ะ?"พี่แทนพูดแล้วเงยหน้ามองฉัน
"ไม่รู้สิคะ แพรรู้สึกว่าพี่แทนหาผู้หญิงที่ดีกว่าแพรได้บ้านพี่แทนก็รวยแถมยังหล่ออีก"
"ผู้ชายเรานะแพร ถึงจะเลือกผู้หญิงได้ดีขึ้นไปอีกแต่ถ้าเจอผู้หญิงที่ใช่แล้วต่อให้เจอนางงามก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจไปจากผู้หญิงของตัวเองได้หรอก เข้าใจนะ พี่ไม่มีวันมองคนอื่นนอกจากแพร"เมื่อพี่แทนพูดจบเขาก็จับต้นคอฉันโน้มเข้าไปหาจนริมฝีปากเราอยู่ห่างกันเพียงไม่กี่เซนต์เท่านั้นแต่แล้ว...
ปรี๊นนนนนน
เสียงแตรรถดังขึ้นทำให้ฉันกับพี่แทนชะงักไปทันทีฉันจึงดันอกพี่แทนออกจากตัวแล้วลุกขึ้นเดินไปดูที่หน้าประตูซึ่งเป็นรถของบ้านฉันเอง สมาร์มาถึงแล้วโดยไม่หลงซะด้วย เก่งชะมัด
"สมาร์มาแล้วค่ะ"ฉันหันไปบอกพี่แทนที่เดินเข้ามาจับมือฉันไว้แล้วกดรีโมทเปิดประตูบ้านให้รถของสมาร์เข้ามาซึ่งพี่แทนก็พูดขึ้นว่า
"อย่าคิดว่าจะรอดนะแพร ยังไงแพรก็ต้องเป็นของพี่"พี่แทนพูดจบพอดีกับที่สมาร์ขับรถเข้ามาจอดเทียบหน้าบ้านฉันพอดีแต่พี่แทนก็จับมือฉันไว้ก่อนแล้วพูดขึ้น
"เดี๋ยวพี่ไปเอากระเป๋าให้"
"เอ้อ แพรเกือบลืมเลย"เมื่อพี่แทนพูดจบเขาก็วิ่งไปที่รถก่อนจะกลับมาพร้อมกับกระเป๋าฉันพี่แทนส่งกระเป๋าให้ฉันโดยไม่ลืมที่จะจับมือฉันขึ้นไปจูบแล้วเดินมาเปิดประตูรถให้ด้วยและเมื่อพี่แทนปิดประตูแล้วสมาร์ก็ขับออกมาทันที ฉันจึงได้เวลาคิดว่าถ้าพี่แทนจริงจังกับฉันจริงๆแล้วฉันล่ะจริงจังกับพี่แทนหรือเปล่า? ฉันรู้แต่ว่าตอนนี้พี่แทนเดินเข้ามามีส่วนสำคัญและมีอิทธิพลต่อฉันมากๆคนหนึ่ง..
"ค่ะ พี่แทนจอดรถเลยไปหน่อยนะเดี๋ยวแพรออกไป"
[โอเคจ๊ะ]
เมื่อพี่แทนวางสายไปฉันก็หันไปหาสมาร์ที่นั่งอยู่ข้างๆทันที
"พี่แทนมาแล้ว ฉันจะไปแล้วนะ"
"มาแล้วเหรอครับ?"
"ใช่"
"โอเคครับ คุณหนูไปเลยครับ เดี๋ยวผมดูคุณเพนซ์ไว้ให้เอง นี้กระเป๋าครับ"
"ขอบใจมากนะ ไปล่ะ"เมื่อฉันพูดจบก็เดินออกไปหน้าโรงเรียนทันทีแล้วฉันก็เจอรถเบนซ์ของพี่แทนที่จอดรถหน้าประตูโรงเรียนไปนิดหน่อยและเจ้าของรถที่ยืนพิงรถหันซ้ายหันขวาเหมือนกำลังมองหาใครสักคนอยู่ฉันจึงเดินเข้าไปทันที
"พี่แทน"
"แพรพร้อมไหม?"
"พร้อมค่ะ ^^"
"ไปกันจ๊ะ ^^"แล้วพี่แทนก็เปิดประตูให้ฉันก่อนจะปิดให้แล้วเดินอ้อมไปขึ้นฝั่งตัวเองเราออกมาจากหน้าโรงเรียนไม่นานพี่แทนก็ขับเข้าไปทางด้านที่มีห้างเซนทรัลขนาดใหญ่ตั้งอยู่แล้วไม่นานเราก็ถึงหมู่บ้าน Grand หมู่บ้านที่มีบ้านเดี่ยวหลังใหญ่อยู่ไม่ถึง30หลังในแต่ละโครงการเพราะแค่พื้นที่ของแต่ล่ะบ้านก็กินเนื้อที่ไปเกือบๆ6ไร่แล้วเป็นบ้านที่อลังการดีจริงๆแล้วพี่แทนก็ขับมาจอดหน้าบานที่สร้างเป็นเนินสูงขึ้นไปประมาณ50เซนติเมตรซึ่งประตูหน้าบ้านเป็นไม้สักขัดมันสวยมากแล้วประตูรั้วขนาดใหญ่ก็เปิดออกเผยให้เห็นบริเวณบ้านขนาดประมาณ6ไร่และตัวบ้านทรงไทยประยุกต์ที่ตัวบ้านเป็นสไตล์โมเดิร์นแต่หลังคาเป็นแบบหลังคาจั่วเหมือนบ้านทรงไทยที่ดูเรียบหรูและสวยงามมากเมื่อพี่แทนขับเข้าไปจอดในโรงรถก็ทำให้ฉันได้เห็นรถยุโรปนำเข้าอีก5คันที่จอดอยู่ทำให้รู้เลยว่าพี่แทนไม่ใช่ผู้ชายที่รวยแบบธรรมดาจริงๆต้องบอกว่ารวยบรรลัย!
"พี่แทนบ้านอยู่กี่คนคะเนี่ย? รถเยอะจัง"
"บ้านพี่มี5คนจ๊ะแต่ตอนนี้เหลือแค่4"
"อ้าว?! ทำไมล่ะคะ?"
"พี่ชายพี่ไปทำงานอยู่อเมริกาน่ะจ๊ะ"
"เหมือนพี่สาวแพรเลยค่ะ ทำงานอะไรเหรอคะ?"
"ทนายความจ๊ะ แล้วพี่แพรล่ะ?"
"สัตวแพทย์ค่ะ"ฉันคุยกับพี่แทนตลอดทางที่เดินเข้าไปในบ้านของเขาและเมื่อเข้าไปถึงก็มีคนรับใช้วิ่งเข้ามารับกระเป๋าของพี่แทนไปทันทีส่วนกระเป๋าฉันอยู่ในรถพี่แทน
"คุณหญิงรอคุณชายกลางอยู่เลยค่ะคุณชายเล็กมาถึงแล้ว"คนรับใช้คนนั้นพูดทำให้ฉันรู้สึกขำกับคำศัพท์ที่เธอใช้เรียกพี่แทนมากๆคุณชายกลางเหรอ? น่ารักดีแฮะ
"เรียกน่ารักดีนะคะ"ฉันพูดขึ้นพี่แทนเลยหน้ามุ่ยไปทันที
"พี่ไม่ชอบเลยบอกตามตรงแต่แม่พี่ชอบแถมท่านบอกด้วยว่าเรียกแบบนี้เหมือนคุณหญิงดี"
"น่ารักดีออกนะคะ"เมื่อฉันพูดจบสายตาของฉันก็หันไปปะทะกับร่างบางที่ฉันเคยเจอในวันนั้นที่โรงพักแม่ของพี่แทนนั่นเองท่านเป็นผู้หญิงที่ยังดูสวยหุ่นดีแต่ไม่ถึงกับผอมและไม่เหี่ยวอีกด้วย
"น้องแพรแม่รออยู่เลยลูก"นั่นเป็นประโยคแรกที่ท่านทักมาทำเอาฉันอึ้งไปเลย
"คุณป้าสวัสดีค่ะ"
"เรียกแม่สิลูก"
"คะ?"
"เรียกแม่สิจ๊ะ อีกไม่นานก็จะได้มาเป็นลูกสาวแม่แล้ว หัดเรียกไว้"
"หมายความว่าไงคะ?"
"อ้าว?! หนูไม่ได้เป็นแฟนพี่แทนเหรอลูก?"เมื่อแม่ของพี่แทนพูดจบฉันก็หันหน้าไปหาเขาทันทีซึ่งพี่แทนก็ทำหน้าเหลอหลาไม่ตอบอะไร
"เปล่าค่ะ"
"เดี๋ยวก็เป็นจ๊ะ เพราะแทนไม่เคยพาผู้หญิงเข้าบ้าน"
"จริงเหรอคะ?"
"จริงจ๊ะ หนูคงเคยเห็นหนูนริณที่เต้นรำกับพี่แทนในงานเต้นรำคืนนั้นใช่ไหมจ๊ะ?"
"ค่ะ เคยเห็น"
"เด็กคนนั้นน่ะชอบตาแทนมาหลายปีแล้วตาแทนก็เคยคุยด้วยแต่ไม่เคยพาเข้าบ้านเลยหนูเป็นคนแรก"
"แต่พี่เลิกคุยไปแล้วนะตอนนี้มีแต่แพร"พี่แทนรีบแก้ขึ้นมาทันที
"ฮ่าๆๆ สงสัยว่าลูกชายแม่จะหลงหนูแพรแล้วล่ะลูกเดี๋ยวแม่ไปดูอาหารในครัวก่อนนะจ๊ะ"
"ค่ะ"คุณแม่พูดจบก็เดินหายเข้าไปในครัว แล้วนี้ทำไมฉันเรียกว่าคุณแม่ได้เต็มปากเต็มคำขนาดนี้เนี่ย -*-
"ตาแทนมาแล้วเหรอ?"เสียงทุ้มนั้นดังขึ้นมาจากด้านบนฉันจึงเงยหน้าขึ้นไปก็เจอกับหนุ่มสูงวัยที่ดูไม่แก่เท่าไรชะโงกหน้าออกมาจากชั้นบนก่อนจะเดินลงมาแล้วพี่แทนก็ทักเขาขึ้น
"สุดหล่อกลับมาแล้วเหรออ?"พี่แทนทักขึ้นแล้วหนุ่มสูงวัยคนนั้นก็ยิ้มออกมาแล้วเดินลงจากบันไดเขาคือผู้ชายตัวสูงใหญ่หุ่นฝรั่งที่มีตาสีน้ำตาลจ๋ากับผมสีคาราเมลแบบพี่แทนเหมือนฝรั่งเลย
"แพรนี้พ่อพี่มิสเตอร์โรเบิร์ต"โรเบิร์ตเหรอ ฝรั่งจริงๆอ่ะดิ?!
"พี่แทนเป็นลูกครึ่งเหรอคะ?"
"เปล่าจ๊ะ"
"อ้าว?! เอ่อคุณพ่อสวัสดีค่ะ"
"สวัสดีจ๊ะ พ่อไม่ได้เป็นฝรั่งนะลูก"
"แล้วทำไมชื่อ?"
"พ่อพี่เป็นลูกครึ่งอเมริกาจ๊ะ"
"แสดงว่าพี่แทนเป็นลูกเสี้ยวงั้นตากับสีผมนี้สีธรรมชาติเหรอคะ?"
"จ๊ะ"พี่แทนพูดแล้วยิ้มให้ฉันส่วนพ่อของเขาก็ยิ้มให้ฉันเช่นกัน
"หนูชื่อแพรใช่ไหม? เห็นไอ้แทนมันพูดถึงบ่อยๆ"
"ใช่ค่ะ"
"สวยจริงๆ คุยกับพี่แทนไปก่อนนะเดี๋ยวพ่อไปช่วยแม่ก่อน"แล้วคุณพ่อก็เดินหายเข้าไปในครัวอีกคนนี้สรุปว่าฉันเป็นลูกสาวบ้านนี้แล้วเหรอ แอบงงเล็กๆ -*- เมื่อคุณพ่อเข้าไปในครัวแล้วฉันจึงถือโอกาสเดินสำรวจบ้านพี่แทนซึ่งฉันก็หันไปเจอกับรูปถ่ายที่ตั้งอยู่บนโต๊ะเป็นรูปเด็กผู้ชายหน้าเหมือนกันเป๊ะสามคนแต่แตกต่างกันที่ขนาดตัวเท่านั้น
"นี้ถ้าขนาดตัวไม่เท่ากันแพรนึกว่าแฝดสามนะคะเนี่ย?"
"เหมือนกันขนาดนั้นเลยเหรอ?"
"เหมือนมากเลยค่ะ คนไหนพี่แทนคะเนี่ย?"
"อืมมม โห้วว พี่ก็ดูไม่ออกเหมือนกันนะเนี่ย"
"เห็นไหมล่ะ"
"คนที่น่าเกลียดที่สุดอ่ะมัน"แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นทำให้ฉันต้องหันไปมองก็เจอร่างสูงที่เดินลงมาจากชั้นบนซึ่งหน้าตาเหมือนพี่แทนเลยแต่มีผมสีน้ำตาลเข้มกว่าและซอยสั้นกว่าพี่แทนแต่ก็แอบมีกิ๊บดำติดเสยไปด้านบนเล็กๆด้วยแล้วเขาก็เดินลงมายืนข้างพี่แทน
"มึงหน้าตาเหมือนกูว่ะไอ้น้องชาย เกรงว่าจะน่าเกลียดเหมือนกัน -*-"พี่แทนพูดแล้วตบหัวเขานิดหน่อยแล้วหันมาพูดกับฉัน
"นี้ธันน้องชายพี่เอง"
"สวัสดีค่ะพี่ธัน"
"สวัสดีจ๊ะ ไอ้แทนมึงกินเด็กเหรอเนี่ย? ม.ปลายเองนะ"แล้วพี่ธันก็พูดขึ้นทำให้พี่แทนหันไปมองเขาทันที
"ทีเมื่อก่อนมึงกินเด็กม.3กูไม่ว่าสักคำ"ม.3เลยเหรอ? -0-
"กูเลิกไปแล้วววว"
"เด็กๆมากินข้าวเร็วลูก"แล้วคุณแม่ก็เดินออกมาตามพวกฉันซึ่งสองพี่น้องก็แกล้งกันไปพลางเดินไปที่ห้องอาหารไปด้วยซึ่งทั้งสองดูรักกันดีซึ่งเป็นภาพที่หายากสำหรับบ้านที่มีลูกชายถึงสามคนแต่สามัคคีกันแบบนี้และเมื่อไปถึงโต๊ะกินข้าวฉันก็ต้องอึ้งไปทันทีก็ทั้งโต๊ะแทบจะเป็นอาหารชาววังหมดเลยแถมยังมีผลไม้แกะสลักด้วยและห้องอาหารก็ถูกจัดแบบไทยเหมือนห้องอาหารพวกขุนนางสมัยก่อนเลยแต่ดูคุณพ่อพี่แทนที่เป็นลูกครึ่งอเมริกาจะชอบมากๆเลย
"ทานได้หรือเปล่าแพร? บ้านพี่มีแต่อาหารชาววัง"
"ได้ค่ะ แพรชอบอาหารไทย"
"ดีจ๊ะ พอแล้ว"อันหลังพี่แทนหันไปบอกกับคนใช้ที่ตักข้าวให้เขาอยู่แล้วเธอก็เดินมาตักข้าวให้ฉันแล้วส่งยิ้มให้ฉันจึงยิ้มให้เธอแล้วเราก็ได้ทานอาหารกันสักทีฉันไม่เคยทานอาหารเงียบขนาดนี้เลยบอกตามตรงบ้านพี่แทนทานข้าวกันสงบสุดๆแม้แต้เสียงช้อนกระทบกับจานยังดังเพียงนิดเดียวเท่านั้นนี้มันตระกูลผู้ดีชัดๆแล้วหลังจากที่เราทานอาหารกันหมดพวกคนใช้ก็เดินยกจานผลไม้แกะสลักสวยจนไม่กล้ากินกับขนมไทยหน้าตาแปลกๆเข้ามา
"นี้ขนมอะไรเหรอคะพี่แทน?"
"น้องแพรไม่รู้จักเหรอลูก?"คุณแม่ถามขึ้นทำให้ฉันหน้าตึงไปทันที มันคืออะไรอ่ะ? T^T
"ไม่ค่ะ แพรไม่ค่อยได้ทานขนมไทย"
"เหรอจ๊ะ? อันนี้เขาเรียกว่าช่อม่วงจ๊ะ"
"น่าทานจังเลยนะคะ"ฉันพูดก่อนจะรับส้อมจากพี่แทนที่จิ้มช่อม่วงส่งมาให้ฉันและเมื่อฉันทานเข้าไปคุณแม่ก็ถามขึ้นทันที
"อร่อยไหมจ๊ะ?"
"อร่อยมากค่ะ"
"อันนั้นแทนเขาทำเองเลยนะ"เมื่อคุณแม่พูดจบฉันก็หันขวับไปมองพี่แทนทันที แค่เขาบอกว่าทำเค้กเป็นฉันก็อึ้งสุดๆแล้วนะแต่นี้เล่นทำขนมไทยที่ต้องประณีตสุดๆเป็นด้วย ผู้ชายคนนี้มีอะไรให้ประหลาดใจสุดๆเลย
"พี่แทนเก่งจังเลยค่ะ"
"ขอบใจจ๊ะ ถ้าชอบไว้พี่จะทำให้กินอีกนะ"
"ค่ะ"
"น้องแพรเป็นไทยแท้หรือเปล่าลูก?"คุณพ่อที่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะถามขึ้นฉันจึงรีบเคี้ยวช่อม่วงในปากให้หมดแล้วหันไปตอบท่าน
"แพรเป็นไทยแท้ค่ะ"
"เหรอจ๊ะ? ไม่น่าเชื่อเลยนะ หนูหน้าฝรั่งมาก"
"มีคนทักผิดบ่อยเหมือนกันค่ะ"
"ตอนแรกที่ผมเจอยังนึกว่าฝรั่งเลยพ่อ ยิ่งพี่ชายเขานะเหมือนกว่านี้อีก"พี่แทนพูดถึงเพนซ์ทำให้ฉันหันไปมองทันทีซึ่งเขาก็ดูไม่ได้แค้นอะไรกับเพนซ์เลยหรือแค่ภายนอกก็ไม่รู้
"งั้นเหรอ? น้องแพรมากินข้าวกับพ่อบ่อยๆนะลูก บ้านนี้มีแต่ผู้ชายพ่ออยากได้ลูกสาวบ้าง"
"จริงด้วยจ๊ะ มาบ่อยๆนะลูก"คุณแม่พูดสนับสนุนคุณพ่อขึ้นอีกทำให้พี่แทนยิ้มรับหน้าบานเลยฉันก็ได้แต่พยักหน้ารับแล้วเมื่อขนมหวานถูกกำจัดจนเรียบแล้วฉันจึงเดินออกมาย่อยหน้าบ้านก็โดนสี่ขาขนปุยนามว่าฟิลลิปกระโดดใส่
"ฟิลลิปปป คิดถึงจังเลยยย ><"ฉันนั่งยองๆลงลูบหัวฟิลลิปที่ตะเกียกตะกายตัวฉันจนเซไปหลายครั้งแล้วพี่แทนก็เดินเข้ามาหา
"ฟิลลิปอย่ากระโจน"เมื่อพี่แทนพูดจบฟิลลิปก็หยุดชะงักมองพี่แทนตาแป๋วทันที น่ารักสุดๆ >3<
"แพรจะกลับบ้านหรือยัง ดึกแล้วนะ"
"แพรโทรบอกสมาร์ให้มารับแล้วล่ะค่ะ ถ้าให้พี่แทนไปส่งเพนซ์จับได้แน่ๆ"
"เอางั้นเหรอจ๊ะ?"
"ค่ะ"
"งั้นเข้าไปรอสมาร์ในบ้านดีกว่า ตรงนี้ยุงเยอะ"
"ค่ะ พี่แทนยังไม่ขึ้นบ้านเหรอคะ?"
"แพรยังไม่กลับบ้านเลยพี่จะขึ้นได้ไงล่ะ"พี่แทนพูดแล้วทิ้งตัวลงที่โซฟาก่อนจะเอื้อมมือมาดึงฉันลงไปนั่งบนตักของเขา
"พี่แทน เดี๋ยวใครก็มาเห็นเข้าหรอก"
"เห็นก็ดีสิ เขาจะได้รู้ว่าพี่จริงจังกับแพร"พี่แทนพูดแล้วซุกหน้าเข้าไปตรงท้องฉัน จั๊กจี้สุดๆ ><
"พี่แทนจริงจังกับแพรจริงๆเหรอคะ?"
"ทำไมถามแบบนี้ล่ะ?"พี่แทนพูดแล้วเงยหน้ามองฉัน
"ไม่รู้สิคะ แพรรู้สึกว่าพี่แทนหาผู้หญิงที่ดีกว่าแพรได้บ้านพี่แทนก็รวยแถมยังหล่ออีก"
"ผู้ชายเรานะแพร ถึงจะเลือกผู้หญิงได้ดีขึ้นไปอีกแต่ถ้าเจอผู้หญิงที่ใช่แล้วต่อให้เจอนางงามก็ไม่มีทางเปลี่ยนใจไปจากผู้หญิงของตัวเองได้หรอก เข้าใจนะ พี่ไม่มีวันมองคนอื่นนอกจากแพร"เมื่อพี่แทนพูดจบเขาก็จับต้นคอฉันโน้มเข้าไปหาจนริมฝีปากเราอยู่ห่างกันเพียงไม่กี่เซนต์เท่านั้นแต่แล้ว...
ปรี๊นนนนนน
เสียงแตรรถดังขึ้นทำให้ฉันกับพี่แทนชะงักไปทันทีฉันจึงดันอกพี่แทนออกจากตัวแล้วลุกขึ้นเดินไปดูที่หน้าประตูซึ่งเป็นรถของบ้านฉันเอง สมาร์มาถึงแล้วโดยไม่หลงซะด้วย เก่งชะมัด
"สมาร์มาแล้วค่ะ"ฉันหันไปบอกพี่แทนที่เดินเข้ามาจับมือฉันไว้แล้วกดรีโมทเปิดประตูบ้านให้รถของสมาร์เข้ามาซึ่งพี่แทนก็พูดขึ้นว่า
"อย่าคิดว่าจะรอดนะแพร ยังไงแพรก็ต้องเป็นของพี่"พี่แทนพูดจบพอดีกับที่สมาร์ขับรถเข้ามาจอดเทียบหน้าบ้านฉันพอดีแต่พี่แทนก็จับมือฉันไว้ก่อนแล้วพูดขึ้น
"เดี๋ยวพี่ไปเอากระเป๋าให้"
"เอ้อ แพรเกือบลืมเลย"เมื่อพี่แทนพูดจบเขาก็วิ่งไปที่รถก่อนจะกลับมาพร้อมกับกระเป๋าฉันพี่แทนส่งกระเป๋าให้ฉันโดยไม่ลืมที่จะจับมือฉันขึ้นไปจูบแล้วเดินมาเปิดประตูรถให้ด้วยและเมื่อพี่แทนปิดประตูแล้วสมาร์ก็ขับออกมาทันที ฉันจึงได้เวลาคิดว่าถ้าพี่แทนจริงจังกับฉันจริงๆแล้วฉันล่ะจริงจังกับพี่แทนหรือเปล่า? ฉันรู้แต่ว่าตอนนี้พี่แทนเดินเข้ามามีส่วนสำคัญและมีอิทธิพลต่อฉันมากๆคนหนึ่ง..
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น