ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : My brother : อบอุ่น
5
อบอุ่น
"เอ้า โยนเลยแพร!"เมื่อเสียงนั้นสิ้นสุดร่างบางที่ยืนอยู่กลางสนามฟุตบอลก็โยนไม้คทาสูงประมาณตัวเองขึ้นไปบนอากาศท่ามกลางความสนใจของคนรอบข้างและเมื่อแรงโน้มถ่วงทำงานไม้คทาที่ตกลงมาก็ทำให้สาวร่างเล็กวิ่งหนีออกมาทันทีเมื่อไม้คทาที่ควรจะรับได้กลับเอียงจนจะโดนหัวตัวเองอยู่แล้ว
"เหวออออออ -0-"ร่างบางร้องเสียงหลงแล้วหลบให้พ้นรัศมีไม้คทาซึ่งคนในบริเวณนั้นก็แตกฮือไม่ต่างกันแล้วไม้คทาก็ตกกระทบพื้นในเวลาไม่นาน
"จะรอดไหมเนี่ย?"เพนซ์พูดขึ้นหลังจากเงยหน้าขึ้นมาจากจอไอโฟนที่นั่งกดยิกๆอยู่
"รอดดิ ไม่ช่วยก็เงียบไปเลย"ฉันพูดแล้วสะบัดหน้าหนีเพนซ์ซึ่งเขาก็หัวเราะหน่อยๆแล้วก้มลงไปเล่นไอโฟนต่อ
"ไหวไม่แพร?"ประธานนักเรียนพูดขึ้นแล้วเดินเข้ามาดูฉันอย่างเป็นห่วงซึ่งไอ้มิ้มก็เดินตามมาด้วยเพราะตอนนี้เหลือแต่ไอ้มิ้มคนเดียวนี้แหละที่ไม่ต้องซ้อมอะไรมันเลยมาดูฉันได้ส่วนเพื่อนคนอื่นก็แยกย้ายกันไปซ้อมหน้าที่ของตัวเองกันหมด
"แกโยนได้น่ากลัวมากเลยว่ะ ฉันว่าตกใส่หัวกรรมการชัวร์!"
"ไอ้มิ้มปากเสีย!"
"ก็มันจริงนี้หว่าแก~ นี้ก็หวิดหัวพวกฉันไปหลายรอบแล้วเนี่ย"ไอ้มิ้มพูดขึ้นหวาดๆ ก็ไม้มันเอียงเอง เกี่ยวไรกับเค้าอ่า -3-
"แกก็เห็นว่าไม้มันหนักแค่ไหน ใครจะไปกล้ารับว่ะ"
"แต่แกต้องรับเว้ย ถ้าแกไม่รับแล้วใครจะวิ่งเข้าไปรับให้แกว่ะ?"
"รู้แล้วน่า ก็มันยาก"
"ยากก็ต้องฝึกให้มันได้ ฝึกต่อไปแล้วกันฉันจะไปซื้อน้ำกับขนมมาให้ ไปเร็วประธาน"ไอ้มิ้มพูดจบก็ลากคอประธานนักเรียนที่ทำหน้าเหวอๆออกไปทันที ส่วนเพนซ์เขาก็ลุกขึ้นโบกมือให้ฉันแล้วเดินออกไปเพราะเพื่อนมาตามไปซ้อมบาสแล้วตอนนี้รอบข้างฉันก็แทบไม่มีใครเหลือแล้วเพราะส่วนใหญ่ก็กลับบ้านกันหมดมีบางกลุ่มที่อยู่ซ้อมกีฬาและเชียร์หลีดเดอร์ตามจุดต่างๆของโรงเรียน ฉันเลยหันมาซ้อมโยนคทาของตัวเองต่อ
ในขณะที่ร่างเล็กกำลังซ้อมโยนคทาอยู่ก็มีร่างสูงคนหนึ่งเดินเข้ามาในบริเณที่เธอซ้อมก่อนที่เขาจะหยุดชะงักไปเมื่อเจอเธอและเห็นหน้าที่จริงจังในการฝึกโยนคทาที่ใหญ่พอๆกับตัวเองของร่างบางที่ดูทุลักทุเลใช่ย่อยเขาเลยได้แต่ยิ้มขำๆก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เธอและเอื้อมมือไปรับไม้คทาที่สาวสวยตรงหน้าทิ้งให้มันหล่นลงมากระทบพื้นไปซะอย่างนั้นแต่กะจากขนาดตัวเขาก็พอจะรู้ว่าทำไมเธอถึงไม่กล้าเอาตัวเข้าไปเสี่ยง
"พี่แทน~!"
"ไง กลัวไม้คทาเหรอ?"ร่างบางทำหน้าเลิ่กลั่กแล้วเดินเข้ามาแย่งไม้คทาไปจากมือหนา
"ก็ไม้มันใหญ่ แล้วพี่แทนล่ะคะหาแพรเจอได้ไง?"
"พี่ก็ถามคนเอาเขาเลยบอกว่าแพรซ้อมโยนไม้อยู่ที่นี้ ได้เป็นดรัมฯโรงเรียนเลยเหรอเราน่ะ"
"ก็แพรสวยอ่ะ"ฉันตอบออกไปทันที ส่วนพี่แทนก็หน้าเหวอไปเลย
"ฮ่าๆๆๆ ครับๆ พี่สอนเอาไหมว่าโยนยังไงไม่ให้มันเอียงมาโดนหัว"เมื่อร่างสูงพูดจบร่างเล็กตรงหน้าก็ตาโตขึ้นมาทันที
"เอาค่ะ พี่แทนสอนได้จริงเหรอ?"
"พี่แค่รู้วิธีน่ะ"เมื่อพี่แทนพูดจบเขาก็จับตัวฉันให้หันหลังก่อนจะเดินมาทาบอยู่ด้านหลังฉันแล้วจับไม้คทาขึ้นก่อนจะจับมือฉันไว้อีกที
"ก็แค่เราต้องไม่กลัวมันและเชื่อมั่นว่าเราเป็นเจ้านายที่ควบคุมมันไม่ใช่มันที่ควบคุมเรา ลองโยนใหม่นะมีพี่อยู่ไม่ต้องกลัว พี่ไม่ให้มันหล่นมาโดนหัวแพรแน่นอน"พี่แทนกระซิบข้างหูฉันเบาๆและเสียงของเขาก็ทำให้ฉันอบอุ่นอย่างน่าประหลาดฉันจึงรวบรวมความกล้าแล้วโยนไม้ขึ้นไปอีกครั้งซึ่งครั้งนี้มันขึ้นไปตรงและตกลงมาตรงๆซึ่งฉันก็เอื้อมมือออกไปรับได้พอดี
"เก่งมาก ^^"พี่แทนชมฉันก่อนจะส่งยิ้มกว้างมาให้
"ขอบคุณนะคะพี่แทน ^^"
"จ๊ะ ลองใหม่นะพี่จะอยู่ข้างๆแพรเนี่ยแหละ"แล้วฉันก็ได้ลองโยนใหม่อีกหลายครั้งซึ่งก็รับได้หลายครั้งและก็ตกหลายครั้งไม่แพ้กันแต่พี่แทนก็ให้กำลังใจและอยู่ข้างฉันตลอดจนเย็นมากแล้วและฉันคิดว่าเพนซ์ก็คงใกล้มาแล้วจึงหยุดซ้อมแล้วดันพี่แทนไปนั่งที่เก้าอี้
"เหนื่อยไหม?"พี่แทนถามขึ้นแล้วยื่นน้ำมาให้ฉัน
"นิดหน่อย ขอบคุณค่ะ"ฉันตอบแล้วรับน้ำมาก่อนจะหันไปรื้อกระเป๋าหยิบถุงผงฟูมาให้พี่แทนพี่แทนรับไปเปิดดูก่อนจะเก็บเข้ากระเป๋าไปและเมื่อฉันก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือก็พบว่านี้หกโมงกว่าเกือบครึ่งแล้วจึงหันไปถามพี่แทน
"พี่แทนจะกลับบ้านเลยไหมคะ? เย็นมากแล้วนะ"
"ยังค่ะ พี่จะอยู่รอไอ้เพนซ์กับแพรก่อน"
"จะดีเหรอคะพี่แทน? แพรไม่อยากให้พี่มีเรื่องกับเพนซ์อีก"
"แพรเป็นห่วงพี่เหรอคะ?"พี่แทนพูดขึ้นแล้วเอื้อมมือมาลูบหัวฉันเบาๆซึ่งมือหนาของเขาทำให้ฉันอบอุ่นได้อย่างไม่น่าเชื่อก่อนที่มือของเขาจะค่อยๆเลื่อนลงมากุมแก้มข้างขวาฉันเอาไว้แล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยแก้มฉันเบาๆ
"ห่วงสิคะ แล้วพี่แทนล่ะคะไม่ห่วงตัวเองหรอ?"
"แค่แพรห่วงพี่ก็พอแล้วจ๊ะ"พี่แทนพูดขึ้นแล้วส่งยิ้มหวานให้ฉันแต่แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นพังบรรยากาศตรงหน้าลงทันที
"แพร!"เพนซ์เดินมากระชากฉันออกจากพี่แทนก่อนที่เพื่อนอีกสองคนของเขาจะเดินเข้ามายืนขนาบข้างเพนซ์เอาไว้
"มึงมาทำไม?!"
"กูไม่ได้มาหามึงแล้วกัน"พี่แทนพูดขึ้นแล้วยืนขึ้นเต็มความสูงที่ดูเหมือนจะสูงกว่าเพนซ์นิดหน่อยด้วยแต่อย่างมากก็แค่สองเซนต์ -*-
"เลิกยุ่งกับแพรได้แล้ว!"
"ยากว่ะ บังเอิญว่ากูรักน้องมึงไปแล้ว"เมื่อพี่แทนพูดจบตาฉันก็เบิกกว้างขึ้นมาทันทีนี้พี่แทนรักฉันเหรอเนี่ย? -0- อึ้งค่ะ!
"อย่าคิดจะสมหวังเลย กูไม่ยกน้องสาวให้มึงแน่!"
"งั้นก็มาดูกันว่าใครกันแน่จะผิดหวัง"พี่แทนพูดจบก็เอื้อมมือมาดึงมือฉันเข้าไปจูบไวๆหนึ่งทีก่อนที่เพนซ์จะทันได้ดึงมือฉันออกไป
"แล้วพรุ่งนี้พี่จะมารับนะแพร"
"อย่าหวังเลยมึง!"เพนซ์พูดแล้วดันฉันไปข้างหลังเขาซึ่งพี่แทนก็ไม่ได้พูดอะไรต่อแล้วเขาก็เดินจากไปโดยไม่ลืมหันมาส่งจูบให้ฉัน น่ารักเป็นบ้า ><
"แพรเลิกยุ่งกับมันเดี๋ยวนี้!"
"ทำไมแพรต้องเลิกด้วย พี่แทนไม่ได้ทำอะไรผิด"ฉันพูดพลางเก็บของเข้ากระเป๋าไปพลางแล้วเพื่อนของเพนซ์ก็พูดขึ้น
"ไอ้หมอนั้นใช่คนที่มีเรื่องกับมึงที่วิบป่ะว่ะ?"
"ใช่ ไอ้ห่าเนี่ยแหละ"เพนซ์พูดแล้วกัดฟันกรอด ฉันรู้ว่าเพนซ์ไม่ชอบพี่แทนแต่ฉันก็ไม่อยากเลิกยุ่งกับพี่แทนและดูเหมือนว่านี้จะเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันกับเพนซ์มีความเห็นไม่ตรงกันและด้วยความที่เราเป็นฝาแฝดกันทำให้อะไรหลายๆอย่างมันดูขัดใจไปซะหมดซึ่งฉันไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย
"เลิกด่าพี่แทนสักที"
"แพรก็เลิกเข้าข้างมันสักที!"
"แพรไม่ได้เข้าข้าง!"
"อย่ามาขึ้นเสียงนะแพร"
"เพนซ์ก็เลิกขึ้นเสียงใส่แพรก่อนสิ"
"แพรก็เลิกยุ่งกับมันดิ"
"พี่แทนไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมแพรต้องเลิกด้วย"
"แพรมันต่อยเพนซ์นะ"
"เพนซ์ก็ต่อยพี่แทน อย่าคิดว่าแพรไม่เห็นนะ"เราสองคนตะคอกใส่กันแบบไม่มีใครยอมใครจนสุดท้ายก็ต่างเงียบไปทั้งสองฝ่ายจนเพื่อนของเพนซ์และสมาร์ขยับตัวอย่างอึดอัดฉันจึงเดินหนีมาจากเพนซ์เพราะไม่อยากยืนให้มันอึดอัดอยู่อย่างนั้นสมาร์เลยต้องรีบวิ่งตามฉันมา
"คุณหนูครับ!"
"เพนซ์บ้าที่สุด!"ฉันพูดขึ้นมาเสียงดังขณะเดินไปที่รถจนในที่สุดฉันก็มาหยุดที่รถเพื่อรอเพนซ์นั่นแหละ ยังไงก็ต้องกลับรถคันเดียวกันเดินออกมานึกว่าหนีพ้นหรือไงว่ะแพร -*-
"คุณหนูไม่เคยทะเลาะกับคุณชายรุนแรงขนาดนี้เลยนะครับ"สมาร์พูดทำให้ฉันชะงักไป ก็จริงนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันกับเพนซ์ขึ้นเสียงใส่กันปกติเวลาทะเลาะกันก็มีบ้างที่ขึ้นเสียงแต่ก็ไม่ใช่ทั้งคู่เหมือนครั้งนี้
"คุณหนูรู้สึกอะไรพิเศษกับคุณแทนหรือเปล่าครับ?"เมื่อสมาร์พูดจบฉันก็หันไปมองหน้าเขาทันที
"หมายความว่าไงน่ะ?"
"ก็..คุณหนูชอบคุณแทนหรือเปล่า?"
"ฉัน..ฉัน ฉันไม่รู้"
"คุณหนูอาจยังไม่รู้ใจตัวเองแต่ถ้าเมื่อไรที่รู้คุณหนูต้องบอกผมนะครับแล้วผมจะช่วยคุณหนูแก้ไขปัญหานี้เอง"สมาร์พูดขึ้นเบาๆแล้วจับมือฉันไปกุมไว้ก่อนจะส่งยิ้มให้ ฉันไม่รู้ว่าสมาร์ทำได้ยังไงกับการที่ช่วยให้ฉันรักคนอื่นทั้งๆที่ตัวเองรักฉันแบบนี้แต่ถ้าเป็นฉันให้ฉันสนับสนุนให้พี่แทนไปรักคนอื่นฉันคงทำไม่ได้แน่ เอ๊ะ!? ทำไมต้องยกตัวอย่างพี่แทนด้วยเนี่ย!!ในขณะที่ฉันกำลังง้วนกับความคิดตัวเองอยู่เพนซ์ก็เดินเข้ามาโดยมีสีหน้าเคืองๆไม่ต่างจากฉันเมื่อเพนซ์มาฉันก็ขึ้นรถทันทีโดยไม่คิดจะหันไปสนใจเขา แล้วไม่นานเราก็มาถึงบ้าน
"คุณหนูหิวไหมคะ?"เมื่อฉันเดินเข้าไปในบ้านพี่นิ้งก็เดินเข้ามาหาทันที
"ไม่หิวค่ะ ขอบคุณนะคะ"
"โอเคค่ะ"แล้วฉันก็เดินเข้าห้องทันทีหลังจากที่เข้าห้องไม่นานโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้นเป็นไลน์ที่เข้ามาและไลน์นั้นก็มาจากพี่แทน
พี่แทน : แพรครับพรุ่งนี้ตอนเย็นพี่ไปรับที่โรงเรียนได้ไหม?
แพร : รับไปไหนคะ?
พี่แทน : ไปกินข้าวกับพ่อแม่พี่ (ไปกินข้าวกับพ่อแม่เนี่ยนะ!)
แพร : โอกาสอะไรคะ?!
พี่แทน : พ่อแม่พี่อยากเจอแพร
แพร : ก็ได้ค่ะ
พี่แทน : จ๊ะ อย่าให้เพนซ์รู้นะ
แพร : ค่ะ
ไปกินข้าวกับบ้านพี่แทน โอ๊ยยยย ตื่นเต้นอ่ะ>< ถึงจะรู้ว่าไม่ใช่ในฐานะแฟนเพราะพี่แทนก็ไม่เคยขอเราเป็นแฟนและเจอกันได้ไม่นานก็เถอะ แต่มันตื่นเต้นสุดๆไปเลย แล้วพรุ่งนี้ฉันจะแอบไปยังไงเนี่ย? ให้สมาร์ช่วยดีกว่าเมื่อคิดได้ฉันก็เปิดประตูออกไปเรียกสมาร์เข้ามาหาในห้องทันที
"มีอะไรหรือครับคุณหนู?"
"ฉันมีเรื่องให้ช่วย"
"อะไรเหรอครับ?"
"พรุ่งนี้พี่แทนชวนฉันไปกินข้าวกับพ่อแม่เขา นายต้องช่วยให้ฉันไป ทำได้ไหม?"
"ให้ผมช่วยยังไงล่ะครับ?"
"ทำยังไงก็ได้ให้พี่แทนมารับฉันได้โดยที่เพนซ์ต้องไม่รู้เรื่องนี้"
"มันก็ทำได้หรอกนะครับแต่ผมเป็นห่วงคุณหนู"
"ฉันไม่ได้ไปกับพี่เขาสองคนนะ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ช่วยหน่อยนะ"
"ก็ได้ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"สมาร์พูดจบก็เดินออกจากห้องฉันไปฉันจึงหันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวนอนเพื่อว่าพรุ่งนี้หน้าตาจะได้สดใสพร้อมสำหรับการเผชิญหน้าอย่างเต็มที่
"เหวออออออ -0-"ร่างบางร้องเสียงหลงแล้วหลบให้พ้นรัศมีไม้คทาซึ่งคนในบริเวณนั้นก็แตกฮือไม่ต่างกันแล้วไม้คทาก็ตกกระทบพื้นในเวลาไม่นาน
"จะรอดไหมเนี่ย?"เพนซ์พูดขึ้นหลังจากเงยหน้าขึ้นมาจากจอไอโฟนที่นั่งกดยิกๆอยู่
"รอดดิ ไม่ช่วยก็เงียบไปเลย"ฉันพูดแล้วสะบัดหน้าหนีเพนซ์ซึ่งเขาก็หัวเราะหน่อยๆแล้วก้มลงไปเล่นไอโฟนต่อ
"ไหวไม่แพร?"ประธานนักเรียนพูดขึ้นแล้วเดินเข้ามาดูฉันอย่างเป็นห่วงซึ่งไอ้มิ้มก็เดินตามมาด้วยเพราะตอนนี้เหลือแต่ไอ้มิ้มคนเดียวนี้แหละที่ไม่ต้องซ้อมอะไรมันเลยมาดูฉันได้ส่วนเพื่อนคนอื่นก็แยกย้ายกันไปซ้อมหน้าที่ของตัวเองกันหมด
"แกโยนได้น่ากลัวมากเลยว่ะ ฉันว่าตกใส่หัวกรรมการชัวร์!"
"ไอ้มิ้มปากเสีย!"
"ก็มันจริงนี้หว่าแก~ นี้ก็หวิดหัวพวกฉันไปหลายรอบแล้วเนี่ย"ไอ้มิ้มพูดขึ้นหวาดๆ ก็ไม้มันเอียงเอง เกี่ยวไรกับเค้าอ่า -3-
"แกก็เห็นว่าไม้มันหนักแค่ไหน ใครจะไปกล้ารับว่ะ"
"แต่แกต้องรับเว้ย ถ้าแกไม่รับแล้วใครจะวิ่งเข้าไปรับให้แกว่ะ?"
"รู้แล้วน่า ก็มันยาก"
"ยากก็ต้องฝึกให้มันได้ ฝึกต่อไปแล้วกันฉันจะไปซื้อน้ำกับขนมมาให้ ไปเร็วประธาน"ไอ้มิ้มพูดจบก็ลากคอประธานนักเรียนที่ทำหน้าเหวอๆออกไปทันที ส่วนเพนซ์เขาก็ลุกขึ้นโบกมือให้ฉันแล้วเดินออกไปเพราะเพื่อนมาตามไปซ้อมบาสแล้วตอนนี้รอบข้างฉันก็แทบไม่มีใครเหลือแล้วเพราะส่วนใหญ่ก็กลับบ้านกันหมดมีบางกลุ่มที่อยู่ซ้อมกีฬาและเชียร์หลีดเดอร์ตามจุดต่างๆของโรงเรียน ฉันเลยหันมาซ้อมโยนคทาของตัวเองต่อ
ในขณะที่ร่างเล็กกำลังซ้อมโยนคทาอยู่ก็มีร่างสูงคนหนึ่งเดินเข้ามาในบริเณที่เธอซ้อมก่อนที่เขาจะหยุดชะงักไปเมื่อเจอเธอและเห็นหน้าที่จริงจังในการฝึกโยนคทาที่ใหญ่พอๆกับตัวเองของร่างบางที่ดูทุลักทุเลใช่ย่อยเขาเลยได้แต่ยิ้มขำๆก่อนจะเดินเข้าไปใกล้เธอและเอื้อมมือไปรับไม้คทาที่สาวสวยตรงหน้าทิ้งให้มันหล่นลงมากระทบพื้นไปซะอย่างนั้นแต่กะจากขนาดตัวเขาก็พอจะรู้ว่าทำไมเธอถึงไม่กล้าเอาตัวเข้าไปเสี่ยง
"พี่แทน~!"
"ไง กลัวไม้คทาเหรอ?"ร่างบางทำหน้าเลิ่กลั่กแล้วเดินเข้ามาแย่งไม้คทาไปจากมือหนา
"ก็ไม้มันใหญ่ แล้วพี่แทนล่ะคะหาแพรเจอได้ไง?"
"พี่ก็ถามคนเอาเขาเลยบอกว่าแพรซ้อมโยนไม้อยู่ที่นี้ ได้เป็นดรัมฯโรงเรียนเลยเหรอเราน่ะ"
"ก็แพรสวยอ่ะ"ฉันตอบออกไปทันที ส่วนพี่แทนก็หน้าเหวอไปเลย
"ฮ่าๆๆๆ ครับๆ พี่สอนเอาไหมว่าโยนยังไงไม่ให้มันเอียงมาโดนหัว"เมื่อร่างสูงพูดจบร่างเล็กตรงหน้าก็ตาโตขึ้นมาทันที
"เอาค่ะ พี่แทนสอนได้จริงเหรอ?"
"พี่แค่รู้วิธีน่ะ"เมื่อพี่แทนพูดจบเขาก็จับตัวฉันให้หันหลังก่อนจะเดินมาทาบอยู่ด้านหลังฉันแล้วจับไม้คทาขึ้นก่อนจะจับมือฉันไว้อีกที
"ก็แค่เราต้องไม่กลัวมันและเชื่อมั่นว่าเราเป็นเจ้านายที่ควบคุมมันไม่ใช่มันที่ควบคุมเรา ลองโยนใหม่นะมีพี่อยู่ไม่ต้องกลัว พี่ไม่ให้มันหล่นมาโดนหัวแพรแน่นอน"พี่แทนกระซิบข้างหูฉันเบาๆและเสียงของเขาก็ทำให้ฉันอบอุ่นอย่างน่าประหลาดฉันจึงรวบรวมความกล้าแล้วโยนไม้ขึ้นไปอีกครั้งซึ่งครั้งนี้มันขึ้นไปตรงและตกลงมาตรงๆซึ่งฉันก็เอื้อมมือออกไปรับได้พอดี
"เก่งมาก ^^"พี่แทนชมฉันก่อนจะส่งยิ้มกว้างมาให้
"ขอบคุณนะคะพี่แทน ^^"
"จ๊ะ ลองใหม่นะพี่จะอยู่ข้างๆแพรเนี่ยแหละ"แล้วฉันก็ได้ลองโยนใหม่อีกหลายครั้งซึ่งก็รับได้หลายครั้งและก็ตกหลายครั้งไม่แพ้กันแต่พี่แทนก็ให้กำลังใจและอยู่ข้างฉันตลอดจนเย็นมากแล้วและฉันคิดว่าเพนซ์ก็คงใกล้มาแล้วจึงหยุดซ้อมแล้วดันพี่แทนไปนั่งที่เก้าอี้
"เหนื่อยไหม?"พี่แทนถามขึ้นแล้วยื่นน้ำมาให้ฉัน
"นิดหน่อย ขอบคุณค่ะ"ฉันตอบแล้วรับน้ำมาก่อนจะหันไปรื้อกระเป๋าหยิบถุงผงฟูมาให้พี่แทนพี่แทนรับไปเปิดดูก่อนจะเก็บเข้ากระเป๋าไปและเมื่อฉันก้มมองนาฬิกาที่ข้อมือก็พบว่านี้หกโมงกว่าเกือบครึ่งแล้วจึงหันไปถามพี่แทน
"พี่แทนจะกลับบ้านเลยไหมคะ? เย็นมากแล้วนะ"
"ยังค่ะ พี่จะอยู่รอไอ้เพนซ์กับแพรก่อน"
"จะดีเหรอคะพี่แทน? แพรไม่อยากให้พี่มีเรื่องกับเพนซ์อีก"
"แพรเป็นห่วงพี่เหรอคะ?"พี่แทนพูดขึ้นแล้วเอื้อมมือมาลูบหัวฉันเบาๆซึ่งมือหนาของเขาทำให้ฉันอบอุ่นได้อย่างไม่น่าเชื่อก่อนที่มือของเขาจะค่อยๆเลื่อนลงมากุมแก้มข้างขวาฉันเอาไว้แล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยแก้มฉันเบาๆ
"ห่วงสิคะ แล้วพี่แทนล่ะคะไม่ห่วงตัวเองหรอ?"
"แค่แพรห่วงพี่ก็พอแล้วจ๊ะ"พี่แทนพูดขึ้นแล้วส่งยิ้มหวานให้ฉันแต่แล้วเสียงหนึ่งก็ดังขึ้นพังบรรยากาศตรงหน้าลงทันที
"แพร!"เพนซ์เดินมากระชากฉันออกจากพี่แทนก่อนที่เพื่อนอีกสองคนของเขาจะเดินเข้ามายืนขนาบข้างเพนซ์เอาไว้
"มึงมาทำไม?!"
"กูไม่ได้มาหามึงแล้วกัน"พี่แทนพูดขึ้นแล้วยืนขึ้นเต็มความสูงที่ดูเหมือนจะสูงกว่าเพนซ์นิดหน่อยด้วยแต่อย่างมากก็แค่สองเซนต์ -*-
"เลิกยุ่งกับแพรได้แล้ว!"
"ยากว่ะ บังเอิญว่ากูรักน้องมึงไปแล้ว"เมื่อพี่แทนพูดจบตาฉันก็เบิกกว้างขึ้นมาทันทีนี้พี่แทนรักฉันเหรอเนี่ย? -0- อึ้งค่ะ!
"อย่าคิดจะสมหวังเลย กูไม่ยกน้องสาวให้มึงแน่!"
"งั้นก็มาดูกันว่าใครกันแน่จะผิดหวัง"พี่แทนพูดจบก็เอื้อมมือมาดึงมือฉันเข้าไปจูบไวๆหนึ่งทีก่อนที่เพนซ์จะทันได้ดึงมือฉันออกไป
"แล้วพรุ่งนี้พี่จะมารับนะแพร"
"อย่าหวังเลยมึง!"เพนซ์พูดแล้วดันฉันไปข้างหลังเขาซึ่งพี่แทนก็ไม่ได้พูดอะไรต่อแล้วเขาก็เดินจากไปโดยไม่ลืมหันมาส่งจูบให้ฉัน น่ารักเป็นบ้า ><
"แพรเลิกยุ่งกับมันเดี๋ยวนี้!"
"ทำไมแพรต้องเลิกด้วย พี่แทนไม่ได้ทำอะไรผิด"ฉันพูดพลางเก็บของเข้ากระเป๋าไปพลางแล้วเพื่อนของเพนซ์ก็พูดขึ้น
"ไอ้หมอนั้นใช่คนที่มีเรื่องกับมึงที่วิบป่ะว่ะ?"
"ใช่ ไอ้ห่าเนี่ยแหละ"เพนซ์พูดแล้วกัดฟันกรอด ฉันรู้ว่าเพนซ์ไม่ชอบพี่แทนแต่ฉันก็ไม่อยากเลิกยุ่งกับพี่แทนและดูเหมือนว่านี้จะเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันกับเพนซ์มีความเห็นไม่ตรงกันและด้วยความที่เราเป็นฝาแฝดกันทำให้อะไรหลายๆอย่างมันดูขัดใจไปซะหมดซึ่งฉันไม่ชอบความรู้สึกแบบนี้เลย
"เลิกด่าพี่แทนสักที"
"แพรก็เลิกเข้าข้างมันสักที!"
"แพรไม่ได้เข้าข้าง!"
"อย่ามาขึ้นเสียงนะแพร"
"เพนซ์ก็เลิกขึ้นเสียงใส่แพรก่อนสิ"
"แพรก็เลิกยุ่งกับมันดิ"
"พี่แทนไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมแพรต้องเลิกด้วย"
"แพรมันต่อยเพนซ์นะ"
"เพนซ์ก็ต่อยพี่แทน อย่าคิดว่าแพรไม่เห็นนะ"เราสองคนตะคอกใส่กันแบบไม่มีใครยอมใครจนสุดท้ายก็ต่างเงียบไปทั้งสองฝ่ายจนเพื่อนของเพนซ์และสมาร์ขยับตัวอย่างอึดอัดฉันจึงเดินหนีมาจากเพนซ์เพราะไม่อยากยืนให้มันอึดอัดอยู่อย่างนั้นสมาร์เลยต้องรีบวิ่งตามฉันมา
"คุณหนูครับ!"
"เพนซ์บ้าที่สุด!"ฉันพูดขึ้นมาเสียงดังขณะเดินไปที่รถจนในที่สุดฉันก็มาหยุดที่รถเพื่อรอเพนซ์นั่นแหละ ยังไงก็ต้องกลับรถคันเดียวกันเดินออกมานึกว่าหนีพ้นหรือไงว่ะแพร -*-
"คุณหนูไม่เคยทะเลาะกับคุณชายรุนแรงขนาดนี้เลยนะครับ"สมาร์พูดทำให้ฉันชะงักไป ก็จริงนี้เป็นครั้งแรกในชีวิตที่ฉันกับเพนซ์ขึ้นเสียงใส่กันปกติเวลาทะเลาะกันก็มีบ้างที่ขึ้นเสียงแต่ก็ไม่ใช่ทั้งคู่เหมือนครั้งนี้
"คุณหนูรู้สึกอะไรพิเศษกับคุณแทนหรือเปล่าครับ?"เมื่อสมาร์พูดจบฉันก็หันไปมองหน้าเขาทันที
"หมายความว่าไงน่ะ?"
"ก็..คุณหนูชอบคุณแทนหรือเปล่า?"
"ฉัน..ฉัน ฉันไม่รู้"
"คุณหนูอาจยังไม่รู้ใจตัวเองแต่ถ้าเมื่อไรที่รู้คุณหนูต้องบอกผมนะครับแล้วผมจะช่วยคุณหนูแก้ไขปัญหานี้เอง"สมาร์พูดขึ้นเบาๆแล้วจับมือฉันไปกุมไว้ก่อนจะส่งยิ้มให้ ฉันไม่รู้ว่าสมาร์ทำได้ยังไงกับการที่ช่วยให้ฉันรักคนอื่นทั้งๆที่ตัวเองรักฉันแบบนี้แต่ถ้าเป็นฉันให้ฉันสนับสนุนให้พี่แทนไปรักคนอื่นฉันคงทำไม่ได้แน่ เอ๊ะ!? ทำไมต้องยกตัวอย่างพี่แทนด้วยเนี่ย!!ในขณะที่ฉันกำลังง้วนกับความคิดตัวเองอยู่เพนซ์ก็เดินเข้ามาโดยมีสีหน้าเคืองๆไม่ต่างจากฉันเมื่อเพนซ์มาฉันก็ขึ้นรถทันทีโดยไม่คิดจะหันไปสนใจเขา แล้วไม่นานเราก็มาถึงบ้าน
"คุณหนูหิวไหมคะ?"เมื่อฉันเดินเข้าไปในบ้านพี่นิ้งก็เดินเข้ามาหาทันที
"ไม่หิวค่ะ ขอบคุณนะคะ"
"โอเคค่ะ"แล้วฉันก็เดินเข้าห้องทันทีหลังจากที่เข้าห้องไม่นานโทรศัพท์ฉันก็ดังขึ้นเป็นไลน์ที่เข้ามาและไลน์นั้นก็มาจากพี่แทน
พี่แทน : แพรครับพรุ่งนี้ตอนเย็นพี่ไปรับที่โรงเรียนได้ไหม?
แพร : รับไปไหนคะ?
พี่แทน : ไปกินข้าวกับพ่อแม่พี่ (ไปกินข้าวกับพ่อแม่เนี่ยนะ!)
แพร : โอกาสอะไรคะ?!
พี่แทน : พ่อแม่พี่อยากเจอแพร
แพร : ก็ได้ค่ะ
พี่แทน : จ๊ะ อย่าให้เพนซ์รู้นะ
แพร : ค่ะ
ไปกินข้าวกับบ้านพี่แทน โอ๊ยยยย ตื่นเต้นอ่ะ>< ถึงจะรู้ว่าไม่ใช่ในฐานะแฟนเพราะพี่แทนก็ไม่เคยขอเราเป็นแฟนและเจอกันได้ไม่นานก็เถอะ แต่มันตื่นเต้นสุดๆไปเลย แล้วพรุ่งนี้ฉันจะแอบไปยังไงเนี่ย? ให้สมาร์ช่วยดีกว่าเมื่อคิดได้ฉันก็เปิดประตูออกไปเรียกสมาร์เข้ามาหาในห้องทันที
"มีอะไรหรือครับคุณหนู?"
"ฉันมีเรื่องให้ช่วย"
"อะไรเหรอครับ?"
"พรุ่งนี้พี่แทนชวนฉันไปกินข้าวกับพ่อแม่เขา นายต้องช่วยให้ฉันไป ทำได้ไหม?"
"ให้ผมช่วยยังไงล่ะครับ?"
"ทำยังไงก็ได้ให้พี่แทนมารับฉันได้โดยที่เพนซ์ต้องไม่รู้เรื่องนี้"
"มันก็ทำได้หรอกนะครับแต่ผมเป็นห่วงคุณหนู"
"ฉันไม่ได้ไปกับพี่เขาสองคนนะ ไม่ต้องห่วงหรอกน่า ช่วยหน่อยนะ"
"ก็ได้ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ"สมาร์พูดจบก็เดินออกจากห้องฉันไปฉันจึงหันไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวนอนเพื่อว่าพรุ่งนี้หน้าตาจะได้สดใสพร้อมสำหรับการเผชิญหน้าอย่างเต็มที่
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น