ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : My brother : งานเต้นรำ
2
งานเต้นรำ
'ผลงานชิ้นโบว์แดง' ใช่โบว์แดงจริงๆ แดงไปทั้งตัวเลยยยย นั้นเป็นประโยคที่พี่ช่างแต่งหน้าพูดกับฉันซึ่งฉันก็เห็นด้วยสุดๆ อะไรจะแดงขนาดน๊านนนน ก็คุณแม่น่ะสิดันส่งชุดแซกยาวลากพื้นปาดไหล่สีแดงลืมมมแถมยังผ่าข้างขึ้นมาถึงขาอ่อนอีก มาให้ฉันครั้งแรกที่ฉันเห็นยังตกใจเลยอะไรจะแดงได้แดงดีขนาดนี้นะ -_-
เมื่อฉันใส่ชุดเสร็จฉันก็เดินออกไปหาพวกผู้ชายที่นั่งรออยู่ข้างนอกเพนซ์กับสมาร์แต่งตัวเสร็จกันนานแล้วล่ะแล้วเมื่อพวกเขาเงยหน้าขึ้นมาเห็นฉันทั้งสองคนก็ตาโตขึ้นมาทันทีแต่ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าแต่ล่ะคนคิดยังไงกับไอ้ชุดแดงไปแบบนี้
"คุณหนูสวยมากเลยครับ"สมาร์พูดขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาฉันก่อนจะยิ้มให้ซึ่งเพนซ์ก็เดินเข้ามาหาฉันเช่นกัน
"ชุดแดงไปนะเราอ่ะ"เพนซ์พูดขึ้นแล้วส่งยิ้มทะเล้นๆมาให้ฉันฉันเลยค้อนใส่เขาทันที คนยิ่งไม่มั่นใจอยู่-3- วันนี้เพนซ์ใส่สูทด้วยนะนานๆจะเห็นพ่อเสือยิ้มยากใส่สูทผูกหูกระต่ายต้องถ่ายรูปเก็บไว้เยอะๆแล้วฉันก็หยิบไอโฟนขึ้นมาถ่ายรูปเขาทันที
"ทำไรเนี่ย?"
"วันนี้เพนซ์ใส่สูทของหายากต้องถ่ายเก็บไว้"
"เว่อล่ะ ไปยัง?"
"ไปดิ"ฉันตอบแล้วเดินไปควงแขนเพนซ์เดินไปขึ้นรถตู้ที่วันนี้มีคนขับรถมาด้วย ลืมบอกไปว่าสมาร์ก็ใส่สูทผูกเนคไทนะต้องยอมรับเลยว่าเขาหล่อมากๆเลยล่ะ เมื่อฉันขึ้นรถตู้มาได้ไม่นานรถตู้ก็เข้าไปในโรงแรมขนาดใหญ่ใจกลางกรุงเทพแห่งหนึ่งซึ่งที่หน้าประตูมีพรมแดงวางอยู่เมื่อรถจอดรถฉันก็ลงจากรถก่อนที่จะโดนแสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูปของสื่อมวลชนด้านวงสังคมสาดแฟลชใส่ งานนี้เป็นงานเต้นรำการกุศลทำให้มีพวกไฮโซ เซเลปมารวมตัวกันจนล้นงานยังไม่รวมถึงพวกดาราที่มางานนี้เพื่อหวังจะฝากเนื้อฝากตัวกับพวกบริษัทโฆษณาบริษัทหนังใหญ่ๆด้วย
"คุณพิมแพรกล้องนี้ครั้บ!"
"กล้องนี้ด้วยครับคุณพิมแพร"
"ด้านนี้ด้วยครับ สวยครับ"
"คู่รูปหนึ่งครับ"
ฉันหันไปรอบด้านจนเริ่่มเบลอเลยหันไปกระตุกเพนซ์ให้เข้าไปในงานซึ่งเพนซ์ก็พาเข้าไปอย่างรวดเร็วเหมือนเขารอคำนี้มานาน
"นั่นใช่ฝาแฝดลูกของผู้ว่าเชียงรายหรือเปล่าคะ?"
"ใช่ค่ะ แหมมม สวยหล่อ สง่าจริงๆเลยนะคะ"
"นั่นสิคะ ฉันล่ะอิจฉาท่านผู้ว่าจริงๆที่มีลูกสาวลูกชายเป็นหน้าเป็นตาให้ได้ขนาดนี้"
"ค่ะ เดี๋ยวต้องเข้าไปจองตัวให้ลูกสาวซะหน่อย"
"นั่นสิคะ ต้องไปจองตัวให้ลูกชายบ้างละ"
"จองตัวให้ลูกสาวน่ะได้ครับแต่ให้ลูกชายเกรงว่าจะไม่ได้"เสียงทุ้มนั้นพูดขึ้นทำให้คุณนายทั้งสองหันไปมองตามต้นเสียงนั้นทันทีก็เจอกับคุณหญิงอรวรรณและลูกชายของเธอที่วันนี้เขาอยู่ในชุดสูทเต็มยศผูกหูกระต่ายและเซตผมมาหล่อเนี้ยบสุดๆ
"อ้าว คุณหญิงอรวรรณที่ลูกชายคุณหญิงพูดเมื่อกี้หมายความว่าไงเหรอคะ?"
"อ๋อออออ เจ้าลูกชายเขาชอบหนูพิมแพรอยู่น่ะค่ะ"
"คุณแม่ผมของตัวก่อนนะครับ"ร่างสูงพูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าสาวในชุดแดงได้แยกออกจากพี่ชายสุดขี้หวงของเธอแล้วก่อนที่เขาจะแอบตามเธอไปเงียบๆ
"นี้แกเห็นยัยพิมแพรอะไรนั่นป่ะ? แกรู้จักป่ะ?"
"อ๋อออ ชุดแดงใช่ป่ะ?"
"ใช่"
"เขาเป็นลูกผู้ว่าเชียงรายอ่ะ"
"หรอ? คิดว่าเป็นลูกนักการเมืองแล้วมีอำนาจมากหรือไงว่ะ?"
"ทำไมอ่ะ?"
"ก็แกเห็นป่ะว่าพอมาถึงก็มาแย่งนักข่าวไปจากฉันหมดเลย กันซีนที่สุด"
"นี้ถ้าคิดจะนินทาใครช่วยตรวจห้องน้ำให้ดีก่อนนะ"ฉันพูดขึ้นทันทีเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำ หนอยยกล้ามากนะยะที่มานินทายัยพิมแพรเนี่ย ฉันไม่ใช่พวกนางเอกในละครที่ต้องอ่อนแอนะยะ
"พิมแพร!"
"ถ้ารู้แล้วว่าฉันเป็นใครก็ช่วยแสดงมารยาทแบบไทยออกมาให้เห็นด้วยนะ"
"อะไรของเธอ?"
"ขอโทษไงยะ แค่นี้คิดไม่ได้เหรอ?!"
"ขะ ขอโทษ"เมื่อเธอพูดจบก็รีบเก็บเครื่องสำอางค์แท้เก๊ๆของพวกเธอเข้ากระเป๋าแล้วรีบวิ่งออกไปทันที อย่างงคำว่าแท้เก๊ๆนะ ก็เครื่องสำอางค์พวกเธอน่ะของปลอมหลายอันเลยของแท้ก็มีแหละแต่ของปลอมเยอะว่าเจ้าแม่เครื่องสำอางค์แบบฉันเห็นแวบเดียวก็ดูออกแล้ว ฉันเดินไปล้างมือที่อ่างก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำและก็ต้องชะงักไปเมื่อเจอกับ...
"พี่แทน!"
"หึ ร้ายนะเราอ่ะ"
"ร้ายอะไรคะ?"
"ก็ผู้หญิงสองคนที่วิ่งออกมาเมื่อกี้น่ะเขาเล่าให้พี่ฟังหมดแล้ว"
"เหรอคะ? แพรไม่ใช่นางเอกนี้คะที่จะต้องแอบร้องไห้เพราะมีคนเกลียดน่ะ"
"ดีแล้วล่ะ เป็นผู้หญิงไม่จำเป็นต้องอ่อนแอเสมอไป"
"ค่ะ แล้วนี้พี่แทนมากับใครคะ?"
"มากับแม่พี่น่ะ แพรจะรีบไปไหนหรือเปล่า?"
"ทำไมเหรอคะ?"
"ไปเดินเล่นกับพี่หน่อยได้ไหม?"
ตอนนี้ฉันกับพี่แทนเดินอยู่ด้านนอกของโรงแรมโรงแรมนี้อยู่ติดกับแม่น้ำเจ้าพระยาเลยล่ะและอีกฟากหนึ่งของแม้น้ำเจ้าพระยาก็มีตึกสูงที่มีไฟประดับอยู่มากมายมันทั้งสวยและดูวุ่นวายในเวลาเดียวกันพี่แทนเดินอยู่ข้างๆฉันเงียบๆซึ่งก็ดีแล้วล่ะเพราะฉันไม่รู้จะคุยอะไรกับเขาเหมือนกันแต่ฉันก็มีโอกาสได้สังเกตใบหน้าเขาอยู่หลายครั้งถึงได้รู้ว่าพี่แทนเป็นผู้ชายที่ตาสวยมากขนาดฉันมองด้านข้างยังรู้เลยว่าขนตาเขายาวมากแค่ไหนแถมยังงอนเอามากๆด้วย เห็นแล้วอิจฉาฉันนี้ปัดแล้วปัดอีกกว่าจะได้ยาวแบบนี้อ่ะ เคืองT^T
"แพรมีแฟนหรือยังเหรอ?"จู่ๆพี่แทนก็ถามขึ้นมาทำลายความเงียบระหว่างเรา
"ยังค่ะ"
"งั้นเหรอ?"พี่แทนตอบแค่นั้นก่อนจะเงียบไปอีกฉันเลยไม่ได้ถามอะไรต่อแล้วฉันก็หันไปเจอชิงช้าสีขาวที่วางอยู่ริมน้ำจึงเดินเข้าไปนั่งทันทีก่อนจะกวักมือเรียกพี่แทน
"พี่แทนแกว่งให้หน่อยได้ไหม?"
"ห่ะ? ไม่กลัวชุดเลอะหรอ?"
"ไม่ค่ะ แกว่งให้แพรหน่อยนะ"
"ได้ครับ เล่นอะไรเป็นเด็กๆเลยนะแพร"พี่แทนพูดขึ้นยิ้มๆก่อนจะออกแรงพลักชิงช้าเบาๆก่อนที่จะแรงขึ้นจนฉันเผลอร้องเสียงหลงออกมา
"ว๊ายยยยย"
"ฮ่าๆๆๆๆๆ"แล้วพี่แทนก็ระเบิดหัวเราะออกมาทันทีก่อนจะค่อยๆจับชิงช้าให้หยุดลง
"พี่แทนแกล้งแพรเหรอ? ใจร้ายที่สุดเลย"ฉันเดินเข้าไปตีพี่แทนป้าบใหญ่ทำให้ร่างสูงหน้าเหยเกนิดหน่อยแล้วยิ้มให้
"ก็แพรน่าแกล้งนี้ พี่ขอเบอร์แพรได้ไหม?"
"หา?"ฉันร้องออกมาเสียงหลงก่อนจะถูกยัดไอโฟนสีดำใส่มือมาฉันเงยหน้ามองพี่แทนนิดหน่อยก่อนจะยอมกดเบอร์ตัวเองลงไป ต้องยอมรับนะว่าฉันก็แอบชอบพี่แทนอยู่นิดหน่อยตั้งแต่วันแรกที่เจอเขาที่โรงพักแล้วและฉันก็เคยฝันว่าอยากมีแฟนเป็นรุ่นพี่ด้วยซึ่งพี่แทนก็คือคำตอบเลยแหละ เมื่อแลกเบอร์กันแล้วพี่แทนก็พาฉันกลับเข้าไปในงานเต้นรำซึ่งสมาร์กับเพนซ์กำลังตามหาฉันอยู่แล้วพี่แทนก็แยกตัวออกไปอย่างรวดเร็วก่อนที่เพนซ์จะถึงตัวฉัน
"แพรไปไหนมา?"
"ไปเดินเล่นมา ในงานมันน่าเบื่อ?"
"ไปกับใคร?"
"ก็ไปคนเดียวอ่ะดิ จะให้ไปกับใครอ่ะแพรไม่รู้จักใครสักคน"
"แล้วทำไมไม่ชวนเพนซ์?"
"ก็แพรหาเพนซ์ไม่เจอ"
"ทำไมไม่โทรตาม?"
"เพนซ์เป็นอะไรเนี่ย แพรไปแค่ริมน้ำเองนะไม่เป็นอะไรหรอก"
"ก็เป็นห่วงไง วันหลังอย่าไปไหนคนเดียวอีกนะ มานี้เลย"เพนซ์พูดแล้วคว้าข้อมือฉันก่อนจะพาลากเข้าไปที่ข้างฟลอร์เต้นรำที่ตอนนี้เริ่มมีคนออกไปโชว์เสต็ปบ้างแล้วซึ่งสมาร์ก็เดินตามฉันต้อยๆกะไม่ให้คลาดสายตาเลยเมื่อฉันมาหยุดอยู่ที่ข้างฟลอร์แล้วฉันก็เห็นพี่แทนอยู่ที่อีกฟากของฟลอร์และกำลังโดนคุณนายคนหนึ่งยัดเยียดลูกสาวให้อยู่ แน่ล่ะก็พี่แทนหล่อซะขนาดนั้นนี้นา
"ไปเต้นกัน"เพนซ์พูดแล้วลากฉันลงไปที่ฟลอร์ทันทีซึ่งพี่แทนกับผู้หญิงคนนั้นก็โดนผลักลงมาเหมือนกันระหว่างที่เต้นรำไปรอบๆเพนซ์ก็หันไปเห็นพี่แทนและใบหน้าของเขาก็นิ่วขึ้นมาทันที
"ไอ้หมอนั้นมาด้วย"เพนซ์พูดขึ้นเบาๆ
"ใครเหรอ?"
"ก็ไอ้กร๊วกที่มีเรื่องกับเพนซ์ไง"
"เพนซ์อย่าเรียกพี่แทนแบบนั้น"
"ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไร? ถึงได้เรียกอย่างสนิทสนมขนาดนั้น"
"ก็ไม่ได้สนิทแต่เขาเป็นพี่เราตั้งสองปีถ้าคุณแม่ได้ยินเพนซ์โดนตีน่วมแน่ๆ"
"รู้แล้วน่า ไม่เรียกให้แม่ได้ยินหรอกแต่ผู้หญิงที่อยู่กับไอ้หมอนั้นสวยดีแหะ"เมื่อเพนซ์พูดจบฉันจึงหันไปมองบ้างนั่นมัน...
"นริณไง"
"นริณ? ลูกร้านเพชรอ่ะนะ"
"ใช่ เห็นเขาบอกว่าใกล้จะได้เป็นดาราแล้วนี้"
"เด็ดแหะ คนอย่างมันมีผู็หญิงสวยๆแบบนี้เป็นแฟนเลยเหรอเนี่ย? น่าอิจฉาแหะ"
"รู้ได้ไงว่าเขาเป็นแฟนกัน"
"มันก็เดาได้ไม่ใช่เหรอ?"
"ก็จริง แล้วทำไมเพนซ์ไม่หาบ้างล่ะในงานคนสวยๆน่ารักๆมีตั้งเยอะไม่ใช่เหรอ?"
"พวกคุณหนูที่ต้องคอยเอาใจทั้งนั้น เพนซ์ยอมเอาใจแพรคนเดียวคนอื่นหมดสิทธ์ที่จะคิดถ้าจะคิดเป็นแฟนเพนซ์ต้องเอาใจเพนซ์เพราะเพนซ์ไม่เอาใจใคร และไม่คิดจะให้ความสำคัญกับใครมากไปกว่าแพรด้วยถ้าไม่เข้าใจข้อนี้ก็คบกับเพนซ์ไม่ได้หรอก"
"อย่างงี้ผู้หญิงที่ชอบเพนซ์เคืองแพรตาย"
"เคืองได้แต่อย่าแตะต้องก็โอเค"
"แล้วแบบนี้จะมีแฟนไหมเนี่ย?"
"ถ้ามีเดี๋ยวเอามาอวด"
"ไอ้บ้า ผู้หญิงไม่ใช่รถอวดอะไรเล่า"
"ฮ่าๆๆๆๆ น่าๆอยู่อย่างนี้ก็มีความสุขดีอยู่แล้วควงแพรก็เหมือนควงแฟนแหละ"
"ไม่เหมือนย่ะ"หลังจากที่เพลงจบไปแล้วสองเพลงฉันกับเพนซ์ก็ออกมาจากฟลอร์รอเวลาที่งานจะปิดไฟเพื่อเริ่มพิธีแล้วเมื่อถึงตอนนั้นเราจะได้แวบกลับบ้านซึ่งสมาร์ก็รู้หน้าที่ดีซึ่งตอนแรกก็มีผู้หญิงมาขอเต้นรำกับเขาและเมื่อฉันกับเพนซ์ออกจากฟลอร์เขาก็ตามออกมาติดๆและไม่นานไฟในงานก็เริ่มดับลงเมื่อพิธีเริ่มไปได้ไม่นานฉันกับเพนซ์ก็แวบออกมาทันทีโดยไม่ลืมโทรไปบอกพิธีกรที่รู้จักกันว่าถ้ามีอะไรที่ท่านผู้ว่าเชียงรายต้องมอบให้คนของคุณพ่อมอบแทนได้เลยเพราะฉับกับเพนซ์กลับมาแล้วทั้งๆที่คนของคุณพ่อก็ไปออกทุกงานที่ฉันไปแต่ทำไมคุณพ่อต้องให้ฉันกับเพนซ์ไปแทนท่านตลอดด้วยก็ไม่รู้
เมื่อมาถึงบ้านฉันกับเพนซ์ก็แยกย้ายกันเข้าห้องใครห้องมันทันที ทำให้ฉันได้มีเวลาคิดเรื่องพี่แทนว่านริณน่ะเป็นแฟนของเขาหรือเปล่าทันทีแล้วจู่ๆไอโฟนฉันก็สั่นเป็นไลน์ที่เข้ามาและข้อความนั้นก็ทำให้ฉันงงเล็กน้อย'นริณไม่ใช่แฟนพี่นะ'นั้นเป็นข้อความจากพี่แทน เขาอ่านใจฉันออกหรือไงเนี่ย?! แต่นั่นก็ทำให้ฉันนอนหลับฝันดีทั้งคืน
เมื่อฉันใส่ชุดเสร็จฉันก็เดินออกไปหาพวกผู้ชายที่นั่งรออยู่ข้างนอกเพนซ์กับสมาร์แต่งตัวเสร็จกันนานแล้วล่ะแล้วเมื่อพวกเขาเงยหน้าขึ้นมาเห็นฉันทั้งสองคนก็ตาโตขึ้นมาทันทีแต่ฉันก็ไม่รู้หรอกนะว่าแต่ล่ะคนคิดยังไงกับไอ้ชุดแดงไปแบบนี้
"คุณหนูสวยมากเลยครับ"สมาร์พูดขึ้นแล้วเดินเข้ามาหาฉันก่อนจะยิ้มให้ซึ่งเพนซ์ก็เดินเข้ามาหาฉันเช่นกัน
"ชุดแดงไปนะเราอ่ะ"เพนซ์พูดขึ้นแล้วส่งยิ้มทะเล้นๆมาให้ฉันฉันเลยค้อนใส่เขาทันที คนยิ่งไม่มั่นใจอยู่-3- วันนี้เพนซ์ใส่สูทด้วยนะนานๆจะเห็นพ่อเสือยิ้มยากใส่สูทผูกหูกระต่ายต้องถ่ายรูปเก็บไว้เยอะๆแล้วฉันก็หยิบไอโฟนขึ้นมาถ่ายรูปเขาทันที
"ทำไรเนี่ย?"
"วันนี้เพนซ์ใส่สูทของหายากต้องถ่ายเก็บไว้"
"เว่อล่ะ ไปยัง?"
"ไปดิ"ฉันตอบแล้วเดินไปควงแขนเพนซ์เดินไปขึ้นรถตู้ที่วันนี้มีคนขับรถมาด้วย ลืมบอกไปว่าสมาร์ก็ใส่สูทผูกเนคไทนะต้องยอมรับเลยว่าเขาหล่อมากๆเลยล่ะ เมื่อฉันขึ้นรถตู้มาได้ไม่นานรถตู้ก็เข้าไปในโรงแรมขนาดใหญ่ใจกลางกรุงเทพแห่งหนึ่งซึ่งที่หน้าประตูมีพรมแดงวางอยู่เมื่อรถจอดรถฉันก็ลงจากรถก่อนที่จะโดนแสงแฟลชจากกล้องถ่ายรูปของสื่อมวลชนด้านวงสังคมสาดแฟลชใส่ งานนี้เป็นงานเต้นรำการกุศลทำให้มีพวกไฮโซ เซเลปมารวมตัวกันจนล้นงานยังไม่รวมถึงพวกดาราที่มางานนี้เพื่อหวังจะฝากเนื้อฝากตัวกับพวกบริษัทโฆษณาบริษัทหนังใหญ่ๆด้วย
"คุณพิมแพรกล้องนี้ครั้บ!"
"กล้องนี้ด้วยครับคุณพิมแพร"
"ด้านนี้ด้วยครับ สวยครับ"
"คู่รูปหนึ่งครับ"
ฉันหันไปรอบด้านจนเริ่่มเบลอเลยหันไปกระตุกเพนซ์ให้เข้าไปในงานซึ่งเพนซ์ก็พาเข้าไปอย่างรวดเร็วเหมือนเขารอคำนี้มานาน
"นั่นใช่ฝาแฝดลูกของผู้ว่าเชียงรายหรือเปล่าคะ?"
"ใช่ค่ะ แหมมม สวยหล่อ สง่าจริงๆเลยนะคะ"
"นั่นสิคะ ฉันล่ะอิจฉาท่านผู้ว่าจริงๆที่มีลูกสาวลูกชายเป็นหน้าเป็นตาให้ได้ขนาดนี้"
"ค่ะ เดี๋ยวต้องเข้าไปจองตัวให้ลูกสาวซะหน่อย"
"นั่นสิคะ ต้องไปจองตัวให้ลูกชายบ้างละ"
"จองตัวให้ลูกสาวน่ะได้ครับแต่ให้ลูกชายเกรงว่าจะไม่ได้"เสียงทุ้มนั้นพูดขึ้นทำให้คุณนายทั้งสองหันไปมองตามต้นเสียงนั้นทันทีก็เจอกับคุณหญิงอรวรรณและลูกชายของเธอที่วันนี้เขาอยู่ในชุดสูทเต็มยศผูกหูกระต่ายและเซตผมมาหล่อเนี้ยบสุดๆ
"อ้าว คุณหญิงอรวรรณที่ลูกชายคุณหญิงพูดเมื่อกี้หมายความว่าไงเหรอคะ?"
"อ๋อออออ เจ้าลูกชายเขาชอบหนูพิมแพรอยู่น่ะค่ะ"
"คุณแม่ผมของตัวก่อนนะครับ"ร่างสูงพูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นว่าสาวในชุดแดงได้แยกออกจากพี่ชายสุดขี้หวงของเธอแล้วก่อนที่เขาจะแอบตามเธอไปเงียบๆ
"นี้แกเห็นยัยพิมแพรอะไรนั่นป่ะ? แกรู้จักป่ะ?"
"อ๋อออ ชุดแดงใช่ป่ะ?"
"ใช่"
"เขาเป็นลูกผู้ว่าเชียงรายอ่ะ"
"หรอ? คิดว่าเป็นลูกนักการเมืองแล้วมีอำนาจมากหรือไงว่ะ?"
"ทำไมอ่ะ?"
"ก็แกเห็นป่ะว่าพอมาถึงก็มาแย่งนักข่าวไปจากฉันหมดเลย กันซีนที่สุด"
"นี้ถ้าคิดจะนินทาใครช่วยตรวจห้องน้ำให้ดีก่อนนะ"ฉันพูดขึ้นทันทีเมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำ หนอยยกล้ามากนะยะที่มานินทายัยพิมแพรเนี่ย ฉันไม่ใช่พวกนางเอกในละครที่ต้องอ่อนแอนะยะ
"พิมแพร!"
"ถ้ารู้แล้วว่าฉันเป็นใครก็ช่วยแสดงมารยาทแบบไทยออกมาให้เห็นด้วยนะ"
"อะไรของเธอ?"
"ขอโทษไงยะ แค่นี้คิดไม่ได้เหรอ?!"
"ขะ ขอโทษ"เมื่อเธอพูดจบก็รีบเก็บเครื่องสำอางค์แท้เก๊ๆของพวกเธอเข้ากระเป๋าแล้วรีบวิ่งออกไปทันที อย่างงคำว่าแท้เก๊ๆนะ ก็เครื่องสำอางค์พวกเธอน่ะของปลอมหลายอันเลยของแท้ก็มีแหละแต่ของปลอมเยอะว่าเจ้าแม่เครื่องสำอางค์แบบฉันเห็นแวบเดียวก็ดูออกแล้ว ฉันเดินไปล้างมือที่อ่างก่อนจะเดินออกมาจากห้องน้ำและก็ต้องชะงักไปเมื่อเจอกับ...
"พี่แทน!"
"หึ ร้ายนะเราอ่ะ"
"ร้ายอะไรคะ?"
"ก็ผู้หญิงสองคนที่วิ่งออกมาเมื่อกี้น่ะเขาเล่าให้พี่ฟังหมดแล้ว"
"เหรอคะ? แพรไม่ใช่นางเอกนี้คะที่จะต้องแอบร้องไห้เพราะมีคนเกลียดน่ะ"
"ดีแล้วล่ะ เป็นผู้หญิงไม่จำเป็นต้องอ่อนแอเสมอไป"
"ค่ะ แล้วนี้พี่แทนมากับใครคะ?"
"มากับแม่พี่น่ะ แพรจะรีบไปไหนหรือเปล่า?"
"ทำไมเหรอคะ?"
"ไปเดินเล่นกับพี่หน่อยได้ไหม?"
ตอนนี้ฉันกับพี่แทนเดินอยู่ด้านนอกของโรงแรมโรงแรมนี้อยู่ติดกับแม่น้ำเจ้าพระยาเลยล่ะและอีกฟากหนึ่งของแม้น้ำเจ้าพระยาก็มีตึกสูงที่มีไฟประดับอยู่มากมายมันทั้งสวยและดูวุ่นวายในเวลาเดียวกันพี่แทนเดินอยู่ข้างๆฉันเงียบๆซึ่งก็ดีแล้วล่ะเพราะฉันไม่รู้จะคุยอะไรกับเขาเหมือนกันแต่ฉันก็มีโอกาสได้สังเกตใบหน้าเขาอยู่หลายครั้งถึงได้รู้ว่าพี่แทนเป็นผู้ชายที่ตาสวยมากขนาดฉันมองด้านข้างยังรู้เลยว่าขนตาเขายาวมากแค่ไหนแถมยังงอนเอามากๆด้วย เห็นแล้วอิจฉาฉันนี้ปัดแล้วปัดอีกกว่าจะได้ยาวแบบนี้อ่ะ เคืองT^T
"แพรมีแฟนหรือยังเหรอ?"จู่ๆพี่แทนก็ถามขึ้นมาทำลายความเงียบระหว่างเรา
"ยังค่ะ"
"งั้นเหรอ?"พี่แทนตอบแค่นั้นก่อนจะเงียบไปอีกฉันเลยไม่ได้ถามอะไรต่อแล้วฉันก็หันไปเจอชิงช้าสีขาวที่วางอยู่ริมน้ำจึงเดินเข้าไปนั่งทันทีก่อนจะกวักมือเรียกพี่แทน
"พี่แทนแกว่งให้หน่อยได้ไหม?"
"ห่ะ? ไม่กลัวชุดเลอะหรอ?"
"ไม่ค่ะ แกว่งให้แพรหน่อยนะ"
"ได้ครับ เล่นอะไรเป็นเด็กๆเลยนะแพร"พี่แทนพูดขึ้นยิ้มๆก่อนจะออกแรงพลักชิงช้าเบาๆก่อนที่จะแรงขึ้นจนฉันเผลอร้องเสียงหลงออกมา
"ว๊ายยยยย"
"ฮ่าๆๆๆๆๆ"แล้วพี่แทนก็ระเบิดหัวเราะออกมาทันทีก่อนจะค่อยๆจับชิงช้าให้หยุดลง
"พี่แทนแกล้งแพรเหรอ? ใจร้ายที่สุดเลย"ฉันเดินเข้าไปตีพี่แทนป้าบใหญ่ทำให้ร่างสูงหน้าเหยเกนิดหน่อยแล้วยิ้มให้
"ก็แพรน่าแกล้งนี้ พี่ขอเบอร์แพรได้ไหม?"
"หา?"ฉันร้องออกมาเสียงหลงก่อนจะถูกยัดไอโฟนสีดำใส่มือมาฉันเงยหน้ามองพี่แทนนิดหน่อยก่อนจะยอมกดเบอร์ตัวเองลงไป ต้องยอมรับนะว่าฉันก็แอบชอบพี่แทนอยู่นิดหน่อยตั้งแต่วันแรกที่เจอเขาที่โรงพักแล้วและฉันก็เคยฝันว่าอยากมีแฟนเป็นรุ่นพี่ด้วยซึ่งพี่แทนก็คือคำตอบเลยแหละ เมื่อแลกเบอร์กันแล้วพี่แทนก็พาฉันกลับเข้าไปในงานเต้นรำซึ่งสมาร์กับเพนซ์กำลังตามหาฉันอยู่แล้วพี่แทนก็แยกตัวออกไปอย่างรวดเร็วก่อนที่เพนซ์จะถึงตัวฉัน
"แพรไปไหนมา?"
"ไปเดินเล่นมา ในงานมันน่าเบื่อ?"
"ไปกับใคร?"
"ก็ไปคนเดียวอ่ะดิ จะให้ไปกับใครอ่ะแพรไม่รู้จักใครสักคน"
"แล้วทำไมไม่ชวนเพนซ์?"
"ก็แพรหาเพนซ์ไม่เจอ"
"ทำไมไม่โทรตาม?"
"เพนซ์เป็นอะไรเนี่ย แพรไปแค่ริมน้ำเองนะไม่เป็นอะไรหรอก"
"ก็เป็นห่วงไง วันหลังอย่าไปไหนคนเดียวอีกนะ มานี้เลย"เพนซ์พูดแล้วคว้าข้อมือฉันก่อนจะพาลากเข้าไปที่ข้างฟลอร์เต้นรำที่ตอนนี้เริ่มมีคนออกไปโชว์เสต็ปบ้างแล้วซึ่งสมาร์ก็เดินตามฉันต้อยๆกะไม่ให้คลาดสายตาเลยเมื่อฉันมาหยุดอยู่ที่ข้างฟลอร์แล้วฉันก็เห็นพี่แทนอยู่ที่อีกฟากของฟลอร์และกำลังโดนคุณนายคนหนึ่งยัดเยียดลูกสาวให้อยู่ แน่ล่ะก็พี่แทนหล่อซะขนาดนั้นนี้นา
"ไปเต้นกัน"เพนซ์พูดแล้วลากฉันลงไปที่ฟลอร์ทันทีซึ่งพี่แทนกับผู้หญิงคนนั้นก็โดนผลักลงมาเหมือนกันระหว่างที่เต้นรำไปรอบๆเพนซ์ก็หันไปเห็นพี่แทนและใบหน้าของเขาก็นิ่วขึ้นมาทันที
"ไอ้หมอนั้นมาด้วย"เพนซ์พูดขึ้นเบาๆ
"ใครเหรอ?"
"ก็ไอ้กร๊วกที่มีเรื่องกับเพนซ์ไง"
"เพนซ์อย่าเรียกพี่แทนแบบนั้น"
"ไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไร? ถึงได้เรียกอย่างสนิทสนมขนาดนั้น"
"ก็ไม่ได้สนิทแต่เขาเป็นพี่เราตั้งสองปีถ้าคุณแม่ได้ยินเพนซ์โดนตีน่วมแน่ๆ"
"รู้แล้วน่า ไม่เรียกให้แม่ได้ยินหรอกแต่ผู้หญิงที่อยู่กับไอ้หมอนั้นสวยดีแหะ"เมื่อเพนซ์พูดจบฉันจึงหันไปมองบ้างนั่นมัน...
"นริณไง"
"นริณ? ลูกร้านเพชรอ่ะนะ"
"ใช่ เห็นเขาบอกว่าใกล้จะได้เป็นดาราแล้วนี้"
"เด็ดแหะ คนอย่างมันมีผู็หญิงสวยๆแบบนี้เป็นแฟนเลยเหรอเนี่ย? น่าอิจฉาแหะ"
"รู้ได้ไงว่าเขาเป็นแฟนกัน"
"มันก็เดาได้ไม่ใช่เหรอ?"
"ก็จริง แล้วทำไมเพนซ์ไม่หาบ้างล่ะในงานคนสวยๆน่ารักๆมีตั้งเยอะไม่ใช่เหรอ?"
"พวกคุณหนูที่ต้องคอยเอาใจทั้งนั้น เพนซ์ยอมเอาใจแพรคนเดียวคนอื่นหมดสิทธ์ที่จะคิดถ้าจะคิดเป็นแฟนเพนซ์ต้องเอาใจเพนซ์เพราะเพนซ์ไม่เอาใจใคร และไม่คิดจะให้ความสำคัญกับใครมากไปกว่าแพรด้วยถ้าไม่เข้าใจข้อนี้ก็คบกับเพนซ์ไม่ได้หรอก"
"อย่างงี้ผู้หญิงที่ชอบเพนซ์เคืองแพรตาย"
"เคืองได้แต่อย่าแตะต้องก็โอเค"
"แล้วแบบนี้จะมีแฟนไหมเนี่ย?"
"ถ้ามีเดี๋ยวเอามาอวด"
"ไอ้บ้า ผู้หญิงไม่ใช่รถอวดอะไรเล่า"
"ฮ่าๆๆๆๆ น่าๆอยู่อย่างนี้ก็มีความสุขดีอยู่แล้วควงแพรก็เหมือนควงแฟนแหละ"
"ไม่เหมือนย่ะ"หลังจากที่เพลงจบไปแล้วสองเพลงฉันกับเพนซ์ก็ออกมาจากฟลอร์รอเวลาที่งานจะปิดไฟเพื่อเริ่มพิธีแล้วเมื่อถึงตอนนั้นเราจะได้แวบกลับบ้านซึ่งสมาร์ก็รู้หน้าที่ดีซึ่งตอนแรกก็มีผู้หญิงมาขอเต้นรำกับเขาและเมื่อฉันกับเพนซ์ออกจากฟลอร์เขาก็ตามออกมาติดๆและไม่นานไฟในงานก็เริ่มดับลงเมื่อพิธีเริ่มไปได้ไม่นานฉันกับเพนซ์ก็แวบออกมาทันทีโดยไม่ลืมโทรไปบอกพิธีกรที่รู้จักกันว่าถ้ามีอะไรที่ท่านผู้ว่าเชียงรายต้องมอบให้คนของคุณพ่อมอบแทนได้เลยเพราะฉับกับเพนซ์กลับมาแล้วทั้งๆที่คนของคุณพ่อก็ไปออกทุกงานที่ฉันไปแต่ทำไมคุณพ่อต้องให้ฉันกับเพนซ์ไปแทนท่านตลอดด้วยก็ไม่รู้
เมื่อมาถึงบ้านฉันกับเพนซ์ก็แยกย้ายกันเข้าห้องใครห้องมันทันที ทำให้ฉันได้มีเวลาคิดเรื่องพี่แทนว่านริณน่ะเป็นแฟนของเขาหรือเปล่าทันทีแล้วจู่ๆไอโฟนฉันก็สั่นเป็นไลน์ที่เข้ามาและข้อความนั้นก็ทำให้ฉันงงเล็กน้อย'นริณไม่ใช่แฟนพี่นะ'นั้นเป็นข้อความจากพี่แทน เขาอ่านใจฉันออกหรือไงเนี่ย?! แต่นั่นก็ทำให้ฉันนอนหลับฝันดีทั้งคืน
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น