My brother รักนะคะพี่ชายสุดหล่อ

ลำดับตอนที่ #1 : My brother : บทนำ

บทนำ
 

      'สองคนนั้นเป็นฝาแฝดกันหรอ? หน้าไม่เห็นเหมือนกันเลย'
      'ผู้ชายหล่อจังเลยอ่ะแก ทำไมผู้หญิงไม่สวย"
      'เขาสวยกว่าแกมากนะยะ แต่ผู้ชายก็หล่อจริงๆด้วย'
      ประโยคพวกนี้เป็นอะไรที่ฉันได้ยินมาตั้งแต่ตอนจำความได้ด้วยซ้ำ แต่ฉันก็ไม่เคยสนใจเพราะประโยคพวกนั้นมักถูกตอกกลับด้วยคนที่ได้ชื่อว่าเป็นพี่ชายฉันเสมอ พี่ชายที่เกิดก่อนแค่ไม่กี่วินาที ขึ้นชื่อว่าเป็นฝาแฝดชายหญิงที่หน้าไม่เหมือนกันเลยแม้แต่นิดเดียวจนคนเข้าใจผิดว่าเป็นแฟนกันอยู่บ่อยครั้งจนฉันเลิกที่จะปฏิเสธมันแล้วส่วนพี่ชายตัวดีนั้นก็ไม่เคยคิดที่จะปฏิเสธมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แถมยังทำอะไรๆส่งเสริมคำพูดพวกนั้นเข้าไปอีก ฉันล่ะจะบ้า!
            "แพรมาช่วยเช็ดรถหน่อยดิ"
            "รถตัวเองเช็ดเองดิ"ฉันหันไปตอบพี่ชายแล้วแอบสำรวจเจ้าตัวไปด้วย ร่างสูง 185 เป็นอย่างต่ำทั้งๆที่พึ่งอยู่แค่ม.6 ผมสีน้ำตาลแดงซอยยาวระต้นคอหน่อยๆมัดจุดไว้เล็กๆด้านบน เจาะหูข้างขวาและใส่ห่วงสีดำ ผิดกฏตั้งแต่หัวจรดเท้ายังไม่รวมถึงรอยสักที่ต้นแขนข้างซ้ายนะ ไม่โดนไล่ออกจากโรงเรียนก็ดีเท่าไรแล้วเนี่ย
            "มาช่วยหน่อยดิ๊"
            "ไม่เอา ขี้เกียจสมาร์ไปช่วยเพนซ์หน่อยดิ"ฉันละสายตาจากแม็คบุ๊คตรงหน้าแล้วหันไปหาบอดี้การ์ดส่วนตัวที่ยืนทำหน้าเคร่งครึมอยู่ข้างๆซึ่งเมื่อพี่ชายสุดที่รักได้ยินก็เงยหน้าขึ้นมามองบุคคลที่ฉันใช้ให้ไปแทนทันที
            "เออ สมาร์ก็ได้ ยืนว่างๆมาช่วยกันหน่อยเร็ว"
            "ได้ครับ"สมาร์ตอบรับ สมาร์น่ะเป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวที่คุณพ่อจ้างมาคุ้มครองฉันตอนแรกคุณพ่อก็จ้างมาคุ้มครองพี่ฉันด้วยแหละแต่ก็โดนพี่ฉันอาละวาดบ้านแตกเพราะพี่แกไม่ชอบให้ใครมาเดินตามหรือมาคุ้มครองเพราะตัวเองเป็นผู้ชายดูแลตัวเองได้คุณพ่อเลยต้องเอาบอดี้การ์ดของเขาไปคุ้มครองพ่อฉันเพิ่ม สมาร์น่ะอายุเท่าฉันนั่นแหละแต่มีความรู้เรื่องศิลปะป้องกันตัวหลายชนิดเลยกลายเป็นคู่ซ้อมให้พี่ชายฉันไปโดยปริยาย ส่วนทำไมต้องมีบอดี้การ์ดก็เพราะว่าพ่อฉันน่ะเป็นผู้ว่าเชียงรายมีคนต่อต้านท่านเยอะแต่คนสนับสนุนเยอะกว่าแต่พ่อฉันก็อยากให้มีคนคอยคุ้มครองอยู่ดีแม้แต่พี่สาวฉันยังมีตั้งสองคนเลย
            "จะลุกขึ้นมาเช็ดรถทำไมอ่ะ ไม่ได้ไปไหนไม่ใช่เหรอ?"
            "คืนนี้ว่าจะไปเที่ยวกับเพื่อนอ่ะดิ"
            "ไปอีกแล้ว วันก่อนก็ไป"
            "อย่าบ่นดิแพร เพนซ์ไม่ได้ไปบ่อยๆนะ"
            "ไม่บ่อยอะไรล่ะ ไอ้มิ้มมันบอกว่าผับเป็นบ้านหลังที่สองของเพนซ์แล้ว"
            "มิ้มมันเว่อร์"
            "ไม่เว่อร์อ่ะ ให้สมาร์ไปเป็นเพื่อนเลยเดี๋ยวก็ไปมีเรื่องอีก"เมื่อฉันพูดจบสมาร์ก็หันมามองหน้าฉันทันที
            "แล้วคุณหนูจะอยู่กับใครล่ะครับ"
            "นั่นสิ ให้สมาร์อยู่กับแพรนั่นแหละ สัญญาว่าจะไม่มีเรื่อง"
            "ก็ได้ๆ ไปกับใครบ้างเนี่ย?"
            "ก็พวกไอ้มิคนั่นแหละ แพรรู้จักทุกคน"เพนซ์พูดแล้วเดินขึ้นมาบนบ้านก่อนจะขอตัวขึ้นไปอาบน้ำนอนรอเวลาเพราะคืนนี้ยังอีกยาวไกลซึ่งสมาร์ก็เดินตามขึ้นมาติดๆฉันมองเขานิดหน่อยแล้วเดินไปนั่งลงที่หน้าคอมเหมือนเดิมไม่อยากสนิทด้วยมาก เพราะ สมาร์เคยมาสารภาพรักกับฉันตอนม.4แต่เขาบอกว่าไม่ได้ต้องการให้รับรักแค่อยากให้รู้ว่ารักและไม่มีวันเปลี่ยนจะขอดูแลฉันแบบนี้ไปจนกว่าชีวิตจะหาไม่ ก็ซึ้งแหละนะแต่ฉันไม่เคยคิดอะไรกับเขาเกินเลยไปมากกว่านั้นเลยอีกอย่างสมาร์เป็นผู้ชายที่ถือว่าหล่อมากคนหนึ่งมีผู้หญิงหลงเขาซะเกือบครึ่งโรงเรียนทำให้ฉันไม่อยากจะหาปัญหามาใส่ตัวแค่มีเขาเป็นบอดี้การ์ดแถมมีพี่ชายหล่อขั้นเทพแบบเพนซ์ก็แย่พอแล้ว
            "คุณหนูจะรับขนมไว้ทานเล่นไหมคะ?"ฉันหันไปมองเสียงนั้นก็เจอสาวใช้ในบ้านที่อายุมากกว่าฉันเพียงไม่กี่ปีเท่านั้น เธอเป็นคนที่ฉันถูกชะตาด้วยและคอยดูแลฉันมาตลอดเหมือนเป็นเพื่อนคนหนึ่งเลยแต่ฉันก็ซึ้งน้ำใจเธอหน่อยๆเหมือนกันเพราะยอมรับเลยว่าฉันน่ะเป็นพวกขี้วีนและก็เอาแต่ใจอยู่ไม่น้อยจนคนใช้คนอื่นลาออกกันหมดเหลือเพียงเธอคนเดียวที่ไม่ไปไหนและจะรับใช้ฉันไปตลอดชีวิต น่ารักอ่ะ
            "เริ่มมืดแล้ว ขอผลไม้ดีกว่าเดี๋ยวอ้วน"
            "แหมม คุณหนูหุ่นดีขนาดนี้ไม่อ้วนหรอกค่ะ"
            "กันไว้ดีกว่าแก้จริงไหมล่ะ"
            "ค่ะ รอสักครู่นะคะ"
            "จ๊ะ สมาร์ทำงานคอมเสร็จยังอ่ะ?"ฉันหันไปหาสมาร์ที่นั่งอ่านหนังสือเรียนอยู่ข้างๆ สมาร์น่ะเรียนเก่งมากเพราะเขาจะสอบชิงทุนทุกปีเพราะไม่อยากรบกวนเงินของพ่อฉันไปมากกว่านี้แล้วแค่พ่อฉันรับเขามาเลี้ยงก็เป็นบุญคุณที่สุดแล้ว เห็นเขาเคยบอกอ่ะนะ คนดีจนน่ายกย่อง
            "เสร็จแล้วครับ คุณหนูล่ะครับ?"
            "ยังอ่ะดิ ทำให้หน่อยได้ไหม ฉันจะไปว่ายน้ำ"
            "ได้ครับ"
            "ดี งั้นบอกพี่นิ้งให้เอาผลไม้ไปให้ฉันที่สระว่ายน้ำนะ"
            "ครับ"ฉันพยักหน้านิดหน่อยแล้วลุกเดินเข้าห้องตัวเองทันที บ้านฉันเป็นบ้านชั้นเดียวขนาดกว้างแต่มีพื้นต่างระดับที่ทำเป็นห้องนอนอยู่ด้วยและมีสระว่ายน้ำภายในบริเวณบ้านด้วย เลิศป่ะล่ะ
      หลังจากหยิบบิกีนี่สีส้มที่พึ่งซื้อมาใหม่มาใส่แล้วฉันก็หยิบชุดคลุมมาสวมก่อนจะเดินออกมาจากห้องพร้อมๆกับที่ห้องข้างๆเปิดประตูออกมาพอดี
            "ไปไหนเนี่ย?"เพนซ์ถามขึ้นทันทีที่เห็นฉัน
            "จ่ายตลาด"ฉันพูดจบก็เดินสะบัดตูดออกมาทันที
            "โหยยย แพรถามดีๆนะเนี่ย"
            "ก็แล้วทำไมไม่คิดก่อนถามเล่า แต่งตัวแบบนี้จะให้ไปไหนได้ แล้วนี้จะไปแล้วเหรอ?"
            "ยังอ่ะ ไปสามทุ่มออกมาเดินเล่นเฉยๆ"
            "เหรอ อืม"ฉันเดินไปคุยไปกับเพนซ์พลางๆจนมาถึงสระว่ายน้ำก่อนที่ฉันจะวอร์มร่างกายนิดหน่อยแล้วถอดชุดคลุมกระโดดลงน้ำอย่างรวดเร็วฉันลงมาในน้ำได้ไม่นานพี่นิ้งก็เดินเอาผลไม้มาให้
            "ผลไม้มาแล้วค่ะคุณหนู"
            "มีไรมั้งอ่ะ?"นั่นคือคำแรกที่เพนซ์ทักพี่นิ้ง เห็นแก่กินจริงๆ
            "อย่าแย่งแพรนะ หลีกเลย"ฉันพูดพร้อมๆกับขึ้นจากน้ำแล้วเดินตรงไปหาพี่นิ้งที่ยืนเอาชุดคลุมมาคลุมตัวให้ฉันทันที
            "อย่างกดิ เอามานี้ กินมั้ง"
            "ไปปอกเอง เฮ้ยเพนซ์! นั่นมะม่วงของแพรนะ"
            "มีตั้งแยะอ่ะ อย่างก"
            "ไม่ได้งกเว้ย แต่ทำไมไม่ไปทำกินเอง"
            "ถ้าปอกเป็นจะไม่แย่งเลย"
            "คุณหนูอย่าทะเลาะกันสิคะ เดี๋ยวพี่ไปปอกให้ใหม่ก็ได้ มีอีกเยอะเลยค่ะ"
            "รบกวนด้วยนะคะ"ฉันพูดแล้วแย่งมะม่วงจากปากเพนซ์มากินต่อซึ่งคนถูกแย่งก็หน้าเหวอไปทันที
            "เฮ้ย ในจานมีเยอะแยะทำไมต้องมาแย่งจากปากด้วยเนี่ย?"
            "ก็ไม่ให้กินไง"
            จุ๊บ
      เฮ้ยยยยยยยย!!ไอ้เสียงเมื่อกี้มันคือเสียงที่เพนซ์แย่งมะม่วงที่เหลือแค่ประมาณหนึ่งนิ้วจากปากฉัน ดังจุ๊บเลยยย ฮืออออ ฉันโดนอีตาพี่บ้านี้ขโมยจูบตั้งแต่เด็กแล้วนะม.6แล้วมันยังไม่เลิกเลย มีมันเป็นพี่นี้เปลืองตัวสุดๆ
            "ไอ้พี่เพนซ์ อีกแล้วนะ"ฉันตีเพนซ์ที่แขนดังเพี๊ยะ เจ้าตัวทำหน้าเหยเกนิดหน่อยแล้วก็ยิ้มออกมา
            "อะไรล่ะ จูบนิดจูบหน่อยทำเป็นบ่น นี้พี่นะ"
            "พี่ก็ไม่โด้โว้ยยยย"พี่นิ้งที่พึ่งเดินเอาผลไม้มาให้ใหม่มองฉันกับเพนซ์งงๆแล้วถามขึ้น
            "เกิดอะไรขึ้นคะ?"
            "พี่นิ้ง อีพี่เพนซ์มันหลอกจูบแพรอีกแล้ว"
            "อีกแล้วเหรอคะ คุณเพนซ์ คุณเพนซ์นี้ชอบหลอกจูบคุณหนูจังเลยนะคะ"แม้แต่พี่นิ้งยังรู้อ่า~ อายนะเว้ยย เซง -3-
            "ฮ่าๆๆๆ ไปล่ะนะ จะไปเปลี่ยนเสื้อผ้า พรุ่งนี้เจอกันนะน้องรัก"
            "ไปไหนก็ไปเลยนะ!" จูบแรกของฉัน โดนขโมยโดยพี่ชายตัวเองเนี่ยนะ ถึงมันจะหล่อก็เถอะแต่มันผิดศีลธรรมเฟ้ย!
            "เออๆ ไปแล้วๆ"เพนซ์พูดแล้วเดินจากไปทันทีฉันจึงหันมานั่งกินมะม่วงต่อแล้วลงไปว่ายน้ำเผาผลาญแคลลอรี่ต่ออีกประมาณครึ่งชั่วโมงฉันก็เลิกว่ายและขึ้นไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมตัวนอน

      และในคืนนั้นตอนประมาณตี 2 โทรศัพท์ของฉันที่ไม่ควรจะดังก็ดันดังขึ้นมาผิดเวลามากๆ ใครมันโทรมาว่ะ!
            "ฮัลโหล ใครอ่ะนี้มันดึกมากแล้วนะโทรมาไม่รู้เวลาเลยหรือไง บ้านมีนาฬิกาป่ะ?"
            [เอ่อ.. คุณครับผมเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจจากสน.พระราม 9 นะครับ]อ่อออ ตำรวจนี้เอง!!
            "ห่ะ?! ตำรวจ!! เอ่อ..คุณตำรวจโทรมามีอะไรคะ?"โอ๊ยย ดันไปสอนเจ้าหน้าที่ตำรวจ วอนคุกแล้วไหมเล่าไอ้แพร T^T
            [คุณเป็นน้องสาวของคุณเพนสการหรือเปล่าครับ?]
            "ใช่ค่ะ เกิดอะไรขึ้นกับพี่เพนซ์หรอคะ?!"
            [เปล่าครับไม่ใช่อุบัติเหตุร้ายแรง แค่คุณเพนซ์มีเรื่องชกต่อยกับคนในผับน่ะครับ เลยอยากให้มาจ่ายค่าปรับน่ะ]
            "อ๋อ ค่ะ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้แหละค่ะ"ฉันวางสายจากคุณตำรวจทันทีที่รู้ข่าว ไอ้พี่เพนซ์ หาเรื่องให้เสียเงินอีกแล้ว!! เจอหน้าแกตายแน่!
      หลังจากที่ฉันแหกขี้ตาตื่นขึ้นมาล้างหน้าแปรงฟันแล้วเพราะไม่อยากจะไปทั้งๆสภาพพึ่งตื่น กลัวตำรวจผวาทั้งโรงพักฉันก็ตรงไปเรียกสมาร์ให้ขับรถไปสถานีตำรวจให้ฉันทันที
            "คุณหนูผมขอเวลาห้านาทีนะครับ"
            "อืม ฉันลงไปรอข้างล่างนะ"
            "ครับ"สมาร์ตอบรับแล้วมุดหัวเข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว ต้องยอมรับเลยขนาดพึ่งตื่นสมาร์ยังดูดีเลย เหมือนเพนซ์เลยต่อให้หน้าง่วงยังไงมันก็หล่อ ให้ตายเถอะ ผู้ชายนี้เกิดมามีบุญแท้ๆ -*- แล้วเมื่อเวลาผ่านไปประมาณห้านาทีเป๊ะ สมาร์ก็เดินลงมาในชุดเสื้อยืดสีดำกับกางเกงผ้าสบายๆตัวหนึ่ง
            "ไปเถอะครับคุณหนู"ฉันพยักหน้านิดหน่อยแล้วเดินไปขึ้นรถที่สมาร์เปิดรออยู่
            "ฉันนั่งหน้าก็ได้ นี้มันดึกมากเลยนายจะได้มีเพื่อนคุย"ฉันพูดแล้วเดินอ้อมตัวเขาไปเปิดประตูหน้าก่อนจะขึ้นไปนั่งสมาร์มองฉันแวบหนึ่งก่อนจะเดินมาปิดประตูให้
 
      เราใช้เวลาในการเดินทางไปโรงพักประมาณ 45 นาทีเมื่อไปถึงฉันก็ตรงขึ้นไปยังโรงพักทันทีและคำแรกที่เพนซ์ทักฉันก็คือ
            "มาช้าจัง รอนานแล้วนะ รีบๆจ่ายเงินดิจะได้กลับบ้าน ง่วงจะตายอยู่แล้วว"หนอยยย อีตาเพนซ์บ้า กล้ามากนะยะ ทำให้เขาเดือดร้อนยังจะบ่นอีก!
            "ทำแพรเดือดร้อนยังมีหน้ามาบ่นอีก นายโดนตัดค่าขนมแน่เพนซ์ แพรจะฟ้องคุณพ่อ!"
            "เฮ้ย! อย่านะแพร O_O"
            "คุณเป็นน้องสาวของนายเพนสการสินะครับ"ในขณะที่ฉันคาดโทษกับเพนซ์ก็มีตำรวจนายหนึ่งเดินเข้ามาถามฉัน
            "ค่ะ"
            "เชิญมาทำเรื่องด้านนี้เลยครับ"ฉันพยักหน้านิดหน่อยแล้วเดินตามตำรวจคนนั้นเข้าไปยังห้องอีกห้องหนึ่งที่มีผู้ชายสูงๆคนหนึ่งกับสาวสูงวัยคนหนึ่งนั่งอยู่
            "คุณตำรวจผมไม่ผิดนะ ไอ้นั้นมันมาหาเรื่องผมก่อนอ่ะ"นั่นคือคำแรกที่ฉันได้ยินเมื่อเข้าไปฉันจึงหันไปมองหน้าเขาก็เจอผู้ชายในเสื้อเชิ้ตสีดำและผมทรงเดียวกับเพนซ์เลยแต่เป็นสีน้ำตาลอ่อนคล้ายๆคาราเมลและบนหัวเขาก็มีที่คาดผมสีดำคาดอยู่ บวกกับหน้าตาหล่อเหลาจนน่าหลงใหลนั่น น่ารักอ่ะ >< แต่แล้วฉันก็สังเกตเหนรอยคล้ำที่มุมปากที่เหมือนโดนใครต่อยมาของเขาหรือว่านี้จะเป็นคู่กรณีของเพนซ์นะ
            "คุณครับๆ"ฉันหันไปตามเสียงเรียกก็เจอตำรวจร่างท้วมคนหนึ่งผายมือให้ฉันนั่งลงที่เก้าอี้
            "ดิฉันพิมแพรค่ะ"
            "อ้อ ครับ คุณพิมแพรนี้คือนายธันวาเป็นคู่กรณีกับพี่ชายคุณครับ"    
            "คุณหญิงอรวรรณครับนี้คุณพิมแพรเป็นน้องสาวของคู่กรณีของลูกชายคุณครับ" ฉันหันไปมองคนที่คุณตำรวจพูดด้วยก็เจอสาวมีอายุคนหนึ่งที่ดุมีอายุก็จริงแต่เธอก็ยังสวยมากในสายตาฉันเธอยิ้มให้ฉันนิดหน่อยแล้วพูดขึ้น
            "สวัสดีค่ะ ความจริงลูกชายฉันก็เป็นฝ่ายผิดเหมือนกันไม่ทราบว่าคุณจะเรียกค่าเสียหายเท่าไรคะ"
            "10,000 บาท!"ฉันหันไปมองเสียงนั้นทันที ไอ้พี่เพนซ์ที่พึ่งถูกตำรวจพาตัวเข้ามานั้นเองที่พูดขึ้น หาเรื่องอีกแล้ว!
            "เฮ้ยย มึงผิดอย่ามาเรียกค่าเสียหายหน่อยเลย!"แล้วผู้ชายหล่อทางด้านนี้ก็พูดขึ้น หนูไม่รู้ชื่ออ ><
            "มึงนั่นแหละผิด"
            "ไอ้เด็กเวร กูโตกว่ามึงนะ พ่อแม่ไม่สอนหรือไงว่ะ?!"
            "สอนเว้ย แต่สอนให้เคารพเฉพาะคนที่น่าเคารพ"
            "ไอ้เด็กเวรนี้!"
            "หยุดนี้เดี๋ยวนะเพนซ์!"ฉันเดินเข้าไปตีเพนซ์หนึ่งทีก่อนจะตะคอกใส่เขาแล้วหันไปหาผู้ชายหล่อคนนั้นที่พึ่งจะเงยหน้ามามองฉันซึ่งเขาก็จ้องหน้าฉันอยู่สักพักจนฉันเข้าไปถึงตัวเขาแล้ว
            "พี่คะ"
            "แพรจะไปคุยกับมันทำไม?"
            "หุบปากน่ะเพนซ์ เอ่อ..พี่คะ"
            "ครับ"ร่างสูงตรงหน้าฉันตอบรับนิดหน่อยแล้วก้มหน้าลงมามองฉันถึงตัวเขาจะถูกล็อกไว้ด้วยตำรวจก็เถอะแต่เขาก็ยังสูงกว่าฉันมากอยู่ดี
            "คือแพรขอโทษแทนเพนซ์ด้วยนะคะ เขาอารมย์ร้อนเลยยับยั้งตัวเองไม่ค่อยได้"
            "ไปขอโทษมันทำไม?!"เพนซ์ขัดขึ้นเสียงดัง
            "ไม่เป็นไรครับ พี่เข้าใจ"ร่างสูงตรงหน้าฉันตอบและส่งยิ้มให้ หล่อไปแล้ววว ><
            "ขอบคุณค่ะ เอ่อ..คุณน้าคะ เรียกค่าเสียหายได้นะคะ"
            "อ้ออ ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ ลูกชายน้าไม่เป็นอะไรมากแล้วพี่ชายหนูล่ะเป็นยังไงบ้าง"
            "ยังปากดีเหมือนเดิมคงไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ"
            "แพร!"เพนซ์ร้องออกมาเสียงหลงก่อนจะหน้าบูดไปอีกครั้ง    
            "งั้นเอายังไงดีจ๊ะ"
            "หนูไม่เอาเรื่องค่ะ"
            "งั้นน้าก็เหมือนกันจ๊ะ"ฉันส่งยิ้มให้คุณหญิงตรงหน้าซึ่งตำรวจที่ฟังอยู่ก็พยักหน้าเข้าใจว่าเราตกลงไม่เอาความกันเขาจึงเก็บแค่แค่ปรับไปเท่านั้นแต่ไม่คิดค่าเสียหายเพิ่มแล้วตำรวจก็ปล่อยตัวเพนซ์ออกมาหลังจากที่ฉันเดินออกมาจากโรงพักได้ไม่นานข้อมือของฉันก็ถูกคว้าไว้โดยมือหนาของใครคนหนึ่ง
            "พี่มีอะไรหรือเปล่าคะ หรือจะเรียกค่าพยาบาล?"เป็นผู้ชายหน้าหล่อคนนั้นนั่นเองที่เข้ามาคว้าข้อมือฉันไว้ ถึงเนื้อถึงตัวจุงเบยย
            "เปล่าครับ เงินแค่นั้นพี่มีคือว่า.."
            "คะ?"
            "เฮ้ย! มายุ่งอะไรกับน้องกูว่ะ?!"แล้วตัวฉันก็ถูกดึงเข้าไปหาเพนซ์ทันทีที่เจ้าตัวเห็นฉันยืนอยู่กับหน้าหล่อ
            "พี่ชื่อแทนนะครับ หวังว่าเราจะได้เจอกันอีก"พี่แทนไม่สนใจเพนซ์แต่กลับหันมาพูดกับฉันต่อหน้าต่อตาเพนซ์เลย กล้ามากนะ!
            "ไม่เจอโว้ยยยย จะไปไหนก็ไปเลยไป! แพรกลับบ้าน"เพนซ์ดึงฉันออกมาจากตรงนั้นทันทีเป็นจังหวะเดียวกับที่แม่ของเขาเดินลงมาจากโรงพัก
            "มีอะไรเหรอแทนลูก?"
            "แม่รู้จักเด็กคนนั้นหรือเปล่าครับ?"
            "อ๋ออ สองคนพี่น้องนั่นน่ะรู้สึกว่าจะเป็นลูกผู้ว่าเชียงรายนะ"
            "ห่ะ?! แม่รู้ได้ไง?"
            "เห็นนามสกุลเขาน่ะสิ ทำไมแทนชอบเขาเหรอ?"
            "ทำไมแม่ถามแบบนี้ล่ะ?"
            "ถ้าชอบแม่สนับสนุนนะ หน้าตาสวย มีชาติตระกูล มีฐานะ ถือว่าผ่าน แถมอ่อนน้อมต่อผู้ใหญ่แม่ชอบ"
            "จริงเหรอครับ?"
            "จ๊ะ ลูกสนใจหรือเปล่า ถ้าสนใจเดี๋ยวแม่หาประวัติให้" 
            "จริงนะแม่? สนใจครับ"
            "สำหรับลูกชายแม่ได้ทุกอย่างครับ"
      ร่างสูงก้มลงหอมแก้มแม่ตัวเองฟอดใหญ่ ใช่เขาสนใจเด็กคนนั้นถึงจะรู้ว่าเธอเด็กกว่าเขาหลายปีแน่แต่เขากลับรู้สึกถูกชะตากับเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่สบตา ร่างบางตรงหน้ามีแววตาเจ้าชู้และจมูกเชิดๆแลดื้อรั้นและเอาแต่ใจแต่เขากลับรู้สึกอยากเอาใจเธอซะอย่างงั้นทั้งๆที่เขาไม่เคยต้องเอาใจใคร ปัญหาอยู่ที่พี่ชายของเธอที่ดูจะหวงน้องสาวจนน่ากลัวนี้สิแถมพี่ชายเขายังเด็กกว่าเขาถึงสองปีแล้วเธอล่ะจะเด็กแค่ไหน แต่ถึงยังไงนัยต์ตาคู่สวยของเธอก็ติดตาเขาเอามากๆเลย จะเรียกว่ารักแรกพบเลยก็คงได้